Solet annuere
Bulla Domini Papae Honorii III super regulam fratrum minorum
Honorius
Episcopus servus servorum Dei
dilectis filiis, fratri Francisco et aliis fratribus de Ordine Fratrum Minorum,
salutem et apostolicam Benedictionem:
Solet annuere Sedes Apostolica piis votis et honestis petentium desideriis
favorem benivolum impertiri. Eapropter, dilecti in Domino filii, vestris piis
precibus inclinati, ordinis vestri regulam, a bonae memoriae Innocentio papa,
praedecessore nostro, approbatam, annotatam praesentibus, auctoritate vobis
apostolica confirmamus et praesentis scripti patrocinio communimus: Quae talis
est,
Caput I
In nomine Domini!
incipit vita minorum fratrum:
Regula et vita Minorum Fratrum haec est, scilicet Domini Nostri Jesu Christi
sanctum Evangelium observare vivendo in obedientia, sine proprio et in castitate.
Frater Franciscus promittit obedientiam et reverentiam domino papae Honorio ac
successoribus eius canonice intrantibus et Ecclesiae Romanae. Et alii fratres
teneantur fratri Francisco et eius sucessoribus obedire.
Caput II
De his qui volunt vitam istam accipere, et qualiter recipi debeant.
Si qui voluerint hanc vitam accipere et venerint ad fratres nostros, mittant eos
ad suos ministros provinciales, quibus solummodo et non aliis recipiendi fratres
licentia concedatur. Ministri vero diligenter examinent eos de fide catholica et
ecclesiaticis sacramentis.
Et si haec omnia credant et velint ea fideliter et usque in finem firmiter
obervare, et uxores non habent vel, si habent, et iam monasterium intraverint
uxores vel, licentiam eis dederint auctoritate dioecesani episcopi, voto
continentiae iam emisso, et illius sint aetatis exores, quod non possit de eis
oriri suspicio, dicant illis verbum sancti Evangelii (cf. Mt 19,21), quod vadant
et vendant omnia sua et ea studeant pauperibus erogare. Quod si facere non
potuerint, sufficit eis bona voluntas.
Et caveant fratres et eorum ministri, ne solliciti sint de rebus suis
temporalibus, ut libere faciant de rebus suis, quidquid Dominus inspiraverit eis.
Si tamen consilium requiratur, licentiam habeant ministri mittendi eos ad
aliquos Deum timentes, quorum consilio bona sua pauperibus erogentur. Postea
concedant eis pannos probationis, videlicet duas tunicas sine caputio et
cingulum et braccas et caparonem usque ad cingulum, nisi eisdem ministris aliud
secundum Deum aliquando videatur. Finito vero anno probationis, recipiantur ad
oboedientiam promittentes vitam istam semper et regulam observare.
Et nullo modo licebit eis de ista religione exire iuxta mandatum domini papae,
quia secudum sanctum Evangelium nemo mittens manum ad aratrum et aspiciens retro
aptus est regno Dei. (Lc 9,62)
Et illi qui iam promiserunt oboedientiam habeant tunicam cum caputio et aliam
sine caputione qui voluerint habere. Et qui necessitate coguntur possint portare
calceamenta. Et fratres omnes vestimentis vilibus induantur et possint ea
repetiare de saccis et aliis petiis cum benedictione Dei. Quos moneo et exhortor,
ne despiciant neque iudicent homines, quos vident mollibus vestimentis et
coloratis indutus, uti cibis et potibus delicatis, sed magis unusquisque iudicet
et despiciat semetipsum.
Caput III
De divino officio et iuiunio et quomodo fratres debeant ire per mundum.
Clerici faciant divinum officium secundum ordinem sanctae Romanae Ecclesiae
excepto psalterio, ex quo habere poterunt breviaria.
Laici vero dicant viginti quator Pater Noster pro matutino, pro laude quinque,
pro prima, tertia, secta, nona, pro qualibet istarum septem, pro vesperis autem
duodecim, pro completorio septem et orent pro defunctis.
Et ieiunent a festo Omnium Sanctorum usque ad Nativitatem Domini. Sanctam vero
quadragesimam, quae incipit ab Epiphania usque ad continuo quadraginta dies,
quam Dominus suo sancto ieiunio consecravit (cf Mt 4,2), qui voluntarie eam
ieiunant benedicti sint a Domino, et qui nolunt non sint astricit. Sed aliam
usque ad Resurrectionem Domini ieiunent..
Aliis autem temporibus non teneantur nisi sexta feria ieiunare. Tempore vero
manifestae necessitatis non teneantur fratres ieiunio corporali.
Consulo vero, moneo et exhortor fratres meos in Domino Jesu Christo, ut quando
vadunt per mundum, non litigent neque contendant verbis (cf 2 Tim 2,14), nec
alio iudicent; sed sint mites, pacifici et modesti, mansueti et humiles, honeste
loquentes omnibus, sicut decet. Et non debeant equitare, nisi manifesta
necessitate vel infirmitate cogantur.
In quamcumque domum intraverint, primum dicant: Pax huic domui (cf Lc 10,5). Et
secundum sanctum Evangelium de omnibus cibis, qui apponuntur eis, liceat
manducare (cf Lc 10,8).
Caput IV
Quod fratres non recipiant pecuniam.
Praecipio firmiter fratribus universis, ut nullo modo denarios vel pecuniam
recipiant per se vel per interpositam personam. Tamen pro necessitatibus
infirmorum et aliis fratribus induendis, per amicos spirituales, ministri tantum
et custodes sollicitam curam gerant secundum loca et tempora et frigidas
regiones, sicut necessitati viderint expedire; eo semper salvo, ut, sicut dictum
est, denarios vel pecuniam non recipiant.
Caput V
De modo laborani.
Fratres illi, quibus gratiam dedit Dominus laborandi, laborent fideliter et
devote, ita quod, excluso otio animae inimic, sanctae orationis et devotionis
spiritum non extinguant, cui debent cetera temporalia deservire. De mercede vero
laboris pro se et suis fratribus corporis necessario recipiant praeter denarios
vel pecuniam et hoc humiliter, sicut decet servos Dei et paupertatis
sanctissimae sectatores.
Caput VI
Quod nihil approprient sibi fratres, et de eleemosyna petenda et de fratribus
infirmis.
Fratres nihil sibi approprient nec domum nec locum nec aliquam rem. Et tanquam
peregrini et advenae (cf 1 Ptr 2,11) in hoc saeculo in paupertate et humilitate
Domino famulantes vadant pro eleemosyna confidenter, nec oportet eos verecundari,
quia Dominus pro nobis se fecit pauperem in hoc mundo (cf 2 Cor 8,9). Haec est
illa celsitudo altissimae paupertatis, quae vos, carissimos fratres meos,
heredes et reges regni caelorum instituit, pauperes rebus fecit, virtutibus
sublimavit (cf Jac 2,5). Haec sit portio vestra, quae perducit in terram
viventium (cf Ps 141,6). Cui, dilectissimi fratres, totaliter inhaerentes nihil
aliud pro nomine Domini nostri Jesus Christi in perpetuum sub caelo habere
velitis.
Et, ubicumque sunt et se invenerint fratres, ostendant se domesticos invicem
interse. Et secure manifestet unus alteri necessitatem suam, quia, si mater
nutrit et diligit filium suum (cf 1 Thess 2,7) carnalem, quanto diligentius
debet quis diligere et nutrire fratrem suum spiritualem?
Et, si quis eorum in infirmitate ceciderit, alii fratres debent ei servire,
sicut vellent sibi serviri (cf Mt 7,12).
Caput VII
De poenitentia fratribus peccantibus imponenda.
Si qui fratrum, instigante inimico, mortaliter peccaverint, pro illis peccatis,
de quibus ordinatum fuerit inter fratres, ut recurratur ad solos ministros
provinciales, teneantur praedicit fratres ad eos recurrere quam citius poterint,
sine more. Ipsi vero ministri, si presbyteri sunt, cum misericordia iniungant
illis poenitentiam; si vero presbyteri non sunt, iniungi faciant per alios
sacerdotes ordinis, sicut eis secudum Deum melius videbitur expedire. Et cavere
debent, ne irascantur et conturbentur propter peccatum alicuius, quia ira et
conturbatio in se et in aliis impediunt caritatem.
Caput VIII
De electione generalis ministri huius fraternitatis et de capitulo Pentecostes.
Universi fratres unum de fratribus istius religionis teneantur semper habere
generalem ministrum et servum totius fraternitatis et ei teneantur firmiter
obedire. Quo decedente, electio successoris fiat a ministris provincialbius et
custodibus in capitulo Pentecostes, in quo provinciales ministri teneantur
semper insimul convenire, ubicumque a generali ministro fuerit constitutum; et
hoc semel in tribus annis vel ad alium terminum maiorem vel minorem, sicut a
praedicto ministro fuerit ordinatum.
Caput IX
De praedicatoribus.
Fratres non praedicent in episcopatu alicuius episcopi, cum ab eo illis fuerit
contradictum. Et nullus fratrum populo penitus audeat praedicare, nisis a
ministro generali huius fraternitatis fuerit examinatus et approbatus, et ab eo
officium sibi praedicationis concessum.
Moneo quoque et exhortor eosdem fratres, ut in praedicatione, quam faciunt, sint
examinata et casta eorum eloquia (cf Ps 11,7; 17,21), ad utilitatem et
aedificationem populi, annuntiando eis vitia et virtutes, poenam et gloriam cum
brevitate sermonis; quia verbum abbreviatum fecit Dominus super terram (cf Rom
9,28).
Caput X
De admonitione et correctione fratrum.
Fratres, qui sunt ministri et servi aliorum fraturm, visitent et moneant fratres
suos et humiliter et caritative corrigant eos, non praecipientes eis aliquid,
quod sit contra animam suam et regulam nostram. Fratres vero, qui sunt subditi,
recordentur, quod propter Deum abnegaverunt proprias voluntates. Unde firmiter
praecipio eis, ut obediant suis ministris in omnibus quae promiserunt Domino
observare et non sunt contraria animae et regulae nostrae. Et ubicumque sunt
fratres, qui scirent et cognoscerent, se non posse regulam spiritualiter
observare, ad suos ministros debeant et possint recurrere. Ministri vero
caritative et benigne eos recipiant et tantam familiaritatem habeant circa ipsos,
ut dicere possint eis et facere sicut domini servis suis; nam ita debet esse,
quod ministri sint servi omnium fratrum.
Moneo vero et exhortor in Domino Jesu Christo, ut caveant fratres ab omni
superbia, vana gloria, invidia, avaritia (cf Lc 12,15), cura et sollicitudine
hujus saeculi (cf Mt 13,22), detractrione et murmuratione, et non curent
nescientes litteras litteras discere; seb attendant, quod super omnia desiderare
debent habere Spiritum Domini et sanctam eius operationem, orare semper ad eum
puro corde et habere humilitatem, patientiam in persecutione et infirmitate et
diligere eos qui nos persequuntur et reprehendunt et arguunt, quia dicit Dominus:
Diligite inimicos vestros et orate pro persequentibus et calumniantibus vos (Mt
5,44). Beati qui persecutionem patiuntur propter iustitiam, quoniam ipsorum est
regnum caelorum (Mt 5,10). Qui autem perseveraverit usque in finem hic salvus
erit (Mt 10,22).
Caput XI
Quod fratres non ingrediantur monasteria monacharum.
Praecipio firmiter fratribus universis, ne habeant suspecta consortia vel
consilia mulierum, et ne ingrediantur monasteria monacharum praeter illos,
quibus a sede apostolica concessa est licentia specialis; nec fiant compartres
virorum vel mulierum nec hac occasione inter fratres vel de fratribus scandalum
oriatur.
Caput XII
De euntibus inter saracenos et alios infideles.
Quicumque fratrum divina inspiratione voluerint ire inter saracenos et alios
infideles petant inde licentiam a suis ministris provincialibus. Ministri vero
nullis eundi licentiam tribuant, nisi eis quos viderint esse idoneos ad
mittendum..
Ad haec per obedientiam iniungo ministris, ut petant a domino papa unum de
sancte Romanae Eccclesiae cardinalibus, qui sit gubernator, protector et
corrector istius fraternitatis, ut semper subditi et subiecti pedibus eiusdem
sanctae Ecclesiae stabiles in fide (cf Col 1,23) catholica paupertatem et
humilitatem et sanctum evangelium Domini nostri Jesu Christi, quod firmiter
promisimus, observemus.
Explicit regula et vita fratrum minorum
Sequitur Confirmatio Regulae
Nulli ergo omnino hominum liceat hanc paginam nostrae confirmationis infringere,
vel ei ausu temerario contraire. Si quis autem hoc attentatre praesumpserit,
indignationem omnipotentis Dei et beatorum Petri et Pauli, apostolorum eius, se
noverit incursurum.
Datum Laterani tertio kalendas decembris, Pontificatus nostri anno octavo.
Texti in colori non sunt scripti a Sancto Francesco. Texti in caeruleus scripti
sunt a Honorio III et pertinent ad Bullam "Solet Annuere", Nov. 29, 1223 A.D..
Click here for the English translation of The Regula Bullata.