Peter Abelard:
From Sic et Non, 1120

There are many seeming contradictions and even obscurities in the innumerable writings of the church fathers. Our respect for their authority should not stand in the way of an effort on our part to come at the truth. The obscurity and contradictions in ancient writings may be explained upon many grounds, and may be discussed without impugning the good faith and insight of the fathers. A writer may use different terms to mean the same thing, in order to avoid a monotonous repetition of the same word. Common, vague words may be employed in order that the common people may understand; and sometimes a writer sacrifices perfect accuracy in the interest of a clear general statement. Poetical, figurative language is often obscure and vague.

Not infrequently apocryphal works are attributed to the saints. Then, even the best authors often introduce the erroneous views of others and leave the reader to distinguish between the true and the false. Sometimes, as Augustine confesses in his own case, the fathers ventured to rely upon the opinions of others.

Doubtless the fathers might err; even Peter, the prince of the apostles, fell into error: what wonder that the saints do not always show themselves inspired? The fathers did not themselves believe that they, or their companions, were always right. Augustine found himself mistaken in some cases and did not hesitate to retract his errors. He warns his admirers not to look upon his letters as they would upon the Scriptures, but to accept only those things which, upon examination, they find to be true.

All writings belonging to this class are to be read with full freedom to criticize, and with no obligation to accept unquestioningly; otherwise they way would be blocked to all discussion, and posterity be deprived of the excellent intellectual exercise of debating difficult questions of language and presentation. But an explicit exception must be made in the case of the Old and New Testaments. In the Scriptures, when anything strikes us as absurd, we may not say that the writer erred, but that the scribe made a blunder in copying the manuscripts, or that there is an error in interpretation, or that the passage is not understood. The fathers make a very careful distinction between the Scriptures and later works. They advocate a discriminating, not to say suspicious, use of the writings of their own contemporaries.

In view of these considerations, I have ventured to bring together various dicta of the holy fathers, as they came to mind, and to formulate certain questions which were suggested by the seeming contradictions in the statements. These questions ought to serve to excite younger readers to a zealous inquiry into truth and so sharpen their wits. The master key of knowledge is, indeed, a persistent and frequent questioning. Aristotle, the most clear-sighted of all the philosophers, wanted above all things  to arouse this questioning spirit, for in his Categories he exhorts a student as follows: "It may well be difficult to reach a positive conclusion in these matters unless they be frequently discussed. It is by no means fruitless to be doubtful on particular points. " By doubting we come to examine, and by examining we reach the truth (Dubitando quippe ad inquisitionem venimus; inquirendo veritatem percipimus).

Latin Text of Prologue

Incipit Prologus Petri Abaelardi
In Sic et Non
Peter Abelard, Sic et Non. B.B. Boyer and R. McKeon, edd. (Chicago, 1976).

Cum in tanta verborum multitudine nonnulla etiam sanctorum dicta non solum ab invicem diversa verum etiam invicem adversa videantur, non est temere de eis iudicandum per quos mundus ipse iudicandus est, sicut scriptum est: Iudicabunt sancti nationes; et iterum: Sedebitis et vos iudicantes. Nec tanquam mendaces eos arguere aut tanquam erroneos contemnere praesumamus, quibus a Domino dictum est: Qui vos audit, me audit; et qui vos spernit, me spernit. Ad nostram itaque recurrentes imbecillitatem nobis potius gratiam in intelligendo deesse quam eis in scribendo defuisse credamus, quibus ab ipsa dictum est Veritate: Non enim vos estis qui loquimini, sed spiritus patris vestri qui loquitur in vobis. Quid itaque mirum si absente nobis spiritu ipso, per quem ea et scripta sunt et dictata atque ipso quoque scriptoribus intimata, ipsorum nobis desit intelligentia? Ad quam nos maxime pervenire impedit inusitatus locutionis modus ac plerumque earundem vocum significatio diversa, cum modo in hac modo in illa significatione vox eadem sit posita. Quippe quemadmodum in sensu suo ita et in verbis suis unusquisque abundat. Et cum iuxta Tullium In omnibus identitas mater sit satietatis, id est fastidium generet, oportet in eadem quoque re verba ipsa variare nec omnia vulgaribus et communibus denudare verbis; quae, ut ait beatus Augustinus, ob hoc teguntur ne vilescant, et eo amplius sunt gratiora quo sunt maiore studio investigata et difficilius conquisita. Saepe etiam, pro diversitate eorum quibus loquimur, verba commutari oportet; cum frequenter eveniat ut verborum propria significatio nonnullis sit incognita aut minus usitata. Quibus quidem si ad doctrinam, ut oportet, loqui volumus, magis eorum usus quam proprietas sermonis aemulandus est, sicut et ipse grammaticae princeps et locutionum instructor Priscianus edocet. Quod etiam diligentissimus ecclesiae doctor beatus attendens Augustinus, cum in quarto De Doctrina Christiana ecclesiasticum instrueret doctorem, omnia illum quae intelligentiam praepediunt eorum quibus loquitur, praeterire admonet et tam ornatum quam proprietatem sermonis contemnere, si absque istis ad intelligentiam facilius poterit pervenire, Non curante, inquit, illo qui docet, quanta eloquentia doceat sed quanta evidentia. Diligens appetitus aliquando negligit verba cultiora. Vnde ait quidam, cum de tali genere elocutionis ageret, esse in ea quamdam `diligentem negligentiam.' Item: In bonis doctoribus tanta docendi cura sit ut verbum quod, nisi obscurum vel ambiguum, latinum esse non potest, vulgi autem more sicut dicitur ut ambiguitas obscuritasque vitetur, non sic dicatur ut a doctis sed potius ut ab indoctis dici solet. Si enim non piguit dicere interpretes nostros `de sanguinibus,' quoniam senserunt ad rem pertinere ut eo loco pluraliter enuntietur hoc nomen quod in latina lingua singulariter tantummodo dicitur, cur pietatis doctorem pigeat imperitis loquentem `ossum' potius quam `os' dicere, ne ista syllaba non ab eo quod sunt `ossa' sed ab eo quod sunt `ora' intelligatur? Quid enim prodest locutionis integritas quam non sequitur intellectus audientis, cum loquendi omnino nulla sit causa si quod loquimur non intelligunt propter quos, ut intelligant, loquimur? Qui ergo docet, vitabit verba omnia quae non docent. Item: Insignis est indolis in verbis verum amare non verba. Quid enim prodest clavis aurea si aperire quod volumus non potest? Aut quid obest lignea si hoc potest, quando nihil quaerimus nisi patere quod clausum est?

* * *

Quid itaque mirum si a sanctis quoque patribus nonnulla ex opinione magis quam ex veritate nonnunquam prolata sint aut etiam scripta? Diligenter et illud discutiendum est, cum de eodem diversa dicuntur, quid ad praecepti coartationem, quid ad indulgentiae remissionem vel ad perfectionis exhortationem intendatur, ut secundum intentionum diversitatem adversitatis quaeramus remedium. Si vero praeceptio est, utrum generalis an particularis, id est ad omnes communiter an ad aliquos specialiter directa. Distinguenda quoque tempora sunt et dispensationum causae, quia saepe quod uno tempore est concessum alio reperitur prohibitum; et quod ad rigorem saepius praecipitur ex dispensatione nonnunquam temperatur. Haec autem in institutionibus ecclesiasticorum decretorum vel canonum maxime distingui necesse est. Facilis autem plerumque controversiarum solutio reperietur si eadem verba in diversis significationibus a diversis auctoribus posita defendere poterimus.

His omnibus praedictis modis solvere controversias in scriptis sanctorum diligens lector attentabit. Quod si forte adeo manifesta sit controversia ut nulla possit absolvi ratione, conferendae sunt auctoritates, et quae potioris est testimonii et maioris confirmationis potissimum retinenda. Vnde est illud Isidori ad Massionem episcopum: In fine autem epistolae hoc adiciendum putavi, ut quotienscumque in gestis conciliorum discors sententia invenitur, illius magis teneatur sententia cuius antiquior aut potior extat auctoritas.

Constat quippe et prophetas ipsos quandoque prophetiae gratia caruisse et nonnulla ex usu prophetandi, cum se spiritum prophetiae habere crederent, per spiritum suum falsa protulisse; et hoc eis ad humilitatis custodiam permissum esse ut sic videlicet verius cognoscerent quales per spiritum Dei et quales per suum existerent, et se eum qui mentiri vel falli nescit ex dono habere cum haberent. Qui etiam cum habetur, sicut non omnia uni confert dona ita nec de omnibus mentem eius quem replet, illuminat sed modo hoc modo illud revelat, et cum unum aperit alterum occultat. Quod quidem beatus Gregorius in prima super Ezechielem homelia manifestis declarat exemplis. Ipsum etiam apostolorum principem, qui tot divinae gratiae donis et miraculis coruscabat, post illam quoque specialem a Domino promissam sancti spiritus effusionem, qui eius discipulos omnem doceret veritatem, non in mediocrem lapsum errorem de circumcisionis adhuc et quorundam antiquorum rituum observantia, cum a coapostolo suo Paulo graviter atque salubriter publice correctus esset, a perniciosa simulatione desistere non puduit.

* * *

His praelibatis placet, ut instituimus, diversa sanctorum patrum dicta colligere, quae nostrae occurrerint memoriae aliquam ex dissonantia quam habere videntur quaestionem contrahentia, quae teneros lectores ad maximum inquirendae veritatis exercitium provocent et acutiores ex inquisitione reddant. Haec quippe prima sapientiae clavis definitur assidua scilicet seu frequens interrogatio; ad quam quidem toto desiderio arripiendam philosophus ille omnium perspicacissimus Aristoteles in praedicamento Ad Aliquid studiosos adhortatur dicens, "Fortasse autem difficile est de huiusmodi rebus confidenter declarare nisi saepe pertractata sint. Dubitare autem de singulis non erit inutile." Dubitando quippe ad inquisitionem venimus; inquirendo veritatem percipimus. Iuxta quod et Veritas ipsa Quaerite inquit et invenietis, pulsate et aperietur vobis. Quae nos etiam proprio exemplo moraliter instruens, circa duodecimum aetatis suae annum sedens et interrogans in medio doctorum inveniri voluit, primum discipuli nobis formam per interrogationem exhibens quam magistri per praedicationem, cum sit tamen ipsa Dei plena ac perfecta sapientia. Cum autem aliqua scripturarum inducuntur dicta, tanto amplius lectorem excitant et ad inquirendam veritatem alliciunt quanto magis scripturae ipsius commendatur auctoritas.

EXPLICIT PROLOGVS 

Abelard then present 156 questions that dealt with topics like the following:

That God is one --- and the contrary

That the Son is without beginning --- and the contrary

That God can do all things --- and the contrary

That God knows all things --- and the contrary

That our first parents were created mortal --- and the contrary

That Adam was saved --- and the contrary

That Peter and Paul and all the Apostles were equal --- and the contrary

That Christ alone is the foundation of the Church --- and the contrary

That Peter did not deny Christ --- and the contrary

That all are permitted to marry --- and the contrary

That it is permitted to kill men --- and the contrary



Source of the Translation of the Prologue:
From: James Harvey Robinson, ed., Readings in European History, 2 Vols. (Boston: Ginn & Co., 1904-06), Vol. I: From the Breaking up of the Roman Empire to the Protestant Revolt, pp. 450-451.
Scanned in and modernized by Dr. Jerome S. Arkenberg, Dept. of History, Cal. State Fullerton.

This is the complete Latin text of Abelard's Sic et Non

    PETRI ABAELARDI
      SIC ET NON


TABULA QUAESTIONUM
PROLOGUS
EX DECRETIS GELASII PAPAE DE LIBRIS AUTHENTICIS
SIC ET NON
 


Q. 1: QUOD FIDES HUMANIS RATIONIBUS NON SIT ADSTRUENDA ET CONTRA.
Q. 2: QUOD FIDES SIT DE NON APPARENTIBUS TANTUM ET CONTRA.
Q. 3: QUOD SIT CREDENDUM IN DEUM SOLUM ET CONTRA.
Q. 4: QUOD AGNITIO NON SIT DE NON APPARENTIBUS SED FIDES TANTUM ET
        CONTRA.
Q. 5: QUOD NON SIT DEUS SINGULARIS ET CONTRA.
Q. 6: QUOD SIT DEUS TRIPARTITUS ET CONTRA.
Q. 7: QUOD IN TRINITATE NON SINT DICENDI PLURES AETERNI ET CONTRA.
Q. 8: QUOD NON SIT MULTITUDO RERUM IN TRINITATE VEL QUOD NON SIT
        TRINITAS ALIQUOD TOTUM ET CONTRA.
Q. 9: QUOD NON SIT DEUS SUBSTANTIA ET CONTRA.
Q. 10: QUOD DEUS INTER OMNIA CONNUMERANDUS SIT HOC EST UNUM ALIQUID
        EX OMNIBUS ET NON.
Q. 11: QUOD DIVINAE PERSONAE AB INVICEM DIFFERANT ET CONTRA.
Q. 12: QUOD IN TRINITATE ALTER SIT UNUS CUM ALTERO ET CONTRA.
Q. 13: QUOD DEUS PATER SIT CAUSA FILII ET CONTRA.
Q. 14: QUOD SIT FILIUS SINE PRINCIPIO ET CONTRA.
Q. 15: QUOD DEUS NON GENUERIT SE VEL QUOD ETIAM SECUNDUM DIVINITATEM
        FILIUS FACTUS SIVE CREATUS DICATUR VEL QUOD PRINCIPATU QUODAM
        SIVE AUCTORITATE PRAECEDAT PATER ET CONTRA.
Q. 16: QUOD FILIUS DICATUR A PATRE GIGNI NON TANTUM GENITUS ESSE
        ET CONTRA.
Q. 17: QUOD SOLUS PATER DICATUR INGENITUS ET NON.
Q. 18: QUOD AETERNA GENERATIO FILII NARRARI VEL SCIRI VEL INTELLIGI
        POSSIT ET NON.
Q. 19: QUOD DE AETERNA GENERATIONE FILII [EX PATRE] ILLUD SIT
        ACCIPIENDUM EGO HODIE GENUI TE ET CONTRA.
Q. 20: QUOD PRIMUS PSALMUS DE CHRISTO SIT ACCIPIENDUS ET NON.
Q. 21: QUOD ILLUD "ERUCTAVIT COR MEUM" DE GENERATIONE FILII SIT
        ACCIPIENDUM ET NON.
Q. 22: QUOD SOLUS FILIUS EX SUBSTANTIA PATRIS NON SIT ET CONTRA.
Q. 23: QUOD SPIRITUS DOMINI FEREBATUR SUPER AQUAS INTELLIGENDUM SIT
        DE SPIRITU SANCTO ET NON.
Q. 24: QUOD SPIRITUS SANCTUS PATER QUOQUE ET FILIUS DICI POSSIT
        ET NON.
Q. 25: QUOD PHILOSOPHI QUOQUE TRINITATEM SEU VERBUM DEI CREDIDERINT
        ET NON.
Q. 26: QUOD DE PRAESCIENTIA IUDICET DEUS ET NON.
Q. 27: QUOD PROVIDENTIA DEI CAUSA SIT EVENTUUM RERUM ET NON.
Q. 28: QUOD NIHIL FIAT CASU ET CONTRA.
Q. 29: QUOD PRAEDESTINATIO DEI IN BONO TANTUM SIT ACCIPIENDA ET NON.
Q. 30: QUOD PECCATA ETIAM PLACEANT DEO ET NON.
Q. 31: QUOD DEUS MALORUM QUOQUE CAUSA VEL AUCTOR SIT ET NON.
Q. 32: QUOD OMNIA POSSIT DEUS ET NON.
Q. 33: QUOD DEO RESISTI NON POSSIT ET CONTRA.
Q. 34: QUOD DEUS NON HABEAS LIBERUM ARBITRIUM ET CONTRA.
Q. 35: QUOD UBI DEEST VELLE DEI DESIT ET POSSE ET CONTRA.
Q. 36: QUOD QUICQUID VULT DEUS FACIAT ET NON.
Q. 37: QUOD NIHIL FIAT DEO NOLENTE ET CONTRA.
Q. 38: QUOD OMNIA SCIAT DEUS ET NON.
Q. 39: QUOD OPERA HOMINUM NIHIL SUNT ET CONTRA.
Q. 40: QUOD DEUS QUOQUE LOCO MOVEATUR VEL LOCALIS SIT ET NON.
Q. 41: QUOD DEUS IPSE SIT QUI ANTIQUIS PATRIBUS APPAREBAT ET NON.
Q. 42: QUOD SOLUS FILIUS IN ANGELIS OLIM APPARERET ET NON.
Q. 43: QUOD NULLUS CREATUS SPIRITUS LOCO MOVEATUR ET CONTRA.
Q. 44: QUOD SOLUS DEUS INCORPOREUS SIT ET NON.
Q. 45: QUOD DEUS PER CORPORALES IMAGINES NON SIT REPRAESENTANDUS
        ET CONTRA.
Q. 46: QUOD ANGELI ANTE CAELUM ET TERRAM VEL CAETERAS OMNES CREATURAS
        FACTI SUNT VEL QUOD OMNES ANGELI AEQUALES ET BEATI CREATI SUNT
        ET NON.
Q. 47: QUOD ANTE CREATIONEM HOMINIS ANGELUS CECIDERIT ET CONTRA.
Q. 48: QUOD BONI ANGELI SIUE SANCTI VISIONE DEI FRUENTES OMNIA
        SCIANT ET NON.
Q. 49: QUOD OMNES ORDINES CAELESTIUM SPIRITUUM GENERALITER ANGELI
        VOCENTUR ET NON.
Q. 50: QUOD IN CAELESTI UITA NEMO PROFICIAT ET CONTRA.
Q. 51: QUOD PRIMI PARENTES SINT CREATI MORTALES ET NON.
Q. 52: QUOD ADAM EXTRA PARADISUM SIT CONDITUS ET CONTRA.
Q. 53: QUOD PECCATUM ADAE MAGNUM FUERIT ET NON.
Q. 54: QUOD PRIMUM HOMINIS PECCATUM NON COEPERIT A PERSUASIONE
        DIABOLI ET CONTRA.
Q. 55: QUOD EVA SOLA NON ADAM SEDUCTA SIT ET CONTRA.
Q. 56: QUOD HOMO LIBERUM ARBITRIUM PECCANDO AMISERIT ET NON.
Q. 57: QUOD ADAM IN LOCO CALVARIAE SEPULTUS SIT ET CONTRA.
Q. 58: QUOD ADAM SALVATUS SIT ET CONTRA.
Q. 59: QUOD DE PROMISSO SIBI PARTU MARIA DUBITAVERIT ET NON.
Q. 60: QUOD VERBUM DEI IN UTERO VIRGINIS SIMUL ANIMAM ET CARNEM
        SUSCEPERIT ET NON.
Q. 61: QUOD IOSEPH NON SIT SUSPICATUS MARIAM ADULTERAM ET CONTRA.
Q. 62: QUOD CHRISTUS CLAUSO UTERO VIRGINIS NATUS SIT ET CONTRA.
Q. 63: QUOD CHRISTUS SECUNDUM CARNEM NON FUERIT DE TRIBU IUDA ET
        CONTRA.
Q. 64: QUOD DEUS PERSONAM HOMINIS NON SUSCEPERIT SED NATURAM ET
        CONTRA.
Q. 65: QUOD FILIUS DEI MUTATUS SIT SUSCIPIENDO CARNEM ET NON.
Q. 66: QUOD DEUS ET HOMO IN CHRISTO PARTES ESSE VIDEANTUR ET NON.
Q. 66: QUOD DEUS ET HOMO IN CHRISTO PARTES ESSE VIDEANTUR ET NON.
Q. 67: QUOD CHRISTUS SIVE DEUS NON SIT DICENDUS CREATURA AUT SERVUS
        ET CONTRA.
Q. 68: QUOD CHRISTUS SECUNDUM CARNEM FACTUS SIT ET CONTRA.
Q. 69: QUOD FILIUS DEI PRAEDESTINATUS SIT ET CONTRA.
Q. 70: QUOD DEUS MINORARI NON POSSIT ET CONTRA.
Q. 71: QUOD ETIAM SECUNDUM DIVINITATEM FILIUS MINOR PATRE VIDEATUR
        ET CONTRA.
Q. 72: QUOD CHRISTUS SECUNDUM CORPUS ETIAM NON CREVERIT ET CONTRA.
Q. 73: QUOD HUMANITAS CHRISTI NON CREVERIT IN SAPIENTIA VEL QUOD
        TANTUMDEM SCIERIT QUANTUM DIVINITAS ET CONTRA.
Q. 74: QUOD CHRISTUS CORPORALITER QUOQUE UNCTUS FUISSE LEGATUR
        ET CONTRA.
Q. 75: QUOD IN CHRISTO IS QUI EST FILIUS DEI NON SIT ILLE QUI EST
        FILIUS HOMINIS SIVE IS QUI EST AETERNUS NON SIT IS QUI EST
        TEMPORALIS ET CONTRA.
Q. 76: QUOD HUMANITAS CHRISTI IGNORAVERIT DIEM IUDICII ET NON.
Q. 77: QUOD IUDAEI VEL DAEMONES CHRISTUM COGNOVERUNT ETIAM ANTE
        PASSIONEM EIUS ET NON.
Q. 78: QUOD CHRISTUS SERVILEM TIMOREM HABUISSE VIDEATUR ET NON.
Q. 79: QUOD CHRISTUS FEFELLERIT ET NON.
Q. 80: QUOD CHRISTUS NEC SECUNDUM HOMINEM PASSUS SIT AUT TIMUERIT
        ET CONTRA.
Q. 81: QUOD IN MORTE CHRISTI SEPARATIO DIVINITATIS ET HUMANITATIS
        SIT ET NON.
Q. 82: QUOD IN CHRISTO SUGGESTIO ETIAM DELECTATIONIS FUERIT
        ET CONTRA.
Q. 83: QUOD CHRISTUS VEL SANCTI MORI VOLUERINT ET NON.
Q. 84: QUOD CHRISTUS DESCENDENS AD INFEROS OMNES LIBERAVERIT
        INDE ET NON.
Q. 85: QUOD INCERTUM SIT QUA HORA NOCTIS DOMINUS RESURREXERIT ET
        CONTRA.
Q. 86: QUOD DOMINUS RESURGENS PRIMO APPARUERIT MARIAE MAGDALENAE
        ET NON.
Q. 87: QUOD ILLI QUI CUM DOMINO RESURREXERUNT ITERUM MORTUI SUNT
        ET NON.
Q. 88: QUOD CHRISTUS POST RESURRECTIONEM CICATRICES NON VULNERA
        DUBITANTIBUS DEMONSTRAVIT ET CONTRA.
Q. 89: QUOD CREATURA SIT ADORANDA ET NON.
Q. 90: QUOD DOMINUS POST ASCENSIONEM NON SIT LOCUTUS IN TERRA
        ET CONTRA.
Q. 91: QUOD SOLA MARIA IN ANIMA PASSA SIT ET CONTRA.
Q. 92: QUOD ANTE PENTECOSTEN VEL IN IPSA DE OMNIBUS SINT EDOCTI
        APOSTOLI ET NON.
Q. 93: QUOD PETRUS VEL PAULUS ET CAETERI APOSTOLI SINT AEQUALES
        ET NON.
Q. 94: QUOD PETRUS INSTINCTU DIABOLI DOMINO PERSUASERIT VITARE
        MORTEM ET CONTRA.
Q. 95: QUOD SOLUS CHRISTUS FUNDAMENTUM SIT ECCLESIAE ET CONTRA.
Q. 96: QUOD PETRUS NON NEGAVERIT CHRISTUM ET CONTRA.
Q. 97: QUOD PETRUS ET PAULUS EODEM PRORSUS DIE NON REVOLUTO ANNI
        TEMPORE PASSI SUNT ET CONTRA.
Q. 98: QUOD PAULUS ANTE CONVERSIONEM QUOQUE TAM PAULUS QUAM SAULUS
        VOCATUS SIT ET CONTRA.
Q. 99: QUOD IACOBUS IUSTUS, FRATER DOMINI, FILIUS FUERIT IOSEPH
        SPONSI MARIAE ET CONTRA.
Q. 1: QUOD IACOBUS IUSTUS, FRATER DOMINI, PRIMUS FUERIT EPISCOPUS
        HIEROSOLYMAE ET CONTRA.
Q. 101: QUOD IACOBUS IUSTUS, FRATER DOMINI, PRIMAM DE VII CANONICIS
        EPISTOLAM SCRIPSERIT ET CONTRA.
Q. 102: QUOD PHILIPPUS DIACONUS ET PHILIPPUS APOSTOLUS IDEM NON
        FUERINT ET CONTRA.
Q. 103: QUOD OMNES APOSTOLI EXCEPTO IOHANNE UXORES HABUERINT
        ET CONTRA.
Q. 104: QUOD IN FIGURIS QUATTUOR ANIMALIUM MATTHAEUS PER HOMINEM
        MARCUS PER LEONEM PRAESIGNATUS SIT ET E CONVERSO.
Q. 105: QUOD EADEM MARIA TAM CAPUT DOMINI QUAM PEDES UNXERIT
        ET CONTRA.
Q. 106: QUOD SINE BAPTISMO AQUAE NEMO IAM SALVARI POSSIT ET CONTRA.
Q. 107: QUOD OMNIA PECCATA BAPTISMUS DELEAT TAM ORIGINALIA SCILICET
        QUAM PROPRIA ET CONTRA.
Q. 108: QUOD PARVULI PECCATUM NON HABEANT ET CONTRA.
Q. 109: QUOD TANTUMDEM VALEBAT CIRCUMCISIO IN ANTIQUO POPULO QUANTUM
        NUNC BAPTISMUS ET CONTRA.
Q. 110: QUOD BAPTIZATUS A QUOCUNQUE NON SIT REBAPTIZANDUS ET CONTRA.
Q. 111: QUOD FICTO ETIAM PER BAPTISMUM PECCATA DIMITTANTUR ET NON.
Q. 112: QUOD UNA BAPTISMI MERSIO SUFFICIAT ET NON.
Q. 113: QUOD ETIAM SINE SACRAMENTO ALTARIS BAPTISMUS SUFFICIAT ET NON.
Q. 114:  QUOD IN BAPTISMO IOHANNIS PECCATA DIMITTEBANTUR ET NON.
Q. 115: QUOD NIHIL ADHUC DEFINITUM SIT DE ORIGINE ANIMAE ET CONTRA.
Q. 116: QUOD PECCATA PATRUM REDDANTUR IN FILIOS ET CONTRA.
Q. 117: DE SACRAMENTO ALTARIS QUOD SIT ESSENTIALITER IPSA VERITAS
        CARNIS CHRISTI ET SANGUINIS ET CONTRA.
Q. 118: QUOD EUCHARISTIA NUNQUAM SIT DANDA INTINCTA ET CONTRA.
Q. 119: QUOD PRESBYTER UXORATUS A SUBIECTIS NON SIT ABICIENDUS
        ET CONTRA.
Q. 120: QUOD HAERETICI OBLATIO NON PROSIT ET CONTRA.
Q. 121: QUOD MISSA ANTE HORAM TERTIAM NON SIT CELEBRANDA NISI IN
        NATALE ET CONTRA.
Q. 122: QUOD OMNIBUS NUPTIAE CONCESSAE SINT ET CONTRA.
Q. 123: QUOD CONIUGIUM FUERIT INTER IOSEPHUM ET MARIAM ET NON.
Q. 124: QUOD LICEAT HABERE CONCUBINAM ET CONTRA.
Q. 125: QUOD NON SIT CONIUGIUM INTER INFIDELES ET CONTRA.
Q. 126: QUOD DIMISSA FORNICANTE UXORE VIRO LICEAT ALTERAM DUCERE
        ET CONTRA.
Q. 127: QUOD DIGAMUM NON LICEAT PROMOVERI AD CLERUM ET CONTRA.
Q. 128: QUOD ADULTERA NULLA MODO SIT RETINENDA ET CONTRA.
Q. 129: QUOD SAEPIUS NUBERE LICEAT ET NON.
Q. 130: QUOD NULLUS HUMANUS CONCUBITUS POSSIT ESSE SINE CULPA
        ET CONTRA.
Q. 131: QUOD NULLI LICEAT EAM CUM QUA FORNICATUS FUERIT IN CONIUGIUM
        DUCERE ET CONTRA.
Q. 132: QUOD STERILIS NON VIDEATUR DUCENDA ET CONTRA.
Q. 133: QUOD VIRGINITAS NUNC PRAECIPIATUR ET NON.
Q. 134: QUOD NUPTIAE QUOQUE PRAECIPIANTUR ET NON.
Q. 135: QUOD NUPTIAE SINT BONAE ET CONTRA.
Q. 136: QUOD DILECTIO PROXIMI OMNEM HOMINEM COMPLECTATUR ET NON.
Q. 137: QUOD SOLA CARITAS VIRTUS DICENDA SIT ET NON.
Q. 138: QUOD CARITAS SEMEL HABITA NUNQUAM AMITTATUR ET CONTRA.
Q. 139: QUOD BONAM VOLUNTATEM NOSTRAM GRATIA DEI NON PRAECEDAT
        ET CONTRA.
Q. 140: QUOD LEGIS PRAECEPTA NON PERFECTA SINT SICUT SUNT EUANGELII
        ET CONTRA.
Q. 141: QUOD OPERA MISERICORDIAE NON PROSINT INFIDELIBUS ET CONTRA.
Q. 142: QUOD OPERA FACTORUM NON IUSTIFICENT HOMINEM ET CONTRA.
Q. 143: QUOD PECCATUM ACTUS SIT NON RES ET CONTRA.
Q. 144: QUOD PECCATOR SIT ILLE TANTUM QUI ASSIDUUS EST IN PECCATIS
        ET CONTRA.
Q. 144: QUOD PECCATOR SIT ILLE TANTUM QUI ASSIDUUS EST IN PECCATIS
        ET CONTRA.
Q. 145: QUOD ALIQUANDO PECCAMUS NOLENTES ET CONTRA.
Q. 146: QUOD IDEM PECCATUM NON PUNIAT DOMINUS HIC ET IN FUTURO
        ET CONTRA.
Q. 147: QUOD CAIN NON SIT DAMNATUS ET CONTRA.
Q. 147: QUOD CAIN NON SIT DAMNATUS ET CONTRA.
Q. 148: QUOD EA QUAE CONDONAT DEUS ULTERIUS NON EXIGAT ET CONTRA.
Q. 149: QUOD GRAVIUS SIT APERTE PECCARE QUAM OCCULTE ET CONTRA.
Q. 150: QUOD ADULTERIUM POST HAERESIM CAETERIS PECCATIS GRAVIUS SIT
        ET CONTRA.
Q. 151: QUOD SINE CONFESSIONE NON DIMITTANTUR PECCATA ET CONTRA.
Q. 152: QUOD TIMOR DEI IN SANCTIS PERSEVERET ET NON.
Q. 153: QUOD SIT PRO OMNIBUS ORANDUM ET CONTRA.
Q. 154: QUOD NULLA DE CAUSA LICEAT MENTIRI ET CONTRA.
Q. 155: QUOD LICEAT HOMINI INFERRE SIBI MANUS ALIQUIBUS DE CAUSIS
        ET CONTRA.
Q. 156: QUOD NULLA DE CAUSA LICEAT CHRISTIANIS QUEMQUAM INTERFICERE
        ET CONTRA.
Q. 157: QUOD LICEAT HOMINEM OCCIDERE ET NON.
Q. 158: QUOD POENA PARVULORUM NON BAPTIZATORUM MITISSIMA RESPECTU
        CAETERARUM POENARUM DAMNATORUM SIT ET CONTRA.
 



   PETRI ABAELARDI
      SIC ET NON

       PROLOGUS

/89/ Cum in tanta uerborum multitudine nonnulla etiam sanctorum dicta non solum ab inuicem diuersa uerum etiam inuicem aduersa uideantur, on est temere de eis iudicandum per quos mundus ipse iudicandus est, sicut scriptum est:

     Iudicabunt sancti nationes

et iterum:

     Sedebitis et uos indicantes.

Nec tanquam mendaces eos arguere aut tanquam erroneos contemnere
praesumamus, quibus a Domino dictum est:

     Qui uos audit, me audit; et qui uos spernit, me spernit.

Ad nostram itaque recurrentes imbecillitatem nobis potius gratiam in
intelligendo deesse quam eis in scribendo defuisse credamus, quibus ab
ipsa dictum est Veritate: Non enim uos estis qui loquimini sed
spiritus patris uestri qui loquitur in uobis. Quid itaque mirum si
absente nobis spiritu ipso, per quem ea et scripta sunt et dictata
atque ipso quoque scriptoribus intimata, ipsorum nobis desit
intelligentia? Ad quam nos maxime peruenire impedit inusitatus
locutionis modus ac plerumque earundem uocum significatio diuersa, cum
modo in hac modo in illa significatione uox eadem sit posita. Quippe
quemadmodum in sensu suo ita et in uerbis suis unusquisque abundat. Et
cum iuxta Tullium:

     In omnibus identitas mater sit satietatis

id est fastidium generet, oportet in eadem quoque re uerba ipsa
uariare nec omnia uulgaribus et communibus denudare uerbis; quae, ut
ait beatus Augustinus, ob hoc teguntur ne uilescant, et eo amplius
sunt gratiora quo sunt maiore studio inuestigata et difficilius
conquisita. Saepe etiam, pro diuersitate eorum quibus loquimur, uerba
commutari oportet; cum frequenter eueniat ut uerborum propria
significatio nonnullis sit incognita aut minus usitata. Quibus quidem
/90/ si ad doctrinam, ut oportet, loqui uolumus, magis eorum usus quam
proprietas sermonis aemulandus est, sicut et ipse grammaticae princeps
et locutionum instructor Priscianus edocet. Quod etiam diligentissimus
ecclesiae doctor beatus attendens Augustinus, cum in quarto De
Doctrina Christiana ecclesiasticum instrueret doctorem, omnia illum
quae intelligentiam praepediunt eorum quibus loquitur, praeterire
admonet et tam ornatum quam proprietatem sermonis contemnere, si
absque istis ad intelligentiam facilius poterit peruenire:

     Non curante, inquit, illo qui docet, quanta eloquentia doceat sed
     quanta euidentia.  Diligens appetitus aliquando negligit uerba
     cultiora. Unde ait quidam, cum de tali genere elocutionis ageret,
     esse in ea quamdam diligentem negligentiam.

Item:

     In bonis doctoribus tanta docendi cura sit ut uerbum quod, nisi
     obscurum uel ambiguum, latinum esse non potest, uulgi autem more
     sicut dicitur ut ambiguitas obscuritasque uitetur, non sic
     dicatur ut a doctis sed potius ut ab indoctis dici solet. Si enim
     non piguit dicere interpretes nostros de sanguinibus, quoniam
     senserunt ad rem pertinere ut eo loco pluraliter enuntietur hoc
     nomen quod in latina lingua singulariter tantummodo dicitur, cur
     pietatis doctorem pigeat imperitis loquentem ossum potius quam os
     dicere, ne ista syllaba non ab eo quod sunt ossa sed ab eo quod
     sunt ora intelligatur? Quid enim prodest locutionis integritas
     quam non sequitur intellectus audientis, cum loquendi omnino
     nulla sit causa si quod loquimur non intelligunt propter quos, ut
     intelligant, loquimur?  Qui ergo docet, uitabit uerba omnia quae
     non docent.

Item:

     Insignis est indolis in uerbis uerum amare non uerba. Quid enim
     prodest clauis aurea si aperire quod uolumus non potest? Aut quid
     obest lignea si hoc potest, quando nihil quaerimus nisi patere
     quod clausum est?

Quam sit etiam temerarium de sensu et intelligentia alterius alterum
iudicare, /91/ quis non uideat cum soli Deo corda et cogitationes
pateant?  Qui nos etiam ab hac praesumptione reuocans ait:

     Nolite indicare et non iudicabimini.

Et apostolus:

     Nolite inquit ante tempus indicare, quoadusque ueniat qui
     illuminabit abscondita tenebrarum et manifestabit consilia
     cordium

ac si aperte dicat: Illi committite in talibus iudicium qui solus
omnia nouit atque ipsarum quoque discretor est cogitationum, iuxta
quod et de occultis eius mystertis typice super agno paschali scriptum
est:

     Si quid residuum fuerit, igni comburatur

hoc est si quid est diuinorum mysteriorum quod intelligere non
ualeamus, spiritui, per quem scripta sunt, docenda potius reseruemus
quam temere definiamus.

Illud quoque diligenter attendi conuenit ne, dum aliqua nobis ex
dictis sanctorum obiciuntur tamquam sint opposita uel a ueritate
aliena, falsa tituli inscriptione uel scripturae ipsius corruptione
fallamur. Pleraque enim apocrypha ex sanctorum nominibus, ut
auctoritatem haberent, intitulata sunt; et nonnulla in ipsis etiam
diuinorum testamentorum scriptis scriptorum uitio corrupta sunt. Unde
fidelissimus scriptor et ueracissimus interpres Hieronymus, Ad Laetam
De Institutione Filiae scribens, nos praemonuit dicens:

     Caueat omnia apocrypha; et si quando ea non ad dogmatum ueritatem
     sed ad signorum reuerentiam legere uoluerit, sciat non eorum esse
     quorum titulis praenotantur, et grandis esse prudentiae aurum in
     luto quaerere.

Idem super LXXVII psalmum, de inscriptione tituli eius, qui est huius
modi: 'intellectus Asaph', ait sic:

     Scriptum est secundum Matthaeum: cum locutus fuisset Dominus in
     parabolis et illi non intelligerent et caetera; haec inquit facta
     sunt ut impleretur quod scriptum est per Isaiam prophetam:
     aperiam in parabolis os meum. Euangelia usque hodie /92/ ita
     habent. Hoc Isaias non loquitur sed Asaph.

Item:

     Ergo simpliciter dicamus, quomodo scriptum est in Matthaeo et
     lohanne quod Dominus hora sexta crucifixus sit, in Marco quod
     hora tertia, error scriptorum fuit, et in Marco hora sexta
     scriptum fuit; sed multi pro episomo graeco putauerunt esse
     gamma, sicut ibi error fuit scriptorum, ut pro Asaph Isaiam
     scriberent. Scimus enim quia plurima ecclesia de imperitis
     congregata fuit gentilibus. Cum ergo legerent in euangelio: Ut
     impleretur quod scriptum est in Asaph propheta, ille qui primus
     scribebat euangelium coepit dicere, Quis est iste Asaph propheta?
     Non erat notus in populo. Et quid fecit? Ut errorem emendaret,
     fecit errorem. Dicamus aliquid simile in alio loco secundum
     Matthaeum: Retulit inquit XXX argenteos pretium appretisti, sicut
     scriptum est in Ieremia propheta. In Ieremia hoc penitus inuenire
     non potuimus sed in Zacharia. Videtis ergo quia et hic error fuit
     sicut ibi.

Quid itaque mirum, si in euangellis quoque nonnulla per ignorantiam
scriptorum corrupta fuerint, ita et in scriptis posteriorum patrum,
qui longe minoris sunt auctoritatis, nonnunquam eueniat? Si itaque
aliquid a ueritate absonum in scriptis sanctorum forte uideatur, pium
est et humilitati congruum atque caritati debitum, quae "omnia credit,
omnia sperat, omnia sustinet" nec facile uitia eorum quos amplectitur
suspicatur, ut aut eum scripturae locum non fideliter interpretatum
aut corruptum esse credamus, aut nos eum non intelligere profiteamur.

Nec illud minus attendendum esse arbitror, utrum talia sint ea quae de
scriptis sanctorum proferuntur, quae uel ab ipsis alibi retractata
sint et, cognita postmodum ueritate, correcta, sicut in plerisque
beatus Augustinus egit; aut magis secundum aliorum opinionem quam
secundum propriam dixerint sententiam, sicut in plerisque /93/
Ecclesiastes dissonas diuersorum inducit sententias, unde et
tumultuator interpretatur, beato in quarto Dialogorum attestante
Gregorio; aut sub quaestione potius reliquerunt ea inquirentes quam
certa definitione terminarent, sicut praedictus uenerabilis doctor
Augustinus in editione super Genesin Ad Litteram se fecisse perhibet,
ita de hoc opere in primo Retractationum suarum commemorans:

     In quo opere, inquit, plura quaesita quam inuenta sunt, et eorum
     quae inuenta sunt, pauciora firmata, caetera uero ita posita
     uelut adhuc requirenda sint.

Beato quoque attestantc Hieronymo nouimus morem catholicorum doctorum
hunc fuisse, ut in commentariis suis nonnullas etiam haereticorum
pessimas opiniones suis insererent sententiis, dum perfectioni
studentes nulla antiquorum praeteriisse gauderent. Unde rescribens ad
beatum Augustinum, cum ab eo super expositionem cuiusdam loci
epistolae Pauli ad Galatas pulsaretur, ait:

     Quaeris cur dixerim in commentariis epistolae Pauli ad Galatas,
     Paulum id in Petro non potuisse reprehendere quod ipse
     fecerat. Et asseris simulationem apostolicam non fuisse
     dispensatoriam sed ueram, et me non debere docere mendacium.
     Respondeo debere prudentiam tuam praefatiunculae
     commentariorum meorum meminisse, quod imbecillitatem uirium
     mearum sentiens Origenis commentarios sum secutus. Scripsit enim
     ille uir in epistola Pauli ad Galatas uolumina; praetermitto
     Didymum uidentem meum et Apollinarem Laudicenum de ecclesia nuper
     egressum et Alexandrum ueterem haereticum, qui et ipsi nonnullos
     super hac re commentarios reliquerunt. Legi haec omnia et in
     mentem meam plurima coaceruans, accito notario, uel mea uel
     aliena dictaui.

Item:

     Eruditionis tuae fuerat quaerere utrum ea quae scripsimus
     haberentur in Graecis; ut, si illi non dixissent, tunc meam
     proprie sententiam condemnares, praesertim cum libere in
     praefatione confessus sim Origenis commentarios me esse secutum
     et uel mea uel aliena dictasse, ut lectoris arbitrio
     derelinquerem utrum probanda /94/ essent an improbanda.

Sic et beatum Hilarium et nonnullos sanctos multa ex ipsius Origenis
uel aliorum errantium scriptis interseruisse sententiis non ambigimus,
opinionem nobis potius aliorum praesentantes quam sententiam
proferentes; quod tamen non tam per ipsos nobis quam per alios
postmodum innotuit. Unde et praedictus doctor Hieronymus ad
Vigilantium presbyterum, cum se excusaret quod Origenis dicta
nonnunquam uel poneret uel transferret:

     Si hoc, inquit, crimen est, arguatur confessor Hilarius, qui
     psalmorum interpretationem et homelias in Iob ex libris eius
     transtulit.

Ubi quidem cum nonnulla reperiremus a ueritate dissona uel aliorum
sanctorum scripti contraria, Origeni potius quam Hilario sunt
imputanda, licet ipse hoc Hilarius non distinguat. Quale est illud
statim, quod primum psalmum de capite non esse intelligendum adstruere
nititur sed generaliter de quolibet alio iusto esse accipiendum. Quod
et ipse Hieronymus in quadam expositione quorundam psalmorum, Origenem
similiter prosecutus posuit. Ipsum quoque fortasse Origenem, ipso
attestante, non ambigendum est nonnulla magnis erroribus implicita
iuxta opinionem aliorum protulisse. Unde et Hieronymus ad Auitum
scribendo presbyterum, multiplices colligens errores quos Origenes in
libris suis Peri Arcon posuit, de ipso ita locutus est Origene:

     Post tam nefandam disputationem qua lectoris animum uulnerauit,
     'Haec' inquit 'iuxta nostram sententiam non sunt dogmata sed
     quaesita tantum ataue proiecta, ne penitus intacta uiderentur.'

Sic et ipse supra Hieronymus dixit sua uel aliena saepe dictasse, ut
lectoris arbitrio derelinqueret utrum probanda essent an improbanda.
Beatus quoque Augustinus, pleraque ex operibus suis retractando ac
corrigendo, multa se ibi ex opinione magis aliorum quam ex propria
posuisse sententia profitetur. Nonnulla etiam in Euangelio iuxta
opinionem hominum magis quam secundum ueritatem rerum dici uidentur;
ueluti cum Ioseph pater Christi a matre quoque ipsius Domini iuxta
opinionem et morem uulgi appellatur, ita quidem dicente:

     Ego et pater tuus dolentes quaerebamus te.

Et apostolus in plerisque dicta derogantium sibi secutus, aliter de se
ipso quam sentiat /95/ esse non ueretur profiteri. Quale est illud:

     Nos stulti propter Christum, uos autem prudentes in Christo.

Idem etiam apostolus Melchisedech "sine patre et matre et sine
genealogia" dicit, "nec initium dierum aut finem" habere, quia hoc
scilicet nostram notitiam latet quod scriptura non docet, non quod ita
rei ueritas sese habeat. Samuel quoque in phantasmate apparuisse
Pythonissae dicitur, non tam secundum ueritatem quam secundum rei
similitudinem, quae intuentibus falsam gignebat opinionem. Ut enim
beatus meminit Augustinus, phantasma illud Samuel appellatum est quia
similitudinem Samuelis exhibebat, sicut et aliquis se in somnis Romam
uidisse dicit quia similitudinem eius mente concepit.

Poeticae quoque seu philosophicae scripturae pleraque ita iuxta
opinionem loquuntur, quasi in ueritate consistant, quae tamen a
ueritate penitus discrepare liquet. Unde est illud Ouidianum:

     Fertilior seges est alienis semper in agris,
        Vicinumque pecus grandius uber habet.

Boethius quoque in tertio Topicorum accidens et substantiam duo prima
rerum genera cum dixerit, ad opinionem potius quam ad ueritatem
aspexit. Quod uero philosophi quoque pleraque iuxta opinionem aliorum
magis quam iuxta suam proferebant sententiam, Tullius, lib. II De
Officiis, his uerbis manifeste profitetur:

     Iustitia cum sine prudentia satis habeat auctoritatis, prudentia
     sine iustitia nihil ualet ad faciendam fidem. Quo enim quisque
     uersutior et callidior, hoc inuidiosior et suspectior, detracta
     opinione probitatis. Quamobrem intelligentiae iustitia coniuncta
     quantum uolet habebit ad faciendam fidem uirium.  Iustitia sine
     prudentia multum poterit; sine iustitia nil ualebit prudentia.
     Sed ne quis sit admiratus cur, quod inter omnes philosophos
     constet a meque ipso disputatum saepe sit, qui unam habet omnes
     habere uirtutes, nunc ita seiungam, quasi possit quisque, quod
     non idem prudens sit, iustus /96/ esse; alia est illa cum ueritas
     ipsa limatur in disputatione, alia cum ad omnes accommodatur
     oratio.  Quamobrem ut uulgus ita nos hoc loco loquimur, ut alios
     fortes, alios uiros bonos, alios prudentes esse dicamus.
     Popularibus enim uerbis est agendum et usitatis cum loquimur.

Quotidiani denique sermonis usus est iuxta iudicium corporalium
sensuum pleraque dici aliter quam in re consistat. Cum enim nullus in
toto mundo uacuus omnino sit locus qui non uel aere uel aliquo corpore
repleatur, uacuam tamen prorsus arcam esse dicimus in qua nihil esse
uisu percipimus. Qui etiam iuxta quod aspectus oculorum iudicat, modo
caelum stellatum dicimus, modo non, et modo solem calidum, modo uero
minime, uel modo lunam plus uel minus lucere, modo etiam penitus non
lucere, cum tamen aequaliter haec semper in re permaneant quae non
nobis aequaliter semper apparent.

Quid itaque mirum si a sanctis quoque patribus nonnulla ex opinione
magi quam ex ueritate nonnunquam prolata sint aut etiam scripta?
Diligenter et illud discutiendum est, cum de eodem diuersa dicuntur,
quid ad praecepti coartationem, quid ad indulgentiae remissionem uel
ad perfectionis exhortationem intendatur, ut secundum intentionum
diuersitatem aduersitatis quaeramus remedium. Si uero praeceptio est,
utrum generalis an particularis, id est ad omnes communiter an ad
aliquos specialiter directa. Distinguenda quoque tempora sunt et
dispensationum causae, quia saepe quod uno tempore est concessum alio
reperitur prohibitum; et quod ad rigorem saepius praecipitur ex
dispensatione nonnunquam temperatur. Haec autem in institutionibus
ecclesiasticorum decretorum uel canonum maxime distingui necesse
est. Facilis autem plerumque controuersiarum solutio reperietur si
eadem uerba in diuersis significationibus a diuersis auctoribus posita
defendere poterimus.

His omnibus praedictis modis soluere controuersias in scriptis
sanctorum d ligens lector attentabit. Quod si forte adeo manifesta sit
controuersia ut nulla possit absolui ratione, conferendae sunt
auctoritates, et quae potioris est testimonii et maioris
confirmationis potissimum retinenda. Unde est illud Isidori ad /97/
Massionem episcopum:

     In fine autem epistolae hoc adiciendum putaui, ut quotienscumque
     in gestis conciliorum discors sententia inuenitur, illius magis
     teneatur sententia cuius antiquior aut potior extat auctoritas.

Constat quippe et prophetas ipsos quandoque prophetiae gratia caruisse
et nonnulla ex usu prophetandi, cum se spiritum prophetiae habere
crederent, per spiritum suum falsa protulisse; et hoc eis ad
humilitatis custodiam permissum esse ut sic uidelicet uerius
cognoscerent quales per spiritum Dei et quales per suum existerent, et
se eum qui mentiri uel falli nescit ex dono habere cum haberent. Qui
etiam cum habetur, sicut non omnia uni confert dona ita nec de omnibus
mentem eius quem replet, illuminat sed modo hoc modo illud reuelat, et
cum unum aperit alterum occultat. Quod quidem beatus Gregorius in
prima super Ezechielem homelia manifestis declarat exemplis. Ipsum
etiam apostolorum principem, qui tot diuinae gratiae donis et
miraculis coruscabat, post illam quoque specialem a Domino promissam
sancti spiritus effusionem, qui eius discipulos omnem doceret
ueritatem, non in mediocrem lapsum errorem de circumcisionis adhuc et
quorundam antiquorum rituum obseruantia, cum a coapostolo suo Paulo
grauiter atque salubriter publice correctus esset, a perniciosa
simulatione desistere non puduit.

Quid itaque mirum, cum ipsos etiam prophetas et apostolos ab errore
non pentus fuisse constet alienos, si in tam multiplici sanctorum
patrum scriptura nonnulla propter supra positam causam erronee prolata
seu scripta uideantur? Sed nec tamquam mendacii reos argui sanctos
conuenit, si nonnulla quandoque aliter quam se rei ueritas habeat
arbitrantes, non per duplicitatem sed per ignorantiam dicant; nec
praesumptioni uel peccato imputandum est quidquid ex caritate ad
aliquam aedificationem dicitur, cum apud Deum omnia discuti iuxta
intentionem constet, sicut scriptum est: /98/

     Si oculus tuus fuerit simplex, totum corpus tuum lucidum erit.

Unde et illud est beati Augustini De Ecclesiastica Disciplina
tractantis:

     Habe, inquit, caritatem,et fac quicquid uis.

Idem super epistolam Iohannis:

     Qui non habent caritatem, non sunt ex Deo. Quidquid uis, habe;
     hoc solum non habeas, nihil tibi prodest. Alia si non habeas, hoc
     habe, et implesti legem.

Item:

     Semel ergo breue praeceptum tibi praecipitur: dilige, et quod uis
     fac.

Idem De Doctrina Christiana, libro primo:

     Quisquis, inquit, scripturas diuinas uel quamlibet earum partem
     intellexisse sibi uidetur, ita ut eo intellectu non aedificet
     istam geminam caritatem Dei et proximi, nondum intellexit.
     Quisquis uero talem inde sententiam dixerit, ut huic aedificandae
     caritati sit utilis, nec tamen hoc dixerit quod ille quem legit
     eo loco sensisse probatur, non [in] perniciose fallitur, nec
     omnino mentitur. Inest quippe in mentiente uoluntas falsa dicendi.

Idem Contra Mendacium:

     Mendacium est falsa significatio uocis cum uoluntate fallendi.

Idem in Enchiridion, cap. XXIII:

     Nemo sane mentiens iudicandus est qui dicit falsum quod putat
     uerum, quia quantum in ipso est non fallit ipse sed fallitur. Non
     itaque mendacii sed aliquando temeritatis arguendus est qui falsa
     incautius credita pro ueris habet. Potius e contrario ille
     mentitur qui dicit uerum quod putat falsum. Quantum enim ad
     animum eius attinet, quia non /99/ quod sentit hoc dicit, non
     uerum dicit, quamuis uerum inueniatur esse quod dicit; nec ullo
     modo liber est a mendacio qui ore nesciens uerum loquitur, sciens
     autem uoluntate mentitur.

Item:

     Omnis qui mentitur contra id quod animo sentit loquitur uoluntate
     fallendi.

Idem super euangelia, lib. II:

     Iacob autem quod matre fecit auctore ut patrem fallere uideretur,
     si diligenter attendatur, non est mendacium sed mysterium. Verax
     enim significatio nullo modo mendacium recte dici potest.

Mendacium quippe hoc loco spiritalis doctor non nisi peccatum accipit,
quod magis iuxta intentionem loquentis quam secundum qualitatem
locutionis Deus, qui cordis et renum probator est, pensat, non tam ea
quae fiunt quam quo animo fiunt attendens. A quo quidem immunis est
quisquis prout existimat sincere ac non fraudulenter neque per
duplicitatem loquitur, iuxta quod scriptum est:

     Qui ambulat simpliciter, ambulat confidenter.

Alioquin et apostolus Paulus mendacii arguendus esset, qui
existimationem suam magis quam ueritatem rei secutus, scribens ad
Romanos ait:

     Hoc igitur cum consummauero et assignauero eis fructum hunc,
     proficiscar per uos in Hispaniam.

Aliud itaque est mentiri, aliud est errare loquentem et a ueritate in
uerbis per errorem non per malitiam recedere.

Quod si forte sanctis etiam ipsis, ut diximus, accidere Deus
permittat, in his quidem quae nullum fidei detrimentum habent, nec id
etiam illis infructuose accidit quibus omnia cooperantur in bonum. Hoc
et ipsi ecclesiastici doctores diligenter attendentes et nonnulla in
suis operibus corrigenda esse credentes, posteris suis emendandi uel
non sequendi licentiam concesserunt, si qua illis retractare et
corrigere non licuit. Unde et supra nominatus doctor Augustinus
Retractationum /1/ libro I:

     Scriptum est, inquit, ex muitiloquio non effugies peccatum.

Item:

     Apostolus Iacobus: Sit inquit omnis homo uelox ad audiendum,
     tardus autem ad loquendum.

Item:

     In multis enim offendimus omnes. Si quis in uerbo non offendit,
     hic perfectus est uir. Ego mihi hanc perfectionem nec nunc arrogo
     cum sim senex; quanto minus cum iuuenis coepi scribere.

Idem in prologo libri III De Trinitate:

     Noli meis litteris quasi scripturis canonicis inseruire, sed in
     illis quod non credebas cum inueneris, constanter crede. In istis
     autem quod certum non habebas nisi certum intellexeris, noli
     firme retinere.

Idem ad Vincentium Victorem, lib. II:

     Negare non possum nec debeo, sicut in ipsis moribus ita multa
     esse in tam multis opusculis meis quae possint iusto iudicio et
     nulla temeritate culpari.

Item in epistola ad Vincentium:

     Noli, frater, contra diuina tam clara testimonia colligere uelle
     calumnias ex episcoporum scriptis, siue nostrorum siue Hilarii
     siue Cypriani et Agrippini; quia hoc genus litterarum ab
     auctoritate canonis distinguendum est. Non enim sic leguntur
     tanquam ita ex eis testimonium proferatur, ut contra sentire non
     liceat, sicubi forte aliter sapuerint quam ueritas postulat.

Idem ad Fortunatianum:

     Neque quorumlibet disputationes quamuis catholicorum et
     laudatorum hominum uelut scripturas canonicas habere debemus, ut
     nobis non liceat, salua honorificentia quae illis debetur
     hominibus, aliquid in eorum scriptis improbare atque respuere, si
     forte inuenerimus /101/ quod aliter senserint quam ueritas
     habet. Talis ego sum in scriptis aliorum quales uolo esse (inter)
     lectores meos.

Idem Contra Faustum, lib. I, cap. XI:

     Paulum aliquando errasse et proficiendo mutasse sententiam absit
     ut dicamus. De his enim libris dici potest aliquid eos habere non
     consonum qui non praecipiendi auctoritate sed proficiendi
     exercitatione scribuntur a nobis.

Item:

     Nos enim sumus quibus idem dicit apostolus: Et si quid aliter
     sapitis, id quoque uobis Deus reuelabit. Quod genus litterarum
     non cum credendi necessitate sed cum iudicandi libertate legendum
     est. Cui tamen ne intercluderetur locus et adimeretur posteris ad
     quaestiones difficiles tractandas atque uersandas linguae ac
     stili saluberrimus labor, distincta est a posteriorum libris
     excellentia canonicae auctoritatis ueteris et noui testamenti.
     Ibi si quid uelut absurdum mouerit non licet dicere, auctor huius
     libri non tenuit ueritatem; sed aut codex mendosus est aut
     interpres errauit aut tu non intelligis. In opusculis autem
     posteriorum quae libris innumerabilibus continentur, si qua
     forte propterea putantur a uero dissentire, quia non ut dicta sunt
     intelliguntur, tamen liberum ibi habet lector auditorue iudicium,
     quod uel approbet quod placuerit uel improbet quod offenderit, et
     ideo cuncta huiusmodi, nisi uel certa ratione uel illa canonica
     auctoritate defendantur, ut demonstretur siue omnino ita esse
     siue fieri potuisse quod uel disputatum ibi est uel narratum; si
     cui displicuerit aut credere noluerit, non reprehenditur.

Scripturas itaque canonicas ueteris et noui testamenti dicit
instrumenta, in quibus a ueritate aliquid dissentire haereticum est
profiteri. De quibus quidem scripturis idem in epistola quarta ad
Hieronymum ita meminit:

     In expositione quoque epistolae Pauli apostoli ad Galatas
     inuenimus quoddam quod nos multum mordeat. Si enim ad scripturas
     sanctas admissa fuerint uel officiosa mendacia, quid in eis
     remanebit /102/ auctoritatis? Quae tandem de scripturis illis
     sententia proferetur cuius pondere contentiosa falsitatis
     obteretur improbitas?

Idem ad eundem de eisdem scripturis:

     Mihi uidetur exitiosissime credi aliquod in sacris libris esse
     mendacium, id est eos homines per quos nobis illa scriptura
     ministrata est atque conscripta aliquid in suis libris fuisse
     mentitos. Admisso enim semel in tantum auctoritatis fastigium
     officioso mendacio aliquo, nulla illorum librorum particula
     remanebit quae non, ut cuique uidebitur uel ad mores difficilis
     uel ad fidem incredibilis, eadem perniciosissima ad mentis
     auctoris consilium officiumque referatur.

Beatus quoque Hieronymus cum inter ecclesiasticos doctores quosdam
caeteris anteferret, ita nobis legendos esse consuluit ut eos magis
diiudicemus quam sequamur. Unde est illud eius consilium ad Laetam De
Institutione Filiae:

     Cypriani, inquit, opuscula semper in manu teneat; Athanasii
     opuscula et Hilarii librum inoffenso currat pede; illorum
     tractatibus, illorum ingeniis delectetur in quorum libris pietas
     fidei non uacillat; caeteros sic legat ut magis diiudicet quam
     sequatur.

Idem in psalmo LXXXVI, quasi auctoritatem his omnibus penitus
auferens, ait:

     Dominus narrabit in scriptura populorum et principum, horum qui
     fuerunt in ea. Non dixit qui sunt in ea sed qui
     fuerunt.  Populorum non sufficit sed etiam principum dicit, et
     quorum principum? Qui fuerunt. Videte ergo quomodo scriptura
     sancta sacramentis plena est. Legimus apostolum dicentem: An
     experimentum eius quaeritis qui in me loquitur Christus? Quod
     Paulus loquitur, Christus loquitur (qui enim uos recipit, me
     recipit) in scripturis principum, in scriptura populorum, quae
     est scriptura populis omnibus. Videte quid dicat: qui fuerunt,
     non qui sunt; ut exceptis apostolis quodcumque aliud /103/ postea
     dicatur, abscidatur, non habeas postea auctoritatem. Quamuis ergo
     sanctus sit aliquis post apostolos, quamuis dissertus sit, non
     habeas auctoritatem.

Idem ad Vigilantium:

     Quisquis multorum tractatorum opuscula legit, debet esse sicut
     probatus nummularius, ut si quis nummus signatus moneta publica,
     reprobetur; in cordis marsupio recondatur. Non ratio ponderanda
     est, sicut scriptum Hoc tamen de commentatoribus dictum adulter
     est et figuram Caesaris non habet nec qui autem Christi faciem
     claro praefert lumine enim praeiudicata doctoris opinio sed
     doctrinae est: Omnia probate, quod bonum est tenete.

Hoc tamen de commentatoribus dictum est, non de canonicis scripturis
quibus indubitatam fidem conuenit adhibere. Idem ad Paulinum de
sanctis doctoribus in ea Bonus homo de bono cordis thesauro:

     Taceo de caeteris uel defunctis uel adhuc uiuentibus, super quibus
     in utramque partem post nos iudicabunt alii.

His autem praelibatis places, ut instituimus, diuerse sanctorum patrum
dicta colligere, quae nostrae occurrerint memoriae aliquam ex
dissonantia quam habere uidentur quaestionem contrahentia, quae
teneros lectores ad maximum inquirendae ueritatis exercitium prouocent
et acutiores ex inquisitione reddant. Haec quippe prima sapientiae
clauis definitur assidua scilicet seu frequens interrogatio; ad quam
quidem toto desiderio arripiendam philosophus ille omnium
perspicacissimus Aristoteles in praedicamento Ad Aliquid studiosos
adhortatur dicens:

     Fortasse autem difficile est de huiusmodi rebus confidenter
     declarare nisi saepe pertractata sins. Dubitare autem de singulis
     non erit inutile.

Dubitando quippe ad inquisitionem uenimus; inquirendo ueritatem
percipimus. Iuxta quod et Veritas ipsa:

     Quaerite, inquit, et inuenietis, /104/ pulsate et aperietur
     uobis.

Quae nos etiam proprio exemplo moraliter instruens, circa duodecimum
aetatis suae annum sedens et interrogans in medio doctorum inueniri
uoluit, primum discipuli nobis formam per interrogationem exhibens
quam magistri per praedicationem, cum sit tamen ipsa Dei plena ac
perfecta sapientia. Cum autem aliqua scripturarum inducuntur dicta,
tanto amplius lectorem excitant et ad inquirendam ueritatem alliciunt
quanto magis scripturae ipsius commendatur auctoritas. Unde placuit
nobis huic operi nostro, quod ex sanctorum dictis compilauimus in unum
uolumen congregatis, decretum illud Gelasii papae de authenticis
libris praescribere, quo uidelicet sciatur nihil nos hic ex apocryphis
induxisse. Excerpta etiam Retractationum beati Augustini adiunximus ex
quibus appareat nihil hic ex his quae ipse retractando correxerit,
positum esse.  /105/


    EX DECRETIS GELASII PAPAE DE LIBRIS AUTHENTICIS

Sancta Romana Ecclesia post illae ueteris uel noui Testamenti quas
regulariter suscipimus, etiam has suscipi non prohibet scripturas:
Sanctam synodum Nicaenam CCCXVIII Patrum mediante Maximo Constantino
Augusto, in qua Arrius haereticus condemnatus est. Sanctam synodum
Constantinopolitanam mediante Theodosio seniore Augusto, in qua
Macedonius haereticus debitam damnationem excepit. Sanctam synodum
Ephesinam, in qua Nestorius damnatus est cum consensu beatissimi
Caelestini Papae mediante Cyrillo Alexandrinae sedis antistite et
Archadio episcopo ab Italia destinato. Sanctam synodum Calcedonensem
mediante Martiano Augusto et Anatolino Constantinopolitano episcopo,
in qua Nestoriana et Euticiana haeresis simul cum Dioscoro eiusque
complicibus damnatae sunt. Sed et si qua sunt concilia a sanctis
Patribus hactenus instituta, praeter istorum quattuor auctoritatem et
custodienda et recipienda decreuimus.

Iam nunc subiciendum de opusculis sanctorum Patrum quae in ecclesia
catholica recipiuntur. Opuscula beati Cypriani martyris et
Cartaginensis episcopi. Item opuscula beati /106/ Gregorii Nazanzeni
episcopi. Item opuscula beati Basilii Capadoceni episcopi. Item
opuscula beati Athanasii Alexandrini episcopi. Item opuscula beati
Hylarii Pictauiensis episcopi. Item opuscula beati Ieronimi
presbyteri. Item opuscula beati Iohannis Constantinopolitani
episcopi. Item opuscula beati Theophili Alexandrini episcopi. Item
opuscula beati Cyrilli Alexandrini episcopi. Item opuscula beati
Ambrosii Mediolanensis episcopi. Item opuscula beati Augustini
Ypponensis episcopi. Item opuscula beati Prosperi uiri
religiosissimi. Item epistola beati Leonis Papae ad Flauianum
Constantinopolitanum episcopum destinata, cuius textum quispiam si
usque ad unum iota disputauerit et non eam in omnibus uenerabiliter
receperit, anathema sit.

Item opuscula atque tractatus omnium Patrum orthodoxorum, qui in nullo
a sanctae Romanae ecclesiae consortio deuiauerunt, nec ab eius fideli
praedicatione seiuncti sunt sed ipsius communionis per gratiam Dei
usque ad ultimum diem uitae suae fuere participes, legendos
decernimus.

Item decretales epistolas, quas beatissimi Papae diuersis temporibus
ab urbe Roma pro diuersorum Patrum consolatione dederunt,
uenerabiliter suscipiendas.

Item gesta sanctorum martyrum, quae multiplicibus tormentorum
cruciatibus mirabilibus confessionum triumphis irradiant, quis ita
esse catholicorum dubitet, et maiora eos in agonibus fuisse perpessos
nec suis uiribus sed Dei gratia et adiutorio uniuersa tolerasse? Sed
ideo secundum antiquam auctoritatem uel consuetudinem singulari
cautela in sancta Romana ecclesia non leguntur, quia et eorum qui
scripsere nomina penitus ignorantur, et ab infidelibus aut dictis
superflua aut minus apta quam rei ordo fuerit scripta esse putantur:
sicut cuiusdam Quirici et Iulittae, sicut /107/ Georgii aliorumque
huiusmodo passiones quae ab haereticis perhibentur conscriptae.
Propter quod, ut dictum est, ne uel leuis subsannandi oriretur
occasio, in sancta Romana ecclesia non leguntur. Nos tamen cum
praedicta ecclesia omnes martyres et eorum gloriosos agones, qui Deo
magis quam hominibus noti sunt, omni deuotione ueneremur.

Item uitas Patrum, Pauli, Antonii, Hylarionis et omnium heremitarum,
quas tamen uir beatissimus scripsit Ieronimus, cum omni honore
suscipimus.

Item actus beati Siluestri apostolicae sedis praesulis, licet eius qui
scripsit nomen ignoremus, a multis tamen in urbe Roma catholicis legi
cognouimus et pro antiquo usu multae hoc imitantur ecclesiae.

Item scriptura de inuentione crucis dominicae et alia scriptura de
inuentione capitis beati Iohannis Baptistae nouellae quidem
reuelationes sunt et nonnulli eas catholici legunt. Sed cum haec ad
catholicorum manus aduenerint, beati Pauli apostoli praecedat
sententia: Omnia probate, quod bonum est tenete.

Item Rufinus uir religiosissimus plurimos ecclesiastici operis edidit
libros, nonnullas autem scripturas interpretatus est; sed quoniam
beatissimus Ieronimus in aliquibus eum de arbitrii libertate notauit,
illa sentimus quae praedictum beatum Ieronimum sentire cognoscimus: et
non solum de Rufino sed etiam de uniuersis quos uir saepius memoratus
zelo Dei et fidei religione reprehendit.

Item Origenis nonnulla opuscula, quae uir beatissimus Ieronimus non
repudiat, legenda suscipimus. Reliqua autem omnia cum auctore suo
dicimus esse renuenda.

Item chronica Eusebii Caesariensis atque eiusdem historiae
ecclesiasticae /108/ libros, quamuis in primo narrationis suae libro
tepuerit et post in laudibus atque excusatione Origenis scismatici
unum conscripserit librum: propter rerum tamen singularem notitiam,
quae ad instructionem pertinet, usquequsque non dicimus renuendos.

Item Orosium uirum eruditissimum collaudamus, quia ualde nobis
necessaria aduersus paganorum calumnias ordinauit, miraque breuitate
contexuit.

Item uenerabilis uiri Sedulii paschale opus, quod heroicis descripsit
uersibus, insigni laude proferimus.

Item Iuuenci nichilominus laboriosum opus non spernimus sed miramur.

Caeterum quae ab haereticis conscripta uel praedicta sunt, nullatenus
recipit catholica et apostolica Romana ecclesia. E quibus pauca quae
ad memoriam uenerint et a catholicis uitanda sunt, credimus esse
subdenda.

  ITEM EIUSDEM DE LIBRIS APOCRYPHIS

In primis Ariminensem synodum a Constantio Caesare Constantini filio
congregatam mediante Tauro praefecto, ex tunc et in aeternum
confitemur esse damnatam. Item itinerarium nomine Petri apostoli, quod
appellatur sancto Clementis lib. VIII, apocryphi. Actus nomine Andreae
apostoli, apocryphus. Actus nomine Thomae apostoli, apocryphi. Actus
nomine Petri apostoli, apocryphi. Actus nomine Philippi apostoli,
apocryphi. Euangelia Taddei nomine, apocrypha. Euangelia nomine
Barnabae apostoli, /109/ apocrypha. Euangelia Thomae apostoli, quibus
Manichaei utuntur, apocrypha. Euangelia nomine Bartholomei apostoli,
apocrypha.  Euangelia nomine Andreae apostoli, apocrypha. Euangelia
quae falsauit Lucianus, apocrypha. Euangelia quae falsauit Ycius,
apocrypha. Liber de infantia Saluatoris, apocryphus. Liber de
natiuitate Saluatoris et de sancta Maria uel de obstetrice Saluatoris,
apocryphus. Liber qui appellatur Pastoris, apocryphus. Libri omnes
quos fecit Leutius discipulus diaboli, apocryphi. Liber qui appellatur
Fundamentum, apocryphus. Liber qui appellatur Thesaurus,
apocryphus. Liber qui est de filiabus Adae uel Genesis,
apocryphus. Centimetrum de Christo Virgilianis compaginatum uersibus,
apocryphum. Liber qui appellatur Actus Teclae et Pauli,
apocryphus. Liber qui appellatur Nepotis, apocryphus. Liber
prouerbiorum ab haereticis conscriptus et sancti Sixti nomine
signatus, apocryphus. Reuelatio quae appellatur Pauli, apocrypha.
Reuelatio quae appellatur Thomae apostoli, apocrypha.  Reuelatio quae
appellatur Stephani, apocrypha. Liber qui appellatur Transitus sanctae
Mariae, /110/ apocryphus. Liber qui appellatur Paenitentia Adam,
apocryphus. Liber Diogiae nomine gigantis, qui post diluuium cum
dracone ab haereticis pugnasse perhibetur, apocryphus.  Liber qui
appellatur Testamentum Iob, apocryphus. Liber qui appellatur
Paenitentia Origenis, apocryphus. Liber qui appellatur Paenitentia
Cypriani, apocryphus. Liber qui appellatur Iamne et Mambre,
apocryphus. Liber qui appellatur Sors apostolorum, apocryphus. Liber
Lusan, apocryphus. Liber canonum apostolorum, apocryphus. Liber
Phisiologus ab haereticis conscriptus et beati Ambrosii nomine
praesignatus, apocryphus. Historia Eusebii Pamphili, apocrypha.
Opuscula Tertulliani siue Africani, apo crifa. Opuscula Postumiani et
Galli, apocrypha. Opuscula Montani et Priscillae et Maximillae,
apocrypha.  Omnia opuscula Fausti Manichaei, apocrypha. Opuscula
alterius Clementis Alexandrini, apocrypha. Opuscula Cassiani
presbyteri Galliarum, apocrypha. Opuscula Victorini Pictauiensis,
apocrypha.  Opuscula Fausti Pegiensis Galliarum, apocrypha. Opuscula
Frumentii, apocrypha. Epistola Abagari ad Ihesum et Ihesu ad Abagarum,
apocrypha. Passio Quirici et Iulittae, apocrypha. Passio Georgii,
apocrypha. Scripta quae appellantur Salomonis Contradictio, apocrypha.
Philacteria omnia, quae non ab angelo, ut illi confingunt sed magis a
daemone conscripta sunt, apocrypha. Haec et his similia, quae Simon
Magus, Nicholaus, Cherintus, Marcion, Basilides, Ebion, Paulus etiam
Samosatenus, Photinus et Bonosus qui simili errore defecerunt, /111/
Montanus quoque cum suis obscaenissimis sequacibus, Apollinaris,
Valentinus siue Manichaeus, Faustus, Sabellius, Arrius, Macedonius,
Eunomius, Nouatus, Sabbatius, Calistus, Donatus, Eustatius,
Iouinianus, Pelagius, Iulianus et Latiensis, Caelestinus,
Maximinianus, Priscillianus ab Hispania, Lampedius, Dioscorus,
Euticius, Petrus et alius Petrus, e quibus unus Alexandriam, alius
Antiochiam maculauit, Achatius Constantinopolitanus, cum consortibus
suis, nec non et omnes haereses, quae ipsi eorumque discipuli, siue
scismatici docuerunt uel conscripserunt, quorum nomina minime
retinemus non solum repudiata uerum etiam ab omni catholica Romana
ecclesia eliminata, atque cum suis auctoribus auctorumque sequacibus
sub anathematis indissolubili uinculo, in aeternum confitemur esse
damnata.  /112/ /113/


      INCIPIUNT SENTENTIAE EX DIVINIS SCRIPTURIS
      COLLECTAE QUAE CONTRARIE VIDENTUR. PRO QUA
    QUIDEM CONTRARIETATE HAEC COMPILATIO SENTIARUM
"SIC ET NON" APPELLATUR


Q. 1: QUOD FIDES HUMANIS RATIONIBUS NON SIT ADSTRUENDA ET CONTRA.

GREGORIUS IN HOMILIA XX: Sciendum nobis est quod diuina operatio, si
ratione comprehenditur, non est admirabilis; nec fides habet meritum
cui humana ratio praebet experimentum.

[IDEM THEODORICO ET THEODIBERTO REGI FRANCORUM: In sacerdotibus fides
eligenda est cum uita; si uita deest, fides.]

IDEM IN HOMILIA V: Ad unius iussionis uocem Petrus et Andreas relictis
retibus secuti sunt redemtorem. Nulla hunc facere adhuc miracula
uiderant; nihil ab eo de praemio aeternae retributionis audierant; et
tamen ad unum domini praeceptum hoc quod possidere uidebantur obliti
sunt.

IDEM IN MORALIBUS, LIB. XX: Hinc rursum ait, Mel inuenisti; comede
quod sufficit tibi, ne forte satiatus euomas illud. Dulcedinem quippe
spiritalis intelligentiae qui ultra quam capit comedere appetit, etiam
quod comederat euomit; quia, dum summa intelligere ultra uires
quaerit, etiam quod bene intellexerat amittit. Hinc rursum dicit:
Sicut qui mel multum comedit, non est ei bonum; sic qui scrutator est
maiestatis opprimetur gloria.  Gloria quippe inuisibilis conditoris,
quae moderate inquisita nos erigit, ultra uires perscrutata premit.

EX /114/ LIBRO PRIMO AUGUSTINI CONTRA FAUSTUM: Faustus: Sed tamen et
hoc eneruis fidei confessio est in Christo sine teste et argumento non
credere. Nempe ipsi uos dicere soletis idcirco nihil esse curiosius
exquirendum quia simplex sit et absolute christiana credulitas.
Quomodo ergo nunc fidei simplicitatem destruitis, iudiciis eam ac
testibus fulciendo?

EX VITA SANCTI SILVESTRI, UBI EI CUM IUDAEIS DISPUTANTI IOASI RABBI
DIXIT: Rationi humanae non est committenda fides, quae Deum hunc
suadeat credi quem tu unum Deum, patrem et filium et spiritum sanctum
confiteris.

AUGUSTINUS DE FIDE SYMBOLI AD LAURENTIUM PAPAM: Propheta dicit: Nisi
credideritis, non intelligetis.

ITEM: Quomodo sane Deus pater genuerit filium nolo discutias, nec te
curiosius inferas in profundi huius arcanum, ne forte cum inaccessae
lucis fulgorem pertinacius perscrutaris, exiguum ipsum quod mortalibus
diuino munere concessum est, perdas aspectum.

IDEM DE BAPTISMO PARVULORUM: Ubi de re obscurissima disputatur, non
adiuuantibus diuinarum scripturarum certis clarisque documentis,
cohibere se debet humana praesumptio, nihil faciens in alteram partem
declinando.

IDEM IN LIBRO DE MORIBUS ECCLESIAE CONTRA MANICHAEOS, CAP. II: Naturae
quidem ordo ita se habet ut, cum aliquid dicimus, rationem praecedat
auctoritas; nam infirma uideri ratio potest, quae cum reddita fuerit,
auctoritatem postea per quam firmetur assumit.

IDEM: Innumerabiles sunt in scripture sacra quaestiones quae non
finiendae sunt ante finem, ne finiatur uita sine fide; sed plane
retenta iam fide ad exercitandam delectationem fidelium mentium
studiose requirendae sunt, et quod in eis eluxerit sine superbia
communicandum et quod latuerit sine salutis dispendio tolerandum.

IDEM IN PSALMO XXXIX: Nonne superbus inueniris cum dicis, Primo uideam
et sic credam?

[ITEM: Facilius in negotiis fidei testimoniis /115/ creditur quam
ratio inuestigetur.]

IDEM SUPER IOHANNEM, HOMILIA XXVII: Mea doctrina non est mea sed eius
qui me misit. Audiat consilium qui dicit, Nondum intellexi. Vidit
utique Christus hoc profundum non omnes intellecturos et in
consequenti dedit consilium, Intelligere uis?  crede: Deus enim per
prophetam dixit: nisi eredideritis, non intelligetis. Ad hoc pertinet
quod etiam secutus adiunxit: si quis uoluerit uoluntatem eius facere,
cognoscet de doctrina, utrum ex Deo sit, an ego a me ipso loquar. Si
non intellexisti, inquam, crede; intellectus enim merces est
fidei. Ergo noli quaerere intelligere ut credas sed crede ut
intelligas, quondam nisi credideritis, non intelligetis. Quid est:
cognoscet de doctrina?  hoc est, intelliget. Quid est: si quis
uoluerit uoluntatem eius facere? hoc est credere. Quis nesciat hoc
esse facere uoluntatem Dei operari opus eius? Ipse autem Dominus alio
loco ait: hoe est opus Dei, ut credatis in eum quem ille misit.

IDEM HOMILIA XXXVII: Nos ergo fide praeeunte quae sanat oculum cordis,
quos intelligimus sine obscuritate capiamus; quod non intelligimus
sine dubitatione credamus.

IDEM LIB. VIII DE TRINITATE: Priusquam intelligamus credere debemus
uigilandumque nobis est ne ficta sit fides rostra. Si autem falsum de
illa credimus, inanis erit spes et non caste caritas.

AMBROSIUS: Si ratione conuincor, fidem abnuo.

HIERONYMUS SUPER IEREMIAM, LIB. VI: Quid sibi in loco hoc uoluerit
editio uulgata, possem dicere et sensum aliquem reperire, nisi de
uerbis Dei humano sensu argumentari esset sacrilegium.

GREGORIUS DOMINICO EPISCOPO: Quamquam ergo haec se ita habent et
desideremus omnes haereticos a catholicis sacerdotibus uigore semper
rationeque compesci.

IDEM IN PASTORALI, /116/ CAP. XXX: Aliter admonendi sunt sapientes
huius saeculi, atque aliter hebetes; illos plerumque rationis
argumenta, istos nonnunquam melius exempla conuertunt. Illis nimirum
prodest ut in suis allegationibus uicti permaneant; istis uero
aliquando sufficit, ut laudabilia aliorum facta cognoscant.

IDEM MORALIUM LIB. XIX: A ueritate auertentes auditum ad fabulas
conuertuntur. Scripta Dei ubique reperta opponuntur oculis sed haec
cognoscere homines dedignantur. Paene nullus quaerit scire quod
credidit.

IDEM BONIFACIO: Si ita, ut audieram, magnitudo uestra intentione
sollicita de animae suae uita cogitaret, nequaquam mihi de fide sua
per epistolas sed per semetipsam posceret respondere, ut et uos de
nostra ratione et nos de uestra credulitate gauderemus. Nam nos, licet
in omnibus causis, in his praecipue quae Dei sunt, ratione magis
stringere homines quam potestate festinamus.

NICOLAUS PAPA AD CONSULTA BULGARORUM, CAP. XLI: De his qui
christianitatis bonum suscipere renuunt, nihil aliud scribere
possumus, nisi ad fidem rectam monitis et exhortationibus et ratione
eos potius quam ui conuincatis.

ISIDORUS SENTENTIARUM LIB. II, CAP. II: Fides nequaquam
ui extorquetur sed ratione atque exemplis suadetur. Quibus autem
exigitur uiolenter, perseuerare in eis non potest; exemplo, ut ait
quidam, nouellae arboris cuius si quis cacumen uiolenter impresserit,
denuo dum laxatur in id quod fuerat confestim reuertitur.

HILARIUS DE TRINITATE, IN XII: Oportet eos, qui Christum praedicant
mundo, irreligiosis mundi imperfectisque doctrinis per scientiam
sapientis omnipotentiae contra ire, iuxta illud apostoli: Nostra enim
arma non sunt carnalia sed potentia Deo /117/ ad destructionem
munitionum rationis, destruentia et omnem altitudinem eleuatam
aduersus cogitationem Dei. Fidem non nudam apostolis atque inopem
rationis reliquit; quae quamuis potentissima ad salutem sit tamen,
nisi per doctrinam instruatur. habebit quidem inter aduersa tutum
diffugiendi recessum, non etiam retinebit constantem obnitendi
securitatem, eritque ut infirmioribus sunt post fugam castra, non
etiam ut castra habentibus adest interrita fortitudo. Contuendae ergo
sunt insolentes aduersus Deum dispositiones, et destruenda rationum
fallacium munimenta, et eleuata ad impietatem ingenia conterenda, nec
carnalibus armis sed spiritalibus, nec terrena doctrina sed caelesti
sapientia, ut quanta rerum diuinarum humanarumque discretio est tanta
ultra terrena studia ratio caelestis excedat.

HIERONYMUS IN EPISTOLA AD GALATAS, LIB. I, LAUDANS SANCTAM MARCELLAM:
Scio equidem ardorem eius, scio fidem, quam flammam habeat in pectore,
superare sexum, obliuisci homines, et diuinorum uoluminum tympano
concrepante rubrum huius saeculi pelagus transfretare. Certe, cum
Romae essem, nunquam tam festina me uidit ut non de scripturis aliquid
interrogaret; nec uero, more pythagorico, quidquid responderam rectum
putabat, nec sine ratione praeiudicata apud eam ualebat auctoritas,
sed examinabat omnia et sagaci mente uniuersa pensabat, ut me sentirem
non tam discipulam habere quam iudicem.

AUGUSTINUS AD VALERIUM COMITEM, DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTIA: Quod
licet fide robustissima irriseris, bonum est tamen ut etiam noueris
defendendo adiuuare quod credimus. Et apostolus enim Petrus paratos
nos esse praecepit ad satisfactionem omni poscenti nos rationem de
fide et spe nostra. Et apostolus Paulus Sermo, inquit, uester sit in
gratia sale conditus, ut sciatis, quomodo oporteat uos unicuique
respondere.

IDEM IN TRACTATU DE MISERICORDIA: Petite orando, quaerite disputando,
pulsate rogando.

IDEM IN SECUNDO DE /118/ DOCTRINA CHRISTIANA: Restant ea quae non ad
corporis sensus sed ad rationem pertinent, ubi disciplina regnat
disputationis et numeri. Sed disputationis disciplina ad omnia genera
quaestionum, quae in sanctis litteris sunt, penetranda plurimum
ualet. Tantum ibi cauenda est libido rixandi et puerilis quaedam
ostentatio decipiendi aduersarium. Sunt enim multa quae appellantur
sophismata, falsae conclusiones rationum, et plerumque ita ueras
imitantes ut non solum tardos sed ingeniosos etiam minus attentos
decipiant. Quod genus captiosarum conclusionum scriptura, quantum
existimo, detestatur illo loco ubi dictum est: Qui sophistice
loquitur, odibilis est.

BEDA IN I EPISTOLA PETRI APOSTOLI: Dominum autem Christum sanctificate
in cordibus uestris, parati semper ad satisfactionem omni poscenti uos
rationem de ea quae in uobis est spe, ut in eo quod detrahunt de uobis
confundantur, qui calumniantur uestram bonam in Christo
conuersationem. Duobus modis de spe et fide nostra rationem
poscentibus reddere debemus ut et iustas spei ac fidei nostrae causas
omnibus intimemus, siue fideliter siue infideliter quaerentibus, et
ipsam fidei ac spei nostrae professionem illibatam semper teneamus
etiam inter pressuras aduersantium.


Q. 2: QUOD FIDES SIT DE NON APPARENTIBUS TANTUM ET CONTRA.

GREGORIUS HOMILIA VI, LIB. II IN EVANGELIO: Quia uidisti me,
credidisti: Cum apostolus dicat: est enim fides sperandarum substantia
rerum, argumentum non apparentium, profecto liquet quia fides illarum
rerum argumentum est quae apparere non possunt. Quae enim sunt
apparentia, fidem non habent sed agnitionem; sed aliud uidit, aliud
credidit. A mortali quippe homine diuinitas uideri non potuit. Hominem
igitur uidit et Deum confessus est dicens, Dominus meus et Deus meus.

IDEM DIALOGORUM /119/ LIB. IV, CAP. VIII: Cum Paulus dicat: est enim
fides sperandarum substantia rerum, argumentum non apparentium, hoc
ueraciter dicitur credi quod non ualet uideri; nam credi iam non
potest quod uideri potest.

HAIMO IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS: Fides igitur est qua ueraciter
credimus id quod nequaquam uidere ualemus. Sin autem quod credimus iam
uidemus, fides non est habenda sed cognitio.

AUGUSTINUS DE VERBIS DOMINI ET QUIBUSDAM SENTENTIIS PAULI APOSTOLI,
SERMONE LXXX: Iustus ex fide uiuit, quia credit quod non uidet; filii
Dei sumus, et nondum apparuit quid erimus; quia nondum apparuit, ideo
fides. Modo ergo fides antequam appareat quod erimus; scimus quod, cum
apparuerit, similes ei erimus. Quare? quia uidebimus eum sicuti
est. Apostolus dicit habitare Christum per fidem in rordibus nostris
modo per fidem, tunc per speciem; modo per fidem, quamdiu in uia,
quamdiu in peregrinatione; quamdiu enim sumus in rorpore, peregrinamur
a Domino; per fidem enim ambulamus, non per speriem. Quid erit
species? audi: ut sit Deus omnia in omnibus. Quicquid hic quaerebas,
quicquid hic pro magno habebas, ipse tibi erit. Cum uenerimus,
tenebimus; et iam uisio erit, non fides; et iam res erit, non spes;
amabimus uidendo et tenendo. Ergo caritas perfecta erit, sicut ait
apostolus: fides, spes, raritas, tria haer; maior autem horum
raritas. Securi illo adiuuante perseuerantes in eo dicamus, Quis nos
separabit a raritate Christi? tribulatio? an angustia? an gladius?
etc.

IDEM LIB. II DE BAPTISMO PARVULORUM: Quid enim magnum erat uidendo non
mori eos qui crederent, credere se non moriturum? quanto est maius ita
credere ut se speret moriturus sine fine uicturum.  Denique hoc
quibusdam in fine larg ie tur ut mortem is tam repentina commutatione
non sentient sed simul cum resurgentibus rapiantur obuiam Christo et
sic semper cum Domino uiuant. /120/ Et recte illis, quia non erunt iam
posteri, qui propter hoc credant, non sperando quod non uident sed
amando quod uident. Quae nec fides omnino dicenda est, quandoquidem
fides ita definita est: fides est sperandarum sub.stantia rerum,
argumentum non apparentium.

IDEM SUPER IOHANNEM, HOMILIA: Et nunc diro uobis, priusquam fiat, ut
rum fartum fuerit, redatis. Quid est hoc, cum magis credere homo
habeat antequam fiat id quod credendum est? haec est enim laus fidei,
si quod creditur non uidetur; nam quid magnum est si id creditur quod
uidetur? secundum illam domini sententiam, quando discipulum arguit
dicens: quia uidisti, rredidisti; beati qui non uiderunt et
rrediderunt. Nam ipsa fides ita est definita: est autem fides
sperandarum substantia rerum quae non uidentur. Quapropter quid sibi
uult ut cum factum fuerit, credatis? Nam et ille cui dictum est: quia
uidisti, credidisti, non hoc credidit quod uidit; cernebat carnem et
credebat Deum in carne latentem. Sed etsi dicuntur credi quae
uidentur, sicut dicit unusquisque oculis suis se credidisse, non tamen
ipsa est quae in nobis aedificatur fides; sed ex rebus quae uidentur,
agitur in nobis, ut ea credantur quae non uidentur.

ITEM: Credituri non fide noua sed aucta, aut certe cum mortuus esset
defecta, cum resurrexisset refecta.

IDEM HOMILIA XXXIX: Quid promittit credentibus?  Cognoscetis
ueritatem.  Non quia cognouerunt crediderunt sed ut cognoscerent
crediderunt. Credimus ut cognoscamus, non cognoscimus ut credamus.
Quid est enim fides nisi credere quod non uides? fides ergo est quod
non uides credere; ueritas, quod credidisti uidere; ueritas est sed
adhuc creditur, non uidetur.

IDEM LIB. II QUAESTIONUM /121/ EVANGELIORUM: [Iustitia Dei in eo
reuelatur ex fide in fidem].  Intelligitur quidem fides qua creduntur
ea quae non uidentur; sed tamen est etiam fides rerum, quando non
uerbis sed rebus ipsis praesentibus creditur quod futurum est, cum iam
per speciem manifestam se contemplandam praebebit sanctis ipsa Dei
sapientia. De qua fide rerum lucisque ipsius praesentiae forsitan
Paulus dicit: Iustitia enim Dei in eo reuelatur ex fide in
fidem. Dicit enim alio loco: Nos enim, reuelata farie gloriam Dei
sperulantes, in eandem imaginem transformamur a gloria in gloriam.
Sicut enim dicit hic de gloria in gloriam ita et ibi ex fide in fidem;
de gloria scilicet euangelii, quo nunc credentes illuminantur in
gloriam manifestae ueritatis.

HAIMO SUPER EPISTOLAM AD EPHESIOS: Et ipse dedit quosdam quidem
apostolos etc., donec occurramus omnes Christo in resurrectione in
unitatem fidei et agnitionem filii Dei, id est, quousque unam fidem
habeamus post resurrectionem et omnes aequaliter Deum cognoscamus. In
praesenti siquidem saeculo, sicut est diuersitas scientiae ita est
diuersa fides, quia alius plus, alius minus de Deo intelligit et,
secundum quod intelligit et cognoscit, habet fidem. Post
resurrectionem autem iam non erit diuersitas fidei quia, sicut omnes
aequaliter Deum uidebunt, ita aequaliter fidem habebunt.

BOETHIUS SUPER TOPICA CICERONIS, LIB. I: Argumentum est ratio quae rei
dubiae facit fidem. Multa enim sunt quae faciunt fidem; sed quia
rationes non sunt, nec argumenta esse possunt; ut uisus facit fidem
his quae uidentur sed quia ratio non est uisus, nec argumentum esse
potest.


Q. 3: QUOD SIT CREDENDUM IN DEUM SOLUM ET CONTRA.

AUGUSTINUS AD NEOPHYTOS, HOMILIA III: Quod autem /122/ interrogauimus,
Credis sanctam ecclesiam? non eo modo interrogauimus ut quomodo in
Deum creditur sic et in ecclesiam sanctam. Non ergo diximus ut in
ecclesiam quasi in Deum crederitis.

IDEM SUPER IOHANNEM, TRACTATU XXVIII: Dominus alio loco ait: ut
rredatis in eum quem ille misit, ut in eum, non ut ei; daemones
credebant ei, et non credebant in eum. Credimus Paulo sed non in
Paulum; Petro sed non in Petrum. Credenti in eum, qui iustificat
impium. Quid est credere in eum? Credendo amare, credendo diligere,
credendo in eum ire et eius membris incorporari. Ipsa est fides quam
definit plenissime apostolus dicens: sed fides quae per dilectionem
operatur.

IDEM DE BAPTISMO PARVULORUM, LIB. I: Credenti in eum qui iustificat
impium. Quisquis ergo ausus fuerit dicere, iustifico te, consequens
est ut dicat etiam, crede in me. Quod nemo sanctorum recte dicere
potuit, nisi sanctus sanctorum: rredite in Deum et in me credite.

IDEM IN EPISTOLA IOHANNIS, SERMONE X: Quid potuerunt plus credere
daemones quam ut dicerent: scimus quia sis filius Dei? Quod dixerunt
daemones hoc dixit et Petrus: tu es Christus, filius Dei uiui; et
audit a Domino: beatus es Simon Bariona etc. Hoc dicebant daemones ut
Christus ab eis recederet, nam dixerunt: quid uenisti ante tempus
perdere nos?

ITEM: Cum dilectione fides christiani; sine dilectione fides daemonis.
Qui autem non credunt peiores sunt quam daemones et tardiores.
Nescioquis non uult credere in Christum, adhuc nec daemones imitatur.
Iam credit in Chris to sed odit Christum; habet confess ionem fidei in
timore poenae non in amore coronae. Nam et illi puniri timebant.

EX SYMBOLO FIDEI QUOD ROMAE HABETUR /123/ POST ALTARE SANCTI PAULI IN
TABULA ARGENTEA LIGNO SUPERPOSITA, QUAM LEO TERTIUS FECIT COMPONI AD
CAUTELAM FIDEI CATHOLICAE, SICUT IN EADEM TABULA SUBIUNCTUM EST: Credo
in unum Deum patrem omnipotentem, factorem caeli et terrae, uisibilium
omnium et inuisibilium; et in unum dominum Iesum Christum, filium Dei
unigenitum, qui ex patre natus est ante omnia saecula; lumen de
lumine, deum uerum de deo uero, natum non factum, consubstantialem
petri, per quem omnia facta sunt; propter nos homines et propter
nostram salutem, descendentem de caelo, et incarnatum de spiritu
sancto et Maria uirgine et humanatum, crucifixumque pro nobis sub
Pontio Pilato, et passum et sepultum, et resurgentem tertia die
secundum scripturas, et ascendentem in caelis et sedentem ad dexteram
patris, et iterum uenturum cum gloria iudicare uiuos et mortuos, cuius
regni non erit finis; et in spiritum sanctum, dominum et
uiuificatorem, ex patre procedentem, cum patre et filio coadorandum et
conglorificandum, qui locutus est per prophetas; in unam sanctam,
catholicam et apostolicam ecclesiam. Confiteor unum baptisma in
remissionem peccatorem. Spero resurrectionem mortuorum et uitam futuri
saeculi. Amen. Leo indignus tertius episcopus pro amore et cautela
orthodoxae fidei fecit.

AMBROSIUS DE SACRAMENTIS, SERMONE I: Credit etiam catecuminus in
crucem Domini Iesu qua et ipse signatur.

IDEM SERMONE II: interrogatus es, credis in Deum patrem omnipotentem?
Dixisti credo, et mersisti. Iterum interrogatus es, credis in Dominum
nostrum Iesum Christum et in crucem eius? Dixisti credo.

IDEM IN LIBRO DE MYSTERIIS: Constringeris ut credas in filium sicut et
in patrem, similiter in spiritum sanctum; hoc solo excepto quod in
cruce solius /124/ Domini Iesu fateris tibi esse credendum.

HIERONYMUS AD PAULAM ET EUSTOCHIUM, IN EXPOSITIONE EPISTOLAE PAULI AD
PHILEMONEM: Audiens caritatem tuam et fidem quam habes in Domino Iesu
et in omnes sanrtos eius: Credidit populus Domino et Moysi seruo eius;
una atque eadem credulitas in Moysen refertur et Deum, cum populus,
qui credebat in domino, aeque credidisse scribatur in seruum. Hoc
autem non solum in Moyse sed in omnibus sanctis est, ut quicumque
credit Deo, aliter eius fidem recipere non queat nisi credat et in
sanctos eius. Quod autem dico tale est, nisi prius crediderit de
sanctis eius uera esse quae scripta sunt.

ITEM: Non ualebit adduci ad fidem ueteris testamenti nisi, quaecumque
de patriarchis et prophetis et aliis insignibus uiris narrat historia,
comprobarit ut ex fide legis ad fidem ueniat euangelii et iustitia Dei
in eo reueletur ex fide in fidem.

IDEM IN DISPUTATIONE LUCIFERIANI ET ORTHODOXI: Luciferianus dixit sed
laico ideo ignoscendum est, quia ecclesiam Dei putans simpliciter
accessit et iuxta fidem suam credens baptizatus est. Orthodoxus dixit,
nouam rem asserts, ut christianus quisquam factus sit ab eo qui
christianus non est. Accedens ad Arianos in qua fide baptizatus est?
Nempe in ea quam habebant Ariani. Aut si iam ipse bene credebat et
sciens ab haereticis baptizatus est, erroris ueniam non meretur.

ITEM: Praeterea cum solemne sit in lauacro post trinitatis
confessionem interrogare, credis in sanctam ecclesiam? credis
remissionem peccatorum? in quam ecclesiam credidisse eum dicis? In
Arianorum? sed non habent in nostram? Sed extra hanc baptizatus non
potuit in eam credere quam nesciuit.  /125/


Q. 4: QUOD AGNITIO NON SIT DE NON APPARENTIBUS SED FIDES TANTUM ET
        CONTRA.

GREGORIUS HOMILIA VI, LIB. I1 IN EVANGELIO: Profecto liquet quia fides
illarum rerum argumentum est quae apparere non possunt; quae enim sunt
apparentia fidem non habent sed agnitionem.

HAIMO IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS: Fides igitur est qua ueraciter
credimus id quod nequaquam uidere ualemus. Sin autem quod credimus iam
uidemus fides non est habenda sed cognitio.

PAULUS IN II EPISTOLA AD CORINTHIOS: Et nos credimus propter quod et
loquimur; scientes quoniam qui suscitauit Iesum, et nos cum Iesu
suscitabit et constituet uobiscum.

ITEM: Scimus enim quoniam, si terrestris domus nostra dissoluatur,
habemus domum aeternam in caelis.

AUGUSTINUS LIB. I RETRACTATIONUM: Quod dixi multum interesse utrum
aliquid certa mentis ratione teneatur, quod scire dicimus, uel fama an
litteris credendum posteris utiliter commendetur, et paulo post: Quod
scimus igitur debemus rationi, quod credimus, auctoritati, non sic
accipiendum est ut in sermone usitatiore uereamur nos dicere scire
quod idoneis testibus credimus. Proprie quippe cum loquimur, id solum
sciri dicimus quod mentis firma ratione comprehendimus. Cum uero
loquimur uerbis consuetudini aptioribus, non dubitemus dicere scire
nos et quod percipimus nostri corporis sensibus et quod fide dignis
credimus testibus.

IDEM AD PAULINUM: Satis est ut inter uidere et credere hoc distare
dicamus, quod praesentia uidentur, creduntur absentia.

ITEM: Constat igitur nostra scientia ex uisis rebus et creditis. /126/

ITEM: Non autem immerito scire nos dicimus non solum ea quae uidimus
uel uidemus uerum et illa quae idoneis commoti testimoniis credimus.


Q. 5: QUOD NON SIT DEUS SINGULARIS ET CONTRA.

ATHANASIUS IN SYMBOLO FIDEI: Et tamen non tres Dii sed unus est
Deus.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. LIX: Unus quidem
est sed non singularis; habet ex aeternis in mysterio alterum qui sit
cum altero.

ITEM: Deus pater habet in se alterum cum altero, sicut dixi.

AMBROSIUS DE FIDE, AD GRATIANUM IMPERATOREM: Quod unius est
substantiae separari non potest, etsi non sit singularitatis sed
unitatis. Singularitas ad personam pertinet, unitas ad
naturam.

HILARIUS DE TRINITATE, LIB. IV: Et dixit Deus: Faciamus hominem ad
imaginem et similitudinem nostram. Sustulit singularis intelligentiam
professione consortii. Consortium autem esse aliquod solitario ipsi
sibi non potest; neque rursum recipit solitarii similitudo faciamus.

ITEM: Solitario conuenit faciam et meam, non solitario uero faciamus
et nostram.

ITEM: De rubo apparuit Dei angelus Deus, non ideo non Deus quia
angelus Dei est; neque rursum angelus Dei non idcirco quia Deus
est. Sed significata personarum distinctione ac manifestata
sacramentorum caelestium dispensatione, non solitarium deum docuit
opinandum.

HORMISDA PAPA AD lUSTINUM IMPERATOREM: Seruemus propria unicuique
personae, ut nec personis diuinitatis singularitas denegetur /127/ nec
ad essentiam hoc quod proprium nominum est transferatur.

GREGORIUS LEANDRO EPISCOPO: Reprehensibile esse nullatenus potest
infantem in baptismate uel ter uel semel mergere, quando et in tribus
mersionibus personarum trinitas et in una potest diuinitatis
singularitas designari.

ISIDORUS ETYMOLOGIARUM LIB. VII, CAP. IV: Trinitas in relatiuis
personarum nominibus est; deltas uero non triplicatur sed in
singularitate est; quia si triplicetur deorum inducimus pluralitatem.
Nomen autem deorum in angelis et in sanctis hominibus ideo pluraliter
dicitur quod non sint merito aequales; de quibus psalmus: ego dixi,
dii estis. De patre autem et filio et spiritu sancto, propter unam et
aequalem diuinitatem non nomen deorum sed Dei esse ostenditur.


Q. 6: QUOD SIT DEUS TRIPARTITUS ET CONTRA.

AUGUSTINUS IN ENCHIRIDION CAP. XI: Satis est christiano rerum
creatarum causam non nisi credere bonitatem creatoris qui est Deus
unus; nullamque esse naturam quae non aut ipse sit aut ab ipso, eumque
tripartitum, patrem scilicet et filium et spiritum sanctum.

IDEM DE TRINITATE, LIB. VII, CAP. VII: Non quondam Deus trinitas est
ideo triplex putandus est; alioquin minor esset in singulis quam in
tribus pariter.


Q. 7: QUOD IN TRINITATE NON SINT DICENDI PLURES AETERNI ET CONTRA.

ATHANASIUS IN SYMBOLO FIDEI: Et tamen non tres /128/ aeterni sed unus
aeternus.

ITEM: Sed totae tres personae coaeternae sibi sunt et coaequales.

AUGUSTINUS IN LIBRO CONTRA V HAERESES: Pater pater est, filius filius
est; et ille nunquam non pater fuit et iste nunquam non fuit filius;
ambo aeterni nec coeperunt esse nec desistunt.

ITEM: Ignis et splendor temporales sunt, pater autem et filius aeterni
sunt. Dualitas in prole, unites est in deitate.

IDEM IN LIBRO DE AGONE CHRISTIANO: Credimus ergo in patrem et filium
et spiritum sanctum. Haec aeterna sunt et incommutabilia, id est unus
Deus, unius substantiae trinitas aeterna; Deus, ex quo omnia, per quem
omnia, in quo omnia.


Q. 8: QUOD NON SIT MULTITUDO RERUM IN TRINITATE VEL QUOD NON SIT
        TRINITAS ALIQUOD TOTUM ET CONTRA.

EX LIBRO SENTENTIARUM PROSPERI, CAP. CCXXVIII: In trinitate diuine
tanta est substantiae unites ut aequalitatem teneat, pluralitatem non
recipiat.

AUGUSTINUS DE TRINITATE LIB. VII, CAP. VII: In hac quoque trinitate
cum dicimus personam patris, non aliud dicimus quam substantiam
patris, quia persona patris non aliud est quam ipse pater. Ad se
quippe dicitur persona, non ad filium uel ad spiritum sanctum, sicut
Deus et similia. Hoc enim solum nomen est quod cum dicatur de singulis
ad se, pluraliter non singulariter accipitur in summa. Dicimus namque,
pater est persona et filius persona et spiritus sanctus persona. Pater
tamen et filius et spiritus sanctus non sunt una persona sed tres
personae. Unde cum dicimus /129/ tres personas unam essentiam, neque
ut genus de speciebus neque ut speciem de indiuiduis praedicamus.
Videtur posse dici ut tres homines una natura; sed plus sunt duo
homines quam unus. Sed non est maior essentia pater et filius quam
solus pater aut solus filius.

ITEM: Non tantum est unus homo quantum tres homines simul, et plus
aliquid sunt duo homines quam unus homo. At in Deo non est ita; non
enim maior essentia est pater et filius simul quam solus pater aut
solus filius sed tres simul personae aequales sunt singulis.

EX EPISTOLA SANCTORUM AUGUSTINI ET ALYPII AD MAXIMUM, MEDICUM
THENITANUM: Haec trinitas unius eiusdemque naturae atque substantiae
non minor in singulis quam in omnibus, nec maior in omnibus quam in
singulis; sed in solo patre uel in solo filio tanta est quanta in
patre simul et filio, et tanta in spiritu sancto quanta simul in patre
et filio.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM, TRACTATU XXXVII: Tres personae sed non
tres dii. Est ibi aliquid ineffabile quod uerbis explicari non possit,
ut et numerus sit et numerus non sit sed tres. Quid tres?  deficit
numerus. Ita Deus nec recedit a numero nec capitur numero, quia tres
sunt, tamquam inest numerus. Si quaeris, quid tres? non est
numerus. Unde dictum est: magnus Dominus noster et magna uirtus eius,
etc. Ubi cogitare coeperis, incipis numerare; ubi numerabis, quid
numeraueris non poses respondere. Quid sunt isti tres? pater et filius
et spiritus sanctus; non tres did, non tres omnipotentes, non tres
creatores. Hoc solum numerum insinuat quod ad inuicem sunt, non quod
ad se sunt. Pater ad se est Deus, ad se est omnipotens, non ad se est
pater sed ad filium; non est quid dicamus tres, nisi patrem et filium
et spiritum sanctum.

IDEM LIB. QUAESTIONUM AD OROSIUM: Sicut non dicimus tres Deos nec tres
essential, ita nec tres sapientias nec tres spiritus. /130/ Si pater
sit sapientia et filius sapientia, et spiritus sanctus sapientia, non
tamen tres sapientiae sed una, nec tres spiritus sed unus, nec tres
essentiae sed una, quia hoc est illi esse quod sapientem esse uel
spiritum esse.

BOETHIUS DE TRINITATE, LOQUENS DE SIMPLICITATE DlVINAE SUBSTANTIAE:
Quod non est, inquit, hoc atque hoc sed tantum est hoc, illud uere est
id quod est, et hoc fortissimum, quod nullo nititur. Quocirca hoc est
uere unum in quo nullus numerus, nullum in eo aliud praeter id quod
est. Neque enim subiectum fieri potest; forma enim est, formae uero
subiectae esse non possunt.

ITEM: Nulla igitur in eo diuersitas, nulla ex diuersitate pluralitas,
nulla ex accidentibus multitudo, atque idcirco nec numerus.

ITEM: Ubi uero nulla est differentia, nulla est omnino pluralitas.
Quare nec numerus. Igitur unitas tantum.

ITEM: Numerus enim duplex est; unus quidem quo numeramus, alter uero
qui in numerabilibus rebus constat.

ITEM: Ergo in numero, quo numeramus, repetitio unitatum facit
pluralitatem. In rerum uero numero non facit pluralitatem unitatum
repetitio, uelut si de eodem dicamus gladius unus, mucro unus, ensis
unus, repetitio quaedam est eiusdem, non numeratio diuersorum, uelut
si dicam sol, sol, sol. Non igitur si de patre et filio et spiritu
sancto tertio praedicatur Deus idcirco trina praedicatio numerum
facit.

ITEM: Non uero ita dicitur pater et filius et spiritus sanctus quasi
multiuocum quiddam; nam mucro et ensis et ipse est et idem; pater uero
ac filius et spiritus sanctus idem equidem est, non uero ipse. In qua
re paulisper considerandum est. Requirentibus enim, ipse est pater qui
filius? minime inquiunt. Rursus, idem alter qui alter? negatur. Non
est igitur inter eos in re omni indifferentia. Quare subintrat numerus
quem ex subiectorum diuersitate confici superius explanatum est. /131/

ITEM: De forma eius superius demonstratum est quod is sit forma et
unum uere nec ulla pluralitas.

ITEM: Quae secundum rei alicuius in eo quod ipsa est proprietatem non
faciunt praedicationem, nihil alterare uel mutare queunt nullanque
omnino uariare essentiam. Quocirca si pater ac filius ad aliquid
dicuntur nihilque aliud ut dictum est, differunt nisi sola relatione,
relatio uero non praedicatur ad id de quo praedicatur quasi ipsa sit
sed secundum rem de qua dicitur, non faciet alteritatem rei de qua
dicitur sed, si dici potest, quo quidem modo id quod uix intelligi
potuit interpretatum est, personarum.

ITEM: Quoniam uero Pater Deus et filius Deus et spiritus sanctus Deus,
Deus uero nullas habet differentias quibus differat a Deo, a nullo
eorum differt. Differentiae uero ubi absunt, abest pluralitas. Ubi
abest pluralitas, adest unitas.

ITEM: Trium igitur idonee constituta est unitas. Sed quoniam nulla
relatio ad se ipsum referri potest facta est quidem trinitatis
numerositas in eo quod est praedicatio relationis, seruata uero unitas
in eo quod est indifferentia uel substantiae uel operationis uel
omnino eius quae secundum se dicitur praedicationis. Ita igitur
substantia continet unitatem, relatio multiplicat trinitatem. Nam idem
pater qui filius non est nec idem uterque qui spiritus sanctus. Idem
tamen Deus est pater et filius et spiritus sanctus; idem iustus, idem
bonus, idem magnus, idem omnia quae secundum se poterunt
praedicari. Sane sciendum est non semper talem esse praedicatiuam
relationem ut semper ad differens praedicetur. Nam aequale aequali
aequale est, et simile simili simile est, et idem ei quod est idem
idem est; et similis est relatio in trinitate patris ad filium, et
utriusque ad spiritum sanctum, eius quod est idem ad id quod est
idem. Quod si id in cunctis aliis rebus non potest inueniri, facit hoc
cognata caducis rebus alteritas.

ATHANASIUS DE TRINITATE, LIB. /132/ VI, CAP. II: Maledictus qui
secundum tres personas tres diuersas substantias in his confitetur,
fiat, fiat.

ITEM: Maledictus qui propter tria nomina personarum tres Deos aut tres
substantias aut tres spiritus confitetur, fiat,fiat.

HIERONYMUS IN EPISTOLA DE EXPLANATIONE FIDEI AD DAMASUM PAPAM:
Confundentes Arium unam eandemque dicimus trinitatis substantiam.

ITEM: Impietatem Sabellii declinantes tres personas expressas sub
propriatate distinguimus.

ITEM: Non enim nomina tantummodo sed etiam nominum proprietates, id
est personas uel, ut Graeci exprimunt, ypostasis, hoc est
subsistentias confitemur. Itaque substantia unum sunt, personis ac
nominibus distinguuntur.

IDEM AD EUNDEM DE NOVO NOMINE TRIUM HYPOSTASEOS: Interrogamus quid
ypostasis posse arbitrentur intelligi. Tres personas subsistentes
alunt; respondemus nos ita credere. Non sufficit sensus, ipsum nomen
efflagitant, quia nescio quid ueneni in syllabis latet. Si quis autem
ypostasin usiam intelligens, non in tribus personis unam ypostasin
dicit, alienus a Christo est.

ITEM: Tota saecularium litterarum schola nihil aliud ypostasin nisi
usiam nouit. Et quis unquam, rogo, ore sacrilego tres substantias
praedicabit? Una est Dei sola natura. Quisquis tria esse, hoc est tres
ypostasis, dicit, tres naturas conatur asserere. Et si ita est cur ab
Ario parietibus separamur, perfidia copulati? Sufficit nobis dicere
unam substantiam tres personas perfectas, coaequales, coaeternas. Non
bonae suspicionis est, cum in eodem sensu uerba dissentiunt; aut si
rectum putatis tres ypostasis cum interpretationibus suis debere nos
dicere non negamus. Sed mihi credite, uenenum sub melle latet;
transfigurat /133/ se angelus Satanae in angelum lucis.

HILARIUS SUPER PSALMUM CXXIX: Quisquis ita uolet credere ut corporalis
Deus sit, quia ad imaginem eius homo factus est, compositum Deum esse
statuet. Quidquid autem compositum est, necesse est non fuerit
aeternum, quia compositio habet initium, quo comparatorum maneat.

GENNADIUS DE ORTHODOXA FIDE: Omousion ergo id est coessentialis in
diuinitate patri filius; omousion patri et filio spiritus
sanctus.

ISIDORUS ETYMOLOGIARUM LIB. VI, CAP. IV: Trinitas appellata est quod
fiat totum unum ex quibusdam tribus quasi trinitas.

ITEM: In hac trinitate alia appellatiua nomina, alia propria sunt.
Propria sunt essentialis ut Deus Dominus omnipotens, immutabilis,
immortalis; et inde propria, quia ipsam substantiam significant, qua
unum sunt. Appellatiua uero pater et filius et spiritus sanctus et
procedens, eadem et relatiua.

AUGUSTINUS IN LIB. I DE DOCTRINA CHRISTIANA: Res aliae sunt quibus
fruendum est, aliae quibus utendum. Illae quibus fruendum est, nos
beatos faciunt. Istis quibus utendum est, tendentes ad beatitudinem
adiuuamur. Frui est amore inhaerere alicui rei propter se ipsam; uti
autem, quod in usum uenerit ad id quod amas obtinendum (referre) si
tamen amandum est. Nam usus illicitus abusus potius uel abusio
nominanda est. Si redire in patriam uolumus, ubi beati esse possimus,
utendum est mundo, non fruendum, ut inuisibilia Dei per ea quae facta
sunt intellecta conspiciantur. Res igitur quibus fruendum est, pater
et filius et spiritus sanctus, eademque trinitas summa una quaedam res
est, communisque omnibus fruentibus ea, si tamen res et non rerum
omnium causa sit, si tamen et causa.

IDEM LIB. VII DE TRINITATE, /134/ CAP. IV: Dum intelligatur saltem in
aenigmate quod dicitur, placuit ita dici ut diceretur aliquid cum
quaereretur quid tria sins, quae tria esse fides uera pronuntiat, cum
et patrem non dicit esse filium, et spiritum sanctum quod est donum
Dei nec patrem dicit esse nec filium.

ITEM: Cum conaretur humana inopia loquendo proferre quod tenet de
domino Deo, timuit dicere tres essentias ne intelligeretur in illa
summa aequalitate ulla diuersitas. Rursus non esse tria quaedam non
poterat dicere, quod Sabellius, quia in haeresim lapsus est, dixit.

ITEM: Loquendi cause de ineffabilibus, ut fari aliquo possemus modo
quod effari nullo modo possumus, dictum est a nostris Graecis una
essentia tres substantiae, a Latinis una essentia uel substantia tres
personae, quia, sicut iam diximus, non aliter in sermone latino
essentia quam substantia soles intelligi.

ITEM: Quod de personis secundum nostram, hoc est de substantiis
secundum Graecorum consuetudinem. Sic enim dicunt illi tres
substantias unam essentiam, quemadmodum nos dicimus tres personas unam
essentiam uel substantiam.

IDEM LIB. V, CAP. VIII: Quapropter illud praecipue teneamus, quidquid
a se dicitur diuine sublimitas substantialiter dici; quod autem ad
aliquid non substantialiter sed relatiue, tantamque uim esse eiusdem
substantiae in patre et filio et spiritu sancto ut quidquid de
singulis ad se ipsos dicitur non pluraliter in summa sed singulariter
accipiatur.

ITEM: Quidquid ergo ad se ipsum dicitur Deus et de singulis
personaliter dicitur, et simul de ipsa trinitate non pluraliter sed
singulariter dicitur.

ITEM LIB. VII, CAP. VII: Pater ad se dicitur persona, non ad filium
uel ad spiritum sanctum.

IDEM DE CONCORDIA EVANGELISTARUM: Haec /135/ sententia, quod filius
doctrina patris est, dissoluit Sabellianam haeresim, qui ausus est
dicere patrem et filium duo nomina esse sed unam rem. Alicuius enim
est doctrina filii si sua non est.

IDEM IN EXPOSITIONE SYMBOLI AD PAPAM LAURENTIUM: Quomodo ignis
caelestis generat ex se ipso splendorem lucis et producit uaporem, et
cum sint tria in rebus, unum sunt in substantia, ita trinitas est una
maiestas.

HIERONYMUS IN PSALMO LXXXVI: Fundamenta eius in montibus sanctis.
Eius siue Dei siue certe ecclesiae. Quae sunt autem fundamenta nisi
pater et filius et spiritus sanctus? Loquitur Paulus: Quasi sapiens
architectus fundamentum posui, hoc est fidem trinitatis. Et alio loco:
Exspectabant enim ciuitatem habentem fundamenta, cuius artifex et
conditor Deus. Quos possumus dicere montes? Apostolos. In illis erant
fundamenta, ubi primum posita est fides ecclesiae.

IDEM DE TRIBUS VIRTUTIBUS: Dauid in psalmo tres spiritus postulat
dicens: Spiritu principali confirma me; spiritum rectum innoua in
uisceribus meis; spiritum sanctum tuum ne auferas a me. Qui sunt isti
tres spiritus?  Principalis spiritus pater est. Rectus spiritus
Christus est. Spiritus sanctus spiritus sanctus est.

IDEM IN PSALMO L: Spiritum rectum ad uidendum et discernendum sicut
ante rectus fuit in me.

ITEM: Tu qui legis hic trinitatem summam intellige; spiritum sanctum,
hoc est spiritum prophetiae; spiritu principali, patre; spiritum
rectum, filium; spiritum sanctum, ipsum spiritum sanctum.

ORIGENES SUPER EPIST. PAULI AD ROM. LIB. VIII: Quam beati pedes
euangelizantium bona. Quae sint bona, quae bonis addidit, requiramus.
Unum et uerum bonum, quia in patre et filio et spiritu sancto est,
bona nominauit.  /136/

 
Q. 9: QUOD NON SIT DEUS SUBSTANTIA ET CONTRA.

BOETHIUS DE TRINITATE: Decem omnino praedicamenta traduntur quae de
rebus omnibus uniuersaliter praedicantur, id est substantia, qualitas,
quantitas etc.

ITEM DE DEO: Substantia in illo non est substantia sed ultra
substantiam; item qualitas et caetera quae euenire queunt. Nam cum
dicimus Deus substantiam quidem significare uidemur sed eam quae sit
ultra substantiam; cum uero iustus, qualitatem quidem sed non
accidentalem sed eam quae sit substantia et ultra substantiam. Neque
enim aliud est quod est, aliud quod iustus est sed idem est esse Deo
quod iustum. Item cum dicitur magnus uel maximus, quantitatem quidem
significare uidemur sed eam quae sit ipsa substantia talis qualem
esse diximus ultra substantiam.

IDEM IN SECUNDO TOPICORUM: Substantia est quod omnibus accidentibus
possit esse subiectum; albedo autem nullis accidentibus subiecta esse
potest, albedo igitur substantia non est.

AUGUSTINUS IN VII DE TRINITATE LIB., CAP. IV ET V: Si hoc est Deo esse
quod subsistere, ita non erunt dicendae tres substantiae ut non
dicuntur tres essentiae, quemadmodum quia hoc est Deo esse quod
sapere, sicut non tres essentias, ita non tres sapientias dicimus. Sic
enim quia hoc est illi esse Deum quod esse, tam tres essentias quam
tres Deos dici fas non est. Si autem aliud est Deo esse, aliud
subsistere, sicut aliud est Deo esse, aliud patrem esse uel dominum
esse (quod enim est ad se dicitur, pater autem ad filium, et dominus
ad seruientem creaturam relatiue subsistit, sicut relatiue gignit et
relatiue dominatur), ita iam substantia non erit substantia quia
relatiuum erit. Sicut enim ab eo quod est esse /137/ appellatur
essentia, ita ab eo quod est subsistere substantiam dicimus. Absurdum
est autem ut substantia relatiue dicatur; omnis enim res ad se ipsam
subsistit; quanto magis Deus? Si tamen dignum est, ut Deus dicatur
subsistere. De his enim rebus recte intelligitur, in quibus subiectis
sunt ea quae in aliquo subiecto esse dicuntur, sicut color in corpore.

ITEM: Res mutabiles neque simplices proprie dicuntur substantia. Nefas
est autem dicere, ut subsistat et subsit Deus bonitati suae atque illa
bonitas non substantia sit uel potius essentia, neque ipse Deus sit
bonitas sua sed in illo sit tanquam in subiecto. Unde manifestum est
Deum abusiue substantiam uocari, ut nomine usitatiore intelligatur
essentia, quae uere ac proprie dicitur ita ut fortasse Deum solum dici
oporteat essentiam. Est enim uere solus, quia incommutabilis est,
idque suum nomen Moysi esse nuntiauit, cum ait: Ego sum qui sum; et
dices ad eos: qui est misit me ad uos. Sed tamen, siue essentia
dicatur quod proprie dicitur, siue substantia quod abusiue, utrumque
ad se dicitur non relatiue. Unde hoc est Deo esse quod subsistere; et
ideo si una essentia trinitas, una etiam substantia.

ITEM, IN EODEM CAPITULO EIUSDEM LIBRI: Loquendi causa de
ineffabilibus, ut fari aliquo modo possemus quod effari nullo modo
possumus, dictum est a nostris Graecis una essentia tres substantiae;
a Latinis una essentia uel substantia tres personae; quia, sicut iam
diximus, non aliter in sermone latino essentia quam substantia solet
intelligi.

ITEM: Quod de personis secundum nostram, hoc est de substantiis
secundum Graecorum consuetudinem. Sic enim dicunt illi tres
substantias unam essentiam, quemadmodum nos dicimus tres personas unam
essentiam uel substantiam.

ITEM LIB. V: Sic intelligamus Deum, quantum /138/ possumus, sine
qualitate bonum, sine quantitate magnum, sine indigentia creatorem,
sine situ praesentem, sine habitu omnia continentem, sine loco ubique
totum, sine tempore sempiternum, sine ulla sui mutatione mutabilia
facientem nihilque patientem. Quisquis Deum ita cogitat, etsi nondum
potest omnino inuenire quid sit, pie tamen cauet quantum potest
aliquid de illo sentire quod non sit; est tamen sine dubitatione
substantia uel, si melius hoc appellatur, essentia, quam Graeci usiam
uocant.

HIERONYMUS AD DAMASUM, DE NOVO NOMINE TRIUM HYPOSTASEOS: Interrogamus
quid ypostasis posse arbitrentur intelligi. Tres personas subsistentes
aiunt; respondemus ita nos credere. Non sufficit sensus, ipsum nomen
efflagitant, quia nescio quid ueneni in syllabis latet. Si quis autem
ypostasis usiam intelligens non in tribus personis unam ypostasim
dicit, alienus a Christo est.

ITEM: Tota saecularium litterarum schola nihil aliud ypostasim nisi
usiam nouit. Et quis unquam, rogo, ore sacrilego tres substantias
praedicabit? Una est Dei sola natura. Quis tria, hoc est tres
hypostasis, dicit, tres naturas conatur asserere. Et si ita est cur ab
Ario parietibus separamur, perfidia copulati? Sufficit nobis dicere
unam substantiam tres personas perfectas, aequales, coaeternas. Non
bonae suspicionis est, cum in eodem sensu uerba dissentiunt; aut si
rectum putatis tres ypostasis cum interpretationibus suis debere nos
dicere, non negamus. Sed mihi credite, uenenum sub melle latet;
transfigurat se angelus Satanae in angelum lucis.

IDEM AD EUNDEM: Confundentes Arium unam eamdemque dicimus trinitatis
substantiam.

ITEM: Impietatem Sabellii declinantes tres personas expressas sub
proprietate distinguimus.

ET POST ALIQUA: Non enim nomina tantummodo sed etiam nominum
proprietates, id est /139/ personas uel, ut Graeci exprimunt,
hypostasis, hoc est subsistentias confibemur.

ITEM: Itaque substantia unum sunt, personis ac nominibus
distinguuntur.


Q. 10: QUOD DEUS INTER OMNIA CONNUMERANDUS SIT HOC EST UNUM ALIQUID
        EX OMNIBUS ET NON.

PAULUS IN EPISTOLA PRIMA AD CORINTHIOS: Omnia enim subiecit sub
pedibus eius. Cum autem dicat: omnia subiecta sunt ei, sine dubio
praeter eum qui subiecit ei omnia.

AMBROSIUS DE INCARNATIONE DOMINICA: Caueamus ne et nostrum alicui
dicatur, Si recte offeras, recte autem non diuidas, peccasti, quiesce;
hoc est, si nesciamus quae propria diuinitatis incarnationisque
distinguere, si creatorem cum suis operibus conferamus, si auctorem
temporum dicamus coepisse post tempora. Neque enim potest fieri ut per
quem sunt omnia, sit unus ex omnibus. Nolo nobis credatur, scripture
recitetur; non ego dico a me quod in principio erat Verbum sed audio;
non ego affingo sed lego, quod omnes legimus sed non omnes
intelligimus; et cum legitur, audimus omnes. In principio erat Verbum,
hoc est remaneat caelum. Denique in principio fecit Deus caelum et
terram; aliud est fecit, aliud est erat. Quod fit, incipit; quod
erat, principium non accepit sed praeuenit. Remaneant et tempora,
quia post caelum tempora. Remaneant etiam angeli, etsi principium
eorum non inuenio, erat tamen quando non erant. Si ergo principium
eorum inuenire non possum, quos certum est habere principium, quomodo
possum inuenire Verbi principium, a quo omne principium non solum
creaturarum sed etiam cogitationum nostrarum?

IDEM DE FIDE AD GRATIANUM LIB. VI: Non enim inter omnia sed super
omnia spiritus sanctus est.

ITEM: Quod si non seruit spiritus, omnia autem seruiunt, super /140/
omnia est spiritus quia non seruit sicut omnia. Seruire autem omnia
liquet, sicut scriptum est: uniuersa seruiunt tibi. Dixit os spiritus
per prophetam. Ergo cum uniuersa seruiant, si non seruit spiritus,
utique inter uniuersa spiritus sanctus non est.

ITEM: Omnia per filium scriptura dicit esse quae facta sunt. Cum autem
factus non doceatur spiritus sanctus, utique nec inter omnia probari
potest. Item scriptum est: Nobis autem unus Deus pater, ex quo omnia
et nos per ipsum; et dominus Iesus Ghristus per quem omnia et nos per
ipsum. Cum dicit: Iesus per quem omnia, ab omnibus utique excepit Dei
filium, qui excepit et patrem. Itaque qui putant spiritum inter omnia
debere numerari, quia omnia legunt facta per filium, etiam filium
inter omnia adnumerandum putent, quia legunt ex Deo omnia.


Q. 11: QUOD DIVINAE PERSONAE AB INVICEM DIFFERANT ET CONTRA.

ATHANASIUS IN SYMBOLO FIDEI: Alia est persona patris, alia filii, alia
spiritus sancti.

ITEM: Pater a nullo est factus nec creatus nec genitus. Filius a patre
solo est, non factus nec creatus sed genitus. Spiritus sanctus a
patre et filio, non factus nec creatus nec genitus sed procedens.

LEO PAPA IN SERMONE PENTECOSTES: In trinitate diuina nihil dissimile,
nihil impar est.

AMBROSIUS DE FIDE AD GRATIANUM, LIB. II: Apostolus dicit imaginem
patris Christum esse. Arius dicit esse dissimilem, et uult ut pater
dissimilem genuerit sui, quasi impotens qui generare sibi similem non
potuerit.

ITEM: Imago docet non esse dissimilem.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. CXLVIII: Qui me
uidet, uidet et /141/ patrem, quia unum sunt natura pater et filius,
hoc est in nullo discrepare alterum ab altero.

ITEM CAP. LVIII: Unum qui uidet, uidet tres, dum nihil differs alter
ab altero.

HlLARIUS DE TRINITATE, LIB. I: Deus a Deo, ab ingenito unigenitus,
alter ab altero nihil differens, quia uita uiuentis in uiuo est.

ITEM LIB. IV: Cum itaque legimus faciamus hominem ad imaginem et
similitudinem nos tram, quia sermo uterque ut non solitarium tantum
ita neque differentem significat, nobis quoque nec solitarius tantum
nec diuersus est confitendus; cognita per id quod nostram imaginem
dicit, non imagines nostras unius in utriusque proprietate naturae.


Q. 12: QUOD IN TRINITATE ALTER SIT UNUS CUM ALTERO ET CONTRA.

HYMNUS AMBROSIANUS AD TERTIAM: Nunc sancte nobis spiritus, unus patris
cum filio.

HIERONYMUS IN EPISTOLA AD GALATAS, LIB. II: Qui cum secundum Deum unus
sit ipse cum patre, secundum mediatoris officium alius ab eo
intelligitur.

HILARIUS DE TRINITATE, LIB. I, DE PATRE LOQUENS ET FILIO: Ut unum fide
nostra sit uterque, non unus.


Q. 13: QUOD DEUS PATER SIT CAUSA FILII ET CONTRA.

AUGUSTINUS LIB. I SUPER GENESIM, CONTRA CALUMNIAS MANICHAEORUM: Qui
dicit, quare Deus fecit caelum et terram? respondendum est illi, quia
uoluit. Voluntas enim Dei cause est caeli et terrae, et ideo maior
quam caelum et terra. Qui autem dicit, quare uoluit? maius aliquid
/142/ quaerit quam est uoluntas Dei. Nihil autem maius inueniri
potest.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM LXXXIII, CAP. XXX: Qui quaerit, quare Deus
uoluit mundum facere? causam quaerit uoluntatis Dei. Sed omnis causa
efficiens est. Omne autem efficiens maius est quam quod efficitur.
Nihil autem maius uoluntate Dei. Non ergo eius causa quaerenda est.

IDEM IN VII CONFESSIONUM, LOQUENS AD DEUM: Nec cogeris inuitus ad
aliquid quia uoluntas tua non est maior quam potentia; esset autem
maior si te ipso tu ipse maior esses.

ITEM: Voluntas et potentia Dei Deus ipse est.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM LXXXIII, CAP. XVII, DE FILIO DEI DISSERENS
AIT: Deus omnium quae sunt causa est. Quod autem omnium causa est, et
sapientiae suae causa est nec unquam Deus sine sapientia. Suae igitur
sempiternae sapientiae causa est sempiterna nec tempore prior est quam
sua sapientia.


Q. 14: QUOD SIT FILIUS SINE PRINCIPIO ET CONTRA.

HIERONYMUS IN PSALMO CIX: Tecum principium: Pater principium sed et
filius principium. Principium enim non habet principium; si enim
habuerit aliud principium, iam ipsum desinet esse principium. Quicquid
ergo dederimus patri, hoc demus et filio. Si enim pater in filio et
filius in patre, et omnia patris filii sunt et omnia filii patris
sunt, et principium patris principium filii est. Ergo quod dicit hoc
est: eo tempore quo patiebaris et dicebas: Pater, in manus tuas
commendo spiritum meum, et quasi de hominis loquebaris affectu, non
quasi imbecillis rogabas. Tecum erat principium, tecum erat diuinitas,
sed propterea deprecabaris auxilium, ut accepto /143/ auxilio dares
sanctis tuis et illi splenderent.

ITEM: Secundum hominem loquitur; si enim corpus hominis assumpsit,
necesse est ut et hominis uerba suscipiat.

FULGENTIUS IN LIB. DE IMMENSITATE FILII DEI: In principio erat
Verbum. An forte, quia in principio erat aliquod, filio existendi
audebimus assignare principium, et ideo sine initio natus esse non
creditur? Absit. Ipse dixit: Ego sum alpha et omega, initium et finis;
quia ipse inchoauit perficienda, ipse perfecit inchoate. Credimus
igitur Dei filium sine aliquo suae natiuitatis initio de patris
substantia genitum.

IOH. CHRYSOSTOMUS SUPER EPISTOLAM PAULI AD HEBRAEOS IN SERMONE XIl:
Melchisedech quomodo initium dierum neque finem uitae habuit. Quomodo?
In illo non est narrate eius genealogia, sic et Christus, ipsa natura
red, et sine initio et sine fine est. Sicut enim istius nescimus neque
initium [dici] neque finem uitae, quod non sit scriptum, sic et
nescimus filii uel initium uel finem.

ITEM: Intueris sine initio filium, non quia non habet causam ex qua
sit; hoc enim impossibile est; habet namque patrem; alioquin quomodo
filius? sed quia non habebat initium uitae neque finem.

IDEM IN EXPOSITIONE SYMBOLI QUAE SlC INCIPIT, UNIVERSALIS ECCLESIA
CONGAUDET: Istum unicum Dei filium de substantia patris natum et
genitum profitemur, et initium de patre habere dicimus.

AUGUSTINUS DE TRINITATE, LIB. V, CAP. XIII: Dicitur relatiue pater
idemque relatiue dicitur principium; sed pater ad filium dicitur,
principium ad omnia quae ab ipso sunt.

ITEM: Et principium dicitur filius. Cum enim diceretur ei: Tu quis es?
respondit: Principium qui et loquor uobis. Creatorem quippe se
ostendere uoluit cum /144/ dixerit se esse principium, sicut et pater
principium est creaturae, quod ab ipso sunt omnia.

ITEM: Unum ergo principium ad creaturam dicitur Deus, non duo uel tria
principia. Ad se tamen inuicem in trinitate si gignens ad id quod
gignit principium est, pater ad filium principium est quia gignit
eum. Utrum autem et ad spiritum principium sit pater, quoniam dictum
est: de patre procedit, non parua quaestio est.

ITEM POST ALIQUA, IN SEQUENTI CAPITULO: Si et quod datur, principium
habet eum a quo datur, fatendum est patrem et filium principium esse
spiritus sancti.

ITEM: Cognosci quod ab illo procedat qui tamen a filio procedit. Sed
totius diuinitatis, siue melius dicitur deitatis, principium pater
est.

IDEM IN LIBR QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS, CAP. LVIII: Caput
filii pater et caput spiritus sancti filius, quia de ipso accepit, et
sicut pater misit filium ita et filius misit spiritum sanctum.

ITEM CAP. XXIV: Hoc est ad imaginem Dei factum esse hominem, ut sicut
ab uno Deo sunt omnia ita et ab uno homine omne genus humanum. Mulier
de uiro facta est ut per eam natiuitas oriretur; filius uero Dei ideo
natus est ut per ipsum fieret creatura.

ITEM CAP. XCIV: Filium Dei perfectum natum de Deo nemo fidelium
ambigit. Omnia enim diuinitatis paternae accepit nascendo de Deo
patre. Tunc ergo accepit nomen quod est super omne nomen, id est ut
hoc dicatur quod pater, Deus. Nam nihil apud eum futurum dicitur;
omnia enim ante se habet. Ideo ad haec omnia creanda et restauranda
natus est. Nam utique ordo et ratio hoc habet ut paterno nomini omne
genu flectatur. Hoc pater donauit filio propter ea quae erat acturus;
donauit autem quando genuit. Sic enim illum genuit ut in eodem honore
esset quo ipse pater est.  /145/

GENNADIUS DE ORTHODOXA FIDE ECCLESIASTICORUM DOGMATUM, CAP. I:
Credimus unum esse Deum patrem et filium et spiritum sanctum; filium
eo quod habeas patrem; spiritum sanctum eo quod sit ex patre et
filio. Pater ergo principium deitatis, a quo filius natus a quo
spiritus sanctus non natus sed ex Deo patre et Deo filio Deus
procedens.


Q. 15: QUOD DEUS NON GENUERIT SE VEL QUOD ETIAM SECUNDUM DIVINITATEM
        FILIUS FACTUS SIVE CREATUS DICATUR VEL QUOD PRINCIPATU QUODAM
        SIVE AUCTORITATE PRAECEDAT PATER ET CONTRA.

AUGUSTINUS IN I DE TRINITATE: Qui putat huius potentiae Deum ut se
ipsum ipse genuerit, eo plus errat quod non solum Deus ita non est,
sed nec spiritalis creature nec corporalis. Nulla enim omnino res est
quae se ipsam gignat.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS, CAP. VII: Deus
perfectio est et nullius eget. Quid ergo opus fuit Christo ut
nasceretur? Deus pater, cum ea quae non erant uoluisset existere, et
maiestatis suae in hoc condignum opus sciret, prius de se filium
generauit in quo ipse uideretur, qui nihil ab eo distaret, ut
magnitudini suae congruus responderet effectus. Quid enim ultra posset
facere quam ut se alterum qui perfectus est generaret?  Hoc ergo
perfectum opus est quo non potest uideri praestantius aliud. Deus enim
ex quo sunt omnia, uolens et de creature prius filium quem in mysterio
in se uel apud se habebat, generauit, per quem faceret quae facta
sunt, ut ostenderet creaturae mysterium quod latuit in illo ex
aeternis, sicut dicit apostolus.

ITEM, CAP. CXLVIII: /146/ Deus omnipotens, cum magnitudine ac bonitate
praestantior sit, magnum aliquid et maxime bonum edere ex se atque
exhibere debuerat. Sed si quid edidisset quod contra modum
excellentiae suae fores, aut non potuisse amplius, quod in omnipotente
non cadit, aut noluisse, quod in benignissimum esse uideretur. Certe
in summo Deo grande non fuerat fecisse, quod intra se positum uim
plenae summitatis non esset habiturum. Supra se ergo nihil erat. Nihil
est enim quod Deum uincat. Infra se parum fuerat, quia minus maximo
non congruebat. Simillimum itaque suum filium creans edidit ex se
quasi alterum se.

ITEM: Qui ergo habuit filium totis sibi similitudinis partibus
congruentem, hoc est unicus unicum, beatus beatum, maximus maximum,
sempiternus aeternum, habuit itaque ante mundum creatae sobolis
principatum, de quo rebus oriundis impertiebat exemplum ut gignentium
germina suis respondere seminibus cogerentur. Nec sane aliter sinebat
ordo legitimus quam ut pater rerum futurus ante esse debuerat pater
proprius, hoc est proprii sui fetus.

ITEM: Ex se id quod in se et secum semper habuit, eduxit et protulit;
ut si lucem ex sole nasci dicam quod ab eo procedat, non utique quasi
aliquando sine luce sol aut esse possit aut fuerit.

IDEM IN LIB. CONTRA V HAERESES: Hermes, qui latine Mercurius dicitur,
scripsit librum qui logos tileos appellatur, id est uerbum
perfectum. Magnum nomen libri huius quia magnus est de quo scriptus
est. Audiamus quid loquatur de uerbo perfecto. Dominus, inquit, etiam
omnium factor deorum secundum fecit dominum; hunc fecit primum et
solum et uerum. Bonus autem ei uisus est et plenissimus omnium
bonorum. Quantum plenissimus, euangelista dicat: de plenitudine eius
omnes accepimus. Laetatus est et ualde dilexit tanquam unigenitum
suum, quem primo /147/ factum dixit, unigenitum suum appellauit
postea. Item alio loco dixit, Filius benedicti Dei atque bonae
uoluntatis. Quaerebas, pagane, coniugem Dei? audi Mercurium, Coniugem
Dei quaeris? coniux Dei bona uoluntas est.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS, CAP. LVIII: Spiritum
sanctum, qui tertius sit a patre, secundus autem a Christo secundum
numeri ordinationem, iuxta substantiam autem non esse et non differre
unum ab altero.

EX LIBRO QUAESTIONUM OROSII AD AUGUSTINUM: Orosius: Voluntate pater
genuit filium an necessitate? Augustinus: Nec uoluntate nec
necessitate; quia necessitas in Deo non est, praeire uoluntas
sapientiam non potest. Igitur prius fuit rationabiliter sapere quam
rationabiliter uelle. Nam quidam nostrum, cum eum interrogasset
haereticus utrum uolens an nolens genuerit pater filium, laudabiliter
respondisse fertur. Dic, inquit, et tu, haeretice, Deus pater
necessitate est Deus an uoluntate? Si dixisset, necessitate,
sequebatur grandis absurditas; si uoluntate, respondebatur illi, ergo
uoluntate Deus est, non natura.

IDEM DE VERBIS DOMINI, SERMONE IX: Insinuatur in nobis in patre
auctoritas, in filio natiuitas, in spiritu sancto patris filiique
communitas.

ECCLESIASTICUS: Omnis sapientia a domino Deo est, et cum illo fuit
semper et est ante aeuum. Sapientiam Dei praecedentem omnia, quis
inuestigauit? Prior omnium creata est sapientia, et intellectus
prudentiae ab aeuo. Fons sapientiae Dei in excelsis.

HILARIUS SUPER PSALMUM CXXXVII: Tu formasti me et posuisti super me
manum tuam. Utrumque significat: ut quod formauit antiquum sit, quod
superposuit manum nouissimum sit. Quod enim secundum naturam
diuinitatis formatus sit, apostolus docet dicens: qui cum in forma Dei
esset; /148/ quod enim in forma est, formatur in forma, et ei pater
naturae et diuinitatis est ut referri possit ad patrem et formatus ab
ipso sit.

IDEM DE TRINITATE, LIB. III: Secundum apostolum, quia in Christo
inhabitat omnis plenitudo diuinitatis corporaliter. Sed
incomprehensibiliter, inenarrabiliter ante omne tempus et saecula,
unigenitum ex his quae ingenita in se erant, procreauit, omne quod
Deus est per caritatem atque uirtutem natiuitati eius impertiens; ac
sic ingenito perfecto aeternoque patri unigenitus et perfectus et
aeternus est filius. Ea autem quae ei sunt, secundum corpus quod
assumpsit, bonitatis eius ad salutem nostram uoluntas est.

IDEM IN XI: Verba quae loquor uobis, non a me loquor. Nam dum non a se
loquitur, auctori eum necesse est debere quod loquitur.

ITEM: Ad id quod agit secundum natiuitatem, sibi pater auctor
est.

RURSUS IN XII, DE NON NATO DEO PATRE ET NATO AB EO FILIO LOQUENS, AIT:
Neque ipsum est non natum atque nasci: quia illud ab altero, hoc uero
a nemine est. Et aliud est sine auctore esse semper aeternum, aliud
quod patri, id est auctori est aeternum. Ubi enim pater auctor est ibi
et natiuitas est. At uero ubi auctor aeternus est ibi et natiuitatis
aeternitas est; quia sicut natiuitas ab auctore est ita et ab aeterno
auctore aeterna natiuitas.

ITEM: Quod ex aeterno natum est, id si non aeternum natum, iam non
erit et pater auctor aeternus. Si quid igitur ei qui ab aeterno patre
natus est ex aeternitate defuerit, id ipsum auctori, qui pater est,
non est ambiguum defuisse, quia quod gignenti est infinitum, infinitum
est etiam nascenti.

ITEM: Ex aeterno nihil aliud quam aeternum; quod si non aeternum iam
nec pater, qui generationis est auctor, aeternus est.

ITEM: Ex te natus ostenditur ut nihil aliud quam te sibi significet
auctorem.

ITEM IN XII: Filius ex te Deo patre Deus /149/ uerus et a te genitus,
post te ita confitendus ut tecum quia aeternae originis suae auctor
aeternus es. Nam qui ex te est secundus a te est.

AMBROSIUS IN EPISTOLA PRIMA PAULI AD CORINTHIOS: Caput Christi
Deus. Dignum est ut filii caput pater dicatur quia est genitor eius.

IDEM IN SECUNDA: Omnia autem ex Deo. Quamuis Christus nos redemerit,
omnia tamen ex Deo, quia ab ipso est omnis paternitas ideoque necesse
est praeferri personam patris.

ITEM IDEM IN EPISTOLA AD EPHESIOS: Unus Deus et pater omnium, qui
super est etc. Patrem Deum, quia nulli debet quod est, super omnia
esse dixit etc.

HIERONYMUS NICAENI CONCILII FIDEM EXPONENS: Absit ergo in filio Dei
aliquid plus minusue, aut in loco aut in tempore aut in potentia aut
in scientia aut in aequalitate aut in subiectione, cum dicitur, hoc ut
deitati elus, non carni ascribatur. Si enim plus minusue aliquid
inuenitur, excepto hoc quod genuerit pater filium et excepto hoc quod
filius non ex semet ipso natus est sed de patre natus est proprie, aut
inuidens aut impotens pater, insuper etiam temporalis agnoscitur.

AUGUSTINUS DE INCARNATA DEITATE AD IANUARIUM DE FILIO DEI SIC AIT:
Videamus etiam qualiter sentiendum sit, quod in sapientia Salomonis
legimus, qui ait de sapientia, quia uapor est quidam uirtutis Dei etc.

ITEM: Ex quo ostenditur semper fuisse uaporem istum uirtutis Dei
nullum habentem initium nisi ipsum Deum; neque enim decebat aliud esse
initium nisi ipsum, unde etiam est et nascitur, Deum.

ITEM POST ALIQUA: Imago bonitatis eius; principalis namque bonitas
sine dubio pater est, ex qua filius natus qui per omnia imago est
patris; procul dubio etiam bonitatis eius conuenienter imago
dicitur. Non /150/ enim aliqua alia bonitas existit in filio praeter
eam quae est in patre.

ITEM: Principalis bonitas in Deo patre sentienda est, ex quo uel
filius natus uel spiritus sanctus procedens sine dubio bonitatis
naturam in se fert, quae est in eo fonte de quo uel natus est filius
uel procedens spiritus sanctus.

CHRYSOSTOMUS SUPER MATTHAEUM: Ductus est Iesus in desertum a
spiritu. A spiritu sancto ductus est sed non quasi minor maioris
praecepto sed quasi maior minoris hortatu. Nam non solum ductus aut
adductus dicitur qui alicuius potestate ducitur sed etiam ille qui
alicuius rationabili exhortatione placatur.

IDEM: Dixit paterfamilias procuratori suo. Sine dubio filius dicit
spiritui sancto et, si uolueris, concedo tibi ut pater filio
dicat. Non quaero utrum filius sit patris procurator, aut spiritus
sanctus filii; sed hoc dico quia procurator domus et paterfamilias nec
eiusdem substantiae possunt esse nec una persona esse nec aequalis
dignitas. Si ergo alter paterfamilias, alter procurator
patrisfamilias, quomodo locum habeat trinitas tua? Si autem eiusdem
substantiae est et est minor, iniuriam facit substantiae. Si non
aequalis dignitas ubi est una substantia?

IDEM: Et uidit spiritum sanctum descendentem siout columbam et
manentem super se. Non dixit hic est filius noster dilectus, ut ne
quemadmodum Deus ita et spiritus sanctus uideatur pater Christi
fuisse. Nam si aequales sunt per omnia, quemadmodum ille est
paternitate honoratus, sic et spiritus sanctus. Si autem Deus quidem
pater est quia filium habet, spiritus autem sanctus non est pater quia
nec filium habet, non est per omnia aequalis. Nec dictum est, hi sunt
filii mei dilecti, nec cum Christo etiam filius est quemadmodum
Christus. Si autem non filius quemadmodum Christus sed minister
fidelis Christi, non est aequalis Christo.

PAULUS APOSTOLUS AD PHILIPPENSES: Hoc sentite in uobis /151/ quod et
in Christo Iesu; qui cum in forma Dei esset, non rapinam arbitratus
est esse se aequalem Deo.

ATHANASIUS IN SYMBOLO FIDEI: Filius a patre solo est, non factus, nec
creatus sed genitus.

ITEM: Sed in hac trinitate nihil prius aut posterius, nihil maius aut
minus; sed totae tres personae coaeternae sibi sunt et coaequales.


Q. 16: QUOD FILIUS DICATUR A PATRE GIGNI NON TANTUM GENITUS ESSE
        ET CONTRA.

GREGORIUS IN IOB, LIB. XXXIII: Lingua mea calamus scribae. Quod
loquimur transit, quod scribimus permanet. Lingua patris calamus
scribae dicitur, quia ab eo uerbum illius coaeternum ac sine transitu
generatur.

AMBROSIUS DE FIDE AD GRATIANUM IMPERATOREM: Non haec sunt in Deo
corporalibus aestimanda; incomprehensibiliter generatur filius;
impassibiliter generat pater, et tamen ex se generat et ante omnem
intellectum generat ut Deus uerus Deum uerum.

HIERONYMUS, IN DEFINITIONE FIDEI CATHOLICAE NlCAENIQUE CONCILII
SYMBOLI: Quod de substantia patris natus est semper, ipse ait saluator
in euangelio: quod nascitur de carne caro est, et quod nascitur de
spiritu spiritus est.

AUGUSTINUS DE TRINITATE, LIB. V, CAP. XIII: Si gignens ad id quod
gignit principium est, pater ad filium principium est quia gignit eum.

IDEM DE GENERATIONE FILII EX DEO PATRE DISSERENS IN LIBRO LXXXIII
QUAESTIONUM, CAP. XXXVIII: Melius est, inquit, semper natus quam qui
semper nascitur, quia qui semper nascitur nondum est natus et nunquam
natus est aut natus erit, si semper nascitur. Aliud est enim nasci,
aliud natum esse; ac per hoc nunquam filius si nunquam natus; et si
semper /152/ filius semper igitur natus.

IDEM AD PASCENTIUM COMITEM ARIANUM: Quid ergo dicimus? Si natus est
filius de patre, iam pater destitit gignere et, si destitit,
coepit. Si autem coepit gignere, fuit aliquando sine filio. Sed
nunquam fuit sine filio quia filius eius sapientia eius est. Ergo
semper gignit pater et semper nascitur filius. Hic rursus timendum est
ne putetur imperfecta generatio, si non dicimus natum esse sed
nasci. Compatere mecum, obsecro, in his angustiis humanae cogitationis
et linguae; et pariter confugiamus ad spiritum Dei per prophetam
dicentem: Generationem eius quis enarrabit?

GREGORIUS SUPER IOB LIB. XXIX: Dominus Deus Iesus Christus, in eo quod
uirtus et sapientia Dei est, de patre ante tempora natus est, uel
potius quia nec coepit nasci nec desiit, dicamus uerius semper
natus. Non autem possumus dicere, semper nascitur, ne imperfectum esse
uideatur. At uero ut aeternus designari ualeat et perfectus et semper
dicamus et natus, quatenus et natus ad perfectionem pertineat et
semper ad aeternitatem, quamuis hoc ipsum quod perfectum dicimus
multum ab illius ueritatis expressione deuiamus. Quia quod factum non
est, nec potest dici perfectum; et tamen infirmitatis nostrae uerbis
Dominus condescendens,estote, inquit, perfecti, sicut et pater uester
caelestis perfectus est.


Q. 17: QUOD SOLUS PATER DICATUR INGENITUS ET NON.

ISIDORUS ETYMOLOGIARUM LIB. VI: Pater solus non est de alio, ideo
solus appellatur ingenitus.

ATHANASIUS DE TRINITATE, LIB. VIII: Natiuitas filii Dei ante
principium /153/ apud patrem est. Confiteor unum innascibilem et unum
natum. Confiteor patrem omnipotentem sine initio, sine fine, qui omnia
tenet et a nullo tenetur, omnia gubernat et a nullo
gubernatur. Quantam habet pater uirtutem tantam habet et filius. Non
diminuitur genitus ab eo, qui est innascibilis. Spiritus sanctus nec
natus nec innascibilis; si autem dixero natum, duos filios
statuo.

GENNADIUS DE ORTHODOXA FIDE: Pater, inquit, principium deitatis, a quo
filius natus, a quo spiritus sanctus non natus, quia non est filius,
nec ingenitus, quia non est pater.

GREGORIUS IN REGISTRO, CAP. I: Spiritum uero sanctum nec genitum nec
ingenitum sed coaeternum, de patre et filio procedentem.

AUGUSTINUS IN QUAESTIONIBUS AB OROSIO PROPOSITIS ET AB IPSO
DISSOLUTIS, CAP. II: Spiritum sanctum neque genitum neque ingenitum
fides certa declarat; quia si dixerimus ingenitum, patrem affirmare
uidebimur; sin autem genitum, duos filios credere culpamur. Sed, quod
certa fides tenet, nec ingenitus est nec genitus sed ab utrisque
procedens, id est a patre et filio.

IDEM IN LIB. V DE TRINITATE, CAP. VII: Quod ergo dicitur ingenitus,
hoc ostendit quod non sit filius. Sed genitus et ingenitus commode
dicuntur. Filius autem latine dicitur sed infilius ut dicatur non
admittit loquendi consuetudo. Nihil tamen intellectui demitur si
dicatur non filius quemadmodum etiam si dicatur non genitus pro eo
dicitur ingenitus nihil aliud dicitur.

ITEM: Non ergo iam dicemus ingenitum quamuis dici latine possit sed
pro eo dicamus non genitum quod tantum ualet. Non ergo aliud dicimus
quam non filium.

ITEM: Ingenitus porro quid est nisi non genitus? Sicut enim genitus
non ad se ipsum dicitur sed quod ex patre sit, ita, cum dicitur
ingenitus, non ad se ipsum dicitur sed quod ex genitore /154/ non sit
ostenditur.

AMBROSIUS DE INCARNATIONE DOMINICA: Cum dudum audierint quidam
dicentibus nobis filium Dei qui generatus sit, patri qui generauit
inaequalem esse non posse, quamuis ille generatus sit iste
generauerit, quia generatio non potestatis est sed naturae; aduersus
illam quidem quaestionem uocem sibi arbitrantur acclusam. Sed
uestigium uertunt, mutatione sermonis dicentes, quomodo possunt
ingenitus et genitus esse unius naturae atque substantiae? Ergo ut
respondeam, primum omnium ingenitum in scripturis diuinis nusquam
inuenio, non legi, non audiui. Cuius mutabilitatis sunt homines istius
modi, ut dicant nos usurpare non scripta, cum scripta dicamus, et ipsi
obiiciant quod scriptum non sit?

ITEM: Asserant, ubi ingenitum patrem legerint.

ITEM: Verbum ingeniti, ubi legerint, demonstrent. Lectum est,
inquiunt, nam Arius dixit ingenitum patrem, et genitum et creatum
filium. Quo auctore contra apostolica scripta contendant, si modo Arii
se discipulos fateantur! Sed si illi dicunt quod Arius, iustius ego
debeo dicere quod apostolus dixit. Patrem non ingenitum, filium et
genitum dixit. Quod legi, non nego immo libenter usurpo; quod non
legi, usurpare non debeo. Sed usurpent ne forte dicant, quia genitum
non legimus patrem ideo ingenitum existimare debemus. Intelligitur hoc
ergo, non legitur; sed nec spiritum sanctum genitum legi. Ergo et
spiritus sanctus ingenitus secundum uestram sententiam nominandus est.


Q. 18: QUOD AETERNA GENERATIO FILII NARRARI VEL SCIRI VEL INTELLIGI
        POSSIT ET NON.

HIERONYMUS SUPER ECCLESIASTEN, EO LOCO QUO DlCITUR: /155/ Quis scit
spiritus filiorum hominum, si asoendat sursum et spiritus pecoris
desoendat deorsum in terram? Adiciendo quis difficultatem rei uoluit
demonstrare. Pronomen enim quis in scripturis sanctis non pro
impossibili sed pro difficili semper accipitur, ut ibi: generationem
eius [id est Christi] quis enarrabit?

IDEM IN PROLOGO SUPER ISAIAM: Neque uero, ut Montanus somniat,
prophetae in extasi sunt locuti, ut nescirent quid loquerentur, et,
cum alios erudirent, ipsi ignorarent quid dicerent. Sed iuxta
Salomonem, qui loquitur in prouerbiis: sapiens intelligit quae profert
de ore suo, et in labiis suis portabit scientiam, etiam ipsi sciebant
quid dicerent.

ITEM: Quomodo sapientes prophetae, instar brutorum animalium, quid
dicerent ignorabant?  Legimus et in alio apostoli loco: Spiritus
prophetarum prophetis subiecti sunt, ut sua habeant potestate quando
taceant, quando loquantur.

IDEM SUPER ISAIAM, LIB. I: Auditu audiui a domino. Propter hoc enim
prius uocabantur uidentes, qui dicere poterant: Oculi nostri semper ad
dominum. Istos cordis oculos et sponsa habebat in Cantico canticorum,
cui sponsus dicit: Vulnerasti cor meum, soror mea sponsa, uno ex
oculis tuis. Et in euangelio legitur: Lucerna corporis tui est oculus
tuus. In ueteri quoque dicitur instrumento quod populus uidit uocem
Dei. Ex quo Montani deliramenta conticeant, qui in exstasi et cordis
amentia prophetas putat uentura dixisse; neque enim uidere poterant
quod ignorabant.

ORIGENES IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS, Secundum reuelationem mysterii
temporibus aeternis taciti etc.: Sed requirendum est utrum ita dicat
in /156/ silentio habitum, ut omnino nullus agnouerit nec ipsi quidem
qui annuntiabant prophetae. Mihi quidem ualde absurdum uidetur ut
dicamus prophetas ita scripsisse de sacramentis diuinis ut non
intellexerint quae dicebant, cum scriptura dicat: Sapiens intelliget
quae de ore eius procedunt et in labiis portat intellectum. Si uero
non intellexerunt quae de ore proprio proferebant, non erant
sapientes. Unde si stultum est prophetas negare sapientes fuisse,
restat ut intellexerint quae proferebant. Paulus dicit se audisse
uerba, quae non lioet homini loqui; non quod ipse ignoret quod
audierit sed quod aliis pandere quae sibi sunt indicata non
liceat. Ita ergo potest et hoc loco dictum uideri sacramentum in
silentio habitum, quod scirent quidem prophetae sed hominibus, id est
uulgo, non manifestauerint sed silentio texerint secundum praeceptum
Dei usque quo tempus adesset et uerbum caro fieret.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM: In principio erat uerbum, et uerbum erat
apud Deum, et Deus erat uerbum. Hoc animalis homo non percipit. Quid
ergo, fratres, silebimus hinc? Quare ergo legitur, si siletur? aut
quare auditur, si non exponitur? sed ut quid exponitur, si non
intelligitur? Itaque quoniam rursus esse non dubito in numero uestro
quosdam a quibus possit non solum expositum capi sed et antequam
exponatur intelligi, non fraudabo eos qui possunt capere, dum timeo
superfluus esse auribus eorum qui non possunt capere.

IDEM DE TRINITATE, LIB. II: Non aliud est illi esse de patre, id est
nasci de patre, quam uidere patrem; aut aliud uidere patrem operantem
quam pariter operari.

HIERONYMUS SUPER MATTHAEUM: Liber generationis Iesu Christi. In Isaia
legimus generationem eius quis enarrabit? Non ergo putemus euangelium
prophetae esse contrarium, ut quod ille impossibile dixit, effatu hic
narrare incipiat; quia ibi de generatione diuinitatis, hic de
incarnatione dictum est.

AUGUSTINUS LIB. II CONTRA /157/ MAXIMINUM: Distinguere inter illam
generationem et hanc processionem nescio, non ualeo, non sufficio,
quia et illa et ista est ineffabilis; sicut propheta de filio ait:
generationem eius quis enarrabit? Ita de spiritu sancto uerissime
dicetur, processionem eius quis enarrabit?

ATHANASIUS DE TRINITATE, LIB. VI, CAP. II: Maledictus qui
inenarrabiliter filium uere genitum de substantia patris esse non
confitetur, fiat, fiat.

IDEM LIB. VIII: O homo, deitatem quaeris, uitupero te. Si credis, bene
facis; credere tibi iussum est, non discutere permissum. Si autem
discutis et dicis, quomodo pater? de lumine excidisti; et si dixeris,
quomodo filius? occurret tibi: generationem eius quis enarrabit? Vide
ergo ne similiter excidas a lumine; nemo enim nouit patrem nisi filius
neque filium nisi pater.

AMBROSIUS DE FIDE AD GRATIANUM IMPERATOREM: Mihi impossibili est
generationis scire secretum. Supra potestates, supra angelos, supra
cherubim, supra seraphim, supra omnem sensum est. Scrutari non licet
superna mysteria; licet scire quod natus, non licet discutere
quemadmodum.

ITEM: Credere iussum est et non discutere permissum est.

ITEM: Mysterium patris nec angeli potuerunt comprehendere.

AUGUSTINUS LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS: Cherubim et
seraphim non comprehendunt penitus quid Deus sit, quia nemo nouit
patrem nisi filius.


Q. 19: QUOD DE AETERNA GENERATIONE FILII [EX PATRE] ILLUD SIT
        ACCIPIENDUM EGO HODIE GENUI TE ET CONTRA.

AUGUSTINUS SUPER SECUNDUM PSALMUM: Filius meus es /158/ tu; ego hodie
genui te. Quamquam possit etiam ille dies dictus uideri quo Deus
secundum hominem natus est, tamen hodie quia praesentiam significat,
atque in trinitate nihil praeteritum est quasi esse desierit, nec
futurum quasi nondum sit sed praesens tantum accipitur secundum hoc
quod dictum est: ego hodie genui te; quo sempiternam generationem
sapientiae Dei, qui est unigenitus filius, fides sincera et catholica
praedicat.

IDEM IN LIBRO CONTRA V HAERESES: Audi adhuc, qui negas Deum genuisse
filium, audi quid pater dicat per Isaiam: Numquid ego, qui alios
parere facio, ipse non pariam? dicit dominus. Si ego qui generationem
caeteris aliis tribuo, sterilis ero? dicit Dominus. Cui dictum est:
filius meus es tu; ego hodie genui te. Irrides, cum audis hodie; apud
Deum nunquam crastinum, nunquam hesternus dies est sed semper hodie.

IDEM IN ENCHIRIDION, CAP. XLIX: Non enim renascebantur qui baptismate
Iohannis baptizabantur sed quodam praecursorio ministerio, qui
dicebat: parate uiam domino. Huic, in quo solo renasci poterant,
parabantur. Huius enim baptismum est non in aqua tantum, sicut fuit
Iohannis, uerum etiam in spiritu sancto, ut de illo spiritu sancto
regeneraretur quisquis in Christum credit; de quo Christus generatus
regeneratione non eguit. Unde uox illa patris quae super baptizatum
facta est: ego hodie genui te; non unum illum temporis diem quo
baptizatus est sed immutabilis aeternitatis ostendit, ut illum hominem
ad unigeniti personam pertinere monstraret. Ubi enim dies nec hesterni
fine inchoatur, nec initio crastini terminatur, semper hodiernus
est. In aqua ergo baptizari uoluit a Iohanne, ut eius magna co
mmendaretur humilitas.

IDEM IN SERMONE II FERIAE PASCHALIS QUI SlC INCIPIT, NON MINUS ETIAM
NUNC LAETARI DEBEMUS, QUAM HESTERNO DIE LAETATI /159/ SUMUS: Christus
qui nos illuminauit nobis dies factus est; ipse pro nobis hodie
genitus est, secundum quod ait Dauid ex persona Dei patris: Filius
meus es tu; ego hodie genui te. Non quod in die illa genuerit filium,
sed quod ipsum filium diem lucemque genuerit, quod fulgeat cunctis,
luceat uniuersis. Hodie autem dicitur quod uelut praesens et
indeficiens lumen de ipsa perpetuitate fulgoris una dies esse
uidebatur; quod eum nec uetusta antiquitate subterfugiunt nec futura
ignoratione praetereunt.

ITEM: Quo autem tempore dictum sit filio: ego hodie genui te, scire
debemus non illo quo ex Maria secundum carnem natus est neque illo quo
secundum diuinitatem ex Dei patris ore processit sed illo tempore quo
a mortuis resurrexit. Sicut enim apostolus Paulus ait: Resuscitans
dominum Iesum, sicut scriptum est in psalmo: Filius meus es tu; ego
hodie genui te. Recte ergo tunc hodie uocitatur, quando de inferorum
tetra nocte ad superos uelut praeclarum lumen emicuit.

IDEM IN TRACTATU DE INCARNATIONE DOMINI: De eo quod minor est patre et
consubstantialis est matri, propheta cecinit dicens: ego hodie genui
te.

ITEM: Illa prophetia natiuitatem futurae carnis ostendit, eo quod de
Maria uirgine nuper natus est. Nam de aequalitate diuinitatis eius cum
patre non dicit: hodie genui te sed, ante luciferum genui te, id est
antequam dies uel angeli fierent.

AMBROSIUS DE SACRAMENTIS, LIB. III: Quid est regeneratio?  Habes in
Actibus apostolorum quod ille uersiculus in psalmo: Filius meus es tu;
ego hodie genui te, ad resurrectionem spectare uideatur. Namque in
Actibus apostolorum Petrus apostolus sic interpretatus est, quod tunc
cum resurrexit filius a mortuis, uox patris resultauit: Filius meus es
tu; ego hodie genui te. Unde primogenitus a mortuis dicitur;
resurrectio est quando de morte ad uitam transimus. Sic et in
baptismate, quoniam /160/ similitudo mortis est dum mergis, dum
resurgis similitudo fit resurrectionis. Recte itaque secundum
interpretationem apostoli Petri, sicut illa resurrectio regeneratio
fuit ita et ista resurrectio regeneratio est.

HILARIUS SUPER MATTHAEUM, CAP. II, DE DOMINO BAPTIZATO: Nam baptizato
eo, reseratis caelorum aditibus, spiritus sanctus emittitur et specie
columbae uisibilis agnoscitur, et istius modi paternae pietatis
unctione perfunditur; uox deinde de caelo ita loquitur: Filius meus es
tu; ego hodie genui te.

IDEM IN II PSALMO: Natus est rursum ex baptismo et tum Dei filius ut
et in id ipsum et in aliud nasceretur. Scriptum est autem cum
ascendisset de aqua: Filius meus es tu; ego hodie genui te; sed
secundum generationem hominis renascentis tum quoque ipse Deo
renascebatur in filium. Sed id quod nunc in psalmo est: Filius meus es
tu; ego hodie genui te, non ad uirginis partum neque ad lauacri
regenerationem sed ad primogenitum ex mortuis pertinere apostolica
auctoritas est. Namque in libro Actuum apostolorum ita dictum est:
suscitans dominum nostrum Iesum, sicut et in psalmo primo scriptum
est: Fitius meus es tu; ego hodie genui te, cum suscitauit eum a
mortuis, amplius non regressurum in interitum.

IDEM IN XI DE TRINITATE: Iesus quemadmodum in uirtute et spiritu Dei
unctus sit, non ambiguum est, tunc cum ascendente eo de Iordane uox
patris audita est: Filius meus es tu; ego hodie genui te, ut per hoc
testimonium sanctificata in eo carnis unctio spiritalis uirtutis
cognosceretur.

ITEM: Denique ille prophetiae sermo posteriorem unctionem hanc, quae
in tempore esset, ostendit dicens: Dilexisti iustitiam, et odisti
iniquitatem propterea unxit te Deus. Meruisse posterius est quam
esse. Si igitur natiuitati unigeniti Dei unctionem deputamus, quae
unctio ob meritum dilectae iustitiae et perosae iniquitatis indulta
sit, prouectus potius per unctionem unigenitus Deus quam genitus /161/
intelligetur; iamque per incrementa et profectus deus consummabitur,
qui non natus deus sit sed in deum sit unctus ex merito; et iam per
causam erit deus Christus, et non omnis cause per Deum Christum.


Q. 20: QUOD PRIMUS PSALMUS DE CHRISTO SIT ACCIPIENDUS ET NON.

HIERONYMUS IN MAIORI BREVIARIO: Et in uia peccatorum non stetit. Non
dixit, non ambulauit (hoc quippe impossibile est, quia nullus absque
peccato) sed non stetit, hoc est non perseuerauit in delicto sed per
paenitentiam ad meliora conuersus est.

ITEM: Et omnia quaecumque faciet prosperabuntur. Iudaei hunc psalmum
dictum esse existimant de Iosia, qui solus inter profanos reges non
abierit in consilio impiorum sed secutus sit legem Dei. Unde hoc, et
omnia quaecumque faciet prosperabuntur, de nullo sanctorum accipi
potest, nisi forte in futuro saeculo. Melius igitur de eo intelligimus
homine qui a Saluatore assumptus est, non quod alium assumpsisse,
alium assumptum esse testemur; sed quod idem filius Dei et filius
hominis.

IDEM IN MINORE BREVIARIO QUOD SlC INCIPIT, PSALTERIUM EST QUASI MAGNA
DOMUS: Beatus uir qui non abiit. Quidam putant, ut beatus iste uir
secundum hominem Christus sit sed imperitia est. Vir enim beatus hic
Christus est, et Christus legem dedit, quomodo de Christo dicitur: in
lege domini uoluntas eius? Denique quomodo alteri ligno comparatur, et
dicitur: et erit tamquam lignum quod plantatum est secus decursus
aquarum. Omne quod comparatur minus est ab eo cui comparatur. Videtis
igitur, super domini persona non potest interpretari psalmus sed
generaliter de quolibet.  /162/


Q. 21: QUOD ILLUD "ERUCTAUIT COR MEUM" DE GENERATIONE FILII SIT
        ACCIPIENDUM ET NON.

HIERONYMUS IN PSALMO XL, Eructauit cor meum uerbum bonum: Psalmus iste
initiatur uoce paterna. Eructauit cor meum uerbum bonum. Non de
coniunctione corporea sed de corde protulit aequale sibi Verbum, per
quod facta sunt omnia. Dico ego opera mea regi. Loquor uerbo, regi
filio, et cuncta perficiuntur.

IDEM DE FILIO PRODIGO: Vitulus saginatus, qui ad paenitentiae
immolatur salutem, ipse Saluator est, cuius cotidie carne pascimur,
cruore potamur, pinguedine saturati in ructum laudum eius erumpimus
dicentes: eructuait cor meum etc.; licet quidam superstitiose magis
quam uere, non considerantes textum psalmi, ex patris persona hoc
arbitrantur intelligi.


Q. 22: QUOD SOLUS FILIUS EX SUBSTANTIA PATRIS NON SIT ET CONTRA.

HIERONYMUS LIB. II AD PAMMACHIUM ET MARCELLAM CONTRA ACCUSATOREM
DEFENSIO: Multa in libro Eusebii scandala reperiuntur et apertissimae
blasphemiae. Dicit filium patris ministrum, spiritum sanctum non de
eadem patris filiique substantia.

AMBROSIUS LIB. IV DE TRINITATE, CAP. V: Inuenta est in utero habens de
spiritu sancto. Graecus habet ex spiritu sancto. Quod ergo ex aliquo
est aut ex substantia est aut ex potestate eius. Ex substantia, sicut
filius, qui ait: Ex ore Altissimi prodiui, sicut spiritus qui a patre
procedit. Ex potestate, sicut illud est: unus Deus pater, ex quo
omnia.

NICAENA SYNODUS: Credimus in unum Deum patrem omnipotentem, omnium
uisibilium inuisibiliumque factorem; et in unum dominum /163/ Iesum
Christum, filium Dei natum ex patre unigenitum, hoc est ex substantia
patris, Deum ex Deo, lumen ex lumine.


Q. 23: QUOD SPIRITUS DOMINI FEREBATUR SUPER AQUAS INTELLIGENDUM SIT
        DE SPIRITU SANCTO ET NON.

AMBROSIUS DE SACRAMENTIS, SERMONE I: Vidisti aquas non solas, crede
diuinitatis illic adesse praesentiam. Spiritus inquit ferebatur super
aquas. Dicit propheta: Verbo domini caeli firmati sunt, et spiritu
oris eius omnis uirtus eorum. Qui superferebatur, operabatur. Accipe
aliud testimonium: Non permanebit inquit Deus spiritus meus in
hominibus, quia carnes sunt; quo ostendit Deus quia carnalem
immunditiam gratia spiritalis auertit.

IDEM IN HEXAMERON DE DIE PRIMO: Et spiritus domini ferebatur super
aquas. Spiritum sanctum accipimus, ut in constitutione mundi opera
trinitatis eluceant. Praemisso enim quia in principio fecit Deus
caelum in terram, id est in Christo uel per filium, quia per ipsum
facta sunt, supererat plenitudo operationis in spiritu, sicut scriptum
est: Verbo domini caeli firmati sunt et spiritu oris omnis uirtus
eorum. Spiritus Dei superferebatur aquas; ornando polos caeli
germinaturis terris, quia per ipsum nouorum partuum semina germinare,
secundum quod dixit propheta: Emitte spiritum tuum etc. Denique Syrus,
qui uicinus Hebraeo est, sic habet: et spiritus domini fouebat aquas,
id est uiuificabat, ut in nouas cogeret creaturas et fotu suo animaret
ad uitam. Nam etiam spiritum sanctum legimus creatorem dicente Iob:
spiritus diuinus qui fecit me.

ITEM: Siue, ut quidam uolunt, aerem accipiant, respondeant qua
ratione spiritum Dei dixerit, cum satis fuerit spiritum
nuncupare.

HIERONYMUS SUPER GENESIM, /164/ IN LIBRO HEBRAICARUM QUAESTIONUM: Et
spiritus Dei ferebatur super aquas; pro eo quod in nostris codicibus
scriptum est ferebatur, in hebraeo habet merefeth, quod nos appellare
possumus incubabat siue confouebat, in similitudinem uolucris oua
calue animantis. Ex quo intelligimus non de spiritu mundi dici, ut
nonnulli arbitrantur sed de spiritu sancto, qui et ipse uiuificator
omnium a principio dicitur; si autem uiuificator, et coeditor quod si
conditor, et Deus. Emitte, inquit, spiritum tuum et
creabuntur.

AUGUSTINUS SUPER GENESIM, LIB. I: Spiritus domini ferebatur super
aquas. Egenus atque indigens amor ita diligit ut rebus quas diligit,
subiiciatur; propterea, cum commemoraretur spiritus Dei, in quo sancta
eius beneuolentia dilectioque intelligitur, superferri dictus est, ne
facienda opera sua per indigentiae necessitatem potius quam per
abundantiam beneficentiae Deus amare putaretur.

IDEM DE INCARNATA DEITATE, AD IANUARIUM: Spiritus igitur Dei qui super
aquas ferebatur in principio, puto quod non sit alius quam spiritus
sanctus, non tamen secundum historiam sed secundum intelligentiam
spiritualem.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS, CAP. LVI: Si ideo
spiritus sanctus putatur quia Dei esse spiritus legitur, inanis
assertio est. Ait Dominus: Non permanebit spiritus meus in hominibus
istis, propterea quod sunt caro. Et in subiectis: sed delebo, inquit,
omnia ab homine usque ad pecus. Hoc utique dixit quia diluuium
inducere habuit super terram. Numquid hic spiritus sanctus potest
intelligi? De animabus enim dixit. Et in Ezechiele sic dictum est:
Haec dicit Dominus ossibus istis: extendam super uos cutem, et dabo in
uos spiritum meum, et uiuetis.

ITEM: Et anima hominis spiritus dicitur et uentus similiter, et aer et
anima pecoris et angeli et quaecumque acceperunt ut uiuant per
substantiam propriam.

ITEM: /165/ Quotiescumque autem spiritum, qui proprie de Deo est, uult
scriptura significare, addit dicens spiritum sanctum, ut hoc non
creatura intelligatur. Moyses autem cum creaturam hylicam, id est
confusionem rerum, describeret quae utique sensu bruta est, super
terram et abyssum tenebrosam spiritum domini superferri interfatus
est, ut ex eo spiritu et loco in quo ferebatur, superior creatura,
quam spiritalem dicimus, cognoscatur. Nam ex eo quod superferri illum
dixit, creaturam illum significauit; quia omnis creatura Dei fertur
uirtute, a quo accepit ut sit. Nam quis ordo est, ut spiritus sanctus
super aquas ferretur quem constat utique super omnem esse creaturam?


Q. 24: QUOD SPIRITUS SANCTUS PATER QUOQUE ET FILIUS DICI POSSIT
        ET NON.

AUGUSTINUS DE TRINITATE, LIB. V: Spiritus sanctus secundum id quod
scriptum est, quoniam Deus spiritus est, potest idem uniuersaliter
dici quia et pater spiritus et filius spiritus et pater sanctus et
filius sanctus.

ET POST PAUCA: Spiritus sanctus quaedam patris filiique communio est,
et ideo fortasse sic appellatur quia patri et filio potest eadem
appellatio conuenire. Ut ergo ex nomine quod utrique conuenit
utriusque communio significetur, uocatur donum amborum spiritus
sanctus.

IDEM IN XV: Multis exemplis doceri potest multarum rerum uocabula et
uniuersaliter poni et proprie quibusdam rebus adhiberi. Hoc ideo dixi
ne quis propterea nos inconuenienter existimet caritatem appellare
spiritum sanctum quia et Deus pater et Deus filius potest caritas
nuncupari.

ITEM: Denique si in nobis Dei nihil maius est caritate et nullum est
maius donum Dei quam spiritus sanctus, quid consequentius quam ut ipse
sit caritas quae dicitur Deus et ex Deo? Et si caritas qua pater
diligit filium et patrem /166/ diligit filius ineffabiliter
communionem amborum demonstrat, quid conuenientius quam ut ille
proprie dicatur caritas qui spiritus est communis ambobus?

AMBROSIUS DE FIDE: De spiritu Dei uirgo concepit et quod concepit hoc
peperit, id est Deum, homini suo sociatum; sicut ipse dixit: Quod
nascitur de came caro est, et quod nascitur de spiritu spiritus est,
quia Deus spiritus est et de Deo natus est; sicut angelus ad Mariam
dixit: Spiritus Dei ueniet in te, et uirtus Altissimi obumbrabit tibi,
propterea quod nascetur ex te sanctum, uocabitur filius Dei. Vides
ergo ipsum spiritum, id est filium Dei, uenisse ad uirginem et inde
Dei et hominis filium processisse, nec tamen ipso indumento carnis Dei
filium esse mutatum.

EPHRAEM DIACONI LIB. V: Deus, spiritus sanctus, solus sine peccato,
propter te proprio filio non pepercit; et tu, infelix, tui non
misereris?

HIERONYMUS SUPER XVII PSALMUM: Spiritus sanctus nec pater est nec
filius sed dilectio quam habet pater in filio et filius in patre.

BEDA IN HOMILIA I POST ASCENSIONEM: Cum spiritus gratia datur
hominibus profecto mittitur a patre spiritus, mittitur et a filio,
procedit a patre, procedit et a filio, quia et eius missio ipsa
processio est qua ex patre procedit et filio.

AUGUSTINUS IN V DE TRINITATE: Quod datum est et ad eum qui dedit
refertur et ad eos quibus dedit; ita spiritus sanctus dicitur et Dei
qui dedit, et noster qui accipimus. Unde scriptum est de Iohanne quod
in spiritu Heliae ueniret; hoc et de Moyse intelligendum est, cum ait
dominus: Tollam de spiritu tuo et dabo eis, hoc est de spiritu sancto
quem tibi dedi.

ITEM: Si non procedit nisi cum datur, nec procederet utique priusquam
esset cui daretur. Nam donum potest esse et antequam /167/ detur;
donatum autem nisi datum fuerit nullo modo dici potest.

ITEM: Nec moueat quod spiritus sanctus, cum sit coaeternus patri et
filio, dicatur tamen aliquid ex tempore, ueluti hoc ipsum quod donatum
dicimus. Nam sempiterne spiritus donum, temporaliter autem
donatum. Nam et si dominus non dicitur nisi cum habere incipit seruum,
et ista appellatio relatiua ex tempore est Deo. Non enim sempiterna
creatura est cuius est ille dominus.

ITEM: Ecce dominum esse non sempiternum habet, ne cogamur etiam
creaturam sempiternam dicere, quia ille sempiterne non dominaretur
nisi etiam ista sempiterne famularetur.


Q. 25: QUOD PHILOSOPHI QUOQUE TRINITATEM SEU VERBUM DEI CREDIDERINT
        ET NON.

PAULUS APOSTOLUS AD ROMANOS: Quod notum est Dei, manifestum est in
illis; Deus enim illis reuelauit; inuisibilia enim ipsius etc.

AUGUSTINUS IN VIII DE CIVITATE DEI: Homo christianus litteris tantum
ecclesiasticis eruditus cauet eos qui secundum elementa huius mundi
philosophantur; admonetur enim praecepto apostolico: Cauete ne quis
uos decipiat per philosophiam et inanem seductionem, secundum elementa
mundi. Deinde ne omnes tales esse arbitretur, audit ab eodem apostolo
de quibusdam, quia quod notum est Dei manifestum est in illis. Deus
enim illis manifestauit. Inuisibilia enim etc. Et ubi Atheniensibus
loquens, cum rem magnam de Deo dixisset et quae a paucis possit
intelligi, quod in illo uiuimus, mouemur et sumus, adiecit: Sicut et
uestri quidam dixerunt. Nouit sane etiam ipsos, in quibus errant,
cauere.

IDEM SUPER IOHANNEM, TRACT. II: Quidam philosophi huius mundi
exstiterunt et inquisierunt creatorem per creaturam, euidenter dicente
apostolo: inuisibilia /168/ enim ipsius etc. Viderunt quia per uerbum
Dei facta sunt omnia; illud potuerunt uidere quod est; noluerunt
tenere humilitatem Christi, et sorduit eis crux Christi.

IDEM IN XIII DE TRINITATE: Praecipui gentium philosophi, qui
inuisibilia Dei per ea quae facta sunt intellecta conspicere
potuerunt, sine mediatore, id est homine Christo philosophati sunt,
qui nec uenturum prophetis nec uenisse apostolis crediderunt.

IDEM DE SPIRITU ET LITTERA: Vita sapiens quae fecit mundum contemplato
mundo intelligitur. Interroga mundum, ornatum caeli, terram
fructificantem herbis et lignis, animalibus plenam, mare, quantis
natatilibus plenum est; aerem, quantis uolatilibus; interroga omnia,
et uide si non specie sua tamquam uoce tibi respondent, Deus nos
fecit. Haec philosophi nobiles quaesierunt et ex arte artificem
cognouerunt.

IDEM IN EXPOSITIONE QUARUNDAM PROPOSITIONUM IN EPISTOLA PAULI AD
ROMANOS: Ait et Salomon de sapientibus mundi: Si enim tantum potuerunt
scire ut possent aestimare factum, quomodo ipsius mundi dominum et
creatorem non facilius inuenerunt? Sed quos arguit Salomon, non
cognouerunt per creaturam creatorem; quos uero arguit apostolus,
cognouerunt sed gratias non egerunt. Sapientes gentium quod inuenerint
creatorem manifeste idem apostolus, cum Atheniensibus loqueretur,
ostendit. Cum enim dixisset quia in illo uiuimus et mouemur et sumus,
addidit: sicut quidam secundum uos dixit.

HIERONYMUS AD PAULINUM PRESBYTERUM DE OMNIBUS DlVINAE HISTORIAE
LIBRIS: Iohannes rusticus, piscator indoctus; et unde illa uox,
obsecro: In principio erat uerbum etc.? Hoc doctus Plato nesciuit; hoc
Demosthenes eloquens ignorauit. Perdam, inquit, sapientiam sapientium
etc.

ITEM: Taceo de mei similibus, qui si forte ad scripturas sanctas post
saeculares litteras /169/ uenerint, et sermone composito aurem populi
mulserint quicquid dixerint hoc legem deputant, nec scire dignantur
quid prophetae quid apostoli senserint; sed ad sensum suum incongrua
aptant testimonia, quasi grande sit et non uitiosum ad uoluntatem suam
scripturam trahere repugnantem; quasi non legerimus Homerocentenas et
Virgiliocentenas, ac non sic etiam Maronem sine Christo possumus
dicere christianum quia scripserit: Iam redit et uirgo etc. Iam noua
progenies etc. Et patrem loquentem ad filium: Nate, meae uires, mea
magna potentia solus. Et post uerba Saluatoris in cruce: Talia
perstabat memorans fixusque manebat.


Q. 26: QUOD DE PRAESCIENTIA IUDICET DEUS ET NON.

AMBROSIUS IN EPISTOLA AD ROMANOS: Quod si uolens Deus ostendere dram
etc. De praescientia Pharaonem damnandum censuit sciens eum non se
correcturum; apostolum uero Paulum elegit praescius utique quod
futurus esset fidelis. Quibusdam autem data est gratia in usum, ut
Sauli; Iude illis quibus dixit: Ecce nomina uestra scripta sunt in
caelo, et post abierunt retrorsum.

ITEM: Nomina eorum erant scripta in caelo propter iustitiam cui
deseruiebant; secundum uero praescientiam in numero erant malorum. De
iustitia enim Deus iudicat, non de praescientia. Unde et Moysi dicit:
Si quis peccauerit ante me, delebo eum de libro uitae; ut secundum
iustitiam iudicis tunc uideatur deleri, cum peccat. Iuxta
praescientiam tamen nunquam in libro uitae fuerat. Econtra tunc
aliquis uidetur adscribi, cum malus esse desinit, qui secundum
praescientiam numquam defuit.  /170/


Q. 27: QUOD PROVIDENTIA DEI CAUSA SIT EVENTUUM RERUM ET NON.

BOETHIUS, DE CONSOLATIONE, LIB. IV: Quidam aiunt non ideo quid es se
euenturum, quoni am id prouident ia futurum esse prospexerit sed e
contrario potius, quoniam quid futurum est, id diuinam prouidentiam
latere non posse eoque modo necessarium hoc in contrariam relabi
partem. Neque enim necesse [est] esse contingere quae prouidentur sed
necesse esse quae futura sunt prouideri.

ITEM: Iam uero quam praeposterum est, ut aeternae praescientiae
temporalium rerum euentus causa esse dicatur! Quid est autem aliud
arbitrari ideo Deum futura, quia sunt euentura, prouidere quam putare
quae olim acciderunt causam summae illius esse prouidentiae?

ORIGENES SUPER EPISTOLAM PAULI AD ROMANOS: Et quos uocauit. Quomodo
quos uocauit, iustificauit, cum constet multos esse uocatos, paucos
electos? Sed omnes quidem uocati sunt, non tamen omnes secundum
propositum uocati. Nam hi qui secundum propositum bonum et bonam
uoluntatem, quam circa Dei cultum gerunt, uocantur, ipsi sunt qui
secundum propositum uocati dicuntur. Quod si secundum propositum ad
Deum referatur, hoc est ut secundum propositum Dei, qui sciens in eis
religiosam mentem et salutis inesse desiderium, uocati dicantur, non
uidebitur his quae exposuimus contrarium. Hoc ergo pacto neque in
praescientia Dei uel salutis uel perditionis nostrae causa consistit,
neque iustificatio ex sola uocatione pendebit, neque gloriari de
nostra penitus potestate sublatum est. Nam et si communi intellectu de
praescientia sentiamus, non propterea aliquid erit, quia id scit Deus
futurum sed quia futurum est, scitur a Deo antequam fiat.  Ut autem
scias quia non in praescientia Dei uniuscuiusque salutis causa
ponitur, /171/ sed in proposito et actibus suis, uide Paulum, uerentem
ne forte cum aliis praedicauerit, ipse reprobus efficiatur, macerare
corpus suum.


Q. 28: QUOD NIHIL FIAT CASU ET CONTRA.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM LXXXIII CAP. XXVI: Quidquid casu fit, temere
fit; quidquid temere fit, non fit prouidentia. Si ergo casu aliqua
fiunt in mundo, non prouidentia uniuersus mundus administratur.

ITEM: Illud bonum, cuius participatione sunt bona caetera, non propter
aliud sed per semet ipsum bonum est quod diuinam etiam prouidentiam
uocamus. Nihil igitur casu fit in mundo.

IDEM, RETRACTATIONUM CAP. I: Non mihi placet totiens me appellare
fortunam, quamuis non aliquam deam uoluerim hoc nomine intelligi sed
fortuitum rerum euentum. Unde et illa uerba sunt, quae nulla religio
dici prohibet: forte, forsitan, fortasse, fortuitu; quod tamen totum
ad diuinam reuocandum est prouidentiam. Paenitet me illic nominasse
fortunam, cum homines habeant in pessima consuetudine, ubi dici debet,
hoc Deus uoluit, dicere, hoc uoluit fortuna.

IDEM IN LIBRO DE CONCORDIA EVANGELISTARUM IN MATTHAEUM: Nihil fortuitu
fit ab eo qui omnia disponit, quamuis nullus intelligat causam. Unde
Dominus: Ego ueni, ut qui non uident uideant, et qui uident oaeci
fiant. Ipsa est enim atttitudo diuitiarum, sapientiae et scientiae
Dei, qua fit ex eadem massa aliud uas in honorem, aliud in
contumeliam, et qua dicitur carni et sanguini: O homo! tu quis es qui
respondeas Deo?  /172/


Q. 29: QUOD PRAEDESTINATIO DEI IN BONO TANTUM SIT ACCIPIENDA ET NON.

AUGUSTINUS DE PRAEDESTINATIONE SANCTORUM: Praedestinatio est gratiae
praeparatio quae sine praescientia non potest esse; potest autem esse
sine praedestinatione praescientia. Praedestinatione quippe Deus ea
praesciuit quae fuerat ipse facturus. Unde dictum est, fecit quae
futura sunt; praescire autem potens est et quae ipse non facit, sicut
quaecumque peccata. Quocirca praedestinatio Dei quae in bono est,
gratiae, ut dixi, est praeparatio; gratia uero est ipsius
praedestinationis effectus.

ITEM: Praedestinationis nomine non aliqua uoluntatis humanae coacticia
necessitas exprimitur sed misericors et iusta diuini operis
sempiterna dispositio.

ITEM: Contingit credere Deum praescisse peccatores quia nihil eum
latere potuit; non tamen praedestinasse quemlibet hominem ad
peccatum. Quia si ad peccatum hominem praedestinaret pro peccatis
hominem non puniret. Dei enim praedestinatione aut peccatorum
praeparata est pia remissio aut peccatorum iusta punitio.

IDEM IN EXPOSITIONE QUARUNDAM PROPOSITIONUM IN EPISTOLA PAULI AD
ROMANOS: Non praedestinauit aliquem nisi quem praesciuit crediturum.

IDEM SUPER IOHANNEM: Sed uos non areditis, quia non estis ex ouibus
meis. Dixit: non estis ex ouibus meis, quia uidebat eos ad sempiternum
interitum praeparatos.

ITEM: Non rapit eas quisquam de manu mea. Quid potest fur et latro?
Non perdunt nisi ad interitum praedestinatos. De illis autem ouibus,
de quibus dicit apostolus: Nouit Dominus qui sunt /173/ eius et quos
praesciuit et praedestinauit, quos autem praedestinauit etc., nec
lupus rapit, nec fur tollit, nec latro interimit.

IDEM IN ENCHIRIDION, CAP. CIV: Magna opera Domini, exquisita in omnes
uoluntates elus, ut per creaturae uoluntatem qua factum est quod
creator noluit, impleret ipse quod uoluit; bene utens et malis tanquam
summe bonus ad eorum damnationem quos iuste praedestinauit ad poenam,
et~eorum salutem quos benigne praedestinauit ad gratiam.

RESPONSIONES PROSPERI AD RUFINUM: In praescientia et bona norit et
mala.

ITEM: Praedestinatio Dei semper in bono est aut ad retributionem
iustitiae aut ad damnationem pertinens gratiae.

ITEM: Potest itaque sine praedestinatione esse praescientia;
praedestinatio autem sine praescientia esse non potest.

EX DICTIS AMBROSll DE PRAEDESTINATIONE: His omnibus testimoniis
praedestinati ostenduntur mali ad poenam sed non praedestinati ad
peccatum, quoniam eorum quae facturus est Deus praedestinator est;
quae uero non facit nec facturus est, ea non praedestinauit.

ITEM: Impios praedestinauit ad poenam, et poenam praedestinauit illis;
ad peccatum autem eos non praedestinauit, quoniam non est auctor
iniquitatis. Quoniam, sicut iustitia ex Deo est et omne bonum. ita
iniquitas et omne opus prauum ex diabolo.

ITEM IDEM: Iniquos itaque quos praesciuit Deus hanc uitam in peccato
terminaturos, praedestinauit supplicio. In quo praedestinatio
iustissime laudanda est ultionis, ut agnosceretur non ab eo
praedestinatum hominem ad peccatum, quem praedestinauit peccati merito
puniendum. Deus itaque omnia opera, siue bona siue mala, praesciuit;
sed sola bona praedestinauit. Mala uero futura opera illorum, quos non
praedestinauit ad regnum sed ad interitum, praesciuit et ordinauit
prouida bonitate.

ISIDORUS DE SUMMO BONO, LIB. /174/ II, CAP. VI: Gemina est
praedestinatio, siue electorum ad requiem siue reproborum ad
mortem.

EX DICTIS EIUSDEM: Deus potuit, sicut uoluit, quosdam praedestinare ad
gloriam, quosdam ad poenam. Quos autem praedestinauit ad poenam, non
praedestinauit ad culpam.


Q. 30: QUOD PECCATA ETIAM PLACEANT DEO ET NON.

AMBROSIUS AUTPERTUS IN APOCALYPSI LIB. IX: Deus enim dedit in cordibus
eorum ut faciant quod illi placitum est, ut dent regnum suum bestiae,
donec consummentur uerba Dei. Praecedentium iniquitatum merita
exigunt, ut reprobi in errorem a Deo ire permissi ita agant ut non
misericordia parcentis soluentur sed iustitia punientis damnentur.
Ideo enim Dei placitum perficiunt, quo iniquitatem amando, quam Deus
odit, iustitiae se damnandos praeparant, quae Deo per omnia placet,
cui dicitur: dilexisti iustitiam et odisti iniquitatem. Cui enim
placere non potest iniquitas, placet iustitia qua damnat perpetratas
iniquitates. Quamobrem unde displicent, inde quod illi placitum est
perficiunt.


Q. 31: QUOD DEUS MALORUM QUOQUE CAUSA VEL AUCTOR SIT ET NON.

DOMINUS PER ISAIAM: Ego dominus, et non est alter formans lucem et
creans tenebras, faciens pacem et creans malum; ego dominus faciens
haec.

AMOS PROPHETA: Si erit malum in ciuitate, quod dominus non fecit.

SIMEON AD MARIAM DE CHRISTO: Ecce positus est hic in ruinam et
resurrectionem multorum.

ET IPSE CHRISTUS: Si non uenissem et locutus eis fuissem, peccatum non
haberent.

ET ALIBI: /175/ In iudicium ego uend in hunc mundum, ut qui non uident
uideant, et qui uident caeci fiant.

ET APOSTOLUS IN EPISTOLA AD ROMANOS: Propter quod tradidit illos Deus
in desideria cordis eorum, in immunditiam etc.

ITEM: Propterea tradidit illos Deus in passiones ignominiae etc.

ET PAULO POST: Tradidit illos Deus in reprobum sensum etc.

IDEM INFRA: Quod quaerebat Israel, hoc non est consecutus; electio
uero consecuta est; caeteri uero excaecati sunt, sicut scriptum est:
Dedit illis Deus spiritum compunctionis, oculos ut non uideant, et
aures ut non audiant usque in hodiernum diem.

IDEM IN II AD CORINTHIOS: Quod si opertum est euangelium nostrum, in
his qui pereunt est opertum, in quibus Deus huius saeculi excaecauit
menses infidelium, ut non fulgeat illuminatio euangelii gloriae
Christi.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. LXXXVI: Nam omne
quod permittit Deus facere dicitur, quia si non permittit non
fit. Unde dicit dominus ad Pilatum, Non haberes potestatem in me, nisi
datum esset desuper.

IDEM IN ENCHIRIDION: Non fit aliquid nisi omnipotens fieri ueldt, uel
sinendo ut fiat uel ipse faciendo. Nec dubitandum est Deum facere
bene, etiam sinendo fieri quaecumque fiunt male. Non enim hoc nisi
sinit; et profecto bonum est omne quod iusto iudicio iustum est.

ITEM: Nam nisi esset hoc bonum, ut essent male nullo modo esse
sinerentur ab omnipotente bono.

IDEM DE GRATIA ET LIBERO ARBITRIO: Scriptura diuina si diligenter
inspiciatur, ostendit hominum uoluntates ita esse in Dei potestate ut
eos quos uoluerit quando uoluerit inclinari, uel ad beneficia
quibusdam praestanda uel ad poenas quibusdam ingerendas. Nam inuenimus
aliqua peccata etiam poenas esse aliorum peccatorum; sicut sunt uasa
irae, quae perfecta /176/ dicit apostolus in perditionem; sicut est
induratio Pharaonis, cuius etiam causa dicitur ad ostendendam in illo
uirtutem.

ITEM: Et dixit Dauid, Ecce filius maus quaerit animam meam, et adhuc
modo filius Iemini. Sinite illum ut maledicat, quoniam dixit illi
Deus. Quomodo dixerit dominus huic homini maledicere? Non enim iubendo
dixit ubi obedientia laudaretur sed quod eius uoluntatem uitio suo
malam in hoc peccatum iudicio iusto et occulto inclinauit.

ITEM: Per Ezechielem dixit Deus: Et propheta si errauerit et locutus
fuerit, ego dominus seduxi prophetam illum, et exterminabo eum de
medio populi mei Israel.

ITEM: In epistola Pauli ad Romanos, Propterea tradidit illos Deus
etc. Et ad Thessalonicenses secunda ait de quibusdam; Pro eo quod
dilectionem ueritatis non recaperunt ut salui fierent, ideo mittet
illis operationem erroris ut credant mendacio, ut indicentur omnes qui
non crediderunt ueritati sed consenserunt iniquitati.

IDEM DE GRATIA ET LIBERO ARBITRIO: Scriptum est in prouerbiis: Cor
regis in manu Dei; quocumque uoluerit inclinat illud. Et in Psalmo
legitur de Aegyptiis: Conuertit cor eorum ut odirent populum eius, et
dolum faoerent in seruos eius etc. Apostolus quoque: Propterea
tradidit illos Deus in desideria cordis eorum, in immunditiam. Talibus
testimoniis satis, quantum existimo, manifestatur operari Deus in
cordibus hominum ad inclinandas eorum uoluntates quocumque uoluerit,
siue ad bona pro sua misericordia, siue ad mala pro meritis eorum,
iudicio utique aliquando aperto, aliquando occulto, semper autem
iusto. Ac per hoc quando legitis a Deo seduci homines aut obtundi uel
obdurari corda eorum, nolite dubitare praecessisse mala merita eorum
ut iuste ista paterentur, ne incurratis illud prouerbii Salomonis:
Insipientia uiri uiolat uias eius; Deum autem causatur in /177/ corde
suo.

IDEM DE CORREPTIONE ET GRATIA: Electi sunt ad regnandum cum Christo,
non quomodo Iudas ad opus cui congruebat; ab illo quippe electus est
qui nouit bene uti etiam malis, ut per eius opus damnabile illud
propter quod ipse uenerat opus uenerabile compleretur. Cum itaque
audimus: Nonne ego uos duadeoim elegi? et unus ex uobis diabolus est,
illos debemus intelligere electos per misericordiam, illum per
iudicium. Illos ergo elegit ad obtinendum regnum suum, illum ad
effundendum sanguinem suum.

IDEM IN LIBRO XX QUAESTIONUM EXODI: Causa obdurationis cordis
Pharaonis non solum fuit quod incantatores similia faciebant, uerum
etiam ipsa Dei patientia, quae parcebat patientia secundum corda,
quibusdam utilis ad paenitendum, quibusdam inutilis ad resistendum Deo
et in malo perseuerandum.

HIERONYMUS AD CASTRICIANUM: Magna ira est quando peccantibus non
irascitur Deus.

ITEM: Pro poena est dum suae peccator relinquitur uoluntati. Unde est
quod peccata patrum in tertiam et quartam generationem restituit, dum
non uult statim percutere peccantes sed innocens primis postrema
condemnat.

IDEM IN OSEE, LIB. I: Grandis offensa est postquam peccaueris, iram
Dei non mereri.

ITEM: Qui in tantum iratus est ut nequaquam percutiat
delinquentes.

ISIDORUS DE SUMMO BONO, LIB. II, CAP. XVIIII: Praecedentia peccata
sequentium sunt criminum causa, ut illa quae sequuntur sint
praecedentium poena. Poena ipse uocatur induratio ueniens de diuina
iustitia. Hinc est quod ait propheta: Indurasti cor nostrum, ne
timeremus te. Sicut et apostolus dicit: Quoniam ueritatem Dei non
receperunt, immisit illis Deus spiritum erroris. Facit ergo Deus
quosdam peccare sed in quibus iam talia peccata praecesserunt, ut
iusto iudicio eius /178/ mereantur ire in deterius.

EX LIBRO III REGUM: Dixit Michaeas prophata: Audi sermonem
Domini. Vidi Dominum sedentem super solium suum, et omnem exercitum
caeli assistentem ei a dextris et a sinistris. Et ait Dominus: Quis
decipiet Achab regem Israel, ut ascendat et cadet in Ramoth Galaad? Et
dixit unus uerba huiuscemodi, et alius aliter. Egressus est autem
spiritus et stetit coram Domino et ait: Ego decipiam ilium. Cui
locutus est Dominus: In quo? et ille ait: egrediar et ero spiritus
mendax in ore omnium prophetarum eius. Et dixit Dominus: Decipies et
praeualebis; egredere et fac ita. Nunc igitur ecce dedit Dominus
spiritum mendacem in ore omnium prophetarum tuorum qui hic sunt, et
Dominus locutus est contra te malum.

HIERONYMUS IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS: Propterea tradidit illos
Deus; non quod ipse sit cause sed per longanimitatem et patientiam
non inducendo uindictam patitur eos secundum cordis sui agere
uoluntatem. Item tradere dicitur cum non retinet delinquentes, sicut
dixit: et dimisi eos seoundum desideria cordis eorum.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM LXXXIII CAP. XXII: Utrum Deus mali auctor
sit. Quisquis omnium quae sunt auctor est, et ad cuius bonitatem id
tantum pertinet ut sit omne quod est, non esse ad eum pertinere nullo
pacto potest. Omne autem quod deficit, ab eo quod est esse deficit et
tendit ad non esse. Esse autem et in nullo deficere bonum est, et
malum deficere. At ille ad quem non esse non pertinet non est cause
deficiendi, id est tendendi ad non esse, quia, ut ita dicam, essendi
cause est; bond igitur tantummodo cause est et propterea ipse summum
bonum est. Quocirca mall auctor non est, quia omnium quae sunt auctor
est, quia in tantum sunt, in quantum bona sunt.

DE PRAEDESTINATIONE DIVINA: Quem uult indurat non ita intelligendum
est quasi Deus in homine ipsam, quae non est, duritiam cordis
operetur. Quid est enim aliud duritia quam /179/ Dei obuiare mandatis?

ITEM: Indurare dicitur eum quem mollire noluerit, sic excaecare quem
illuminare noluerit. a sic repellere quem uocare noluerit.

[CHRYSOSTOMUS SUPER MATTH., Simile est regnum oaelorum hominum regi
qui fecit nuptias filio suo et reliqua: Omne malum sine substantia est
et nihil est.

ITEM: Ex malo autem nulla res esse potest. Cum enim ipsum malum nihil
sit quomodo potest facere rem aliquam esse? Tamen perdere potest de re
in qua est malum, subtrahit se bonum propter inhabitans malum, et
sic res uadit ad nihilum. Ergo res in qua solun est bonum immortalis
est. Homo autem ex bono et malo creatus est ut contempto malo sequatur
bonum et propter quod habet electionis mercedem.]

GREGORIUS SUPER EZECHIELEM, HOMILIA XI: Nobis cum tremore
considerandum est quomodo Deus, cum praecedentibus peccatis irascitur,
permittit ut caecata mens in aliis labatur. Unde Moyses ait: Nondum
completa sunt peccata Amorrhaeorum. Dauid quoque: Appone iniquitatem
super iniquitatem ipsorum et non intrent in iustitiam tuam. Paulus
ait: Ut impleant peccata sua. Iohanni quoque per angelum dicitur: Qui
nocet, noceat adhuc; et qui in sordibus est, sordesoat adhuc. Unde
nunc etiam Dominus dicit: si conuersus a iustitia sua fecerit
iniquitatem, ponam offendioulum coram eo. Ac si aperte dicat, Quia
uidere paenitendo noluit ubi iam impegit, iusto eum iudicio deserens
ponam ei ut alibi impingat. Quod tamen Dei ponere est nequaquam ad
peccatum premere sed nolle a peccato liberare; sicut de Pharaone
dicitur: Ego indurabo cor eius. Non enim cor peccantis Dominus obdurat
sed obdurare dicitur, cum ab obduratione non liberat.

RESPONSIONES PROSPERI AD RUFINUM, /180/ CAP. III: Et quod ex Deo non
nisi bonum est, et quod bonum est mali causa non est. Non itaque recte
opinatur qui putat praerogatorem uitae lapsuris auctorem esse
peccati. Non enim relicti sunt a Deo ut relinquerent Deum sed
reliquerunt et relicti sunt.


Q. 32: QUOD OMNIA POSSIT DEUS ET NON.

CHRYSOSTOMUS HOMILIARUM SUARUM XXVI, IN EXPOSITIONE SYMBOLI, QUAE SIC
INCIPIT, UNIVERSALIS ECCLESIA CONGAUDET: Credo in Deum, patrem
omnipotentem. Creditis Deo omnipotenti, quia posse ipsius non potest
inuenire non posse; tamen aliqua non potest, ut puta falli, fallere,
mentiri, ignorare, initium et finem habere, non praeuidere, praeterita
obliuisci, praesentia attendere, futura nescire; ad ultimum negare se
ipsum non potest. Ecce quanta non potest! Tamen ideo est omnipotens,
quia superius supprehensa non potest.

IDEM HOMILIA XXVIII, DE EXPOSITIONE SYMBOLI, QUAE SIC INCIPIT, SUPER
FABRICAM TOTIUS ECCLESIAE: Credo in Deum, patrem omnipotentem.
Omnipotens dicitur quia posse illius non potest inuenire non posse,
dicente propheta: Omnia quaecumque uoluit feoit. Ipsa est ergo
omnipotentia, ut totum quod uult possit.

HIERONYMUS IN EPISTOLA AD EUSTOCHIUM: Audacter loquar; cum omnia
possit Deus, suscitare uirginem non potest post ruinam; ualet quidem
liberare de poena sed non uult coronare corruptam.

AMBROSIUS CHROMATIO: Impossibile est mentiri Deum; impossibile is tud
non infirmitatis est sed uirtutis et maiestatis, quia ueritas non
recipit mendacium. Hoc impossibile eius plenitudinis est; ex quo
colligitur impossibile Dei potentissimum esse. Quid etiam potentius
quam nescire quidquid infirmitatis est? Est tamen et aliud infirmum
Dei quod fortius est hominibus, et stultum Dei quod sapientius /181/
est hominibus. Sed hoc crucis, illud diuinitatis.

AUGUSTINUS CONTRA EPISTOLAM GAUDENTII: Cur hoc fieri non posset nisi
quia iuste fieri nullo modo posset? Sic et dicimus, Atque utinam
possim me occidere! Sic et Dominus Loth: Non potero, inquit, faoere
rem, donec tu illo introeas. Non posse dixit se, quia sine dubio
poterat per potentiam sed non poterat per iustitiam.

AUGUSTINUS IN ENCHIRIDION CAP. XCVI: Neque enim ob aliud ueraciter
uocatur omnipotens, nisi quoniam quidquid uult potest, nec uoluntate
cuiuspiam creaturae uoluntatis omnipotentis impeditur effectus.

IDEM IN LIBRO DE SPIRITU ET LITTERA: Non potest facere iniusta quia
ipse est summa iustitia et bonitas. Omnipotens uero est, non quod
omnia possit facere sed quia potest efficere quidquid uult, ita ut
nihil ualeat resistere eius uoluntati quin compleatur, aut aliquo modo
impedire eam.

IDEM QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. CLIX: Nam omnia quidem
potest Deus sed non facit nisi quod conueniat ueritati eius ac
iustitiae.

IDEM IN TRACTATU DE SYMBOLO: Deus non potest mori, non potest mutari,
non potest falli.


Q. 33: QUOD DEO RESISTI NON POSSIT ET CONTRA.

PSALMISTA: Tu terribilis es; et quis resistet tibi?

ESTHER: Domine, rex omnipotens, in tua ditione cuncta sunt posita, et
non est qui possit resistere tuae uoluntati.

APOSTOLUS AD ROMANOS: Voluntati enim eius /182/ quis resistit?

PSALMISTA: A resistentibus dextrae tuae custodi me.

STEPHANUS IN ACTIBUS APOSTOLORUM: Vos semper spiritui sancto
resistitis, sicut et patres uestri.

MARCUS: Dicebat eis Iesus quia non est propheta sine honore nisi in
patria sua et in cognatione sua et in domo sua. Et non poterat ibi
uirtutem ullam facere; nisi paucos infirmos impositis manibus
curauit. Et mirabatur propter incredulitatem eorum.


Q. 34: QUOD DEUS NON HABEAS LIBERUM ARBITRIUM ET CONTRA.

HIERONYMIS DAMASO, DE FILIO PRODIGO: Nulli uideatur periculosum, nulli
es se blasphemum, quod et in apos tolos inuidiae malum diximus
potuisse subrepere, cum etiam de angelis hoc putemus. Sidera quippe
non sunt munda in conspectu eius, et contra angelos peruersum quid
intellexit? Et in psalmis: Non iustifioabitur in conspeotu tuo omnis
uiuens. Non ait, omnis homo sed omnis uiuens, id est non euangelista,
non apostolus -- sed ad omnia conscendo -- non angeli, non throni, non
dominationes, caeteraeque uirtutes. Solus Deus est in quo peccatum non
cadit. Caetera, cum sint liberi arbitrii, in utrunque possum suam
flectere uoluntatem.

IDEM AD PAULAM ET EUSTOCHIUM, IN EXPOSITIONE EPISTOLAE PAULI AD
PHILEMONEM: Uti ne uelut ex necessitate bonum tuum esset sed
uoluntarium. Quod a plerisque quaeritur de praesenti loco, solui
potest. Si enim Deus uoluntarie et non ex necessitate bonus est,
debuit hominem faciens ad suam imaginem et similitudinem facere ut
ipse uoluntarie et non ex necessitate /183/ bonus esset. Ex quo
manifestum est rem eos inter se postulare contrariam. Nam ex eo quod
dicunt, debuit homo Deo similis fieri, illud petunt ut liberi fieret
arbitrii, sicut Deus ipse est. Ex eo autem quod inferunt, talis debuit
fieri qui malum recipere non posset, cum necessitatem ei boni
important, illud uolunt ut homo Deo similis non fieret.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM LXXXIII CAP. IV: Melior autem homo est qui
uoluntate quam qui necessitate bonus est. Voluntas ergo libera danda
homini fuit.

IDEM SUPER GENESIM: Sic oportebat primum hominem fieri ut et uelle
bene posset et male; postea uero sic esse ut male uelle non posset,
nec ideo libero careret arbitrio. Multo quippe liberius erit
arbitrium, quod omnino non poterit seruire peccato. Neque enim
uoluntas libera dicenda est, quia beati esse sic uolumus ut esse
miseri non solum nolumus sed nec esse possumus.

IDEM DE CIVITATE DEI, LIB XXII: Id eti~m beata illa ciuitas magnum in
se bonum uidebit, quod nulli superiori ullus inferior inuidebit, sicut
nunc non inuident archangelis angeli. Nec ideo liberum arbitrium non
habebunt quia peccata eos delectare non poterunt; magis quippe erit
liberum a delectatione peccandi usque ad delectationem non peccandi.

ITEM: Sicut prima immortalitas fuit, quam peccando Adam perdidit,
posse non mori, nouissima erit non posse mori; ita primum liberum
arbitrium posse non peccare, nouissimum non posse peccare.

ITEM: Certe Deus ipse nunquid, quoniam peccare non potest, ideo
liberum arbitrium habere negandus est? Erit ergo illius ciuitatis in
singulis uoluntas libera, ab omni malo liberata, impleta omni bono,
oblita culparum, oblita poenarum. Nec ideo tamen suae liberationis
oblita ut liberatori suo sit ingrata. Quantum ergo attinet ad
scientiam rationalem, memor praeteritorum etiam malorum suorum;
quantum autem ad experientis /184/ sensum, prorsus immemor.

IDEM DE CORREPTIONE ET GRATIA: Quid etiam liberius libero arbitrio,
quando non potuerit seruire peccato? quae future erat et homini sicut
facta est angelis sanctis merces meriti.

ITEM: Prima ergo libertas uoluntatis erat posse non peccare; nouissima
erit multo maior, non posse peccare.

ITEM: Illi ergo sine peccato ullo data est, cum qua conditus est,
libera uoluntas, et eam fecit seruire peccato. Horum uero cum fuisset
uoluntas serue peccati, liberta est per ilium qui dixit: Si uos filius
liberauerit, uere liberi eritis.


Q. 35: QUOD UBI DEEST VELLE DEI DESIT ET POSSE ET CONTRA.

EX VITA SANCTI HIERONYMI QUAE SIC INCIPIT, HIERONYMUS NOSTER: Sanctus
Hieronymus Eustochio ad meliora studuit hortando mandare: Cum omnia
possit Deus, uirginitatem suscitare non potest post ruinam, quod non
posse Dei non uelle alio omni modo dici poterat uerbo. Per quemdam
namque sapientem dicitur Deo, Tu autem dominator uirtutis, cum
tranquillitate iudicas, et cum magna reuerentia disponis. Subest enim
tibi, cum uolueris, posse. Ergo ubi non est uelle Dei, deest
posse. Deus quippe ut immutabilis naturae, ita immutabilis est
uoluntatis.

AUGUSTINUS IN TRACTATU DE SYMBOLO: Quod non uult omnipotens, hoc solum
non potest.

ITEM: Sed quondam dixi hoc solum omnipotentem non posse quod non uult,
ne quis me temere dixisse arbitretur aliquid omnipotentem non
posse. Hoc et apostolus dixit: Si non oredimus, ille qui fidelis
permanet, negare se ipsum non potest, quia et uelle non potest. Non
enim potest iustitia uelle facere quod iniustum est.

ITEM: Si ergo potest esse quod non uult, omnipotens non est. Est autem
omnipotens; ergo quidquid uult /185/ potest, et ideo quod non uult
esse non potest; qui propterea dicitur omnipotens, quoniam quidquid
uult potest.

IDEM DE TRINITATE, LIB. XIII, CAP. X: Eos qui dicunt, itane defuit Deo
modus alius quo liberaret homines, ut unigenitum filium hominem fieri
uellet, mortalemque factum mortem perpeti? parum est sic refellere
ut istum modum quo nos liberare dignatur asseramus bonum; uerum etiam
ut ostendamus non alium modum possibilem Deo defuisse, cuius potestati
cuncta aeque subiacent sed sanandae nostrae miseriae conuenientiorem
alium modum non fuisse. Cur non fieret mors Christi, immo cur non,
praetermissis innumerabilibus modis quibus ad nos liberandos uti
posset omnipotens, ipsa potissimum eligeretur?

ITEM: Poterat utique Deus hominem aliunde suscipere in quo esset
mediator Dei et hominum, non de genere illius Adam, sicut illum quem
primum creauit non de genere creauit alicuius. Poterat, uel sic uel
alio quo uellet modo creare unum alium de quo uinceretur uictor
prioris sed melius iudicauit de ipso quod uictum fuerat genere
hominem assumere.

IDEM IN LIB. QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS: Potuit Deus simul
cuncta facere sed ratio prohibuit.

ITEM: Poterat animam limo terrae admiscere, et sic formare corpus sed
ratione infirmabatur, quia primum oportebat domum compaginari et sic
habitatorem induci.

IDEM IN ENCHIRIDION: Omnipotentis uoluntas mala esse nunquam potest.
Praeterea multa potest facere quae nec facit, nec uult. Potuit enim
efficere ut XII legiones angelorum pugnarent contra eos qui eum
ceperunt.

EVANGELISTA MATTHAEUS: An putatis quia non possum rogare patrem, et
exhibebit mihi modo plus quam XII legiones angelorum?  /186/

ITEM: Tunc in clarissima sapientiae luce uidebitur quod nunc fides
habet, quam certe immutabilis et efficacissima sit uoluntas Dei, quam
multa possit et non uelit, nihil autem uelit quod non possit.

IDEM IN LIBRO DE SPIRITU ET LITTERA: Absurdum tibi uidetur dici
aliquid fieri posse, cuius desit exemplum; cum, sicut credo, non
dubites nunquam esse factum ut per foramen acus camelus transiret, et
tamen ille hoc quoque dixit Deo esse possibile.

ITEM: His addi possunt etiam illa quae leguntur in libro sapientiae,
quoniam multa posset noua tormenta Deus exercere in impios ad nutum
sibi seruiente creatura, quae tamen non exercuit. Potest et de monte
illo, quem fides in mare transferret, quod tamen nusquam factum uel
legimus uel audiuimus. Quisquis horum aliquid Deo dixit impossibile,
uides quam desipiat quamque aduersus fidem scripturae eius loquatur.
Multa alia hulusmodi possunt occurrere uel legenti uel cogitanti, quae
possibilia Deo negare non possumus quamuis eorum desit exemplum.

IDEM IN LIBRO DE NATURA ET GRATIA: Dominus Lazarum suscitauit; sine
dubio potuit. Quia uero Iudam non suscitauit, numquid dicendum est,
non potuit? Potuit ergo sed noluit. Nam si uoluisset, eadem etiam hoc
potestate fecisset; quia filius quos uult uiuifieat.


Q. 36: QUOD QUICQUID VULT DEUS FACIAT ET NON.

DAVID IN PSALMO CXXXIV: Omnia quaecumque uoluit dominus, fecit in
caelo et in terra etc.

ET APOSTOLUS AD /187/ ROMANOS: Voluntati enim eius quis resistit?

IDEM IN EPISTOLA PRIMA AD TIMOTHEUM: Hoc enim bonum est et acceptum
coram saluatore nostro Deo, qui omnes homines uult saluos fieri
etc.

ET PER SEMETIPSAM VERITAS AD IERUSALEM LOQUITUR: Quoties uolui
congregare filios tuos etc.

HIERONYMUS SUPER DANIELEM, IN TERTIA VISIONE, UBI DE DEO ET DE
NABUCHODONOSOR SIC LOQUITUR: Iuxta uoluntatem enim suam faeit tam in
caelo quam in terra; et non est qui resistat manui eius et dicat quare
fecisti? Loquitur quasi homo saeculi. Non enim quod uult hoc facit,
sed quod bonum est hoc uult Deus. Nabuchodonosor autem sic locutus est
ut, dum potentiam Dei praedicat, iustitiam eius uideatur arguere quod
immerito poenas sustinuerit.


Q. 37: QUOD NIHIL FIAT DEO NOLENTE ET CONTRA.

EX VERBIS HABAKKUK PROPHETAE: Domine, non dico sine te quicquam fieri,
et te nolente tantam esse potestatem impii. Cum ergo sis omnium
creator et dominus, necesse est ut facias quod sine te fieri non
potest.

AUGUSTINUS IN LIBRO DE SPIRITU ET LITTERA: Infideles quidem contra
uoluntatem Dei faciunt cum eius euangelio non credunt.

IDEM DE CIVITATE DEI, LIBRO XXII: Multa fiunt quidem contra uoluntatem
Dei sed tantae est ille sapientiae tantaeque uirtutis ut in eos
exitus siue fines, quos bongs et iustos ipse praesciuit, tendant omnia
quae uoluntati eius uidentur aduerse.

ITEM: Deus qui operatur in nobis et uelle.

ITEM: Secundum ergo hanc uoluntatem, qua Deum uelle dicimus quod altos
efficit uelle, multa /188/ uult nec facit. Multa enim uolunt fieri
sancti eius ab illo inspirati sancta uoluntate, nec fiunt, sicut orant
pro quibusdam pie sancteque, et quod orant non facit.

IDEM IN ENCHIRIDION: Aliquando homo bona uoluntate uult aliquid quod
Deus non uult, tanquam si bonus filius patrem uelit uiuere, quem Deus
bona uoluntate uult mori. Et rursus fieri potest ut hoc uelit homo
uoluntate mala quod Deus uult bona; uelut si malus filius uelit mori
patrem, uelit hoc etiam Deus.

ITEM: Omnes homines uult saluoe fieri; tamquam si diceretur, nullum
hominem saluum fieri, nisi quem fieri saluum esse uoluit. Aut certe
sic dictum, omnes homines, id est de omni genere hominum, saluos fieri.


Q. 38: QUOD OMNIA SCIAT DEUS ET NON.

APOSTOLUS AD HEBRAEOS DE SPIRITU DEI: Omnia nuda sunt et aperta oculis
eius etc.

EX LIBRO SENTENTIARUM PROSPERI, CAP. CCLXXXI: Cum saluator dicit unum
passerem non cadere in terram sine uoluntate Dei, et quod faenum agri
post paululum mittendum in clibanum ipse tamen formet ac uestiat,
nonne confirmat non solum totam mundi partem, rebus mortalibus et
corruptibilibus deputatam, uerum etiam uilissimas eius
abiectissimasque particulas diuina prouidentia regi, ne fortuitis
perturbari motibus ea quorum causas comprehendere non possumus,
aestimemus?

HIERONYMUS SUPER ABACUC~H] PROPHETAM, EXPONENS ISTA EIUS VERBA:
Domine, mundi sunt oculi tui; ne uideas malum, et /189/ respicere ad
iniquitatem non poteris. Quare non respicis super iniqua agentes et
faces deuorante impio iustiorem se? Et facies homines quasi pieces
maris, et quasi reptile non habens principem. Non dico sine te
quidquam fieri, et te nolente tantam esse potestatem impii. Cum ergo
sis omnium creator et dominus, necesse est ut facias quod sine te
fieri non potest. Non quod propheta sic sentiat sed quod humanam
impatientiam in sua persona exprimat, sicut apostolus multas in se
personas transformat. Unde: Haec autem, fratres, transfiguraui in me
et Apollo etc. Aliter enim non potest Deus habere homines quasi pieces
maris et quasi reptilia non habentia principem, quorum angeli cotidie
uident faciem patris qui in caelis est. Sicut ergo in hominibus etiam
per singulos currit Dei prouidentia, sic etiam in caeteris animalibus
generalem quidem dispositionem et ordinem cursunque rerum intelligere
possumus; uerbi gratia, quomodo nascatur piscium multitudo et uiuat in
aquis; quomodo reptilia et quadrupedalia oriantur in terra et quibus
alantur cibis. Sed absurdum est ad hoc Dei ducere maiestatem ut sciat
per momenta singula quot culices nascantur quotue moriantur; quae
cimicum et pulicum et muscarum sit multitudo; quanti pieces in aqua
natitent et qui de minoribus maiores praecedere debeant. Non simus tam
fatui adulatores Dei ut, dum potentiam eius etiam ad ima detrudimus,
in nos ipsos iniuriosi simus eamdem irrationabilium prouidentiam esse
dicente~s>. Unde fiber ille apocryphus stultitiae deputandus, in quo
scriptum est quendam angelum nomine Tyri praeesse reptilibus, et
similiter piscibus et arboribus et bestiis uniuersis proprios in
custodia angelos assignatos.


Q. 39: QUOD OPERA HOMINUM NIHIL SUNT ET CONTRA.

AUGUSTINUS IN ENCHIRIDION, CAP. IX: Satis est Christiano rerum
creatarum causes non nisi bonitatem intelligere creatoris, qui est
Deus, nullamque naturam esse /190/ quae non aut ipse sit aut ab ipso.

IDEM DE MORIBUS ECCLESIAE CATHOLICAE: Creatura, Paulus clamat,
uanitati subiecta est, neque nos potest a uanitate separare
ueritatique connectere quod subiectum est uanitati. Et hic nobis
spiritus sanctus praestat. Creatura igitur non est, quia omne quod est
aut Deus aut creature est.

PAULUS IN EPISTOLA PRIMA AD CORINTHIOS: Scimus quia nihil est idolum
in mundo.

PRUDENTIUS HYMNORUM:

     Isis, Apollo, Venus nihil est
     Maximianus et ipse nihil [est]
     illa nihil quia facta manu
     hic manuum quia facta colit.

EX PSALMO CXIII: Simulacra gentium argentum et aurum, opera manuum
hominum.


Q. 40: QUOD DEUS QUOQUE LOCO MOVEATUR VEL LOCALIS SIT ET NON.

PROPHETA: Egredietur dominus de loco sancto suo etc.

ET PER SEMETIPSAM VERITAS: Quia descendi de caelo, non ut faciam
uoluntatem meam etc.

UNDE ET APOSTOLUS: Quid est autem, quod ascendit, nisi quia et
descendit primum in inferiores partes terrae etc.?

AUGUSTINUS DE CIVITATE DEI LIB. XVI: Non loco mouetur Deus quia semper
ubique est totus sed descendere dicitur cum aliquid inusitatum facit
in terra.

IDEM AD DARDANUM: Est ergo Deus per cuncta diffusus.  Ipse quippe ait
per prophetam: Caelum et terram ego impleo. Et de sapientia eius
scriptum est: Attingit a fine usque ad finem. Itemque scriptum est:
Spiritus Domini repleuit orbem terrarum. Et in psalmo: Quo ibo a
spiritu tuo? etc. Si ascendere in caelum etc.  Substantialiter Deus
ubique est.

ITEM: Fatendum /191/ est ubique esse Deum per diuinitatis praesentiam
sed non ubique per habitationis gratiam.

ITEM: Non est negligenter intuendum quod diximus Deum in se ipso esse
ubique totum. Ideo ubique esse dicitur quia nulli parti rerum absens
est, ideo totus quia cuilibet parti pariter totus adest.  Hique ab eo
longe esse dicuntur qui peccando dissimillimi facti sunt, et hi ei
appropinquare qui eius similitudinem pie uiuendo recipiunt.

ITEM: Quod addidimus in se ipso, diligentius exponendum est. In se
ipso est, quia non continetur eis quibus est praesens, tanquam sine
his esse non possit. Spatia locorum tolle corporibus, nunquam erunt.
Tolle ipsa corpora qualitatibus corporum, non erunt ubi sunt, et ideo
necesse est ut non sint.

IDEM VOLUSIANO: Verbum Dei ubique totum est.  Venit autem, cum
manifestatur; abscedit, cum occultatur.

HIERONYMUS IN MAIORI BREVIARIO PSALTERII, PSALMO XXX: Numquid localis
est Deus? Et localis et non localis; localis ad se uenientibus; non
localis, quia ubique est.


Q. 41: QUOD DEUS IPSE SIT QUI ANTIQUIS PATRIBUS APPAREBAT ET NON.

ECCLESIASTICA HISTORIA CAP. I: Multis antea astitisse ostenditur sed
euidentius et familiarius Abrahae atque eius familiae, quantum fas
erat, Deum hominibus innotuisse describitur, quia apparuit Deus
Abrahae tanquam communis aliquis homo sedenti ad ilicem Mambre. At
ille exsurgens cum hominem uideret, adorauit Deum et ueneratur ut
Deum. Sed et propriae uocis professione praesentiam se testatur non
ignorare diuinam dicens: Dominator, Domine /192/ etc. Quae utique
omnia non ad patrem sed ad filium referenda posterioris in carne ratio
dispensationis plenius expleta designat. Item propheta: Misit uerbum
suum etc. Eundemque cum apparuisset Iacob Deum esse scripture designat
dicens: Ex Israel erit nomen tuum, quia inualuisti cum Deo. Et paulo
post dicit: Vidi Pominum facie ad faciem etc. Neque enim fas est de
aliquo angelorum uel caelestium uirtutum ista sentire. Nullum enim
eorum, si quando mortalibus ex caelesti praecipiuntur adesse mandato,
Dominum uel Deum diuinus sermo commemorat. Hic etiam Iesu successori
Moysi cum adstitisset percunctanti quis esset, responsis
euidentissimis assignauit dicens: princeps militiae uirtutum Domini
ego sum. Cunque his auditis adoraret famulus, ut decebat, solue,
innuit ad eum, corrigiam calciamenti etc. In quo consideranda est
praeceptorum similitudo, quondam non erat hic alius ab qui dixerat ad
Moysen de rubo: Ne appropies huc, solue calciamenta etc. Et addidit
dicens: Ego sum Deus patrum tuorum etc. Claruit ergo ex his omnibus
quod uerbum Dei et Deus designatus est.

HIERONYMUS AD MARCELLINUM ET ANASICHIAM: Sempiternus Deus erat qui
Adae in paradiso uisus est et cum Iacob locutus est.

IDEM AD DAMASUM: Iuxta quod et ipsum Dominum et angelos in humanas
uidimus se mutasse formas ut metus uidentibus demeretur.

EX EPISTOLA BEATI HILARII AD DlVERSAS PROVINCIAS DESTINATA. QUAE SIC
INCIPIT "DILECTISSIMIS ET BEATISSIMIS FRATRIBUS": Si quis cum Iacob
non filium quasi hominem colluctatum sed Deum innascibilem uel patrem
eius dicat, anathema sit.

IDEM IN XII DE TRINITATE: Hinc etiam saepe naufragium est quia
unigenitus Deus sub prophetica auctoritate creatura esse defenditur,
quia ex persona sapientiae dictum est: Dominus creauit me initium
uiarum suarum.

ITEM: Videamus itaque in quas Dei uias et in quae opera a saeculis
creata sit nata ante saecula ex Deo sapientia. Vocem Domini
deambulantis in paradiso Adam audiuit. Putasne /193/ deambulantis
incessum, nisi in specie assumptae creationis auditum, ut in aliqua
creatione consisteret, qui inambulando fuerat auditus?

ITEM: Angelus ad Agar loquitur, et utique idem Deus est.  Numquid
speciei eiusdem est cum angelus uidetur, cuius est in ea natura qua
Deus est? Sed quid de angelo dicam? Homo ad Abraham uenit.  Num quid
secundum hominem in creationis istius habitu Christus talis consistit,
qualis et Deus est?  Sed et homo loquitur, et corpore assistit, et
cibo alitur, uerumtamen Deus adoratur. Certe qui ante angelus nunc
etiam homo est, nec naturalem hanc esse Dei speciem diuersitas ipsius
assumptae creationis pateretur intelligi. Adest autem ad Iacob etiam
usque ad luctae complexum inhabitu humano, et manum conserit, et
membris nititur, lateribus inflectitur, et in omni motu nostro
incessuque consistit. Sed idem postea Moysi esse ignis ostenditur.
Curre per tempora et intellige qualis uisus sit caeteris quibus se in
habitu humanae creationis ingessit. Incessit in uias Dei et in opera
Dei ad cognitionem scilicet Dei et nostrae aeternitatis profectam.
Etiam his omnibus Deus, qui ignis consumens est, ita creatus inest, ut
creationem ea uirtute qua assumpsit, absumeret, potens abolere
rursum quod tantum ad causam contemplationis exstiterat.

IDEM LIBRO I: Et dixit angelus Domini ad Agar, multiplicans
multiplicabo semen tuum etc. Et uocauit nomen Domini qui loquebatur
secum, tu Deus, qui adspexisti me. Angelus Dei loquitur; duplex in
angelo Dei significatio est, ipse qui est et ille cuius est.

ITEM: Primum angelus Domini, secundo Dominus; uocauit enim nomen Domini qui
loquebatur secum; tertio Deus: Tu enim es Deus qui adspexisti me. Qui
angelus Dei dictus est, idem Dominus et Deus est.  Est autem secundum
prophetam filius Dei magni consilii angelus. Ut personarum distinctio
absoluta esset, angelus Dei est nuncupatus; qui enim est Deus ex Deo,
ipse est angelus Dei. Ut uero honor debitus redderetur /194/ et
Dominus et Deus est praedicatus.

ITEM: Angelus loqui ad Agar coepit. Confessio audientis et Dominum eum
esse et Deum edocet. Ita qui sub ministerio magni consilii nuntiandi
angelus est, ipse et natura et nomine Deus est.

ITEM: Procedit pleniore doctrinae profectu sermo. Deus Abraham
loquitur. Viri tres sedenti assistunt, unum adorat et Deum
confitetur. Idemque adoratus et confessus ab illo tempore eodem in
futurum redditurum se promittit, et Sarae filium futurum Deus ad
Abraham locutus est. Idem postea de rebus ipsis uir ab eo uisus
alloquitur. Virum licet conspectum Abraham tamen Dominum adorauit,
sacramentum scilicet futurae corporationis cognoscens.

AMBROSIUS DE FIDE: Si angeli in figura hominum saepe sunt uisi, et
tamen aliud non sunt quam quod esse se norunt, neque substantiam
mutant cum formam humani corporis sumunt, quanto magis ipse Dominus?
Sic filium Dei uisum a patribus approbamus ut non totum in illo, quod
Deus est, uideretur sed dispositiones rerum futurarum, quae
complendae erant, in illo per imaginem cernerentur. Nam quis filium
Dei uidere potuit antequam conspicabilem materiam, cum ei placuit,
assumpsit uel hominem induere dignatus est? Qui etsi Abrahae uisus
est sed in forma humani corporis uisus est, quod postremis temporibus
in homine uenturus esse ostenderetur. Iacob autem alibi in angelo,
alibi uidetur in homine. Qui ideo se in angelo demonstrauit ut nuntium
se magni consilii indicaret. In homine uero, cum quo et conluctatus
fuisse describitur, ut imaginem futurae colluctationis, quam cum
Israel habiturus erat, cum secundum hominem aduenisset, indicaret. Sed
ut Deum crederet, cum quo sub figura hominis luctabatur, Israel, id
est homo uidens Deum, nomen accepit, qui figuram hominis uiderat quam
Dei filius induerat. Moysi in rubo in flamma ignis apparuit, ut lumen
credentibus /195/ incredulis iudicium demonstraret. Populum Israel in
columna nubis per diem et per noctem in columna ignis quasi dux
itineris praecedebat, ut baptismi gratiam per nubem et donum sancti
spiritus per ignem ostenderet, quia Paulus in nube patres baptizatos
scribit, et spiritum ignem esse apostolorum Acta declarant. Denique
cum Moyses oraret ut faciem Domini pure uideret, non poteris, inquit,
uidere faciem meam; non enim uidebit homo faciem meam et uiuet.

AUGUSTINUS LIB. VIII DE GENESI AD LITTERAM: Si modum quaerimus quomodo
locutus sit Deus, certissime tenere debemus Deum aut per suam
substantiam loqui aut per sibi subditam creaturam sed per substantiam
non loqui nisi ad creandas naturas. Ad spiritales uero atque
intellectuales non solum creandas sed etiam illuminandas, cum iam
possint capere locutionem eius qualis est in uerbo eius, quod in
principio erat uerbum etc.  Illis autem, qui eum capere non possum,
cum loquitur Deus, non nisi per creaturam loquitur aut tantummodo
spiritalem, siue in somnis siue in exstasi in similitudine rerum
corporalium aut etiam per corporalem, dum sensibus corporis uel aliqua
species apparet uel intonant uoces.

ITEM: Nonnulli haeretici putant substantiam filii Dei nullo assumpto
corpore per se ipsam esse uisibilem et ideo, antequam ex uirgine
corpus acciperet, ipsum esse uisum patribus. Quae impietas procul a
catholicis mentibus repellenda est.

IDEM DE CIVITATE DEI LIB. X: Nec mouere debet quod, cum sit
inuisibilis, uisibiliter patribus apparuisse memoratur. Sicut enim
sonus quo auditur sententia, non est hoc quod ipsa, ita et species qua
uisus est Deus in natura inuisibili constitutus, non erat quod ipse.
Nec illi ignorabant inuisibilem Deum in specie corporali, quod ipse
non erat, se uidere. Nam et loquebatur cum loquente Moyses et ei tamen
dicebat: Si inueni gratiam ante te, ostende /196/ mihi temetipsum
scienter ut uideam te.

IDEM SUPER IOHANNEM HOMELIA III: Deum nemo uidit unquam. Moyses uidit
nubem, uidit angelum, uidit ignem.  Omnis illa creatura typum Domini
sui gerebat, non ipsius Domini praesentiam exhibebat. Namque habes
aperte in lege: Et loquebatur Moyses cum Domino contra in contra,
sicut amicus cum amico suo.  Sequeris ipsam scripturam, inuenies
Moysen dicentem: Si inueni gratiam in conspectu tuo, ostende mihi te
ipsum manifeste, ut uideam te.  Responsum accepit: Non potes uidere
faciem meam. Loquebatur ergo cum Moyse angelus portans typum Domini,
et illa omnia quae ibi per angelum facta sunt futuram istam gratiam et
ueritatem promittebant. Omnia quae corporaliter uisa sunt, non erant
illa substantia Dei. Facta sunt illa uisibilia corporaliter per
creaturam, in quibus typus ostenderetur; non utique substantia ipsa
demonstrabatur.

IDEM DE TRINITATE LIB. III, CAP. X: Omnia quae patribus uisa sunt, cum
Deus illis praesentaretur, per creaturam facta esse manifestum
est. Etsi nos latet quomodo ea ministris angelis fecerit, per angelos
tamen esse facta dicimus. Cur ergo scriptum est, dixit Dominus, et non
potius, dixit angelus? Quia cum uerba iudicis praeco pronuntiat, non
scribitur in gestis, ille praeco dixit sed ille iudex.

ITEM: Ante incarnationem saluatoris cum Deus apparere dicebatur uoces
illae ac species corporales per angelos factae sunt, ipsis loquentibus
uel agentibus aliquid ex persona Dei.


Q. 42: QUOD SOLUS FILIUS IN ANGELIS OLIM APPARERET ET NON.

ISIDORUS DE SUMMO BONO CAP. X: Ubicumque in scripturis /197/ sanctis
pro Deo angelus ponitur, non pater, non spiritus sanctus sed pro
incarnationis dispensatione solus filius intelligitur.

AUGUSTINUS DE TRINITATE LIB.IV, CAP. X, DE ANGELIS, IN QUIBUS
APPAREBAT DOMINUS ET LOQUEBATUR: In angelis utique erat pater et
filius et spiritus sanctus, et aliquando pater, aliquando filius,
aliquando spiritus sanctus, aliquando etiam sine ulla distinctione
personae Deus per illos figurabatur.

IDEM LIB. II, CAP. XI: Cum tres uiri uisi sunt Abrahae, nec quisquam
in eis uel forma uel aetate uel potestate maior caeteris dictus est,
cur non hic accipiamus uisibiliter insinuatam per creaturam uisibilem
trinitatis aequalitatem eandemque substantiam.

ITEM IN EODEM LIBRO: Si in illis uocibus quae fiebant in Exodo, et
illis omnibus corporalibus demonstrationibus Christus ostendebatur,
aut alio Christus, aiio spiritus sanctus, sicut ea quae supra diximus
admonent, non hoc efficitur ut Deus pater numquam tali specie patribus
uisus sit. Multa enim talia uisa facta sunt illis temporibus, non
euidenter designato in eis uel patre uel filio uel spiritu sancto, ut
nimis temerarium sit dicere Deum patrem numquam patribus per aliquas
uisibiles formas apparuisse. Hanc enim opinionem illi pepererunt, qui
non potuerunt in unitate trinitatis intelligere quod dictum est: Regi
autem saeculorum etc. et quem nemo hominum uidit nec uidere
potest. Quod substantia diuina, ubi pater et filius et spiritus
sanctus unus est Deus, intelligitur. Visiones autem illae per
creaturam commutabilem factae sunt, non proprie sicuti est sed
significatiue ostendentes Deum.  Quamquam nescio quemadmodum isti
intelligant quod Danieli apparuit antiquus dierum, a quo filius
hominis accepisse intelligitur regnum, ab illo scilicet qui ei dicit:
Filius meus es tu etc., postula a me etc. Si ergo Danieli et pater
dans regnum et filius /198/ accipiens apparuerunt in specie corporali,
quomodo isti dicunt patrem numquam uisum esse prophetis et ideo solum
debere intelligi inuisibilem? Non ergo inconuenienter creditur etiam
Deus pater eo modo solere apparere mortalibus. Nisi forte aliquis
dicet ideo non esse uisibilem patrem quia in conspectu somniantis
apparuit, ideo filium et spiritum sanctum uisibiles quia Moyses illa
omnia uigilans uidit.  Quasi uero uerbum uidit Moyses carnalibus
oculis, aut uideri spiritus uel humanus potest, quanto minus spiritus
Dei! Aut quis audeat dicere filium et spiritum sanctum etiam
uigilantibus esse uisibiles, patrem autem non nisi somniantibus? Unde
nemo sani capitis affirmare debet numquam personam patris per aliquam
speciem corporalem uigiliantium oculis demonstratam.

ITEM: Quid dicunt de Abraham, cui uigilanti, cum scriptura
praemisisset dicens, Visus Dominus Abrahae, non unus aut duo sed tres
apparuerunt uiri, quorum nullus excelsius aliis eminuisse dictus est,
nullus honoratius effulsisse, nullus imperiosius egisse?


Q. 43: QUOD NULLUS CREATUS SPIRITUS LOCO MOVEATUR ET CONTRA.

AUGUSTINUS SUPER GENESIN LIB. VIII: Spiritalem creaturam corporali
praeposuit Deus, quod spiritalis tantummodo mutari per tempora posset,
corporalis autem per tempora et locos. Per tempus mouetur animus uel
reminiscendo quae oblitus erat uel discendo quae nesciebat uel uolendo
quae nolebat; per locos autem corpus.

ITEM: Quisquis intelligere conatur quemadmodum incommutabilis Deus nec
per tempus nec per locum motus moueat temporaliter et localiter
creaturam suam, non eum puto posse assequi, nisi prius intellexerit
quemadmodum anima, hoc est spiritus creatus, nec per locum sed per
tempus motus, /199/ moueat corpus per tempus et locum.

ITEM: Cui non facile occurrat, quod per locum non mouetur, quae per
loci spatium non distenditur?  Quidquid autem per loci spatia
distenditur corpus est. Ac per hoc consequens est, ut anima moueri non
putetur, si corpus non esse credatur.

IDEM SUPER ID QUOD SCRIPTUM EST, spiritus domini ferebatur super
aquas: Cum aquarum nomine illa materies insinuetur informis, quae de
nihilo facta est, unde omnia fierent, quid prohibet spiritum sanctum
intelligere conditoris, quod superferebatur huic materiae non locorum
gradibus interuallisque spatiorum, quod nequaquam de ulla re
incorporea dicitur recte sed excellentia et dominantis eminentia
super omnia, ut omnia conderentur?

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM OROSII AD IPSUM: Spiritus conditus sicut est
angelorum; quia ex tempore in inferioribus iussa Dei perficiunt, lure
creduntur moueri ex tempore.  Corpora uero sua in locum mouent dum
descendunt de caelo et adscendunt.

ITEM: Igitur secundum supradictam rationem spiritus creatus per tempus
moueri potest, non per locum. Spiritus creator sine tempore et loco,
corpus autem et loco et tempore.

ITEM: Animantia uel uolatilia in suo genere obtemperant Deo, sicut
moues ille omnia temporibus opportunis, non ipse temporaliter
motus. Mouet itaque se ipsum sine tempore et loco, moues creatum
spiritum sine loco temporaliter, moues creaturam corpoream
temporaliter et localiter.

ITEM: Orosius: Quae cause fecit ut Deus, quem adstruis moueri, non
moueatur in tempore? Augustinus: Deus qui est ante tempora, nihil in
eo est praeteritum et futurum, nulla noua cogitatio; quia si noua, et
accidens. Si uero aliquid accidit Deo, iam incommutabilis non est.
Igitur incommutabilis Deus est, nihil illi accidit etc.

BOETHIUS IN TERTIO TOPICORUM: Anima neque crescit neque minuitur neque
ab alio loco transit ad alium.

SYMBOLUM QUOD DICITUR /2/ APOSTOLORUM: Mortuus et sepultus descendit
ad inferos.

AMBROSIUS DE FIDE AD GRATIANUM IMPERATOREM: Seraphim de loco ad locum
transit, non enim complet omnia.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM LXXXIII CAP. IX: Moueri per se animam sentit,
qui sentit in se esse uoluntatem, qui tamen motus non est de loco in
locum tanquam corporis. Localiter enim moueri corporum proprium est.


Q. 44: QUOD SOLUS DEUS INCORPOREUS SIT ET NON.

GENNADIUS MASSILIENSIS EPISCOPUS DE ORTHODOXA FIDE ECCLESIASTICORUM
DOGMATUM: Nihil incorporeum et inuisibile in natura credendum est,
nisi solum Deum. Qui ex eo incorporeus creditur, quia ubique est et
omnia implet atque constringit, et ideo inuisibilis omnibus creaturis,
quia incorporeus est. Creatura omnis corporea; angeli et omnes
caelestes uirtutes corporeae, licet non came subsistant. Ex eo autem
corporeal esse credimus intellectuales naturas, quod localiter
circumscribuntur, sicut et anima humana, quae came clauditur, et
daemones, qui per substantiam angelicae naturae sunt corporei.

GREGORIUS MORALIUM LIB. II: In hoc itaque est nunc natura angelica a
naturae nostrae conditione distincta, quod nos et loco circumscribimur
et caecitatis ignorantia coartamur. Angelorum uero spiritus quidem
circumscripti sunt sed eorum scientiae longe super nos
incomparabiliter dilatantur.

ITEM: Eorum itaque scientia comparatione nostra ualde dilatata est sed
comparatione diuinae scientiae angusta; sicut et ipsi illorum spiritus
comparatione quidem nostrorum corporum spiritus sunt sed comparatione
summi et incircumscripti /201/ spiritus corpus.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM LXXXIII CAP. XXI: Deus non est alicubi; quod
alicubi enim est, continetur loco; quod continetur loco, corpus
est. Deus autem non est corpus; non igitur alicubi est, et in illo
sunt potius omnia, nec tamen ita ut ipse sit locus. Locus enim in
spatio est, quod longitudine et latitudine et altitudine corporis
occupatur. Locus tamen abusiue dicitur templum Dei, non quod eo
contineatur sed quod ei praesens sit.

COLLATIO VII QUAE DICITUR ABBATIS SERENI, CAP. XIII: Licet enim
pronuntiemus nonnullas esse spirituales naturas, ut sunt angeli,
archangeli, caeteracque uirtutes ipsa quoque anima rostra, uel certe
aer iste subtilis, tamen incorporeae nullatenus aestimandae
sunt. Habent enim secundum se corpus, quo subsistent, licet multo
tenuius quam nostra sunt corpora secundum apostoli sententiam ita
dicentis: et corpora caetestia et corpora terrestria, et iterum:
Seminatur corpus animaLe, surges corpus spirituate. Quibus manifeste
colligitur nihil esse incorporeum nisi solum Deum, et idcirco ipsi
tantummodo posse penetrabiles omnes spiritales atque intellectuales
esse substantial, eo quod solus totus et ubique et in omnibus sit, ita
ut abdita mentis uniuerse respiciat atque perlustret.

HILARIUS SUPER MATTHAEUM CAP. V: Nonne anima plus est quam esca et
corpus pLus quam uestimentum? Nihil est quod non in substantia sua et
creatione corporeum sit, et omnium siue in caelo siue in terra, siue
uisibilium siue inuisibilium elementa formata sunt. Nam et animarum
species siue obtinentium corpora siue corporibus exulantium corporeae
tamen naturae substantiam sortiuntur, quia omne quod creatum est in
aliquo sit necesse est.

IDEM IN PSALMO CXXiX: Ad imaginem Dei homo interior effectus est
rationabilis, mobilis, mouers, scitus, incorporeus, subtilis,
aeternus. Quantum in se est, speciem naturae /202/ principalis
imitatur, dum transcurrit, dum circumuolat, et dicto citius nunc intra
oceanum est, nunc in caelos euolat, nunc in abyssis est, nunc orientem
nunc occidentem perlustrat, dum nunquam ut non sit aboletur. Natura
quidem Dei in omnibus est, neque ut alibi adsit, discedit aliunde. Sed
animus humanus in hac sensus sui mobilitate ad imaginem opificis sui
factus est, dum naturam Dei mobilitas animae perennis imitatur, nihil
in se habet corporale, nihil terrenum, nihil graue, nihil caducum.

AUGUSTINUS DE CIVITATE DEI LIB. XXII: Iam uero contra illud, quod iam
dixi superius, etiam istum considerantes atque tractantes elementorum
ordinem, quo confidunt, non inueniunt omnino quid dicant. Sic est enim
hinc sursum uersus terra prima, aqua secunda, tertius aer, quartum
caelum, ut super omnia sit animae natura. Nam et Aristoteles quintum
corpus eam dixit esse, Plato nullum.

IDEM IN LIBRO CONTRA EPISTOLAM FUNDAMENTI MANICHAEORUM: De omni natura
incorporea quamuis mutabili, sicuti est anima.

ISIDORUS DE SUMMO BONO LIB. II CAP. XII: Male a quibusdam creditur
anima hominis esse corporea, quae propter id ad Dei imaginem facta
est, ut si non incommutabilis ut Deus esset, tamen incorporea ut Deus
existeret, sicut angeli.

GREGORIUS DIALOGORUM LIB. IV: Si esse sanctorum animas in
satisfactione credidisti, oportet ut per omnia esse credas et
iniquorum animas in inferno. Petrus: Et qua ratione credendum est,
quod rem incorpoream tenere ignis corporeus possit? Gregorius: Si
uiuentis hominis incorporeus spiritus tenetur in corpore, cur non post
mortem spiritus etiam corporeo igne teneatur?  Petrus: Viuente
quolibet idcirco spiritus tenetur in corpore, quia uiuificat
corpus. Gregorius: Si spiritus in hoc teneri potest, quod uiuificat,
quare non poenaliter /203/ et ibi teneatur, ubi mortificatur? Teneri
per ignem spiritum dicimus, ut in tormento ignis sit uidendo atque
sentiendo. Ignem namque eo ipso patitur, quod uidet; quia et cremari
si aspicit, concrematur. Sicque fit ut res corporea incorpoream
exurat, dum ex igne uisibili ardor ac dolor inuisibilis trahitur.

ITEM: Reprobis Veritas in fine dictura est: Ite in ignem aeternum, qui
praeparatus est diabolo et angelis eius. Si igitur diabolus eiusque
angeli cum sint incorporei, corporeo sunt igne cruciandi, quid mirum
si animae, et antequam recipiant corpora, possint corporea sentire
tormenta?

CLAUDIANUS PRAEFECTORIO PATRICIO DE STATU ANIMAE LIB. I: De quodam
opere sancti Hieronymi capitulum quoddam, quod quidem te constat non
intellixisse, subiungis, quo ait, Globos siderum corporatos esse
spiritus arbitrantur.

ITEM: Sub ipso sancti Hieronymi nomine adiungit: Si angeli, inquit,
caelestia et iam corpora ad comparationem Dei immunda esse dicuntur,
quid putas homo existimandus est?

ITEM: Nam quid hic aliud uir doctus Hieronymus dixisse censebitur,
nisi angelorum corpora habilitate sui atque potentia humanis praestare
longe corporibus? Pariter cum dixit "si angeli" et adiecit "caelestia
etiam corpora," duo quaedam intelligi uoluit angelos et caelestia
corpora. Quia cum angeli spiritus corporati sint, sunt in caelo
quaedam quae sola sunt corpora.

ITEM: Certum namque diuina auctoritate retinemus, sanctorum corpora,
quae immutari merebuntur in gloria angelicis aequanda corporibus
dicente Domino: Et erunt siout angeli in caelo.

ITEM: Duplex est ergo angelica sicuti est humana substantia, habens
corpus totius facilitatis maximaeque pulchritudinis, quod hominibus
cum iubetur appareat, habens incorporeum, quo Deum semper uideat.

ITEM: Intelligere nos oportet, constare hominem ex corporeo et
incorporeo, constare angelum /204/ et corpore et spiritu praecipua
inter creaturas dignitate formato. Spiritus namque illi est omni
spiritu creato potior; corpus illi est de potissimo omnium elemento
sublimius secundum illud propheticum, ubi angelica substantia duplex
sine dubitatione perhibetur: Qui facit angelos suos spiritus et
ministros suos ignem urentem. Ignem uero non esse spiritum manifestum
est, quia non istic allegorice aliquid accipiendum est sicut illud ubi
ait Dominus: Ignem ueni mittere in terram, cum de spiritu sancto
diceret. Non enim credi fas est animas humanas ad amorem diuinum
participatione spiritus inflammari, quia eodem bono bonus est homo quo
bonus est angelus, et eodem bono uterque beatus.


Q. 45: QUOD DEUS PER CORPORALES IMAGINES NON SIT REPRAESENTANDUS
        ET CONTRA.

EX LIBRO DEUTERONOMII: Non habebis Deos alienos coram me, non facies
tibi sculptile, neque omnem similitudinem, quae est in caelo desuper,
et quae est in terra deorsum, neque eorum quae sunt in aquis sub
terra, non adorabis ea neque coles.

ITEM EX EODEM: Locutus est Dominus ad nos de medio ignis. Vocem
uerborum audisti et formam penitus non uidisti. Non uidisti aliquam
similitudinem in die, qua locutus est Dominus uobis in Horeb de medio
ignis, ne forte decepti faciatis uobis sculpturam aut imaginem; ne
forte oculis leuatis uideas solem et lunam et astra caeli, et errore
deceptus adores ea, et colas quae creauit Deus in ministerium cunctis
gentibus.

ITEM: Et pronuntiabunt leuitae dicentque ad omnes uiros Israel excelsa
uoce: Maledictus homo, qui facit sculptile et conflatile,
abominationem Domini, opus manuum artificum, ponetque illud in
abscondito, et respondebit omnis populus et dicet Amen.

ORIGENES IN EXODO, HOMILIA /205/ VIII: Non facies tibi idolum, neque
omnem similitudinem et caetera. Si quis faciat speciem alicuius,
similitudinem facit. De idolis autem apostolus dicit quia nihil est
idolum in mundo. Idolum facit, qui facit quod non est. Quid est, quod
non est? Species quam non uidit oculus sed ipse sibi animus
fingit. Ut si quis in uno hominis habitu duas facies fingat, aut
humano pectori postremas partes equi aut piscis adiungat. Haec et
similia qui facit, facit quod non est, nec habet aliquid simile
sui. Non adorabis ea, neque coles. Potest quis interdum adorare
inuitus. Colere uero est toto his affectu et studio mancipari.

AUGUSTINUS SUPER PSALMUM CXIII, EO LOCO UBI SCRIPTUM EST "Nequando
dicent gentes, ubi est Deus eorum" ETC: Quia inuisibilem Deum colimus,
qui nullorum corporeis oculis, cordibus autem paucorum mundissimis
notus est, tanquam ideo possent dicere gentes: ubi est Deus eorum?
quia ipsi possent ostendere deos suos.

ITEM: Multo honestius non habetis quod possitis ostendere, quam ut in
eo, quod de istis oculis a uobis ostenditur, uestri cordis caecitas
ostendatur.

ITEM: Noli addere manus hominum ut illo metallo quod fecit uerus
Deus uelis facere falsum deum; immo falsum hominem, quem pro uero
uenereris Deo; quem quisquis pro uero homine in amicitiam reciperet,
insaniret. Ducit enim, et affectu quodam infirmo rapit infirma corda
mortalium formae similitudo, et membrorum imitata compago. Sed sicut
fabricata singula ostenderis, sic ostende officia singulorum, quorum
te effigies et humana uanitas trahit. Os enim habent, et non loquentur
etc. Iam ergo artifex melior est qui ea potuit membrorum motu atque
officio fabricare. Melior et tu, quamuis ea non feceris, quoniam quae
illa non possunt facis. Melior est bestia; ad hoc enim additum est:
Non /206/ clamabunt in faucibus suis.

ITEM: Et quaedam bestiae sicut simiae manibus contrectant.

ITEM: Lectorem uel auditorem fecit intentum, ut admoneri se inueniat
simulacris gentium non tantum homines sed etiam bestias se debere
praeponere; ut si pudet adorare bestiam, quam fecit Deus uidentem,
audientem etc., uiderent quam pudendum esset adorare mutum et carens
uitae sensusque simulacrum.

ITEM: Quanto ergo melius mures atque serpentes, atque id genus
animantium colerent quod simulacris, si ita dicendum, quodammodo
iudicant, in quibus quia non sentinnt humanam uitam, non curant
humanam figuram? Itaque in eis plerumque nidificant, et nisi humanis
motibus deterreantur nulla sibi habitacula munitiora conquirunt. Mouet
ergo se homo, ut uiuentem bestiam a deo suo deterreat, et illum non se
mouentem quasi potentem colit, a quo meliorem deterruit. Deterruit
enim uidentem a caeco, audientem a surdo etc., immo deteriorem quam
mortuum. Mortuum quippe manifestum est aliquando uixisse. Quapropter
deum, qui nec uiuit, nec uixit, profecto et mortuns antecedit.

ITEM: Quamquam, ut illi asserunt, species membrorum in signo aliquo
fabrefacta, cum adorari atque honorari a multitudine coeperi[n]t,
parit unoquoque sordidum simulacrum -- talis hominum affectus inuitat.

ITEM: Itaque ne quisquam dicat, cum irrisa fuerint simulacra, non hoc
uisibile colo sed numen quod illic inhabitat inuisibiliter, ipsa
numina in alio psalmo sic damnat: Quoniam dii gentium daemonia. Dicit
etiam apostolus quao idolum non sit aliquid sed quod immolant gentes,
daemoniis immolant. Videntur autem sibi purgatioris esse religionis
qui dicunt, nec simulacrum nec daemonium colo sed effigiem corporalem
et eius rei signum intueor quam colere debeo. Itaque interpretantur
simulacra, ut alio simulacro dicant significari /207/ terram, unde
templum solent appellare Telluris; alio mare, sicut Neptuni simulacro;
alio aerem, sicut Iunonis; alio ignem, sicut Vulcani; alio luciferum,
sicut Veneris etc. De quibus rursum cum exagitari coeperint, quod
corpora colant, maxime terram, et mare, et aerem, et ignem, quorum
nobis usus in promptu est, audent respondere non se ipsa corpora
colere sed quae illis regendis praesident. Seruierunt ereaturae
potius quam creatori. Nam priore autem parte huius sententiae
simulacra damnauit; posteriore autem interpretationes simulacrorum.
Effigies enim a fabro factas appellando nominibus earum rerum quas
fabricauit Deus, transmutant ueritatem Dei in mendacium. Res autem
ipsas pro diis habendo et uenerando seruierunt creaturae. Quis autem
adorat aut orat intuens simulacrum, qui non sic afficitur ut ab eo se
audiri putet, ab eo sibi i praestari quod desiderat speretur?

ITEM: Hoc enim quodammodo extorquet illa figura membrorum, ut animus
uiuens in sensibus corporeis magis arbitretur sentire corpus, quod suo
corpori simillimum uidet.

ITEM: Sed nos pleraque instrumenta et uasa huiusmodi materia habemus
in usu celebrandorum sacrorum. Et sunt profecto etiam ipsa quid aliud
quam opera manuum hominum? Veruntamen nunquid os habent et non
loquentur?  oculos habent et non uidebunt? Numquid eis supplicamus,
quia per ea supplicamus Deo? Illa causa maxima est pietatis insaniae,
quod plus ualet in affectionibus miserorum uiuenti similis forma, quae
sibi efficit supplicari, quam quod eum manifestum est non esse
uiuentem, ut debeat a uiuente contemni. Plus enim ualent simulacra ad
curuandam infelicem animam quod oculos habent, aures, nares, manus et
pedes, quam ad corrigendum quod non loquentur, non uident etc. Ita
sequitur ut illud quoque fiat, similes illis fiant omnes qui faciunt
ea, et omnes qui confidunt in eis. Videant ergo isti /208/ apertis et
sentientibus oculis, et adorent clausis et mortuis mentibus nec
uidentia nec uiuentia simulacra.  Domus autem Israel sperauit in
Domino. Spes enim quae uidetur non est spes; quod enim uidet quis quid
sperat?

IDEM LIB. IV DE TRINITATE DEI CAP. XXXII, DE VARRONE LOQUENS AIT:
Dicit etiam idem acutissimus auctor atque doctissimus quod hi soli
uideantur ei animaduert isse quid esset Deus, qui crediderunt eum esse
animam motu ac ratione mundum gubernantem. Ac per hoc, ac si nondum
tenebat quod ueritas habet, Deus enim uerus non anima sed animae
quoque est conditor: tamen unum Deum colendum fateretur atque
suaderet.

ITEM: Dicet etiam antiquos Romanos plus centum annos et septuaginta
deos sine simulacro coluisse. Quodsi adhuc, inquit, mansisset, castius
dii obseruarentur. Cui sententiae suae testem adhibet inter caetera
etiam gentem Iudaeam. Nec dubitat eum locum ita concludere ut dicat,
qui primi populis simulacra deorum posuerunt, eos ciuitatibus suis et
metum depressisse et errorem addidisse, prudenter aestimans deos
facile posse in simulacrorum stoliditate contemni. Quod uero non ait
"errorem tradiderunt," sed "addiderunt," iam utique fuisse etiam sine
simulacris uult intelligi errorem Quapropter cum solos dicit
animaduertisse quid esset Deus, qui eum crederent animam mundum
gubernantem, castiusque existimat sine simulacris obseruare
religionem; quis non uideat quantum propinquauerit ueritate?

SANCTUS EPIPHANIUS IN EPISTOLA AD IOHANNEM CONSTANTINOPOLITANUM, QUAM
BEATUS TRANSTULIT HIERONYMUS: Audiui quosdam murmurare contra me,
quando simul pergebamus ad locum sanctum, qui uocatur Bethel, et
uenissem ad uillam, quae dicitur Anablatha, uidissemque ibi
praeteriens lucernam ardentem et interrogassem qui locus esset,
didicissemque esse ecclesiam et intrassem, ut orarem, inueni ibi uelum
pendens in /209/ imaginem quasi Christi uel sancti cuiusdam. Cum ergo
hoc uidissem in ecclesia Christi contra auctoritatem scripturarum
hominis pendere imaginem, scidi illud et magis dedi consilium
custodibus eiusdem loci, ut pauperem mortuum eo obuoluerent et
efferrent. Illique contra murmurantes dicerent, Si scindere uoluerat,
iustum erat, ut aliud daret uelum atque mutaret. Quod cum audirem, me
daturum esse pollicitus sum et missurum. Nunc autem misi quod potui
reperire, et precor ut iubeas presbytero ipsius loci suspendere uelum
a lectore quod a nobis missum est, et deinceps praecipere in ecclesia
Christi istius modi uela quae contra religionem nostram ueniunt non
suspendi.

EX SECUNDA COLLATIONE ABBATIS ISAAC: Non est mirandum hominem
simplicissimum et de natura diuinitatis nunquam penitus eruditum
rusticitatis uitio et consuetudine erroris antiqui usque nunc detineri
et in errore pristino perdurare, dum secundum consuetudinem erroris
illius, quo daemones hominum figura compositos excolebant, nunc quoque
illam incomprehensibilem atque ineffabilem ueri numinis maiestatem
subscriptione alicuius existimant adorandam, nihil se tenere uel
habere credentes, si propositam non habuerint imaginem quandam in
supplicatione positi iugiter interpellent, eanque circumferant mente
ac prae oculis teneant semper affixam.

EX CONCILIO ELIBERITANO CAP. I: Placuit picturas in ecclesiis fieri
non debere, ne quod colitur et adoratur in parietibus
depingatur.

GREGORIUS SECUNDINO SERVO DEI RECLUSO: Aliud est enim picturam
adorare, aliud per picturae historiam quid sit adorandum addiscere.
Nam quod legentibus scripturam, hoc idiotis patet picturam
cernentibus, quia in ipsa uident quid sequi debeant, in ipsa legunt,
qui litteras nesciunt.

ITEM: Frangi ergo non debuit, quod non ad adorandum in ecclesiis sed
ad instruendas solummodo mentes fuit nescientium collocatum.

ACTIO IV SYNODI XIII: Ioannes apocrisarius /210 orientalium sedium
dixit, Significat sermo patris nostri Sophronii, quod melius sit
iurantem periurare quam conseruare sacramentum in confractione
sanctarum imaginum. Hoc autem dicimus, et quidam se sacramento
excusant.

LEO NONUS MICHAELI PATRIARCHAE: Recordamini illius nefandae synodi,
quam uoluerunt uocari VII nostri haeresiarchae, quorum conspiratione
ipsius domini nostri Iesu Christi et sanctorum reuerendae imagines aut
flammis traditae sunt aut aquis submersae, picturae uero de parietibus
deletae. Quibus quamuis restiterit Romanorum pontificum auctoritas,
prae cunctis tamen sanctissimi papae Nicolai, qui per legatos suos tam
pro sacris imaginibus quam pro depositione Ignatii et substitutione
Photii ecclesiam sanctae Sophiae clausit, donec sedis apostolicae
acquiesceret decretis.


Q. 46: QUOD ANGELI ANTE CAELUM ET TERRAM VEL CAETERAS OMNES CREATURAS
        FACTI SUNT VEL QUOD OMNES ANGELI AEQUALES ET BEATI CREATI SUNT
        ET NON.

AMBROSIUS IN HEXAMERON DE DIE PRIMO: In principio, inquit, fecit Deus
caelum et terram et factus est mundus et coepit esse quod non erat.
Verbum autem Dei in principio erat et erat semper. Sed etiam angeli,
dominationes et potestates, etsi aliquando coeperunt, erant tamen,
quando hic mundus est factus. Omnia nanque creata et condita sunt,
uisibilia et inuisibilia.

HIERONYMUS PAULAE ET EUSTOCHIO IN EPISTOLA AD TITUM, ANTE SAECULA
AETERNA: Sex milia necdum nostri orbis implentur anni et quantas prius
aeternitates, quanta tempora, quantas saeculorum origines fuisse
arbitrandum est, in quibus angeli [et] throni dominationes caeteracque
uirtutes seruierint Deo, et absque temporum uicibus atque mensuris Deo
iubenti /211/ substiterint.

ISIDORUS IN LIB. OFFICIORUM: Ante omnem creaturam angeli facti sunt
etc.

AUGUSTINUS DE CIVITATE DEI LIB. XI: Non euidenter legitur quo ordine
creati sunt angeli. Sed uel caeli nomine ubi dictum est, in principio
fecit Deus caelum et terram, uel potius lucis huius, de qua loquitur
figurati sunt.

ITEM: Non absurda sententia mihi uidetur si, cum lux prima facta est,
angeli creati intelliguntur, inter sanctos angelos et immundos fuisse
discretum, ubi dictum est: et diuisit Deus inter lucem et tenebras.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS, CAP. IV: Ante quidem
caelum factum est et terra, deinde lux, quae in officio dies est.

ITEM: Terram autem quam post caelum factam dicit, non terram solam
uult intelligi sed materiam significauit, id est omnia inferna quae
in mundi omnem speciem profecerunt. Caelum autem non hoc carnale sed
illud supernum quod spiritale est, in principio factum, ut, cum caelum
dicit primum factum, omnia inuisibilia create signaret. Totius enim
naturae summa et ima comprehendit, ut quidquid medium est procul dubio
factum credatur.

IDEM SUPER GENESIM: Fiat lux et facta est lux, id est angelica et
caelistis substantia, ex quibus unus spiritus, qui uocatur Lucifer,
creatus est, sapientior et eminentior omnibus aliis, quemadmodum Iob
dicit de eo: ipse est principium uiarum Dei, id est actionum uel
operum.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM OROSII AD IPSUM: Primus dies ipse est
angelica natura, quae primo caeli nomine nuncupata est.

ITEM: In principio fecit Deus caelum et terram, id est in filio omnem
spiritalem corporalemque creaturam.

ITEM: Quod dixit caelum, hoc mihi uidetur dixisse aquarum abyssum
tenebrosam, antea quodammodo fluitantem uitam, nisi conuertatur ad
creatorem, et /212/ fiat lux et contempletur Deum.

ITEM: Diuisit lucem a tenebris, diuisit inter bonos et malos angelos,
malos appellans tenebras, bonos lucem.

HIERONYMUS IN EZECHIELEM: In deliciis paradisi Dei fuisti, pro quo in
hebraico habet: Eden. Eden autem uertitur in delicias, quo sermone
demonstrat nequaquam hominem esse de quo scribitur sed contrariam
fortitudinem, quae quondam in Dei paradiso commorata sit.

ITEM: Aurum opus decoris tui. Septuaginta: Auro replesti thesauros
tuos, quod cogitatio eius diuinis patuerit sacramentis et
congregauerit sibi diuitias spiritales, de quibus dominus praecipit:
Thesaurizate uobis thesauros in caelo etc. Iste est thesaurus
absconditus de quo loquitur thesauro abscondito in agro.

GREGORIUS IN MORALIBUS, Ipse est principium uiarum Dei: Cum Deus
cuncta crearet, hunc primum condidit, quem reliquis angelis
eminentiorem fecit. Iudaei quoque periti in lege et prophetis sic
senserunt dicentes in Beelzabub, principe daemoniorum.

IDEM IN HOMILIA DE ANGELIS, QUAE SIC INCIPIT, AESTIVUM TEMPUS: Procul
dubio nouem esse ordines angelorum inueniuntur, unde et ipsi angelo
qui primus est conditus per prophetam dicitur: Tu signaculum
similitudinis plenus sapientia et perfectus decore in deliciis
paradisi fuisti. Qui notandum quod non ad similitudinem Dei factus,
sed signaculum similitudinis dicitur, ut quia in eo subtilior est
natura, in illo imago Dei sublimius insinuetur expressa. Quo in loco
mox subditur: Omnis lapis pretiosus operimentum tuum, sardius,
topazius etc. Ecce nouem dixit nomina lapidum, quia profecto nouem
sunt ordines angelorum, quibus nimirum ordinibus ille primus angelus
ideo ornatus et opertus exstitit, quia dum cunctis agminibus angelorum
praelatus est, ex eorum comparatione clarior fuit.

EX LIBRO QUAESTIONUM OROSII AD AUGUSTINUM: Orosius: Omnes angeli
aequales an inaequales /213/ creati sunt? et si aequales, cur non
omnes firmi et stabiles fuerunt?  si inaequales, quo merito alii
praescientiae suae stabilitatem suam accipere meruerunt? Augustinus:
Omnes quidem angeli acquales creati sunt sed cadentibus illis per
superbiam caeteri Domino pia obedientia cohaeserunt, accipientes
certam scientiam suae stabilitatis, quam illi nunquam habuerunt.

IDEM DE CIVITATE DEI LIB. XI: Antequam peccassent angeli, illius
sapientiae fuerunt participes et bonis angelis aequales; quomodo
dicturi sumus? quandoquidem si acquales in ea fuissent, etiam isti in
eius aeternitate mansissent pariter beati, quia pariter certi.
Quapropter si uere perfecteque beata uita nonnisi perfecta est, non
erat talis istorum, quandoque desitura, et propterea non aeterna, siue
id scirent, siue nescirent, quia scientes timor, nescientes error
beatos esse non sinebat.

IDEM LIB. XII: Causa beatitudinis angelorum bonorum ea uerissima
rep[p]eritur quod ei adhaerent qui summe est. Causa uero miseriae
malorum angelorum est, quod ab illo, qui summe est a[d]uersi ad se
ipsos conuersi sunt, qui non summe sunt. Initium quippe omnis peccati
superbia.

ITEM: Beatitudinis illorum causa est adhaerere Deo, istorum miseriae
non adhaerere Deo.

IDEM DE CORREPTIONE ET GRATIA: Angeli quidam, quorum princeps est qui
dicitur diabolus, per liberum arbitrium a Deo refugae facti sunt.
Caeteri autem per ipsum liberum arbitrium in ueritate steterunt.

ITEM: Diabolus et angeli eius etsi beati erant antequam caderent, et
se in miseriam casuros esse nesciebant, erat tamen adhuc quod eorum
adderetur beatitudini, id est ut magna per spiritum sanctum data
abundantia caritatis Dei cadere ulterius omnino non possent et hoc de
se certissime nossent.

ITEM: Sed quia nesciebant suam futuram miseriam, minore quidem sed
tamen beatitudine sine ullo uitio fruebantur. Nam si suum casum
futurum nossent aeternumque /214/ supplicium, beati utique non esse
possent, quos huius tanti mali metus iam tunc miseros esse
compelleret.

ITEM: Similiter hominem fecit cum libero arbitrio et quamuis sui casus
ignarum, tamen ideo beatum, quia et non mori et miserum non fieri in
sue potestate esse sentiebat.

PHILIPPUS PRESBYTER, AUDITOR HIERONYMI, IN IOB: Ecce, qui seruiunt ei,
non sunt stabiles, et in angelis suis reperit prauitatem. Dicitur hoc
quidem de diabolo, qui quondam sanctus angelus fuit.

AMBROSIUS AUTPERTUS IN APOCALIPSI LIB. VI: Cecidit accusator fratrum
nostrorum etc. In quibus uerbis intelligi datur non de prima eius
ruina hoc dictum fuisse, si enim, ut uerum est, angelus prima, homo
uero sexta die est conditus, apostate autem domino affirmante in
ueritate non stetit. Ac per hoc statim ut creatus est, cecidit etc.


Q. 47: QUOD ANTE CREATIONEM HOMINIS ANGELUS CECIDERIT ET CONTRA.

ISIDORUS DE SUMMO BONO CAP. X: Prius de caelo cecidisse diabolum quam
homo conderetur. Nam mox ut factus est, in superbiam erupit et
praecipitatus est de caelo. Nam iuxta ueritatis testimonium ab initio
mendax fuit, et in ueritate non stetit quia statim ut factus est
cecidit.

AUGUSTINUS SUPER GENESIM AD LITTERAM LIB. XI, DE DIABOLO: Nonnulli
dicunt ipsum deiectum fuisse a supernis quod inuidit homini facto ad
imaginem Dei. Porro autem inuidia sequitur superbiam. Cum igitur
superbia sit amor excellentiae propriae, inuidia uero sit odium
felicitatis alienae, quid unde nascatur satis in promptu est. Amando
enim quisque excellentiam suam uel paribus inuidet, quod /215/
coaequantur sibi, uel inferioribus, ne sibi coaequentur, uel
superioribus, quod eis non coaequetur. Superbiendo igitur inuidus, non
inuidendo superbus quisquam est. Et merito initium omnis peccati
superbia est, ut definit scriptura. Cui aptatur, quod ait apostolus,
radix omnium malorum cupiditas, si auaritiam generalem intelligamus,
qua quisque appetit amplius quam oportet.

ITEM: Quando deiecerit superbia diabolum, scriptura non dicit, ante
tamen factum fuisse, et ex hoc eum homini inuidisse, ratio
declarat. In promptu enim est non ex inuidia superbiam nasci sed ex
superbia inuidiam. Non autem frustra putari potest, diabolum ab initio
temporis cecidisse, nec fuisse ullum ante tempus, quo cum angelis
sanctis pacatus uixit sed ab ipso primordio creaturae apostatasse, ut
quod Dominus ait: Ille homicida fuit ab initio, et in ueritate non
stetit, utrumque ab initio intelligamus. Ab initio ergo homicida fuit,
quia primum hominem occidit. Quod autem nunquam putatur in ueritate
stetisse, nunquam cum angelis beatam uitam duxisse sed ab initio suae
conditionis cecidisse, non sic accipiendum est ut non propria
uoluntate deprauatus sed malus creatus putetur. Alioquin non ab initio
cecidisse diceretur sed factus continuo se a luce ueritatis auertit
superbia tumidus et propriae potestatis dilectione corruptus Unde
beatae uitae atque angelicae dulcedinem non gustauit. Proinde nec sui
casus praescius esse potuit. Et non ex eo quod acceperat cecidit sed
ex eo quod acciperet, si subdi uoluisset Deo.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE /216/ LEGIS: Praeuidit
diabolus quod ad accusationem suam factus est homo.

ITEM CAP. III: Et ne praetermisisse uideamur, cur mundus factus sit,
dicimus diabolum apostasia multos angelos secum in praeuaricationem
traxisse, dum uult sibi regnum impia praesumptione defendere. Lucifer,
qui mane oriebatur id est qui caeteris lucidior apparebat, erat enim
quasi princeps multorum, inter quos clarior erat, quorum societate ad
impium descendit certamen. Videns enim infra se multas spiritales
potentias, quippe cum in paradiso Dei praestantior esset, cognitione
mysterii caelestis, elatione inflatus, uoluit dici Deus.

EUIPIUS EX DICTIS AUGUSTINI XI DE GENESI AD LITTERAM, DE DIABOLO:
Nonnulli dicunt ipsum cecidisse, quod inuiderit homini. Porro inuidia
sequitur superbiam. Nec causa superbiae est inuidia sed inuidiae
superbia. Amando enim quisquis excellentiam suam uel paribus inuidet,
quod ei acquentur, uel superioribus. Superbiendo igitur inuidus, non
inuidendo quisque superbus est. Initium omnis peccati superbia, cui
aptatur dictum apostoli, radix omnium malorum auaritia, si auaritiam
generalem intelligamus, qua quisque appetit amplius quam oportet
propter excellentiam suam. Spiritalis autem auaritia est quae usitate
appellatur amor pecuniae, cuius nomine apostolus per speciem genus
significans uniuersalem auaritiam uolebat intelligi dicendo: radix
omnium malorum etc.

CYPRIANUS AD DEMETRIANUM: Diabolus hominem ad imaginem Dei factum
impatienter tulit, inde et periit primus et perdidit.

ITEM: Videamus unde zelus et quando et quomodo coeperit.

ITEM: Diabolus inter initia statim mundi et periit primus et
perdidit. Angelicam maiestatem subnixus ille Deo acceptus et carus,
postquam hominem ad imaginem Dei factum conspexit, in zelum maliuolo
liuore prorupit, non prius alienum deiciens zelo quam ipse zelo ante
deiectus; dum stimulante liuore homini gratiam datae immortalitatis
/217/ eripit, ipse quoque id quod prius fuerat amisit. Quale malum
est, quo angelus cecidit!

HIERONYMUS SUPER EPISTOLAM AD EPHESIOS: Don est nobis colluctatio
aduersus carnem et sanguinem: Contra spiritales hostes spiritalia arma
sumenda sunt, aduersus quos nobis est colluctatio in caelestibus, id
est pro caelestium promissione praemiorum. Non ut quidam putant,
antequam fundaretur terra et crearentur omnia quae sunt in ea,
peccauerunt sed ex quo uiderunt hominem tanto honore et gloria apud
Deum esse, zelo adducti contra hominem hostiles inimicitias exercere
coeperunt, sicut in libro Sapientiae scribitur: Inuidia diaboli mors
orbem ingressa est, et Dominus in euangelio dicit: ille homicida erat
ab initio et in ueritate non stetit.

IOHANNES EPISCOPUS IN QUODAM SERMONE DE DECOLLATIONE SANCTI IOHANNIS,
QUI SIC INCIPIT "HEU ME, QUID AGAM?": Diaboli telum mulieri Per
mulierem Iohannem capite truncauit. Et quid dicam de hominibus? per
mulierem angelos caelo deposuit, per mulierem cuncta posternit et
subiugat.


Q. 48: QUOD BONI ANGELI SIUE SANCTI VISIONE DEI FRUENTES OMNIA
        SCIANT ET NON.

EX LIBRO QUAESTIONUM OROSII AD AUGUSTINUM: Orosius: Primum diem
spiritalem astruis esse creaturam, et quamodo habuit uespere et mane?
Augustinus: Omnis creatura, antequam tempore suo fieret, in ipso Dei
uerbo prius erat ab angelis cognoscenda, et sic suo tempore facienda.
Quapropter ipsa creaturae cognitio in semetipsa uespera, in Deo erat
mane, quia plus uidetur ipsa creatura in Domino quam in se ipsa;
propterea ait: Quod factum est, in ipso uita erat. Omnia in Deo uita
sunt. Viuunt in Domino /218/ sine initio atque incommutabiliter omnes
rationes creaturarum. Ac per hoc plus uidentur ab angelis sanctis in
uerbo Dei, ubi sunt uita, quam in se ipsis, quia scientia angelorum in
comparatione Dei quodammodo uespera est. Sit ergo in cognitione
(spiritnum dies primus; in cognitione) firmamenti dies secundus. In
cognitione discretionis maris et terrae tertius. In cognitione solis
ac lunae et stellarum quartus. In cognitione reptilium et uolatilium
quintus. In cognitione iumentorum et ferarum uel ipsius hominis
sextus. Neque enim diei unius, quem intelligimus <naturam) spiritalium
creaturarum, id est angelicarum, sexies facta est cognitio. Sexies
fecit propter senarii perfectionem.

ISIDORUS DE SUMMO BONO, CAP. X: Angeli in uerbo Dei cognoscunt omnia
antequam in re fiant.

GREGORIUS DIALOGORUM LIB. IV, CAP. XXXIIII, DE SPIRITIBUS SANCTORUM:
Quia illic omnes communi claritate Deum conspiciunt, quid est quod ibi
nesciant, ubi scientem omnia sciunt?

IDEM IN HOMILIA DE ANGELIS, QUAE SIC INCIPIT "AESTIVUM TEMPUS":
Sublimiora illa agnina idcirco Cherubim uocata sunt, quia tanto
perfectiore scientia plena sunt quanto claritatem Dei uicinius
contemplantur.

ITEM: Sic in illa summa ciuitate spiritalia quaedam singulorum sunt ut
tamen sint communia omnium, et quod in suo quisque ex parte habet, hoc
in alio ordine totum possidet. Sed idcirco uno eodemque uocabulo
communiter non censentur, ut ille ordo uocari priuato uniuscuiusque
rei nomine debeat, qui hanc in munere plenius accepit. Seraphim nanque
ardentes diximus, et tamen amore conditoris omnes simul ardent.
Cherubim uero plenitudinem scientiae, et tamen quis ibi aliquid
nesciat, ubi ipsum omnes scientiae Deum uident?

IDEM IN HOMILIA DE DIVITE ET LAZARO: Qui creatoris sui claritatem
uident, nihil in creatura agitur quod /219/ uidere non possint.

IDEM MORALIUM LIB. II: Angelorum spiritus, quia ipsum fontem scientiae
contemplantur, quid de his quae scienda sunt nesciunt, qui scientem
omnia sciunt?

ITEM: Eorum itaque scientia comparatione nostra ualde dilatata est,
sed comparatione diuinae scientiae angusta.

ITEM LIB. IV: Quod uero angeli superiorum angelorum potestatibus
dispensantur, Zacharias perhibet propheta qui ait: Ecce angelus, qui
loquebatur in me, egrediebatur et alius angelus egrediebatur in
occursum eius, et dixit ad eum: Curre, loquere ad puerum istum dicens:
Absque muro habitabitur Ierusalem. Si enim in ipsis officiis sanctorum
spirituum, nequaquam potestates summae minima disponerent, nullo modo
hoc quod homini diceret angelus ab angelo cognouisset.

HIERONYMUS SUPER XXIII PSALMUM, ID QUOD DICITUR Quis est iste rex
gloriae? In uoce etiam angelorum dictum accipit, ac si et ipsi
quaererent dicentes, quis est iste rex gloriae, cui uidelicet propheta
caelos aperiri praecipit ut eius humanitas ascendat. Nos quippe
inquiunt, semper patrem et filium insimul esse uidemus. Non est autem
absurdum, si quidam angelorum qui plenitudinem scientiae non habent,
mysterium incarnationis non nouerunt, qui humanitatem Christi super se
conscendentem ad dexteram patris obstupescerent, quasi apud se
quaerentes, quis est iste rex gloriae?

IDEM IN SERMONE NATALIS DOMINI, QUI SIC INCIPIT "HODIE VERUS SOL ORTUS
EST MUNDO": O dies saeculi omni sole lucidior! O tempus cunctis
saeculis spectantius! Quod praestolabantur angeli, quod Cherubim et
Seraphim et caelorum ministeria nesciebant, hoc in nostro tempore
reuelatum est. Quod illi uidebant per speculum et per imaginem, nos
cernimus in ueritate.

AMBROSIUS DE MYSTERIIS: Dubitauerunt enim etiam angeli, cum resurgeret
Christus; dubitauerunt potestates /220/ caelorum uidentes quod caro in
caelum ascenderet. Denique quid dicebant? Quis est iste rex gloriae?
Et cum alii dicerent, tollite portas prinoipis uestri et eleuamini
portae aeternales, et introibit re~ gloriae, alii dubitabant dicentes:
Quis est iste rex gloriae? In Isaia quoque habes dubitantes uirtutes
caelorum dixisse: Quis est iste qui ascendit ex Edom, rubor
uestimentorum eius ex Bosor, speciosus in stola candida?

IDEM DE FIDE AD GRATIANUM IMPERATOREM LIB. IV: Quid mirum si mysterium
Dei per sapientiam mundi non potuerunt homines comprehendere, quod nec
angeli cognoscere nisi ex reuelatione potuerunt? Quis enim potuit
opinione magis quam fide sequi Iesum, nunc de caelis inferna
penetrantem, nunc ab inferis ad caelestia resurgentem, subito
exinanitum, ut habitaret in nobis, nec unquam immunitum, cum semper
filius in patre et in filio pater esset. Dubitauit in eo ipse
praenuntius licet per synagogae typum. Denique missis discipulis
interrogat: Tu es qui uenturus es? Obstupuerunt et angeli
caelestae mysterium. Unde cum resurgeret dominus, atque illum
resurgentem ab inferis astra sustinere non possent, haeserunt etiam
caelestia opinionis incerta.

ITEM: Angeli Dominum de morte triumphantem uenire cernentes tolli
portas principibus imperabant, cum admiratione dicentes: Tollite
portas prinoipes uestri, et introibit rex gloriae. Erant tamen adhuc
in caelestibus qui stuperent, qui admirarentur nouam pompam, nouam
gloriam, et ideo requirebant: Quis est iste rem gloriae? Sed quia
angeli processus habent scientiae et capacitatem profectus, habent
utique discretionem uirtutis atque prudentiae. Solus enim sine
processu Deus quia in omni perfectione semper aeternus est. Dicebant
alii, illi utique qui affuerant resurgenti, illi qui uiderant uel
etiam cognouerant: Dominus fortis in proelio. Iterum /221/ dicebant:
Quis est iste rez gloriae? Vidimus eum, non habebat speciem neque
decorem. Si ergo ipse non est, quis est iste rex gloriae?  Respondetur
a scientibus: Dominus uirtutum ipse est rex gloriae.

IDEM SUPER LUCAM LIB. I: Et quid de hominibus loquimur, cum etiam de
ipsis caelestibus uirtutibus et potestatibus legimus, quia Deum nemo
uidit unquam? Et addidit quod ultra caelestes est potestates:
unigenitus filius, qui est in sinu patris, ipse narrabit. Ideo Deum
nemo uidit unquam, quia eam quae in Deo habitat plenitudinem
diuinitatis nemo mente aut oculis comprehendit.

ITEM: Denique nec apostoli omnes Christum uidebant, et ideo ait: Tanto
tempore uobiscum sum, et adhue me non cognouistis?

IDEM DE FIDE AD GRATIANUM: Mihi impossibile est generationis scire
secretum. Supra potestates, supra angelos, supra Cherubim, supra
Seraphim, supra omnem sensum est.

ITEM: Mysterium patris nec angeli potuerunt comprehendere.

AUGUSTINUS LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS: Cherubim et
Seraphim non comprehendunt penitus quid sit Deus, quia nemo nouit
patrem nisi filius.

ISIDORUS DE SUMMO BONO CAP. III: Quantumcumque ad parilitatem
angelicam humana post resurrectionem natura proficiat et ad
contemplandum Deum indefessa consurgat, uidere tamen eius essentiam
plene non ualet, quia nec ipsa perfectio angelica in totum attingit
scire secundum apostolum, qui ait: Pax Dei, quae exsuperat omnem
sensum, ut subaudias, etiam angelorum. Sola enim trinitas sibi integre
nota est, et humanitas a Christo suscepta, quae tertia est in
trinitate persona. Dei essentia sciri potest, dum esse creditur. Opus
uero eius et iudicia a nullo penitus sciuntur. Non possunt sensu
penetrari uel angelico uel humano. Tantum uenerari opus est et timere,
non discutere aut inquirere, /222/ secundum apostolum qui ait: Quis
enim cognouit sensum Domini?

HAIMO SUPER EPISTOLAM AD EPHESIOS: Ut innotescat multis formis
sapientia Dei principibus et potestatibus in caelestibus per
ecclesiam. Ut ergo ista multiplex sapientia Dei manifestaretur
principibus et potestatibus in caelestibus, quas beatus Hieronymus
angelicas uirtutes uult intelligi caelo residentes, filius Dei ueniens
in mundum reuelauit eam apostolis. Et per ecclesiam, hoc est in
ecclesia praedicantibus apostolis manifestauit angelicis uirtutibus.
Dicit nanque beatus Hieronymus quod quaedam angelicae dignitates
fuerunt quae mysteria superius memorata ad purum non intellexerunt,
donec completa est passio Christi, et apostoli per omnes gentes
coepissent praedicatione sua gentiles trahere ad fidem. Quod probari
potest per hoc, quod angeli admirando dixerunt illo ascendente ad
caelos: Quis est iste qui uenit de Edom, hoc est de cruento et
sanguinolento mundo? Et in psalmo: Quis est iste rex gloriae? Illis
enim qui maioris dignitatis sunt et per quorum ministerium illa
nuntiata sunt, cognita fuerunt utpote consiliariis et nuntiis. Illis
uero qui minoris potestatis sunt, potest esse ut ex parte incognita
essent.

ITEM: Et qui ascendit super omnes caelos, id est spiritus, ut
adimpleret omnia, scilicet oracula legis et prophetarum, uel etiam
caelestia et terrestria de sua cognitione et reuelatione dignitatis
suae. Caelestia impleta sunt, quia erant quaedam angelicae potestates
quae mysterium natiuitatis Christi passionis, resurrectionis,
ascensionis ad liquidum non cognouerunt, quousque impleta sunt. Unde
admirando dicunt in psalmo: Quis est iste rex gloriae?


Q. 49: QUOD OMNES ORDINES CAELESTIUM SPIRITUUM GENERALITER ANGELI
        VOCENTUR ET NON.
 
GREGORIUS IN HOMILIA DE ANGELIS: Decem uero dragmas habuit mulier,
quia nouem sunt ordines angelorum. Sed /223/ ut compleretur electorum
numerus, homo decimus est creatus.

ITEM: Nouem uero angelorum ordines diximus, quia uidelicet esse
testante sacro eloquio scimus angelos, archangelos, uirtutes,
potestates, principatus, dominationes, thronos, Cherubin atque
Seraphin.

ITEM: Dum principatibus, potestatibus, uirtutibus atque dominationibus
coniunguntur throni, quinque sunt ordines. Quibus dum angeli et
archangeli Cherubin atque Seraphin adiuncta sunt, procul dubio nouem
esse ordines angelorum inueniuntur.

ITEM: Ecce nouem diximus nomina lapidum quia profecto nouem sunt
ordines angelorum.

ITEM: Graeca etenim lingua angeli nuntii, archangeli uero summi nuntii
uocantur.

ITEM: Angelorum uocabulum nomen est officii, non naturae. Nam sancti
illi caelestis patriae spiritus semper quidem sunt spiritus sed
semper uocari angeli nequaquam possunt, quia tunc solum sunt angeli
cum per eos aliqua nuntiantur, unde et per psalmistam dicitur: Qui
facit angelos suos spiritus. Ac si aperte dicat, Qui eos quos semper
habet spiritus, cum uoluerit, angelos facit. Hi autem qui minima
nuntiant, angeli; qui uero summa nuntiant, archangeli uocantur. Hinc
est enim quod ad Mariam uirginem non quilibet angelus sed Gabriel
archangelus mittitur.

ITEM: Fertur uero Dionysius Areopagita, antiquus uidelicet ac
uenerabilis pater, dicere quod ex minoribus angelorum agninibus foris
ad explendum ministerium uel uisibiliter uel inuisibiliter mittuntur;
scilicet quia ad humana solatia ut angeli aut archangeli ueniunt. Nam
superiora illa agmina ab intimis nunquam recedunt, quoniam ea quae
praeminent usum exterioris ministerii nequaquam habent. Cui rei illud
uidetur esse contrarium quod Isaias dicit: Volauit ad me unus de
Seraphin, et in manu eius calculus, quem forcipe tulerat de altari, et
tetigit os moum. Sed in /224/ hac sententia prophetae uult intelligi
quia hi spiritus, qui mittuntur, eorum uocabula percipiunt quorum
officium gerunt. Qui[a] enim, ut peccata locutionis incendat, de
altari angelus carbonem portat, Seraphin uocatur, quod incendium
dicitur. Huic autem sensui et illud creditur non inconuenienter
opitulari, quod per Danielem dicitur: Milia milium ministrabant ei et
decies milies centena milia assistebant ei. Aliud est nanque
ministrare, aliud assistere. Ministrant quidem Deo qui ad nos
annuntiando exeunt, assistunt uero qui sic contemplatione intima
perfruuntur ut ad explenda foras opera minime mittantur. Sed quia in
quibusdam scripturae locis quaedam per Cherubin, quaedam uero per
Seraphin agi didicimus, utrum per se haec faciunt an per subiecta
agmina agantur, quae, sicut dicitur, in eo quod a maioribus ueniunt
maiorum uocabula sortiuntur, nos affirmare nolumus quod apertis
testimoniis non probamus. Hoc tamen certissime scimus, quod ad
explendum de supernis ministerium alii spiritus alios mittunt,
Zacharia scilicet attestante propheta, qui ait: Ecce angelus qui
loquebatur in me egrediebatur, et alius angelus egrediebatur in
occursum eius etc.

ITEM: Minora uero sunt quae mittuntur, maiora quae mittunt. Sed hoc
quoque de ipsis agninibus quae mittuntur certum tenemus, quia et cum
ad nos ueniunt, sic exterius implent ministerium ut tamen nunquam
desint interius per contemplationem.

HAIMO IN EPISTOLA AD HEBRAEOS: Ut ait Didymus Graecus in libro de
spiritu sancto, ex omnibus angelorum ordinibus aliqui mittuntur.


Q. 50: QUOD IN CAELESTI UITA NEMO PROFICIAT ET CONTRA.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM SERMONE XXIX: Ad patriam quae sursum est,
ubi nemo moritur, quia nemo nascitur, ubi /225/ nemo iam proficit et
nemo deficit.

AMBROSIUS DE FIDE AD GRATIANUM IMPERATOREM: Erant adhuc in caelestibus
qui stuperent, qui admirarentur nouam pompam, nouam gloriam, et iam
requirebant: Quis iste rex gloriae? Sed quia angeli processus habent
scientiae, solus enim sine processu Deus, dicebant alii, illi utique
qui affuerant resurgenti, qui uiderant: uominus fortis et potens;
Dominus potens in proelio. Iterum multitudo angelorum triumphali
agmine praecinebant: Tollite portas principes uestras, et eleuamini
portae aeternales, et introibit rez gloriae. Rursus alii stupentes
dicebant: Quis est iste rez gloriae?  Iidimus eum non habentem speciem
neque decorem. Si ergo ipse non est, quis est iste rex gloriae?
Respondebatur a scientibus: Dominus uirtutum, ipse est rex gloriae.

ITEM: Quo modo ascendemus caelum? Sunt illic dispositae potestates,
ordinati principes, qui caeli ianuas seruant, qui ascendentem
interrogant.

ITEM: Porta aeternalis est Petrus, Iohannes, Iacobus.

ITEM: Grande mysterium Christi, quod stupuerunt angeli.

HIERONYMUS AD PAMMACHIUM ET MARCELLAM CONTRA ACCUSATOREM DE
EXPOSITIONE EIUS IN EPISTOLA AD EPHESIOS: Secundum locum breuiter
ponam, ubi Paulus loquitur: Sedere eum faciens ad dezberam suam in
caelestibus super omnem principatum et potestatem et uirtutem et
dominationem et omne nomen, quod nominatur non solum in hoc saeculo,
sed etiam in futuro, post multiplicem expositionem, cum ad ministrorum
Dei officia peruenissem et de principatibus ac potestatibus et
uirtutibus et dominationibus dicerem, etiam hoc addidi: Necesse est ut
subiectos habeant et timentes se et seruientes sibi et eos qui a sue
fortitudine roborentur. Quae distributiones officiorum non so lum in
praesentiarum sed etiam in futuro saeculo erunt, ut per singulos
profectus et honores, ascensiones et descensiones uel crescat aliquid,
uel decrescat et sub alia atque alia potestate, uirtute, principatu
/226/ et dominatione fiat. Et post exemplum terreni regis totanque
palatii descriptionem, postquam diuerse ministeriorum Dei officia
demonstrabam, addidi: Et putamus Deum, Dominum dominorum, simplici
tantum ministerio es contentum? Quomodo archangelus non dicitur nisi
prior est angelorum, sic principatus potestates et dominationes non
appellatur nisi subiectos aliquos habeas inferioris gradus. Sin autem
putat idcirco me Origenem sequi, quia profectus et honores et
ascensiones et descensiones, incrementa et imminutiones in expositione
mea posui, sciat multum interresse de angelis et Seraphin et Cherubin
dicere, daemones et homines fieri, quod affirmat Origenes.

AUGUSTINUS IN PSALMO LXXXV: Adiuuisti me et consolatus es
me. Contristatus est beatus Cyprianus in passione, modo consolatus est
in corona. Modo consolatus adhuc tristis est. Dominus enim Iesus adhuc
interpellat pro nobis, omnes martyres, qui cum illo sunt,
interpellant. Non transeunt interpellatidnes ipsorum nisi cum
transierit gemitus noster. Cum transierit, in ciuitate uiuentium
erimus. Quis ibi gemit?

PAULUS IN EPISTOLA AD ROMANOS: Scimus enim quod omnis creature
ingemiscit et parturit usque adhuc.


Q. 51: QUOD PRIMI PARENTES SINT CREATI MORTALES ET NON.

AUGUSTINUS IN LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. XXI: Deus
hominem fecit, qui quamdiu non peccaret, immortalitate uigeret, ut
ipse sibi auctor esset aut ad uitam aut ad mortem, ut custodians se a
peccato labore suo gauderet se immortalem, negligens uero factus ipse
sibi imputaret, quod coeperat esse mortalis. Quamdiu enim in creatoris
lege durauit, dignus fuit edere de arbore uitae, ut mori non
posses. Nec enim corpus tale erat quod dissolui impossibile uideretur,
sed gustus arboris /227/ uitae corruptionem corporis inhibebat.
Denique etiam post peccatum potuit indissolubile manere, si modo
permissum esset ei edere de arbore uitae. Nam quomodo immortale corpus
habebat, quod cibo sustentabatur? Immortalis enim non eget esca uel
potu. Vitae autem arbor medicinae modo corruptionem omnem prohibebat.

IDEM DE CIVITATE DEI LIB. XIII, DE CORPORE QUOD NUNC GESTAMUS: Nec
tale quidem erit quale fuit in primis hominibus ante peccatum, qui
licet morituri non essent nisi peccassent, alimentis tamen ut homines
utebantur nondum spiritalia sed adhuc alla corpora terrena gestantes
etc.

IDEM DE BAPTISMO PARVULORUM LIB. I: Adam quamuis secundum corpus terra
esset et corpus in quo creatus est animale gestaret, tamen si non
peccasset, in corpus fuerat spirituale mutandus et in illam
incorruptionem quae fidelibus et sanctis promittitur sine mortis
periculo transiturus.

ITEM: Proinde si non peccasset Adam, non erat exspoliandus corpore sed
superuestiendus immortalitate et incorruptione, ut absorberetur
mortale a uita, id est ab animal) ad spirituale transiret. Neque enim
metuendum erat ne si diutius hic uiueret in corpore animali senectute
grauaretur et ueterascendo perueniret ad mortem. Si enim Deus
Israelitarum uestimentis et calceamentis praestitit, quod per tot
annos non sunt oblita, quid mirum si obedienti homini eiusdem potentia
praestaretur, ut animale, hoc est mortale, habens corpus haberet in eo
quendam statuary, quo sine defectu esset annosus, tempore quo uel let
Deus a mortal itate ad immortal itatem sine morte uenturus? Sicut enim
haec ipsa caro quam nunc habemus non ideo non est uulnerabilis, quia
non est necesse ut uulneretur, sic illa et non ideo fuit non mortalis,
quia non erat necesse ut moreretur. Talem puto habitudinem adhuc in
corpore animali atque mortali etiam in illis qui sine morte hinc
translati sunt, fuisse concessam. Neque enim Enoch et Elias per tam
longam aetatem senectute marcuerunt. NEc tamen credo eos iam in illam
spirirualem qualitatem corporis commutatos, qualis in resurrectione
/228/ promittitur, quae in domino prima praecessit; nisi quia isti
fortasse nec his cibis egent, qui sui consumptione reficiunt sed ex
quo translati sunt, ita uiuunt ut similem habeant satietatem ei qua
illis XL diebus Elias ex calice aquae et ex collyride panis sine cibo
uixit; aut si et his sustentaculis opus est, ita in paradiso fortasse
pascuntur sicut Adam priusquam per peccatum exinde exire meruisset.
Habebat enim, quantum aestimo, et de lignorum frondibus refectionem
contra defectionem et de ligno uitae stabilitatem contra uetustatem.

IDEM SUPER GENESIM: Illud corpus ante peccatum et mortale secundum
aliam causam et immortale secundum aliam dici poterat; mortale quia
poterat mori, immortale quia poterat non mori. Aliud enim est non
posse mori, aliud est posse non mori.

ITEM: Primus homo creatus est immortalis, quod ei praestabatur de
ligno uitae, non de conditione naturae, a quo separatus est, ut posset
mori, qui nisi peccasset posset non mori. Mortalis ergo erat
conditione corporis animalis, immortalis beneficio Dei. Si enim
animale utique mortale, quia et mori poterat, quamuis et immortale,
quia non mori poterat. Neque enim immortale, quod mori omnino non
possit, erit nisi spirituale, quod nobis futurum in resurrectione
promittitur.

GREGORIUS RESPONDENS AUGUSTINO CANTUARIORUM EPISCOPO: Cum primum
parentes nostri in paradiso deliquissent, immortalitatem quam
acceperant, recto Dei iudicio perdiderunt.

BEDA SUPER LUCAM: Qui etiam exspoliauerunt eum, id est indumenta
gratiae spiritualis immortalitatis et innocentiae auferunt.

ITEM: Semi-uiuo relicto quia immortalitate exuere sed rationis sensum
abolere non possunt.  /229/


Q. 52: QUOD ADAM EXTRA PARADISUM SIT CONDITUS ET CONTRA.

GENESIS: Plantauerat autem dominus Deus paradisum uoluptatis a
principio, in quo posuit hominem, quem formauerat.

ITEM: Tulit ergo dominus Deus hominem et posuit eum in paradisum
uoluptatis.

REMIGIUS IN GENESIM: Ex hoc quod positus homo in paradiso dicitur,
datur intelligi non ibi fuisse conditum sed in hac nostra mortali
terra, quia diuina praescientia illum peccaturum et ob hoc ab illa
sancta terra in hanc uallem miseriae nouerat propellendum.

AUGUSTINUS DE VERBIS DOMINI IN SERMONE, Non turbetur cor uestrum:
Auctoritate illa qua Adam in paradiso formauit, carnem sibi ex
substantia ipsius Mariae fabricauit, quam pro salute nostra suscipiens
natus est Deus et homo.


Q. 53: QUOD PECCATUM ADAE MAGNUM FUERIT ET NON.

AMBROSIUS IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS: Propterea sicut per unum
hominem pecoatum etc. Quia unus Adam id est Eua, quia mulier Adae
peccauit.

ITEM: In quo, id est in Adam, omnes peccauerunt. Ideo dixit in quo,
cum de muliere loquebatur, quia non ad speciem retulit sed ad genus.
In similitudinem praeuaricationis Adae et Thara, pater Abrahae, et
Nachor et Laban proprios deos habebant. Et peccatum Adae non longe est
ab idolatria. Praeuaricauit enim putans se hominem futurum Deum.
Aestimauit enim hoc magis profuturum, quod diabolus suasit, quam quod
Deus iussit, in loco Dei diabolum statuens. Unde et subditus /230/
factus est diabolo.

AUGUSTINUS IN ENCHIRIDION CAP. XLV: Quamuis et in illo peccato, quod
per unum hominem intrauit in mundum, et in omnes homines pertranaiit,
propter quod etiam paruuli baptizantur, possint intelligi plura
peccata, si unum ipsum in sua quasi membra singula diuidatur. Nam et
superbia est illic, quia homo in sua potius esse quam in Dei potestate
dilexit; et sacrilegium, quia Deo non credidit; et homicidium, quondam
se praecipitauit in mortem; et fornicatio spiritualis, quondam
integritas mentis humanae serpentine suasione corrupta est; et furtum,
quia cibus prohibitus usurpatus est; et auaritia, quia plus quam quod
sufficere debuit, appetiuit; et si quid aliud in hoc uno admisso
diligenti consideratione inueniri potest.

ITEM CAP. XLVI: In iniquitatibus conceptus sum et in delictia mater
mea in utero me aluit. Neque hic dixit in iniquitate uel in peccato,
cum ad hoc recte dici possit sed iniquitates et peccata dicere
maluit. Quia et in illo uno quod in omnes homines pertransiit atque
tam magnum est ut in eo mutaretur et conuerteretur humana natura,
reperiuntur, sicut supra disserui, plura peccata.

HIERONYMUS AD VIRGINEM DEO CONSECRATAM: Adae magis parcendum fuerat,
qui adhuc nouellus erat et nullius ante peccantis et propter peccatum
suum morientis retrahebatur exemplo. Tibi uero post tanta documenta,
post legem, post prophetas, post euangelia, post apostolos, si
delinquere uolueris, quomodo indulgere possit ignoro.


Q. 54: QUOD PRIMUM HOMINIS PECCATUM NON COEPERIT A PERSUASIONE
        DIABOLI ET CONTRA.

AUGUSTINUS SUPER GENESIM AD LITTERAM, LIB. XI: Nec arbitrandum est
quod esset hominem deiecturus tentator, nisi praecessisset in anima
hominis quaedam elatio comprimenda /231/ ut per humiliationem peccati,
quam de se falso praesumpserit disceret.

IDEM IN PSALMO CXVIII: Apostolus intelligens generalem auaritiam, quae
radix est omnium malorum. Nam ipsi primi homines per serpentem decepti
et deiecti non fuissent, nisi plus quam acceperant habere uoluissent.
Hic quippe promiserat: eritia sicut dii. Ergo ista pleonoxia subuersi
sunt.

HIERONYMUS IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS: Propterea sicut per unum
hominem. Si per unum hominem Euam peccatum intrauit in mundum,
insaniunt qui dicunt, antequam deciperet diabolus Euam peccatum fuisse
in mundo.


Q. 55: QUOD EVA SOLA NON ADAM SEDUCTA SIT ET CONTRA.

AUGUSTINUS SUPER GENESIM AD LITTERAM, LIB. XI: Apostolus ait: Adam non
est seductus, mulier autem seducta est. Nam interrogatus non ait,
mulier seduxit me sed ipsa mihi dedit de ligno. Illa uero dixit:
Serpens seduxit me. Ita Salomon, nunquidnam credendus est, quod in
simulacrorum cultu crediderit esse aliquid utilitatis? Sed mulierum
amori resistere non ualuit, faciens quod sciebat non esse faciendum ne
suas delicias contristaret. Ita et Adam, postquam mulier seducta
manducauit eique dedit, noluit eam contristare. Non carnis
concupiscentia, quam nondum senserat uictus, sed amicali quodam
beniuolentia, qua plerumque fit ut offendatur Deus, ne homo ex amico
fiat inimicus; quod eum facere non debuisse, diuinae sententiae iustus
exitus indicauit. Ergo alio quodam modo ipse etiam deceptus est; sed
dolo illo serpentino quo mulier seducta est, nullo modo illum arbitror
potuisse seduci. /232/ Hanc autem proprie seductionem appellauit
Apostolus, qua id quod suadebatur, cum falsum esset, uerum putatum
est, id est quod Deus ideo illud lignum tangere prohibuerit, quod
sciebat eos, si tetigissent, uelut Deos futuros, tanquam eis
diuinitatem inuideret.

AMBROSIUS IN EXAMERON DE DIE V: Adam per Euam deceptus est, non Eua
per Adam. Quem uocauit ad culpam mulier, iustum est ut eum
gubernatorem assumat, ne iterum feminea facilitate labatur.

PASCHASIUS DE CORPORE ET SANGUINE DOMINI CAP. XII: Diuina sapientia
haec simul de latere suo produxit, ut unde mulier, quae deceperat
priorem Adam, creata est, inde ecclesia formaretur.

EX SERMONE CHRYSOSTOMI IN XL: Denique consentiens mulier talis circa
uirum extitit qualem circa se malitiam serpentis inuenit. Adeo
persuasa est et persuasit, infecta est et infecit, decepta est et
decepit.

AUGUSTINUS DE SINGULARITATE CLERICORUM: Miramur, si Adam per Euam
seductus est, quem nulla morientium exempla praecesserant.


Q. 56: QUOD HOMO LIBERUM ARBITRIUM PECCANDO AMISERIT ET NON.

AUGUSTINUS IN ENCHIRIDION CAP. XXX: Nam libero arbitrio male utens
homo et se perdidit et ipsum. Sicut enim qui se occidit utique uiuendo
se occidit nec se ipsum poterit resuscitare, ita cum libero peccaretur
arbitrio, uictore peccato amissum est et liberum arbitrium. A quo enim
quia deuictus est, huius et seruus factus est. Quae autem potest serui
esse libertas, nisi quando eum peccare delectat? liberaliter enim
seruit, qui sui domini uoluntatem /233/ libenter facit. Ac per hoc et
ad peccandum fiber est qui peccati seruus est.

IDEM DE CORREPTIONE ET GRATIA: Liberum arbitrium et ad malum et ad
bonum faciendum confitendum est nos habere. Sed in malo faciendo liber
est quisque iustitiae seruusque peccati.

IDEM DE GRATIA ET LIBERO ARBITRIO: Semper est in nobis uoluntas libera
sed non semper est bona. Aut enim a iustitia libera est quando seruit
peccato, et tunc est male; aut a peccato libera est quando seruit
iustitiae, et tunc est bona. Gratia uero Dei semper est bona, et per
hanc fit ut sit homo uoluntatis bonae, qui prius fuit malae.

ITEM: Non enim homo sic gratiam suscipit ut propriam perdat
uoluntatem. Tamen ne ipsa uoluntas sine gratia Dei putetur boni
aliquid posse subiecit: non ego autem sed gratia Dei mecum, id est non
solus, ac per hoc nec gratia Dei sola nec ipse solus.


Q. 57: QUOD ADAM IN LOCO CALVARIAE SEPULTUS SIT ET CONTRA.

AMBROSIUS ORONTIANO: Haec filia ecclesiae ad superiora se bonis
consiliis attollens, quam suscepit in Golgotha Christus, ubi Adae
sepulcrum erat, ut ilium mortuum in sua cruce resuscitaret. Ubi ergo
in Adam mors omnium, ibi in Christo resurrectio.

HIERONYMUS AD MARCELLAM DE LOCIS SANCTIS, URBEM IERUSALEM LAUDANS: In
hac urbe, immo in hoc tunc loco et habitasse dicitur et mortuus esse
Adam. Unde et locus in quo crucifixus est dominus Caluaria appellatur,
scilicet quod ibidem sit antiqui hominis Caluaria condita, ut secundus
Adam et sanguis Christi de cruce stillans primi Adam et iacentis
propagatoris /234/ peccata dilueret, et tunc sermo ille apostoli
compleretur: Excitare qui dormis, et exsurge a mortuis, et illuminabit
te Christus.

IDEM IN LIBRO LOCORUM ET NOMINUM: Arboc corrupte in nostris codicibus
scribitur, cum in hebraeis legatur arbe, id est quattuor, eo quod ibi
tres patriarchae Abraam, Isaac et Iacob sepulti sunt, et Adam magnus,
ut in Iesu libro scriptum est, licet eum quidam conditum in loco
Caluariae suspicentur; haec autem Hebron olim metropolis
Philistinorum.

ISIDORUS DE VITA ET OBITU SANCTORUM PATRUM, DE ADAM: A paradiso
proiectus terram sentibus squalentem incoluit. Amissaque immortalitate
in puluerem rediit. Sepultus est autem in loco Arbe, hoc est Hebron,
metropolis allophylorum urbs.

ITEM: In agro Ephron in spelunca duplici, in cuius interiori parte
sepultus fuit Adam, in exteriore uero Abraham. Distat autem hic locus,
ut Iosephus edocet, septimo ab urbe Chebron stadio.


Q. 58: QUOD ADAM SALVATUS SIT ET CONTRA.

EX LIBRO SAPIENTIAE: Per sapientiam sanati sunt quicumque tibi
placuerunt domine a principio. Haec ilium, qui primus factus est a Deo
pater orbis terrarum, cum solus esset creatus, custodiuit et eduxit
ilium a delicto quo; et dedit illi uirtutem continendi omnia.

AUGUSTINUS IN EPISTOLA AD EVODIUM DE VERBIS PETRI, QUIBUS CHRISTUM
ASSERIT SOLVISSE INFERNI DOLORES: Quis ergo nisi infidelis negauerit
fuisse apud inferos Christum?

ITEM: Cur uoluerit uenire ubi dolores essent?  Quia erat, ut scriptum
est, inter mortuos liber, ubi princeps mortis non inuenit quod
supplicio deberetur.

ITEM: Et de illo quidem /235/ primo homine, quod eum ibidem soluerit,
ecclesia fere tota consentit; quod eam non inaniter credidisse
credendum est, undecumque hoc traditum sit, quamquam illud quod in
libro Sapientiae scriptum est: Haeo illum, qui primua faotua est,
patrem orbia terrarum, cum solus esset creatus, custodiuit, et eduxit
illum a delicto suo, magis facere pro hac sententia uideatur.

IDEM DE BAPTISMO PARVULORUM LIB. II, DE ADAM ET EVA: Sicut ergo illi
primi homines postea iuste uiuendo unde merito creduntur per Domini
sanguinem ab aeterno supplicio liberati.

ITEM LIB. I: Adam primus hominum peccauit, Abel primus hominum iuste
uixit.

HILARIUS IN PSALMO XIV: Denique Adam confessus ueniae reseruatur et
glorificatus in Christo est.

GREGORIUS EULOGIO EPISCOPO ALEXANDRINO ET ANASTASIO ANTIOCHENO: Primum
hominem, qua die peccauit, anima mortuum dicimus; qui tamen Adam post
modum per paenitentiam ad uitam rediit.

AUGUSTINUS DE SINGULARITATE CLERICORUM: Dico autem uobis, tolerabilius
erit Adae in die iudicii quam uobis.


Q. 59: QUOD DE PROMISSO SIBI PARTU MARIA DUBITAVERIT ET NON.

BEDA SUPER LUCAM: Quomodo fiet istud, quoniam uirum non cognosco?
Quomodo, inquit, fieri potest ut accipiam pariamque filium, quae in
castimonia uirginitatis uitam consummare disposui? Non autem quasi
incredula uerbis angeli, quomodo haec impleri ualeant requirit sed
certa quia oportebat impleri quod et tunc ab angelo audiebat et prius
a propheta dictum legerat, quo in ordine complendum sit interrogat,
quia uidelicet propheta qui hoc futurum praedixit, quomodo fieri
posset non dixit sed /236/ angelo dicendum reseruauit.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. LXIX: Ambigenti
Mariae de conceptus possibilitate angelus praedicat dicens: Spiritus
sanctus superueniet in te; hoc est ne dubites, quia uirum nescis,
quoniam spiritus sanctus operabitur ut sine uiro concipias.


Q. 60: QUOD VERBUM DEI IN UTERO VIRGINIS SIMUL ANIMAM ET CARNEM
        SUSCEPERIT ET NON.

GREGORIUS EPISCOPIS IN HIBERNIA: Non prius in utero uirginis caro
concepta est, et post modum diuinitas uenit in carnem sed mox uerbum
seruata uirtute propriae naturae factum est caro et perfectus homo id
est in ueritate carnis et animae rationalis.  Unde unctus prae
participibus dicitur dono uidelicet spiritus sancti.  Nam hoc ipsum de
spiritu sancto et carne uirginis concipi a sancto spiritu ungi fuit.

ITEM: Ibi ab eodem spiritu unctus est, ubi conceptus; nec ante
conceptus et post modum unctus sed hoc ipsum de spiritu sancto et
carne uirginis concipi a spiritu sancto ungi fuit.

AUGUSTINUS DE SECRETO INCARNATIONIS CHRISTI: Da ueniam Christe et
parce ori meo, quia incarnationis tuse mysterium temerarius narrator
attingo.

ITEM: In uulua uirginis genitalis sanguis et semineus humor fuit; huic
sanguini uel humori uerbum se uelut coagulatum miscuit et sanguinis
uel humoris substantia celatam carnem fecit. Accessit spiritus sanctus
et haec, quae fuerant uerbi glutino commassata, animando formauit,
formata distinxit.

IDEM IN LIBRO /237/ QUAESTIONUM DE VETERI TESTAMENTO, CAP. XXIII:
Moyses tradidit: Si quia percusserit mulierem in utero habentem, et
abortierit, si formatum fuerit, det animam pro anima; si autem
informatum, multetur peounia, ut probaret non esse animam ante formam.

ITEM: Si prius respiciamus, uidebimus quid sequi debeamus.
Contemplemur facturam Adae. In Adam enim exemplum datum est, ut ex eo
intelligatur quia iam formatum corpus accipit animam. Nam poterat
animam limo terrae admiscere et sic formare corpus. Sed ratione
infirmabatur, quia primum oportebat domum compaginari, et sic
habitatorem induci. Anima certe, quia spiritus est, in sicco habitare
non potest, ideo in sanguine fertur. Cum ergo lineamenta compacta non
fuerint, ubi erit anima?

HIERONYMUS AD AGASIUM: Semina paulatim formantur in utero, et tam diu
non reputatur homicidium, donec elementa confecta suas imagines
membraque suscipiant.


Q. 61: QUOD IOSEPH NON SIT SUSPICATUS MARIAM ADULTERAM ET CONTRA.

EX HOMILIA ORIGENIS IN VIGILIA NATALIS DOMINI: Ioseph autem uir eius,
inquit, cum esset homo iustus, et nollet eam traducere, uoluit occulte
dimittere eam. Noluit eam traducere, noluit eam accipere, noluit eam
male defamare sed occulte dimittere. Haec illo inquit cogitante.
Quaerendum nobis est, quid cogitauerit. Haec cogitabat, ut eam
dimitteret. Si suspicionem in eam habebat quomodo iustus erat? Si non
est suspicatus uel tale aliquid cogitauit cur dimittere uoluit
immaculatam et sanctam? Iniustum enim et hoc erat. Sed enim simplicem
sensum audi huius rationis. Ideo eam dimittere uolebat, /238/ quoniam
uirtutem mysterii et sacramentum quoddam magnificum in ea cognoscebat,
cui approximare se indignum aestimabat. Ergo humilians se ante tantam
et tam ineffabilem rem quaerebat longe se facere. Sicut et beatus
Petrus Domino se humilians aiebat: Recede a me Domine, quoniam homo
peccator aum; uel sicut ille centurio ad eundem Dominum mittebat
dicens: Non sum dignus, ut intrea sub tectum meum; uel sicut sancta
Elizabeth ad beatam locuta est Mariam dicens: Et unde hoc mihi, ut
ueniat mater Domini ad me? Sic et Ioseph iuste humilians se in omnibus
cauebat, timebat sibimet istius tantae sanctitatis coniunctionem
adhibere. Iccirco uolebat eam occulte dimittere dicens, Maior est
huius dignitas, superexcellit eius sanctitas, nec meae congruit
indignitati.

HIERONYMUS SUPER MATTHAEUM: Ioseph autem uir eius, cum esset iuatua et
nollet eam traducere etc. Hoc testimonium Mariae est, quod Ioseph
sciens illius castitatem et admirans quod euenerat, celat silentio
cuius mysterium nesciebat.

EX SERMONE QUODAM DE NATALI,QUI SIC INCIPIT, CASTISSIMUM MARIAE
VIRGINIS UTERUM: Audite, fratres, audite Mariam nobiscum loquentem,
carne absentem et spiritu praesentem. Ignorauit quidem Ioseph, sponsus
meus, quod adamasset me Deus meus, et putauit quod adulterio
inpraegnatus esset uenter meus.

ITEM: Turbatus est Ioseph homo iustus quod Mariam, quam de templo
acceperat et non cognouerat, grauidam sentiebat, secumque diu aestuans
ac disputans dicit, Prodo an taceo? Si tacuero malum consentiens, cum
adulteris portionem meam pono.

AUGUSTINUS IN SERMONE DE VERBIS EVANGELII, si peccauerit in te frater
tuna etc.: Attende, quemadmodum iustus Ioseph tanto flagitio, quod de
uxore fuerat syspicatus, tanta benignitate pepercit.  Se ad illam non
accessisse nouerat. Restabat igitur certa adulterii suspicio /239/ et
tamen, quia ipse solus senserat, cum nollet eam diuulgare, uoluit eam
occulte dimittere.

IDEM IN ENCHIRIDION CAP. XXII: Et Ioseph cum uellet eam dimittere
suspicatus adulteram, quam sciebat non de se grauidam etc.

IDEM IN EPISTOLA AD MACEDONIUM: Unde Ioseph cui Domini mater fuerat
desponsata, cum eam comperisset praegnantem esse cui se nouerat non
esse commixtum, et ob hoc nihil aliud quam adulteram credidisset,
puniri eam tamen noluit, nec approbator flagitii fuit.  Nam haec
uoluntas eius etiam iustitiae deputatur. Ita quippe de illo scriptum
est: Cum esset iustus et nollet eam diuulgare, statuit eam occulte
dimittere. Haec eo cogitante apparuit ei angelus.

AMBROSIUS SUPER LUCAM CAP. V: Pulchre autem docuit sanctus Matthaeus,
quid facere debeat iustus qui opprobrium coningis deprehendit, ut
incruentum ab homicidio, castum ab adulterio se praestare debeat. Qui
enim coniungitur meretrici, unum corpus est.


Q. 62: QUOD CHRISTUS CLAUSO UTERO VIRGINIS NATUS SIT ET CONTRA.

SYMBOLUM EPHESINI CONCILII: Natiuitatem nostram ex uulua sustinuit,
homo de muliere procedens, non quod erat abiciens.

ITEM: Natiuitatem sustinet ex uulua corpoream.

BEDA SUPER LUCAM: Quod ait adaperiena uuluam, consuetae natiuitatis
more loquitur; non quod dominus sacri uentris hospitium, quod
ingressus sanctificauerat, egressus deuirginasse credendus sit sed
iuxta fidem catholicam clauso uirginis utero quasi sponsus suo
processisse de thalamo.

AUGUSTINUS DE SECRETO INCARNATIONIS /240/ CHRISTI: Christe licet tu
clausum dimiseris uterum tuum, nobis tamen permisisti aperire
euangelium tuum incredulis.

IDEM IN ENCHIRIDION CAP. XXXV: Quo si uel nascente corrumperetur eius
integritas, non iam ille de uirgine nasceretur.

EX HOMELIIS GREGORII PAPAE IN OCTAVIS PASCHAE: Illud enim corpus
domini intrauit ad discipulos ianuis clausis, quod ad humanos oculos
per natiuitatem suam clauso exiit utero uirginis. Quid ergo mirum si
clausis ianuis post resurrectionem suam in aeternum iam uicturus
intrauit, qui moriturus ueniens non aperto utero uirginis exiuit?

HIERONYMUS AD PAMMACHIUM: Christus uirgo, mater uirginis nostri uirgo
perpetua. Haec est porta orientalis in Ezechiele semper clausa.
Respondeant mihi quomodo clausis ianuis Iesus ingressus est, et ego
respondebo quomodo sit uirgo post partum, mater ante quam nupta.

IDEM IN II DIALOGO SUO CONTRA PELAGIUM: Magis ad specialem natiuitatem
saluatoris quam ad omnium hominum hoc referri potest, quod dicitur,
qui aperit uuluam sanctus domino uocabitur.  Solus enim Christus
clausas portas uuluae uirginalis aperuit, quae tamen clausae iugiter
permanserunt. Haec est porta orientalis clausa, per quam solus
pontifex ingreditur et egredidur et nihilominus semper clausa est.

IDEM AD EUSTOCHIUM: Dei filius pro nostra salute, hominis factus est
filius; decem mensibus, ut nascatur, exspectat; fastidia sustinet,
cruentus egreditur.

HORMISDA PAPA AD IUSTINUM AUGUSTUM: Ut, qui antea erat Dei filius,
fieret filius hominis et nasceretur hominis more, matris uuluam natus
aperiens, et uirginitatem matris diuinitatem uirtute non soluens.

ANASTASIUS EPITECTO EPISCOPO: Gabriel mittitur ad Mariam non
transitorie uirginem sed /241/ uirginem desponsatam.

ITEM: Et partus meminit scriptura et dicit, Inuoluit puerum, et beata
sunt ubera quae suxit, et oblatum est sacrificium quia aperuit qui
natus est, uuluam. Haec autem parturientis uirginis erant indicia.

AMBROSIUS SUPER LUCAM: Quia omne masoutinum, adaperiena uuluam,
sanctum Domino uocabitur. Verbis enim legis promittebatur uirginis
partus. Et bene sanctus quia immaculatus.  Quia quod nuacetur er te
sanctum, uocabitur filius Dei. Nam si litteram sequamur, quomodo
sanctus omnis masculus? Numquid sanctus Achab? Sed ille sanctus per
quem figura futuri mysterii legis praescripta signabant, eo quod solus
sanctae ecclesiae uirginis ad generandos populos Dei immaculatae
fecunditatis aperiret genitale secretum. Dicit ergo, solus aperuit
sibi uuluam.

ITEM: Priuaquam te formarem in utero, noui te et in uulua matria
sanctificaui te. Qui ergo uuluam sanctificauit alienam, hic est qui
aperuit matris suae uuluam ut immaculatus exiret.


Q. 63: QUOD CHRISTUS SECUNDUM CARNEM NON FUERIT DE TRIBU IUDA ET
        CONTRA.

ORIGENES SUPER EPISTOLAM PAULI AD ROMANOS HOMILIA 1: Qui factus est ei
ex semine Dauid secundum carnem. Quomodo uidetur Christus ex semine
Dauid descendere, quem constat ex Ioseph non esse natum, in quem
Ioseph series ex Dauid descendentis generationis adducitur? Quibus
occurrere quamuis molestum sit secundum litterae rationem, tamen
respondetur a nostris, quod Maria, quae desponsata Ioseph erat,
secundum legem sine dubio contribuli suo et cognato coniuncta est; et
quamuis dicatur ad eam ab angelo, quia Elisabeth, cognata tua, et ipsa
pariet filium /242/ in senectute sua, Elisabeth autem ex filiabus
Aaron esse dicatur, tamen affirmabitur a nostris, quod cognationis
nomen non solum ad contribules sed ad omnes qui sunt ex genere Israel
possit aptari, sicut idem apostolus de omnibus simul dicit: qui sunt
cognati mei secundum carnem. Haec quidem et alia his similia
respondentur. Nobis tamen haec intelligenda secundum spiritalem uel
allegoricam rationem magis uidentur, secundum quod nihil obest, etiam
quod Ioseph pater Christi dicitur. Et a Matthaeo refertur, quod Ioram
genuit Oziam. In quarto autem Regnorum scriptum est, quod Ioram genuit
Ochoziam, Ochozias Ioas, Ioas Amasiam, Amasias Azariam, ipsum qui
interdum Ozias nominatur, et Azarias Ionatham.

ITEM: Cuius rei dissertio certum est, quod non secundum historiam sed
secundum spiritualem intelligentiam constet, quae non est nobis nunc
pulsanda. Interim sufficit nobis ad eos qui aduersantur, respondere
quod sicut Iesus Ioseph filius esse dicitur et Ozias genitus ex Ioram,
ex quo non est genitus, ita et ex semine Dauid secundum carnem
Christus potest accipi, et quicquid rationis in Ioram protulerint et
Ioseph, hoc et in Dauid dicamus.

PAULUS IN EPISTOLA AD HEBRAEOS: Manifestum est enim quod ex Iuda ortus
sit dominus noster, in qua tribu nihil de sacerdotibus Moyses locutus
est.

HIERONYMUS SUPER EPISTOLAM AD HEBRAEOS: Quid adhuc necessarium per
ordinem Melchiaedech alium surgere sacerdotem, non secundum Aaron
etc. Volens ostendere apostolus generationem Melchisedech non ex Sem
progenie, unde Abraham sed ex Cham, cuius posteritatem subsequentem
scriptura non memorat, originem trahere, dicit eum sine patre, sine
matre, id est originis numeratione, neque /243/ initia neque finem
mortis habere conscriptum.

ITEM: Hoc autem ideo apostolus facit, ut ostendat eum qui ex
Hebraeorum generatione non esset, benedixisse patriarcham et in eo
similitudinem Christi, qui non esset ex tribu Leui, id est sacerdotali
sed ex Iudae.

AUGUSTINUS CONTRA FAUSTUM LIB. II, CAP. II: Dominus Dei secundum
diuinitatem, idem ipse filius Dauid ex semine Dauid secundum
carnem. Quod si nobis credere non prodesset, non hoc tam attente
apostolus Timotheo commendaret, dicens: memor esto Christum Iesum
resurrexisse a mortuis, ex semine Dauid, secundum euangelium meum.
Contra quod euangelium quisquis aliud annuntiauerit ut anathema sit,
magna cure fideles admonuit.

ITEM: Cognationum seriem non usque ad Mariam sed usque ad Ioseph
Matthaeus perducit, primo quia mariti eius fuerat propter uirilem
sexum potius honoranda persona. Neque enim quia concubitu non
permixtus, ideo non maritus, cum ipse Matthaeus narret ab angelo
Mariam ipsius coniugem appellatam.

ITEM: Cogitare enim debemus fieri potuisse, ut et Ioseph maritus
Mariae diceretur, habens eam coniugem non concubitu sed affectu, quod
est carius, et ideo non debuisse uirum uirginis matris Christi
separari a serie parentum Christi; et ipsam Mariam aliquam de stirpe
Dauid uenam sanguinis ducere, ut caro Christi etiam ex uirgine
procreata sine Dauid semine esse non posset.

ITEM: Quid restat nisi et Mariam non fuisse extraneam a cognatione
Dauid?

ITEM: Quisquis ita dicit Mariam ad consanguinitatem Dauid non
pertinuisse, manifestum est quod scripturarum tam excellenti
auctoritati obluctetur.  /244/


Q. 64: QUOD DEUS PERSONAM HOMINIS NON SUSCEPERIT SED NATURAM ET
        CONTRA.

AUGUSTINUS IN LIBRO DE FIDE AD PETRUM: Ita Verbum caro factum est ut,
quamuis naturaliter non sit uerbum quod caro, quia duarum naturarum
ueritas manet in Christo secundum unam tamen personam idem uerbum caro
ab ipso fieret maternae conceptionis initio. Deus enim uerbum non
accepit personam hominis sed naturam.

BOETHIUS CONTRA EUTYCHEN ET NESTORIUM: Hoc interim constet, quod inter
naturam personamque differre praediximus; quoniam natura est
cuiuslibet substantiae specificata proprietas, persona uero
rationabilis naturae indiuidua subsistentia.

AMBROSIUS SUPER EPISTOLAM PAULI AD ROMANOS: Seruus Iesu Christi.
Utrumque posuit, id est Iesu Christi, ut Dei et hominis personam
signaret, quia in utroque est Dominus.

ITEM: Quoties scriptura aut Iesum dicit aut Christum, aliquando
personam Dei, aliquando hominis significat.

AUGUSTINUS LIB. II CONTRA MANICHAEOS: Reliquit patrem, cum dixit, a
patre eriui; apparendo hominibus, cum uerbum caro factum est. Quod non
commutationem naturae Dei significat sed susceptionem inferioris
personae, id est humanae.  /245/


Q. 65: QUOD FILIUS DEI MUTATUS SIT SUSCIPIENDO CARNEM ET NON.

HIERONYMUS IN PSALMO LXXVI: Haec mutatio dexterae excelsi; nisi
dextera eius, hoc est filius eius mutatus fuerit et hominis corpus
acceperit, nos misericordiam accipere non possumus. Qui cum in forma
Dei esset constitutus, non rapinam arbitratus est esse se aequalem
Deo, sed exinaniuit semet ipsum, formam serui accipiens.

AUGUSTINUS DE NATURA SUMMI BONI: Naturae corruptibiles ideo non
incommutabiles sunt, quia nihil est unde factae sunt.

ITEM: Omnis enim mutatio facit non esse quod erat. Vere ergo ille est
qui incommutabilis est.

ITEM: Vera immortalitas hoc est summa illa incommutabilitas quam solus
Deus habet.

ISIDORUS DE SUMMO BONO, CAP. 1: Quid est Dei immortalitas nisi eius
incommutabilitas? Nam angeli et animae immortales sunt sed
incommutabiles non sunt. Solus Deus dicitur immortalis quia solus
incommutabilis. Nam anima moritur, sic et angelus, dum deserente Deo
est lapsus. Quod materiam habet unde existat, mutabile est, quia de
informi ad formam transit; quod uero non habet materiam immutabile
est, sicut Deus.


Q. 66: QUOD DEUS ET HOMO IN CHRISTO PARTES ESSE VIDEANTUR ET NON.

ATHANASIUS: Nam sicut anima rationalis et caro unus est homo ita Deus
et homo unus est Christus, unus omnino non confusione substantiae sed
unitate personae.

HIERONYMUS IN PSALMO II: Vox Christi: Ego autem constitutus /246/ sum
rex ab eo, pro parte carnis dicitur.

IDEM IN PSALMO XXIII: Quia est iste rex gloriae? Vox angelorum qui
apud patrem semper fuerunt. Ac si dicerent, Nos patrem et filium
semper insimul esse uidemus. Iste rex gloriae quis est? Pro parte
carnis dicebant.

AUGUSTINUS IN LIBRO SENTENTIARUM PROSPERI: Hoc est quod dicimus, quod
modis omnibus approbare contendimus, sacrificium ecclesiae duobus
confici, duobus constare: uisibili elementorum specie et inuisibili
domini nostri Iesu Christi carne et sanguine; sacramento et re
sacramenti, id est corpore Christi; sicut Christi persona constat et
conficitur Deo et homine, cum ipse Christus uerus sit Deus et uerus
homo, quia omnis illa res illarum rerum naturam et ueritatem in se
continet, ex quibus conficitur. Est igitur sacramentum et res
sacramenti, id est corpus Christi.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM OROSII AD IPSUM: Sicut anima et caro unus
est homo ita uerbum et homo unus est Christus. Duas substantias
accipimus in uno filio Dei, diuinitatis et humanitatis, non duas
personas. Si dixerimus duas esse personas, iam non erit trinitas sed
quaternitas.

IDEM DE TRINITATE, LIB. IV: Ita sane factum ut ibi sit non tantum
uerbum Dei et hominis caro sed etiam rationalis hominis anima, atque
hoc totum et Deus dicatur propter Deum et homo propter hominem. Quod
si difficile intelligitur, mens fide purgetur.

IDEM DE PRAEDESTINATIONE SANCTORUM: Ipsa est illa ineffabilis facta
hominis a Deo uerbo susceptio singularis, ut filius Dei et filius
hominis simul, et filius hominis propter susceptum hominem et filius
Dei propter suscipientem Deum, ueraciter et proprie diceretur, /247/
ne non trinitas sed quaternitas crederetur.

IDEM IN EPISTOLA AD VOLUSIANUM DE INCARNATIONE CHRISTI: Sicut in
unitate personae anima utitur corpore ut homo sit, ita in unitate
personae Deus utitur homine ut Christus sit. In illa ergo persona
mixtura est animae et corporis; in hac persona mixtura est Dei et
hominis. Ergo persona hominis mixtura est animae et corporis, persona
autem Christi mixtura est Dei et hominis. Cum enim uerbum Dei
permixtum est animae habenti corpus, simul et animam suscepit et
corpus. Illud quotidie fit ad procreandos homines; hoc semel factum
est ad liberandos homines. Verum tamen duarum rerum incorporearum
commixtio facilius credi debuit quam unius incorporeae et alterius
corporeae. Ac per hoc uerbi Dei et animae credibilior debuit esse
permixtio, quam animae et corporis. Verbum igitur Dei longe alio modo
quodam quam eo quo creaturis caeteris adest, suscepit hominem seque et
illo fecit unum Iesum Christum.

REMIGIUS IN PSALMO XXXIV: Et oratio mea in ainu meo conuertetur.
Scimus quippe Chris tum in duabus et ex duabus subs tantiis constare,
diuina scilicet et humana.

AUGUSTINUS CONTRA MAXENTIUM: Nulla fit partium diuisio in trinitate
deitatis. Christus una persona est geminae substantiae, nec tamen Deus
pars huius personae dici potest. Alioquin filius Dei antequam formam
serui susciperet non erat totus. et creuit cum homo diuinitati eius
accessit. Quod si in una persona absurde dicitur, quia pars illius rei
non potest esse Christus, quanto magis trinitatis esse non potest
quicumque unus in tribus? In trinitate ergo, quae Deus est, pater est
Deus, et filius est Deus, et spiritus sanctus est Deus, et simul hi
tres unus Deus, nec huius trinitatis tertia pars est unus, nec maior
pars duo quam unus est ibi; nec maius aliquid sunt omnes quam singuli,
/248/ quia spiritalis nec corporalis est magnitudo.

IDEM SUPER IOHANNEM HOMILIA XLV: Per similitudinem Christus multa est
quae per proprietatem non est. Per similitudinem et petra est et
ostium et lapis angularis et agnus et pastor et leo, et alia quae
connumerare longum est. Si autem proprietates discutias rerum, quas
uidere consueuisti, nec petra est nec ostium etc.

ITEM: Pono, inquit, animam meam. Quis ponit? quam ponit? Quid est
Christus? Verbum et homo. Nec sic homo, ut sola caro sed quia homo
constat ex carne et anima, totus autem homo in Christo. Non enim
partem deteriorem suscepisset et meliorem deseruisset; pars quippe
hominis melior est anima quam corpus. Quia ergo totus homo in Christo,
quid est Christus? Verbum inquam et homo. Quid est Verbum et homo?
Verbum, anima, caro. Tene ergo quia nonnulli fuerunt haeretici et in
ista sententia; Apollinaristae haeretici ausi sunt dogmatizare quia
Christus non sit nisi Verbum et caro, et animam humanam non eum
habuisse contendunt.  Quis ponit animam et iterum sumit eam? Christus
ex eo quod Verbum est ponit et iterum sumit. An ex eo quod anima
humana est, ipsa se ponit et sumit? An ex eo quod caro est, caro
animam ponit et sumit? Si dixerimus quia Verbum Dei posuit animam et
iterum sumpsit, metuendum nobis est ne dicatur, Ergo anima illa
aliquando separata est a Verbo, et aliquando Verbum illud, ex quo
suscepit animam, fuit sine anima.

ITEM: Quid fecit passio, quid fecit mors, nisi corpus ab anima
separauit? Animam uero a uerbo non separauit. Mortuns est dominus;
sine dubio caro ipsius exspirauit; anima ad tempus deseruit carnem. A
Verbo autem animam separatam esse non dico. Latronis animae dixit:
Hodie mecum eris in paradiso. Latronis animam non deserebat /249/ et
deserebat suam? Absit. Sed suam inseparabiliter habuit. Sicut Christus
animam suam posuit, sic et nos debemus animas pro fratribus ponere.
Ponere animam mori est; sic et Petrus dixit: Animam meam pro te ponam,
id est pro te moriar. Carni hoc tribue; caro ponit animam et iterum
sumit. Et inclinato capite tradidit spiritum, hoc est ponere animam.
Caro illum tradidit, emisit, exspirauit. Ideo dicitur exspirare extra
spiritum fieri, quomodo exulare extra solum fieri, exorbitare extra
orbitam fieri. Si ergo caro animam posuit, quomodo Christus animam
posuit? non enim caro Christus. Ita plane et caro Christus et anima
Christus et Verbum Christus; nec tamen tria haec tres Christi sed unus
Christus. Quomodo est enim unus homo anima et corpus, sic unus
Christus Verbum et homo. Videte quid dixerim et intelligite: anima et
corpus duae res sunt sed unus homo; Verbum et homo duae res sunt sed
unus Christus. De homine quaere. Ubi est Paulus apostolus modo? Si
quis respondeat, in requie cum Christo, uerum dicit. Item si quis
respondeat, Romae in sepulcro, et ipse uerum dicit. Illud de anima,
hoc de eius carne respondet. Nec tamen ideo duos dicimus apostolos,
unum qui requiescit in Domino, alterum qui requiescit in sepulchro.

IDEM DE TRINITATE, LIB. I: Quia forma Dei accepit formam serui,
utrumque Deus et utrumque homo; sed utrumque Deus propter accipientem
Deum, utrumque homo propter acceptum hominem.

ITEM: Ex forma serui crucifixus est, et tamen dominus gloriae
crucifixus est. Talis enim erat illa susceptio quae Deum hominem
faceret et hominem Deum; quid tamen propter quid, et quid secundum
quid dicatur, diligens lector intelligit.  /250/


Q. 67: QUOD CHRISTUS SIVE DEUS NON SIT DICENDUS CREATURA AUT SERVUS
        ET CONTRA.

BEDA IN HOMILIA DE NATALI: Omnia per ipaum facta sunt. Si enim nihil
creaturarum sine ipso factum est, patet profecto, quia ipse creatura
non est, per quem omnis creatura facta est.

HIERONYMUS DE SYMBOLO NICENI CONCILII: Accipe igitur quia creatura
Deus uerus non potest esse, neque creatura creaturam saluare dicente
scriptura: coluerunt et seruierunt creaturae potiua quam creatori, qui
est benedictua in saecula. Vides igitur quod paganitatis est potius
hoc quam christianitatis.

HILARIUS IN XII DE TRINITATE: Non enim Dominum Christum creaturam,
quia neque est, neque facturam, quia facturarum omnium ipse est
Dominus sed Deum nouimus, Deum Dei patris propriam generationem.

ITEM: Nostra uero tantum hoc solum religio est, filium confiteri non
adoptiuum sed natum, neque electum sed generatum.

ITEM: Quia Paulus seruientes creaturae coarguat.

ITEM: Humanae intelligentiae sensus haec respuit, ut creator creatura
sit, quia creatio per creatorem est. Qui si creatura sit, et
corruptioni subditus et expectationi obnoxius est et seruituti
subiectus est. Ait enim apostolus: Etenim longinqua exspectatio
creaturae reuelationem filiorum Dei expectat. Vanitati enim creatura
subdita est, non sponte, sed propter eum qui subdidit eam in spe; quia
et ipsa creatura liberabitur etc. Si igitur Christus creatura est,
necesse est sub spe longinquae expectationis incertus sit, et
longinqua eius expectatio nostra potius expectet, et expectans ea
uanitati /251/ subiectus sit, et per necessitatis subiectionem non
sponte subiectus sit. Subiectus autem non sponte cum sit, necesse est
et seruus sit. Seruus autem cum sit, maneat etiam in corruptione
naturae.  Haec enim omnia creaturae propria esse apostolus docet. O
impudentem de Deo atque impiam professionem, his eum per creaturae
contumeliam etiam ludibriis deputare, ut speret, ut seruiat, ut
coactus sit, ut liberandus sit in rostra, non in sua.

IDEM SUPRA LIB. IX: Profitens sibi patrem Deum Deus filius.

ITEM: Dispensatio itaque pii sacramenti, natiuitatis diuinae patrem,
insuper etiam conditionis assumptae Deum fecit; dum qui in forma Dei
erat, repertus est in forma serui.

ITEM: Sicut ante per naturam non erat seruus et postea secundum
naturam esse quod non erat coepit, non alla dominatus cause
intelligenda est quam quae extitit seruitutis; tunc habens ex naturae
dispensatione dominum, cum praebuit ex hominis assumptione se seruum.

ITEM: Ascendo ad patrem meum et patrem uestrum, Deum meum et Deum
uestrum.  Cum haec ad homines seruos homo in serui forma Christus
loquitur, non ambigitur quin pater sibi ut caeteris sit ex ea parte,
qua homo est, et Deus sibi ut cunctis sit ex ea natura qua seruus est.

AUGUSTINUS IN ENCHIRIDION CAP. XIII: Confitemur natum de spiritu
sancto et Maria uirgine, procul dubio non sic de illo ut de patre, sic
autem de illa ut de matre natus est.

IDEM IN PRIMA EPISTOLA IOHANNIS: Ideo uenit Deus in carne ut spem
resurgendi nobis ostenderet. Quod aliter non poterat fieri nisi carnem
indueret mortalem. Deus enim mori non poterat. /252/

AMBROSIUS DE FIDE AD GRATIANUM LIB. I: Restat ut illud quoque
sacrilegium redarguatur et probemus creaturam non esse Dei filium.
Audiuimus dicente Domino Praedicate euangelium uniuersae creaturae;
creaturam nullam excipit, et ideo ubi sunt qui creaturam Christum
appellant? Nam si creatura esset numquid ipse sibi mandaret euangelium
praedicari? Non igitur creatura est sed creator Christus. Vanitati
enim creatura subiecta est, sicut apostolus dixit. Numquid ergo
Christus subiectus est uanitati? Rursus iuxta eundem apostolum
creatura congemisoit. Numquid ergo Christus congemiscit, qui nostros a
morte gemitus liberauit? Creatura, inquit, liberabitur a seruitute
corruptionis. Videmus igitur magnam inter creaturam et Deum esse
distantiam, quia seruitus creatura est, Deus autem spiritus est; ubi
autem spiritus domini, ibi libertas. Quis hunc induxit errorem, ut eum
qui creauit omnia diceret creaturam? Numquid ipse Dominus se creauit?
si per ipaum facta sunt omnia, numquid ipse se fecit? Si lectum est
quia Deus in sapientia fecit omnia, numquid uerisimile uideri potest
quia in se ipsa facta est sapientia?

IDEM IN QUINTO: Apostolus dixit dominum maiestatis crucifixum; filius
ergo est et dominus maiestatis; sed non creaturis subiecta
maiestas. Non ergo creatura filius.

ITEM: Filius paternae est imago substantiae, omnis autem creatura
dissimilis supernae substantiae sed non dissimilis Dei patris filius.
Non ergo creatura filius.

ITEM: Nulla creatura aequalis Deo, aequalis autem filius, non ergo
creatura filius.

ITEM: Omnis creatura accidentia boni et mali recipit eademque
discessionem sentit; Dei autem filio nihil potest ex eius diuinitate
uel decedere uel accedere. Non ergo creatura Dei filius.

ITEM: Omne /253/ opus suum Deus adducet in iudicium. Sed Dei filius
non adducitur in indicium. Non ergo creatura Dei filius.

ITEM: Filius unum se esse cum patre dixit. Id quemadmodum potest dici
creatura? Non ergo creatura Dei filius.

ITEM: Non idem est regnare et seruire. Christus autem et rex est et
filius regis. Non ergo seruus est Dei filius.

ITEM: Omnis creatura seruit sed non seruit Dei filius, qui ex seruis
filios Dei facit. Non ergo creatura Dei filius.

IDEM SUPRA LIB. I DE ARRIANIS: Dicant igitur generatum ex patre, ex
matre creatum; aut dicant, quomodo Dei filius et genitus et creatus?
Una natura et maxime Deus diuersitatem non recipit. Prohibet me Paulus
creaturae seruire, et Christo admonet seruiendum. Non ergo creatura
Christus. Paulus inquit seruus Iesu Christi. Quemadmodum ergo Christo
ipse seruiret, si creaturam Christum putaret? Aut igitur desinant
colere quem creaturam appellant, aut desinant, quem colere se
simulant, dicere creaturam, ne sub appellatione cultorum sacrilegia
grauiora committant.

IDEM IN EODEM: Deum meum et Deum uestrum: Ubique autem Deum suum quod
ex persona dicat hominis, testimonia docent. Deus Deus meus respice in
me, et de uentre matris meae Deus meus es tu, significat ex illo Deum
sibi esse ex quo de matris uentre iactatus est. Cum igitur
generationem Christi legerimus, in quo audent dicere creatum uel
factum? Et quid est in quo creatum legerint, in quo factum considerare
deberent? Edoctum enim est Dei filium de Deo esse genitum. Factum
autem in quo legerint diligenter aduertant. Non enim Deus factus. sed
Deus Dei filius natus est; postea autem secundum carnem homo factus
est. Misit Deus filium suum factum ex muliere. Suum cum dicit,
generationis aeternae proprietatem /254/ signauit. Factum ex muliere,
ut factura non diuinitati sed assumptioni corporis adscriberetur.

ITEM: Vane iactare consuerunt quia scriptum est: Et Dominum eum et
Christum fecit Deus hunc Iesum, quem uos crucifixistis. Non diuinitas
crucifixa est sed caro. Hoc itaque fieri potuit, quod potuit
crucifigi. Non ergo factura Dei filius.

ITEM: Dominus creauit me. Non dixit, Pater creauit. Caro Dominum
agnoscit, creature nostra Dominum confitetur. Itaque quis ignoret,
quia ob causam incorporationis hoc dicitur? In eo ergo se creatum
dicit in quo et hominem testatur.

ITEM LIB. V: Scriptum est, inquiunt qui in me credit, non credit in
me, sed in eum qui me misit. Sed uidete quid sequatur: Et qui uidet
me, uidet eum qui me misit. Exposuit igitur quod ante praemisit, quia
ille credit in filio qui confitetur patrem. Nam qui filium nescit nec
patrem. Quid est non credit in me? Non in id quod corporaliter
cernitis.  Ait: a me ipso non ueni, quasi homo a se non uenit, et
alibi, ut omnia qui uidet filium et credit in eum, habeas uitam
aeternam. et alibi: credite in Deum, et in me credite.

ITEM: Se quoque nunc ex persona hominis, nunc in Dei maiestate
significat, nunc doctrinam suam se non habere, nunc uoluntatem suam se
non quaerere, nunc testimonium suum uerum non esse, nunc uerum esse
significans. Nam ipse ait: si ego testimonium perhibeo de me ipso,
testimonium meum non est uerum, et in posterioribus: Et si ego
testimonium perhibeo de me, uerum est testimonium meum. Quomodo non
est uerum testimonium tuum domine, nisi secundum fragilitatem hominum?
Omnis enim homo mendax. Denique ut secundum hominem dixisse se
demonstraret, ait: Qui misit me Pater, ipse testimonium perhibet de
me. Verum autem testimonium secundum diuinitatem, sicut ipse ait: Et
uerum est testimonium moum, quia scio unde ueni et quo /255/ uado.

IDEM LIB. V: Aliud igitur est secundum diuinam substantiam, aliud
secundum susceptionem carnis filium nominari. Nam et secundum
generationem diuinam Deo patri aequalis est filius, et secundum
susceptionem corporis formam serui accepit; unus tamen atque idem est
filius. Patriarchae Dauid secundum gloriam suam dominus est, secundum
corporalis susceptionis seriem filius est. Nec solum ex genere Dauid
seruitutem suscepit in persona hominis sed etiam ex Domino, sicut
habes: Ecce ego mittam ad uos seruum moum; Oriens nomen est ei. Et
ipse filius ait: Dominus qui finxit me ex utero seroum sibi et dixit
mihi: Ecce posui te in lucem gentium, ut sis in salutem usque ad
extremum terrae. Cui hoc dicitur nisi Christo? Qui cum in forma Dei
esset, exinaniuit se. Dicit in psalmo: Illustra faciem tuam super
seruum tuum. Seruus dictus est in quo unctus est. Seruus dictus est in
quo matrem habet. Ego seruus tuus et filius ancillae tuae. Et in
Ezechiele: Et suscitabo super eos pastorem unum, et reget eos seruus
meus Dauid, et Dauid in medio erit princeps. Utique Dauid iam
defunctus erat. De Christo itaque dicit.

CHRYSOSTOMUS DE PSALMO L: Rerum stupenda miracula. Quem dignum
sermonem pronuntiem? O amentia haereticorum dicentium, quomodo
creatura creator est? Dic quemadmodum, qui ubique est, intra uuluam
fuit?

AUGUSTINUS DE VIRGINITATE: Inspicite pulchritudinem amatoris uestri,
cogitate aequalem patri, subditum et matri. etiam in caelis dominantem
et in terris seruientem, creantem omnia, creatum inter omnia.

IDEM DE FIDE AD PETRUM: Ille omnium spirituum omniumque corporum, id
est omnium naturarum, creator et dominus creauit uirginem creandus
/256/ ex uirgine.

IDEM IN ENCHIRIDION CAP. XI l: Natus est de spiritu sancto et uirgine
Maria. Utraque substantia, diuina scilicet atque humana, filius est
Dei.

IDEM SUPER IOHANNEM TRACTATU V: Omnia per ipsum facta sunt; si omnia
et Maria per ipsum facta est, de qua postea natus est. Quomodo creauit
Mariam et creatus est per Mariam, sic dedit baptismum Iohanni et
baptizatus est a Iohanne.

LEO PAPA IN SERMONE PENTECOSTES: Si enim homo ad imaginem et
similitudinem Dei factus in suae naturae honore mansisset, nec
diabolica fraude deceptus a lege sibi posita per concupiscentiam
deuiasset, creator mundi creature non fieret. Sed quia diaboli inuidia
mors intrauit in orbem terrarum et aliter solui captiuitas humana non
potuit, nisi causam nostram ille susciperet, qui sine maiestatis suae
damno uerus homo fieret et solus contagium peccati non haberet et
caetera.


Q. 68: QUOD CHRISTUS SECUNDUM CARNEM FACTUS SIT ET CONTRA.

PAULUS IN EPISTOLA AD ROMANOS: Qui factus est ei ex semine Dauid
secundum carnem.

AUGUSTINUS CONTRA FAUSTUM: Christus in quantum Deus est, omnia per
ipsum facta sunt. In quantum homo est, et ipse factus est.

IDEM IN LIB. QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. LXV: Manifestum
est saluatorem non eguisse baptismo, quia Christus non factus sed
natus est dicente angelo pastoribus: Ecce natus est uobis hodie
saluator, qui est Christus Dominus.

BEDA SUPER LUCAM, HOMILIA ILLIUS LECTIONIS.  Erat Iesus eiciens
daemonium: Misit Deus filium suum /257/ factum ex muliere, factum sub
lege. Neque enim audiendi sunt qui legendum putant natum ex muliere,
quia conceptus in utero uirginali carnem non de nihilo, non aliunde
sed materna traxit ex carne.


Q. 69: QUOD FILIUS DEI PRAEDESTINATUS SIT ET CONTRA.

AUGUSTINUS TRACTATU IV SUPER IOHANNEM, Et nunc clarifica me tu pater
apud temetipsum etc.: Recte dicitur non praedestinatus secundum id
quod est Verbum, Deus apud Deum. Utquid enim praedestinaretur, cum iam
esset, quod erat, sine initio? Illud autem praedestinandum erat quod
nondum erat ut sic suo tempore fieret, quemadmodum ante omnia tempora
praedestinatum erat ut fieret. Quisquis igitur Dei filium
praedestinatum negat, hunc eundem filium hominis negat. Sed propter
contentiosos etiam hinc audiamus apostolum: Quod ante promiserat de
filio suo, qui factus est ei ex semine Dauid secundum carnem, qui
praedestinatus est filius Dei in uirtute etc. Secundum hanc ergo
pracdestinationem etiam clarificatus est, antequam mundus esset, ut
esset claritas eius ex resurrectione mortuorum.

ORIGENES SUPER EPISTOLAM PAULI AD ROMANOS: Qui praedeatinatus est
filius Dei in uirtute etc. Quamuis in latinis exemplaribus
"praedestinatus" soleat inueniri, tamen secundum quod interpretationis
ueritas habet, "destinatus" scriptum est, non "praedestinatus."
Destinatur enim ille qui est, praedestinatur ille qui nondum est.
Praesciri et praedestinari possunt illi qui nondum sunt. Ille autem
qui est et semper est, non praedestinatur sed destinatur. Haec a nobis
dicta sunt propter eos qui in /258/ unigenitum filium Dei impietatem
loquuntur et, ignorantes differentiam destinati et praedestinati,
putant eum inter eos qui ante non fuerunt numerandum.

ITEM: Qui ergo semper est, destinatur. Qui autem praedestinatur,
nondum erat cum praedestinaretur. Necessaria igitur distinctione
apostolus utitur, eum qui ex semine Dauid secundum carnem est factum
dicens; eum uero quem filium Dei in uirtute eecundum spiritum
sanctificationis nominal, destinatum. Non superfluo addidit "in
uirtute," indicans per hoc quod substantia filius sit secundum
spiritum sanctificationis. Christus enim Dei uirtus et sapientia
dicitur, quia uapor uirtutis Dei et manatio gloriae omnipotentis
purissima.

Q. 70: QUOD DEUS MINORARI NON POSSIT ET CONTRA.

MOYSES PROPHETA: Audi Israel, Dominus Deus tuus unus est. Unus non
potest esse maior, non potest esse minor.

PSALMISTA: Minorasti eum paulo minus ab angelis.


Q. 71: QUOD ETIAM SECUNDUM DIVINITATEM FILIUS MINOR PATRE VIDEATUR
        ET CONTRA.

HIERONYMUS DE SYMBOLO NICAENI CONCILII: Absit ergo in filio Dei
aliquid plus minusue aut in loco aut in tempore aut in potentia aut in
scientia aut in aequalitate aut in subiectione, cum dicitur, hoc ut
deitati eius, non carni ascribatur. Si enim plus minusue aliquid
inuenitur, excepto hoc, quod genuit pater filium, et excepto hoc, quod
filius non ex semetipso natus est sed de patre natus /259/ est
proprie, aut inuidus aut impotens pater, insuper etiam temporalis
agnoscitur.

HILARIUS DE TRINITATE, LIB. IX: Ut sacramentum natiuitatis et
mysterium assumpti corporis manifestaret, ait: quia pater maior me
est, a quo scilicet esset gloriam resumpturus, apud quem et in quo
esset glorificandus.

ITEM: Glorificaturus filium pater maior est; glorificatus in patre
filius minor non est. Aut quomodo minor est qui in gloria Dei patris
est? Aut numquid pater maior non est? Maior itaque pater est, dum
pater est; sed filius, dum filius est, minor non est. Natiuitas filii
patrem constituit maiorem. Minorem uero filium esse natiuitatis natura
non patitur. Maior pater est, dum gloriam assumpto homini rogatur ut
reddat. Filius minor non est, dum gloriam resumit apud patrem; atque
ita et sacramentum natiuitatis et dispensatio corporationis impletur.
Nam et pater, dum pater est et glorificat nunc filium hominis, maior
est; et pater et filius unum sunt, dum ex patre natus filius post
assumptionem terreni corporis glorificatur in patrem.


Q. 72: QUOD CHRISTUS SECUNDUM CORPUS ETIAM NON CREVERIT ET CONTRA.

HIERONYMUS SUPER IEREMIAM LIB. VI: Audi quod nunquam ante cognoueras.
Nouam rem creauit dominus super terram absque uiri semine, absque
coitu atque conceptu. Femina circumdabit uirum gremio uteri sui. Qui
iuxta incrementa quidem aetatis per uagitus et infantiam proficere
uidebitur sapientia et aetate sed perfectus uir in uentre solitis
mensibus continebitur.

ITEM: Quid sibi autem in hoc loco uoluerit editio uulgata, possim
dicere et sensum aliquem reperire, nisi de uerbis Dei humano sensu
/260/ argumentari esset sacrilegium.

AMBROSIUS SUPER LUCAM: Elisabeth impletum est tempus pariendi. Pulchre
tempus in quo fuit in utero Propheta, describitur.

ITEM: Neque enim ullam infantiae sensit aetatem, qui supra naturam,
supra aetatem in utero matris situs, a mensura perfectae coepit
aetatis plenitudinis Christi.

CHRYSOSTOMUS HOMILIA XXVI DE EXPOSITIONE SYMBOLI, QUAE SIC INCIPIT
"UNIVERSALIS ECCLESIA CONGAUDET": Creuit aluus uirginis, uirgo erat,
et praegnans creuit et uirginitatem non amisit. Iste ergo natus
creuit, ad passionem peruenit.

EX EPISTOLA LEONIS PAPAE AD PALAESTINOS EPISCOPOS: Quamuis ergo ab
illo initio, quo in utero uirginis Verbum caro factum est, nihil
unquam inter diuinam humanamque substantiam diuisionis extiterit, et
per omnia incrementa corporea, unius personae fuerit totius temporis
actionis; ea ipsa tamen, quae inseparabiliter facta sunt, nulla
permixtione confundimus sed quid cuius formae sit, ex operum qualitate
sentimus. Nec diuina enim humanis praeiudicant nec humana diuinis, cum
ita in id ipsum utraque concurrant ut in iis nec proprietas assumatur
nec persona geminetur.

IDEM AD IULIANUM EPISCOPUM CONTRA EUTYCHENAE IMPIETATIS ERROREM: Non
alterius naturae erat eius caro quam nostra.

AUGUSTINUS IN PSALMO LIV: Dominus Iesus nouimus unde acceperit carnem;
de uirgine scilicet Maria. Infans lactatus est, nutritus est, creuit,
ad iuuenilem aetatem perductus est etc.

IDEM IN EPISTOLA AD VOLUSIANUM DE INCARNATiONE CHRISTI ET VIRGINITATE
MARIAE: Quaeris utrum mundi dominus et rector passus fuerit
puerilitatis annos, adoleuerit, in iuuentute solidatus sit, cibo
alitus, omnes affectus mortalium /261/ senserit etc.

ITEM: Non metuendum est corpusculum infantiae, ne in illo tantus Deus
angustias passus esse uideatur. Neque enim mole sed uirtute magnus est
Deus.

ITEM: Hic si ratio quaeritur, non erit mirabile. Si exemplum poscitur,
non erit simile. Demus Deo aliquid posse, quod nos fateamur
inuestigare non posse. In talibus rebus tota ratio facti est potentia
facientis.

ITEM: Quid si nullas in paruulo in iuuentam mutaret aetates, nullos
cibos, nullos caperet somnos? Nonne opinionem confirmaret erroris, nec
hominem suscepisse ullo modo crederetur, et dum omnia mirabiliter
facit, auferret quod misericorditer fecit?

ITEM: Quid autem non mirum facit Deus in omnibus creaturae motibus,
nisi consuetudine cotidiana uiluissent? Ille igitur sine semine
operatus est hominem, qui in rerum natura sine seminibus operatur et
semina. Ille in suo corpore numeros temporum mensurasque seruauit
aetatum, qui sine ulla sui mutabilitate mutando contexuit ordinem
saeculorum. Hoc enim creuit ex tempore, quod coepit ex tempore.

BEDA SUPER LUCAM: Puer autem crescebat et confortabatur. His uerbis
illi haeretici destruuntur, qui negauerunt illum ueram carnem ex
uirgine assumpsisse. Crescebat igitur corpore et confortabatur aetate
et sapientia. Destruuntur et illi qui negauerunt eum ueram animam
habuisse, quia sicut crescere pertinet ad corpus, ita sapientia
refertur ad animam.


Q. 73: QUOD HUMANITAS CHRISTI NON CREVERIT IN SAPIENTIA VEL QUOD
        TANTUMDEM SCIERIT QUANTUM DIVINITAS ET CONTRA.

BEDA SUPER LUCAM: Recte dicitur plenus sapientia /262/ non per
interualla temporum proficiendo in sapientiam, qua semper plenus fuit
ab hora conceptionis, quoniam in ipso ut ait apostolus, habitat omnia
plenitudo diuinitatia corporaliter. Gratia namque Dei erat in illo,
quia nulli mortali tanta et talis data est, ut ex quo in utero
uirginis conciperetur perfectus esset Deus. Iste homo nec ad momentum
aliud fuit quam Deus.

AMBROSIUS DE FIDE AD GRATIANUM: Sunt plerique non ita timidiores ut
ego. Malo enim alta timere quam sapere.  Sunt plerique, quia scriptum
est: Iesus proficiebat aetate et aupientia et gratia apud Deum et
homines, qui dicunt secundum nostrae conditionis assumptionem ignorare
se.

ITEM: Magis arbitror, ut nostra ignoratione nescire se diceret, non
quia aliquid ipse nesciret.

IDEM DE INCARNATIONE DOMINICA: Deus igitur ante carnem, Deus in carne
perfectionem naturae assumpsit humanae, suscepit sensum hominis sed
non sensu carnis inflatus. Sensu hominis animam meam dixi esse
turbatam. Sensu hominis esuriui, rogaui, profeci, sicut scriptum est:
Iesus proficiebat aetate, et sapientia, et gratia apud Deum et
homines. Quomodo proficiebat sapientia Dei? Doceat te ordo uerborum.
Profectus aetatis et profectus sapientiae sed humanae est. Ideo
aetatem ante praemisit, ut secundum homines crederes dictum. Aetas
enim non diuinitatis sed corporis est. Ergo si proficiebat aetate
hominis, proficiebat et sapientia hominis. Sapientia autem sensu
proficit, quia sensus sapientia. Iesus autem proficiebat aetate et
aupientia. Quis sensus proficiebat? Si humanus, ergo et ipse susceptus
est. Si diuinus, ergo mutabilis per profectum. Quod enim proficit,
/263/ utique mutatur in melius. Sed quod diuinum est non mutatur. Quod
ergo mutatur non utique diuinum est. Sensus igitur proficiebat
humanus. Sensum ergo suscepit humanum. Et quia secundum hominem
loquebatur, praemisit dicens: Puer autem confortabatur et creacebat et
implebatur sapientia, et gratia Dei erat cum illo. Puer nostrae nomen
aetatis est; nec confortari uirtus poterat Dei, nec crescere Deus, nec
altitudo sapientiae Dei nec plenitudo diuinitatis impleri. Quae igitur
implebatur, erat non Dei sapientia sed nostra. Per quem autem sensum
dixit Isaias, Patrem puer nesciebat aut matrem? Scriptum est enim:
Priusquam sciat puer patrem aut matrem, accipiet uirtutem Damasci et
spolia Samariae. Sapientiam Dei futura et occulta non fallunt. Expers
autem agnitionis infantia per humanam utique imprudentiam quod adhuc
non didicit ignorat. Sed uerendum est, inquam, ne si duos principales
sensus aut geminam sapientiam Christo tribuimus, Christum diuidamus.
Numquid cum et diuinitatem eius et carnem credimus, Christum
diuidimus? Numquid cum in eo imaginem Dei crucemque ueneramur,
diuidimus eum? Apostolus certe, qui de eo dixit: Quoniam etsi
crucifixus est ex infirmitate nostra, uiuit tamen ex uirtute Dei, ipse
dixit quia non diuisus est Christus. Numquid etiam cum dicimus quia
animam rationalem et intellectus nostri capacem suscepit, diuidimus
eum? Non enim ipse Deus Verbum pro anima rationali et intellectus
capaci in carne sua fuit sed animam rationalem et intellectus capacem,
et ipsam humanam et eiusdem substantiae cuius nostrae sunt animae, et
carnem nostrae similem eiusdemque cuius caro nostra est substantiae
suscipiens Deus uerbum, perfectus etiam homo fuit, sine ulla tamen
labe peccati.

FULGENTIUS: Anima Christi cum Verbo unus est Christus, et quia
unigenitus Deus aequalis est patri, nec potest totum nosse filium qui
totum non nouerit patrem, caueamus ne si anima Christi totum patrem
nosse non creditur, ipsi uni Christo ex aliqua /264/ parte non solum
patris sed etiam sui et spiritus sancti cognitio negetur. Sed a fide
alienum uidetur, ut dicatur anima Christi non plenam suae deitatis
habere notitiam, cum qua creditur habere personam. Contra hoc uidetur
esse assertio Iohannis dicens Christo non esse datum spiritum ad
mensuram, in quo deitas spiritum non accepit, sed anima Christi. Ubi
autem mensura non esse dicitur, plenitudo perfectionis et perfectio
plenitudinis inuenitur. Accepit ergo Christus spiritum sed non ad
mensuram. Quod si animae Christi non est datus ad mensuram, necesse
est ut nihil minus habeas sapientiae, nihil scientiae. De eodem
apostolus: In quo sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae
absconditi. Si non ad mensuram accepit, necesse est ut omnis thesauros
sapientiae et scientiae habeas. Quod si aliquid plenitudinis ei
demitur, consequens est ut ad mensuram accepisse Spiritum dicatur. Ubi
ergo spiritus non est mensura, necesse est ut plena sit deitatis
notitia. De Christo Paulus dicit: In ipso complacuit omnem
plenitudinem inhabitare. In ipeo inhabitat omnis plenitudo diuinitatis
corporaliter. Non ergo existimandum est, illi animae in aliquo plenam
deitatis deesse notitiam, cum una est persona cum uerbo, quam sic
sapientia[m] suscepit, ut eadem sapientia ipsa sit quae omnium rerum
in tantum facta est domina, ut cum ipsa diuinitate sua una sit in
trinitate persona, id est Christus.

ITEM: Habet anima illa plenam trinitatis notitiam, non tamen habet
unam cum trinitate naturam. Nescio qualiter accipimus unigenitum a
patre plenum gratiae et ueritatis, si uel illi plenitudini ueritatis
aliquid plenitudinis gratiae desit uel illi plenitudini gratiae non
tote inest ueritatis plenitudo. Non enim tote plenitudo ueritatis
habetur quando ipsius ueritatis aliquid ignoratur. Quod absit ut de
Christo sentiatur.  /265/

IDEM DE MYSTERIO MEDIATORIS: Isaias dicit: Priusquam sciat aut
proferat maligna, mutabit bonum, quoniam priusquam sciat puer bonum,
non credet malitiae, ut eligat quod bonum est.  Si anima uel
intellectus naturae in Christo defuisse creditur humanae, quid in
infante bonum malumque dicitur ignorasse? An illam filii Dei naturam
diuinam ignorantiae boni malique subicimus, ut humanam in Christo
animam denegemus? Itaque nec credendus est homo susceptus a Deo quae
Dei sunt aliquatenus potuisse sapere, in quo ipsa sapientia cognitione
boni malique dicitur caruisse. Anima igitur humana quae rationis capax
naturaliter facta est, bonum malumque in infante Christo nescisse
dicitur, quae secundum euangelicam ueritatem in puero Iesu sapientia
et gratia profecisse narratur, sicut Lucas dicit: Puer autem crescebat
et confortabatur plenua sapientia. Et paulo post: Ieana proficiebat
aetate, et gratia apud Deum et homines. Nam sicut carnis est aetate
proficere, sic est animae sapientia et gratia profecisse. Qui tamen in
sapientia nullatenus proficeret, si naturalem intelligentiam, quae
hominibus est concessa, non haberet.

ITEM: Effectus piae susceptionis exigit ut dum caro et anima a Deo
suscipitur, utraque pariter saluaretur. Nam nec caro ipsa fuit a Dei
filio suscipienda nisi fuisset diuina susceptione liberanda.

ALCUINUS AD CAROLUM LIB. II CAP. XI: Omnia subiecisti sub pedibus
eius.  Peruersum uero et a sanitate fidei penitus alienum, ut dicamus
animam Christi non plenam in se deitatis habere notitiam, cum qua
naturaliter unam creditur habere personam. Unde Iohannes baptista
Christo singulariter ac sine mensura datam spiritus largitatem dixit;
non enim ad menauram, ait, dat Deus spiritum, quia omnis plenitudo
diuinitatis in eo habitat.

ITEM: Ubi enim mensura dicitur non /266/ esse, plenitudo perfectionis
inuenitur.

ITEM: Non enim aestimandum est animae Christi in aliquo plenam
diuinitatis deesse notitiam, cuius una est persona cum uerbo, quam sic
sapientia suscepit, ut cum ipsa diuinitate sua una sit in trinitate
persona, id est Christus.

AUGUSTINUS DE BAPTISMO PARVULORUM LIB. II: Non illam animi
infirmitatem in Christo paruulo credo fuisse quam uidemus in paruulis.

AMBROSIUS SUPER EPISTOLAM PRIMAM AD CORINTHIOS: Spiritus enim omnia
acrutatur, etiam profunda Dei. Quia de Deo est omnia nouit. Profunda
autem ideo ait, quia omnem uirtutem et praescientiam eius nouit, quod
omnino creaturae impossibile est.

ITEM: Sensum Dei nemo nouit nisi qui de Deo est, spiritus Dei.
Inferiora enim non possunt superiorum scire consilium, neque creatura
conditoris sui dignoscere uoluntatem.

HIERONYMUS SUPER EANDEM EPISTOLAM ET EUNDEM LOCUM: Etiam profunda Dei.
Praeclarum hoc aduersus haereticos, qui creaturam spiritum sanctum
dicunt, unde hic ostenditur non solum creaturam non esse, uerum etiam
quod ipse solus interiora Dei et profunda rimetur, quippe ut [qui]
eiusdem naturae atque substantiae sit.

CLAUDIUS SUPER EANDEM EPISTOLAM ET EUNDEM LOCUM: Qui enim de Deo est
hic spiritus, omnia nouit Dei, ac per hoc Deum esse non dubites, qui
non solum humana uerum etiam Dei occulta dicitur scire. Profunda autem
ideo ait, quia omnem uirtutem et praescientiam eius nouit, quod omnino
creaturae impossibile est.

HIERONYMUS IN PSALMO XIV: Benedicam dominum, qui tribuit mihi
intellectum. Qui sapientia Dei est non indiget ipsa sapientia. Sed
secundum illud accipiendum est: Iesus proficiebat /267/ aetate et
sapientia.

AMBROSIUS AUTPERTUS IN HOMILIA ILLIUS LECTIONIS EVANGELICAE, ERAT
IOSEPH ET MARIA MATER EIUS MIRANTES: Puer autem crescebat et
confortabatur plenua sapientia. Haec de illo secundum humanitatem
dicta sunt. Neque enim in sua natura confortatur, nec adimpletur
sapientia sed in rostra, in qua pro nobis exinanitus est.  Quae
scilicet omnia melius ad eius corpus, quod est ecclesia, quam ad ipsum
caput referri possum. Cotidie crescit in fide puer Iesus, cotidie
confortatur uirtutibus etc.

EX HOMILIA DOMINICAE POST THEOPHANIAM, QUAE SIC INCIPIT
"RATIONABILITER MAGISTRI": Nisi enim ueram carnem habuisset, nequaquam
aetate proficeret et cresceret, et nisi ueram animam habuisset
nequaquam sapientia proficere et crescere ualeret; et quemadmodum per
momenta aetatum corpus crescit ita et anima sapientia crescendo
proficit.

IDEM IN APOCALIPSI LIB. III: Dignus est agnus, qui occisus est,
accipere uirtutem et diuinitatem et sapientiam etc. Humana in Christo
natura ita meruit uniri uirtuti ac sapientiae Dei ut una uirtus Deus
et homo, una persona Deus et homo, una sapientia Dei existeret Deus et
homo. Nec non et si ipsa humana in Christo natura sapientia proficit
in ferris, tamen nunc angelos docet in caelis.

IDEM LIB. IV, ITA DE IUDAEIS LOQUENS: Isti dicunt, Non est Christus
uester illa sapientia, quae attingit a fine usque ad finem fortiter,
et disponit omnia suauiter, quia per incrementa temporum sapientia
profecit ut homo. Nos econtra, Non est detrimentum passa in homine
assumpta illa sapientia, cum idem secundum hominem per uicissitudinem
temporum profecit sapientia sed magis haec ab illa assumpta mansit una
sapientia, qua mundus est factus, qua mundus est restauratus.

REMIGIUS IN PSALMO XXI V: Ego autem dixi in abundantia mea. Christus
secundum carnem /268/ nullas diuitias habuit; pauper enim adeo fuit ut
non haberet quo caput reclinaret. Abundantiam itaqua suam plenitudinem
gratiarum et spiritualium et omnis diuinitatis thesaurum appellat,
quia in eo corporaliter mansit. Dixi, inquit, in abundantia mea, id
est in plenitudine diuinitatis.

ITEM: Et factus sum conturbatus, id est mortuus sum ex infirmitate
carnis, ignorans lumen ueritatis.


Q. 74: QUOD CHRISTUS CORPORALITER QUOQUE UNCTUS FUISSE LEGATUR
        ET CONTRA.

LUCAS EVANGELISTA: Mulier quae erat in ciuitate peccatrix ut cognouit,
quod accubuisset in domo pharisaei, attulit alabastrum unguenti, et
stans retro secus pedes eius lacrimis coepit rigare et osculabatur
pedes eius et unguento ungebat.

MATTHAEUS: Cum autem esset Iesus in Bethania in domo Simonis leprosi,
accessit ad eum mulier habens alabastrum unguenti pretiosi et effudit
super caput ipsius recumbentis.

IOHANNES: Ioseph ab Arimathia uenit et accepit corpus mixturam myrrhae
Iesu. Venit autem et Nicodemus ferens et aloes quasi libras centum.
Acceperunt ergo corpus Iesu et ligauerunt illud linteis cum
aromatibus, sicut mos est Iudaeis sepelire.

CASSIODORUS IN PSALMO CXXXII: Alii olim ungebantur in reges, alii in
prophetas, alii in sacerdotes. Quibus omnibus figurabatur Christus,
qui corporaliter unctus fuisse non legitur. Fuit autem unctus spiritu
sancto descendente in eum baptizatum in columbae specie. Unde illud:
Unxit te Deus, Deus tuus etc.  /269/


Q. 75: QUOD IN CHRISTO IS QUI EST FILIUS DEI NON SIT ILLE QUI EST
        FILIUS HOMINIS SIVE IS QUI EST AETERNUS NON SIT IS QUI EST
        TEMPORALIS ET CONTRA.

HIERONYMUS IN PSALMO CXIV: Iurauit dominua. Hoc quod dicit iurauit non
ei qui ante Luciferum genitus est sed ei iurauit qui post Luciferum
natus ex uirgine est.

ITEM: Ipse enim est iste Melchisedech sine patre, sine matre, sine
generatione. Ab omnibus ecclesiasticis dictum est, sine patre secundum
carnem, sine matre secundum Deum.

IDEM IN SERMONE DE ASSUMPTIONE SANCTAE MARIAE: Verbum quod erat in
principio et apud Deum erat uerbum; ipsum Deum genuit gloriosa uirgo
Maria ex se carnem factum.

ITEM: Qui elegit nos, inquit, ante mundi constitutionem, quia profecto
quicquid Deus fecit ab initio, Christus fecit totum per unitatem
sacramenti; et ideo iam Christus erat in filio, quoniam semper per
sacramenti unitatem in Deo fuisse non dubitatur.

ITEM: Unus in carne, unus in sacramento atque unus in spiritu [et] nec
admittit omnino ut alius filius hominis, alius filius Dei
intelligatur, quia nec tempore praescribitur nec passione separatur.
Sed totus Deus in Christum et Christus in Deum transiit, ut quidquid
Dei filius est Christus dicatur, et quidquid Christus pertulerit, id
Deus pertulisse recte dicatur. Nec nos hominem seorsum colimus nec
adoramus sed Deum incarnatum, qui proprium sibi corpus animatum
uniuit.

ITEM: Ipsum Dei filium adoramus, qui nihil in se pro assumpto homine
est auctus nihilque quod uerbum caro factum est imminutus uel mutatus,
et ideo unus idemque /270/ semper cum Deo patre filius adoratur, non
recedens ex tempore, non alienus natura uel genere. Quod si tibi nouum
uidetur quod hominem assumpsit, noueris quod semper cum eo et in eius
consilio fuit.

ITEM: In Christo Iesu in quo est Deus et homo, sic unus in una
persona, ut legatur quam saepe in diuinis litteris homo Deo coaeternus
propter unitatem substantiae, ac deinde Deus homini uideatur
compassus, cum nec ininitiabilis homo nec passibilis Deus. Sic tamen
unitus est Deus suo corpori ut nullam patiatur fieri inter Deum et
hominem humana opinione distantiam, ne forte, quod absit, alius filius
Dei et alius filius hominis credatur, praesertim cum scriptura sic
connectit et corporat Deum et hominem ut nec in tempore admodum
hominem quis a Deo nec in passione possit ab homine Deum
discernere. Unde si ad tempus respicias, inuenies semper filium
hominis cum filio Dei; si ad passionem, inuenies semper cum filio
hominis eumdem Dei filium ita unitum et indiuiduum, quantum ad uocem
scripturae pertinet, ut nec homo a Deo separari in tempore nec ab
homine Deus ualeat passione. Siquidem, ut haec apertius intelligatis,
ipsius Christi uerba discutite: Nemo ascendit, inquit, in caelum nisi
qui descendit de caelo, filius hominis qui est in caelo.

ITEM: Idem Deus et homo in una substantia uel persona sine diuisione
aut commixtione.

ITEM: Verum tamen uerbum est Deus et non caro quamquam carnem animatam
assumpserit. Similiter et caro caro est animata et non uerbum, licet
Dei uerbum caro conspecta sit ac uisa. Unde Iohannes: Quod fuit ab
initio, quad uidimus ac perspeximus et manus nostrae tractauerunt de
uerbo uitae, cum nemo Deum uerbum uidere aut tractare possit manibus,
nisi per sacramentum sibi uniti hominis.  Quae nimirum /271/ unio tam
mira est ut discerni nequeat.

ITEM: Hinc est quod unus idemque manens filius unigenitus,
indisseparatus in utrisque naturis conspicitur, et quae sunt utriusque
substantiae operatur secundum unicuique essentiam uel naturalem
proprietatem.

ITEM: Emmanuel dum unus est et in eo ipso uterque, id est Deus et
homo, quae utriusque naturae sunt ueraciter gessit, secundum aliud et
aliud operans.  Secundum quod Deus, quae diuina sunt, secundum quod
homo idem ipse, quae humana sunt. Et non alius miracula operatus est,
alius perpetrauit humana passionesque sustinuit; sed unus idemque
Christus, filius Dei atque filius hominis, qui et diuina gessit et
humana.  Siquidem inseparabiliter atque indiuise communes Christus
habuit actiones sed intelligendae sunt ipsorum operum qualitates,
contemplandumque semper ad quae prouehatur humilitas carnis, ad quae
inclinetur altitudo diuinitatis.

IDEM DE SIMILITUDINE CARNIS PECCATI: Prior homo de terra, terrenus;
secundus e caelo, caelestis. Quis est iste caelestis?  Ille sine
dubio, qui eum quem gestabat in baptismate fecit audire: Filius meus
es tu; ego hodie genui te. Et qualiter dicitur hodie si in principio
uerbum erat apud Deum? Quia non istud uerbum quod semper apud patrem
fuisse et esse credendum est sed homo, quem Deus uerbum susceperat,
audiuit, quod hic filius hominis per Dei filium Dei esse filius in Dei
filio promeretur.

AMBROSIUS DE SACRAMENTIS LIB. VI: Ego sum, inquit, panis uiuus, qui de
caelo deacendi. Sed caro non descendit de caelo, quomodo descendit de
caelo panis uiuus, quia idem dominus noster Iesus Christus consors est
et diuinitatis et corporis; et tu, qui accipis carnem eius, diuinae
substantiae /272/ in illo participaris alimento.

AUGUSTINUS CONTRA MAXENTIUM, LIB. II: Una persona est Christus Deus et
homo. Propter quod etiam: Nemo, inquit, ascendit in caelum nisi qui de
caelo descendit, filius hominis qui est in caelo. Si ergo attendas
distinctionem substantiarum, filius Dei de caelo descendit, filius
hominis crucifixus est. Si unitatem personae, et filius hominis de
caelo descendit et filius Dei crucifixus est. Propter hanc ergo
unitatem personae non solum filium hominis dixit descendisse de caelo
sed esse dixit in caelo cum loqueretur super terram.

IDEM LIB.  I DE TRINITATE: Ex forma serui crucifixus est, et tamen
gloriae dominus crucifixus est. Talis enim erat illa susceptio, quae
Deum hominem faceret et hominem Deum. Quid tamen propter quid dicatur
prudens lector intelligit. Nam ecce diximus quia, secundum quod Deus
est, glorificat nos, secundum hoc utique quod dominus gloriae est, et
tamen dominus gloriae crucifixus est. Quia recte dicitur et Deus
crucifixus, non ex uirtute diuinitatis sed ex infirmitate carnis.

IDEM CONTRA FAUSTUM: Ipsum dominum gloriae, in quantum homo factus est
Dei filius, praedestinatum esse dicimus.  Clamat doctor gentium: qui
factus est ei ex semine Dauid secundum carnem, qui praedestinatus est
filius Dei in uirtute, ut qui futurus erat secundum carnem filius
Dauid, esset tamen in uirtute filius Dei secundum spiritum
sanctificationis, quia natus est de spiritu sancto et uirgine.  Ipsa
est illa ineffabiliter facta hominis a Deo susceptio singularis, ut
filius Dei et filius hominis simul; et filius hominis propter
susceptum hominem, et filius Dei propter suscipientem Deum ueraciter
et proprie diceretur, ne non trinitas sed quaternitas crederetur.

EX LIBRO DE BONO PERSEVERANTIAE: Ita ut qui suscepit et quod suscepit
una esset in trinitate /273/ persona. Neque enim homine assumpto
quaternitas facta est sed trinitas mansit assumptione illa
ineffabiliter faciente personae unius in Deo et homine ueritatem.


Q. 76: QUOD HUMANITAS CHRISTI IGNORAVERIT DIEM IUDICII ET NON.

GREGORIUS EULOGIO PATRIARCHAE: Scriptum est quia diem et horam neque
filius neque angeli sciunt. Nouit quidem unigenitus diem et horam
iudicii sed non ex natura humanitatis.  In nuptiis, ubi uinum defuit,
respondit matri: Quid mihi et tibi est mulier? ac si diceret, Miracula
facere non habeo ex matre. Cum autem hora mortis uenerit, cognoscam te
matrem.

IDEM IN PASTORALI CAP. L: Cum Iesus annorum duodecim dicitur in medio
doctorum sedens, non docens sed interrogans inuenitur. Quo exemplo
scilicet ostenditur ne infirmus docere quis audeat, si ille puer
doceri interrogando uoluit, qui per diuinitatis potentiam uerbum
scientiae ipsis suis doctoribus ministrauit.

HIERONYMUS IN MINORI BREVIARIO PSALMO CXXXVIII: Humanitas filii hic
significatur, quae in euangelio dixit se ignorare finem huius mundi,
et quae ait: Triatia est anima mea uaque ad mortem.

CASSIODORUS PSALMO EODEM: Natura hominis, quae in euangelio dixit se
ignorare finem mundi, testatur patrem uidisse suum imperfectum.
Imperfectum eius est quod adbuc ecclesia usque ad finem saeculi
congregatur.

HIERONYMUS CCLX CAP. SUPER MATTHAEUM: Apostolus ait de saluatore, In
quo sunt omnes thesauri sapientiae absconditi. Post resurrectionem
interrogatus ab apostolis de die illa manifestius respondit, Non est
uestrum nosse tempora et momenta, quae pater posuit in sua potestate.
Hic ostenditur quod ipse sciat /274/ sed non expediat apostolis nosse,
ut semper incerti uiuant cum timore.

IDEM CCCLV CAP. MATTH.: Non ignorat Christus eam diem in qua se scit
futurum cum apostolis.

GREGORIUS TURONENSIS HISTORIARUM CAP. 1: De fine uero mundi ea sentio
quae a prioribus didici. Antichristus uero prius circuncisionem
inducet, se asserens Christum. Deinde in templo Hierosolymis statuam
suam collocabit adorandam, sicut dominum dixisse legimus: Videbitia
abominationem desolationia atantem in loco aancto.  Sed diem illam
omnibus hominibus recoli ipse dominus manifestat dicens: De die autem
illa et hora nemo scit, neque angeli caelorum, neque filius, nisi
pater solus. Sed et hic respondebimus haereticis, qui nos impugnant
asserentes minorem esse filium patre, qui hanc diem ignoret.
Cognoscant ergo hunc filium Christianum populum nuncupatum, de quo a
Deo praedicitur: Ego ero illis in patre et ipai erunt mthi in
filioa. Si enim haec de unigenito filio praedixisset, nunquam ei
angelos proposuisset. Sic enim ait: Neque angeli caelorum, neque
filius, ostendens non de unigenito sed de adoptiuo populo haec
dixisse.


Q. 77: QUOD IUDAEI VEL DAEMONES CHRISTUM COGNOVERUNT ETIAM ANTE
        PASSIONEM EIUS ET NON.

Super cathedram Moysi EX HOMILIA CHRYSOSTOMI: Non enim nescientes eum
Dei filium occiderunt sed habere eum talem non sustinentes, sicut
prophetat de illis Salomon: Venite, circumueniamus iustum, quia
inutilia est, et improperat nobis peccata legis.

AUGUSTINUS SUPER EPISTOLAM IOHANNIS HOMILIA IX: Et daemones credunt.
Quid potuerunt /275/ daemones plus credere quam ut dicerent, scimus
quia sis filius Dei? Quod dixerunt daemones, dixit et Petrus: Tu es
Christus, filius Dei uiui, et audiuit a domino: Beatus es Simon
etc. et super hanc petram etc. Magna laus! Dicunt et daemones, quia
sis filius Dei, sanctus Dei. Hoc Petrus, hoc et daemones. Eadem uerba,
non idem animus. Quia fides Christiana cum dilectione, daemonis sine
dilectione. Cum dilectione fides Christiani. Qui autem non credunt
peiores sunt quam daemones et tardiores. Nescio qui non uult credere
in Christum, adhuc nec daemones imitatur.

APOSTOLUS IN EPISTOLA I AD COR.: Sed loquimur Dei sapientiam in
mysterio; quae abscondita est, quam praedestinauit Deus ante saecula
in gloria nostra, quam principum huius saeculi nemo cognouit; si enim
cognouissent, nunquam dominum gloriae crucifixissent.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. LXIV: Non illum
aliter scierunt daemones quam sciebant principes huius saeculi.
Sciebant enim ipsum esse qui promissus erat in lege per signa
prophetiae. Non tamen quod filius Dei erat ex aeterno sciebant neque
sacramentum incarnationis.

IDEM SIMPLICIANO, MEDIOLANENSI EPISCOPO: Iam uero si illud mouet,
quomodo a maligno spiritu Sauli uera praedicta sunt; potest et illud
uideri mirum, quomodo daemones agnouerunt Christum, quem Iudaei non
agnoscebant.

IDEM AD DULCITIUM DE OCTO QUAESTIONIBUS, RESPONSIONE PRIMA: Hucusque
est propositio tua. Cui respondeo ex libro meo, qui inscribitur de
fide et operibus, ubi de hac re ita locutus sum: Iacobus autem tam
uehementer infestus est eis qui sapiunt fidem sine operibus ualere ad
salutem, ut illos etiam daemonibus comparet dicens, Tu credis, quoniam
unus est Deus; bene facis, et daemones credunt et contremiscunt. Quid
uerius, breuius, uehementius dici potuit? Cum et in euangelio legamus
hoc dixisse daemonia, cum Christum filium Dei confiterentur et ab illo
corriperentur, /276/ quod in Petri confessione laudatum est.

GREGORIUS MORALIUM LIB. XXXIII: In oculis etus quasi hamo capiet
eum. Behemoth iste filium Dei incarnatum nouerat; sed redemptionis
nostrae ordinem nesciebat.  Sciebat enim quod pro redemptione nostra
incarnatus Dei filius fuerat sed omnino quod idem redemptor noster
illum moriendo transfigeret, nesciebat. Unde et bene dicitur: In
oculis eius quasi hamo capiet eum.  In oculis quippe habere dicimus,
quod coram nobis positum uidemus.  Antiquus uero hostis humani generis
redemptorem ante se positum uidit, quem cognoscendo confessus
confitendo pertimuit dicens: Quid nobia et tibi, fili Dei?  Venisti
ante tempus torquere nos.  In oculis itaque suis quasi hamo captus
est, quia et nouit et momordit; et cognouit prius quem pertimesceret,
et tamen post non timuit cum in illo quasi escam propriam, mortem
carnis esuriret.

ITEM: Numquid illudes ei quasi aui?  Quasi aui quippe dominus illusit,
dum ei in passione unigeniti filii ostendit escam sed laqueum
abscondit.  Vidit enim quod ore perciperet sed non uidit quod guttur
teneret. Nam quamuis eum filium Dei fuerat confessus, uelut purum
tamen illum hominem mori credidit, ad cuius mortem Iudaeorum
persequentium animos concitauit. Sed in ipso traditionis eius tempore
tarde iam cognouisse intelligitur, quod illa eius morte puniretur.
Unde et Pilati coniugem somnus terruit, ut uir illius a iusti
persecutione cessaret. Sed res interna dispensatione disposita nulla
ualuit machinatione refragari.


Q. 78: QUOD CHRISTUS SERVILEM TIMOREM HABUISSE VIDEATUR ET NON.

AUGUSTINUS DE SERMONE DOMINI IN MONTE: Beati pauperes spiritu, id est
non inflati, dum se diuinae auctoritati subdit anima, timens post hanc
uitam ne pergat ad /277/ poenas, etiamsi forte in hac uita sibi beata
esse uideatur.

ITEM: Videtur ergo mihi septiformis operatio spiritus sancti, de qua
Isaias loquitur his gradibus congruere. Sed interest ordinis; nam ibi
enumeratio ab excellentioribus rebus coepit, hic uero ab inferioribus.

ITEM: Initium aapientiae timor domini est.

ITEM: Timor Dei congruit humilibus, de quibus dicitur beati pauperes
spiritu, id est non superbi, quibus apostolus dicit, Noli altum sapere
sed time, id est noli extolli.

IDEM IN LIBRO DE GRATIA ET LIBERO ARBITRIO: Ne arbitremur nos non
accepisse spiritum timoris domini, quod sine dubio magnum est Dei
donum, de quo dicit Isaias: Requieacet auper eum spiritus sapientiae
etc. Spiritus timoris domini, de quo dicit Christus: Eum timete, qui
habet potestatem aorpus et animam perdere in Gehennam.

HIERONYMUS DE MANSIONIBUS FILIORUM ISRAEL: Noli altum sapere sed
time. Deus enim superbis resistit, humilibus autem dat gratiam; et qui
se exaltat, uideat ne cadat.  Potentes potenter tormenta patientur.
Timor uirtutum custos est; securitas ad lapsum facilis.  Unde et in
psalmo, postguam saluator dixerat: Dominus regit me etc. iungit
timorem, qui custos est beatitudinis, et infert: Virga tua et baculus
tuus ipsa me consolata sunt. Et est sensus: dum tormenta formido,
seruaui gratiam quam acceperam.

GREGORIUS IN MORALIBUS LIB. I: Timens Deum et recedens a malo.
Scriptum est de illo: Et repleuit eum spiritus timoris domini.
Incarnatus enim dominus in semetipso omne quod nobis inspirauit,
ostendit ut quod praecepto diceret, exemplo suaderet.  Iuxta
humanitatis igitur naturam redemptor noster Deum timuit, quia ut
superbum hominem redimeret, mentem pro /278/ illo humilem sumpsit.

DOMINUS IN EVANGELIO: Paenitentiam agite, appropinquauit enim regnum
caelorum.

ITEM: Nolite timere eos qui corpus occidunt, animam autem non possunt
occidere. Sed timete eum qui potest animam et corpus perdere in
Gehennam.

CHRYSOSTOMUS SUPER MATTHAEUM: Magister, quod est mandatum magnum in
lege? Diliges dominum, Deum tuum, in toto corde tuo; diliges, inquit,
non timebis, dicente Iohanne: Perfecta dilectio foras mittit
timorem. Donec enim homo timet Deum, non eum diligit. Timere enim
seruorum est, diligere autem filiorum; timor sub necessitate est,
dilectio in libertate. Qui in timore seruit Deo, poenam quidem euadit,
mercedem autem iustitiae non habet, quia inuitus fecit bonum propter
timorem. Non uult ergo Deus ut timeatur ab hominibus quasi Deus sed ut
diligatur quasi pater, quia adoptionis spiritum donauit hominibus.
Quid est diligere Deum ex toto corde? Ut cor tuum non sit inclinatum
ad ullius rei dilectionem amplius quam Dei. Quomodo cognoscitur uxoris
plena dilectio? Uxor neminem debet sapientiorem putare quam uirum
suum, etsi sit alter sapientior; neminem fortiorem, etsi sit alter
fortior; neminem formosiorem, etsi sit alter formosior. Perfectum
odium et perfectus amor iudicio rerum cognoscitur. Ut puta, si
perfecte odias aliquem qualiacumque fuerint apud illum, omnia tibi
displicent, siue quid dicit, siue quid agit. Sic etsi perfecte aliquem
amas, quaecumque sunt apud eum tibi placent. Ergo et quaecumque mulier
uidens aliquem dixerit, Quam sapiens uir, utinam uir meus talis esset!
iam amor eius minus habet aliquid de perfecto amore. Sic et anima
Christiana, quae sponsa est Christi, ita debet diligere Deum ut nihil
sit in mundo quod amplius amet quam Deum. Pro quanta autem parte plus
aliquid amauerit, pro tanta parte minus habet Deum. Quid est in toto
corde, animam diligere Deum?  /279/ Certissimum animum habere in
ueritate, et firmum in fide. Alius est amor cordis, alius animae. Amor
cordis quodammodo carnalis est, ut etiam carnaliter Deum amemus.

ITEM: si licet homini uxorem etc. Viro casto qualiscumque uxor bona
uidetur, quia perfecta caritas uitia non sentit.

BEDA SUPER PARABOLAS: Timor domini principium sapientiae. Duo sunt
timores Domini. Primus seruilis, qui principium scientiae uel
sapientiae uocatur. Secundus amicabilis, qui perfectionem sapientiae
comitatur. Timor seruilis principium sapientiae. Sed hunc timorem
perfecta dilectio foras mittit. Succedit autem timor domini sanctus,
permanens in saeculum saeculi, quem non excludit sed auget caritas.
Ipse est quo timet filius bonus ne uel in modico oculos amantissimi
patris offendat.  Uterque autem timor in futuro saeculo cessabit;
caritas uero nunquam excidet sed in plenitudine sapientiae perpetua
manebit; quod est cognoscere uerum et unum Deum, et quem misisti,
Iesum Christum.

AUGUSTINUS SUPER PSALMUM XVIII: Timor domini sanctus permanena in
aaeculum aaeculi. Timor non ille sub lege poenalis temporalia bona
sibi subtrahi perhorrescens, quorum dilectione anima fornicatur sed
castus quo ecclesia sponsum suum quanto ardentius diligit tanto
diligentius offendere cauet, et ideo non foras mittit consummata
dilectio timorem hunc sed permanet in saeculum saeculi.

ITEM: Timor domini non seruilis sed castus, gratis amans, non puniri
timens ab eo quem tremit sed separari ab eo quem diligit.  Iste est
timor castus, non quem consummata caritas foras mittit sed permanens
in saeculum saeculi. Hic est spiritus sanctus; id est, hunc donat
spiritus sanctus.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM LXXXIII, CAP. XXXV: Nulli dubium est non
aliam metuendi esse causam nisi ne id quod amamus aut adeptum
amittamus, /280/ aut non adipiscamur speratum.

ITEM: Si cupit, quia nihil aliud est cupiditas nisi amor rerum
transeuntium, metuat necesse est ne aut amittat eas cum adeptus
fuerit, aut non adipiscatur.

CAP. XXXVI: Nemo beatissimus metuit. Non est itaque uitium, non
metuere. At audacia uitium est. Non ergo quisquis non metuit audax
est, quamuis omnis qui audet non metuat.

ITEM: Cum commune sit non metuere beatissimo et audaci sed beatissimus
id habeas per tranquillitatem animi, audax per temeritatem.

IDEM SUPRA, CAP. XXVI: Sapientia Dei hominem ad exemplum, quo recte
uiueremus, suscepit. Pertinet autem ad uitam rectam quae non sunt
metuenda non metuere. Mors autem metuenda non est. Oportuit ergo id
ipsum illius hominis quem Dei sapientia suscepit morte monstrari. Sunt
autem qui quamuis mortem ipsam non timeant, genus tamen aliquod mortis
horrescunt. Nihilo minus hoc cruce ostendendum fuit. Nihil erat inter
omnia genera mortis illo genere exsecrabilius et formidolosius.

CAP. LXII: Omnis qui beate uult uiuere, si uiuit ut uult, beatus est.
Omnis autem homo beate uult uiuere. Omnis ergo homo qui uiuit ut uult,
beatus est. Ex quo conficitur neminem uiuere ut uult qui turpiter
uiuit, quia nemo beatus est qui turpiter uiuit. Ideo autem non uiuit
ut uult, quia, etsi multa secundum uoluntatem suam faciat,
consequuntur plura contra ipsius uoluntatem.

HIERONYMUS SUPER EUNDEM PSALMUM: Timor domini sanctus permanet in
saeculum saeculi. Timor cum caritate; unde dixit: perfecta caritas
foras mittit timorem. Time non timore Gehennae aut timore poenae sed
timore sancto.  Sic timeas, ut quem amas non perdas per negligentiam.
/281/


Q. 79: QUOD CHRISTUS FEFELLERIT ET NON.

AMBROSIUS SUPER LUCAM LIB. II: Non mediocris quoque causa est ut
uirginitas Mariae falleret principem mundi; qui cum desponsatam uiro
cerneret, partum non potuit habere suspectum. Fallendi, ut dixi,
principis mundi fuisse consilium ipsius domini uerba declarant, cum
apostoli iubentur tacere de Christo, cum sanati prohibentur gloriari
de miraculo, cum daemones praecipiuntur silere de Dei filio. Fallendi
autem principis mundi fuisse consilium, etiam apostolus declarauit
dicens: Sed loquimur Dei sapientiam in mysterio absconditam, quam nemo
principum huius saeculi cognouit. Si enim cognouissent, nunquam
dominum maiestatis crucifixissent. Fefellit ergo, ut uinceret;
fefellit diabolum, cum temptaretur, ut nunquam diuinitatem propriam
fateretur. Sed tamen magis fefellit principes saeculi.

IDEM IN APOLOGIA DAVID: Merito uenit occultus, qui falleret principem
mundi tanquam Uriam illum, qui interpretatione dicitur lumen meum,
transfigurantem se in angelum lucis.

AUGUSTINUS LXXXIII QUAESTIONUM CAP. XV: Si phantasma fuit corpus
Christi, fefellit Christus; non est ueritas.

ITEM CAP. LVI: Summa et est neminem decipere, atque illud exhibere
quod dictum est: Sit in ore uestro: est, est; non, non.

ITEM: Sicut ergo summa et proprie diuina uirtus est neminem decipere,
sic ultimum uitium est quemlibet decipere.

ITEM: Est summae uirtuti propinquior qui quamquam uelit hostem
decipere non eum decipit, nisi auctoritate diuina. Deus enim nouit
sincerius qua quisque poena praemioue sit /282/ dignus.

ITEM: Deus per se neminem decipit. Est enim pater ueritatis et ueritas
et spiritus ueritatis; dignis tamen digna distribuens utitur animis
pro meritis et dignitatibus, quae sunt in gradibus eorum ut si
quisquam dignus est decipi, non solum per se ipsum non eum decipiat
sed neque per talem hominem qui iam custodire persistit: sit in ore
uestro, est, est; non, non; neque per angelum, cui non conuenit
persona fallaciae sed aut per talem hominem qui nondum se huius mundi
cupiditatibus exuit, aut per talem angelum qui pro suse uoluntatis
peruersione ad uindictam peccatorum ordinatus est. Legimus enim
deceptum regem uaticinio pseudoprophetarum, quoniam dignus erat sic
decipi.

ITEM: Cum et Aegyptii deceptione digni essent, et populus Israel pro
illa aetate generis humani in tali adhuc morum gradu constitutus esset
ut non indigne hostem deciperet, factum est ut iuberet Dominus uel
potius pro illorum cupiditate permitteret, ut uasa argentea uel aurea,
quibus adhuc terreni regni appetitores inhiabant, et paterent ab
Aegyptiis non reddituri et acciperent quasi reddituri.  Quam et[iam]
mercedem tam diuturni laboris atgue operis pro talium animarum gradu
non iniustam Deus esse uoluit, et poenam illorum quos digne fecit
amittere id quod reddere debuerunt. Non itaque Deus deceptor est, quod
credere nefarium quis non intelligat? sed meritorum et personarum
iustissimus distributor.

ITEM: Actum est ut alia carnali populo, alia spirituali pro temporum
congruentia iuberentur. Non ergo mirum si hostem deceptione dignum
decipere iussi sunt, qui erant adhuc digni hostem decipere. Nondum
erant idonei quibus diceretur: Diligite inimicos uestros sed quibus
dici oporteret: diliges promimum tuum et oderis inimicum tuum.
Inchoatio quaedam facta est sub paedagogo, ut magistro perfectio
seruaretur.  /283/


Q. 80: QUOD CHRISTUS NEC SECUNDUM HOMINEM PASSUS SIT AUT TIMUERIT
        ET CONTRA.

HILARIUS DE TRINITATE LIB. X: Expurganda etiam nunc est omnis impiae
assertionis occasio et omnes haereticae blasphemiae transcurrendae
sunt praedicationes, ut ueritas euangelii per ea ipsa quibus obscurari
uidetur, eluceat. Volunt enim plerique eorum ex passionis metu et ex
infirmitate patiendi non in natura eum impassibilis Dei fuisse, ut qui
timuit et doluit, non fuerit uel in ea potestatis securitate quae non
times, uel in ea spiritus incorruptione quae non doles sed inferioris
a Deo patre naturae et humanae passionis trepidauerit metu, et ad
corporalis poenae congemuerit atrocitatem, quia scriptum est: Tristis
est anima mea usque ad mortem, et rursum: si possibile est, transeat a
me calix iste, et illud: Deus meus, quare me dereliquisti? Hoc quoque:
Pater, commendo in manus tuus spiritum meum. Ac primum antequam ex his
ipsis dictis demonstremus nec metuendi de se in eum infirmitatem
incidisse aliquam nec dolendi, quaerendum est quidnam uideatur timere
potuisse, an ratione subsistat ut mori timuerit, qui omnem terrorem
mortis ab apostolis apellens ad gloriam eos sit martyrii adhortatus
dicens: Qui non accipit crucem suam et sequitur me, non est me dignus;
et qui perdiderit animam propter me, inueniet eam. Cum enim pro eo
mori uita sit, quid ipse in mortis sacramento doluisse existimandus
est, qui pro se morientibus uitam rependat? Cum non timendos esse qui
corpus occiderent monet, ipsum mors ad timorem passionis corporalis
exterruit? Tum deinde quem dolorem mortis timeret, potestatis suae
libertate moriturus? Humano enim /284/ generi mortem aut uis exterior
degrassata in corpus accelerat, aut ipsa natura corporis senio in eam
ipsam mortem uicta concedit.  Unigenitus autem Dei ita potestatem
habens ponendae animae ut resumendae, ad peragendum in se mortis
sacramentum, cum potato aceto consummasse omne humanarum opus
passionum est testatus, inclinato capite spiritum tradidit. Si hoc
naturae hominis ius relictum est, ut per se exhalans spiritum
requiescat in mortem et non dissoluto corpore labefacta anima decedat,
uel abruptis aut perfossis aut collisis membris spiritus tanquam in
sede sua uiolatus erumpat aut effluat, incidat in dominum uitae metus
mortis, si quod emisso spiritu mortuus est, non libertatis suae ad
moriendum usus est potestate. Quod ex se mortuus est, et per se
spiritum reddidit, non est terror mortis in potestate moriendi.

ITEM: Haec stulta atque ridicule sunt, ut in potestate ponendae animae
ac resumendae mori timeret, ad sacramentum uitae humanae sub
uoluntatis suae libertate moriturus.

ITEM: Timeri mors non potest et in uoluntate moriendi et in potestate
uiuendi.

ITEM: Virgo enim non nisi ex sancto spiritu genuit. Et quamuis tantum
ad natiuitatem carnis ex se daret quantum ex se feminae edendorum
corporum susceptis originibus impenderent, non tamen Christus per
humanae conceptionis coaluit naturam. Sed omnis cause nascendi inuecta
per spiritum tenuit in hominis natiuitate quod matris est, cum tamen
haberet in origine quod Deus est. Hinc suscepti hominis sacramentum
dominus ipse ostendit dicens: Nemo aacendit in aaelum nisi qui de
caelo descendit, filius hominis qui est in caelo. Quod de caelo
descendit, conceptae de spiritu originis causa est. Non enim corpori
Maria originem dedit, licet ad crementa partumque corporis omne quod
sexus sui est naturale contulerit.

ITEM: Et uerbum caro factum, cum caro esset, non tamen non erat et
uerbum.

ITEM: Absolute autem apostolus huius inenarrandae /285/ corporeae
natiuitatis sacramentum locutus est dicens: Primus homo de terrae
limo, secundus homo de caelo. Cum ait secundum hominem de caelo, in
originem eius ex superuenientis in uirginem sancti spiritus aditu
testatus est.

ITEM: Ipse dominus huius natiuitatis suae mysterium pandens sic
locutus est: Ego aum pania uiuus qui de caelo descendi. Si quia
mandueauerit de pane meo, uiuet in aeternum.  Ipse enim corporis sui
origo est. Ac ne uerbi uirtus atque natura defecisse ex se
existimaretur in carne, rursus panem suum esse dixit ut, per hoc quod
descendens de caelis panis est, non ex humana conceptione origo esse
corporis existimaretur, dum caeleste esse corpus ostenditur. At uero
cum suus panis est, assumpti per uerbum corporis est professio.
Subiecit enim: Nisi manducaueritis carnem filii hominis et sanguinem
eius biberitis, non habebitis uitam in uobis ut, quia id quod filius
hominis est et panis de caelis ipse descendit, per panem suum de caelo
descendentem et per sanguinem et carnem filii hominis et conceptae ex
uirgine carnis intelligatur assumptio.

ITEM: Homo itaque Christus Iesus unigenitus Deus, per carnem et uerbum
ut hominis filius, ita Dei filius, hominem uerum secundum
similitudinem nostri hominis sumpsit; in quo, quamuis aut ictus aut
uulnus descenderet, aut nodi concurrerent, aut suspensio eleuaret,
afferrent quidem haec impetum passionis, non tamen passionis dolorem
inferrent. Ut telum aliquod aut aquam perforans, aut ignem compungens,
aut aera uulnerans, omnes quidem has passiones naturae suae infert, ut
foret, ut compungat, ut uulneret; sed naturam suam in haec passio
illata non retinet, dum in natura non est uel aquam forari, uel ignis
pungi, uel aera uulnerari, quamuis naturae teli sit et uulnerare et
compungere et forare.

ITEM: Passus quidem dominus, dum caeditur, dum suspenditur, dum
crucifigitur, dum moritur; sed in corpus irruens passio nec non
/286/ fuit passio nec tamen naturam passionis exercuit, dum et poenali
ministerio desaeuit et uirtus corporis sine sensu poenae uim poenae in
se desaeuientis excepit. Quid enim per naturam corporis humani
conceptam ex spiritu carnem iudicamus? Homo ille de Deo est, habens ad
patiendum quidem corpus, et passus est sed naturam non habens ad
dolendum. Naturae enim propriae ac suae corpus illud est. Neque cum
sitiuit aut esuriit aut fleuit, bibisse aut manducasse aut doluisse
monstratus est sed ad monstrandam corporis ueritatem, corporis
consuetudo suscepta est. Vel cum potum et cibum accepit, non se
necessitati corporis sed consuetudini tribuit.

ITEM: Tenuit apostolus demonstrandae natiuitatis huius sacramentum,
cum ait: In aimilitudine hominis constitutus et habitu repertus ut
homo. Non fuit habitus ille tantum hominis sed ut hominis, dum et
habitus carnis in natiuitatis est ueritate et similitudo carnis
peccati a uitiis humanae passionis aliena est. Atque ita habet
natiuitatem hominis, quia homo est; nec in uitiosa hominis
infirmitate, quia Christus est. Quia quamuis forma nostri corporis
esset in domino, non tamen uitiosae infirmitatis nostrae esset in
corpore, qui non esset in origine, quod ex conceptu spiritus sancti
uirgo progenuit.

ITEM: Timuisse tibi, o haeretice, dominus gloriae passionem uidetur?
Sed ei ob ignorantiae huius errorem, et satanas Petrus et scandalum
est.

ITEM: Tu quid sectaberis spei Christum Deum negando et metum ei
passionis addendo? Anne timuit qui armatis ad corripiendum se obuius
prodiit? et in corpore eius infirmitas fuit, ad cuius occursum
consternata agmina persequentium ceciderunt? Quam igitur infirmitatem
dominatam huius corpori credis, cuius tantam habuit natura uirtutem?
Sed forte dolorem uulnerum timuit. Quem, /287/ rogo, penetrantis in
carnem claui habuit horrorem, qui excisae auris carnem solo restituit
attactu? Manus clauum dolet et sentit sibi uulnus, quae alteri dolorem
uulneris non relinquit?

ITEM: Haeretice, cum exeunte ad proditionem Iuda non memineris dictum
fuisse, nunc clarificatus est filius hominis? Si enim passio honori
futura erat, quomodo tristem eum metus passionis effecerat, nisi forte
tam irrationabilis fuerit, ut pati timuerit quae essent glorificatura
patientem?

ITEM: Calicem quem dedit mihi pater, non uia ut bibam illum? Quomodo
ergo per patiendi metum transferri a se calicem deprecatur, quod per
dispensationis studium festinaret implere? Non enim conuenit ut pati
nollet quod pati uellet.

ITEM: Oportuerat te dicti huius immemorem non fuisse: Verum tamen dico
ucbis, amodo uidebitis filium hominis sedentem a dextris uirtutis et
uenientem cum nubibus caeli.

ITEM: Omne, quod timetur, uitari necesse est dum timetur; quod
infirmum est sumit ex imbecillitate terrorem. Tu uero quo sensu
rationis intelligis, dominum Iesum ad quod festinat timere, et
consternantem fortes infirmitate trepidare, et uulnera non
permittentem dolori uulneratum dolore?

ITEM: Anne metuere tibi infernum chaos credendus est dicens latroni in
cruce: Amen dico tibi, hodie mecum eris in paradiso, Martyri suo
paradisum promittens, et consummatae beatitudinis delicias pollicens?

ITEM: Collatis igitur dictorum atque gestorum uirtutibus demonstrari
non ambiguum est, in natura eius corporis infirmitatem naturae
corporeae non fuisse, cum in uirtute naturae fuerit omnem corporum
depellere infirmitatem, et passione illa, licet /288/ corpori illata
sit, non tamen naturam dolendi corpori intulisse; quia quamuis forma
corporis nostri esset in domino, non tamen in uitiosse infirmitatis
nostrae esset corpore, qui non esset in origine, quod ex conceptu
spiritus sancti uirgo progenuit. Quod licet sexus sui officio
genuerit, tamen non terrenae conceptionis suscepit elementis, et extra
corporis nostri infirmitatem est quod spiritalis conceptionis sumpsit
exordium.

ITEM: Non eiusdem significationis est tristem esse propter mortem et
tristem esse usque ad mortem, quia ubi propter mortem tristitia est
illic ipsa mors cause est tristitiae. Ubi uero tristitia usque ad
mortem est mors tristitiae est finis.

ITEM: Orauit: Pater, si possibile est, transeat a me calix iste. Non
rogat ne secum sit sed ut a se transeat. Deinde rogat ne uoluntas sua
fiat, et quod uult effici, id ipsum concedi sibi non uult. Ait enim,
non siout ego uolo, sed sicut tu uis; ut uoluntate calicis deprecandi
humanae in se sollicitudinis significans consortium, sententiam a se
unitae sibi communisque cum patre non discerneret uoluntatis.

ITEM: Orate ne intretis in temptationem etc. Qui non scandalizaturos
se pollicebantur in scandalum per infirmitatem carnis erant futuri.
Non ergo sibi tristis est neque sibi orat sed illis quos monet orare
peruigiles, ne in eis calix incumbat, quem a se transire orat ne in
his scilicet maneat.

ITEM: Quod ait si possibile est, docuit quod ait Petro: ecce sathanas
expetiuit, ut uos uentilet sicut triticum. Tristitia igitur usque ad
mortem domino est, quia in morte monumentorum reseratione, mortuorum
resurrectione confirmanda iam apostolorum fides esset.

ITEM: Quia post mortem eius per uirtutis gloriam apostolicae
infirmitatis scandalum pelleretur.

ITEM: Subiecit post multam domini precem angelum astitisse
confortantem eum, quo assistente prolixius /289/ orare coeperit ita ut
guttis sanguinum corporis sudor efflueret.

ITEM: Haeresis meminerit creatorem angelorum creationis suae non
eguisse auxilio.

ITEM: Propter nos tristis est; necesse est ut [et] propter nos sit
confortatus, et de nobis. Sudorem uero infirmitati nemo audebit
deputare; et contra naturam est sudare sanguinem, nec infirmitas est,
quod potestas contra naturam gessit.

ITEM: Apostolus locutus est: Nam etsi crucifixus est ex infirmitate
nostra, sed uiuit ex uirtute Dei, uti cum in eodem esset infirmitas ad
passionem et ad uitam Dei uirtus, non alius ac diuisus a se esset qui
et pateretur et uiueret.

IDEM IN PSALMO: Deus in nomine tuo saluum me fac: Passio illa
uoluntarie suscepta est, officio quidem ipsa satisfactura poenali non
tamen poenae sensu laesura patientem, non quod illa laedendi non
habuerit naturam sed quod dolorem diuinitatis natura non sentit.
Passus ergo est Deus, quia se subiecit uoluntarius passioni sed tamen
a naturae suae uirtute non excidit ut doloret.

IDEM SUPER MATTHAEUM ; CAP. XXLX: Aliquorum opinio est, quod cadere
propter se maestitudo in Deum potuerit eumque futurae passionis metus
fregerit, quia dixit: tristis est anima mea usque ad mortem, et illud:
pater, si possibile est, transeat a me calix iste, et rursum: spiritus
quidem promptus est, caro autem infirma, et ad postremum bis id ipsum:
pater, si non potest hic calix transire, nisi bibam illum, fiat
uoluntus tua. Volunt enim ex infirmitate corporis aerumnam spiritui
adhaerere, ac si uirtutem illam incorruptae substantiae imbecillitatis
suae sorte assumptio carnis infecerit et aeternitatis naturam
fragilitas acceperit, quae ad metum tristis est, si ad dolorem
infirma, si ad mortem trepida, iam et corruptioni subdita erit; ac si
aeternitas mutata in metum, si potest esse quod non erat, potuit
perinde hoc quod in ea est aliquando non esse. Deus autem /290/ sine
mensura temporum semper est, et qualis est talis aeternus est.
Aeternitas autem in infinito manens ut in his quae fuerunt, ita in
illis quae consequentur extenditur semper integra, incorrupta. Sed
eorum omnis hic sensus est, ut opinentur metum mortis in Dei filium
incidisse, qui asserunt eum non de aeternitate prolatum neque de
infinitate paternae substantiae extitisse. Quod si euangeliorum
capaces esse potuissent, scirent uerbum in principio Deum. Mori igitur
nihil in Deo potuit, neque ex se Deo ullus metus est. Sed quia maestum
fuisse dominum legimus, causas maestitudinis reperiamus. Assumptis
Petro et Iacobo et Iohanne coepit tristis esse. Ergo non ante tristis
est quam assumpsit, et omnis metus illius esse coepit illis assumptis,
atque ita non de se orta est sed de his quos assumpserat, maestitudo.
Denique ait: triatia est anima mea usque ad mortem, non ait propter
mortem. Nam si de morte erat metus, ad eam utique referri, propter
quam erat, debuit. Superius dixerat: Scandalum patiemini in ista
nocte. Sciebat enim exterrendos, fugandos, negaturos. Sed quia
spiritus blasphemiae nec hic nec in aeternum remittitur, metuit ne se
Deum abnegarent, quem caesum et consputum et crucifixum erant
contemplaturi. Quae ratio seruata in Petro est, qui cum negaturus
esset, ita negauit: non noui hominem, quia dictum est, aliquid in
filium hominis remittetur. Tristis ergo est anima usque ad mortem. Non
itaque mors sed tempus mortis in metu est; quia post eam
resurrectionis uirtute fides esset firmanda credentium. Deinde orat:
pater mi, si possibile est, transeat a me calix iste; sed tamen non
sicut ego uolo, sed sicut tu uis. Non ait: transeat [a] me calix iste.
Qui autem ut a se transeat rogat, non ut ipse praetereatur orat sed ut
in alterum id quod a se transit excedat. Totus igitur super his qui
passuri erant metus est; atque ideo quia non est possibile se non
/291/ pati, pro his rogat qui passuri erant post se, dicens: transeat
calix a me, id est quomodo a me bibitur ita ab his bibatur sine sped
diffidentia, sine sensu doloris, sine metu mortis. Ideo autem si
possibile est, quia carni et sanguini grauis terror est et difficile
est eorum acerbitate corpora humana non uinci. Quod autem ait: non
siout ego uolo, sed sicut tu, uellet quidem eos non pati, ne forte in
passione diffident sed cohaereditatis suae gloriam sine passionis
difficultate mereantur.

ITEM: Discipulos dormientes et Petrum coarguit, cur secum una saltim
hora non uigilet. Petrum ideo ex tribus, quia prae caeteris non se
scandalizaturum fuerat gloriatus.

ITEM: Rogat ut quod pater uult bibendi calicis in eos ex se transeat
fortitudo.

ITEM: Spiritus quidem promptus est, caro autem infirma. Non utique de
se; ad eos enim hic sermo conuersus est. Aut quomodo nunc de se
spiritus promptus, si superius triatia est anima usque ad mortem?  Sed
uigilari praecipit et orari ne in temptationem incidant, ne
infirmitati corporis succumbant.

ITEM: Passuris discipulis per fidei iustificationem, omnem in se
corporis nostri infirmitatem assumpsit, crucique secum uniuerse quibus
infirmabamur affixit. Ideo peccata nostra portat et pro nobis doles;
quia fidei calue feruentes, cum aduersus diabolum passionis bello sit
decertandum, omnes imbecillitatum nostrarum dolores cum corpore eius
et passione moriuntur. Et ideo transire ab eo calix non potest, nisi
ilium bibat, quia pati nisi ex eius passione non possumus.

IDEM IN PSALMO CXLI: Omnium apostolorum fides usque ad resurrectionis
tempus fuit trepida; et hinc illud est: tristis est anima mea usque ad
mortem. Non enim ait propter mortem, quia licet se passioni daret non
tamen uirtus aeterna dolorem passionis exciperet.  /292/

AMBROSIUS IN LIBRO DE INCARNATIONE: Infirmos in se praesignans
dominus ait: transeat a me calix iste. Non enim uere timebat dominus
pati, tertio die resurrecturus, et cum arderet Paulus dissolui et esse
cum Christo, iste gaudet coronandus, tristis est dominus coronaturus.
Sed tristitiam sic assumpsit quomodo carnem; fuit enim tristis sed
uoluntate tristitiam suscepit ueram, quomodo uoluntate carnem ueram.

IDEM DE TRINITATE AD GRATIANUM LIB. II: Scriptum est, inquiunt
haeretici, Pater, si possibile est, transfer a me calicem hunc, et
ideo si omnipotens est, quomodo de possibilitate ambigit? Ergo quia
omnipotentem probaui, probaui utique eum ambigere de possibilitate non
posse. Verba, inquis, Christi sunt. Verum dicis. Sed quando et qua
forma loquatur aduerse. Hominis substantiam gerit, hominis assumpsit
affectum. Non ergo quasi Deus sed quasi homo loquitur, cum scriptum
sit de Deo: Impossibile enim tibi nihil. De quo autem dubitat, de se
an de patre? De eo utique, cui dicit transfer, dubitat hominis
affectu. Timet Christus, dum Petrus non times? Petrus dicit: Animam
meam pro te ponam. Christus dicit: Anima mea turbatur. Utrumque uerum
est et plenum utrumque rationis, quod inferior non times et superior
gerit timentis affectum. Ille enim quasi homo uim mortis ignorat, iste
quasi Deus in corpore constitutus fragilitatem carnis exponit, ut
eorum qui sacramentum incarnationis abhorrent excluderetur impietas.

IDEM IN EODEM: Omnia quae pater habet, mea sunt. Sine dubio quia nihil
excipit, quam habet pater, eandem habet et filius uoluntatem. Una ergo
uoluntas ubi una operatio. Sed alla uoluntas hominis, alla Dei. Cum
Petrus Deum uellet a passione reuocare, /293/ Dominus ait: Non aapia
quae Dei sunt, asd quae hominum.  Suscepit ergo uoluntatem meam,
tristitiam meam. Confidenter tristitiam nomino, qui crucem praedico.
Mea est uoluntas quam suam dixit, quia ut homo suscepit tristitiam, ut
homo locutus est, et ideo ait: non sicut ego uolo, sed sicut tu uis.
Mea tristitia quam meo suscepit affectu.  Nemo enim moriturus exultat.
Mihi patitur, mihi tristis est, mihi doles. Ergo pro me et in me
doluit, qui pro se nihil habuit quod doleret. Doles domine non tua sed
mea uulnera, non tuam mortem sed nostram infirmitatem, sicut ait
propheta quia pro nobia dolet. Et quid mirum si pro omnibus doluit,
qui pro uno fleuit? Si moriturus pro omnibus taedeat? Ut homo ergo
dubitat, ut homo turbatur. Non turbatur uirtus, non eius diuinitas sed
turbatur anima; turbatur secundum humanae fragilitatis assumptionem,
et ideo quia suscepit animam, suscepit et animae passiones. Non enim
Deus eo quod Deus erat aut turbari aut mori posses.

ITEM: Caro igitur est passe, diuinitas autem a mortis libera passione.

ATHANASIUS DE TRINITATE LIB. VI, CAP. II: Maledictus, qui hominem
uere, quem assumpsit, passum esse non confitetur, fiat, fiat.

ITEM CAP. IV: Si quis confitetur uerum hominem, quem assumpsit, non
uere manducasse aut bibisse aut lacrimatum fuisse et sanguinem
sudasse, et passum fuisse, anathema sit.

AUGUSTINUS IN LIB. LXXXIII 0UAESTIONUM, CAP. LXXXI: Ostendimus per
innumerabiles locos narratum de illo ab euangelistic, quod in his
affectionibus fuerit quae sine anima esse non possum. Non profero:
triatia est anima mea, et poteatatem habeo ponendi animam meam, et
maiorem dileotionem nemo habet, quam ut animam anam ponat quia pro
amiaia auia, quae peruicax contradictor potest dicere figurate a
domino dicta, ubi habemus eum et /294/ natum et comprehensum a Iudaeis
et flagellatum et crucifixum atque interfectum et sepultum. Si ergo
eum ista corpus habuisse testantur sic indicant habuisse animam
affectiones illae quae non possunt esse nisi in anima, quas
nihilominus legimus [esse]. Miratus est Iesus et iratus et
contristatus et hilaratus et multa alia.

ITEM: Stultum est credere narranti euangelistae, quod manducauerit, et
non ei credere, quod esurierit. Nec nos illa terret inepta calumnia
qua resistentes aiunt, Ergo sub necessitate positus fuit, si has
affectiones animi ueras habuit. Facile quare respondemus, ergo sub
necessitate positus fuit, quia comprehensus, flagellatus, crucifixus
et mortuus est. Ut tandem intelligatur, sic eum passiones animi
uoluntate dispensationis, ueras tamen, ut placuit, suscepisse,
quemadmodum passiones corporis eadem dispensationis uoluntate sine
ulla necessitate susceperit.  Utrumque, ut oportebat, uoluntate
exhibuit, et tamen uerissime exhibuit. Sicut ergo nec nos nec illos
necessitatis nomine quisquam auellit a fide uerissimae passionis, per
quam corpus eius ostenditur, sic nos ipso nomine necessitatis nemo
deterret a fide uerissimae affectionis, per quam eius animam
agnoscimus.

IDEM IN PSALMO XXIX: Multa gessit secundum corpus, ex quo intelligimus
quia habuit corpus.  Ambulauit sedit, dormiuit, flagellatus est,
crucifixus, mortuus.  Quomodo ergo ex his indiciis cognoscimus quia
uerum corpus habuit, sic et ex quibusdam aliis officiis quia habuit
animam. Esurire, sitire animae sunt. Si falsa dicunt ista fuisse,
falsa erunt et illa quae de corpore creduntur.

EX CONCILIO CARTHAGINENSI, CAP. I: Qui episcopus ordinandus est, ante
examinetur, si credat, ut qui erat in diuinitate Dei filius, ipse
fieret in homine hominis filius, qui passus sit uera carnis passione,
/295/ mortuus uera corporis sui morte etc.

AMBROSIUS DE FIDE AD GRATIANUM IMPERATOREM, LIB. I: Ut homo dubitat,
ut homo turbatur; quia suscepit animam, suscepit animae passiones.

ITEM: Deus meus, ut quid me dereliquisti? ut homo loquitur, meos
circumferens metus, quod in periculis positi a Deo deseri nos putamus.

ITEM: Per naturam hominis et dubitauit et taedia habuit.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM LXXXIII CAP. XXXV: Nulli dubium est non aliam
metuendi esse causam nisi ne id quod amamus aut adeptum amittamus, aut
non adipiscamur speratum.

ITEM CAP. XXXVI: Nemo beatissimus metuit. Non est itaque uitium non
metuere.

CLAUDIANUS PRAEFECTORIO PATRICIO DE STATU ANIMAE: Prout locus est
moneo consentaneum super sententia tua Hilarium Pictauum esse
potuisse, qui scilicet inter complura praecelsarum disputationum
suarum quiddam secretius sentiens duo haec aduersa inde disseruit.
Unum quo nihil incorporeum creatum dixit, aliud quo nihil doloris
Christum in passione sensisse, cuius si passio uera non fuit,
redemptio quoque nostra uera esse non potuit. Sed quoniam beatus
Hilarius opinionis huiusce uitium uirtute confessionis aboleuit, sic
sustinet reprehensionis stilum, ut non patiatur detrimenta meritorum.
Quapropter estenus diuinarum tractatoribus scripturarum fidem adhiberi
par est quod usque eidem tenori ueritatis adstipulantur.

BEDA SUPER TOBIAM: Expauescens piscem Tobias clamauit uoce magna
dicens, domine, inuadit me. Et dominus imminente mortis articulo
coepit pauere et taedere, non diabolum pertimescens sed mortem, quae
inuidia diaboli intrauit in orbem terrarum, naturae carnalis
fragilitate horrescens.  Unde et orabat, ut, si fieri posset,
transiret ab /296/ eo hora: abba pater, omnia tibi possibilia sunt,
transfer calicem hunc a me, sed non quod uolo, sed quod tu.


Q. 81: QUOD IN MORTE CHRISTI SEPARATIO DIVINITATIS ET HUMANITATIS
        SIT ET NON.

ATHANASIUS DE TRINITATE LIB. III: Nostras infirmitates noster mortalis
uel passibilis homo uere sustinuit, qui post passionem a Deo rursus
assumptus est.

ITEM: Intellige quia prius hic homo in natiuitate de Maria uirgine
assumptus est, et in passione permittente potestate eius traditus est,
et post passionem denuo assumptus ab ipso uel acceptus est.

ITEM LIB. VI, CAP. II: Maledictus qui hunc totum hominem, id est
animam et corpus, quod assumpsit, denuo assumptum uel liberatum post
tertiam diem a mortuis resurrexisse non confitetur, fiat, fiat.

HILARIUS SUPER MATTHAEUM: Clamor uero ad Deum corporis uox est
recedentis a se uerbi Dei testate discidium; denique cur relinquatur
exclamat dicens: Deus meus, quare me dereliquisti? Sed relinquitur,
quia erat homo morte peragendus.

AMBROSIUS SUPER LUCAM: Clamauit Iesus uoce magna dicens: Veua, Deus
meus, respice in me, quare me dereliquisti? Ergo nec ego erubescam
confiteri, quod Christus non erubuit magna uoce profiteri. Clamauit
homo, diuinitatis separatione moriturus; nam cum diuinitas mortis
libera sit, utique mors esse non poterat, nisi uita discederet, quia
uita diuinitas est.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM HOMILIA XLV: Si dixerimus quia Verbum Dei
posuit animam et iterum sumpsit, metuendum est ne dicatur nobis, Ergo
aliquando anima illa separate est a Verbo et aliquando /297/ Verbum
illud, ex quo suscepit animam illam, fuit sine anima.

ITEM: Quid fecit passio, quid fecit mors, nisi corpus ab anima
separauit?  Animam uero a uerbo non separauit. Mortuus est dominus
sine dubio.  Caro ipsius exspirauit, anima ad tempus deseruit carnem.
A uerbo autem animam separatam esse non dico. Latronis animae dixit:
hodie mecum eris in paradiso. Latronis animam non deseruit, et
deserebat suam?  Absit sed animam inseparabiliter habuit.

IDEM DE TRINITATE LIB. II, CAP. V: Ideo nusquam scriptum est quod Deus
pater maior sit spiritu sancto, quia non sic est assumpta creatura, in
qua appareret spiritus sanctus, sicut assumptus est filius hominis.
Neque enim columbam beatificauit spiritus, uel ignem unitatique
personae suae coniunxit in aeternum.

CLAUDIANUS DE STATU ANIMAE LIB. III: Ipse quoque dominus de cruce
clamauit: Deus meus, quare me dereliquiati? Si enim non discessit, non
dereliquit. Si dereliquit, utique discessit. Sicut ergo illocalitas
Deo non adimitur, quo hominem Christum discedendo deseruit, sic anima
illocalitatis priuilegium non amittit, cum corpore moriente discedit.

ITEM SUPRA: Magis in anima est corpus quod aggrauat animam, quam in
corpore anima quae grauatur, onus uidelicet in portitore, non portitor
in onere. Quae cum ita sint, magnam animae auctoris sui inesse
similitudinem illud indicio est, quod sicut illocaliter mundus in Deo
est sic illocaliter corpus in anima.

FULGENTIUS IN LIBRO DE IMMENSITATE DIVINITATIS FILII DEI: Communem
passionem diuinitatis et carnis unitas personae fecit in Christo. Per
hanc unitatem dominus gloriae asseritur crucifixus.

ITEM: Quando mortuo Christo anima deseruit carnem tunc solutum est
illud templum.

ITEM: Ipsa quoque Christi diuinitas, quae secundum animam contristari
et secundum carnem dignata est mori, secundum substantiae
proprietatem, sicut immortalis /298/ sic est impassibilis praedicanda.

ITEM: Humanitas ergo filii nec tote in sepulcro fuit nec tote in
inferno sed in sepulcro secundum carnem Christus iacuit, et secundum
animam ad infernum descendit. Secundum eandem animam ab inferno ad
carnem, quam in sepulcro reliquerat, rediit. Secundum diuinitatem uero
quae nec loco tenetur nec fine concluditur, totus fuit in sepulcro cum
came, totus in inferno cum anima. Ac per hoc plenus fuit ubique
Christus, quia non est Deus ab humanitate quam susceperat separatus,
qui et in anima sua fuit ut solutis inferni doloribus ab inferno
uictrix rediret, et in carne sua fuit ut celeri resurrectione corrumpi
non posses.

ITEM: Totus Christus secundum solam animam ad infernum descendit. Idem
atque inseparabilis Christus secundum solam carnem de sepulcro
surrexit. Idem atque inseparabilis Christus secundum totum hominem
quem accepit terram localiter deserens ascendit.


Q. 82: QUOD IN CHRISTO SUGGESTIO ETIAM DELECTATIONIS FUERIT
        ET CONTRA.

HIERONYMUS IN PSALMO XIV: Uaque ad noctem increpuerunt me renes med.
Delectationes carnis tunc me increpant, quando mihi suggerunt ut
peccem, quando delectatur caro. Sed nisi tu fuisses a dextris,
forsitan infirmarer. Sed prouidebam dominum in conspectu meo aemper;
filius patrem, ecclesia Christum. Quoniam a dextris est mihi, ne
commouear. Ac si dicat, Si tu non fuisses a dextris, forsitan
commouerer, id est de fide ad infidelitatem, de bono ad malum.

GREGORIUS HOMILIA EVANGELIORUM XVI: Ductus est Iesus in desertum.
Tribus modis temptatio agitur, suggestione, delectatione, consensu. Et
nos cum temptamur, plerumque in delectatione aut etiam in consensu
/299/ labimur, quia de carnis peccato propagati in nobis etiam gerimus
unde certamina toleremus. Deus uero, qui sine peccato uenerat, nihil
contradictionis in semetipso tolerabat. Temptari ergo per suggestionem
potuit sed eius mentem delectatio peccati non momordit.  Atque ideo
omnis diabolica illa temptatio foris, non intus fuit.


Q. 83: QUOD CHRISTUS VEL SANCTI MORI VOLUERINT ET NON.

ISAIAS PROPHETA: Oblatus est, quia ipse uoluit.

IPSE DOMINUS IN EVANGELIO: Nemo tollit animam meam a me sed ego pono
eam.

ITEM: Non ueni facere uoluntatem meam sed eius qui misit me.

ITEM: Pater, si possibile est, transeat a me calix iste. Verumptamen
non sicut ego uolo sed sicut tu.

ET RURSUM: Non mea uoluntas sed tua fiat.

PAULUS AD PHILIPPENSES: Coartor autem e duobus, desiderium habens
dissolui et cum Christo esse etc.

IDEM AD LAODICENSES: Est enim mihi uera uita in Christo et mori
gaudium.

IDEM IN SECUNDA AD CORINTHIOS: Nam et qui sumus in tabernaculo isto,
ingemiscimus grauati, eo quod nolumus exspoliari sed superuestiri, ut
absorbeatur quod mortale est a uita.

HIERONYMUS DE AMORE DEI ET SAECULI: Cruciat te amor carnis, tolle
crucem tuam et sequere dominum. Et ipse tibi dominus et saluator tuus
quamuis in carne Deus humanum tamen demonstrauit affectum, ubi ait:
Pater, si fieri potest, transeat a me calix iste. Nouerat quod calix
iste transire non poterat, ad eum bibendum uenerat uoluntate non
necessitate. Pro te uocem hominis, uocem carnis emisit; te in se
dignatus est transfigurare. Voluntatem ostendit qua temptari posset,
continuo docuit quam uoluntatem cui uoluntati praeferre deberes.
Pater, /3/ inquit, si fieri potest, transeat a me calix iste; uox
carnis, non spiritus, uox infirmitatis, non diuinitatis. si fieri
potest, transeat calix iste. Illa est uoluntas. de qua et Petro
dicitur: Cum autem senueris, alter te cinget et ducet quo tu non
uis. Unde ergo uicerunt martyres? quia uoluntati carnis uoluntatem
spiritus praeposuerunt.  Amabant hanc uitam et ideo ponderabant. Inde
considerabant quantum amanda esset aeterna, si sic amatur ista
peritura. Moriturus mori non uult et erit necessario moriturus.

IDEM IN PSALMO CXXXII: Ecce quam bonum et quam iocundum. Bonum est
martyrium sed non est iocundum.  Habet enim supplicia et poenas et
semper in cruciatibus dolorem, et utique in dolore non est iocunditas.

AUGUSTINUS IN PSALMO LXXXV: Adiuuiati me et consolatus es
me. Contristatus est beatus Cyprianus in passione, modo consolatus est
in corona etc.

IDEM SUPER IOHANNEM SERMONE CXXI: Extendes, inquit, manus tuas, hoc
est crucifigeris. Ad hoc autem ut uenias, alius te cinget et ducet quo
non uis. Prius dixit quo fieret, deinde dixit quomodo fieret. Non enim
crucifixus sed crucifigendus quo nollet est ductus; nam crucifixus
abiit quo uolebat.  Solutus quippe a corpore uolebat esse cum Christo
sed si fieri posset praeter mortis molestiam, ad quam nolens ductus
est. Nolens ad eam uenit sed uolens eam uicit et reliquit hunc
infirmitatis affectum, quo nemo uult mori, usque adeo naturalem ut eum
beato Petro nec senectus auferre potuerit, cui dictum est: Cum
senueris, duceris quo non uis.  Propter nos consolandos etiam in se
transfigurauit ipse saluator dicens: Pater, si fieri potest, transeat
etc. Qui utique mori uenerat, nec habebat mortis necessitatem sed
uoluntatem, potestate positurus animam suam et rursus eam sumpturus.

ITEM: Nam si nulla esset mortis uel parua molestia, non esset tanta
martyrum gloria.  /301/

GREGORIUS EVANGELIORUM HOMILIA III, DE SANCTA FELICITATE SERMONEM
ADNECTENS: Optauit nullum post se relinquere ne si quem haberet
superstitem, non posset habere consortem. Nemo ergo existimet quod
eius cor morientibus filiis etiam carnalis affectus minime pulsauit.
Neque enim filios, quos carnem suam esse nouerat, sine dolore poterat
morientes uidere; sed erat uis amoris interior quae dolorem uinceret
carnis. Unde et passuro Petro dicitur: Atrus te oinget et duaet quo
non uis. Neque enim plenissime Petrus, si nollet, pro Christo pati
potuisset. Sed martyrium quod per infirmitatem carnis noluit, per
uirtutem spiritus amauit. Qui dum per carnem ad poenas trepidat, per
spiritum ad gloriam exultat, actumque est ut cruciatum martyrii
nolendo uoluisset. Sicut nos quoque cum gaudium quaerimus salutis,
amarum poculum sumimus purgationis. Amaritudo quidem in poculo
displicet sed restituenda per amaritudinem salus placet.

EX LIBRO SENTENTIARUM PROSPERI, CAP. CLXXXII: Nemo quod toIerat amat
etiam si tolerare amat, quia aliud est fortis patientia, aliud secura
felicitas. Nec eiusdem est temporis labor pugnae et beatitudo
uictoriae.


Q. 84: QUOD CHRISTUS DESCENDENS AD INFEROS OMNES LIBERAVERIT
        INDE ET NON.

ORIGENES SUPER GENESIM HOMILIA ULTIMA: Catulus leonis Iuda etc. Mors
Christi oppressio et triumphus daemonum fuit. Omnem namque praedam
quam leo ille contrarius inuaserat, prostrato homine et deiecto hic
leo eripuit.

AMBROSIUS IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS: Omnes enim pecaauerunt tam
Iudaei quam Graeci, quam ob rem Christi mors omnibus proficit, et hic
in saeculo, quid credendum et obseruandum est, docuit; et de inferno
omnes eripuit.

ITEM: Sicut et ad Galatas dicit: Christus nos redemit offerens se pro
nobis. Permisit enim se uolenti diabolo sed inpraescio. /302/ Putans
enim Christum se posse retinere, quia uirtutem eius ferre non potuit,
omnes quos tenebat simul cum illo amisit.

ITEM: Manifestum est omnes in Adam peccasse quasi in massa.

ITEM: Mors secunda in Gehenna, quam non peccato Adae patimur sed eius
occasione propriis peccatis acquiritur, a qua boni immunes sunt,
tantum nisi quod in inferno erant sed superiore.

ITEM: Gratiam autem Dei in plures abundare est, quia et in his qui
delicto Adae mortui dicuntur similiter peccantes, et in his qui non
peccauerunt in hac similitudine praeuaricationis Adae: paterno autem
peccato ex sententia Dei erant apud inferos, gratia Dei abundauit in
descensu saluatoris omnibus dans indulgentiam cum triumpho sublatis
eis in caelum.

IDEM IN EPISTOLA AD COLOSSENSES: Qui eripuit nos de potes tate
tenebrarum etc. In quo habemus redemptionem etc. Nam sine fide Christi
nullus egressus de inferno est, quia obligatus peccatis exire ianuas
Tartari non potest.

GREGORIUS IN HOMILIA SABBATI INFRA OCTAVAS PASCHAE: Haec festiuitas
recte dici potest solempnitas solempnitatum. Per hanc electi, qui
quamuis in tranquillitatis sinu tamen apud inferni claustra
tenebantur, ad paradisi amoena reducti sunt. Quod ante passionem
dixit, in resurrectione sua Dominus adimpleuit: Si exaltatus fuero a
terra, omnia traham ad me ipsum. Omnia etenim traxit, qui de electis
suis apud inferos nullum reliquit. Omnia abstulit, utique electa.
Neque etenim infideles quosque et pro suis criminibus aeternis
suppliciis deditos ad ueniam resurgendo reparauit sed illos ex inferni
claustris rapuit quos suos in fide et actibus recognouit. Unde recte
etiam per Osee dicitur: Ero mors tua, o mors; ero morsus tuus,
inferne! Id namque quod occidimus, agimus ut penitus non /303/ sit. Ex
eo etenim quod mordemus, partem abstrahimus et partem relinquimus.
Quia ergo in electis suis funditus occidit mortem, mors mortis
extitit. Quia uero ex inferno partem abstulit et partem reliquit, non
occidit funditus sed momordit infernum.

AUGUSTINUS AD OPTATUM: Illa tamen sit fides salua qua credimus nullum
hominem liberari a contagio mortis, quod prima natiuitate contraxit,
nisi per unum mediatorem. Cuius hominis eiusdemque Dei saluberrima
fide etiam illi salui facti sunt qui, priusquam ueniret in carne,
crediderunt in carne uenturum. Eadem namque fides est et nostra et
illorum, quoniam illi crediderunt futurum, et nos credimus
factum. Unde dicit apostolus: Habentes autem eundem spiritum. Si ergo
eundem spiritum fidei et illi habebant qui uenturum in carne
praenuntiarunt Christum, quem etiam illi qui eum uenisse nuntiarunt,
sacramenta esse potuerunt pro temporum diuersitate diuersa, ad
unitatem tamen eiusdem fidei concordissime recurrentia. Scriptum est
in Actibus apostolorum loquente Petro: Quid temptatis Deum, ingum
imponere, quod neque patres nostri, neque nos potutmus portare? Sed
per gratiam domini lesu credimus nos saluari, quem ad modum et
illi. Si ergo et illi per gratiam domini Iesu saluos fieri se
crediderunt, manifestum est quoniam haec gratia et antiquos iustos
uiuere fecit ex fide. Iustus autem ex fide uiuit. Proinde cum omnes
iusti, hoc est ueraces Dei cultores, siue ante incarnationem siue post
incarnationem Christi nec uixerint nec uiuant nisi ex fide
incarnationis Christi, in quo gratiae plenitudo, profecto quod
scriptum est non esse aliud nomen sub caelo, in quo oportet saluos
fieri nos, ex illo tempore ualet ad saluandum, ex quo in Adam uitiatum
est genus humanum.

IDEM AD CONSULTA HILARII: Ut sciamus antiquos iustos, quicumque esse
potuerunt, non nisi per eandem fidem liberatos per quam liberamur et
nos, fidem scilicet /304/ incarnationis Christi, quae illis
praenuntiabatur sicut et nobis annuntiatur.

IDEM AD DARDANUM: Sacramentum regenerationis nostrae manifestum esse
uoluit manifestus mediator. Erat autem antiquis iustis aliquod
occultum, cum tamen et illi eadem fide salui fierent quae fuerat suo
tempore reuelanda. Non enim audamus fideles temporis nostri praeferre
amicis Dei per quos nobis ista prophetata sunt, cum Deum Abraham et
Isaac et Iacob ita se Deus esse commemoret ut hoc dicat suum nomen in
aeternum.

IDEM DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTIA LIB. I: Non quod ante circumcisionem
iustitia fidei nulla erat. Nam cum adhuc esset in praeputio, ex fide
iustificatus est ipse Abraham, pater gentium, quae fidem ipsius erant
sectaturae. Sed superioribus temporibus omni modo latuit sacramentum
iustificationis ex fide.  Eadem tamen fides mediatoris saluos iustos
faciebat antiquos, pusillos cum magnis, non uetus testamentum quod in
seruitutem generat, non lex quae non sic data est quae possit
uiuificare sed gratia Dei per Iesum Christum dominum nostrum. Quia
sicut credimus nos Christum in carne uenisse, sic illi uenturum; sicut
nos mortuum ita illi moriturum; sicut nos resurrexisse ita illi
resurrecturum; et nos et illi ad iudicium mortuorum uiuorumque
uenturum.

IDEM IN LIBRO DE CORREPTIONE ET GRATIA: Si enim, sicut ueritas
loquitur, nemo liberatur a damnatione quae facta est per Adam, nisi
per fidem Iesu Christi, et tamen ab hac damnatione non se liberabunt
qui potuerunt dicere se non audisse euangelium Christi, cum fides ez
auditu sit, quanto minus se liberabunt qui dicturi sunt,
perseuerantiam non accepimus? Iustior enim uidetur excusatio
dicentium, non accepimus audientiam, quam dicentium, non accepimus
perseuerantiam. Quoniam potest dici homini, In eo quod audieras et
tenueras perseuerares, si uelles. Nullo modo autem dici potest, /305/
id quod non audieras crederes, si uelles.

HIERONYMUS IN EPISTOLA AD GALATAS LIBRO I: Aiunt quidam, Si uerum sit
ex operibus legis neminem iustificari sed ex fide Iesu Christi,
patriarchas sanctos, qui ante aduentum Christi fuerunt, imperfectos
fuisse. Quos ammonere debemus, sanctos, qui antiquitus fuerunt, ex
fide Christi iustificatos.  Siquidem Abraham uidit diem Christi, et
Moyses maiores diuitias aestimauit thesauris Aegyptiorum improperium
Christi, aspiciebat enim in remunerationem, et Isaias uidit gloriam
Christi ut Iohannes euangelista commemorat, et Iudas de omnibus
generaliter: commonere, inquit, uos uolo, quoniam Iesus populum de
terra Aegypti saluans, secundo eos qui non crediderunt perdidit.

GREGORIUS SUPER EXTREMAM PARTEM EZECHIELIS HOMILIA V: Et qui praeibant
et qui sequebantur clamabant dicentes: Osanna benedictus qui uenit in
nomine domini. Quia omnes electi qui in Iudaea esse potuerunt siue qui
nunc in ecclesia existunt in mediatorem Dei et hominum crediderunt et
credunt.

IDEM GEORGIO PRESBYTERO ET THEODORO DIACONO: Diaconibus narrantibus
agnoui quod dilectio uestra dixisset, dominum Iesum Christum ad
inferos descendentem omnes qui illic confiterentur eum Deum, saluasse
atque a poenis liberasse. De qua re uolo ut uestra caritas longe
aliter sentiat. Descendens quippe ad inferos solos illos per suam
gratiam liberauit qui eum uenturum esse crediderunt et praecepta eius
uiuendo tenuerunt.

ITEM: Sed ne dilectionem uestram in mea disputatione immorer, quid de
hac haeresi Philaster in libro quem de haeresibus scripsit, dixerit,
agnoscat. Cuius haec uerba sunt: Sunt haeretici qui dicunt dominum in
infernum descendisse et omnibus post mortem etiam ibidem se nunciasse,
ut confitentes ibidem saluarentur, cum hoc sit contrarium dicente
propheta /306/ Dauid: In inferno autem quis confitebitur tibi?

BEDA IN ACTIBUS APOSTOLORUM DE VERBIS PETRI APOSTOLI: Hic est lapis
qui reprobatus est a uobis aedificantibus qui factus est in caput
anguli; Et non est in alio aliquo salus. Si in nullo alio sed in
Christo tantum mundi salus est, ergo et patres testamenti ueteris
eiusdem redemptoris incarnatione et passione saluati sunt qua nos
saluari credimus. Etsi enim sacramenta pro temporum ratione discrepent
fides tamen una eademque concordat, quia quam nos per apostolos
factam, eandem illi dispensationem Christi per prophetas didicerant
esse uenturam.


Q. 85: QUOD INCERTUM SIT QUA HORA NOCTIS DOMINUS RESURREXERIT ET
        CONTRA.

HIERONYMUS AD HEDIBIAM LIB. XII QUAESTIONUM: Nulli notum est qua hora
dominus resurrexit.

IDEM IN EPISTOLA AD GALATAS: Quarta uigilia noctis uenit dominus ad
discipulos ambulans super mare. Ita et quarta uigilia noctis VIII
Kalendas Ianuarii natus, et quarta uigilia noctis VI Kalendas Aprilis
resurrexit, et quarta uigilia noctis uenturus est ad iudicium. Nox in
quattuor uigiliis diuiditur. Una uigilia tres horae sunt.

BEDA CCCLII CAP. SUPER MATTHAEUM: Ultima parte noctis dominus
resurrexit.


Q. 86: QUOD DOMINUS RESURGENS PRIMO APPARUERIT MARIAE MAGDALENAE
        ET NON.

MARCUS EVANGELISTA: Surgens autem mane, prima sabbati, apparuit primo
Mariae Magdalenae, de qua eiecerat septem daemonia.

AMBROSIUS IN LIB. DE VIRGINIBUS: Considerate quia uirgines prae
apostolis resurrectionem /307/ domini uidere meruerunt. Nam cum in
nouo monumento suo posuisset Ioseph domini corpus, obseruabant
uirgines.

ITEM: Vidit ergo Maria resurrectionem domini, et prima uidit et
credidit. Vidit et Maria Magdalene, quamuis adhuc ista notaretur.

ITEM: Denique Maria Magdalene dominum prohibetur tangere, quia
dubitabat de resurrectionis fide.  Illa ergo tangit quae fide
tangit.

SEDULIUS ILLE EGREGIUS VERSIFICATOR, CUIUS ETIAM PASCHALE OPUS INTER
AUTHENTICA PAPA GELASIUS CONNUMERAT:

     Coeperat interea post tristia sabbata felix
     Irradiare dies; culmen qui nominis alti
     A domino dominante trahit, primusque uidere
     Promeruit nasci mundum atque resurgere Christum.

ITEM:

                               Hoc luminis ortu
     Virgo parers, aliaeque simul cum munere matres
     Messis aromaticae notum uenere gementes
     Ad tumulum; uacuumque uident iam corpore factum,
     Sed plenum uirtute locum. Nam missus ab astris
     Angelus attoniti residebat uertice saxi.

ITEM:

     Ecclesiam Christus pulchro sibi iunxit amore,
     Haec est conspicuo radians in honore Mariae
     Quae cum clarifico semper sit nomine mater,
     Semper uirgo manes; huius se uisibus adstans,
     Luce palam dominus prius obtulit; ut bona mater
     Grandia diuulgans miracula, quae fuit olim
     Aduenientis iter haec sit redeuntis et index.
     Mox aliis conuiua potens in fragmine panis
     Agnitus apparuit etc.


Q. 87: QUOD ILLI QUI CUM DOMINO RESURREXERUNT ITERUM MORTUI SUNT
        ET NON.

IOHANNES CHRYSOSTOMUS HOMILIA XXVIII DE EXPOSITIONE SYMBOLI, QUAE SIC
INCIPIT, SUPER FABRICAM TOTIUS ECCLESIAE: /308/ Descendit ad infernum,
ut et ibi a miraculo non uacaret. Nam multa corpora sanctorum
resurrexerunt cum Christo, quae postea mortua sunt, sicut Lazarus,
sicut filia archisynagogi, sicut filius uiduae. Nam multa corpora
sanctorum resurrexerunt cum Christo, de quibus dixit apostolus: ex
quibus plures manent usque adbuo, quidam autem dormierunt.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM, sic eum uolo manere donec ueniam: Sicut ad
horam multa corpora sanctorum surrexerunt, quando passus est Christus,
et post eius resurrectionem apparuerunt multis.

ATHANASIUS IN SYMBOLO FIDEI: Ad cuius aduentum omnes homines resurgere
habent cum corporibus suis.

HIERONYMUS SUPER MATTHAEUM: Et multa corpora sanctorum, qui
dormierant, surrexerunt. Quomodo Lazarus mortuus resurrexit sic et
multa corpora sanctorum resurrexerunt, ut dominum resurgentem
ostenderent; et tamen cum monumenta aperta sint, non ante
resurrexerunt quam dominus resurgeret, ut esset primogenitus
resurrectionis ex mortuis.

IDEM IN SERMONE DE ASSUMPTIONE SANCTAE MARIAE: Ne forte si uenerit
uestris in manibus illud apocryphum de transitu eiusdem uirginis,
dubia pro certis recipiatis. Quod multi Latinorum pietatis amore
amplius amplectuntur, praesertim cum ex his nihil aliud experiri
potest pro certo, nisi quod hodierna die gloriosa migrauit a corpore.

ITEM: Haec idcirco dixerim, quia multi nostrorum dubitant utrum
assumpta fuerit simul cum corpore an obierit relicto corpore.

ITEM: Utrum surrexerit nescitur, quamuis nonnulli astruere uelint eam
iam resuscitatam inmortalitate uestiri.

ITEM: Quid horum uerius censeatur, ambigimus; melius totum Deo
committimus, cui nihil impossibile est, quam ut aliud temere definire
uelimus /309/ quod non probamus, sicuti et de his quos cum domino
resurrexisse creditur. Sed utrum redierint in terrae puluerem, certum
non habemus; de quibus profecto nonnulli doctorum senserunt et etiam
in suis reliquerunt scriptis quia iam in illis perfecta sit complete
resurrectio. Fatentur enim quod ueri testes non essent nisi et uera
esset eorum resurrectio. Unde et beatus Petrus dixisse legitur, cum de
Dauid loqueretur in testimonium: Et aeputorum, inquit, etua apud noa
eat, quasi non sit ausus dicere, quod ipse uel corpus eius apud nos
est. Hinc aiunt et ipsum resurrexisse cum caeteris sanctis, et ideo
uacuum remansisse monumentum. Quod quia domino nihil impossibile est,
nec nos de beata Maria factum abnuimus, quamquam propter cautelam
salue fide pio magis desiderio opinari oporteat quam inconsulto
definire quod sine periculo nescitur.

BEDA SUPER CANTICA LIB. III, Comedi fauum aum melle meo, bibi uinum
maum cum [acte meo: In corpore simul et anima ad supernae ciuitatis
per ilium meruerunt atria conscendere, de quibus euangelista manifeste
testatur, quia moriente in cruce domino monumenta aperta sunt, et
multa corpora surrexerunt. Et post resurrectionem etus uenerunt in
sanctam ciuitatem et apparuerunt multis. Qui enim resurgente domino
resurrexerunt a mortuis, etiam ad caelos ascendente simul ascendisse
credendi sunt. Neque ulla ratione illorum temeritati fides
accommodanda est qui eos postea reuersos in cinerem ac denuo in
monumentis, quae pridem patefacta sunt ab eis quibus paulo ante uiui
apparuerunt, more mortuorum putant esse reclusos.

AMBROSIUS IN NATALE MARTYRUM DE RESURRECTIONE: Si martyres nondum
liberati sunt ab inferis, liberati sunt a peccatis. Verum tamen etiam
fortasse plurimi ex eisdem beatis martyribus cum domino resurrectionem
corporaliter uel consequenter fuerint consecuti. Nam si legimus prima
resurrectionis festiuitate se suscitante domino multa corpora
sanctorum uixisse, cur non, quotienscumque resurrectionis /310/
festiuitas celebratur, toties credamus resurgere eius sanctos? Ubi
enim uotorum solemnitas iugis est, iugis est et donorum. Sed fortasse
quis dicat, Sepulcra clausa sunt, monumenta constructa sunt;
quemadmodum prodire exinde possunt? Ut taceamus quia omnia possibilia
sunt Deo et quia clausis tumulis possit corpus spirituale educere, ut
haec omnia praetermittam, Iohannis tamen apostoli habemus exemplum,
quem tumulus susceptum claudere potuit, custodire non potuit. Nam
depositum corpus perdidit, non assumpsit. Hoc enim clausis tumuli
foribus gratia resurrectionis ablatum est, ut constaret sepultura nec
inueniretur sepultus. Denique cum sacerdotes honorandi causa corpus
inquirerent, reserato aditu tumulus non potuit reddere quem suscepit.


Q. 88: QUOD CHRISTUS POST RESURRECTIONEM CICATRICES NON VULNERA
        DUBITANTIBUS DEMONSTRAVIT ET CONTRA.

AUGUSTINUS AD DEOGRATIAS PRESBYTERUM: Sciat sane qui has proposuerit
quaestiones, Christum post resurrectionem cicatrices, non uulnera,
demonstrasse dubitantibus, propter quos etiam cibum ac potum sumere
uoluit, non semel sed saepius, ne illud non corpus sed spiritum esse
arbitrarentur et sibi non solide sed imaginaliter apparere. Tunc autem
illae falsse cicatrices fuissent si nulla uulnera praecessissent.

SEDULIUS LIBRO IV:

     Cum foribus clausis resideret turba fidelis,
     Pace salutantis sese intulit, atque foratas
     Expediens palmas, nudat latus; ast ibi Thomas,
     Cui Didymus cognomen erat, cum fratribus una
     Non fuerat; dubiamque fidem sub corde gerebat,
     Donec rursus eo pariter residente ueniret;
     Qui nunquam subtractus erat. Tunc limine clauso.
     Constitit in medio; non dedignatus apertum
     Discipulo monstrare latus, tactuque probari
     Vulneris, et mentem patienter ferre labantis.  /311/


Q. 89: QUOD CREATURA SIT ADORANDA ET NON.

CHRYSOSTOMUS IN EPISTOLA AD HEBRAEOS SERMONE III: Et adorent eum.
Superius dixerat quia non per prophetas nobis locutus est sed per
filium, quia filius melior est angelis. Quod ex ipso argumentatus est
nomine. Hic autem ex alia re uult argumenta deducere, ex adoratione
uidelicet Christum secundum carnem iussit a cunctis angelis adorari.

ITEM SERMONE V: Non enim quemquam angelorum apprehendit. Stupore
plenum est carnem nostram sursum sedere et adorari ab angelis et
archangelis et Cherubim et Seraphim.

HIERONYMUS IN EPISTOLA AD PHILIPPENSES: Deitas, quae in Christo erat,
suscepto homini donauit hoc nomen, propter quod pro hominibus passus
est mortuus, ut omnis creatura in nomine eius precem fundat, ut omnes
simul hominem cum uerbo adorent assumptum.

AUGUSTINUS LIB. II CONTRA MAXENTIUM: Quia donauit ei nomen etc. Homini
donauit ista, non Deo.  Neque enim cum in forma Dei esset, non
excelsus erat, aut non ei genua flectebant.  In qua ergo forma
crucifixus est, ipsa exaltata est.  Ipsi donatum est nomen super omne
nomen ut cum ipsa forma Dei nominetur unigenitus filius Dei.

IDEM SUPER IOHANNEM CAP. CXXXII: Dicunt Arriani, Quare carnem, quam
creaturam non negas, cum diuinitate adoras? Propterea ego adoro eam,
quia diuinitati unita est ita ut Deus filius Deus sit et homo. Denique
si hominem separaueris a Deo, nunquam ei seruio. Velut si quis
purpuram aut diadema regale iacens inueniat, nunquid adorabit.  Cum
uero eis rex fuerit indutus, periculum mortis incurrit qui ea cum rege
adorare contempserit. Si quis ergo contempserit adorare carnem
diuinitati unitam, poenam mortis aeternae patiatur.  /312/

AMBROSIUS AUTPERTUS IN APOCALYPSI LIB. III: Nisi enim ipsa humana in
Dei uerbo natura ab omni creatura adoranda esset, nequaquam psalmista
diceret: Adorate scabellum pedum eius. Recte igitur scabellum pedum
eius ipsa incarnatio redemptoris dicitur, cui aeternitas inesse
probatur.

AMBROSIUS IN EPISTOLA AD PHILIPPENSES: Et donauit itti nomen:
Perfectum Dei filium natum de Deo qui negat, Arrianus est. Unde
constat hunc natum esse perfectum.  In natiuitate enim sua omnia
consecutus uidetur.  In plenitudine enim diuini tat is es t natus ad
omnia agenda quae gessit, ut prius donum accepisset quam gereret ad
quae gerenda natus est.  Videtur ergo donum patris hoc quod est esse
filium, et nomen eius super omne nomen esse Deum. Nomen enim Dei sed
per naturam super omne nomen est.  Caetestium; quae sint haec omnia
aperit. Alia enim nulla sunt.  Quibusdam tamen uidetur homini donatum
esse nomen quod est super omne nomen. Quod nulla ratione conuenit ut
Dei nomen corpori sit donatum.  Quia nec dignum est ut Deus immutetur
in carnem, neque caro hoc possit effici quod est Deus. Sed scriptura
illi donatum significat qui se exinaniuit, qui formam serui accepit,
qui in similitudinem hominis factus est, qui patri obediuit. Si homo
Deo patri obediuit, quid magnum est, quod dixit apostolus? Sed hoc
magnum dicit, quia cum aequalis esset, obediuit. Et quid laudis est,
si in similitudinem hominis factus est homo, ut homini similis homo
factus dicatur? Sed non potest fieri. Nemo enim in similitudinem fit
alicuius, nisi sit alius antequam fiat. Per causam enim similis factus
est, non per substantiam. Consideremus nunc dicta, et sic aduertamus
uim locutionis. Certe nomen quod est super omne nomen, Dei nomen est,
sed per naturam et adoptiuo Deo non flectit genu creatura sed uero non
creaturae. Et quomodo fieri potest ut homo sit in gloria Dei patris?
Et si adoptiuus Deus sit, homo in gloria Dei patris /313/ non potest
esse. Nam ei hoc competit qui natus est de Deo.  In gloria enim Dei
patris esse nihil differre a Deo est, ut una gloria sit patris et
filii per communem substantiam et uirtutem. Est enim haec unites
naturae. Quid contrarium est, si filius donum a patre accepisse
dicitur, cum omnia filii a patre sint, a quo et cuncta esse creduntur?
Substantiam Dei idcirco naturam dicimus, quia natus de illa Christus
est.

AUGUSTINUS DE MORIBUS ECCLESIAE CATHOLICAE: Creatura, Paulus clamat,
uanitati subiecta est; neque nos potest a uanitate separare
ueritatique connectere quod subiectum est uanitati. Et hoc nobis
spiritus sanctus praestat. Creatura igitur non est, quia omne quod est
aut Deus aut creature est. Deum ergo diligere debemus trinam quandam
unitatem, patrem et filium et spiritum sanctum.

ITEM: Merito ergo ecclesia catholica mater Christianorum uerissima,
non solum ipsum cuius adeptio uita beatissima est, purissime atque
cautissime colendum praedicas, nullam nobis adorandam creaturam
inducens cui seruire iubeamur, et ab illa inuiolabili aeternitate, cui
sold homo subiciendus est, credens omne quod factum est; etiam proximi
caritatem ita complecteris, ut uariorum, quibus pro peccatis suis
animae aegrotant, omnis apud te medicine praepolleat.


Q. 90: QUOD DOMINUS POST ASCENSIONEM NON SIT LOCUTUS IN TERRA
        ET CONTRA.

AUGUSTINUS SUPER EPISTOLAM IOHANNIS HOMILIA IX: Ascensurus dixit uerba
nouissima; post illa uerba non est locutus in terra.

GREGORIUS XL HOMILIARUM LIB. II HOMILIA III, DE HOSPITALI VIRO, QUI IN
SPECIE PEREGRINI DOMINUM QUOQUE IESUM SUSCEPIT, IPSO PROFITENTE ET EI
IN SEQUENTI NOCTE PER VISIONEM DICENTE: Caeteris diebus me in membris
meis, hesterno autem die me in memetipso suscepisti. /314/ Ecce in
iudicium ueniens dicit: Quod uni ex minimis meis fecistis, mihi
fecistia. Ecce ante iudicium cum per membra sua suscipitur,
susceptores suos etiam per semetipsum requirit; et tamen nos ad
hospitalitatis gratiam pigri sumus.

IDEM EIUSDEM LIBRI HOMILIA XIX, DE MARTYRIO MONACHO QUI IPSUM DOMINUM
IESUM CHRISTUM IN SPECIE LEPROSI SUSTULIT IN HUMEROS ET PORTAVIT:
Cumque iam monasterii foribus propinquaret, spiritualis pater eiusdem
monasterii magnis clamare uocibus coepit, Currite, currite, ianuas
monasterii citius aperite, quia frater Martyrius uenit dominum
portans. Statim uero ut Martyrius ad monasterii aditum peruenit, is
qui leprosus esse putabatur de collo eius exsiliens et in ea specie
apparens, qua recognosci ab hominibus solet redemptor humani generis,
Deus et homo Christus Iesus, ad caelum Martyrio aspiciente rediit,
eique ascendens dixit, Martyri, tu me non erubuisti super terram, ego
te non erubescam super caelos. Qui sanctus uir mox ut est monasterium
ingressus, ei pater monasterii dixit, Frater Martyri, ubi est quem
portabas? Cui ille respondit dicens, Ego si scissem quis esset, pedes
illius tenuissem.  Tunc idem Martyrius narrabat quia cum eum
portasset, pondus eius minime sensisset. Nec mirum, quomodo enim
pondus eius sentire poterat qui portantem portabat?


Q. 91: QUOD SOLA MARIA IN ANIMA PASSA SIT ET CONTRA.

EX SERMONE HIERONYMI DE ASSUMPTIONE SANCTAE MARIAE: Recte igitur beata
Dei genitrix et martyr et uirgo fuit. Hinc quoque quod uere passa sit,
Simeon propheta loquens ad eam, Et tuam, inquit, animam pertransibit
gladius. Ex quo constat, quod alii sancti et si passi sunt pro Christo
in carne, tamen in anima, quae immortalis est, pati /315/ non
potuerunt. Beata uero Dei genitrix, quia in ea parte passa est quae
impassibilis habetur, ideo, ut ita fatear, quia spiritaliter et
atrociter passe, propterea et plus omnibus doluit in tantum ut animam
eius totem pertransiret et possideret uis doloris ad testimonium
eximiae dilectionis. Quia beata Maria mente passe est, plus quam
martyr fuit. Nimirum et eius dilectio amplius fortis quam mors, quia
mortem Christi suam fecit.

AUGUSTINUS DE CIVITATE DEI LIB. XXII: Si consideremus diligentius,
dolor qui dicitur corporis, magis ad animam pertinet quam ad corpus.
Animae est enim dolere, non corporis, etiam quando ei dolendi cause
existit a corpore, cum in eo loco doles ubi laeditur corpus.

IDEM SUPER GENESIM: Sentire non est corporis sed animae per corpus,
licet acute disseratur secundum diuersitatem corporeorum elementorum
sensus esse corporis distributos. Anima tamen, cui sentiendi uis est,
cum corporea non sit, per subtilius corpus agitat uigorem sentiendi.
Inchoat itaque motum in omnibus sensibus subtilitate ignis.

ITEM: Neque enim corpus sentit sed anima per corpus, quo uelut nuntio
utitur ad formandum in semetipsa quod extrinsecus nuntiatur.


Q. 92: QUOD ANTE PENTECOSTEN VEL IN IPSA DE OMNIBUS SINT EDOCTI
        APOSTOLI ET NON.

DOMINUS AD APOSTOLOS SECUNDUM IOHANNEM: Vos autem dixi amicos, quia
quaecumque audiui a patre meo note feci uobis.

ITEM: Adhuc multa habeo uobis dicere sed non potestis portare modo.
Cum autem uenerit ille spiritus ueritatis, docebit uos omnem
ueritatem.

PAULUS IN EPISTOLA AD GALATAS: Cum autem Cephas uenisset Antiochiam,
in faciem ei restiti, quia reprehensibilis erat.  /316/


Q. 93: QUOD PETRUS VEL PAULUS ET CAETERI APOSTOLI SINT AEQUALES
        ET NON.

AMBROSIUS SUPER LUCAM LIB. I: Gemina uirtus est in homine perfecto, ut
et intentio sit et actio.

ITEM: Ubi dicit Petrus animam meam pro te ponam, erat intentio
passionis sed nondum actio.

ITEM: Cum multa apostolica uirtute peregisset, postea tulit crucem
atque actionem subiit passionis. Sed fuit in Petro, Andrea, Iohanne et
caeteris apostolis et intentionis et actionis aequalitas.

EX SERMONE QUODAM IN PASSIONE APOSTOLORUM PETRI ET PAULI QUI SIC
INCIPIT: Cum omnes beati apostoli parem gratiam apud Deum sanctitatis
obtineant, nescio quo tamen pacto Petrus et Paulus uidentur prae
caeteris peculiari quadam in saluatore fidei uirtute praecellere. Quod
quidem ex ipsius domini iudicio possumus approbare. Nam Petro sicut
bono dispensatori clauem regni caelestis dedit, Paulo tamquam idoneo
doctori magisterium ecclesiasticae institutionis.

ITEM: Clauem quodammodo a Christo scientiae et Paulus accepit. Ambo
igitur craues a domino perceperunt, scientiae ille, iste potentiae.
Sunt enim scientiae thesauri sicut scriptum est, in quo sunt omnes
thesauri sapientiae et scientiae absconditi. Ergo beati Petrus et
Paulus eminent inter uniuersos apostolos et peculiari quadam
praerogatiua praecellunt. Unde inter ipsos quis cui praeponatur
incertum est. Puto enim illos aequales esse meritis.

EX SERMONE LEONIS PAPAE IN FESTIVITATE PETRI ET PAULI: De quorum
meritis atque uirtutibus, quae omnem loquendi superant facultatem,
nihil diuersum, nihil debemus sentire discretum, quia illos et electio
pares, et labor similes, et finis fecit aequales.

PAULUS IN EPISTOLA PRIMA AD CORINTHIOS: Nouissime autem omnium tanquam
/317/ abortiuo uisus est et mihi. Ego enim sum minimus apostolorum,
qui non sum dignus uocari apostolus, quondam persecutus sum ecclesiam
Dei.  Gratia autem Dei sum id quod sum, et gratia eius in me uacua non
fuit, sed abundantius illis laboraui, non ego autem sed gratia Dei
mecum.

GREGORIUS SUPER ElECHIELEM HOMILIA XVIII: Certe Paulus, cum Petrus
apostolus seruare adhuc circumcisione legis consuetudinem uellet, ei
in faciem restitit, et hoc eius studium discipulis loquens non solum
culpam sed quod est maius, hypocrisim, id est simulationem, nominal,
dicens: Et simulationi eius consenserant caeteri Iudaci.  Idem uero
apostolorum primus, cum a quibusdam detrahi Pauli scriptis agnosceret,
dicit: Sicut carissimus frater noster Paulus secundum datam sibi
sapientiam scripsit uobis, loquens in eis de his in quibus sunt
quaedam difficilia intellectu, quae indocti deprauant ad suam ipsorum
perditionem. Ecce Paulus in epistolis suis scribit Petrum
reprehensibilem.  Ecce Petrus in suis asserit Paulum in his quae
scripserat admirandum. Certe nisi legisset Petrus Pauli epistolas, non
laudasset. Si autem legit, quia illic ipse reprehensibilis diceretur
inuenit. Reprehensus est, atque ei et hoc ipsum placuit quia in his
non placuerat quae aliter quam debuerat sensit, seque etiam minori
fratri ad consensum dedit, atque in eadem re factus est se minor, ut
etiam in hoc praeiret; quatinus qui primus erat in apostolatus
culmine, esset primus et in humilitate.

ITEM: Ecce a minore suo reprehenditur et reprehend) non dedignatur.
Non ad memoriam reuocat quod primus in apostolatum uocatus est, quod
craues regni caelestis accepit, quod quaecumque peccata in terra
soluerit, essent solute et in caelo etc.

HIERONYMUS AD PAULINUM PRESBYTERUM: Paulus apostolus uas electionis de
persecutore mutatus, nouissimus in ordine, et primus in meritis est,
quia extremus licet plus omnibus /318/ laborauit.

IDEM AD DAMASUM: Dominus atque saluator omnia non est in omnibus sed
pars in singulis, uerbi gratia in Salomone sapientia, in Petro fides,
in Iohanne uirginitas, in caeteris caetera. Cum autem finis aduenerit,
tune omnia in omnibus erit, ut singuli sanctorum omnes uirtutes
habeant et sit totus Christus in cunctis.

AMBROSIUS SUPER LUCAM: Sunt aliqui hic stantes qui non gustabunt
mortem, donec uideant regnum Dei.  Non de omnibus sed de pluribus
dicit. Neque enim Petrus mortuus est, cui inferi porta praeualere non
potuit, nec Iacobus et Iohannes mortui, filii tonitrui, quibus in
uisum gloriae caelestis assumptis non praeualent terrena sed
subiacent.

ITEM: Ergo ut scias quia Petrus et Iacobus et Iohannes mortem non
gustauerunt, gloriam resurrectionis uidere meruerunt. Solos enim tres
istos post haec uerba in diebus octo assumpsit et duxit in mortem.

ITEM: Tres autem sold et tres electi Domini. Ad montem Petrus
ascendit, qui craues regni caelorum accepit, Iohannes, cui committitur
mater, Iacobus, qui primus solium sacerdotale conscendit.

AUGUSTINUS SUPER EPISTOLAM AD GALATAS: Petrus et Iacobus et Iohannes
honoratiores in apostolic erant, quia ipsis tribus se in monte dominus
ostendit.

SYMBOLUM EPHESINI CONCILII: Denique Petrus et Iohannes aequalis sunt
ad alterutrum dignitatis, propter quod apostoli et sancti discipuli
esse monstrantur.


Q. 94: QUOD PETRUS INSTINCTU DIABOLI DOMINO PERSUASERIT VITARE
        MORTEM ET CONTRA.

HILARIUS SUPER MATTHAEUM: Nam cum praedicare coepisset, oportere se
Hierosolymam ire, pati deinde plura a /319/ senioribus plebis et a
scribis et principibus sacerdotum, occidi etiam et post diem tertium
resurgere, apprehendit eum Petrus et ait: Absit a te domine, non erit
istud. At ipse conuersus Petro dimit: Vade retro post me, sathana,
scandalum mihi es. Igitur post praedicationem passionis accipiens
diabolus facultatem (usque ad tempus enim ab eo secesserat), quia
incredibile satis apostolis uideretur eum in quo Deus erat esse
passibilem,sumens hanc humanae infidelitatis occasionem, opinionis
istius Petro insinuauit adiectum. Denique ita passionem detestatus est
ut dixerit absit, quo uerbo rerum detestandarum execratio continetur.
Sed sciens dominus diabolicae artis instinctum Petro ait: Vade retro
post me, id est ut exemplo se passionis sequatur. In eum uero per quem
opinio haec suggerebatur conuersus, adiecit: sathanas, scandalum mihi
es. Non enim conuenit existimare Petro sathanae nomen et offensionem
scandali deputari post illa indultae et beatitudinis et potestatis
tanta praeconia. Sed quia infidelitas omnis diaboli opus est, Petri
responsione dominus offensus cum opprobrio nominis infidelitatis
istius est detestatus auctorem.

HIERONYMUS SUPER MATTHAEUM: Haec omnia tibi dabo, si cadens adoraueris
me. Tunc dixit ei Iesus: Vade retro, sathana. Petro dicitur: Vade
retro me, sathanas, id est sequere me, qui contrarius es uoluntati
meae. Hic uero addit, uade retro sathanas, et non dicitur retro me, ut
subaudiatur, uade in ignem aeternum.


Q. 95: QUOD SOLUS CHRISTUS FUNDAMENTUM SIT ECCLESIAE ET CONTRA.

PAULUS IN PRIMA EPISTOLA AD CORINTHIOS: Fundamentum enim aliud nemo
potest ponere praeter id quod positum est, quod est Christus Iesus.

AUGUSTINUS RETRACTATIONUM CONTRA EPISTOLAM DONATIANI: Dixi de apostolo
Petro quod /320/ in illo tamquam in petra fundata sit ecclesia; qui
sensus etiam cantatur in uersibus beati Ambrosii, ubi de gallo
gallinatio ait:

     Hoc ipsa petra ecclesiae
     canente culpam diluit.

Sed scio me postea sic exposuisse quod dictum est: Tu es Petrus, et
super hanc petram aedificabo ecctesiam meam, ut super hunc
intelligeretur, quem confessus est Petrus dicens: Tu es Christus,
filius Dei uiui. Ac si Petrus, ab hac petra appellatus, personam
ecclesiae figuraret, quae super hanc petram aedificaretur. Non enim
dictum est illi, Tu es petra sed tu es Petrus; petra autem erat
Christus.

CYPRIANUS IN EPISTOLA DE DISCIPLINA ET HABITU VIRGINUM: Petrus etiam,
cui oues suas dominus pascendas tuendasque commendat, super quem
posuit et fundauit ecclesiam etc.

IDEM AD IUVAIANUM, DE RECITANDO HAERETICORUM BAPTISMO: Manifestum est
autem ubi et per quos remissa peccatorum dari possit.  Nam Petro
primum dominus, super quem aedificauit ecclesiam, dedit ut id solueret
in terris quod ille soluisset.

IDEM DE EODEM AD QUINTUM: Petrus, quem primum dominus elegit et super
quem aedificauit ecclesiam suam.

ORIGENES SUPER MATTHAEUM: Quaecumque ligaueris super terram.  Quoniam
autem qui episcopatus uendicant locum utuntur hoc textu quemadmodum
Petrus, et claues regni caelorum a Christo acceptas docent, qui ab eis
ligati fuerint in caelo esse ligatos et qui ab eis soluti fuerint, id
est remissionem acceperint, esse in caelo solutos; dicendum est
quoniam benedicunt, si opera habent illa propter quae dictum est illi
Petro: Tu es Petrus, et tales sunt ut super eos aedificetur ecclesia
Christi.

ECCLESIASTICA HISTORIA LIB. VI, DE HIS QUAE IN EXPOSITIONE PRIMI
PSALMI DICIT ORIGENES: Petrus uero, super quem fundatur ecclesia, duas
tantum modo epistolas scribit.  /321/

AMBROSIUS IN EXAMERON, DE OPERIBUS QUINTAE DIEI, CUM DE GALLO
LOQUERETUR: Hoc postremo canente ipsa petra ecclesiae culpam suam
diluit, quam priusquam gallus cantaret, negando contraxerat.

HIERONYMUS IN EPISTOLA PRIMA AD CORINTHIOS: Si quis enim
superacdificat, super fidem aedificat quilibet doctor.

ITEM: Hic magistros et doctores significat super fundamentum, quod est
Christus, homines recte instruere uel praue. In quibus magistrorum
doctrina in die iudicii in igne reuelabitur, ubi consumptis
peccatoribus probati manebunt. Doctores autem super his qui probati
fuerint, mercedem retributionis accipient. In illis uero quos ignis
exusserit, damno afficientur, quia in uacuum laborauerunt.

IDEM SUPER IEREMIAM LIB. III: Et uenabuntur eos de omni monte et de
oauernis petrarum. Non solum enim Christus petra sed et Petro apostolo
donauit ut uocaretur petra.

IDEM AD MARCELLAM, DE FIDE NOSTRA ET MONTANI HAERETICI DOGMATE: Si
igitur apostolus Petrus, super quem dominus fundauit ecclesiam etc.

IDEM IN PSALMO LXXXVI: Fundamenta eius in montibus sanctis. Fundamenta
eius siue Dei siue certe ecclesiae. Quae sunt autem fundamenta, nisi
pater et filius et spiritus sanctus? Loquitur Paulus: Quasi sapiens
architectus fundamentum posui, hoc est fidem trinitatis. Et alio loco:
Exspectabant enim ciuitatem habentem fundamenta, cuius artifex et
conditor Deus. Quos nos possumus dicere montes? apostolos. In illis
erant fundamenta, ubi primum posita est fides ecclesiae. Diligit
dominus portas Sion. Legamus Apocalypsim et Isaiam, ubi aedificatur
ciuitas Ierusalem, et XII portae ipsius dicuntur. Manifestum est quod
de apostolis scripsit. Aliter mihi uidentur portae Sion esse uirtutes.

IDEM SUPER MATTHAEUM: Et super hano petram aedifioabo ecolesiam meam.
Sicut ipse lumen apostolis donauit ut lumen mundi appellarentur,
caeteraque ex Deo sortiti uocabula sunt, ita et Simoni, qui credebat in
petram Christum, /322/ petrae largitus est nomen ac, secundum
metaphoram petrae, recte dicitur ei: aedificabo ecclesiam meam super
te.

ITEM: Absit a te, domine, non erit tibi hoc. Consideret. qui hoc
quaerit, Petro illam benedictionem ac potestatem et aedificationem
super eum ecclesiae in futuro promissam, non in praesenti
datam. Aedificabo, inquit, super te ecolesiam meam, et portae inferi
etc. Quae si statim dedisset ei nunquam in eo prauae confessionis
error inuenisset locum.

LEO UNIVERSIS PROVINCIAE EPISCOPIS: Dominus Iesus instituit ut
ueritas, quae antea legis et prophetarum praeconio continebatur, per
apostolicam tubam in salutem uniuersitatis exiret, sicut scriptum est:
In omnem terram exiuit sonus eorum. Sed huius muneris sacramentum ita
ad omnium apostolorum officium pertinere uoluit ut in beatissimo Petro
principaliter collocaret, ut ab ipso quasi quodam capite dona sua
uelut in omne corpus diffunderet, ut exsortem se mysterii intelligeret
esse diuini qui ausus fuisset a Petri soliditate recedere. Hunc enim
in consortium indiuiduae unitatis assumptum, id quod ipse erat, uoluit
nominare dicendo: Tu es Petrus et super hanc petram aedificabo
ecclesiam meam, ut aeterni templi aedificio mirabili munere gratiae in
Petri soliditate consisteret.

SERMO PRIMUS MAXIMI EPISCOPI IN FESTIVITATE APOSTOLORUM PETRI ET
PAULI: Hic est Petrus, cui Christus dominus communionem sui nominis
libenter indulsit. Ut enim, sicut apostolus Paulus edocuit, petra erat
Christus, ita per Christum Petrus factus est petra dicente domino: Tu
es Petrus et super hanc petram aedificabo ecclesiam meam. Nam sicut in
deserto dominico sitienti populo aqua fluxit e petra, ita uniuerso
mundo perfidiae ariditate lassanti de ore Petri fons salutiferae
confessionis emersit.  /323/


Q. 96: QUOD PETRUS NON NEGAVERIT CHRISTUM ET CONTRA.

AMBROSIUS SUPER LUCAM LIB. VIII, CAP. XIII: Consideremus quo in statu
Petrus neget. Frigus, inquit, erat. Si tempus consideremus, frigus
esse non poterat. Sed frigus erat ubi Iesus non agnoscebatur, ubi non
erat qui lucem uideret, et ubi negebatur ignis consumens. Frigus erat
mentis, non corporis.

ITEM: Petrum itaque prodenti ancillae quod ex illis esset qui cum Iesu
Galilaeo erant, prima uoce Matthaeus posuit respondisse: Nescio quid
dicis. Hoc etiam Marcus, qui secutus est Petrum, et ex ipso potuit
uerius cognoscere. Prima igitur uox negantis est Petri, qua tamen non
negare Deum sed a proditione separasse se mulieris uidetur. Quid tamen
negauerit considera, ex illis utique se esse qui cum Iesu Galilaeo
erant uel, ut Marcus posuit, cum Iesu Nazareno. Numquid negauit cum
Dei fuisse se filio? Hoc est dicere, Nescio Galilaeum; nescio
Nazarenum, quem Dei filium noui. Habeant homines locorum uocabula, Dei
filium patria non potest nuncupare, cuius maiestatem nullus locus
includit. Et ut scias hoc uerum esse, etiam exemplo probatur. Nam
alibi cum interrogaret dominus discipulos: quem me dicunt esse homines
filium hominis? alii Eliam, alii Ieremiam dixerunt, aut unum ex
prophetis, Petrus autem ait: Tu es Christus, filius Dei uiui. Numquid
et ibi negauit quia Christum non hominis filium sed Dei filium maluit
confiteri? Certe quid hic putamus ambiguum, quod etiam Christus
probauit? Aliud accipe.  Interrogatus enim Petrus, Et tu es illis es,
qui cum Iesu Galilaeo erant? uerbum aeternitatis hoc refugit -- non
enim erant qui esse coeperant -- hoc est dicere, Ille solus erat, qui
in principio erat. Denique ait: Non sum ego. Illius enim est esse, qui
semper est. Unde et Moyses ait: Qui est, misit me. /324/ Rursus cum
urgeretur quod ex illis esset, secundum Marcum negauit; ut scias
euangelistam ueritati quam gratiae plus dedisse. Sed tamen negauit ex
illis se esse, non Christum negauit. Negauit ex illis se esse, qui cum
Galilaeo erant, non negauit cum Dei filio. Denique secundum Matthaeum
proditus quod cum Iesu Nazareno fuisset, ait: Nescio hominem. Hoc idem
et in tertia uoce uterque de quibus proposuimus euangelista cum
iuramento respondisse posuerunt, quia nesciret hominem. Et bene
negauit hominem, quem sciebat Deum. Denique ubi iusiurandum est, cauta
responsio est. Nam etsi negauit Petrus, non tamen peierauit, quia nec
dominus peieraturum esse memorauerat. Quod si in Petro dubium est,
quam periculosum est iusiurandum! Iohannes autem sic posuit quoniam
interrogatus ab ancilla Petrus utrum ex discipulis esset hominis
illius, prima uoce responderit: non sum. Non enim erat hominis
apostolus, qui erat Christi. Denique et Paulus hominis apostolum se
esse negauit dicens: Paulus apostolus non ab hominibus, neque per
hominem sed per Iesum Christum et Deum patrem.  Sed ne uideretur
ambiguum aliquod incarnationis afferre, subiecit: qui suscitauit eum a
mortuis, ut et hominem credas, cum Deum ante credideris. Quod alibi
quoque eodem tenore custodit, ubi ait: Unus enim Deus, unus mediator
Dei et hominum, homo Christus Iesus. Prius enim mediatorem Dei quam
hominem nuncupauit. Non enim sat est utrumque credere, nisi fidei ordo
seruetur. Concordat igitur ubique responsio.  Nam qui dixit, nesolo
hominem, aequum erat ut interrogatus utrum esset ex discipulis hominis
diceret: non sum. Itaque non Christi discipulum se negauit sed hominis
negauit esse discipulum. Denique et Petrus et Paulus hominem
negauerunt, quod Dei filium fatebantur. Quod sensit Petrus, Paulus
expressit. Huic et ille profecit. Error Petri doctrina iustorum est et
titubatio Petri omnium petra est. Denique super undas titubat sed
dexteram porrigit Christo. In monte cadit sed leuatur a
Christo. Titubauit quidem Petrus in mare sed ambulauit. Firmior
titubatio Petri quam nostra /325/ est firmitas. Ibi cadit, quo nullus
ascendit; ibi nutat, ubi nemo ambulat. Et tamen inter undas licet
titubot, non labitur. Nutat, non cadit; fluitat, non praecipitatur. Et
si cecidit, in monte tamen cecidit; sod folicius ille cecidit quam
alii steterunt. Felicius cecidit quem Christus leuauit. Iterum autem
interrogatum quod ex discipulis eius esset Iohannes scripsit
negasse. Et bono negauit, quia ex eius dicebatur esse discipulis quem
hominem in superioribus sunt locuti. Nam et tertio quod cum illo uisus
esset negauit, hoc et de superioribus deriuatur, Cum illo quem hominem
nuncupatis non fui sed a Doi filio non recessi. Lucas quoque scripsit
Petrum interrogatum utrum ex illis esset respondisse prima uoce: non
noui illum. Et bene dixit. Temerarium quippe erat ut diceret quia
nouerat eum quem mens humana non potest comprehendere. Nemo enim nouit
filium, nisi pater.  Rursus secunda uoce secundum Lucam idem Petrus
ait: Non sum ego.  Maluit uidelicet se negare quam Christum. Aut quia
Videbatur negare Christi societatem, utique se negauit. Certe cum de
homine negat, in filium peccauit hominis, ut remitteretur ei; non in
spiritum sanctum.  Tertio quoque interrogatus ait: Nescio quid dicis,
hoc est, sacrilegia uestra nescio. Sed nos excusamus; ipse non
excusauit. Non enim sat est inuoluta responsio confitentis Iesum sed
aperta confessio. Quid prodest uerba inuoluere, si uideri uis
denegasse? Et ideo Petrus non de industria sic respondisse inducitur,
quia postea recordatus est et fleuit. Maluit enim ipse suum accusare
peccatum, ut iustificaretur fatendo quam grauaretur negando -- Iustus
enim in principio accusator est sui -- et ideo fleuit. Quare fleuit?
Quia culpa obrepsit ei. Ego soleo flere, si culpa mihi desit, hoc est
si non me uindicem, si non obtineo quod improprie cupio. Petrus doluit
et fleuit, quia errauit ut homo.

IDEM IN EXAMERON DE DIE V: Non cantabit gallus, priusquam ter me
neges. Bene fortis in die Petrus, in nocte turbatur et ante galli
cantum labitur, et labitur tertio, ut scias non inconsulta effusione
sermonis esse /326/ prolapsum sed mentis quoque mutatione prolapsum.

MATTHAEUS: Respondens autem Petrus ait illi: Et si omnes scandalizati
fuerint in te, ego nunquam scandalizabor. Ait illi Iesus: Amen dico
tibi antequam gallus cantet, ter me negabis.

ITEM: Petrus uero sedebat foris in atrio. Et accessit ad eum una
ancilla dicens: Et tu cum Iesu Galilaeo eras. At ille negauit coram
omnibus dicens: Nescio quid dicis. Exeunte autem illo ianuam, uidit
eum alla ancilla et ait his qui erant ibi: Et hic erat cum Iesu
Nazareno. Et iterum negauit cum iuramento, quia non noui hominem. Et
post pusillum accesserunt qui adstabant et dixerunt Petro: Vere et tu
ex illis es, nam et loquela tua manifestum te facit. Tunc coepit
detestari et iurare, quia non nouisset hominem.

MARCUS: Petrus autem ait illi: Et si omnes scandalizati fuerint in te
sed non ego. Et ait illi Iesus: Amen dico tibi, quia tu hodie in nocte
hac, priusquam gallus bis uocem dederit, ter me es negaturus. LUCAS:
Ait autem dominus Simoni: Simon, ecce sathanas expetiuit uos, ut
cribraret sicut triticum. Ego autem rogaui pro te, ut non deficiat
fides tua, et tu aliquando conuersus confirma fratres tugs. Qui dixit
ei: Domine, tecum paratus sum et in carcerem et in mortem ire Et ille
dixit: Dico tibi, Petre, non cantabit hodie gallus, donec ter abneges
nosse me.

IOHANNES: Dicit ei Petrus: Quare non possum te modo sequi?  Animam
meam pro te ponam. Respondit Iesus: Animam tuam pro me pones?  Amen,
amen dico tibi: non cantabit gallus, donec me ter neges.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM TRACTATU LIII: Negauit ille et dizit non
num. An apostolus Petrus, sicut eum quidam fauore peruerso excusare
nituntur, Christum non negauit, quia interrogatus ab ancilla hominem
se nescire respondit? Quasi uero qui hominem Christum negat, non
Christum negat.  Qui ergo ita confitetur Christum Deum ut hominem
neget, non pro illo mortuus est Christus, quia secundum hominem
mortuus est Christus.  Qui negat hominem /327/ Christum non
iustificatur; quia sicut per inobedientiam unius hominis etc. Qui
negat hominem Christum non resurget in resurrectionem uitae, quia et
per hominem resurrectio mortuorum.

ITEM: Petrus si negato Christo hinc fret, quid aliud quam periret?

BEDA SUPER LUCAM: At ille negauit eum dicene: Mulier non noui
illum. Quidam pio erga apostolum Petrum affectu locum hunc ita
interpretantur, quasi bene dixerit se illum non nosse, quem mens
humana nescit comprehendere, quia nemo nouit filium nisi pater. Iterum
quoque inquisitus dixerit: o homo, non sum, malens se negare quam
Christum. Sed et tertio interrogatus cum ait; homo, nescio quid dicis,
significauit, se sacrilegia illorum nescire, hoc est reprobando et
execrando damnare. Sed haec quam friuola sit expositio, et dominus,
qui se ter negandum a Petro dixerat, et ipse Petrus insinuat, qui se
non de industria sed de subreptione locutum subsequentibus manifestat.


Q. 97: QUOD PETRUS ET PAULUS EODEM PRORSUS DIE NON REVOLUTO ANNI
        TEMPORE PASSI SUNT ET CONTRA.

ECCLESIASTICA HISTORIA LIB. II. CAP. XXV, EX DICTIS DIONYSII
CORINTHIORUM EPISCOPI DE PETRO ET PAULO: Ambo etenim simul aduentantes
et in nostra Corinthiorum ecclesia docuerunt, et per omnem Italiam
atque in hac urbe simul docentes etiam martyrio pariter uno eodemque
tempore coronati sunt.

ANACLETUS OMNIBUS EPISCOPIS ET SACERDOTIBUS IN EA BENEDICTUS DEUS:
Paulus, uas eleationia, uno die unoque tempore gloriosa morte cum
Petro sub principe Nerone agonizans coronatus est.

HIERONYMUS DE ILLUSTRIBUS VIRIS CAP. I: Simon Petrus, filius Iohannis,
prouinciae Galilaeae, uico Bethsaida, frater Andreae apostoli et
princeps apostolorum,post episcopatum Antiochensis ecclesiae et
praedicationem dispersionis eorum qui de circumcisione /328/
crediderunt, in Ponto, Galatia, Cappadocia, Asia et Bithynia, secundo
Claudii anno, ad expugnandum Simonem magum Romam pergit, ibique XXV
annis cathedram sacerdotalem tenuit usque ad ultimum annum Neronis, id
est XIV, a quo et affixus cruci, martyrio coronatus est capite ad
terram uerso et in sublime pedibus eleuatis, asserens se indignum qui
sic crucifigeretur sicut dominus suus.

ITEM CAP. V, DE PAULO: Et hic ergo XIV Neronis anno eodem die quo
Petrus, Romae pro Christo capite truncatur sepultusque est in uia
Ostiensi, anno post passionem domini XXXVII.

GREGORIUS TURONENSIS LIB. I MIRACULORUM, CAP. XXVIII: Paulus apostolus
post reuolutum anni circulum ipsa die qua Petrus apostolus passus
occubuit.

MARTYROLOGIUM: Commemoratio sancti Pauli apostoli, quem cum beato
Petro cruce appenso caelum gladio necatum excepit, una non tamen die
eadem sed euoluto anni tempore, ut uir disertus Arator scribit.


Q. 98: QUOD PAULUS ANTE CONVERSIONEM QUOQUE TAM PAULUS QUAM SAULUS
        VOCATUS SIT ET CONTRA.

RUFINUS SECUNDUM ORIGENEM IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS: Quibusdam
uisum est quod a Paulo proconsule, quem apud Cyprum Christi fidei
subiecerat, uocabulum sibi apostolus sumpserit, sicut reges solent,
uerbi gratia sicut a Parthis Parthici et Gothis Gothici nominari. Quod
ne nos quidem usquequsque euacuandum putamus. Tamen quia nulla talis
in scripturis diuinis consuetudo deprehenditur, magis ex his quae in
exemplo sunt absolutionem quaerimus. Inuenimus igitur in scripturis
aliquantos binis, alios etiam ternis usos esse nominibus. Secundum
hanc ergo consuetudinem uidetur nobis et Paulus duplici usus uocabulo,
et donec quidem genti propriae ministrabat Saulus esset uocitatus,
quod et magis appellationi patriae uernaculum /329/ uidebatur, Paulus
autem appellatus est, cum gentibus praecepta conscripsit. Nam et hoc
ipsum quod scriptura dicit, Saulus qui et Paulua, euidenter Pauli
nomen ueteris appellationis fuisse designat.

HIERONYMUS AD PAULAM ET EUSTOCHIUM IN EXPOSITIONE EPISTOLAE PAULI AD
PHILEMONEM: Neque uero putandum est Saulum ante dictum esse, et non
Saul, quia et de tribu Beniamin erat, in qua hoc nomen familiarius
habebatur. Si quidem et ille Saul rex, persecutor Dauid, de tribu
Beniamin fuit. Quod autem Saulus a nobis dicitur, non mirum est
hebraea nomina ad similitudinem Graecorum et Romanorum casuum
declinari, ut sicut pro Ioseph Iosephus et pro Iacob Iacobus, ita et
pro Saul quisque Saulus in nostra lingua dicatur.

ITEM DE PAULO ET BARNABA: Qui cum Paphum peruenissent, inuenerunt
quemdam magum cum proconsule Sergio Paulo, qui acoaptia Barnaba et
Paulo desiderabat Dei ab eis audire sermonem. Resistente itaque mago
et a fide Sergium deprauante, Saulus, ait scriptura, qui et Paulus,
repletus spiritu sancto, intuens in eum dixit: O fili diaboli, non
desistis subuertere uias domini. Ecce manus domini super te, et eris
caecus usque ad tempus. Confestimque cecidit super eum caligo, et
circuiens quaerebat qui ei manum daret. Tunc proconsul credidit. Et
cum a Papho nauigassent Paulus et qui cum eo erant, uenerunt
Pamphiliae.  Diligenter attende quando primum Pauli nomen acceperit.
Ut enim Scipio subiecta Africa Africani sibi nomen assumpsit, ita et
Paulus ad praedicationem gentium admissus a primo ecclesiae spolio
proconsule Sergio Paulo uictoriae suae trophaea retulit erexitque
uexillum, ut Paulus diceretur e Saulo. Si autem et interpretatio
nominis quaeritur, Paulus in Hebraeo mirabilem sonat.  Reuera mirum ut
post Saul, quod interpretatur rex petitus, eo quod ad uexandum
ecclesiam fuisset a diabolo postulatus, de persecutore uas fieret
electionis.

IDEM SUPER EPISTOLAS PAULI: Sicut in aliorum sanctorum, id est
Abrahae, Petri et caeterorum, profectu et incremento /3330/ mutate
sunt nomina, ut essent etiam ipso nomine noui, ita et Paulus in gratia
proficiens nomen ipsum mutauit.

AUGUSTINUS CONFESSIONUM LIB. VIII: Ipse minimus apostolorum, cum
Paulus proconsul per eius militiam sub iugum Christi tui esset missus,
ipse quoque ex Saulo Paulus uocari amauit ob tam magnum insigne
uictoriae.

IDEM DE SPIRITU ET LITTERA: Paulus cum Saulus prius uocaretur non ob
aliud, quantum mihi uidetur, hoc nomen elegit nisi ut se ostenderet
paruum tanquam minimus apostolorum contra superbos et de suis operibus
praesumentes pro commendanda Dei gratia.

IDEM IN PSALMO LXXI: Primo Saulus, deinde Paulus, id est primo
superbus, postea humilis. Saul rex superbus fuit.  Ex Saulo factus est
Paulus, ex superbo modicus. Paulum enim modicum est. Audi, quomodo
fuerit Saulus, et quomodo sit Paulus: Qui fui, inquit, perseautor et
blasphemua et iniuriosus. Audisti Saulum, audi et Paulum: Ego enim
sum. inquit, minimus apostolorum, qui non sum dignus uecari apostolus,
quia persecutus sum ecclesiam Dei; sed gratia Dei sum id quod
sum. Minimus in se, grandis in Christo.


Q. 99: QUOD IACOBUS IUSTUS, FRATER DOMINI, FILIUS FUERIT IOSEPH
        SPONSI MARIAE ET CONTRA.

AMBROSIUS IN EPISTOLA AD GALATAS: Nisi Iacobum fratrem domini. Iacobus
iste constitutus erat ab apostolis episcopus Hierosolymae. Fuit autem
filius Ioseph qui nuncupatus est pater domini. Unde et frater domini
appellatus est.

ECCLESIASTICA HISTORIA, LIB. II, CAP. I: Iacobum qui dicebatur frater
domini pro eo quod esset filius Ioseph qui Christi quasi pater
habebatur, quondam desponsata ei fuerat uirgo Maria.

GREGORIUS TURONENSIS HISTORIARUM LIB. I, CAP. XXII: Fertur Iacobus
apostolus, /331/ cum dominum iam mortuum uidisset in cruce, detestasse
ac iurasse nunquam se comesurum panem nisi dominum cerneret
resurgentem. Tertia demum die rediens dominus spoliato Tartaro cum
triumpho Iacobo se ostendens ait, Surge, Iacobe, comede, quia iam a
mortuis resurrexi.  Hic est Iacobus iustus, quem fratrem domini
nuncupant pro eo quod Ioseph fuerit filius ex alia uxore progenitus.

HIERONYMUS DE ILLUSTRIBUS VIRIS CAP. II: Iacobus qui appellatur frater
domini, cognomento iustus, ut nonnulli existimant, filius Ioseph ex
alia uxore, ut autem mihi uidetur Mariae, sororis matris domini, cuius
Iohannes in libro suo meminit, filius, post passionem domini statim ab
apostolis Hierosolymorum episcopus ordinatur.

IDEM ADVERSUS HELVIDIUM: Possumus hac existimationis possibilitate
contendere plures quoque uxores habuisse Ioseph, et de his esse
uxoribus fratres domini, quod plerique non tam pia quam audaci
temeritate confingunt. Tu dicis Mariam uirginem non mansisse. Ego mihi
plus uendico, etiam ipsum Ioseph uirginem fuisse per Mariam, ut ex
uirginali coniugio uirgo filius nasceretur. Si enim in uirum sanctum
fornicatio non cadit, et aliam eum uxorem habuisse non scribitur
(Mariae autem quam maritus putatus est habuisse, custos fuit potius),
relinquitur uirginem eum mansisse cum Maria, qui pater domini meruit
appellari.

IDEM CXXX CAP. MATTH.: Quidam sequentes deliramenta apocryphorum
suspicantur fratres domini foris stantes esse filios Ioseph de quodam
muliercula. Sed consobrinos saluatoris fratres eius hic intelligere
debemus, scilicet liberos materterae eius, id est matris Iacobi
minoris et Iudae et Ioseph.

IDEM IN EPiSTOLA AD GALATAS: Iacobus frater domini dicitur, quoniam de
Maria Cleophae, sorore matris domini, natus esse monstratur. /332/


Q. 1: QUOD IACOBUS IUSTUS, FRATER DOMINI, PRIMUS FUERIT EPISCOPUS
        HIEROSOLYMAE ET CONTRA.

ECCLESIASTICA HISTORIA LIB. II, CAP. I: Duos autem fuisse Iacobos
constat, unum, qui de pinna templi deiectus fullonis uecte percussus
est et morti traditus. Alius autem est ille qui ab Herode capite
caesus est. Hunc, inquam, Iacobum, qui iustus cognominatus est ab
antiquis uirtutum merito et insignis uitae priuilegio, primum
historiae tradunt suscepisse ecclesiae quae Hierosolymis est sedem,
sicut Clemens in VI dispositionum libro asserit dicens: Petrus et
Iacobus et Iohannes post assumptionem saluatoris quamuis ab ipso
fuerint omnibus paene praelati, tamen non sibi uendicant principatus
gloriam sed Iacobum, qui dicebatur iustus, apostolorum episcopum
statuunt.

EX PRAEFATIONE NICAENI CONCILII: Nam et Hierosolymitanus episcopus ab
omnibus habetur honorabilis, maxime quoniam illic primus beatissimus
Iacobus, qui dicebatur iustus, qui etiam secundum carnem frater domini
nuncupatus est, a Petro Iacobo et Iohanne apostolis est ordinatus
episcopus.

HIERONYMUS DE ILLUSTRIBUS VIRIS CAP. II: Iacobus qui appellatur frater
domini, cognomento iustus, post passionem domini statim ab apostolis
Hierosolymorum episcopus ordinatur.

AMBROSIUS IN EPISTOLA AD GALATAS: Nisi Iaeabum fratrem domini. Iacobus
iste constitutus erat ab apostolis episcopus Hierosolymae.

IDEM SUPER LUCAM: Sunt aliqui hic stantes qui non gustabunt mortem,
donec uideant regnum Dei. Neque enim Petrus mortuus est nec Iacobus et
Iohannes, filii tonitrui, quibus in uisum gloriae caelestis assumptis
non praeualent terrena sed subiacent.

ITEM: Solos enim tres istos duxit in montem.

ITEM: Tres autem soli et tres electi domini. Ad montem Petrus
ascendit, /333/ qui craues regni caelorum accepit, Iohannes, cui
committitur mater, Iacobus, qui primus solium sacerdotale conscendit.


Q. 101: QUOD IACOBUS IUSTUS, FRATER DOMINI, PRIMAM DE VII CANONICIS
        EPISTOLAM SCRIPSERIT ET CONTRA.

ECCLESIASTICA HISTORIA LIB. II, CAP. XXII: De Iacobo iusto, cuius illa
habetur epistola quae prima scribitur inter eas quae catholicae
appellantur.

HIERONYMUS DE ILLUSTRIBUS VIRIS CAP. II: Iacobus, qui appellatur
frater domini, unam tantum scripsit epistolam, quae de VII canonicis
est.

ISIDORUS DE VITA ET OBITU SANCTORUM PATRUM: Iacobus, filius lebedaei,
frater Iohannis, quartus in ordine, duodecim tribubus quae sunt in
dispersione gentium scripsit, atque Hispaniae et occidentalium locorum
gentibus euangelium praedicauit, et in occasum mundi lucem
praedicationis infulsit. Hic ab Herode tetrarcha gladio caesus
occubuit, sepultus in techa marmorica.


Q. 102: QUOD PHILIPPUS DIACONUS ET PHILIPPUS APOSTOLUS IDEM NON
        FUERINT ET CONTRA.

ACTUS APOSTOLORUM: Conuocantes autem duodecim multitudinem
discipulorum dixerunt: Non est aequum nos derelinquere uerbum Domini
et ministrare mensis. Considerate ergo, fratres, uiros ex uobis bond
testimonii septem plenos spiritu sancto et sapientia, quos
constituamus super hoc opus. Nos uero orationi et ministerio uerbi
instantes erimus. Et placuit sermo coram omni multitudine, et
elegerunt Stephanum uirum plenum fide et spiritu sancto et Philippum
et Prochorum etc.

ITEM: Facta est autem in illa die persecutio magna in ecclesia quae
erat Hierosolymis, /334/ et omnes dispersi sunt per regiones Iudaeae
et Samariae praeter apostolos. Saulus uero deuastabat ecclesiam per
domos intrans, et trahens uiros ac mulieres tradebat in custodiam.
Igitur qui dispersi erant pertransibant euangelizantes uerbum.
Philippus autem descendens in ciuitatem Samariae praedicabat illis
Christum.  Intendebant autem turbae his quae a Philippo dicebantur,
unanimiter audientes et uidentes signa quae faciebat.

ITEM: Cum autem audissent apostoli, qui erant Ierosolymis, quia
recepit Samaria uerbum Dei, miserunt ad eos Petrum et Iohannem. Qui
cum uenissent, orauerunt pro ipsis ut acciperent spiritum sanctum.
Nondum enim in quemquam illorum uenerat sed baptizati tantum erant in
nomine domini Iesu. Tunc imponebant manus super illos, et accipiebant
spiritum sanctum.

ITEM MULTIS INTERPOSITIS LUCAS, QUI HAEC SCRIPSIT, DE SE ET PAULO AIT:
Alia autem die profecti uenimus Caesaream, et intrantes domum Philippi
euangelistae, qui erat unus de septem, mansimus apud eum. Huic autem
erant filiae quattuor uirgines prophetantes.

BEDA IN EISDEM ACTIBUS APOSTOLORUM: Philippus autem descendens in
ciuitatem Samariae.  Philippus de numero disseminatorum fuit, qui
primus Samariae Christum praedicauit.

ITEM POST ALIQUA: Philippus, qui Samariae euangelizabat, unus de
septem fuit. Si enim apostolus esset, manum imponere posset, ut
spiritum acciperent, quod solis episcopis licet.  Nam presbyter siue
praesente episcopo siue absente cum baptizat, chrismate inungit quod
ab episcopo consecratum est, non tamen frontem oleo signat, quod solus
episcopus facit, cum tradit spiritum paraclitum baptizatis.

ITEM: Donec ueniret caesaream. Caesaream Palaestinae dicit, /335/ ubi
infra domum describitur habuisse, quae usque hodie monstratur, nec non
et cubiculum quattuor filiarum eius uirginum prophetantium.

RABANUS IN EISDEM ACTIBUS APOSTOLORUM: Cum uero credidisset Philippo
euangelizanti. Dicunt quidam istum Philippum fuisse apostolum et unum
de duodecim sed non uidetur uerum secundum seriem huius libri.

ITEM: Spiritus domini rapuit Philippum uel spiritus irruit in eunuchum
fortiter, sicut et in apostolos uenit.  Quanto fides fortior tanto
spiritualis impetus maior; ex hoc quod spiritus irruit in eunuchum,
dicitur Philippum apostolum fuisse, a quo tamen nec manus impositionem
nec spiritus sancti inuocationem legimus factam. Unde apparet in
primitias gentium non manus impositione, nec inuocatione sed sponte
spiritum descendisse, ut apostoli contra Iudaeos accusantes eos
excusationem haberent, quia gentes baptizabant.  Quis enim posset
prohibere spiritum domini, aut quis arceret ab aqua, in quo spiritus
descenderat?

ITEM: Huic autem erant fitiae quattuor uirgines prophetantes. Alibi
filiae Philippi apostoli prophetissae leguntur fuisse sed ueritati
huius loci non est contradicendum nisi fortasse uterque filias
habuisse prophetissas intelligatur.

USUARDUS IN MARTYROLOGIO, KALENDIS MAIIS: Natalis apostolorum Philippi
et Iacobi, ex quibus Philippus postquam paene Scythiam ad fidem
Christi conuertisset, apud Ierapolim, Asiae ciuitatem, glorioso fine
quieuit.

ITEM, VIII ID. IUN: Natalis beati Philippi, qui fuit unus de septem
diaconibus. Hic signis et prodigiis inclitus apud Caesaream requieuit,
iuxta quem tres uirgines filiae ipsius prophetissee tumulatae iacent.
Nam quarta filia illius plena spiritu sancto in Epheso occubuit.

ISIDORUS IN LIB. DE ORTU ET OBITU PATRUM, DE PHILIPPO APOSTOLO: In
Ierapoli, Frigiae prouinciae urbe, /336/ crucifixus lapidatusque
obiit. Cadauer eius simul cum filiabus suis requiescit.

EUSEBIUS CAESARIENSIS EPISCOPUS IN ECCLESIASTICA HISTORIA LIB. III,
CAP. XXIX: Igitur quia de uita et exitu Petri uel Pauli in
superioribus explanauimus sed et tempus Iohannis, quo uita excessit,
ex parte iam diximus, nunc etiam de loco quietis eius secundum fidem
Polycratis, Ephesii episcopi, edocere conueniens puto. Hic etenim
Polycrates Victori, episcopo urbis Romae, scribens et ipsius et
Philippi apostoli ac filiarum eius pariter meminit dicens, sicut iam
superius inseruimus, quod magna lumina in Asiae partibus dormierunt,
quae suscitabit dominus in nouissimo die aduentus sui, cum ueniet in
gloria et requiret omnes sanctos suos. Dico autem de Philippo, inquit,
qui fuit unus ex apostolis qui dormiuit apud Ierapolim; sed et duse
eius filiae inibi uirgines consenuere. Et alia eius filia spiritu
sancto repleta permansit apud Ephesum et Iohannes ille, qui supra
pectus domini recumbebat, qui fuit sacerdos Dei, pontificale petalum
gestans, et martyr et doctor optimus, apud Ephesum dormiuit. Haec
etiam de locis, in quibus requiescunt in somno pacis, adiecisse
sufficiat. Sed et Gaius, cuius ante mentio facta est in dialogo suo,
quem cum Proculo disputans scribit, de filiabus Philippi simul et
obitu ipsius consonis uocibus memorat dicens, Post haec autem quattuor
fuerunt Philippi filiae, cuius sepulcrum extat apud Ierapolim, Asiae
urbem, una cum filiabus suis. De his autem et Lucas in Actibus
apostolorum meminit, cum adhuc apud Caesaream degerent. Dicit ergo
ita: Venimus, inquit, Caesaream et ingressi in domum Philippi
euangelistae, qui erat ex septem, mansimus apud eum. Huic autem erant
uirgines filiae quattuor prophetantes.


Q. 103: QUOD OMNES APOSTOLI EXCEPTO IOHANNE UXORES HABUERINT
        ET CONTRA.

EUSEBIUS CAESARIENSIS EPISCOPUS IN ECCLESIASTICA /337/ HISTORIA
LIB. III, CAP. XXVIII: Clemens sane hic, cuius uoces annotauimus,
scribens aduersum eos qui nuptias spernunt, inter caetera etiam haec
dicit: An et apostolos improbant? Petrus enim ac Philippus et uxores
habuerunt, et filias etiam uiris nuptum dederunt. Sed et Paulum non
taedet apostolum in quodam epistola sua mentionem uel salutationem
facere comparis suae, quam se ideo negat circumducere, ut ad
praedicationem euangelii expeditior fiat.

AMBROSIUS IN II EPISTOLA AD CORINTHIOS: Omnes apostoli exceptis
Iohanne et Paulo uxores habuerunt.

HIERONYMUS AD EUSTOCHIUM VIRGINEM: De uirginibus, inquit apostolus,
praeceptum domini non habeo, quod, et ipse ut esset uirgo, non fuit
imperii sed propriae uoluntatis. Neque enim audiendi sunt qui eum
uxorem habuisse confingunt, cum suadens perpetuam castitatem
intulerit: Volo autem omnes homines esse sicut me ipsum. Et in alio
loco: Nunquid non habemus potestatem mulieres circumducendi, sicut et
caeteri apostoli?

IDEM DE ILLUSTRIBUS VIRIS: Iacobus, frater domini, uinum et siceram
non bibit, ex utero matris sanctus fuit, carnem nullam comedit,
nunquam tonsus est nec unctus nec usus balneo; genua eius creduntur
traxisse camelorum duritiam.

IDEM CONTRA IOVINIANUM: Iacobus, frater domini, fuit perpetuae
uirginitatis, ut Iosephus quoque refert. Ipse scribit in epistola sua:
Nolite errare, fratres. Omne datum optimum etc. Virgo uirginitatem
docet, quia omne perfectum desursum descendit ubi non sunt nuptiae.

HAIMO IN I EPISTOLA AD CORINTHIOS: Volo autem omnes homines esse sicut
me ipsum, id est, si fieri posset, uellem omnes homines esse uirgines,
sicut ego sum, et amare uirginitatem, sicut ego amo.  /338/


Q. 104: QUOD IN FIGURIS QUATTUOR ANIMALIUM MATTHAEUS PER HOMINEM
        MARCUS PER LEONEM PRAESIGNATUS SIT ET E CONVERSO.

EX GENERALI PRAEFATIONE HIERONYMI IN QUATTUOR EVANGELIA: Haec igitur
quattuor euangelia multo ante praedicta et Ezechielis quoque uolumen
probat, in quo prima uisio ita contexitur. Et in medio similitudo
quattuor animalium, et uultus eorum facies hominis et facies leonis et
facies uituli et faotes aquilae. Prima hominis facies Matthaeum
significat, qui quasi de homine exorsus est scribere: Liber
generationis Iesu Christi, filii Dauid, filii Abraham. Secunda Marcum,
in quo uox leonis in heremo rugientis auditur, uox clamantis in
deserto: parate uiam domini, reotas facite uias eius. Tertia uituli,
quae euangelistam Lucam a lacharia sacerdote sumpsisse initium
praefigurat. Quarta Iohannem euangelistam, qui assumptis pennis
aquilae et ad altiora festinans de uerbo Dei disputat. Unde et
apocalypsis introducit quattuor animalia plena oculis dicens: Animal
primum simile leoni, et secundum simile uitulo, et tertium simile
homini, et quartum simile aquilae uolanti. Quibus cunctis perspicue
ostenditur, quattuor tantum debere euangelia suscipi.

EX QUADAM EIUS ALIA PRAEFATIONE, QUAE SIC INCIPIT, IMPRIMIS QUAERENDUM
EST: Quattuor euangelistae quid significant? Matthaeus faciem hominis,
Lucas uituli, Marcus leonis, Iohannes aquilae; Dominus Iesus Christus
totum impleuit, homo nascendo, uitulus immolando, leo resurgendo,
aquila ascendendo.

AUGUSTINUS DE CONCORDIA EVANGELISTARUM LIB. I: Unde mihi uidentur qui
ex apocalypsi illa quattuor animalia ad intelligendos quattuor
euangelistas interpretati sunt, probabilius aliquid attendisse illi
qui leonem in Matthaeo, hominem in Marco, uitulum in Luca, aquilam in
Iohanne intellexerunt, quam illi qui hominem Matthaeo, aquilam Marco,
uitulum Lucae, leonem Iohanni tribuerunt. De principiis enim librorum
quandam coniecturam capere /339/ uoluerunt, non de tota intentione
euangelistarum, quae magis tota fuerat perscrutanda. Multo enim
congruentius ille qui regiam Christi personam maxime commendauit, per
leonem accipitur. Quod autem per uitulum Lucas significatus sit,
neutri dubitauerunt. Marcus ergo, qui neque stirpem regiam neque
sacerdotalem uel cognationem uel consecrationem narrare uoluit, et
tamen in eis uersatus ostenditur, quae homo Christus operatus est,
tantum hominis figura in illis quattuor animalibus significatus
uidetur.

BEDA SUPER APOCALYPSIM: Et animal primum simite leoni etc. Haec
animalia multifarie interpretantur. Beatus autem Augustinus iuxta
ordinem libri istius Matthaeum in leone dicit intelligi, qui regiae
dignitatis in Christo prosapiam narrat, qui et uicit leo de tribu
Iuda. Catulus enim leonis Iuda, et in quo ut rex a rege timetur, a
magis adoratur, ubi etiam rex cum seruis rationem ponit, rex nuptias
filio fecit, et ad ultimum segregat oues ab haedia Facies uero hominis
Marcum significat, qui nihil de regali uel sacerdotali domini potentia
locutus, tantum hominis Christi gesta simpliciter narrat etc.

IDEM IN PROLOGO EXPOSITIONIS SUAE SUPER LUCAM: Quod uero ais mouere
quosdam quare in apocalypsi noua interpretatione Matthaeum leoni,
Marcum homini assignare uoluerim, intueri debuerant quicumque illi
sunt quos hoc mouet, quia non mea noua sed antiqua patrum explanatione
traditum dixi. Neque enim mihi a me ipso ita uisum sed ita a beato
Augustino expositum fuisse memoraui, et paucis etiam unde hoc
affirmaret adiunxi.


Q. 105: QUOD EADEM MARIA TAM CAPUT DOMINI QUAM PEDES UNXERIT
        ET CONTRA.

EX HOMILIA IOHANNIS EPISCOPI DE PRODITIONE IUDAE: Tunc abiit unus de
duodecim etc. Ante proditionis tempus, ante traditionis horam accessit
meretrix uas alabastrum manibus portans, et unguentum domini capiti
supra effudit; /340/ paulo ante meretrix subito pudica processit, et
quando prostituta lupanar exiuit, tunc discipulus Gehennam
intrauit. Quando illa mercedem sui corporis abdicabat, tunc iste
pretium magistri sanguinis postulabat. Quando illa osculabatur pedes,
ut susciperetur, tunc iste domini labia osculabatur, ut proderet. Ideo
dixi tunc ut non magistrum infirmitatis accuses, quoniam discipulum
reperis proditorem. Magis etenim uirtutem doctoris ostendit, qui et
meretrices ad obediendum conuolare perfecit. Quid igitur qui
meretricum mores ualuit commutare, discipulum non retinere? Valde,
inquam, et incunctanter ualuit retinere sed necessitate nolebat bonum
efficere.

HIERONYMUS SUPER OSEE IN PROLOGO: Haec est mulier meretrix et adultera
quae in euangelio pedes domini lauit, crine detersit, et confessionis
suae honorauit unguento; indignantibusque discipulis et maxime
proditore quod non fuisset uenditum et pretium illius in alimentum
pauperum distributum, dominus respondit: Quid molesti estis mulieri?
Opus bonum operata est in me. Pauperes enim semper hababitis uobiscum,
me autem non semper. Et ne putaretur leue esse quod fecerat, et nardum
pisticum, id est unguentum fidelissimum, ad aliud quid et non ad
ecclesiam referendum, dat nobis occasionem intelligentiae, et magna
fidei praemia repromittit, dicens: Amen, amen dico uobis, ubicumque
praedicatum fuerit hoc euangelium in toto mundo, dicetur et quod haec
fecerit, in memoriam eius.

BEDA SUPER LUCAM LIB. III: Et ecce mulier, quae erat in ciuitate
peccatrix etc. Quidam dicunt hanc eandem non esse mulierem quae
imminente dominica passione caput pedesque eius unguento perfudit,
quia haec lacrimis lauerit et crine pedes terserit et manifeste
peccatrix appelletur. De illa autem nihil tale scriptum sit, nec
potuerit statim capite domini meretrix digna fieri. Verum qui
diligentius inuestigant, inueniunt eandem mulierem, Mariam uidelicet
Magdalenam, sororem Lazari, sicut Iohannes narrat, bis eodem functam
/341/ obsequio. Semel quidem hoc loco cum primo accedens remissionem
meruit peccatorum, secundo autem in Bethania non iam peccatrix sed
sancta, non solum pedes sed et caput eius unxisse reperitur. Quod et
regulae allegoriae pulcherrime congruit. Quia et unaquaeque fidelis
anima prius et domini pedes humiliata peccatisque absoluenda curuatur,
deinde augescentibus per tempora meritis laetae fidei flagrantia
domini quasi caput odore perfundit aromatum.

IDEM IN HOMILIA FERIAE TERTIAE POST RAMIS PALMARUM: Altera soror Lazari
Maria in magnae dilectionis indicium accepit libram unguenti, nardi
pistici preciosi, et unxit pedes Iesu et extersit capillis suis. Sed
prius notandum quod, sicut narrantibus Matthaeo et Marco didicimus,
non solum pedes domini Maria sed et caput nardo perfudit. Nec
dubitandum est quod et ipsa sit mulier quae, sicut Lucas refert,
quondam peccatrix ad dominum cum alabastro uenit unguenti, et stans
retro secus pedes eius, lacrymis coepit rigare pedes eius et capillis
suis tergebat et osculabatur et unguento ungebat.

HIERONYMUS DAMASO SECUNDO TRACTATU SUPER CANTICA CANTICORUM: Loquitur
euangelium quia uenit mulier habens alabastrum unguenti, nardi pistici
preciosi, non illa peccatrix sed sancta, de qua nunc mihi sermo
est. Scio quippe Lucam de peccatrice, Matthaeum uero et Iohannem et
Marcum non de peccatrice dixisse. Venit ergo non peccatrix illa sed
sancta, cuius nomen quoque Iohannes inseruit, habens alabastrum
unguenti preciosi, et effudit super caput Iesu. In figura ergo istius
quae nunc loquitur: Nardus mea dedit odorem suum, illa super caput
Domini fudit unguentum.


Q. 106: QUOD SINE BAPTISMO AQUAE NEMO IAM SALVARI POSSIT ET CONTRA.

SECUNDUM IOHANNEM: Respondit Iesus: Amen, amen dico tibi nisi quis
renatus fuerit ex aqua et spiritu /342/ sancto, non potest introire in
regnum Dei.

AMBROSIUS DE SACRAMENTIS SERMONE I: Cognosce quod aqua non mundat sine
spiritu sancto. Ideoque legisti quod tres testes in baptismate unum
sins, aqua, sanguis et spiritus, quia si unum horum detrahas, non stat
baptismatis sacramentum. Quid enim aqua sine cruce Christi? Elementum
commune sine ullo sacramenti effectu. Nec iterum sine aqua
regenerationis mysterium est. Nisi enim quis renatus fuerit ex aqua
etc. Credit autem et catecuminus in crucem domini sed nisi baptizatus
fuerit in nomine patris et filii et spiritus sancti, remissionem non
potest accipere peccatorum nec spiritalis gratiae munus haurire.

AUGUSTINUS IN LIBRO DE NATURA ET GRATIA: In eo quod dictum est, per
unius iustitiam in omnes homines in iustificationem uitae, nullus
praetermissus est. Non quia omnes in eum credunt et baptismo eius
abluuntur sed quia nemo iustificatur nisi in eum credat et baptismo
eius abluatur.

IDEM DE CORREPTIONE ET GRATIA: Ut immorer etiam in baptismate
paruulorum, quod nullus istorum potest dicere cur illi paruulo detur,
illi non, cum sit utrumque in potestate Dei et sine illo sacramento
nemo intret in regnum Dei.

RESPONSIONES PROSPERI AD RUFINUM CAP. IX: Non sufficit hominum
redemptioni crucifixum esse Christum, nisi commoriantur ei et
sepeliantur in baptismo. Alioquin nato saluatore et crucifixo pro
omnibus nobis non fuerat necessarium ut renasceremur et similitudini
mortis eius complantaremur. Sed cum sine hoc sacramento nemo hominum
salutem consequatur, non est saluatus cruce Christi qui non est
crucifixus in Christo. Non est autem crucifixus in Christo qui non est
membrum corporis Christi. Nec est membrum corporis Christi qui non per
aquam et sanguinem induit Christum.

SECUNDUM MATTHAEUM: Qui autem perdiderit animam suam propter me
/343/ inueniet eam.

ITEM: Omnis ergo qui confitebitur me coram hominibus, confitebor et
ego eum coram patre meo.

AUGUSTINUS DE CIVITATE DEI, LIB. XIII: Qui enim dixit, si quis non
renatus fuerit ex regnum caelorum, alia non minus generaliter aqua et
spiritu, non intrabit in sententia istos fecit exceptos, ubi ait: Qui
me confessus fuerit etc.  et in alio loco: Qui perdiderit animam suam
propter me, inueniet eam.

IDEM DE FIDE AD PETRUM: Ex illo tempore, quo saluator dixit, si quis
non renatus fuerit ex aqua et spiritu sancto, non potest introire in
regnum Dei, absque sacramento baptismatis praeter eos, qui in ecclesia
catholica sine baptismate sanguinem fundunt, nec regnum caelorum
potest quisque accipere, nec uitam aeternam.

GENNADIUS DE ORTHODOXA FIDE ECCLESIASTICORUM DOGMATUM: Nullum
catecuminum quamuis in bonis operibus defunctum, uitam aeternam habere
credimus, excepto martyrio. Baptizandus confitetur fidem suam coram
sacerdote.  Hoc et martyr coram persecutore facit. Ille manus
impositione pontificis accipit spiritum sanctum, hic habitaculum
efficitur spiritus sancti, dum non est ipse qui loquitur sed spiritus
patris, qui in ipso loquitur. Ille communicauit eucharistiae in
commemoratione mortis domini, hic ipsi Christo commoritur.

AUGUSTINUS DE UNICO BAPTISMO LIB. IV: Baptismi uicem aliquando implere
passionem de latrone illo cui non baptizato dictum est: Hodie mecum
eris in paradiso, beatus Cyprianus non leue documentum assumit, quod
etiam atque etiam considerans inuenio non tantum passionem /344/ pro
nomine Christi id quod ex baptismo deerat posse supplere sed etiam
fidem conuersionemque cordis, si forte ad celebrandum mysterium
baptismi in angustiis temporum succurri non potest. Neque enim latro
ille pro nomine Christi crucifixus est sed pro meritis facinorum
suorum nec quia credidit passus est sed dum patitur, credidit.
Quantum itaque ualeat etiam sine uisibili baptismi sacramento, quod
ait apostolus: Corde creditur ad iustitiam, ore autem confessio fit ad
salutem, in illo latrone declaratum est. Sed tunc impletur
uisibiliter, cum mysterium baptismi non contemptus religionis sed
articulus necessitatis excludit. Et sicut in illo latrone quod de
baptismi sacramento defuerat compleuit omnipotentis benignitas quia
non superbia uel contemptu sed necessitate defuerat, sic in
infantibus, qui baptizati moriuntur, eadem gratia omnipotentis explere
credenda est, quod non ex impia uoluntate sed ex aetatis indigentia
nec corde credere ad iustitiam possunt nec ore confiteri ad salutem.
Ideo cum pro eis oratur, ut impleatur erga eos celebratio sacramenti,
ualet utique ad eorum celebrationem, quia ipsi respondere non possunt.
Alienum quippe opus est, cum credit per alterum, sicut alienum opus
fuit, cum peccauit in altero.

ITEM: Sicut autem in latrone per necessitatem baptismus corporaliter
defuit, perfecta salus est, quia per pietatem spiritualiter affuit;
sic cum et ipsa praesto est, si per necessitatem desit quod latroni
affuit, perficitur salus. Quod traditum tenet uniuersitas ecclesiae,
cum baptizantur paruuli infantes, qui certe nondum possunt credere ad
iustitiam et ore confiteri ad salutem, quod latro potuit, quin etiam
flendo et uagiendo, cum in eis mysterium celebratur, ipsis mysticis
uocibus obstrepunt, et nullus Christianorum dixerit eos inaniter
baptizari.

ITEM: Quibus rebus omnibus ostenditur aliud esse baptismi sacramentum,
aliud conuersionem cordis sed salutem hominis ex /345/ utroque
compleri; nec si unum horum defuerit, ideo consequens esse putare
debemus ut et alterum desit, quia et illud sine isto potest esse, ut
in infante, et istud sine illo potuit esse in latrone, Deo complente
siue in illo siue in isto quod non uoluntate defuisset, cum uero ex
uoluntate alterum horum defuerit, reatu hominem inuolui. Et baptismus
potest inesse, ubi conuersio cordis defuerit. Conuersio autem cordis
potest quidem inesse non percepto baptismo, sed contempto non
potest. Neque ullo modo dicenda est conuersio cordis ad Deum, cum Dei
sacramentum contempnitur.

IDEM IN SECUNDO RETRACTATIONUM: Cum dicerem "uicem baptismi posse habere
passionem," non satis idoneum posui illius latronis exemplum, quia
utrum non fuerit baptizatus incertum est.

ITEM: Quod dixi, "latro ille nec ipsum baptismum acceperat," hoc et
alios rectores sanctae ecclesiae ante nos posuisse in suis libris
inuenimus. Sed quibus documentis satis possit ostendi quod non fuerit
baptizatus, ignoro.

ITEM: De latrone quod non fuerit uisibiliter baptizatus quasi certum
posui, cum sit incertum magisque baptizatum fuisse credendum est,
sicut postea disputaui.

IDEM DE ORIGINE ANIMAE LIBRO I AD VINCENTIUM VICTOREM: Noli credere,
noli dicere infantes, antequam baptizentur morte praeuentos peruenire
posse ad originalium indulgentiam peccatorum, si uis esse catholicus.
Exempla enim quae te fallunt, uel de latrone qui dominum est confessus
in cruce, uel de fratre sanctae Perpetuae Dinocrate, nihil tibi ad
huius erroris sententiam suffragantur. Latro quippe ille, quamuis
potuerit iudicio diuino inter eos deputari qui martyrii confessione
/346/ purgantur, tamen etiam utrum non fuerit baptizatus ignoras. Nam
ut omittam quod creditur aqua simul cum sanguine exiliente de latere
domini iuxta confixus potuisse perfundi atque huiusmodi baptismo
sanctissimo dilui, quid si in carcere fuerat baptizatus, quod postea
[ex] persecutionis tempore nonnulli clanculo impetrare potuerunt? Quid
et si antequam teneretur? Nam si eos, de quibus scriptum non est utrum
fuerint baptizati, sine baptismo de hac uita recessisse contendimus,
ipsis calumniamur apostolis, qui praeter apostolum Paulum quando
baptizati fuerint ignoramus. Sed si ipsos baptizatos esse per hoc
nobis innotescere potuit quod Petro dominus ait, qui lotua eat, non
indiget, nisi ut pedea lauet; quid de aliis dicemus, de quibus uel
tale nihil legimus dictum, de Barnaba, de Timotheo, de Tito, de ipsis
euangelistis Marco et Luca, de innumerabilibus caeteris, quos absit ut
baptizatos esse dubites, quamuis non legamus? Dinocrates autem
septennis puer, in quibus annis pueri cum baptizantur iam symbolum
reddunt et pro se ipsis ad interrogata respondent, cur non tibi uisus
fuerit baptizatus, potuisse ab impio patre ad gentilium sacrilegia
reuocari et ob hoc fuisse in poenis, de quibus sorore orante liberatus
est, nescio. Neque enim et ipsum uel nunquam fuisse Christianum uel
catecuminum fuisse legisti, quamquam ipsa lectio non sit in eo canone
scripturarum unde in huiusmodi quaestionibus testimonia proferenda
sunt.

IDEM AD SELEUCIUM: Scriptum est quando baptizatus est apostolus
Paulus, et scriptum non est quando baptizati sint alii apostoli.
Verumtamen ipsos etiam baptizatos intelligere debemus siue baptismo
Iohannis siue, quod magis credibile est, baptismo Christi. De Petro
autem intelligitur in eo quod a domino audiuit, /347/ qui lotua est
non indiget, nisi ut pedea lauet.

IDEM DE NATURA ET GRATIA: Ego dico paruulum natum in eo loco ubi ei
non potuit per Christi baptismum subueniri, morte praeuentum idcirco
talem fuisse, id est sine lauacro regenerationis exisse, quia esse
aliud non potuit.  Sed non eum absoluit apostolus, qui ait, per unum
hominem peccatum intrauit in mundum et per peccatum more et ita in
omnea hominea pertranaiit, in quo omnea peccauerunt. Recte ergo ea
damnatione quae per uniuersam massam currit non admittitur in regnum
caelorum, quamuis Christianus non solum non fuerit sed nec esse
potuerit.

HIERONYMUS AD HELIODORUM: Non facit ecclesiastica dignitas
Christianum. Cornelius centurio adhuc ethnicus dono spiritus sancti
mundatur.

AMBROSIUS SUPER EPISTOLAM AD CORINTHIOS I: Scimus et spiritum sanctum
sine menus impositione datum a Deo et non baptizatum consecutum
remissionem peccatorum.

IDEM IN EPISTOLA DE CONSOLATIONE MORTIS VALENTINIANI IMPERATORIS AD
SORORES IPSIUS: Audio uos dolere, quod non accepit sacramenta
baptismatis.  Dicite mihi, qui etiam dudum hoc uoti habuit ut, cum in
Italiam uenisset, initiaretur, et proxime baptizari se a me
significauit et ideo praeteritis causis me acciendum putauit, non
habet ergo gratiam, quam desiderauit, non habet quam poposcit? Et quia
poposcit, accepit.  Et ubi illud est: Iustus quacumque morte
praeuentua fuerit, anima eius in requie erit.  Solue igitur, pater
sancte, munus seruo tuo.

ITEM: Non metuebat hominibus displicere, ut tibi sold placeret in
Christo. Qui habuit spiritum tuum, quomodo non accepit gratiam tuam?
Aut si qua solemniter non sunt celebrate mysteria, hoc moues -- Ergo
nec martyres, si catecumini fuerint, coronantur? Quod si suo abluuntur
sanguine et hunc sue pietas /348/ abluit et uoluntas.

ITEM: Et huic adhuc intercessionem adscisco cui remunerationem
praesumo! Pio requiem poscamus affectu.

ITEM: Doleo in te fili Gratiane, doleo etiam in te, fili Valentiniane!
Tu per me putabas te eripi periculis, tu me non solum ut parentem
diligebas sed ut redemptorem tui et liberatorem sperabas. Tu dicebas,
Putasne, uidebo patrem meum? Speciosa de me uoluntas tua sed non
efficax praesumptio.  Ei mihi uana spes in homine! Ei mihi quod
uoluntatem tuam non ante cognoui. Domine, quia nemo habet quod alii
plus deferat quam quod sibi optat, non me ab illis post mortem separes
quos in hac uita carissimos sensi. Domine, peto ut, ubi ego fuero, et
illi aint mecum.  Te quaeso, summe Deus, ut carissimos iuuenes matura
resurrectione resuscites, ut immaturum hunc uitae istius cursum matura
resurrectione compenses.

EX VITA SANCTI GREGORII LIB. II, CAP. XLIV: Legitur quod beatissimus
ille papa animam Traiani imperatoris gentilis defuncti precibus suis
et lacrymis ab inferni cruciatibus liberauit, et quod ipse propter
mansuetudinem praedicti iudicis ad sancti Petri basilicam peruenerit,
ibique tam diu super errore tam clementissimi principis defleuisset,
quousque responsum sequenti nocte accepisset, se pro Traiano fuisse
auditum, ad quem quidem orationis ausum praedictus papa commotus
fuisse ibidem perhibetur pro eo, quod, dum quodam tempore Traianus ad
imminentis belli procinctum uehementissime festinaret, proclamante
uidua quadam pro uindicta filii sui interfecti equo descendit nec
antea discessit quam iudicium uiduae per semet ipsum egerit. Et
notandum, quod non legitur Traiani animam in paradiso fuisse
repositam, cum scriptum /349/ sit: nisi quia renatua fuerit ex aqua et
spiritu sancto, non potest introire in regnum caelorum; sed
simpliciter dicitur ab inferni cruciatibus liberauit cum ita possit
anima et in inferno existere et inferni cruciatum per Dei
misericordiam non sentire, sicuti unus Gehennae ignis ualet omnes
peccatores pariter detinere sed non aequaliter exurere, ut quantum
uniuscuiusque meruit culpa tantum sentiatur et poena. Non itaque
Traianus adeptus est gloriam, etsi euaserit communem Gehennae poenam,
nec intrat caelorum regnum, si euitet corporale incendium et mitissima
illa paruulorum fruatur poena.  Bene autem fortasse spiritali uiro
ostensum est, hoc Traiani iustitiam et clementiam meruisse, cum pro
retributione iustitiae hoc ipse fecisse cognoscatur. Cum enim
praedictae uiduse proclamanti Traianus, si sanus reuerteretur e
proelio uindictam se per omnia facturum responderet, uidua dixit, Si
tu in proelio mortuus fueris quis mihi praestabit? Traianus respondit:
Ille qui post me imperabit. Vidua dixit, Et quid tibi proderit, si
alter mihi iustitiam fecerit?  Traianus respondit, Utique, nihil. Et
uidua, Nonne, inquit, tibi melius est ut tu mihi iustitiam facias et
tu pro hoc mercedem tuam recipias, quam alteri hanc transmittas? Tunc
Traianus ratione pietateque pariter commotus equo descendit et peregit
iudicium.

HIERONYMUS AD RUSTICUM: Nequaquam gentilis plangendus est atque
Iudaeus, qui in ecclesia non fuerunt et semel mortui sunt, de quibus
saluator ait: dimitte mortuea ut acpeliant mortuca auoa sed hi qui per
scelera egrediuntur de ecclesia et nolunt ultra reuerti ad eam
damnatione uitiorum.

AUGUSTINUS LIB. I DE BAPTISMO PARVULORUM: Sicut per unum omnes ad
condemnationem, sic per unum omnes ad iustificationem. Nec est ullus
ulli medius locus, ut possit esse /350/ nisi cum diabolo, qui non est
cum Christo.

IDEM IN LIBRO DE FIDE AD PETRUM: Firmissime tene et nullatenus dubites
non solum homines iam ratione utentes uerum etiam paruulos, qui siue
in uteris matrum uiuere incipiunt et ibi moriuntur siue iam nati sine
sacramento baptismatis, quod datur in nomine patris et filii et
spiritus sancti, de hoc saeculo transeunt, ignis aeterni supplicio
sempiterno puniendos. Quia etsi peccatum propriae actionis nullum
habuerunt, originalis tamen peccati damnationem carnali conceptione et
natiuitate traxerunt.

ITEM: Firmissime tene et nullatenus dubites, exceptis illis qui pro
nomine Christi suo sanguine baptizantur, nullum hominem accepturum
uitam aeternam qui non hic a malis suis fuerit per paenitentiam
fidemque conuersus et per sacramentum fidei et paenitentiae, id est
per baptismum, liberatus. Et maioribus quidem necessarium esse et
paenitentiam de malis suis agere et fidem catholicam secundum regulam
uirtutis tenere et sacramentum baptism) accipere. Paruulis uero, qui
nec propria uoluntate credere nec pacnitentiam pro peccato quod
originaliter trahunt agere possum, sacramentum fidei, quod est sanctum
baptisma, quamdiu rationis aetas eorum capax esse non potest,
sufficere ad salutem.

EX EPISTOLA SIRITII PAPAE CAP. XIII: Qui in uino pro maxima
necessitate baptizat ut aeger non periclitetur. pro tall re nulla ei
adscribitur culpa. Si uero aqua aderat et necessitas talis non
urgebat, hi communione priuentur et paenitentiae submittantur.  Homo
uero ille si in sancta trinitate baptizatus est in eo baptismo
remaneat.  /351/


Q. 107: QUOD OMNIA PECCATA BAPTISMUS DELEAT TAM ORIGINALIA SCILICET
        QUAM PROPRIA ET CONTRA.

AUGUSTINUS
IN ENCHIRIDION: Nullus est qui non peccato moriatur in baptismo sed
paruuli tantum originali. Maiores autem etiam his omnibus quaecumque
male uiuendo addiderunt ad illud quod nascendo traxerunt.

IDEM IN PRIMO DE CIVITATE DEI, DE HIS QUI SE OCCIDUNT: Quam causam si
uoluerimus admittere, eo usque progressa perueniet, ut hortandi sint
homines tune se potius interimere cum lauacro sanctae regenerationis
abluti uniuersorum remissionem acceperint peccatorum.  Tunc enim
tempus est cauendi omnia future peccata cum sunt omnia delete
praeterita.

ITEM: O menses amentes! quis est hic tantus non error sed furor?

GENNADIUS DE ORTHODOXA FIDE: Baptizatus suam fidem confitetur coram
sacerdote; hoc idem martyr coram persecutore facit.
Illi omnia peccata remittuntur; isti extinguntur.

EX CONCILIO CARTHAGINENSI, CAP. 1: Qui episcopus ordinandus est, ante
examinetur, si credat, si in baptismo omnia peccata, id est tam illud
originale contractum quam illa, quae uoluntarie admissa sunt,
dimittantur etc.  Cum his omnibus examinatus pleniterque instructus
repertus fuerit, tunc ordinetur episcopus.

AMBROSIUS DE PAENITENTIA LIB. 1: In baptismo itaque remissio
peccatorum omnium est. Quid interest utrum per paenitentiam an per
lauacrum hoc ius sibi datum sacerdotes uindicent?  Unum in utroque
mysterium est.

IDEM IN LIB. DE MYSTERIIS: /352/ Qui lotus eat, non indiget, nisi ut
pedes lauet sed est mundus totus. Mundus erat Petrus sed plantam
lauere debebat; habebat enim primi hominis de successione peccatum,
quando eum supplantauit serpens et persuasit errorem.  Ideo planta
eius abluitur ut haereditaria peccata tollantur. Nostra enim propria
per baptismum relaxantur.

IDEM DE SACRAMENTIS, LIB. III: Ascendisti de fonte; quid secutum est?
Audisti lectionem.  Succinctus summus sacerdos pedes tibi lauit.  Quid
istud mysterium?  Niai lauero, inquit, tibi pedea, non habobia mecum
partem. Non ignoramus quod ecclesia Romana hanc consuetudinem non
habeat cuius typum in omnibus sequimur et formam. Hanc tamen
consuetudinem non habet ut pedes lauet. Forte propter multitudinem
declinauit. Sunt tamen qui dicant et excusare conentur, quia hoc non
in mysterio faciendum est, non in baptismate, non in regeneratione sed
quasi hospiti pedes lauandi sunt. Aliud est humilitatis, aliud
sanctificationis. Denique audi quia mysterium est et sanctificatio:
Nisi lauero tibi pedea, non hababis meoum partem. Hoc ideo dico non
quod alios reprehendam sed mea officia ipse commendem. In omnibus
cupio sequi ecclesiam Romanam.  Sed tamen et nos homines sensum
habemus.  Ideo quod alibi rectius seruatur et nos rectius custodimus.
Ipsum sequimur apostolum Petrum, ipsius inhaeremus deuotioni. Ad hoc
ecclesia Romana quid respondet?  Utique ipse auctor est nobis huius
assertionis Petrus apostolus, qui sacerdos fuit ecclesiae Romanae.
Ipse Petrus ait: Domine, non solum pedes sed etiam manus et caput.
Vides fidem. Quod ante excusauit, humilitatis fuit. Quod postea
obtulit, deuotionis et fidei. Respondit dominus: Qui lauit, non
necesse habet iterum lauare, nisi solos pedes.  Quare hoc? Quia in
baptismate omnis culpa diluitur. Recedit ergo culpa. Sed quia Adam
supplantatus a diabolo est et uenenum ei effusum est supra pedes, ideo
lauas pedes, ut in ea parte in qua insidiatus est serpens, maius
subsidium /353/ sanctificationis accedat, quo postea te supplantare
non possit. Lauas ergo pedes ut laues uenena serpentis.

ITEM: Post fontem superest ut perfectio fiat, quando ad inuocationem
sacerdotis spiritus sanctus infunditur, spiritus sapientiae et
intellectus etc.  Istae sunt septem uirtutes quando consignaris.

ITEM: Post haec uenire haloes ad altare.


Q. 108: QUOD PARVULI PECCATUM NON HABEANT ET CONTRA.

HIERONYMUS SUPER EZECHIELEM: Quamdiu anima in infantia constitute est,
peccato caret.

IDEM AD HELIODORUM, IN EPITAPHIO NEPOTIANI: Regnauit mors ab Adam
usque ad Moysen etiam in eos etc. Si Abraham et Isaac et Iacob in
inferno, quis in caelorum regno? Si amici tui sub poena offendentis
Adam, et qui non peccauerunt alienis peccatis tenebantur obnoxii, quid
de his credendum est qui dixerunt in cordibus suis: non est Deus?

AUGUSTINUS DE FIDE AD PETRUM: Ideo nec aeternitas irrationabilibus
spiritibus data est nec aliquod eis iudicium praeparatur, in quo eis
uel beatitudo pro bonds uel damnatio pro malis reddatur operibus.
Ideo in eis nulla operum discretio requiretur, quia nullam
intelligendi facultatem diuinitus acceperunt. Propterea igitur eorum
corpora resurrectura non sunt, quia nec ipsis animalibus aut aequitas
aut iniquitas fuit, pro qua eis aut aeterna beatitudo sit retribuenda
uel poena.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS: Quomodo reus
constituitur qui nescit quod fecerit?  /354/

IDEM IN SERMONE IN HANC LECTIONEM, Cum enim essemus in carne, AIT
APOSTOLUS, passiones peocatorum etc.: Concupiscentiam nesciebam, nisi
lex diceret: non concupisces. Homo quod bonum putabat, malum esse
cognoscit. Voluit frenare concupiscentiam; conatus est, uictus est.
Coepit esse non solum peccator sed etiam praeuaricator. Peccator enim
et antea erat, sed antequam legem audiret peccatorem se esse
nesciebat. Factus est praeuaricator qui fuit ante nescius peccator.

HAIMO SUPER EPISTOLAM PAULI AD ROMANOS: Sine enim lege naturali uel
Moysi peccatum mortuum erat, id est latebat, ignorabatur, non
apparebat. Antequam lex naturalis et intellectus incipiat uigere in
paruulis aliisque hominibus, licet percutiant patrem et matrem et
maledicant, non peccant. Similiter antequam lex Moysi data esset,
erant quaedam peccata quae ignorabantur peccata esse, quae commissa
non tantae grauitudinis erant uel, etiamsi cognoscebantur esse
peccata, latebat qua poena digna essent.

AUGUSTINUS IN SERMONE DE VERBIS APOSTOLI: Ecce infantes in suis utique
operibus innocentes sunt, nihil secum nisi quod de primo homine
traxerunt habentes.  Responde mihi, quare moriuntur, si omnes homines,
quoniam peccant, ideo moriuntur? Quid putatis dici potuisse?
Peccauerunt et ipsi. Ubi pecca<ue>runt? Rogo te, quando? quomodo?
Bonum et malum quid sit nesciunt. Peccatum accipiunt qui praeceptum
non capiunt. Quid de illis dicis qui in utero moriuntur? Et ipsi,
inquit, peccauerunt.  Contradicit apostolus. Magis apostolum audio
quam te: Nondum natis neo aliquid agentibua boni aut mali.

ISIDORUS DE SUMMO BONO, LIB. I: Innoxios esse infantes opere, non esse
innoxios cogitatione, quia motum quem gerunt in mente nondum possunt
exercere opere; ac per hoc in illis aetas est imbecillis, non animus.
Ad nutum enim uoluntatis non obtemperat illis fragilitas /355/
corporis, nec adeo opere nocere possunt sicut cogitatione mouentur.

GREGORIUS DIALOGORUM LIB. IV, CAP. XVIII, DE PUERO BLASPHEMO: Et si
omnes baptizatos infantes atque in infantia morientes ingredi regnum
caeleste credendum est, omnes tamen paruulos, qui iam loqui possunt,
regna caelestia ingredi credendum non est, quia nonnullis paruulis
eiusdem regni caelestis aditus a parentibus clauditur, si male
nutriantur. Nam quidam in hac urbe notissimus ante triennium filium
habuit annorum, sicut arbitror, quinque. Quem nimis carnaliter
diligens remisse nutriebat, atque idem paruulus, quod dictu graue est,
mox eius animo ut aliquid obstitisset, maiestatem Dei blasphemare
consueuerat. Qui in hac ante triennium mortalitate percussus uenit ad
mortem.  Cumque eum pater in sinu teneret, sicut testati sunt qui
praesentes fuerunt, malignos ad se spiritus uenisse puer aspiciens
coepit clamare, Obsta, pater, obsta!  Mauri homines uenerunt, qui me
tollere uolunt. Qui cum hoc dixisset, maiestatis nomen protinus
blasphemauit et animam reddidit. Ut enim Deus ostenderet pro quo reatu
talibus fuisset exsecutoribus traditus, unde uiuentem pater suus
noluit corrigere, hoc morientem permisit iterare, quatinus reatum suum
pater eius agnosceret, qui paruuli filii animam negligens non paruulum
peccatorem Gehennae ignibus nutrisset.


Q. 109: QUOD TANTUMDEM VALEBAT CIRCUMCISIO IN ANTIQUO POPULO QUANTUM
        NUNC BAPTISMUS ET CONTRA.

AUGUSTINUS LIB. II CONTRA PELAGIUM: Ex quo enim instituta est
circumcisio in populo Dei, quod erat tunc signaculum iustitiae fidei,
ad significationem purgationis ualebat et paruulis ueteris
originalisque peccati, sicut et baptismus ex illo ualere coepit ad
innouationem /356/ hominis ex quo est institutus.

GREGORIUS MORALIUM LIB. IV: Quod ualet apud nos aqua baptismatis, hoc
egit apud ueteres uel pro paruulis sola fides, uel pro maioribus
uirtus sacrificii, uel pro his qui ex Abrahae stirpe prodierant
mysterium circumcisionis.

AMBROSIUS IN EPISTOLA PAULI AO ROMANOS: Beati quorum remissae sunt
iniquitates etc. Propheta autem tempus felix praeuidens in saluatoris
aduentu beatos nuncupat quibus sine labore uel aliquo opere lauacro
remittuntur et teguntur et non imputantur peccata. Apostolus tamen
propter plenitudinem temporum et quia plus gratiae in apostolis est
quam fuit in prophetis, maiora protestatur quae ex dono baptismatis
consequimur, quia non solum remissionem peccatorum accipere nos sed et
iustificari et filios Dei fieri profitetur, ut beatitudo haec gloriam
perfectam habeat et securitatem.

HAIMO IN OMELIA EVANGELII DE CIRCUMCISIONE DOMINI: Nec putandum est
paruam utilitatem suo tempore habuisse circumcisionem sed sciendum est
quia tantum ualebat tunc circumcisio contra originale peccatum quantum
nunc ualet aqua baptismatis, excepto quod ille nondum uenerat qui
peccata absoluere posset uel qui ianuam regni caelestis reseraret.


Q. 110: QUOD BAPTIZATUS A QUOCUNQUE NON SIT REBAPTIZANDUS ET CONTRA.

BEDA IN LIB. I HOMELIARUM XXXVII: Siue haereticus, siue schismaticus,
siue facinorosus quisque in confessione sanctae trinitatis baptizet,
non ualet ille qui baptizatus est a bonis catholicis rebaptizari, ne
confessio uel /357/ inuocatio tanti nominis uideatur adnullari.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM SERMONE V: Super quem uideris spiritum
descendentem. Non dicant, baptismus meus est, quia non est
ipsorum. Audiant ipsum Iohannem. Ecce Iohannes plenus erat spiritu
sancto et baptismum de caelo habebat, non ex hominibus. Sed quatenus
habebat, ipse dixit: parate uiam Domino.  Ubi autem cognitus est
Dominus, ipse factus est uia; non iam opus erat baptismo Iohannis, quo
pararetur uia Domino. Quid solent dicerei Ecce post Iohannem
baptizatum est! Post haereticos non baptizatur, quia haeretici
baptismum Christi dederunt, quem non dedit Iohannes.

IDEM IN LIBRO DE FIDE AD PETRUM: Si in haeresi quacumque uel schismate
quisquam in nomine patris et filii et spiritus sancti baptismi
sacramentum accepit, integrum sacramentum accepit; sed salutem, quae
uirtus est sacramenti, non habebit, si extra ecclesiam catholicam
ipsum sacramentum habuerit. Ergo debet ad ecclesiam redire ut non
sacramentum baptismi iterum accipiat, quod hemo debet in quolibet
homine baptizato repetere sed ut in societate catholica uitam aeternam
accipiat.

IDEM DE VERBIS DOMINI TRACTATU XI: Quicumque in schismaticis uel
haereticis congregationibus baptizantur, quamuis non sint renati
spiritu tamen cum ad catholicam ecclesiam ueniunt, non repetitur
lauacrum carnis.

GREGORIUS QUIRINO EPISCOPO IN HIBERNIA: Antiqua patrum institutione
didicimus ut quilibet apud haeresim in trinitatis nomine baptizantur,
cum ad sanctam ecclesiam redeunt, aut unctione chrismatis aut
impositione manus sola fidei professione ad sinum matris ecclesiae
reuocentur. Hi uero haeretici qui /358/ in trinitatis nomine minime
baptizantur, sicut sunt Bonosiaci et Cathafrigae quia et illi Christum
dominum non credunt, et isti spiritum sanctum peruerso sensu esse
quendam prauum hominem Montanum credunt. Quorum similes sunt alii
multi; cum ad sanctam ecclesiam ueniunt, baptizantur, quia baptismum
non fuit quod in errore positi in sanctse trinitatis nomine minime
perceperunt. Nec potest ipsum baptisma dici iteratum quod, sicut
dictum est, in trinitatis nomine non erat datum.

NICOLAUS AD CONSULTA BULGARORUM CAP. CIV: A quodam Iudaeo, nescitis
utrum Christiano an pagano, multos in patria uestra baptizatos
asseritis, et quid inde sit agendum consulitis. Hi profecto si in
nomine sanctae trinitatis uel tantum in nomine Christi, sicut in
Actibus apostolorum legimus, baptizati sunt, (unum quippe idemque est,
ut sanctus demonstrat Ambrosius) constat denuo non esse baptizandos.

AUGUSTINUS IN LIBRO DE BAPTISMO ADVERSUS DONATISTAS: Sacramentum enim
baptismi est quod habet qui baptizatur. Et sacramentum dandi baptismi
est quod habet qui ordinatur. Sicut autem baptizatus, si ab unitate
recesserit, sacramentum baptismi non amittit, sic etiam ordinatus, si
ab unitate recesserit, sacramentum dandi baptismi non amittit. Nulli
enim sacramento iniuria facienda est.

ITEM: Quamobrem si euangelicis uerbis in nomine patris et filii et
spiritus sancti Marcion baptismum consecrabat, integrum erat
sacramentum, quamuis eius fides, sub eisdem uerbis aliud opinantis
quam catholica ueritas docet, non esset integra sed fabulosis
falsitatibus inquinata.

ITEM: Manus autem impositio non sicut baptismus repeti non potest.
Quid /359/ est enim aliud nisi oratio super hominem?

EX DECRETIS LEONIS PAPAE: Nam hi qui baptismum acceperunt ab
haereticis, cum baptizati antea non fuissent, sola spiritus sancti
inuocatione per impositionem manuum confirmandi sunt, quia formam
tantum baptismi sine sanctificationis uirtute sumpserunt. Et hanc
regulam ut satis seruandam in omnibus praedicamus, ut semel lauacrum
initum nulla iteratione uioletur dicente apostolo: Unus Deus, una
fides, unum baptisma. Cuius ablutio nulla iteratione temerenda est
sed, ut diximus, sola sanctificatio sancti spiritus inuocanda, ut quod
ab haereticis nemo accipit a catholicis sacerdotibus consequatur.

EX CONCILIO APUD COMPENDIUM CAP. V: Si quis presbyter ordinatus fuerit
et deprehenderit se non baptizatum esse, baptizetur et ordinetur
iterum et omnes quos prius baptizauit.

EX EPISTOLA CYPRIANI XXV, AD IUVAIANUM: Scripsisti, frater, desiderans
significari tibi quid nobis uideatur de haereticorum baptismo, qui
extra ecclesiam constituti uindicant sibi rem nec iuris sui nec
potestatis. Quod nos nec ratum possumus nec legitimum computare,
quando hoc apud illos esse constet illicitum. Et quoniam super hac re
quid sentiremus litteris nostris expressimus, exemplum earundem
litterarum tibi misi, quid in concilio, cum conplures essemus,
decreuimus; quid postea Quinto collegae nostro de eadem re quaerenti
rescripserimus; et nunc quoque cum in unum conuenissemus tam
prouinciae Africae quam Numidiae episcopi LXXI, hoc idem denuo
sententia nostra firmauimus, statuentes unum baptisma esse quod sit in
ecclesia catholica constitutum, ac per hoc non rebaptizari sed
baptizari a nobis quicumque ab adultera et prophana aqua /360/
uenientes abluendi sint et sanctificandi salutaris aquae ueritate.

ITEM: Longe alia est apud haereticos fides; immo nihil est apud illos
nisi perfidia. Quomodo ergo potest uideri qui apud illos baptizatur
consecutus esse peccatorum remissa et diuinae indulgentiae gratiam per
suam fidem, qui ipsius fidei non habuerit ueritatem? Si enim, sicut
quibusdam uidetur, secundum fidem suam quis accipere aliquid extra
ecclesiam potuit, utique id accepit quod credidit. Falsum autem
credens uerum accipere non potuit sed potius adulterina et prophana,
secundum quod credebat, accepit. Quem locum prophani et adulteri
baptismi subtiliter Ieremias perstringit dicens: Ut quid qui
contristant me praeuatent? Plaga mea solida est; facta est mihi quasi
aqua mendax, non habens fidem. Quae est aqua mendax et perfida? Utique
ea quae baptismi imaginem mentitur et gratiam fidei adumbrata
simulatione frustratur. Quod si secundum prauam fidem baptizari
aliquis foris et remissa peccatorum consequi potuit et secundum eandem
fidem consequi et spiritum sanctum, non est necesse uenienti manum
imponi ut spiritum sanctum consequatur et signetur. Aut utrumque enim
fide sua foris consequi potuit aut neutrum eorum qui foris fuerat
accepit. Manifestum est autem ubi et per quos remissa peccatorum dari
possit. Nam Petro primum dominus, super quem aedificauit ecclesiam,
dedit ut id solueret in terris quod ille soluisset. Et post ad
apostolos loquitur dicens: sicut misit me pater et ego uos. Hoc cum
dixisset inspirauit et ait: Accipite epiritum sanctum. si cutus
remiseritis peccata etc. Unde intelligimus nonnisi in ecclesia
praepositis licere baptizare et remissa peccatorum dare. Filii Aaron
qui alienum ignem altari imposuerunt in conspectu statim domini
indignantis extincti sunt. Quod supplicium manet eos qui alienam aquam
baptismo inferunt falso, ut diuina censura ulciscatur haereticos
gerere quod nonnisi soli liceat ecclesiae. Quod autem quidam dicunt
eis qui in Samaria baptizati fuerant aduenientibus /361/ apostolis
Petro et Iohanne tantum super eos manum impositam esse, ut acciperent
spiritum sanctum, rebaptizatos tamen eos non esse, ad praesentem
causam uidemus omnino non pertinere. Illic enim qui crediderunt, fide
uera crediderant et intus ecclesiam a Philippo diacono, quem idem
apostoli miserant, baptizati erant sed tantummodo quod deerat a Petro
et Iohanne factum est, ut manu imposita infunderetur super eos
spiritus sanctus, quod nunc quoque apud nos geritur. Numquid de
ecclesiae fontibus rigare potest qui intus ecclesiam non est?
Haeretici in ecclesia non sunt, immo et contra ecclesiam faciunt,
quomodo baptizare baptismo ecclesiae possunt? Nam si baptizari quis
apud haereticos potuit, utique et remissa peccatorur consequi
potuit. Si peccatorum remissa consecutus est, sanctificatus est,
templum Dei factus est. Quaero cuius Dei? Si creatoris, non potuit qui
in eum non credidit. Si Christi, nec huius fieri potest templum qui
negat Deum Christum. Si spiritus sancti, quomodo spiritus sanctus
placatus ei esse potest, qui aut filii aut patris inimicus est? Quare
baptisma nobis et haereticis commune esse non potest, cum quibus nec
pater Deus nec filius Christus nec spiritus sanctus nec fides nec
ecclesia ipsa communis est. Et ideo baptizari eos oportet, qui de
haeresi ad ecclesiam ueniunt, quando ex nobis didicerint, baptizatos
quoque a Paulo eos qui iam baptismo Iohannis baptizati fuissent, sicut
legimus in Actibus apostolorum. Quod si iccirco haereticus ius
baptismi obtinere potuit, quia prior baptizauit, non possidentis erit
iam baptisma sed occupantis; et cum separari a se et diuidi omnino non
possint baptisma et ecclesia, qui occupare baptisma prior potuit et
ecclesiam pariter occupauit. Haec tibi rescripsimus, frater, nemini
praeiudicantes, quominus unusquisque episcoporum quod putat faciat
habens arbitrii sui liberam potestatem.

IDEM IN EPISTOLA AD QUINTUM: Nescio qua praesumptione ducuntur quidam
ut putent eos qui apud /362/ haereticos tincti sunt, quando ad nos
ueniunt, baptizari non oportere. Nos autem dicimus eos qui inde
ueniunt non rebaptizari apud nos sed baptizari. Neque enim accipiunt
ibi aliquid, ubi nihil est.

IDEM AD IUVAIANUM LIB. II: Oportet sanctificari aquam prius a
sacerdote, ut possit baptismo suo peccata abluere. Quomodo autem
mundare et sanctificare aquam potest qui ipse immundus est? et apud
quem spiritus sanctus non est? cum dominus dicat in Numeris: Et
quaecumque tetigerit immundus, immunda erunt. Quis autem potest dare
quod ipse non habeat? aut quomodo potest spiritalia agere qui ipse
amiserit spiritum sanctum? Et idcirco baptizandus est et innouandus.

SENTENTIAE EPISCOPORUM: Cyprianus dixit: Saepe censuimus haereticos ad
ecclesiam uenientes ecclesiae baptismo baptizari et sanctificari
oportere. Caecilius a Biltha dixit: Ego baptismum in ecclesia sola
scio et extra nullum; apud haereticos omnia per mendacium geruntur.
Primus a Misgirpa dixit: Censeo omnem hominem ab haeresi uenientem
baptizandum. Frustra enim illic putat se esse baptizatum.

AUGUSTINUS CONTRA PETILIANUM DE UNICO BAPTISMO: Martyrem
gloriosissimum Cyprianum, qui apud haereticos uel schismaticos datum
Christi baptismum nolebat agnoscere, dum eos nimium detestaretur,
tanta eius merita usque ad triumphum martyrii consecuta sunt ut et
caritatis qua excellebat luce obumbratio illa fugaretur, et ut
sarmentum fructuosum fieret fructuosius, si quid habebat purgandum,
passionis falce ultima tolleretur. Nec nos quia baptismi ueritatem
etiam in haereticorum iniquitate agnoscimus, ideo Cypriano meliores
sumus, sicut nec Petro, quia gentes iudaizare non cogimus.

ECCLESIASTICA HISTORIA LIB. X, CAP. VI, DE STATUTIS NICAENI CONCILII:
Iubet et ut Paulianistae, /363/ qui sunt Fotiniaci, rebaptizentur.

IDEM LIB. VII, CAP. 11: In urbe uero Roma Cornelio episcopatum regente
et apud Carthaginem Cypriano, ambobus fide uirtute pietate
praestantibus, quaestio exorta est in Africae magis partibus si
oporteret haereticos rebaptizari. Cumque id a Cipriano et caeteris
paene omnibus per Africam sacerdotibus oportere fieri decerneretur,
Cornelius et caeteri omnes per Italiam sacerdotes huiusmodi decretum
manente sacerdotali concordia refutauerunt.

HIERONYMUS ADVERSUS VIGILANTIUM: Ergo uigilias malae aliorum uigiliae
non destruent; quin potius pudicitiae uigilare cogantur qui libidini
dormiunt. Quod enim semel fecisse bonum est, non potest malum esse si
frequenter fiat. Aut si aliqua culpa uitandum est, non ex eo quod
saepe sed ex eo quod fit aliquando, culpabile est.

IDEM IN EPISTOLA PAULI AD EPHESIOS LIB. II: Solliciti seruare unitatem
spiritus in uincuto pacis. Unum corpus et unus spiritus.  Facit contra
omnes haereticos, ut sciant non habere se baptisma sed in una Christi
ecclesia fontem esse uitalem.

CASSIODORUS SENATOR DE INSTITUTIONE DIVINARUM SCRIPTURARUM LIB. I:
Impossibile est omnino complecti quantum inter alios scriptores
praeter iterationem baptismatis, quam usus atque ratio rapudiauit
ecclesiae, conferat beatissimus Cyprianus uelut oleum decurrens in
omnem suauitatem, lingua composita declamator insignis doctorque
mirabilis.


Q. 111: QUOD FICTO ETIAM PER BAPTISMUM PECCATA DIMITTANTUR ET NON.

AUGUSTINUS DE UNICO BAPTISMO LIB. I: Si ad baptismum fictus accessit,
dimissa sunt ei peccata annon? Si /364/ dimissa dixerint, quomodo
spiritus sanctus disciplinae effugiet fictum, si in isto ficto
remissionem operatus est peccatorum? Si dixerint non esse dimissa,
quaero, si postea fictionem suam corde conuerso et uero dolore
fateretur, denu (baptizandus iudicaretur?  Quod si dementissimum est
dicere, fateantur uero baptismo Christi baptizari posse hominem, et
tamen cor eius in malitia perseuerans peccatorum abolitionem non
sinere fieri, atque ita intelligant in communionibus ab ecclesia
separatis posse homines baptizari, ubi Christi baptismus eadem
sacramenti celebratione datur et sumitur, qui tamen tunc prosit ad
remissionem peccatorum, cum quisque reconciliatus sacrilegio
dissensionis exuitur, quo eius peccata tenebantur et dimitti non
sinebantur.

ITEM: Non impeditur baptismi gratia quo minus omnia peccata dimittat,
etiam si odium fraternum in eius animo, cui dimittitur, perseuerat.
Soluitur enim hesternus dies et quicquid supra est, soluitur etiam
ipsa hora momentumque ante baptismum et in baptismo. Deinceps autem
continuo reus esse incipit non solum consequentium sed etiam
praeteritorum dierum, horarum, momentorum redeuntibus omnibus quae
dimissa sunt.

IDEM LIB. IV: Sic in haeresi baptizatus in nomine sanctae trinitatis
non fit tamen templum Dei, si ab haeresi non recesserit, quomodo neque
est idolorum seruitus.

ITEM: Perfidus et blasphemus si in perfidia et blasphemia permanserit,
nec extra ecclesiam nec intra (ecclesiam> remissionem accipit
peccatorum. Aut si propter uim sacramenti ad punctum temporis accipit,
et foris et intus eadem uis operatur, sicut uis nominis Christi
expulsionem daemoniorum /365/ etiam foris operabatur.

IDEM DE VERBIS DOMINI TRACTATU XI: Ille non est dicendus esse in
ecclesia id est ad societatem spiritus pertinere, qui ouibus Christi
tantum corporali commixtione ficto corde miscetur.  Spiritus enim
sanctua disciplinae effugiet fictum.

IDEM DE PAENITENTIAE MEDICINA: Omnis qui iam suae uoluntatis arbiter
constitutus est, cum accedit ad sacramentum fidelium, nisi paeniteat
ueteris uitae, nouam inchoare non potest. Ab hac paenitentia cum
baptizantur paruuli soli immunes sunt. Nondum enim uti possunt libero
arbitrio.

ITEM: Caeterorum hominum nullus transit ad Christum ut incipiat esse
quod non erat, nisi cum paenituerit fuisse quod erat.  Haec
paenitentia praecipitur dicente Petro: Paenitentiam agite et
baptizetur unusquisque uestrum.

IDEM DE UTILITATE AGENDAE PAENITENTIAE: Nam neque ad baptismum
Christi, in quo omnia peccata delentur, quisquam bene accedit, nisi
agendo paenitentiam de uita pristina. Nemo enim eligit uitam nouam
nisi quem ueteris paenitet.

HIERONYMUS AD SABINUM DIACONUM LAPSUM: Nihil ita repugnat Deo quam cor
impaenitens. Solum crimen est quod ueniam consequi non potest.

IDEM IN EZECHIELE: Et aqua non es lota ad salutem. Quod quidem non
solum de haereticis sed de ecclesiasticis intelligi potest, qui non
plena fide accipiunt baptismum salutare, de quibus dicendum est, quod
acceperint aquam sed non spiritum, sicut Simon magus baptizatus quidem
est in aqua sed nequaquam in salutem.

IDEM IN EPISTOLA AD GALATAS LIB. II: Quicumque enim in Christo
baptizati estis, Christum induistis. Quo modo per fidem quae est in
Christo nascamur ostendit. Si igitur qui in Christo baptizati sunt
Christum induerunt, /366/ manifestum est eos qui non sunt induti
Christum non fuisse baptizatos in Christo. Ad eos enim qui fideles et
baptisma Christi consecuti putabantur, Induite uos Christum. Si quis
hoc corporeum aquae tantum accipit lauacrum, non est indutus Christum.
Nam et Simon ille acceperat lauacrum aquae uerum quia spiritum sanctum
non habebat, indutus non erat Christum. Et haeretici uel hypocritae et
qui sordide uictitant uidentur quidem accipere baptismum sed nescio an
Christi habeant indumentum. Itaque consideremus ne forte et in nobis
aliquis deprehendatur qui, ex eo quod Christi non habet indumentum,
arguatur non baptizatus in Christo.

IDEM SUPER MATTHAEUM LIB. IV: Euntes ergo docete omnes gentes,
baptizantes eos. Primum docent, deinde intingunt in aqua. Non enim
potest fieri ut corpus baptismi recipiat sacramentum, nisi ante anima
fidei susceperit ueritatem.


Q. 112: QUOD UNA BAPTISMI MERSIO SUFFICIAT ET NON.

TOLETANUM CONCILIUM IV, CAP. VII: Propter uitandum schismatis
scandalum uel haereticorum usum simplam teneamus baptismi mersionem.

GREGORIUS LEANDRO EPISCOPO: De trina mersione baptismatis nihil
responderi uerius potest quam ipsi sensistis; quia in una fide nihil
officit ecclesiae consuetudo diuersa. Quia dum in tribus subsistentiis
una substantia est, reprehensibile esse nullatenus potest infantem in
baptismate uel ter uel semel mergere, quando et in tribus mersionibis
personarum trinitas, et in una potest diuinitatis singularitas
designari. Sed quia nunc /367/ usque ab haereticis infans in
baptismate tertio mergebatur, fiendum apud uos esse non censeo, ne dum
mersiones numerant, diuinitatem diuidant, dumque quod faciebant
faciunt, morem uestrum se uicisse glorientur. Nos autem quod tertio
mergimus, triduanae sepulturae sacramenta assignamus, ut dum tertio
infans ab aquis educitur, resurrectio triduani temporis exprimatur.
Quod si quis forte etiam pro summae trinitatis ueneratione aestimet
fieri, neque hoc aliquid obsistit baptizandum semel in aquis mergere;
quia dum tribus subsistentiis una substantia est, reprehensibile esse
nullatenus potest infantem in baptismate uel ter uel semel mergere,
quando et in tribus mersionibus personarum trinitas et in una potest
diuinitatis singularitas designari.

HAIMO SUPER EPISTOLAM PAULI AD ROMANOS: In suo sensu abundabat
Cyprianus, quando semel mergebat in baptismate paruulos, quia quod
intelligebat studiose implebat bonis operibus abundando, licet in hoc
nescius delinqueret sed quia bonis operibus abundabat, postea
correctus a Domino abundauit altiori sensu ter illos mergendo.


Q. 113: QUOD ETIAM SINE SACRAMENTO ALTARIS BAPTISMUS SUFFICIAT ET NON.

BEDA IN HOMILIA DE CIRCUMCISIONE DOMINI: Baptismus autem tantam
gratiam confert ut si ille qui baptizatur de fonte ascendens mortuus
fuerit, sine ulla dilatione temporum alta caelorum penetret.

HAIMO SUPER EPISTOLAM PAULI AD ROMANOS, UBI SCRIPTUM EST, Iustificati
gratis per gratiam ipsius: Redemptione qua Christus nos redemit suo
sanguine, et fide et aqua baptismatis qua quisque renatus, si statim
obierit, saluabitur in uita. Si autem uixerit /368/ ornare debet fidem
operibus, quia fides sine operibus mortus est.

AUGUSTINUS DE FIDE AD PETRUM: Firmissime tene et nullatenus dubites
paruulis qui nec propria uoluntate credere nec paenitentiam pro
peccato, quod originaliter trahunt, agere possum, sanctum baptisma,
quam diu rationis aetas eorum capax esse non potest, sufficere ad
salutem.

IDEM DE BAPTISMO AD MARCELLINUM: Quaerentibus quomodo paruuli
paenitere possint de originali peccato, qui adhuc nullis propriis
peccatis tenentur obnoxii, respondetur: Si propterea recte fideles
uocantur, quondam fidem per uerba gestantium profitentur, cur non
etiam paenitentes habeantur, cum per eos diabolo et huic saeculo
renuntiant?

ITEM: Nemo nisi baptizatus ad mensam dominici corporis rite accedit.

ITEM: Nisi manducaueritis carnem meam et biberitis sanguinem meum, non
habebitis uitam in uobis. Quid ultra quaerimus?  Quid ad hoc
responderi potest, nisi pertinacia pugnaces neruos aduersus
constantiam perpetuae ueritatis intendat? An ergo quisquam hoc dicere
audebit, quod ad paruulos haec sententia non pertineat possitque sine
participatione corporis huius et sanguinis in se habere uitam, quia
non ait, qui non manducauerit, sicut de baptismo, qui non renatus
fuerit sed ait, si non manducaueritis, uelut eos alloquens qui audire
et intelligere poterant, quod utique non ualent paruuli?  Sed qui hoc
dicit, non attendit quia nisi omnes istam sententiam teneant, ut sine
corpore et sanguine domini uitam habere non possint, frustra etiam id
maior aetas cures. Potest enim, si non uoluntatem sed uerba loquentis
attendas, eis solis uideri dictum quibus tunc /369/ dominus
loquebatur.

ITEM: Panis, quem ego dedero, caro mea est pro saeculi uita. Quis
autem ambigat saeculi nomine homines signasse qui nascendo in hoc
saeculo ueniunt? Ac per hoc etiam pro paruulorum uita caro data est
quae data est pro saeculi uita et si non manducauerint carnem filii
hominis, nec ipsi habebunt uitam.

ITEM: Haec gratia cum ad ilium ueniat, ad ilium non ueniat, occulta
esse potest, iniusta non. Neque enim frustra dictum est: Iudicia tua
sicut abyssus multa, cuius abyssi multitudinem ueluti expauescens
exclamat apostolus: O altitudo diuitiarum sapientiae et scientiae Dei.

ITEM: Punici Christiani baptismum ipsum nihil aliud quam salutem, et
sacramentum corporis nihil aliud quam uitam uocant. Unde, nisi ex
antiqua, ut aestimo, apostolica traditione, qui ecclesiae Christi
transitum tenent, praeter baptismum et participationem mensse
dominicae non solum ad regnum Dei sed nec ad salutem et uitam aeternam
posse quemquam omnino peruenire? Hoc enim scripture testatur. Nam
quid aliud tenent qui baptismum nomine salutis appellant, nisi quod
dictum est: saluos nos fecit per lauacrum regenerationis, et quod
Petrus ait: sic et nos simili forma baptisma saluos fecit? Quid
aliud, quod sacramentum dominicae mensae uitam uocant, nisi quod
dictum est: Ego sum panis uiuus qui de caelo descendi, et panis, quem
ego dedero, caro mea est pro saeculi uita, et si non mandueaueritis
carnem filii hominis et sanguinem eius biberitis, non habebitis uitam
in uobis? Si ergo, ut tot et tanta diuina testimonia concinunt, nec
salus nec uita sine baptismo et corpore et sanguine domini cuiquam
speranda est, frustra sine his promittitur paruulis. /370/


Q. 114:  QUOD IN BAPTISMO IOHANNIS PECCATA DIMITTEBANTUR ET NON.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. XVIII, SECUNDAE
PARTIS: Baptismum Iohannis coeptum non cessauit sed adhibitum est ei
quod deerat. Iohannes enim tantum baptizauit, non spiritum sanctum
credentibus dedit, sicut et ipse dicit de saluatore: Ego quidem
baptizo uos in aqua in paenitentia, ipse autem uos baptizabit in
spiritu sancto, hoc est per me remissio peccatorum, non tamen datur
spiritus sanctus, ut purificati filii dicantur; hoc saluatori
reseruatum est, ut filii Dei non fierent nisi accepto a filio spiritu
sancto. Amplificatum ergo est baptismum Iohannis, non euacuatum.

EX SERMONE CHRYSOSTOMI IN DECOLLATIONE SANCTI IOHANNIS: Herodes,
inquit, tenuit Iohannem et alligauit eum. Qui uincula soluerat
peccatorum, peccatoris uinculis alligatur, ut uincta uenia locum
ueniae non relinquat.

AMBROSIUS IN EPISTOLA AD GALATAS: Noc solum uolo discere a uobis
etc. Quos, quia in adultero baptismate sub nomine baptismi Iohannis
fuerant non tincti sed sordidati, Paulus in trinitatis nomine
baptizari praecepit.

GREGORIUS IN XX HOMILIA LIB. I: Et uenit in omnem regionem Iordanis
praedicans baptismum pacnitentiae in remissionem peccatorum. Cunctis
legentibus liquet quia Iohannes baptismum paenitentiae non solum
praedicauit uerum etiam quibusdam dedit. Sed tamen baptismum suum in
remissionem peccatorum dare non potuit.  Remissio etenim peccatorum in
solo nobis baptismo Christi tribuitur.  Notandum itaque quod dicitur:
praedicans baptismum paenitentiae in remissionem peccatorum, quoniam
baptismum quod peccata solueret, quia dare non poterat, praedicabat,
ut sicut incarnatum uerbum patris praecurrebat uerbo praedicationis,
ita baptismum paenitentiae quo peccata soluuntur, /371/ praecurreret
suo baptismate, quo peccata solui non possunt; ut quia eius sermo
praecurrebat praesentiam redemptoris, ipsum quoque eius baptisma
praecedendo fieret umbra ueritatis.


Q. 115: QUOD NIHIL ADHUC DEFINITUM SIT DE ORIGINE ANIMAE ET CONTRA.

AUGUSTINUS RETRACTATIONUM LIB. I: Item alio loco de animo dixi:
"Securior rediturus in caelum." Iturus autem quam rediturus dixissem
securius, propter eos qui putant animos humanos pro meritis peccatorum
suorum de caelo lapsos siue deiectos in corpora ista detrudi. Sed ita
dixi in caelum, tanquam dicerem ad Deum, qui eius est conditor, sicut
beatus Cyprianus non cunctatus est dicere, Nam cum corpus e terra,
spiritum possideamus e caelo. Et in libro Ecclesiastes scriptum est:
Spiritus reuertatur ad Deum, qui dedit illum. Quod utique sic
intelligendum est, ut non resistamus apostolo dicenti nondum natos
nihil egisse boni aut mali. Sine controuersia ergo quaedam originalis
regio beatitudinis animi Deus ipse est, qui eum non quidem de se ipso
genuit sed de nulla re alia condidit. Quod autem attinet ad eius
originem, utrum de illo uno sit qui primus creatus est, quando factus
est homo, an similiter fiant singuli singulis, nec tunc sciebam nec
adhuc scio.

GREGORIUS SECUNDINO, SERVO DEI INCLUSO: De origine animae inter
sanctos patres requisitio non parua uersata est. Sed utrum ipsa ab
Adam descenderit an certe singulis detur, incertum remansit; eamque in
hac uita insolubilem fassi sunt esse quaestionem. Grauis enim est
quaestio, nec ualet ab homine comprehendi. Quia, si de Adam substantia
anima cum carne nascitur, cur non etiam cum carne moritur? Si uero cum
carne non nascitur, cur /372/ in ea carne quae de Adam prolata est
obligata peccatis tenetur? Sed cum hoc sit incertum, illud incertum
non est, quia nisi sacri baptismatis gratia fuerit renatus homo, omnis
anima originalis peccati uinculis est obstricta. Hinc enim scriptum
est: Non est mundus in conspectu eius nec unius dioi infans super
terrain. Hinc Dauid ait: In iniquitatibus conceptus sum.

EX LIBRO SAPIENTIAE: Sortitus um animam bonam, et cum essem magis
bonus, ueni ad corpus incoinquinatum.

EX OBSEQUlO MORTUORUM, QUOD AD DEUM DICITUR: Ut animam ad te
reuertentem blande leniterque suscipias.

EX LIBRO HIERONYMI AD AUGUSTINUM, QUI SIC INCIPIT, DE RELIQUIS QUAE AD
FINEM PERTINENT: An certe, quod ecclesiasticum est secundum eloquia
saluatoris: Pater meus usque modo operatur et ego operor; et illud
Isaiae: Qui format spiritum hominis in ipso; et in psalmis: Qui fingit
per singulos corda eorum, cotidie Deus fabricatur animas et coeditor
esse non cessat?

IDEM: Qui dicunt prius animas fuisse quam nati sins, et non corpori
secundum exemplum primi hominis a Deo cotidie fieri, anathema sint.

AMBROSIUS LIBRO II DE CAIN ET ABEL: Inseritur hoc loco dogma de
incorruptione animae, quod in ipsa uera et beata uita sit, qua
unusquisque bene cum suis uiuit, multo purius ac beatius cum huius
carnis anima nostra deposuerit inuolucrum, et quasi quodam carcere
isto fuerit absolute corporeo, in ilium superiorem euolans locum unde
nostris infuse uisceribus cum passione corporis huius ingemuit.

GENNADIUS DE DOGMATE CHRISTIANO: Animas hominum non esse ab initio
inter caeteras intellectuales naturas nec simul creates, sicut
Origenes fingit, neque cum corporibus per coitus seminari, sicut
Luciferiani, Cyrillus et aliqui Latinorum praesumptores affirmant,
/373/ quasi naturae consequentia seruiente; sed dicimus corpus tantum
per coniugii copulam seminari, Dei uero iudicio coagulari atque
compingi et formari, ac formato iam corpore animam creari et infundi,
ut uiuat homo ex anima constans et corpore; creationem uero animae
solum creatorem nosse.

ITEM IDEM: Anima humana non cum carne moritur quia, ut dictum est, nec
cum carne seminatur sed, formato in uentre matris corpore, Dei iudicio
creari et infundi.

HILARIUS SUPER PSALMUM CXXIX: Deus hominem ad imaginem sui faciens,
eum ex humili natura caelestique composuit, anima uidelicet et
corpore; et prius quidem animam de uno illo et incomprehensibili nobis
uirtutis suae opere constituit. Non enim cum ad imaginem Dei hominem
fecit, tunc et corpus effecit. Genesis docet longe postea quam ad
imaginem Dei homo erat factus puluerem sumptum formatumque corpus;
dehinc rursum in animam uiuentem per inspirationem Dei factus, naturam
hanc, scilicet terrenam atque caelestem quodam inspirationis foedere
copulatam.

AUGUSTINUS DE FIDE, AD PETRUM: Credimus iam formato corpore animam
creari et infundi, ut uiuat in utero homo ex anima constans et
corpore.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS, CAP. XXIII:
Inhonestum puto animas generari, ut anima nascatur ex anima. Nam si
cum semine et anima existit ex anima, multae animae cotidie pereunt
cum fluxo semine.

ITEM: Quod manifestius declarat Moyses dicens: Si quis mulierem in
utero habentem percusserit et /374/ abortauerit, si quidem formatum
fuerit, reddet animam pro anima; si uero informatum fuerit, pecunia
multetur, manifeste declarans non esse animam ante formam.

ITEM: Consideremus facturam Adae. In Adam enim exemplum datum est, ut
intelligatur quia iam formatum corpus accepit animam. Nam poterat
animam limo terrae admiscere et sic formare corpus; sed primum
oportebat domum compaginari et sic habitatorem induci animam.

IDEM DE QUANTITATE ANIMAE: Anima est facta similis Deo, quia Deus
fecit eam immortalem indissolubilem, quae de nihilo facta est.

ITEM: Sicut elementa pura non habent aliqua praeiacentia uel actu uel
natura ex quibus naturaliter componantur, ita nec anima.

IDEM IN LIBRO DE ORIGINE ANIMAE: Anima non de Deo est sed ab ipso de
nihilo est creata.

ITEM: Si autem de nulla re alia facta est, de nihilo facta est procul
dubio sed ab ipso.

IDEM AD HIERONYMUM: Hoc certe sentis, quod singulas animas singulis
nascentibus modo Deus faciat.

IDEM AD OPTATUM: Beatus Hieronymus, tam sanctum Victorinum martyrem
quam plerosque secutus Catholicos, se potius fieri quam propagari
animas credere significauit; illud etiam adiungens animarum propaginem
occidentalem se tenere solere.

ITEM IDEM AD EUNDEM: Qui animarum propaginem inconsiderata temeritate
defendunt.

ITEM AD EUNDEM: Quis haec ita intelligere malit: omnes animae eorum
qui exierunt ex femoribus etus, ut etiam sic possit intelligi secundum
corpus tantum exisse homines de femoribus patris?

IDEM RURSUS IN EPISTOLA AD HIERONYMUM, DE EODEM LOQUENS: Optarem ut
haec sententia uera esset; si uera est, ut a te inuictissime
defendatur. Non enim /375/ quod dictum est: spiritus reuertitur ad
dominum qui dedit illum, istam sententiam confirmat quam uolumus esse
nostram.
 
ITEM AD EUNDEM, DE EO QUOD DICITUR DEUS REQUIEVISSE SEPTIMO DIE AB
OMNI OPERA: Nouas, inquit, creando animas singulas, singulis suam
cuique nascenti, non aliquid facere dicitur quod ante non fecerat. Iam
enim fecerat hominem; hoc et nunc facit non instituendo quod non erat,
sed multiplicando quod erat.

IDEM SUPER GENESIM AD LITTERAM: Si quaeratur unde Christus animam
habuerit, malim dicere unde Adam quam de Adam.

ITEM: Qui animat carnes in uteris matrum, ut oriantur.

REMIGIUS SUPER PSALTERIUM: Domine, quando respicies? restitue animam
meam a malignitate eorum, a leonibus unicam meam: Unica uocatur anima
Christi, quae unice ex uirgine nata, unice conuersata, singulariter
resurrexit, singulariter caelos ascendit.

ISIDORUS DE SUMMO BONO, LIB. I, CAP. XII: Animam non esse priusquam
corpori misceatur sed tunc eam creari quando et corpus creatur cui
admisceri uidetur, credimus.


Q. 116: QUOD PECCATA PATRUM REDDANTUR IN FILIOS ET CONTRA.

ORIGENES IN EXODO, HOMILIA VIII: Cum a diabolo ad peccandum suademur,
semen eius suscipimus; cum uero opere etiam implemus, tunc iam et
genuit nos. Verum quia peccantes uix fere accidit ut sine adintore
peccemus, omnes uelut unus ex altero secundum persuasionis ordinem
generati ex patre diabolo noxiae natiuitatis progeniem ducunt. Nunc
ergo uideamus secundum hanc quam diximus progeniem, /376/ quomodo Deus
peccata patrum reddat in filios et in tertiam et in quartam progeniem,
et in ipsos non reddat patres. Nihil enim de patribus dixit. Diabolus
non erit mundus in hoc saeculo neque corripitur pro peccato neque
flagellatur. Omnia namque ei seruata sunt in futurum. Unde et ipse
sciens sibi illud statutum esse tempus poenarum dicebat ad saluatorem:
Quare uenieti ante tempus torquere nos? Redduntur autem peccata in
filios, id est in eos quos genuit per peccatum. Etenim homines in
carne positi corripiuntur a domino, ut reuertantur; et propterea
benignus dominus reddet peccata patrum in filios, ut quondam patres,
id est diabolus et angeli eius, indigni sunt qui in hoc saeculo
corripiantur, filii eorum hic recipiunt quae gesserunt; ut purgatiues
ad futurum saeculum pergant et ultra diabolo socii non efficiantur in
poena. Propterea dicit: Visitabo in flagellis peccata eorum.
Misericordiam autem meam non auferam ab eis.

EZECHIEL PROPHETA: Et factus est sermo domini ad me dicens: Quid est
quod inter uos parabolam uertitis in prouerbium istud in terra Israel
dicentes: Patres nostri comederunt uuam acerbam, et dentes filiorum
obstupescunt.

HIERONYMUS SUPER HUNC LOCUM: Monet illud quod in Exodo dictum est: Ego
aum Deue aemulator, qui reddo pecoata patrum euper filios usque ad
tertiam et quartam generationem his qui oderunt me, et facto
misericordiam in millia his qui diligunt me et iterum: Domine Deus,
miserator et misericors, patiens et multae misericordiae etc.  Reddens
iniquitates patrum in filios et super filioe filiorum in tertiam et
quartam generationem, sic accipi debere quasi parabolam et prouerbium,
ut aliud in uerbis sonet, aliud in sensu teneat.  /377/ Et nos usque
in praesentem diem putabamus non esse parabolam sed simplicem
explicare sententiam, et tamen scandalum patiebamur occultum quod
iniustitia uideretur Dei alium peccare et alium luere peccata.  Sed ex
eo quod sequitur, hie qui oderunt me, comminationis suae scandalum
soluitur. Non enim ideo puniuntur quia deliquerunt patres eorum, cum
patres potius puniri debuerint sed quia patrum extiterunt aemulatores
et oderunt Deum hereditario malo, in ramo quoque de radice crescente.

ITEM: Respondebimus et in hoc creatoris clementiam demonstrari. Non
enim truculentiae est et seueritatis iram tenere usque ad tertiam et
quartam generationem sed signum misericordiae poenam differre peccati.
Quoniam enim dicit: dominus Deus, miserator et misericors, patiens et
multus miserationis, et infert: reddens iniquitates patrum super
filios et filios filiorum, hoc indicat, quod tantae misericordiae sit
ut non statim puniat sed sententiam differat puniendi.

ITEM: Scriptum est in prouerbiis: Sicut uua acerba dentibus noxia est,
et fumus oculis, sic iniquitus hic qui utuntur ea. Ex quo perspicuum
est, non aliorum dolere dentes et obstupescere sed eorum qui uuam
acerbam comederunt. Est autem sensus: Quomodo si quis uelit dicere,
patres uuam acerbam comederunt, et dentes filiorum obstupuerunt,
ridiculum est et nullam habens consequentiam, sic iniquum est atque
peruersum, peccare patres et filios nepotesque cruciari.

ITEM: Sunt qui hoc quod scriptum est: reddens iniquitatea patrum auper
filioa in tertiam et quartam generationem, ita edisserant ut ad animam
humanam sententiam referant, patrem in nobis leuem punctum sensuum et
incentiua uitiorum esse dicentes, filium uero si cogitatio peccatum
conceperit, nepotem si quod cogitaueris atque conceperis opere
perpetrabis, pronepotem autem, hoc est quartam generationem, si non
solum feceris quod malum est /378/ sed in tuis sceleribus gloriaris,
secundum quod scriptum est: Impius cum in profundum malorum uenerit,
contemnit. Deus igitur primos et secundos stimulos cogitationum, sine
quibus nullus hominum esse potest, nequaquam punit sed si cogitata
quis facere decreuerit aut ipsa quae fecerit noluerit corrigere
paenitentia.

ITEM: Ad probationem autem huius rei, quod nequaquam primus pulsus
cogitationis puniatur a Deo sed si quod mente conceperis opere
consumes, illud de Genesi: Cham peccauit irridens nuditatem patris, et
sententiam non ipse qui risit sed filius eius suscepit Chanaan.
Maledictus, ait, Chanaan; seruus erit fratrum suorum; uidetur
sententia iustitiam non habere.

ITEM: Hoc interim de prouerbio siue parabola dixisse sufficiat. Si
quis autem uel meliorem uel alterum sensum poterit reperire, qui
contrariorum inter se testimoniorum scandalum tollat, illius magis
adquiescendum sententiae est.

ITEM: Viuo ego, dicit dominus, si erit ultra parabola haec in
prouerbium in Israel. Anima quae peccauerit, ipea morietur. Parabola
nequaquam dicitur in Israel sed in his qui Dei notitiam non habent nec
possunt perspicere ueritatem.

ITEM: Sicut peccata filiorum non nocent patribus sic peccata patrum ad
filios non redundant.

EX LIB. IOB: Deus seruabit filiis illius dolorem patris; et cum
reddiderit, tunc sciet.

GREGORIUS LIBRO XV MORALIUM: Scriptum nouimus: Qui reddia peccata
patrum in filioa ac nepotea in tertiam et quartam generationem. Et
rursum scriptum est: Anima quae peccauerit, ipsa morietur. Reddit ergo
peccata patrum in filios, dum pro culpa parentis ex originali peccato
anima polluitur prolis. Et rursum non reddit, quia cum ab originali
culpa per baptismum liberamur, iam non parentum sed quas ipsi
committimus habemus. /379/ Aliter quisquis praui parentis iniquitatem
imitatur, etiam ex eiusdem delicto constringitur. Unde fit ut iniquus
filius iniqui patris non solum sua quae addidit sed etiam patris
peccata persoluat, cum uitiis patris, quibus iratum dominum non
ignorat, etiam suam adhuc malitiam adiungere non formidat.

ITEM: Anima quae peccauerit, ipsa morietur, quia in carne nonnunquam
filii etiam ex patris peccato perimuntur. Deleto autem originali
peccato, ex parentum nequitia in anima non tenentur.

ITEM: Pater iniquus plerunque percutitur in filiis, ut acrius uratur;
quatinus per filiorum poenas mens patris iniqua puniatur.

ITEM: Recte dicitur usque in tertiam et quartam progeniem, quia ad
tertiam et quartam progeniem, eam quam imitantur filii parentum uitam
possunt uidere, usque ad eos ultimo extenditur, qui uiderunt quod male
sequerentur.


Q. 117: DE SACRAMENTO ALTARIS QUOD SIT ESSENTIALITER IPSA VERITAS
        CARNIS CHRISTI ET SANGUINIS ET CONTRA.

HILARIUS DE TRINITATE LIB. VIII: In Christo pater et Christus in nobis
unum in his esse nos faciunt. Si uere igitur carnem corporis nostri
Christus assumpsit, et uere homo ille Christus est, nosque uere sub
mysterio carnem corporis sui sumimus (et per hoc unum erimus, quia
pater in eo est et ille in nobis), quomodo uoluntatis unitas
asseritur, cum naturalis per sacramentum proprietas perfectae
sacramentum sit unitatis? Non est humano aut saeculi sensu de his
rebus loquendum, neque per uiolentiam atque impudentem praedicationem
caelestium dictorum sanitati alienae atque impiae intelligentiae
extorquenda /380/ peruersitas. De naturali enim in nobis Christi
ueritate quae dicimus, nisi ab eo didicimus, stulte atque impie
dicemus. Ipse enim ait: Caro mea uere est esca, et sanguis meus uere
est potus. Qui edet carnem meam et bibet sanguinem meum, in me manet
et ego in eo. De ueritate carnis et sanguinis non relictus est
ambigendi locus. Nunc enim et ipsius domini professione et fide nostra
uere caro est et uere sanguis est. Et haec accepta atque hausta
efficiunt ut et nos in Christo et Christus in nobis sit. Est ergo ipse
in nobis per carnem. Quod autem in eo per sacramentum communicatae
carnis et sanguinis simus, ipse testatur dicens: Vos autem me
uidebitis quia ego uiuo et uae uiuetis; quondam ego in patre meo et
uae in me et ego in uobis. Si uoluntatis tantum intelligi unitatem
uellet, cur gradum quendam atque ordinem consummandae unitatis
exposuit, nisi ut cum ille in patre per naturam diuinitatis esset, nos
contra in eo per corporalem eius natiuitatem et ille rursus in nob is
per sacramentorum inesse mysterium crederetur?  Ac sic perfecta per
mediatorem unites doceretur, cum nobis in se manentibus ipse maneret
in patre, et in patre manens maneret in nobis, et ita ad unitatem
proficeremus, cum qui in eo naturaliter secundum natiuitatem inest,
nos quoque in eo naturaliter inessemus, ipso in nobis naturaliter
permanente. Quam autem in nobis naturalis haec unites sit ipse ita
testatus est: Qui edet carnem meam et bibet meum sanguinem, in me
manet et ego in eo. Non enim in eo erit, nisi in quo ipse fuerit; eius
tantum in se assumptam habens carnem, qui suam sumpserit.

ITEM: Sicut misit me uiuens pater, et ego uiuo per patrem: et qui
manducauerit carnem meam, et ipse uiuet per me. Quomodo per patrem
uiuit, eodem modo nos per carnem eius uiuimus. Haec ergo uitae nostrae
cause est, quod in nobis manere per carnem Christum habemus, uicturi
per eum ea /381/ conditione qua uiuit ille per patrem. Si ergo nos
naturaliter secundum carnem per eum uiuimus, id est naturam carnis
suae adepti, quomodo non naturaliter secundum spiritum in se patrem
habeat, cum uiuat ipse per patrem?

ITEM: Haec autem idcirco a nobis commemorata sunt, quia uoluntatis
tantum inter patrem et filium unitatem haeretici mentientes unitatis
nostrae ad Deum utebantur exemplo, tamquam nobis ad filium et per
filium ad patrem obsequio tantum ac uoluntate religionis unitis nulla
per sacramentum carnis et sanguinis naturalis communionis proprietas
indulgeretur. Cum et per honorem nobis datum filii et per manentem in
nob is carnaliter filium et in eo nobis corporaliter et
inseparabiliter unitis mysterium uerae ac naturalis unitatis sit
praedicandum.

IDEM: Corpus Christi quod sumitur de altari, figura est, dum panis et
uinum extra uidetur; ueritas autem, dum corpus et sanguis Christi in
ueritate interius creditur.

EX SYMBOLO EPHESINO: Necessarie igitur et hoc adicimus.  Incruentam
celebramus in ecclesiis sacrificii seruitutem et sanctificamur
participes sancti corporis et pretiosi sanguinis Christi, non ut
communem carnem percipientes nec ut uiri sanctificati et uerbo
coniuncti secundum dignitatis unitatem sed uere uiuificatricem et
ipsius uerbi propriam factam. Vita enim naturaliter Deus existens,
quia propriae carni unitus est, uiuificatricem eam esse professus est,
et ideo quamuis dicat, nisi manducaueritis carnem filii hominis etc.,
non tamen eam ut hominis unius ex nobis existimare debemus (quomodo
enim iuxta naturam suam uiuificatrix esse caro hominis poterit?) sed
ut uere propriam eius factam.

ITEM: Si creditur, quod factus sit caro, immo potius /382/ homo
animatus anima rationali.

AMBROSIUS IN LIBRO DE OFFICIIS: Illa igitur sunt nobis expetenda in
quibus perfectio, in quibus ueritas est. Hic umbra, hic imago est,
illic ueritas in caelestibus. Ante agnus offerebatur, nunc Christus
offertur quasi homo, quasi recipiens passionem, et offert se ipse
quasi sacerdos, ut peccata nostra dimittat. Hic in imagine, ibi in
ueritate, ibi apud patrem quasi aduocatus pro nobis interuenit.

IDEM DE SACRAMENTIS LIB. I: Illud promitto, quod diuiniora et puriora
sunt sacramenta Christianorum quam Iudaeorum.

ITEM: Accipe quae dico, anteriora esse mysteria Christianorum quam
Iudaeorum. Melchisedech obtulit panem et uinum. Ergo intellige
sacramenta haec quae accipis anteriora esse misteria, quam sunt Moysi
sacramenta, et prius coepisse populum Christianum quam Iudaeorum sed
nos in praedestinatione, illi in nomine.

ITEM: Panis iste panis est ante uerba sacramentorum. Ubi accessit
consecratio, de pane fit caro Christi. Consecratio igitur quibus
uerbis est et cuius sermonibus? Domini Iesu; nam reliqua omnia quae
dicuntur, laus Deo defertur; oratione petitur pro populo, pro regibus,
pro caeteris. Ubi uenitur, ut conficiatur sacramentum, iam non suis
sermonibus utitur sacerdos sed Christi. Ergo sermo Christi hoc
conficit sacramentum. Sermo Christi, quo facta sunt omnia. Iussit Deus
et factum est caelum, terra, maria et omnis creatura. Si ergo tanta
uis est in sermone domini Iesu ut inciperent etiam esse quae non
erant, quanto magis operatorius est ut sint quae erant et in aliud
commutentur.

ITEM: Sermo Christi /383/ mutat quando uult instituta naturae, et
primo de generatione eius sumamus exemplum. Vides quia contra
instituta et ordinem naturae homo est natus ex uirgine?

ITEM: Sermo caelestis si operatur in aliis rebus, non operatur in
sacramentis caelestibus? Ergo didicisti quod ex pane corpus Christi
fiat, et quod uinum cum aqua in calicem mittitur sed fit sanguis
consecratione uerbi caelestis. Sed forte dicis, speciem sanguinis non
uideo. Sed habet similitudinem. Sicut enim mortis similitudinem
sumpsisti ita et similitudinem sanguinis bibis, ut nullus horror
cruoris sit. Didicisti ergo quia quod accipis corpus Christi est. Vis
scire quia uerbis caelestibus consecratur? Accipe quae sunt uerba.
Dicit sacerdos, Fac nobis hanc oblationem scriptam, rationabilem,
acceptam, quod est figura corporis et sanguinis domini Iesu Christi,
qui pridie quam pateretur in sanctis manibus suis accepit panem,
respexit ad caelum, ad te, sancte pater omnipotens aeterne Deus,
gratias agens, benedixit, fregit fractumque dedit discipulis suis
dicens: Accipite etc.

ITEM: Vide, omnia illa uerba euangelistae sunt usque ad accipite; inde
uerba sunt Christi. Vide singula. Qui pridie, inquit, quam pateretur
accepit panem. Antequam consecretur, panis est. Ubi autem uerba
Christi accesserint, corpus est Christi. Et ante uerba Christi calix
est uini et aquae. Ubi uerba Christi operata fuerint, sanguis
efficitur.

ITEM: Quid est amplius, manna de caelo an corpus Christi? Corpus
Christi utique, qui auctor est caeli. Deinde manna qui manducauit,
mortuus est. Qui manducauerit hoc corpus, fiet ei remissio peccatorum
et nom morietur in aeternum.  Corpus Christi cum tu petieris, dicit
tibi sacerdos, /384/ Corpus Christi. Et tu dicis, Amen, hoc est, uerum
est. Quod confitetur lingua, teneat affectus. Quantum sit sacramentum
cognosce.  Vide quid dicat, Quotienscumque feceritis, commemorationem
mei facietis. Et sacerdos dicit, Ergo memores gloriosissimae eius
passionis et ab inferis resurrectionis etc.

ITEM: In calice mittitur uinum et aqua. Sed dicis, Quomodo ergo
Melchisedech panem et uinum obtulit? Quid sibi uult admixtio aquae?
Bibabant autem de consequenti petra; petra autem erat Christus. Non
immobilis petra quae populum sequebatur. Et tu bibe, ut te Christus
sequatur. Vide mysterium.  Moyses, hoc est propheta. Virga, hoc est
uerbum Dei. Sacerdos uerbo Dei tangit petram, et fruit aqua, et bibit
populus Dei. Redundat aqua in calice, salit in uitam aeternam.

ITEM: Accipe et aliud. De latere eius fluxit aqua et sanguis, aqua ut
mundaret, sanguis ut redimeret.  Quare de latere? Quia unde culpa,
inde gratia. Culpa per feminam, gratia per Christum.

ITEM: Audisti psalmum; uice quam aptus sit caelestibus sacramentis:
Dominua pasoit me et nihil mihi deerit etc. Super aquam refectionis
etc. Nam etsi ambulem in medio umbrae mortis; non timebo mala, quaniam
tu mecum es.  Virga tua etc. Virga imperium, baculus passio est.
Aeterna deltas Christi, passio temporalis.  Illa creauit, haec
redemit.  Parasti in conspectu meo mensam etc. et poculum tuum
inebrians quam praeclarum est.

ITEM: Quotienscumque bibis, remissionem accipis peccatorum et
inebriaris spiritu. Unde et apostolus: Nolite inebriari uino sed
implemini spiritu sancto.

ITEM: Praeclara ebrietas, quae sobrietatem mentis operatur.

ITEM: Fiat uoluntas tua sicut in caelo et /385/ in terra, panem
nostrum cotidianum da nobis hodie. Sanguine Christi pacificata sunt
omnia uel in caelo, uel in terra. Sanctificatum est caelum, deiectus
est diabolus, ubi uersatur et homo quem ille decepit.  Dixi uobis quod
ante uerba Christi quod offertur panis dicatur; ubi Christi uerba
deprompta fuerint, iam non panis dicitur sed corpus.  Quare ergo in
oratione dominica ait: panem nostrum? Panem quidem dixit sed epyusion,
hoc est supersubstantialem. Non iste panis est qui uadit in corpus sed
qui animae nostrae substantiam fulcit.  Ideo graece epyusion dicitur.
Latinus autem hunc panem cotidianum dixit. Si cotidianus est, cur post
annum illum sumis, quemadmodum Graeci in Oriente facere consueuerunt?
Accipe cotidie quod cotidie tibi prosit. Sic uiue ut cotidie merearis
accipere, quomodo Iob sanctus pro filiis suis offerebat.

ITEM: Qui uulnus habet, medicinam quaerat. Cotidie si accipis, cotidie
tibi hodie est. Si tibi hodie est Christus, tibi cotidie resurgit.
Quomodo? Filius meus es tu, ego hodie genui te.  Hodie ergo est,
quando Christus resurrexit. Eri[t] et hodie.  Ipse enim dominus ait:
Dimitte nobis debita nostra!  Debitum quid est, nisi peccatum?
Accepisti a diabolo debitum, et qui eras liber in Christo debitor
factus es diabolo. Cautionem tuam tenebat inimicus sed eam dominus
crucifixit et suo cruore deleuit. Abstulit debitum, reddidit
libertatem.

EX LIBRO VI: Sicut uerus est Dei filius dominus Iesus Christus non
quemadmodum homines per gratiam sed quasi filius ex substantia patris;
ita uera Christi caro, sicut ipse dixit, quam accepimus, et uerus
sanguis eius /386/ est potus.

ITEM: Ego sum, inquit, panis uiuus, qui de caelo descendi.  Sed caro
non descendit e caelo. Quomodo descendit e caelo panis uiuus?  Quia
idem dominus Iesus consors est diuinitatis et corporis, et tu qui
accipis carnem, diuinae eius substantiae in illo participaris
alimento.

ITEM: Panem nostrum cotidianum da nobis hodie. Haec postulatio maxime
est eorum quae postulantur. Et dimitte, inquit, nobis debita nostra.
Ideo cotidie accipe, ut cotidie debito tuo indulgentiam petas.

IDEM IN LIBRO DE MYSTERIIS: Re uera mirabile quod manna Deus pluerit
patribus. Unde dictum est: Panem angelorum manducauit homo. Sed tamen
panem illum qui manducauerunt, omnes in deserto mortui sunt.  Ista
autem esca quam accipis, iste panis uiuus qui descendit de caelo,
uitae aeternae substantiam subministrat, et quicumque hunc
manducauerit non morietur in aeternum, quia corpus est Christi.
Considera utrum praestantior sit panis angelorum, an caro Christi.
Manna illud de caelo, hoc supra caelum.  Illud caeli, hoc domini
caelorum.  Illud corruptioni obnoxium si in diem alterum seruaretur;
hoc alienum ab omni corruptione, quod quicumque religiose gustauerit,
corruptionem sentire non poterit.  Illis aqua de petra fluxit, tibi
sanguis e Christo.  Iudaeus bibit et sitit; tu cum biberis sitire non
poteris; et illud in umbra, hoc in ueritate.

ITEM: Potior est lux quam umbra, ueritas quam figura, corpus auctoris
quam manna e caelo.

ITEM: Probemus non hoc esse quod natura formauit sed quod benedictio
consecrauit, maioremque uim esse benedictionis quam naturae, quia
benedictione etiam natura ipsa mutatur. /387/ Vides prophetica gratia
bis mutatam esse naturam et serpentis et uirgae.

ITEM: Sacramentum quod accipis, Christi sermone conficitur. De totius
mundi elementis legisti: quia ipae dixit et facta sunt. Sermo ergo
Christi qui potuit ex nihilo facere quod non erat, non potest ea quae
sunt, in id mutare, quod non erat?

ITEM: Praeter naturae ordinem uirgo generauit; et hoc quod conficimus
corpus ex uirgine est. Quid hic quaeris naturae ordinem in Christi
corpore, cum praeter naturam sit ipse dominus partus ex uirgine? Vera
utique caro Christi, quae crucifixa est, quae sepulta est, uere ergo
carnis illius sacramentum est.  Ipse clamat dominus, hoc est corpus
meum. Post consecrationem corpus significatur, sanguis nuncupatur. Et
tu dicis: Amen, hoc est, uerum est. Quod os loquitur, mens interna
fateatur; quod sermo sonat, affectus sentiat.

ITEM: In illo sacramento Christus est, quia corpus est Christi. Non
ergo corporalis esca sed spiritalis. Unde et apostolus de typo eius
ait, Quia patres nostri esaam spiritalem manducauerunt. Corpus enim
Dei corpus est spiritale, corpus Christi corpus est diuini spiritus.

IDEM IN SERMONE DE ABEL ET CAIN: Nam si credas a Christo carnem esse
susceptam et offeras transfiguratum corpus altaribus, non distinguas
tamen naturam uerbi et corporis, et tibi dicitur: si recte offeras,
recte autem non diuidas, peccasti.

HIERONYMUS AD HEDIBIAM: Nec Moyses dedit nobis panem uerum sed dominus
Iesus ipse conuiua et conuiuium, ipse comedens qui et comeditur.

IDEM SUPER MATTHAEUM: Accipite et comedite, hoc est corpua moum.
Postquam typicum pascha fuerat impletum, et /388/ agni carnes cum
apostolis comederat, assumit panem, qui confortator est hominis, et ad
uerum paschae transgreditur sacramentum ut, quomodo in praefiguratione
eius Melchisedech panem et uinum offerens fecerat, ipse quoque in
ueritate sui corporis et sanguinis praesentaret.

IDEM IN LIBRO DE MEMBRIS DOMINI: Sacerdos Dei patris dicitur filius
Dei secundum humanitatem, in qua se pro nobis acceptabile sacrificium
Deo obtulit, ut ipse esset sacerdos qui et sacrificium.

AUGUSTINUS DE UTILITATE AGENDAE PAENITENTIAE: Tunc eis Petrus
annuntiauit eum colendum quem crucifixerunt, ut eius iam sanguinem
biberent credentes quem fuderant saeuientes.

IDEM IN EPISTOLA AD HYRENAEUM: Corporeum illud manna nunc <non est)
tanti res miraculi, quia uenit quod perfectum est. Perfectum autem
panis de caelo, corpus ex uirgine.

IDEM IN HOMILIA II PSALMI XXXIII: Accesserunt Iudaei ad Iesum ut
crucifigerent; nos accedamus ut corpus eius et sanguinem accipiamus.

ITEM: Vere magnus Deus et magna misericordia eius, uere qui nobis
dedit manducare corpus suum, in quo tanta perpessus est, et sanguinem
suum bibere.

IN HOMILIA PSALMI XXVIII, AD IUDAEOS: Iam securi bibite sanguinem quem
fudistis.

IN HOMILIA PSALMI LXXV: Ipsum sanguinem quem per insaniam fuderunt,
per gratiam biberunt.

IN HOMILIA PSALMI XXVIII: De carne Mariae carnem accepit et ipsam
carnem ad manducandum ad salutem dedit.  Nemo autem illam carnem
manducat nisi prius adorauerit.

IDEM IN PSALMO XXXIII: Dauid ferebatur in manibus suis. Manibus suis
nemo portatur. Quomodo intelligatur in ipso Dauid secundum /389/
litteram non inuenimus, in Christo autem inuenimus. Ferebatur enim
Christus in manibus suis quando commendans ipsum corpus suum ait: hoc
est corpus meum. Ferebatur enim illud corpus in manibus suis.

IN HOMILIA XXXI SUPER IOHANNEM: Quousque biberent sanguinem quem
fuderant, desperauerunt.

IDEM IN LIBRO SENTENTIARUM PROSPERI: Hoc est quod dicimus, quod modis
omnibus approbare contendimus, sacrificium ecclesiae duabus confici,
duobus constare, uisibili elementorum specie et inuisibili domini
nostri Iesu Christi carne et sanguine, sacramento et re sacramenti, id
est corpore Christi, sicut Christi persona constat et conficitur Deo
et homine, cum ipse Christus uerus sit Deus et uerus homo, quia omnis
illa res illarum rerum naturam et ueritatem in se continet ex quibus
conficitur. Est igitur sacramentum et res sacramenti, id est corpus
Christi.

ITEM: Caro eius, quam forma panis opertam in sacramento accipimus, et
sanguis eius, quem sub uini specie ac sapore potamus, caro uidelicet
carnis et sanguis sacramentum sanguinis; carne et sanguine, utroque
inuisibili, intelligibili, spirituali [intelligitur] significatur
corpus uisibile Christi et palpabile, plenum gratia omnium uirtutum et
diuina maiestate.

ITEM: Sicut ergo caelestis panis, qui uere Christi caro est, suo modo
uocatur corpus Christi, cum reuera sit sacramentum corporis Christi,
illius uidelicet quod in cruce est positum, uocatur ipsa carnis
immolatio, quae sacerdotis manibus fit, Christi passio, mors,
crucifixio, non rei ueritate sed significanti mysterio; sic
sacramentum fidei, quod /390/ baptismus intelligitur, fides.

IDEM IN PSALMO LIV: Iudaei pascebantur tanquam de poena Domini, et nos
de cruce Domini pascimur, quia corpus ipsius manducamus. Habent ergo
impii epulas suas, habent pii beati qui esuriunt et sitiunt iustitiam
etc.

LEO PAPA IN SERMONE DE IEIUNIO SEPTIMI MENSIS: Dicente Domino, Nisi
manducaueritis carnem filii hominis et biberitis eius sanguinem, non
habebitis uitam in uobis, sic sacrae mensae communicare debetis ut
nihil prorsus de ueritate corporis Christi et sanguinis ambigatis. Hoc
enim ore sumitur quod fide creditur, et frustra ab illis Amen dicitur
a quibus contra id quod accipitur, disputatur.

IDEM IN EPISTOLA ANATOLIO EPISCOPO MISSA: Aliter enim in ecclesia Dei,
quae est corpus Christi, nec rata sunt sacerdotia nec uera sacrificia,
nisi in nostrae proprietate naturae nos uerus immaculati agni sanguis
emundet. Qui licet in patris sit dextera constitutus, in eadem tamen
carne quam sumsit ex uirgine sacramentum propitiationis exsequitur.

IDEM IN SERMONE DE PASSIONE DOMINI: Intulit supplicium filio Dei,
fudit sanguinem iustum, qui reconciliando mundo et praemium esset et
poculum.

GREGORIUS IN HOMILIA PASCHALI: Quid namque sit sanguis agni, non iam
audiendo, sed bibendo didicistis, qui sanguis super utrumque postem
ponitur, quando non solum ore corporis sed etiam ore cordis hauritur.

IDEM IN IV DIALOGORUM: Tunc uera pro nobis Deo hostia erit cum
nosmetipsos hostiam fecerimus. Est quidem etiam peccatoribus et
indigne percipientibus uera Christi caro uerusque Christi sanguis sed
essentia non salubri /391/ efficientia.

EUSEBIUS EMISENUS: Vere unica et perfecta hostia fide aestimanda non
specie neque exteriori censenda uisu sed interiori affectu. Unde
caelestis confirmat auctoritas quia caro mea uere est cibus et sanguis
maus uere est potus. Recedat ergo omne infidelitatis ambiguum; quoniam
quidem qui auctor est muneris ipse etiam testis est ueritatis. Nam et
inuisibilis sacerdos uisibiles creaturas in substantiam corporis et
sanguinis sui uerbo suo secreta potestate conuertit dicens: Accipite
et comedite; hoc est corpus meum. Et quomodo tibi nouum et impossibile
esse non debeat quod in Christi substantiam terrena conuertuntur, te
ipsum interroga etc.

EX PASSIONE SANCTI ANDREAE, IPSO AD AEGEAM DICENTE: Cum uere carnes
eius in terris sint comestae et uere sanguis eius sit bibitus, ipse
tamen in caelestibus ad dexteram patris integer perseuerat et
uiuus.

PRAEFATIO DE DOMINICA QUINTA POST THEOPHANIAM: Singuli autem accipiunt
Christum dominum, et in singulis portionibus totus est, nec per
singulos minuitur sed integrum se praebet in singulis.

AMPHILOCHIUS EPISCOPUS YCONIUS DE VITA ET MIRACULIS SANCTI BASILII
CAP. VIl: Diuina quidem mysteria illo agente Hebraeus quidam se sicut
Christianus populo commiscuit, officii ministerium et muneris
explorare uolens, uiditque infantem partiri in manibus Basilii, et
communicantibus omnibus uenit et ipse dataque est ei uere caro facta.
Inde accessit ad calicem sanguine repletum, ut uere est, et ipsius
factus est particeps, atque de utrisque seruans reliquias abiensque in
domum suam ostendit uxori suae ad /392/ confirmationem dictorum et
narrauit quae propriis oculis uiderat.  Credens ergo, ut uere, quia
horribile et admirabile est Christianorum mysterium, in crastino uenit
ad Basilium postulans sine dilatione se accipere quod in Christo est
signaculum. Basilius autem sanctus non differens baptizauit eum cum
omni domo sua credentem domino.

EX VITIS PATRUM TRACTATUS DE CARITATE CAP. XXVI: Narrauit iterum abbas
Daniel dicens: Dixit pater noster Arsenius de quodam sene, qui erat
magnus in hac uita, simplex autem in fide et errabat pro eo quod erat
idiota, et dicebat non esse naturaliter corpus panem quem sumimus sed
figuram eius esse. Hoc audientes duo senes et scientes, quia magna
esset uita et conuersatio eius, cogitauerunt quia innocenter et
simpliciter diceret hoc, et dicunt ei, Abba sermonem audiuimus
cuiusdam infidelis, qui dicit quia panis quem sumimus non nature
corpus Christi sed figure est eius. Senex autem ait eis, Ego sum, qui
hoc dixi.  Illi autem rogabant eum dicentes, Nos credimus quia panis
ipse corpus Christi est et calix sanguis secundum ueritatem et non
secundum figuram. Sed sicut plasmauit hominem ad imaginem suam et nemo
potest dicere quia non erat imago Dei quamuis incomprehensibilis; ita
et panis quem dixit quia corpus meum est, credimus quia secundum
ueritatem corpus Christi est. Senex ait, Nisi rem ipsam cognouero, non
mihi satisfacit ratio uestra.  Illi autem dixerunt ad eum, Deprecemur
Deum hebdomada hac de mysterio hoc, et credimus quia Deus reuelabit
nobis. Senex cum gaudio suscepit et deprecabatur Deum dicens, Domine
tu cognoscis quondam non per malitiam incredulus sum rei huius sed per
ignorantiam errem. Reuela ergo mihi Domine quod uerum est. Sed et illi
senes abeuntes in caelis suis rogabant et ipsi dicentes, Domine reuela
seni /393/ mysterium hoc, ut credat et non perdat laborem suum.
Exaudiuit autem dominus utrosque et hebdomada completa uenerunt in
ecclesiam, et aperti sunt intellectuales oculi horum, et quando positi
sunt panes in altare, uidetur illis tantummodo tribus tamquam puerulus
iacens super altare, et cum extendisset presbyter manus ut frangeret
panem, descendit angelus de caelo et habens cultrum in manu
sacrificauit puerum illum. Sanguinem uero illius excipiebat in
calicem. Cum autem presbyter in paruis partibus panem, etiam angelus
incidebat pueri membra in modicis partibus. Cum uero accessisset senex
ut acciperet communionem, data est illi soli caro sanguine cruentata.
Quod cum uidisset pertimuit et clamauit dicens, Credo, Domine, quia
panis qui in altare ponitur corpus tuum est, et calix sanguis; et
statim facta est illa panis in manu eius secundum mysterium et sumpsit
illud gratias agens. Dixerunt autem ei senes, Deus scit humanam
naturam quia non potest uesci carnibus crudis et propterea
transformauit corpus suum in panem et sanguinem in uinum his qui illud
fide suscipiunt.

EX EVANGELIO: Accipiens panem benedixit ac fregit deditque discipulis
suis dicens: Hoc est corpus meum etc.

EX EPISTOLA I PAULI APOSTOLI AD CORINTHIOS: Nolo enim uos ignorare
fratres, quoniam patres nostri omnes sub nube fuerunt et omnes mare
transierunt, et omnes in Moyse baptizati sunt in nube et in mari; et
omnes eandem escam spiritalem manducauerunt, et omnes eundem potum
spiritalem biberunt. Bibebant autem de spiritali consequenti eos
petra. Petra autem erat Christus.

ITEM: Ut prudentibus loquor, uos ipsi indicate quod dico. Calix
benedictionis, cui benedicimus, nonne communicatio sanguinis Christi
est? Et panis, quem frangimus, nonne participatio corporis domini est?
Quoniam unus panis, unum corpus multi sumus, omnes qui de uno pane et
de uno /394/ calice participamur.

ITEM: Quae immolant gentes, daemoniis immolant et non Deo. Nolo autem
uos socios fieri daemoniorum. Non potestis mensse domini participes
esse et mensae daemoniorum. Non potestis calicem domini bibere et
calicem daemoniorum.

ITEM: Quotienscumque enim manducabitis panem hunc et calicem bibetis,
mortem domini annuntiabitis, donec ueniat.  Itaque quicumque
manducauerit panem uel biberit calicem domini indigne, reus erit
corporis et sanguinis domini. Probet autem se ipsum homo, et sic de
pane illo edat, et de calice bibat. Qui enim manducat et bibit
indigne, iudicium sibi manducat et bibit non diiudicans corpus domini.
Ideo inter uos multi infirmi et imbecilles et dormiunt multi. Quod si
nosmetipsos diiudicaremus, non utique iudicaremur.

AMBROSIUS SUPER LUCAM: Sunt aliqui hic stantes, qui non gustabunt
mortem, donec uideant regnum Dei. Habemus panem qui descendit de
caelo. Panem ilium manducat qui ea quae scripta sunt seruat.

ITEM: Ubi fuerit corpue, ibi congregabuntur aquilae.  Iustorum animae
aquilis comparantur quod alta petunt.

ITEM: De corpore iam dubitare non possumus, maxime si meminerimus quod
a Pilato Ioseph corpus acceperit.  Nonne tibi uidentur aquilae circa
corpus Maria Cleophae et Maria Magdalene et mater domini
apostolorumque conuentus circa domini sepulturam? Nonne tibi uidentur
aquilae circa corpus, quando ueniet cum intelligibilibus nubilous
filius hominis et uidebit eum omnis oculus? Est etiam corpus de quo
dictum est: Caro mea uere est cibus et sanguis meus uere est potus.
Circa hoc corpus uerae aquilae sunt, quae alis circumuolant
spiritalibus. Est etiam corpus ecclesia.

IDEM IN LIB. DE SACRAMENTIS: Fac nobis oblationem hanc acceptabilem,
quod est figure corporis et sanguinis domini.

ITEM: Figura corporis est /395/ altare.

IDEM IN EPISTOLA AD CORINTHIOS: Quia morte domini liberati sumus,
huius rei memores in edendo et potando carnem et sanguinem quae pro
nobis oblata sunt, significamus.

ITEM: Beneficii diuini sanguis testis est, in cuius typum nos calicem
mysticum percipimus.

ORIGENES SUPER MATTHAEUM: Hoc est enim corpus meum et accipiens
calicem etc.  Panis iste quem Deus uerbum corpus suum esse fatetur,
uerbum est nutritorium animarum, uerbum de Deo uerbo procedens et
panis de pane caelesti, qui positus est super mensam de qua scriptum
est: Praeparuati in conspectu meo mensam aduersus eos qui tribulant
me. Et potus iste, quem Deus uerbum sanguinem suum fatetur, uerbum est
potans et inebrians praeclare corda bibentium, qui est in poculo de
quo scriptum est: Et poculum tuum inebriana quam praeclarum est. Et
est potus iste generatio uitis uerae, quae dicit: Ego sum uitis
uera. Et est sanguis uuae illius quae missa in torcular passionis
protulit potum hunc. Sic et panis est uerbum Christi factum de tritico
illo, quod cadens in terram multum reddidit fructum. Non enim panem
ilium uisibilem quem tenebat in 4 manibus, corpus suum dicebat Deus
uerbum sed uerbum in cuius mysterio fuerat panis ille frangendus. Nec
potum ilium uisibilem sanguinem suum dicebat sed uerbum in cuius
mysterio fuerat potus ille effundendus. Nam corpus Dei uerbum aut
sanguis, quid aliud potest esse nisi uerbum quod nutrit et uerbum quod
laetificat cor?

HIERONYMUS AD HEDIBIAM DE DIVERSIS QUAESTIONIBUS: Quid sit, non bibam
amodo de hoc genimine uitia etc. Nos audiamus panem quem fregit
dominus deditque discipulis esse corpus domini.

ITEM: Hic sanguis meus noui testamenti. Si ergo panis qui de caelo
descendit corpus est domini et uinum quod discipulis dedit sanguis
illius est qui effusus est in /396/ remissionem omnium peccatorum,
ascendamus cum domino cenaculum et accipiamus ab eo sursum calicem
noui testamenti ibique cum eo inebriemur uino sobrietatis.

ITEM: Sed nec Moyses dedit nobis panem uerum sed dominus Iesus ipse
conuiua et conuiuium, ipse comedens qui et comeditur; ipsius bibimus
sanguinem, et cotidie in sacrificiis eius de genimine uitis uerae et
uineae Sorech, quae interpretatur electa, rubentia musta calcamus et
nouum ex his uinum bibemus in regno patris, nequaquam in uetustate
litterae sed in nouitate spiritus cantantes canticum nouum, quod nemo
potest canere nisi in regno ecclesiae, quod regnum patris est.

ITEM: Quotquot in Christo baptizamur, Christum induimur et panem
comedimus angelorum et audimus dominum praedicantem: meus cibus est,
ut faciam uoluntatem eius qui me misit. Faciamus igitur uoluntatem
eius, et Christus nobiscum bibet in regno ecclesiae sanguinem suum.

IDEM SUPER CXLVII PSALMUM: Et adipe frumenti satiat te. Dominus noster
granum tritici in terram cecidit, et nos multiplicauit. Istud granum
frumenti pinguissimum est. Felix est qui instrumento isto adipem
intelligit. Ergo corpus Iesu euangelium puto, sanctas scripturas
puto. Et quando dicit, qui non comederit carnem meam et biberit
sanguinem meum, licet et in mysterio possit intelligi, tamen uere
corpus Christi et sanguis eius sermo scripturarum est, doctrina diuina
est. Quandq imus ad mysterium, qui fidelis est intelligit. Si macula
ceciderit, periclitatur. Si quando audimus sermonem Dei, et sermo Dei
et caro Christi et sanguis in auribus funditur, et nos aliud
cogitamus, quantum periculum? Pinguissimus /397/ sermo diuinus est,
omnes habet in se delicias. Sicut tradunt Iudaei, manna quando
comedebant secundum uoluntatem uniuscuiusque sapiebat in ore. Sic et
in carne Christi, qui est sermo doctrinae, hoc est sanctarum
scripturarum interpretatio, sicut uolumus, ita et cibum accipimus.

ITEM: Qui emittit eloquium suum terrae. In prinoipio erat uerbum. Hoc
uerbum in carne mittitur. Et uerbum caro factum est et habitauit in
nobis. Qui emittit eloquium suum terrae. De praedicatione loquitur
euangelica de doctrina apostolorum. Denique sequitur: Velociter currit
sermo eius. In omni enim terra auditus est sermo eius et in orbe
terrarum apostolica doctrina.

IDEM IN SERMONE QUODAM DE AGNO PASCHALI, QUI SIC INCIPIT, HODIE
POPULUS ISRAEL: Praecipitur ut in una illum comedamus domo, id est ne
extra ecclesiam immolari agnum putemus. Ex quo manifestum est quod
Iudaei et haeretici et omnium conuenticula dogmatum peruersorum, quia
agnum in ecclesia non comedunt, non eos agni carnes comedere sed
draconis qui datus est in eacam populia Aethiopum.

ITEM: Quod autem sequitur, ut non crudas agni carnes neque elixas
comedamus, illud est ne scripturas diuinas, quae uere carnes agni
sunt, aut iuxta historiam tantum intelligamus aut quibusdam allegoriis
et nubilo interpretationis ad peruersa dogmata diriuemus et eneruemus
eas. Caput cum pedibus eius et intestinis comedetis. Caput
intelligentia spiritualis; pedes simplex iuxta historiam narratio;
intestina quicquid in littera latet.

ITEM: Sciatis fratres quoniam quicumque uxori debitum reddit uacare
non potest orationi nec de carnibus agni comedere. Si enim /398/ panes
propositionis non poterant ab his qui uxores tetigerant comedi, quanto
magis panis ille qui de caelo descendit non potest ab his qui
coniugibus paulo ante haesere complexibus uiolari atque contingi?

IDEM IN QUADAM HOMILIA SUPER LEVITICUM: Dominus ait: Caro mea uere est
cibus, et sanguis meus uere est potus, quia omne opus eius sanctum
est, et omnis sermo eius uerus est. Secundo loco post illius carnem
mundus cibus est Petrus et Paulus, et sic unusquisque pro meritorum
puritate proximo mundus fit cibus. Hoc qui audire nescit, auertit
fortasse auditum secundum eos qui dicebant: Quia eum poteat audire?
Sed si filii estis ecclesiae, si euangelicis imbuti mysteriis,
agnoscite quae dicimus, quia domini sunt, ne qui ignorat ignoretur.
Agnoscite, quia figurae sunt quae in diuinis uoluminibus scriptae
sunt, ideo tamquam spiritales et non carnales intelligite quae
dicuntur. Est et in euangeliis littera quae occidat. Si enim secundum
litteram sequaris hoc ipsum qubd scriptum est: nisi manducaueritis
carnem meam et biberitis sanguinem meum, occidit haec littera. Ut ergo
diximus, omnis homo aliquem habet in se cibum, ex quo qui sumpserit,
si quidem bonus est et de bono thesauro profert bonum, mundum cibum
profert proximo suo et ideo omnis homo, cum loquitur proximo suo, siue
prodest ei ex sermonibus siue nocet, mundum ei aut immundum efficitur
animal. Si secundum hunc intellectum dicamus Deum hominibus leges
promulgasse, digna uidebitur legislatio. Si uero assideamus litterae,
erubesco confiteri Deum tales leges dedisse.

IDEM IN EPISTOLA AO EPHESIOS: Dupliciter igitur intelligitur caro
Christi et sanguis, uel spiritalis illa atque diuina, de qua ipse ait:
Caro mea uere est cibus et sanguis meus uere est potus, et: nisi /399/
manducaueritis carnem meam et sanguinem meum biberitis, non habebitis
uitam aeternam, uel caro mea, quae crucifixa est, et sanguis, qui
militis effusus est lancea. Iuxta hanc diuisionem et in sanctis eius
diuersitas sanguinis et carnis accipitur, ut alia sit caro, quae
uisura sit salutare Dei, alia caro et sanguis, quae regnum Dei non
queant possidere.

IDEM IN ISAIA: Comedunt cibos pietatis, dum non sunt sancti et corpore
et spiritu, nec comedunt carnem Iesu nec bibunt sanguinem eius, de quo
ipse loquitur: Qui manducat carnem meam et bibit sanguinem meum
habebit uitam aeternam. Etenim Pascha nostrum immolatus est Christus,
qui non foris sed in domo una et intus comeditur.

EX SERMONE QUODAM AUGUSTINI: Utrum sub figura an sub ueritate fiat hoc
mystici calicis sacramentum. Veritas ait: Caro mea uere est cibus et
sanguis meus uere est potus. Alioquin quomodo magnum erit, panis, quem
ego dabo, caro mea est pro mundi uita, nisi uera sit caro? Sed quia
Christum uorari fas dentibus non est, uoluit hunc panem et uinum in
mysterio uere carnem suam et sanguinem consecratione sancti spiritus
potenter creari et cotidie pro mundi uita mystice immolari, ut sicut
de uirgine per spiritum uera caro sine coitu creatur, ita per eundem
ex substantia panis et uini mystice idem corpus Christi consecretur.
Corpus Christi et ueritas et figura est.  Veritas, dum corpus Christi
et sanguis uirtute spiritus in uerbo ipsius ex panis uinique
substantia efficitur. Figura uero, quod exterius sentitur. Iteratur
autem cotidie haec oblatio, licet Christus semel passus sit, quia
cotidie peccamus peccatis, sine quibus mortalis /4/ infirmitas
uiuere non potest, et ideo cotidie Christus pro nobis mystice
immolatur. Intra catholicam ecclesiam in mysterio corporis Christi
nihil a bono maius, nihil a malo minus percipitur sacerdote, quia non
in merito consecrantis sed in uerbo efficitur creatoris et ui
rtute spiritus sancti. Si enim in merito esset sacerdotis, nequaquam
ad Christum pertineret. Nunc autem sicut ipse est qui baptizat, ita
ipse qui per spiritum sanctum hanc suam efficit carnem et transfundit
sanguinem.

ITEM: Hanc oblationem benedictam, per quam benedicimur, adscriptam,
per quam omnes in caelo conscribamur, ratam, per quam in uisceribus
Christi censeamur, rationabilem, per quam a bestiali sensu exuamur,
acceptabilem, ut per hanc acceptabiles eius unico simus. Nihil
rationabilius, ut quia similitudinem mortis eius in baptismo
accepimus, similitudinem quoque carnis et sanguinis eius sumamus, ita
ut et ueritas non desit in sacramento, et ridiculum nullum fiat
paganis quod cruorem occisi hominis bibamus. Si enim discipuli
patienter ferre nequiuerunt, quod dominus dixerat: Qui manduoat carnem
meam etc. sed dixerunt: Durus est hio aermo, quomodo ista ferrent
increduli? Credendum est quod in uerbis Christi sacramenta
conficiantur.  Cuius enim potentia creantur prius, eius utique uerbo
ad melius recreantur. Reliqua omnia, quae sacerdos dicit aut clerus
canit, nihil aliud quam laudes et gratiarum actiones sunt, aut certe
obsecrationes fidelium, petitiones, postulationes.

ITEM: Verba sunt Dei, Accipite et manducate ex hoc omnes. In hoc ergo
uerbo creatur /401/ illud corpus.

ITEM: Eadem ratio est in corpore domini, quae et in manna, quod in
eius figura praecessit, de quo dicitur: Qui plus collegerat, non
habuit amplius, neque qui minus parauerat, habuit minus. Non est
quantitas uisibilis in hoc aestimanda mysterio, sed uirtus sacramenti
spiritalis, sicut nec quantitas hominis Christi metienda in corpore,
sed uirtus in eo et diuinitas consideranda.

ITEM: Hoc mysterium ante passionem discipulis traditur, quia numquam
potest umbra desistere nisi radiante luce. Aliter nouerat Christus
quod et boni digne et mali indigne hoc mysterium accepturi erant.
Voluit cunctis communicantibus ostendere quid boni quidue mali ex eo
percipiant, et ideo Iudas in figura omnium malorum primus ad
percipiendum permittitur. Nam si post resurrectionem fieret, iam Iudas
cum sanctis apostolis communicare non potuisset, quia iam damnatus
erat. Recte etiam caro sanguini sociatur, quia nec caro sine sanguine,
nec sanguis sine carne iure communicatur.  Totus enim homo, qui ex
duabus substantiis constat, redimitur, et ideo carne simul Christi et
sanguine saginatur. Denique non, sicut quidam uolunt, anima sola hoc
mysterio pascitur, uerum etiam caro per hoc ad immortalitem et
incorruptionem reparatur.

IDEM QUAESTIONUM LXXIII CAP. II: Omnis anima omni corpore melior.
Melius enim omne quod uiuificat quam id quod uiuificatur.

IDEM LIB. Xl DE CIVITATE DEI DE BONIS ET MALIS ANGELIS: Beatitudinis
illorum causa est adhaerere Deo, istorum miseriae non adhaerere.

ITEM: Sicut autem melior est natura sentiens, etiam cum dolet, quam
lapis, /402/ qui dolere nullo modo potest; ita rationalis creatura
praestantior etiam misera, quam illa quae rationis uel sensus est
expers, et ideo in eam non cadit miseria.

IDEM IN SERMONE DE UTILITATE AGENDAE PAENITENTIAE: Ille eos a morte
liberaturus erat qui per manna figurabatur. Breuiter ergo dixerim,
quicumque in manna Christum intellexerunt, eundem quem nos cibum
spiritalem manducauerunt.

IDEM IN EXPOSITIONE EVANGELII: Ut quid paras dentes et uentrem?
Credere in eum, hoc est manducare panem uiuum.  Inuisibiliter
saginatur, quia inuisibiliter renascitur. Hic panis est, qui de caelo
descendit. Hunc panem significauit manna. Omnes, inquit, eandem escam
spiritalem manducauerunt. Spiritalem utique eandem; nam corporalem
aliam, quia illi manna, nos aliud. Spiritalem uero eandem quam nos. Et
omnea eundem potum spiritalem biberunt. Aliud illi, aliud nos, sed
specie uisibili, quod tamen hoc idem est uirtute spiritali.  Quomodo
enim eundem potum? Bibebant, inquit, de apiritali asquenti eea petra;
petra autem erat Chriatus. Idem potus, idem panis.  Petra Christus in
signo, uerus Christus in carne et uerbo. Hic est panis de caelo
deacendene, ut si quis ex ipso manducauerit, non moriatur. Quod
pertinet ad uirtutem sacramenti, non ad uisibile sacramentum, qui
manducat intus, non foris; qui manducat corde, non qui premit dente.

ITEM: Qui ergo eius carnem non manducat nec bibit eius sanguinem, non
habet in se uitam aeternam, et qui manducat et bibit, habet uitam
aeternam. Hunc itaque cibum et potum societatem uult intelligi
corporis et membrorum suorum, quod est ecclesia. Huius rei
sacramentum, id est /403/ unitatis corporis et sanguinis Christi
alicubi cotidie, alicubi certis interuallis dierum de mensa dominica
sumitur, aliquibus ad uitam, aliquibus ad exitium. Res uero ipsa,
cuius sacramentum est, omni homini ad uitam, nulli ad exitium,
quicumque eius participes fuerint.

IDEM IN SERMONE DE INFANTIBUS: Nulli aliquatenus ambigendum,
unumquemque fidelium corporis sanguinisque dominici tunc esse
participem, quando in baptismate Christi membrum efficitur, nec
alienari ab illius panis calicisque consortio, etiamsi antequam panem
illum comedat calicemque bibat, de hoc saeculo migrauerit in unitate
corporis Christi constitutus. Sacramenti quippe illius participatione
ac beneficio non priuatur, quando in se hoc, quod illud sacramentum
significat, inuenitur.

ITEM IN SERMONE DE SACRAMENTIS: Quia passus est pro nobis, commendauit
nobis in isto sacramento sanguinem suum et corpus, quod etiam fecit
nosmetipsos. Nam et nos corpus ipsius facti sumus, et per
misericordiam ipsius quod accepimus sumus.

ITEM: Ad aream dominicam comportati estis; laboribus boum, id est
annuntiantium euangelium, triturati estis. Quando catechumeni
deferebamini, in horreo uersabamini. Coepistis moli ieiuniis et
exorcismis. Postea ad aquam uenistis et conspersi estis, et panis
dominicus facti estis.  Unum estote diligentes uos, tenendo unam
fidem, /404/ unam spem, indiuiduam caritatem.

ITEM: Vinum in multis racemis fuit, et modo uinum est. Vinum est in
sua natiuitate, calix post prossuram torcularis. Et uos post illa
ieiunia, post labores et contritiones iam in nomine Christi tamquam ad
calicem uenistis, et ibi uos estis in mensa et in calice nobiscum uos
estis. Simul enim hoc sumimus, simul bibimus, quia simul uiuimus.

IDEM SUPER IOHANNEM SERMONE L: Pauperea enim semper hababitia
uobiscum, me autem non semper habebitis potest et sic intelligi.
Loquebatur de praesentia corporis sui. Nam secundum maiestatem suam et
inuisibilem gratiam impletur quod ab eo dictum est: Ecce ego uobiscum
sum usque in consummationem saeculi. Secundum carnem uero, quam Verbum
assumpsit, non semper habebitis uobiscum. Quare?  Quoniam conuersatus
est secundum corporis praesentiam XL diebus cum discipulis et ascendit
in caelum sed non est hic. Ibi est enim sedens ad dextram patris et
hic est. Non enim recessit praesentia maiestatis.  Aliter: secundum
praesentiam maiestatis semper habemus Christum; secundum praesentiam
carnis paucis diebus; modo fide tenet, non oculis uidet.

IDEM IN EXPOSITIONE PSALMI LIV: Dicentes quia durus est trio sermo,
separauerunt se ab illo; remansit cum XII, instruxit eos qui
remanserant. Spiritus est, inquit, qui uiuificat, caro nihil prodeat.
Verba, quae locutus sum ad uos, spiritus et uita sunt, id est
spiritaliter intelligenda sunt. Intellexisti carnaliter? spiritus et
uita tibi non sunt. Spiritaliter intelligite quae locutus sum. Non hoc
corpus, quod uidetis, manducaturi estis, et bibituri ilium sanguinem,
quem fusuri sunt qui me crucifigent. Sacramentum aliquod uobis
commondaui, spiritaliter intellectum uiuificabit uos. Caro autem non
prodest quidquam. Carnem quippe sic intellexerunt; quomodo in /405/
cadauere uenditur, aut in macello dilaniatur. Sciens autem Iesus ait:
Hoc uos scandalizat, quod dixi, do uobis carnem meam manducare et
sanguinem meum bibere. Si ergo uideritis filium hominis ascendentem,
ubi erat prius? Quid est hoc? Hinc soluit, quod illos mouerat; hinc
aperuit, unde fuerant scandalizati? Hinc plane, si intelligerent.
Illi autem putabant erogaturum corpus suum; ille dixit se ascensurum
in caelum utique integrum. Cum uideritis filium hominis ascendentem
ubi erat prius, certe uel tunc uidebitis quia non eo modo quo putatis
erogat corpus suum uel tunc intelligetis quia gratia eius non
consumitur morsibus.

ITEM: Donec saeculum finiatur, sursum est dominus, sed tamen hic etiam
nobiscum est ueritas Dominus. Corpus enim, in quo resurrexit, uno loco
esse oportet, ueritas autem eius ubique diffusa est.

ITEM: In caelo iam Christum sedentem manibus contrectare non possumus,
sed fide contingere.

ITEM: Quis audeat manducare Dominum suum? Et tamen ait: qui manduoat
me, uiuit propter me. Quoniam Christus manducatur, uita manducatur,
nec occiditur, ut manducetur, nec quoniam manducatur, partes de illo
facimus. Et quidem in sacramento sic fit. Norunt autem fideles
quemadmodum manducent carnem Christi. Unusquisque partem suam accipit;
per partes manducatur, manet integer totus in caelo, integer totus in
corde tuo.

ITEM: Quod uidetis in altari, panis est et calix, quod etiam oculi
uestri uobis renuntiant. Quod autem fides instruenda, panis est
corpus, calix est sanguis. /406/

ITEM: In caelum ascendit, illuc leuauit corpus suum, ubi est modo
sedens ad dexteram patris. Quomodo ergo panis est corpus eius et
calix, uel quod habet calix, est sanguis eius? Ista, fratres, ideo
dicuntur sacramenta quia in eis aliud uidetur et aliud intelligitur.
Quod uidetur speciem habet corporalem; quod intelligitur, fructum
spiritualem.

IDEM IN EPISTOLA AD BONIFATIUM EPISCOPUM: Saepe ita loquimur ut Pascha
propinquante dicamus crastinam uel perendinam domini passionem, cum
ille ante multos annos passus sit. Ipso die dominico dicimus, hodie
dominus resurrexit, cum ex quo resurrexerit tot anni transierint.
Istos dies secundum illorum similitudinem, quibus haec gesta sunt,
nuncupamus, ut dicamus, ipse est dies, qui non est ipse sed
reuolutione temporis similis ei. Nonne semel immolatus est Christus in
semetipso? Et tamen in sacramento omni die populis immolatur. Si enim
sacramenta quandam similitudinem earum rerum quarum sacramenta sunt
non haberent, omnino sacramenta non essent. Ex hac autem similitudine
plerumque iam sacramenta ipsarum rerum nomina accipiunt. Sicut ergo
secundum quendam modum sacramentum corporis Christi corpus Christi
est, sacramentum sanguinis Christi sanguis Christi est, ita fidei
sacramentum fides est.

IDEM IN X DE CIVITATE DEI: Sacrificium uisibile inuisibilis
sacramentum, id est sacrum signum est.

ITEM IN XX: Qui manducat oarnem meam et bibit aunguinem maum, in me
manet et ego in eo. Ostendit quid sit non sacramento tenus sed reuera
corpus Christi manducare et eius sanguinem bibere. Hoc est enim in
Christo manere, ut in illo maneat et Christus. Sic enim hoc dixit,
tanquam diceret, Qui non in me manet /407/ et in quo non maneo, non se
dicat aut existimet manducare corpus meum aut bibere sanguinem
meum. Non itaque manent in Christo qui non sunt membra eius. Non sunt
autem membra Christi qui se faciunt membra meretricis, nisi malum
illud paenitendo esse destiterint.

ITEM LIB. XXI: Nec isti ergo dicendi sunt manducare corpus Christi,
quondam nec in membris computandi sunt Christi. Ut enim alla taceam,
non possum simul esse membra Christi et meretricis. Denique ipse
dicit: Qui manducat carnem meam etc.

IDEM IN QUADAM EPISTOLA: Sacramentum est inuisibilis gratiae uisibilis
forma.

IDEM IN I DE CATECHIZANDIS RUDIBUS: Sacramentum est diuinae rei
inuisibilis signaculum uisibile.

IDEM IN LIBRO DE PAENITENTIA: Sacramentum est diuini mysterii
signaculum.

IN II DE DOCTRINA CHRISTIANA: Signum est res, praeter speciem quam
ingerit sensibus, aliud aliquid ex se faciens in cogitationem uenire.

IDEM IN LIB. CONTRA FAUSTUM: Quid enim sunt aliud quaeque sacramenta
corporalia, nisi quaedam quasi uerba uisibilia, sacrosancta quidem sed
tamen mutabilia et temporalia?

IDEM IN TRACTATU PSALMI XCVIII, UBI AIT: Intelligite spiritaliter quae
locutus sum. Non hoc corpus quod uidetis, manducaturi estis et
bibituri ilium sanguinem quem fusuri sunt qui me crucifigent.
Sacramentum aliquod nobis commendauit, spiritaliter intellectum
uiuificabit nos. Etsi necesse est uisibiliter celebrari, oportet tamen
inuisibiliter intelligi.

IDEM IN CONFESSIONIBUS: Cibus sum grandium; cresce et manducabis me,
nec mutabis me in te, sed /408/ tu mutaberis in me.

IDEM IN LIBRO DE UNICO BAPTISMO: Si ad res ipsas uisibiles quibus ipsa
sacramenta tractantur, animum conferamus, quis nesciat eas esse
corruptibiles? Si autem ad id quod per eas agitur, quis non uideat non
posse corrumpi?

IN III DE DOCTRINA CHRISTIANA: Nisi manducaueritis, inquit, carnem
filii hominis et sanguinem eius biberitis, non habebitis uitam in
uobis. Facinus uidetur aut flagitium iubere. Figura ergo praecipiens
est passioni domini esse communicandum et recondendum in memoria quod
pro nobis caro eius crucifixa est et uulnerata.

IDEM IN VI DE BAPTISMO INDUCIT SANCTUM CYPRIANUM DICENTEM: Quoniam
dominus uocat corpus suum panem de multorum granorum adunatione
congestum, populum nostrum de gentibus indicat adunatum. Et quoniam
sanguinem suum appellat uinum, de botris atque atinis plurimis
expressum atque in unum coactum, gregem nostrum significat commixtione
adunatae multitudinis copulatum.

IDEM IN PSALMO XX: Quod semel factum est, in memoria nostra omni anno
fit. Quotiens Pascha celebratur, numquid totiens Christus occiditur?
Sed anniuersaria recordatio repraesentat quod olim factum est, et sic
nos facit moueri tanquam uideamus praesentem dominum in cruce.

IDEM AD DARDANUM: Una persona Deus et homo est, et utrumque est unus
Christus, ubique per id quod Deus est, in caelo autem per id quod
homo.

ITEM: Christum autem et ubique totum praesentem esse non dubites
tanquam Deum et in loco aliquo caeli propter ueri corporis modum.

IDEM IN I RETRACTATIONUM CONTRA ADIMANTUM, DISCIPULUM MANICHAEI: Nam
ex eo quod scriptum est sanguinem pecoris animam eius esse, praeter
/409/ id quod supra dixi possum etiam interpretari praeceptum illud in
signo esse positum. Non enim dominus dubitauit dicere, hoc est corpus
meum, cum signum daret corporis sui.

BEDA IN HOMILIA ILLIUS EVANGELICAE LECTIONIS, Una sabbati ualde
diluculo: Hoc quoque quod mulieres non inuento corpore domini mente
consternabantur, nos congruit imitari. Meminisse etenim continuo
debemus quia corpus domini nostri in terris inuenire nequimus, et eo
magis humiliari quo nos constat de profundis clamare ad eum qui
habitat in caelo, eo magis mente consternari quo uidemus nos longe
adhuc peregrinari ab illo in cuius solum praesentia beate uiuere
ualeamus.

ITEM: Maxime angelici nobis spiritus adesse credendi sunt, cum diuinis
specialiter mancipamur obsequiis.

HAIMO SUPER EPISTOLAM AD ROMANOS: Cum dicit: per corpus Christi
mortificati estis legi, de quo corpore loquitur? Nam corpus Christi
est quod assumpsit in utero uirginali; corpus Christi est tota
ecclesia fidelium: corpus Christi est quod cotidie consecratur in
ecclesia. Apparet ergo de illo corpore dixisse apostolum, quod
assumpsit in utero uirginali. Per corpus suum ergo Christus nos
liberauit a lege, id est per passionem corporis sui dedit nobis
remissionem peccatorum, ut non simus iam subiecti legi si peccare
desistimus.

EX DECRETIS PII PAPAE CAP. III: Si uero per negligentiam de calice
domini aliquid stillauerit in terram, linguabitur, tabula radetur.  Si
non fuerit tabula, ut non conculcetur, locus corradetur et igne
comburetur, et cinis intra altare recondetur.

EX PAENITENTIALI THEODORI: Qui euomuerit sacrificium et a canibus
consumetur, annum unum /410/ paeniteat.

EX CONCILIO TURONICO CAP. IV: Sacra oblatio semper sit super altare
obseruata propter mures et nefarios homines et a die septimo in
septimum semper mutetur et a presbytero sumatur, et alia quae eadem
die consecrata est loco eius subrogetur, ne forte diutius obseruata
muscida, quod absit, fiat.

EX CONCILIO AURELIANENSI CAP. IV: Oblata, quae in altario offeruntur,
de sabbato in sabbatum semper innouentur, quia panes propositionis a
sabbato in sabbatum mutabantur, ne diu seruata muscida fiant aut, ut
quidam sentiunt, igni consummantur. Quod si quis diabolo instigante
facere praesumpserit, anathema sit.

ITEM CAP. V: Omne sacrificium sordida uetustate perditum igne
comburendum est et cinis iuxta altare sepeliendus.

ITEM CAP. VI: Qui non bene custodierint sacrificium, et mus uel
aliquod animal comederit illud, XL dies paeniteat. Qui autem
perdiderit illud in ecclesia, aut pars eius ceciderit et non inuenta
fuerit, XXX dies paeniteat.

ITEM: Qui negligentiam erga sacrificium fecerit, ut in eo uermis
consumptus sit et ad nihilum deuenerit, III quadragesimas cum pane et
aqua paeniteat. Si integrum inuentum fuerit, in eo uermis comburatur
et cinis sub altare recondatur; et qui neglexerit, quaternis diebus
suam negligentiam soluat. Si cum amissione saporis decoloratur
sacrificium, XX dies expleantur ieiunio.

EX CONCILIO REMENSI CAP. III: Corporale, supra quod sacra oblatio
immolatur, nunquam super altare maneat nisi tempore missae, sed aut in
sacrario cum libro ponatur aut cum patena et calice recondatur, uel
quando abluitur, in uase ad hoc praeparato abluatur, eo quod ex
dominico corpore /411/ et sanguine infectum sit.

CLEMENS IN SECUNDA EPISTOLA AD IACOBUM: Cum timore et tremore
reliquias corporis domini debent custodire fragmentorum.


Q. 118: QUOD EUCHARISTIA NUNQUAM SIT DANDA INTINCTA ET CONTRA.

EX DECRETIS IULII PAPAE EPISCOPIS PER AEGYPTUM MISSIS: Illud uero quod
pro complemento communionis intinctam tradunt eucharistiam populis,
nec hoc prolatum ex euangelio testimonium receperunt, ubi apostolis
corpus suum et sanguinem commendauit. Seorsum enim panis et seorsum
calicis commendatio memoratur. Nam intinctum panem aliis Christum
praebuisse non legimus, excepto illi quem intincta bucella magistri
proditorem ostenderet, non sacramenti huius institutionem signaret.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM: Cui intinotum panem porrexero etc. Bonum
est quod accepit, sed malo suo accepit, quia male bonum malus accepit.
Multum quippe interest non quid accipiat sed quis accipiat; nec quale
sit quod datur sed qualis sit cui datur. Intrauit ergo post hunc panem
sathanas in domini traditorem ut sibi iam traditum plenius possideret,
in quem prius intrauerat ut deciperet. Duxit enim peccatum traditionis
praesumptio sacramenti, cum homini ingrato intrasset panis in uentrem,
hostis in mentem. Et cum intinxisset panem, dedit Iudae. Non autem, ut
putant quidam, tunc Iudas Christi corpus accepit. Intelligendum est
enim quod iam omnibus eis distribuerat dominus sacramentum corporis et
sanguinis sui, ubi et ipse Iudas erat, /412/ sicut Lucas euidentissime
narrat. tinctam atque porrectam suum exprimit traditorem, fortassis
per panis tinctionem illius significans fictionem.

IDEM DE ADULTERINIS CONIUGIIS LIB. I: Si autem dominus ubi ait: nolite
sanctum dare canibus, hoc quod isti cauendum putant uellet intelligi,
non ipse suo traditori dedisset quod in suam ille perniciem sine culpa
dantis cum dignis indignus accepit.

EX CONCILIO TURONICO CAP. III: Omnis presbyter habeas pyxidem aut uas
tanto sacramento dignum, ubi corpus domini recondatur ad uiaticum
recedentibus a saeculo. Quae tamen sacra oblatio intincta debet esse
in sanguine Christi, ut ueraciter possit dicere infirmo, Corpus et
sanguis domini proficiat tibi etc.


Q. 119: QUOD PRESBYTER UXORATUS A SUBIECTIS NON SIT ABICIENDUS
        ET CONTRA.

EX CONCILIO GRANGRENSI: Si quis discernit presbyterum coniugatum
tanquam occasione nuptiarum, quod offerre non debeat, et ab eius
oblatione ideo se abstinet, anathema sit.

ITEM CAP. III: Quicumque discernit a presbytero, qui uxorem habuit,
quia non oporteat eo ministrante de oblatione percipere, anathema sit.

ALEXANDER SECUNDUS: Praeter haec autem praecipiendo mandamus, ut
nullus audiat missam presbyteri, quem scit concubinam indubitanter
habere aut subintroductam mulierem. Unde etiam sancta synodus haec a
capite sub excommunicatione statuit dicens: /413/ Quicumque
sacerdotum, diaconorum, subdiaconorum post constitutum praedecessoris
nostri sanctissimi papae Leonis aut Nicolai de castitate clericorum
concubinam palam duxerit, uel ductam non reliquerit, ex parte Dei et
auctoritate beatorum apostolorum principum Petri et Pauli praecipimus,
et omnino contradicimus, ut missam non cantet, neque euangelium aut
epistolam ad missam legat, neque in presbyterio cum his ad diuina
officia, qui praefatae constitutioni obedientes fuerint, maneant,
neque partem ab ecclesia suscipiant. Et praecipientes statuimus, ut hi
praedictorum ordinum, qui eisdem praedecessoribus nostris obedientes
castitatem seruauerint, iuxta ecclesias suas, sicut oportet religiosos
clericos, simul manducent et dormiant, et quidquid eis ab ecclesiis
competit communiter habeant. Et rogantes monemus, ut ad apostolicam
scilicet communem uitam summopere studeant, quatinus perfectionem cum
his consecuti qui centesimo fructu ditantur in caelesti patria
mereantur ascribi.


Q. 120: QUOD HAERETICI OBLATIO NON PROSIT ET CONTRA.

CYPRIANUS: Haeretici oblatio sanctificari non potest, quia ibi sanctus
spiritus non est, nec dominus per orationes eius et preces cuiquam
prodest. Non enim sine fide corpus Christi conficitur, qua manducatur.

HIERONYMUS IN EPISTOLA AD EPITHALAMIUM: Quos in ecclesiastico ordine
uideris usurarios, adulteros, concubinarios, et ad cumulandam mammonae
pecuniam intentos, uelut haereticos /414/ deuita. Si presbyter est,
corpus et sanguinem domini illum tractare non audieris sed etiam
tractare non permiseris.

ITEM: Non potestis, inquit ueritas, Deo aeruire et mammonae. Cui ergo
seruit qui mammonae seruit? Vis audire cui?  Idolorum culturae. Audi
apostolum: Auarus, quod est idolorum seruitus, non habet haereditatem
in regno Christi et Dei. Qui ergo propter suam auiditatem efficitur
idolatra, potest dici Christicola?  Non colit Christum, non sacrat
corpus suum, nec Christus per ipsum.

IDEM IN AMOS PROPHETA: Odit Deus sacrificia haereticorum et a se
proicit, et quotienscumque sub nomine domini fuerint congregati,
detestatur fetorem eorum et claudit nares sues. Et si holocausta
obtulerint, ut uideantur ieiunare, dare elemosinas, pudicitiam
polliceri, quae holocausta sunt uera, non ea suscipit Deus. Non
sacrificiorum magnitudinem sed offerentium merita causasque diiudicat.
Unde et uidua quae duo minute miserat, omnibus a saluatore praefertur,
quia dominus non ea quae offeruntur sed uoluntatem respicit
offerentium.

IDEM IN SOPHONIA: Sacerdotes impie agunt in lege domini putantes
eucharistiam precantis facere uerba non uitam, et necessariam esse
tantum sollemnem orationem et non sacerdotum merita, de quibus
dicitur, et sacerdos in quocumque fuerit macula, non aacedat
oblationes offerre domino.

AUGUSTINUS LIB. II CONTRA EPISTOLAM PARMENIANI: Per Isaiam dicit
dominus: Facinorosus, qui sacrificat mihi uitulum. quasi qui canem
occidat, et qui ponit similaginem quasi sanguinem porcinum, et qui
offert thus in memoriam, quasi blasphemus.

ITEM: Sacrificia impiorum ipsis oberunt qui offerunt impie. Nam
sacrificium tale cuique fit quali corde ad accipiendum accesserit. qui
enim manducat et bibit in /415/ digne, iudiatum sibi manducat et
bibit.

ITEM: Omnia sacramenta cum obsint indigne tractantibus, prosunt tamen
per eos digne sumentibus.

ITEM: Spiritus sanctus in ecclesiae praeposito uel ministro sic inest
ut, si fictus non est, operetur per eum et eiusdem mercedem et eorum
regenerationem uel aedificationem qui per eum siue consecrantur siue
euangelizantur. Si autem fictus est, desit quidem saluti eius.

ITEM: Quomodo catholici non glorificant Deum, qui sacramenta eius tam
debita ueneratione prosequuntur, ut etiam si ab indignis tractata
fuerint, illis sua peruersitate damnatis, illa intemerata sanctitate
permanere demonstrant?

IDEM IN DIALOGO AD PETILIANUM: Memento sacramentis Dei nihil obesse
mores hominum, quo illa uel omnino non sint uel minus sancta sint.

ITEM: Gratias ago quia tandem confessus es posse ualere inuocatum
nomen Christi ad aliorum salutem, etiam si a peccatoribus inuocetur.
Hinc ergo intellige, cum Christi nomen inuocatur, non obesse aliorum
saluti peccata aliena.

IDEM IN LIBRO QUAESTIONUM VETERIS TESTAMENTI: Dictum est de nequissimo
Caipha: Hoc autem a semetipso non dimit, acd aum easet pontifex anni
illiua, prophetauit. Per quod intelligitur spiritum sanctum gratiarum
non personam digni aut indigni sed ordinem traditionis, ut quamuis
aliquis boni meriti sit, non tamen possit benedicere, nisi fuerit
ordinatus ut officium ministerii exhibeat. Dei autem est effectum
tribuere benedictionis.

IDEM DE UNICO BAPTISMO LIB. II: Aliud est non habere aliquid, aliud
non iure habere uel illicite usurpare. Non itaque ideo non sunt
sacramenta Christi et ecclesiae, quia eis illicite utuntur non
haeretici solum sed etiam omnes iniqui et impii. /416/ Sed tamen illi
corrigendi aut puniendi, illa uero agnoscenda et ueneranda sunt.

NICOLAUS PAPA AD CONSULTA BULGARORUM CAP. LXX: Qualiscumque sit
sacerdos, quae sancta sunt coinquinari non possunt.  Idcirco ab eo,
usquequo episcoporum iudicio reprobetur, communio percipienda est,
quoniam mali bona ministrando se tantummodo laedunt.  Et cerea fax
accensa sibi quidem detrimentum praestat, aliis uero lumen, et unde
aliis commodum exhibet, inde sibi dispendium praebet.  Sumite ergo ab
omni sacerdote intrepide Christi mysteria, quoniam omnia in fide
purgantur, et quia non dantis sed accipientis sit, dicente beato
Hieronymo, ad credendum in omni anima baptismum est perfectum. Qui
rursus sacrae scripturae concordans ait, Priusquam audias, ne
iudicaueris quemquam, atque ante probationem accusationis illatae
neminem a tua communione suspendas, quia non statim qui accusatur reus
est sed qui conuincitur criminosus.


Q. 121: QUOD MISSA ANTE HORAM TERTIAM NON SIT CELEBRANDA NISI IN
        NATALE ET CONTRA.

TELESFORUS SEPTIMUS A PETRO IN DECRETALI SUO: Nocte uero sancta
natiuitatis domini missas uero temporibus missarum celebrationes
celebrent. Reliquis ante horam diei tertiam minime sunt celebrandae.

IDEM IN EPISTOLA CAP. VI: Missarum celebrationes ante horam diei tertiam
minime sunt celebrandae, quia eadem hora et dominus crucifixus est et
super apostolos spiritus sanctus descendisse legitur, excepta nocte
natiuitatis.

EX DICTIS AUGUSTINI: Et hoc attendendum est, ut missae peculiares,
quae per dies solemnes a sacerdotibus fiunt, non ita in publico fiant
/417/ ut per eas populus a publicis missarum sollemnibus, quae hora
tertia canonice fiunt, abstrahatur; quia pessimus usus est apud
quosdam in dominicis diebus siue in quibuslibet festiuitatibus mox
missam celebrare quamuis, etsi pro defunctis sit, cum audierit
abscedat et per totum diem a primo mane ebrietati et comessationi
potius quam Deo deseruiat.


Q. 122: QUOD OMNIBUS NUPTIAE CONCESSAE SINT ET CONTRA.

PAULUS APOSTOLUS IN EPISTOLA I AD CORINTHIOS: De quibus autem
scripsistis mihi: bonum est homini mulierem non tangere; propter
fornicationem autem unusquisque suam uxorem habeat et unaquaeque uirum
suum.

ACTUS PRIMAE SEDIS STEPHANI PAPAE CAP. III: Aliter se habet
orientalium traditio ecclesiarum, aliter huius sanctse Romanae
ecclesiae. Nam eorum presbyteri, diaconi atque subdiaconi matrimonio
copulantur.  Istius autem ecclesiae uel occidentalium nullus a
subdiaconis usque ad episcopum licentiam habeat coniugium sortiendi.

LEO CONTRA EPISTOLAM NICETAE ABBATIS: Seriatim et aperte prosequamur
quod sancta Romana ecclesia in gradibus clericorum agit. Clericos enim
ostiarios, lectores, exorcistas, acolytos, si extra uotum et habitum
monachi inueniantur et continent iam pro fiteri nolunt, uxorem ducere
uirginem cum benedictione sacerdotali permittit. Non autem uiduam aut
repudiatam, quia propter hoc deinceps nec ad subdiaconatum prouehi
poterunt, nec laicus non uirginem sortitus uxorem aut bigamus ad
clericatum.

BEDA DE TABERNACULO: Feminalia, quae ad operiendam carnem turpitudinis
filiis Aaron dantur, illam /418/ castimoniae portionem, quae ab
appetitu copulae coniugalis proprie cohibet, designant, sine qua nemo
uel sacerdotium suscipere uel ad altaris potest ministerium
consecrari, id est nisi aut uirgo permanserit aut cum uxore
coniunctionis foedera soluerit.

GREGORIUS VENANTIO EPISCOPO LUNENSI: Statuimus diaconem et abbatem
quem de portu Veneris indicas cecidisse, ad sacrum ordinem non debere
uel posse aliquo modo reuocari. Subdiacones quoque quos similis culpa
constringit, ab officio suo inreuocabiliter depositi inter laicos
communionem accipiant.

IDEM ARTHEMI0 SUBDIACONO: Quia aliquos monachorum ad tantum nefas
prosiluisse cognouimus ut uxores publice sortiantur, sub omni eos
uigilantia requiras et inuentos cohertione in monasterium, quorum
monachi fuerant, remittas.

IDEM: Peruenit ad nos, quod quidam uir nequissimus diabolico instinctu
de monasterio suaserit quandam exire Deo sacratam atque a quodam uiro,
unde exierat, sit reuocata, rursusque eam uir ille nequissimus iniqua
suasione de monasterio eiciens apud se nunc usque retineat impudice.
Volumus autem atque praecipimus ut episcopatus tui auctoritate
reuocetur ac reducatur.

IDEM MORALIUM LIB. Xll: Meliua est nubere quam uri. Sine culpa ad
coniugium ueninnt, si tamen necdum meliora deuouerunt. Nam quisquis
maius bonum subire proposuit, bonum minus quod licuit, illicitum
fecit. Scriptum quippe est: Nemo mittens manum suam super aratrum etc.

GELASIUS PAPA: Virginibus sacris se quosdam sociare cognouimus et post
dedicatum incesta foedera sacrilegaque /419/ miscere; quos protinus
aequum est a sacra communione detrudi et nisi per publicam probatamque
paenitentiam non recipi. At his certe uiaticum de saeculo
transeuntibus, si tamen paenituerunt, non negere.

EX CHALCEDONENSI CONCILIO: Diaconissam non debere ante XL annos
ordinari et hoc cum diligenti probatione. Si uero susceperit ordinem
et quantocumque tempore se obseruauerit ad ministerium, postea se
nuptiis tradiderit iniuriam faciens gratiae Dei, haec anathema sit cum
illo qui in illis nuptiis conuenerit.

ITEM: Virginem quae se Deo consecrauit, similiter et monachum non
licere nuptialia iura contrahere. Quod si hoc inuenti fuerint
perpetrantes, excommunicentur; confitentibus autem decreuimus ut
habeat auctoritatem eiusdem loci episcopus misericordiam
humanitatemque largiri.

HIERONYMUS CONTRA IOVINIANUM LIB. I: Et si nupserit uirgo, non
peccabit; non illa uirgo quae se semel Dei cultui dedicauit; harum
siqua nupserit, habebit damnationem quia primam fidem irritam fecit.
Si autem hoc de uiduis adiecit, quanto magis de uirginibus
praeualebit, cum etiam his non liceat, quibus aliquando licuitl
Virgines enim quae publice consecratae nupserint, non tam adulterae
sunt quam incestae.

AUGUSTINUS DE CONFLICTU VITIORUM ET VIRTUTUM CAP. XXII: Nubendi
licentia quibusdam tribuitur hoc est qui uirginitatem uel castimoniam
uidualem nequaquam professi sunt; quibusdam autem non tribuitur, id
est qui uirgines uel continentes esse decreuerunt.  Fornicatio uero
nulli impune conceditur.

IDEM IN EPISTOLA AD BONEFATIUM COMITEM: Nos nouimus, nos testes sumus,
/420/ quod nobiscum apud Tubanas de animo et uoluntate tua fuerimus
collocuti. Soli tecum eramus ego et frater Alypius. Nempe omnes actus
publicos, quibus occupatus eras relinquere cupiebas, et te in otium
sanctum conferre atque in ea uita uiuere in qua serui Dei monachi
uiuunt. Cum ergo te esse in hoc proposito gauderemus, nauigasti
uxoremque duxisti. Si coniugem non haberes, dicerem tibi quod et
Tubanis diximus, ut in castitate continentiae uiueres. Sed ut te ad
istam uitam non exhorter, coniux impedimento est, sine cuius
consensione continenter tibi non licet uiuere, quia etsi tu eam post
illa Tubanensia uerba tua ducere non debebas, illa tibi tamen nihil
eorum sciens innocenter et simpliciter nupsit. Atque utinam posses ei
persuadere continentiam, ut sine impedimento redderes Deo quod te
debere cognoscis. Sed si id cum illa agere non potes, serua tamen
pudicitiam coniugalem, et roga Deum ut quod non potes modo, possis
aliquando.

IDEM IN LIBRO DE CONTINENTIA VIDUALI AD IULIANAM: Iam enim conuersae
sunt quaedam retro sathanam, id est ab illo excellenti uirginalis uel
uidualis castitatis proposito in posteriora respiciendo cadere et
interire. Proinde quae se non continent, nubant antequam continentiam
profiteantur, antequam Deo uoueant; quod nisi reddant, iure
damnabuntur.  Alio quippe loco de talibus dicit: Cum enim in delioiia
egerint in Christo, nubere uolunt, habentes damnationem, quia primam
fidem irritam fecerunt, id est uoluntatem ad nuptias a proposito
continentiae deflexerunt.

ITEM: Quae non coepit, deliberet; quae aggressa est, perseueret. Nulla
aduersario detur occasio, nulla Deo subtrahatur oblatio. In coniugali
quippe uinculo si pudicitia conseruatur, damnatio non timetur; sed in
uirginali et uiduali continentia excellentia muneris amplioris
expetitur; qua /421/ expetita et electa et uoti debito oblata iam non
solum nuptias capessere sed etiam, si non nubat, nubere uelle
damnabile est. Nam ut hoc demonstraret apostolus non ait, Cum in
detiolia egerint in Chriato nubunt, sed nubere uolunt habentea
damnationem, quia primam fidem irritam fecerunt, non quia nuptiae
talium damnandae iudicantur sed damnatur propositi fraus, damnatur
fracta uoti fides, damnatur non susceptio a bono inferiore sed ruina a
superiore; postremo damnantur tales, non quia coniugalem fidem
posterius inierunt, sed quia primam fidem continentiae irritam
fecerunt. Quod ut breuiter insinuaret apostolus, noluit dicere eas
habere damnationem quae post amplioris sanitatis propositum nubunt;
non quia non damnantur, sed ne in illis nuptiae damnari putarentur.

ITEM: Habentea damnationem, quaniam primam fidem irritam fecerunt; ut
uoluntas, quae a proposito decidit, appareat esse damnata, siue
subsequantur nuptiae siue desint. Proinde qui dicunt talium nuptias
non esse nuptias sed potius adulteria, non mihi uidentur satis
diligenter considerare quid dicant. Fallit quippe eos similitudo
ueritatis.

ITEM: Argumentantur quidam hinc dicentes, Si uiro suo uiuo quae alteri
nupserit, adultera est; uiuo ergo Christo, cui mors ultra non
dominatur, quae coniugium eius elegerat, adultera est. Qui hoc dicunt,
acute quidem mouentur; sed parum attendunt argumentationem talem
quanta sequatur absurditas. Cum enim laudabiliter etiam uiuente uiro
ex eius consensu continentiam Christo femina uoueat, iam secundum
istorum rationem nulla hoc facere debet, ne ipsum Christum adulterum
faciat, cui uiuente /422/ uiro nubit. Deinde cum primae nuptiae
melioris meriti sint quam secundae, absit ut sanctarum uiduarum iste
sit sensus, ut Christus eis sit secundus maritus. Ipsum enim et antea
habebant, quando uiris suis fideliter subditae seruiebant, non
carnaliter sed spiritualiter uirum; cuius ecclesia, cuius membra sunt,
coniunx est. Fit autem per hanc minus consideratam opinionem qua
putant lapsarum a sancto proposito feminarum, si nupserint, non esse
coniugia, non paruum malum, ut a maritis separentur uxores, quasi
aduiterae sint non uxores, et cum uolunt eas separatas reddere
continentiae, faciunt maritos earum adulteros ueros, cum suis uxoribus
uiuis adulteras duxerint.  Quapropter non possum dicere a proposito
meliore lapsas, si nupserint, feminas adulteria esse non coniugia. Sed
plane non dubitauerim dicere lapsus et ruinas a castitate sanctiore
quae uouetur domino, adulteriis esse peiores. Si enim, quod nullo modo
dubitandum est, ad offensionem Christi pertinet, cum membrum eius
fidem non seruat marito, quanto grauius offenditur, cum ipsi non
seruatur fides in eo quod exigit oblatum, quod non exegerat
offerendum! Cum enim quisque non reddit, quod non imperio compulsus
sed consilio admonitus uouit, tanto magis fraudati uoti auget
iniquitatem quanto minus habuit uouendi necessitatem.

ITEM: Post uoti professionem perseueranter frangendum est et
uincendum, quod libet, quia non licet.

IDEM IN LEVITICO: Sororem sorori noluit superduci, quod uidetur
fecisse Iacob, siue quia nondum fuerat lege prohibitum siue quia
suppositae alterius fraude deceptus est, et illa magis de placito
ueniebat quam posterius accepit. Sed iniustum erat priorem dimitti, ne
faceret /423/ eam moechari.

BEDA: Aue gratia plena; dominus tecum; benedicta tu in mulieribus.
Vere etenim gratia erat plena cui diuino munere collatum est ut prima
inter feminas gloriosum Deo uirginitatis munus offerret. Unde iure
angelico aspectu simul et affatu meruit perfrui, quae angelicam
studuit uitam imitari. Vere dominus cum illa erat quam et prius nouae
castitatis consecrauit. Spiritus sanctus superueniet in te, et uirtus
altissimi obumbrabit tibi. Quia et mentem illius, quantum humana
fragilitas patitur, ab omni uitiorum sorde castigauit, et cor illius
cum impleuit, ab omni aestu concupiscentiae carnalis temperauit et
mundauit a desideriis temporalibus, ac donis caelestibus mentem simul
illius consecrauit et corpus.


Q. 123: QUOD CONIUGIUM FUERIT INTER IOSEPHUM ET MARIAM ET NON.

SECUNDUM LUCAM: Ascendit autem et Ioseph, ut profiteretur cum Maria
uxore praegnante.

SECUNDUM MATTHAEUM: Ioseph, fili Dauid, noli timere accipere Mariam
coniugem tuam.

AMBROSIUS AD VIRGINIS EXHORTATIONEM LIB. II: Desponsata uiro coniugis
nomen accepit. Cum enim initiatur coniugium, tunc coniugii nomen
assumitur. Denique cum coniugitur puella, coniugium est; non cum uiri
admixtione cognoscitur.

ITEM IDEM: Non defloratio uirginitatis sed pactio coningalis coniugium
facit.

AUGUSTINUS DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTIA: Quibus uero placuerit ex
consensu ab usu carnalis concupiscentiae in perpetuum continere, absit
ut uinculum inter illos coniugale rumpatur; immo firmius erit quo
magis ea pacta secum inierunt, quae carius concordiusque /424/
seruanda sunt, non uoluntariis corporum nexibus sed uoluntariis
affectibus animorum. Neque enim fallaciter ab angelo dictum est ad
Ioseph: Noli timere aocipere Mariam coniugem tuam.  Coniux uocatur ex
prima desponsationis fide, nec mendax fuerat coniugis appellatio, ubi
nec fuerat nec futura erat carnis ulla commixtio. Propter quod fidele
coniugium parentes Christi ambo uocari meruerunt, et non solum illa
mater uerum etiam ille pater eius sicut coniunx matris eius, uterque
mente non carne.

ITEM: Omne itaque nuptiarum bonum impletum est in illis parentibus
Christi, proles, fides, sacramentum. Prolem cognoscimus ipsum dominum;
fidem, quia nullum adulterium; sacramentum, quia nullum diuortium.

ISIDORUS ETYMOLOGIARUM LIB. IX, CAP. VII: Coninges uerius appellantur
a prima desponsationis fide, quamuis adhuc inter eos ignoratur
coniugalis concubitus.

HILARIUS SUPER MATTHAEUM CAP. I: Plures a spirituali doctrina admodum
alieni occasionem occupant turpiter opinandi quod dictum sit:
Priusquam conuenirent, inuenta est in utero habena de spiritu sancto,
et illud: Noli timere accipere Mariam coniugem tuam, et illud: Non
cognouit eam doneo peperit, non recordantes desponsatam fuisse, et
quia desponsata esset, in coniuge reciperetur.  Cognoscitur itaque
post partum, id est transit in coniugis nomen, non admiscetur. Denique
cum transire Ioseph ad Aegyptum admonetur, ita dicitur: Aocipe puerum
et matrem eius et rursum in Luca: Et erat Ioseph et mater eius. Et
quotienscumque de utroque fit sermo, mater potius Christi, quia id
erat, non uxor Ioseph est nuncupata, quia non erat. Sed haec quoque ab
angelo ratio seruata est ut, cum eam desponsatam significabat,
coningem nuncuparet. Ergo et coniugis nomen sponsa suscipit, et post
partum in coniuge recognita tantum Iesu /425/ mater ostenditur, ut
quemadmodum iusto Ioseph deputaretur eiusdem Mariae in uirginitate
coniugium, ita uenerabilis eius ostenderetur in Iesu matre
uirginitas. Unde homines prauissimi hinc praesumunt opinionis suae
auctoritatem quod plures dominum nostrum fratres habuisse sit
traditum. Qui si Mariae fuissent et non potius Ioseph ex priore
coniugio suscepti, nunquam in tempore passionis Iohanni apostolo
transcripta esset in matrem domini ad utrumque dicente: Mulier ecce
filius tuus et Iohanni: Ecce mater tua, quod ad desolatae solatium
caritatem filii in discipulo relinquebat.

AMBROSIUS SUPER LUCAM, CAP. V: Ex illa hora suscepit eam discipulus in
suam. Utique si conuenissent, nunquam uirum proprium reliquisset, nec
uir eam iustus a se discedere passus esset. Quomodo autem dominus
diuortium praecepisset, cum ipsius sententia sit quia nemo dimittere
debet uxorem excepta causa fornicationis? Pulchre autem docuit sanctus
Matthaeus quid facere debeat iustus qui opprobrium coniugis
deprehendit,  ut incruentum ab homicidio, castum ab adulterio praestare
se debeat. Qui enim coniungitur meretrici, unum corpus est.

LEO: Non omnes nuptiae copulam faciunt, quas non sequitur commixtio
sexuum; nec pertinere poterit illa mulier ad matrimonium cum qua non
fuit commixtio sexuum.

EX ANTIPHONA QUADAM DE SANCTA MARIA: Beata mater et innupta uirgo etc.


Q. 124: QUOD LICEAT HABERE CONCUBINAM ET CONTRA.

NOVELLARUM CONSTITUTIO LXXIX: Nemo intelligatur concubinam habere, qui
cum multis mulieribus concumbere aliqua solet. Nam quemadmodum qui
legitimam uxorem habet, aliam habere durante eodem matrimonio non
potest, ita et qui unam concubinam habet, non potest alias eo tempore
/426/ habere.

PANDECTARUM LIB. XXIII, TITULO II: In liberae mulieris consuetudine
non concubinatus sed nuptiae intelligendae sunt, si non corpore
quaestum fecerit.

TOLETANUM CONCILIUM I, CAP. XVII: Qui non habet uxorem et pro uxore
concubinam habet, a communione non repellatur, tantum ut unius
mulieris aut uxoris aut concubinae, ut ei placuerit, sit coniunctione
contentus.

ISIDORUS DE CONSONANTIA NOVI ET VETERIS TESTAMENTI CAP. III:
Christiano non dicam plurimas sed nec duas simul habere licitum est,
nisi unam tantum aut uxorem aut certe loco uxoris si coniunx deest,
concubinam.

EX DICTIS AUGUSTINI: Audite carissimi, membra Christi, audiat Deus, si
uos surdi estis; audiant angeli, si uos contemnitis. Concubinas non
licet uobis habere, quas postea dimittatis, et ducatis uxores. Non
licet uobis illam feminam habere quae per repudium discessit a marito.
Solius fornicationis causa licet uxorem adulteram dimittere, sed illa
uiuente non licet alteram ducere.

ITEM IDEM: Coram Deo et angelis eius contestor atque denuntio,
praecipue temporibus Christianis concubinas habere nunquam licet et
nunquam licebit.

EX CONCILIO ARELATENSI CAP. XV: Nulli liceat habere umquam concubinam.


Q. 125: QUOD NON SIT CONIUGIUM INTER INFIDELES ET CONTRA.

EX EPISTOLA I PAULI AO CORINIHI0S: Mulier alligata est, quanto tempore
uir eius uiuit. Quod si dormierit uir eius, liberata est; cui uult
nubat, tantum in domino.

AMBROSIUS SUPER HANC EPISTOLAM: Quod ei infidetie dieaedit, discedat;
non est enim frater etc. Hoc est non debetur /427/ reuerentia coniugii
ei qui horret auctorem coniugii. Non enim ratum est matrimonium quod
sine Dei deuotione est. Ac per hoc non est peccatum ei qui dimittitur
propter Deum, si alii se iunxerit.  Contumelia enim creatoris soluit
ius matrimonii circa eum qui relinquitur, ne accusetur alii copulatus.
Infidelis autem discedens et in Deum et in matrimonium peccare
dignoscitur, quia noluit sub Dei deuotione habere coniugium. Itaque
non est ei fides seruanda coniugii, qui ideo recessit, ne audiret
auctorem et Christianorum Deum coniugii.  Nam si Hesdras dimitti fecit
uxores aut uiros infideles, ut propitius fieret Deus, nec iratus si
alias ex genere suo acciperent (non enim ita praeceptum his est, ut
remissis istis alias minime ducerent); quanto ergo magis, si infidelis
discesserit, liberum habebit arbitrium, si uoluerit nubere legis suae
uiro? Illud enim non debet imputari matrimonium quod extra decretum
Dei factum est; sed cum post cognoscit et dolet deliquisse se, emendat
se ut ueniam mereatur. Si autem ambo crediderint, per cognitionem Dei
confirmant coniugium.

ITEM: Nubat uidua cui uult, tantum in domino, id est religionis suse
uiro.

HIERONYMUS AD PAMMACHIUM: Nubat tantum in domino, id est Christiano.

IDEM CONTRA IOVINIANUM LIB. I: Si quis frater umorem habet infidetem,
et haea consenserit habitare cum illo, non dimittat illam.  His quos
in matrimonio deprehendisset fides, hoc est si unus credidisset e
duobus, praecipit ne credens relinqueret non credentem.  E contrario
iubet, si infidelis repudiat fidelem propter fidem Christi, discedere
debere credentem nec coniugem praeferre Christo, cui et anima
postponenda est. At nunc pleraeque contemnentes apostoli iussionom
iunguntur gentilibus et templa Dei idolis prostituunt.  Ignoscit
apostolus infidelium coniunctioni quae /428/ habentes maritos in
Christum postea crediderunt, non his quae cum Christianae essent,
nupserunt gentilibus, ad quas alibi loquitur: Nolite iugum ducere cum
infidelibus; quae enim participatio institiae cum iniquitate? aut quae
societas lucis ad tenebras? quae conuentio Christi ad Belial? aut quae
pars fideli cum infideli? quia consensus templo Dei sum idolis? Vis
apertius discere quod Christianae omnino non liceat ethnico nubere?
Audi eundem apostolum. Cui uult nubat, tantum in domino, id est
Christiano.  Qui secundas nuptias tertiasque concedit in domino,
primas cum ethnico prohibet.

IDEM LIB. IV SUPER EPISTOLAM AD EPHESIOS: Sicut non omnis congregatio
haereticorum Christi ecclesia dici potest, sic non omne matrimonium,
quo non uxor uiro secundum Christi praecepta coniungitur, rite
coniugium appellari potest, sed magis adulterium.

EX DECRETIS EUTYCHIANI PAPAE: Si quis gentilis gentilem dimiserit
uxorem ante baptisma, post baptismum in potestate eius erit eam
habere, uel non.

AUGUSTINUS DE ADULTERINIS CONIUGIIS: Mortuo uiro in potestate habet
cui uult nubere, tantum in domino. Quod duobus modis accipi potest,
aut Christiana permanens aut Christiano nubens. Non enim in euangelio
uel apostolicis litteris sine ambiguitate declaratum esse recolo,
utrum dominus prohibuerit fideles infidelibus iungi; quamuis
beatissimus Cyprianus iungere cum infidelibus uinculum matrimonii
dicat prostituere gentibus membra Christi. Sed quia de his qui iam
coniuncti sunt alia quaestio est, audiatur et hic apostolus dicens: si
quis frater uxorem habet infidelem etc.

IDEM DE BONO CONIUGALI: Adulterium dicitur cum uel propriae libidinis
instinctu uel alienae consensu cum altero uel altera contra pactum
coniugale /429/ concumbitur atque ita frangitur fides.

BEDA SUPER LUCAM: Audiuit Herodes tetrarcha famam Iesu etc. Philippus
Herodiadem filiam Arethae regis Arabum accepit uxorem, quam idem
Aretha postmodum ablatam ab eo dedit Herodi eo quot maioris esset
potestatis, factumque est adulterium publicum.

ITEM: Herodes enim metuebat Iohannem, sciens eum uirum iustum et
sanctum, et custodiebat eum et audito eo multa faciebat et libenter
eum audiebat. Sed uicit eum amor mulieris.

ITEM: Qui quoniam noluit cohibere luxuriam ad homicidae reatum
prolapsus est, minusque illi peccatum maioris erat causa peccati, cum
districto Dei iudicio contigit ut propter appetitum adulterae quam
detestandam sciebat, sanguinem funderet prophetae quem Deo acceptum
esse cognouerat.

ITEM: Et contristatus est rex. Tristitiam praetendebat in uultu, unde
laetabatur occulte, quod ea petebantur quae et antea facere, si
excusabiliter posset, disponebat.

SERMO IOHANNIS EPISCOPI DE EADEM DIE: Et hic tantus traditur
adulterae, addicitur saltatrici.

ITEM: Herodes tu adulterium facis, et in carcerem uadit Iohannes.

EX CONCILIO MELDENSI CAP. I: Si quis habuerit uxorem uirginem ante
baptisma, alteram habere non potest. Crimina in baptismo soluuntur,
non coniugia.

INNOCENTIUS RUFO ET EUSEBIO, EPISCOPIS MACEDONIBUS: Deinde ponitur non
dici oportere eum digamum, qui catechumenus habuerit atque amiserit
uxorem, si post baptismum fuerit aliam sortitus, eamque primam uideri
quae nouo homini copulata sit, quia illud coniugium per baptismi
sacramentum cum caeteris criminibus sit ablutum. Dicite mihi, crimina
tantum dimittuntur in baptlsmo, an alia quae secundum Dei praecepta
/430/ ac Dei instituta complentur? Uxorem ducere crimen est, an non?
Si crimen est, ipse est auctor in culpa qui, ut crimina
committerentur, in paradiso, cum ipse eos iungeret, benedixit. Si uero
non est crimen, quomodo creditur inter crimina esse dimissum? Quid de
talium filiis percensetur? Numquid non erunt admittendi in hereditatis
consortio, eruntque appellandi naturales?

ITEM: Ipse dominus dum interrogaretur a Iudaeis si liceret dimittere
uxorem, atque exponeret fieri non debere, addidit: Quod Deus
coniunxit, homo non separet. Ac ne de his locutus esse credatur, qui
post baptismum uxores sortiuntur, meminerit hoc et a Iudaeis
interrogatum et Iudaeis esse responsum.

ITEM: Nuptialis copula, quae Dei mandato perficitur, non potest dici
peccatum. Eritque integrum aestimare, aboleri non posse prioris nomen
uxoris, cum non dimissum sit pro peccato, quia ex Dei uoluntate sit
completum.

IVO CARNOTENSIS HILDEBERTO CENOMANENSIUM EPISCOPO: Hoc ergo mihi
considerandum uidetur de muliere quae relicto Iudaismo conuolauit ad
baptismum, utrum consanguinea fuerit prioris mariti an non. Quod si
repertum fuerit, credo secundum legem Christianam quam professa est, a
priori marito posse dissolui et nubere cui uelit in domino. Alioquin
uir cui nupserit adulter erit et ipsa adultera. Baptismus enim
secundum Innocentium papam peccata dimittit, non coniugia soluit.

AUGUSTINUS DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTIA AD VALERIUM COMITEM: Donum Dei
esse etiam pudicitiam coniugalem beatus Paulus ostendit, ubi de hac re
loquens ait: Volo autem omnes homines esse sicut me ipsum, sed
unusquisque proprium donum habet a /431/ Deo, aliua quidem sic, alius
uero sic.

ITEM: Quid ergo dicimus, quando et in quibusdam impiis inuenitur
pudicitia coniugalis? Utrum eo peccare dicendi sunt, quod dono Dei
male utantur, non id referentes ad cultum eius a quo acceperunt? An
forte nec done Dei putanda sunt ista, quando haec infideles agunt,
secundum apostoli sententiam dicentis: Omne quod non est ex fide
peccatum est? Quis audeat dicere donum Dei esse peccatum? De his quae
faciunt dictum est: Omne quod non est ex fide peccatum eat. Absit
autem pudicum ueraciter dici qui non propter Deum uerum fidem connubii
seruat uxori. Copulatio itaque maris et feminae generandi cause bonum
est naturale nuptiarum. Sed isto bono male utitur qui bestialiter, ut
sit eius intentio in uoluptate libidinis, non in uoluntate propaginis.
Hoc tam euidens bonum cum infideles habent, quia infideliter utuntur
in malum peccatumque conuertunt. Quapropter qui non hac intentione,
non hoc fine generant filios, ut eos ex membris hominis primi in
membra transferant Christi, sed infideles parentes infideli prole
glorientur, etiam si tantae sint obseruantiae ut secundum
matrimoniales tabulas non nisi liberorum procreandorum cause
contrahant, non est in eis uera pudicitia coniugalis. Cum enim sit
uirtus pudicitia, quomodo uera ratione pudicum corpus asseritur,
quando a uero Deo ipse animus fornicatur?  Quam fornicationem psalmus
accusal ubi dicit: Perdidisti omnes, qui fornicantur abs te. Dicit
apostolus omne quod non est ex fide, peccatum est, et sine fide
impossibile est placere Deo.

IDEM DE BONO CONIUGALI: Bonum igitur nuptiarum per omnes gentes atque
omnes homines in cause generandi et in fide castitatis. Quod autem ad
populum Dei pertinet, etiam in sanctitate sacramenti, per quam nefas
est repudio discedentem alteri nubere dum uir eius uiuit, nec saltim
ipsa cause pariendi, quae cum sola sit qua nuptiae fiunt, nec ea re
non subsequente propter quam /432/ fiunt soluitur uinculum nuptiaie
nisi coniugis morte. Quemadmodum si fiat ordinatio clerici ad plebum
congregandam, etiam si plebis congregatio non subsequatur, manet in
illis ordinatis sacramentum ordinationis; et si aliqua culpa quisquam
ab officio remoueatur, sacramento domini semel imposito non carebit
quamuis ad indicium permanente. Generationis itaque causa fieri
nuptias apostolus ita testis est: Volo, inquit, iuniores nubere. Et
quasi ei diceretur, Ut quid? continuo subiecit, filios procreare,
matresfamilias esse. Ad fidem autem castitatis illud pertinet: Uxor
non potestatem proprti corporis habet, sed uir; similiter et uir non
habet poteatatem corporia aui, sed mulier. Ad sacramenti autem
sanctitatem illud: Uzorem a uiro non discedere, qued si discesserit
manere innuptam, aut uiro auo reconditiari; et uir uxorem ne
dimittat. Haec omnia bona sunt propter quae nuptiae bonae sunt,
proles, fides, sacramentum.

IDEM CONTRA IULIANUM: Alia sunt ad nuptias proprie pertinentia, quibus
ab adulteriis nuptiae discernuntur, sicuti est tori coniugatis fides
etc.


Q. 126: QUOD DIMISSA FORNICANTE UXORE VIRO LICEAT ALTERAM DUCERE
        ET CONTRA.

AMBROSIUS SUPER EPISTOLAM I PAULI AD CORINTHIOS: Hic autem, qui
matrimonio iuncti aunt, praecipio non ego sed dominus uxorem a uiro
non discedere. quod si disceseerit, manere innuptam, aut uiro ano
reconciliari. Et uir uxorem non dimittat. Non permittitur mulieri ut
nubat, si uirum suum causa fornicationis dimiserit, quia inferior non
ea lege utitur qua potior. Si tamen apostatet uir aut usum quaerat
uxoris inuertere, nec alii potest nubere mulier nec reuerti ad illum.

ITEM: Et uirum /433/ umorem non dimittere, subauditur nisi causa
fornicationis. Et ideo non subiecit, sicut de muliere, dicens quod si
dimisserit manere sic, quia uiro licet ducere uxorem, si dimiserit
uxorem peccatem, quia non ita lege constringitur uir sicut mulier.

EX TRIBURIENSI CONCILIO CAP. XV: Si quis cum uxore fratris sui
dormierit, adulter et moecha diebus uitae suae absque coniugio maneat.
Ille uero cuius uxor fuit, si uult, aliam coniugem accipiat.

HIERONYMUS AD OCEANUM DE MORTE FABIOLAE: Praecepit dominus uxorem non
debere dimitti, excepta causa fornicationis, et si dimissa fuerit,
manere innuptam. Quicquid uiris iubetur, hoc consequenter redundat ad
feminas. Neque enim adultera uxor dimittenda est, et uir moechus
tenendus. Si quia meretrici iungitur unum corpus facit. Ergo quae
scortatori impuroque sociatur unum cum eo corpus efficitur. Aliae sunt
leges Caesarum, aliae Christi; aliud Papinianus, aliud Paulus
praecipit. Apud illos impudicitiae frena laxantur et solo stupro atque
adulterio condemnato, passim per lupanaria et ancillas libido
permittitur. Apud nos quod non licet feminis, aeque non licet uirus,
et eadem seruitus pari conditione censetur. Dimisit ergo, ut aiunt,
uitiosum; dimisit illius et illius criminis noxium; dimisit, paene
quod clamante uicinia uxor bona non prodidit.

AUGUSTINUS DE ADULTERINIS CONIUGIIS LIB. II: Quoniam mulier alligata
est quamdiu siue moechus siue castus uir eius uiuit, moechatur si
alteri nupserit; et uir alligatus quamdiu siue moecha siue casta eius
uxor uiuit, moechatur si alteram duxerit. Quapropter si dimiserit uir
adulteram mulierem, et eam non uult recipere nec post paenitentiam,
custodiat continentiam, etsi non ex uoluntate eligendi potioris boni,
certe ex necessitate /434/ uitandi perniciosi mali.

ITEM: Puto enim Christianum neminem reluctari adulterum esse, qui uel
diu languente uel diu absente uel continenter uiuere cupiente sua
uxore alteri commixtus est feminae.  Sic ergo et dimissa adultera
adulter est cum adultera; quoniam non ille uel ille sed omnis, qui
dimittit uxorem auam et ducit alteram, moechatur.

IDEM IN EODEM: Illi quibus displicet ut inter uirum et uxorem par
pudicitiae forma seruetur, et potius eligunt in hac causa mundi
legibus subditi esse quam Christi, quoniam iura forensia non eisdem
quibus feminas pudicitiae nexibus uiros uidentur astringere, legant
quid imperator Antonius, non utique Christianus, de hac re
constituerit, ubi maritus uxorem de adulterii crimine accusare non
sinitur, cui moribus suis non praebuit castitatis exemplum. Sane,
inquit, periniquum uidetur mihi esse ut pudicitiam uir ab uxore exigat
quam ipse non exhibet.

ITEM LIBRO DE DECEM CHORDIS: Non moechaberis, id est non ibis ad aliam
praeter uxorem tuam. Tu exigis hoc ab uxore et non uis hoc reddere
uxori? Et cum debeas uirtute praecedere uxorem, uis uxorem tuam
uictricem esse tu uictus iacens, et cum tu caput sis uxoris, uis tuam
domum capite deorsum pendere?

ITEM DE ADULTERINIS CONIUGIIS LIB. II: Indignantur mariti si audiant
adulteros uiros pendere similes adulteris feminis poenas, cum tanto
grauius eos puniri oportuerit, quanto magis ad eos pertinet et uirtute
uincere et exemplo regere feminas.

IDEM DE SERMONE DOMINI IN MONTE LIB. I: Nihil enim iniquius quam
fornicationis causa dimittere uxorem si et ipse conuincitur fornicari.
Occurrit enim illud: In quo enim alterum iudicas, teipsum condemnas;
eadem enim agis, quae iudicas. Quapropter quisquis fornicationis causa
uult abicere uxorem prior debet esse a fornicatione purgatus, quod
similiter /435/ etiam de femina dixerim.

IDEM DE ADULTERINIS CONIUGIIS LIB. I: Illa ergo mulier manere innupta
praecipitur, si discesserit, quae a fornicante uiro discessit.

ITEM: Restat ut quod dictum est, si discesserit, manere innuptam, de
illa dictum docere debeamus cui licere discedere utique a fornicante
didicimus.

ITEM: Dominus ait: Quicumque dimiserit uxorem suam ezeepta causa
fornicationis et aliam duxerit, moechatur; si hoc modo intelligendum
est, ut quicumque causa fornicationis dimiserit et aliam duxerit non
moechetur, non uidetur in hac causa par forma esse mariti et uxoris,
quandoquidem mulier etiamsi causa fornicationis discesserit a uiro et
alii nupserit, moechatur, uir autem si eadem causa uxorem dimiserit et
aliam duxerit, non moechatur. At si par forma est in utroque, uterque
moechatur si se alteri iunxerit, etiam cum se a fornicante
disiunxerit. Parem uero esse formam in hac causa uiri atque mulieris
ostendit apostolus ubi ait: Similiter et uir non habet potestatem
corporia sui, sed mulier.  Cur ergo, ais, interposuit dominus causam
fornicationis, et non potius ait generaliter, quicumque dimiserit
uxorem suam et aliam duxerit, moechatur, si et ille moechus est qui
dimissa fornicante muliere alteram ducit? Credo quia illud quod maius
est Deus commendare uoluit.  Maius enim esse adulterium quis negat
uxore non fornicante dimissa alteram ducere, quam si fornicantem
dimiserit et alteram duxerit?  Quemadmodum igitur si dixerimus,
quicumque mulierem a marito praeter causam fornicationis dimissam
duxerit, moechatur, procul dubio uerum dicimus nec tamen ideo illum
qui non propter causam fornicationis dimissam duxerit ab hoc crimine
absoluimus, sed utrosque moechos esse minime dubitamus; ita eum qui
praeter causam fornicationis uxorem dimiserit et aliam duxerit,
moechum pronuntiamus nec ideo tamen eum qui propter causam
fornicationis dimiserit et aliam duxerit ab huius peccati /436/ labe
defendimus. Ambos enim, licet alterum altero grauius, moechos tamen
esse cognoscimus.

ITEM: Propter quodlibet tamen fornicationis genus siue carnis siue
spiritus, ubi et infidelitas intelligitur, et dimisso uiro non licet
alteri nubere et dimissa uxore non licet alteram ducere, quoniam
dominus nulla exceptione facta dixit: si umor dimiserit uirum auum et
alii nupserit, moechatur.

IDEM DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTIA LIB. I: Usque adeo manent inter
uiuentes semel inita iura nuptiarum, ut potius sint inter se coniuges
qui ab alterutro separati sunt, quam cum his quibus aliis adhaeserunt.
Cum aliis quippe adulteri non essent, nisi ad alterutrum coniuges
permanerent. Denique mortuo uiro cum quo uerum conubium fuit, fieri
uerum conubium non potest cum quo prius adulterium fuit. Ita manet
etiam inter uiuentes quiddam coniugale, quod nec separatio nec cum
adultero copulatio possit auferre. Manet autem ad noxam criminis, non
ad uinculum foederis, sicut apostata anima uelut de coniugio Christi
recedens etiam fide perdita sacramentum fidei non amittit quod lauacro
regenerationis accepit.

IDEM AD POLLENTIUM DE ADULTERINIS CONIUGIIS LIB. I: Videtur tibi tunc
a uiro discedentem feminam nubere non debere si nulla uiri
fornicatione compulsa discesserit. Tunc enim eis, ut putas, alia
coniugia liceret inquirere si fornicationis causa diuortium
nasceretur.

ITEM: Dictum est: Quicumque dimiserit uxorem, excepta causa
fornicationis, facit eam moechari. Tunc enim non ipse dimittendo facit
adulteram, sed dimittit adulteram.

ITEM: Cum igitur nos dicimus etiam illi mulieri quae uirum fornicantem
dimiserit, alteri nubere non licere, tu autem dicis licere quidem sed
non expedire, utrique procul dubio dicimus eam quae fornicantem uirum
dimittit, nubere non debere.  Verum hoc interest quod nos, quando
coniuges ambo Christiani sunt, /437/ mulier si a uiro fornicante
discesserit, dicimus non licere alteri nubere, a uiro autem non
fornicante non licere discedere.

ITEM: Apostolus, immo per apostolum dominus quia mulierem non
permittit a uiro non fornicante discedere, restat ut eam prohibeat, si
discesserit, nubere quam permittit a fornicante discedere. De qua enim
dicicedere permittitur ut non nubat.

ITEM: Quod dominus ait: Quicumque dimiserit uxorem nisi ex causa
fornicationis, et aliam duxerit, moechatur etc. Simili locutione
Iacobus ait: Scienti igitur bonum facere et non facienti, peccatum est
illi.

ITEM: Unde cum dicimus, quicumque mulierem praeter causam
fornicationis dimissam duxerit, moechatur, de uno quidem dicimus, nec
tamen ideo moechari negamus eum qui eam duxerit quam propter causam
fornicationis maritus dimiserit. Ita cum ambo sint moechi, et ille
scilicet qui dimiserit uxorem suam praeter causam fornicationis et
aliam duxerit et ille qui propter causam fornicationis uxore dimissa
se alteri copulauerit, profecto quando de uno eorum legimus, non ita
intelligere debemus quasi alter moechus negatus sit. Sed si hoc
Matthaeus, quia expressa una specie alteram tacuit, fecit ad
intelligendum difficile, numquid non alii idipsum ita complexi sunt ut
de utroque possit intelligi? Nam secundum Marcum scriptum est:
Quicumque dimiserit uxorem suam et aliam duxerit, adulterium committit
super eam; et si dimiserit uxor uirum suum, et alii nupserit,
moechatur. Secundum Lucam sic: Omnis qui dimittit uxorem suam, et
ducit alteram, moechatur, et qui dimissam a uiro duxerit, moechatur.

ITEM: Quid enim scis, inquit, mulier, si uirum saluum facies? aut unde
scis uir etc. Ad lucrandos coniuges et filios Christo etiam exemplis
quae iam prouenerant uidetur adhortatus.  Cur ergo non expediat etiam
infideles coniuges dimitti a fidelibus causa euidenter expressa /438/
est. Non enim propter uinculum cum talibus coniugale seruandum, sed ut
acquirantur Christo, recedi ab infidelibus coniugibus uetat.

ITEM: Apostolus dicit: Omnia licita sunt, sed non omnia expediunt.
Nemo quod suum est quaerat sed quod alterius.

ITEM: Quae licita sunt, id est nullo praecepto domini prohibentur.

ITEM: Sunt quae dicuntur non a domino praecipi, quamuis domino
moneantur offerri, ut tanto intelligantur esse gratiora quanto magis
ostenduntur indebita.

ITEM: Illis qui se non continent utique expedit nubere. Qui autem
uouerint continentiam, nec licet nec expedit. Porro discedere ab
infideli coniuge licet, sed non expedit. Manere autem cum illo, si
cohabitare consentit, et licet et expedit. Quia si non liceret,
expedire non posset. Ac per hoc non omnia quae licita sunt, expediunt.
Sunt quippe licita quae non expediunt, sicut apostolo teste didicimus.
Sed inter id quod illicitum est et ideo non expedit atque id quod
licitum est nec tamen expedit quid intersit, aliqua uniuersali regula
definire difficile est. Citius enim quisque dixerit, omne quod fieri
non expedit, peccatum est; omne autem peccatum illicitum est.  Omne
ergo quod non expedit, illicitum est. Et ubi erunt illa quae licita
esse, sed non expedire apostolus dixit? Quapropter quia et aliqua
peccata esse licita dicere non audemus, restat ut dicamus fieri
aliquid quod non expediat, et tamen, si licitum est, non esse
peccatum, quamuis quoniam non expedit, non sit utique faciendum. Quod
si absurdum uidetur ut aliquid fiat quod non expedit et dicatur non
peccasse qui fecerit, intelligendum est hoc ex consuetudine sermonis
absurdum. Quae ita late patet, ut etiam iumenta quamuis sint rationis
expertia tamen plerumque dicamus debere uapulare cum peccant; peccare
autem proprie non est nisi eius qui utitur /439/ rationali uoluntatis
arbitrio. Quod in omnibus mortalibus animantibus non nisi homini est
diuinitus attributum. Sed aliud est cum proprie loquimur, aliud est
cum uerba ex aliis rebus tranferendo uel abutendo mutuamus.

ITEM: Ea mihi uidentur licere et non expedire quae per iustitiam
quidem, quae coram Deo est, permittuntur, sed propter offensionem
hominum, ne ob hoc impediantur a salute, uitanda sunt.

ITEM: Dimittere infidelem coniugem si non liceret. dominus prohiberet,
neque apostolus prohibens diceret: Ego dico, non dominus.  Nam si
propter fornicationem carnis permittitur homo a coniuge separari,
quanto magis in coniuge mentis fornicatio detestanda est, id est
infidelitatis? De qua scriptum est: Quoniam ecce, qui ae longe faciunt
a te, peribunt; per didisti omnem qui fornica[n]tur abs te.  Sed quia
ita licitum est ut non expediat, ne propter coniugum separationes
offensi homines doctrinam salutis exhorreant ac sic perituri in eadem
infidelitate remaneant, apostolus monendo fieri uetat quod ita licitum
est ut non expediat.

ITEM: Aliquando hoc dominus per Esdram prophetam iussit et factum est;
dimiserunt Israelitae uxores alienigenas, per quas fiebat ut et ipsi
alienos seducerentur ad deos, non ut illae per maritos uero
acquirerentur Deo. Unde iusserat dominus per Moysen ne quis uxorem
alienigenam duceret. Merito ergo quas duxerant domino prohibente,
domino iubente dimiserunt.

ITEM: Infidelis hominis fornicatio est maior in corde, nec uera eius
pudicitia cum coniuge dici potest, quia omne quod non est ex fide
peccatum eat, quamuis ueram fidelis habeat pudicitiam etiam cum
infideli coninge. Ideo autem nec iuberi debuerunt fideles ab
infidelibus separari, quia non contra iussionem domini gentiles
fuerunt /440/ ambo coniuncti.

CONCILIUM MILEVITANUM CAP. XVII: Neque dimissus ab uxore, neque
dimissa a marito alteri coniungatur, sed ita maneant aut sibi
reconcilientur.


Q. 127: QUOD DIGAMUM NON LICEAT PROMOVERI AD CLERUM ET CONTRA.

AUGUSTINUS DE BONO CONIUGALI: Sacramentum nuptiarum nostri temporis
sic ad unum uirum et unam uxorem redactum est, ut ecclesiae
dispensatorem non liceat ordinari nisi unius uxoris uirum.  Quod
acutius intellexerunt qui nec eum qui catecuminus uel paganus habuerit
alteram, ordinandum esse censuerunt.

ITEM: Non absurde uisum est eum qui excessit uxorum numerum
singularem, non peccatum aliquod commisisse sed normam quandam
sacramenti amisisse, non ad bonae uitae meritum sed ad ordinationis
ecclesiasticae necessarium.

GENNADIUS DE ORTHODOXA FIDE: Maritum duarum post baptismum matronarum
claricum non ordinandum etc.

HIERONYMUS AD OCEANUM EPISCOPUM, QUOMODO SE DEBEAT IN DOMO DOMINI
INSTITUERE: Unius uxoria uirum et noua et uetus praeceptio sacerdotem
censuit eligendum.

ITEM: Bigamos ad ministerium plerique episcopi applicuerunt. Sed
asserunt, concubina fuit illa, non uxor, quasi non eadem sint commenta
foeditatis in illa, quae et in hac quae uxor asseritur, exercentur. An
quia coniugii tabulas non fecit, concupiscentia altera fuit? Nullo
pacto bigamus uel concubinarum insectator debet assumere ministerium.
In Leuitico scriptum est: Sacerdos accipiat uirginem; uiduatam et
destitutam aut a uiuo marito derelictam /441/ non accipiat.

ITEM: Si ergo clericus monogamus fuerit et uxor eius bigama, noli eum
ministerio applicare. Bigamam enim duxit uxorem.

IDEM AD EUNDEM DE EO QUOD SCRIPTUM EST, uniua uxoris uirum: Consurgit
haeresis atque olim emortua uipera contritum caput leuat. Dicendo enim
aliqua, quae Christus non possit purgare sanguine suo, et profundas
scelerum suorum pristinorum inhaerere cicatrices, ut medicina illius
attenuari non queant, quid aliud agit, nisi ut Christus mortuus sit
frustra? Absit hoc de omnipotente credere, quod in aliquo impotens
sit. Totae apostoli epistolae Christi gratiam sonant. Et ne parum
uideretur simplex gratiae nuncupatio, gratia, inquit, et paz
multiplicetur.  Multiplicatio promittitur et a nobis paucitas
affirmatur? Tunc Arterius, Hispaniae episcopus, homo aetate uetus et
sacerdotio, unam antequam baptizaretur, alteram post lauacrum priore
mortua duxit uxorem; et arbitraris eum contra apostoli fecisse
sententiam, qui uniua uxoria uirum praecepit ordinandum? Miror autem
te unum protraxisse in medium, cum omnis mundus his ordinationibus
plenus sit; non dico de presbyteris, non de inferiori gradu; ad
episcopos uenio, quos si singillatim uoluero nominare, tantus numerus
congregabitur ut Ariminensis synodi multitudo superetur. Sed et
indecens est sic unum tueri ut plures accusare uidearis, et quem
ratione non possis, peccantium societate defendas. Sustinui Romae a
uiro eloquentissimo cornutum, ut dicitur, syllogismum, ut quocumque me
uerterem strictus tenerer. Uxorem, inquit, ducere peccatum est uel
non? Ego simplex et qui insidias uitare nexcirem dixi non esse
peccatum. Rursum proposuit, In baptismate dimittuntur mala? Respondi
peccata dimitti. Cum me securum putarem, coeperunt hinc inde cornua
increscere. Si, inquit, uxorem ducere non est peccatum, baptismus
autem peccata dimittit, quicquid non /442/ dimittitur, reseruatur.

ITEM: In memetipsum reuersus conuerti in aduersarium propositionis
stropham. Quaeso, inquam, te ut respondeas.  Baptismus nouum hominem
facit ex toto an ex parte? Respondit, ex toto. Nihil ergo ueteris
hominis in baptismate reseruatur, nihilque potest nouo imputari, quod
in ueteri quondam fuit.

ITEM: Baptizatos, inquam, apostolus elegit in episcopatum an
catecuminos?  Si apostolus non catecuminos in clerum elegit sed
fideles, uitia catecumini non imputabuntur fideli.  Proferuntur ergo
apostoli epistolae, una ad Timotheum, altera ad Titum. In utraque siue
episcopi siue presbyteri (quamquam apud ueteres idem et episcopi et
presbyteri fuerint, quia illud nomen dignitatis est, hoc aetatis),
uidentur monogami in clerum eligi. Certe de baptizatis apostoli sermo
est. Si ergo omnia, quae in ordinatione quaeruntur episcopi, non
praeiudicant ordinando, licet ea ante baptisma non habuerit (quaeritur
enim quid sit, et non quid fuerit) quare solum nomen uxoris impediat,
quod solum peccatum non fuit?  Dicis, quia peccatum non fuit, iccirco
non est dimissum in baptismate.  Rem nouam audio; quia peccatum non
fuit, iccirco in peccatum reputabitur. Omnia scorta et publicae
colluuionis sordes, parricidium et incestus Christi fonte purgantur;
uxoris inhaerebunt maculae, et lupanaria thalamis praeferentur? Ego
tibi non imputo meretricum exercitus, effusionem sanguinis, et tu mihi
olim emortuam de sepulcro uxorunculam protrahis, quam ideo accepi, ne
facerem quod fecisti?  Audiant ethnici, audiant catecumini ne uxores
ducant ante baptisma, ne honesta iungant matrimonia, sed Platonis
promiscuas uxores, communes liberos habeant; immo caueant qualecumque
uocabulum coniugis ne, postquam in Christum crediderint, noceat eis
quod aliquando non concubinas nec meretrices, sed uxores habuerint.
Vere scribarum et Pharisaeorum similes culicem /443/ liquantes, et
camelum glutientes, decimamus mentam et anethum, et Dei iudicium
praetermittimus. Quid simile uxor et scortum? Imputatur infelicitas
coniugis mortuae, et libido meretricia coronatur? Ille, si prior
uiueret, aliam non haberet coniugem; tu, ut passim caninas nuptias
iungeres, quid potes excusare? Ille in uxore optauit liberos, tu in
meretrice sobolem perdidisti. Illum naturae et benedictioni domini
seruientem, creacite et multiplicamini et replete terram, cubiculorum
secreta texerunt; te cubantem ad coitum publica facies execrata est.
Ille quod licebat uerecundo pudore celauit; tu quod non licebat
impudenter omnium oculis ingessisti. Illi scriptum est: honorabiles
nuptiae, et cubile immaculatum; tibi legitur: fornicatores et
adulteros perdet Deus.

ITEM: In baptismo quamodo tuae sordes lotae sunt, et meae munditiae
sorditatse. Non dico, ais, tuas sorditatas sed in eodem statu mansisse
quo fuerant. Quae est ista tergiuersatio et acumen omni pistillo
retunsius, quia peccatum non est, peccatum est; quia non est sordidum,
sordidum est?

ITEM; Quod dicit unius uxoris uirum, potest et aliter disseri.
Apostolus sciebat lege concessum in multis uxoribus liberos spargere.
Ipsis quoque sacerdotibus huius licentiae patebat arbitrium.
Praecepit ergo ne eadem licentia ecclesiae sibi uindicent sacerdotes,
sed ut singulas uno tempore uxores habeant. Accipe et aliam
explanationem. Quidam coacte interpretantur uxores pro ecclesiis,
uiros pro episcopis debere accipi, et hoc esse decretum, ne de alia ad
aliam ecclesiam transferatur, ne uirginalis pauperculae societate
contempta ditioris adulterae quaerat amplexus. Violenta inquies et
satis dura interpretatio haec. Redde igitur scripturae simplicitatem
suam, ne tuis contra te legibus dimicetur. Quaeram et aliud. Si quis
/444/ ante baptismum habuerit concubinam et illa mortua baptizatus
uxorem duxerit, utrum clericus fieri debeat? Respondebis posse fieri,
quia concubinam habuerit non uxorem. Coniugales ergo tabulae et iura
dotalia, non coitus ab apostolo condemnantur.

ITEM: Vide, ne hoc quod dicitur, unius uxoria uirum, mulieris unius
possit intelligi; ut ad coitum magis referatur quam ad dotales
tabulas.

ITEM: Uniua umoria uirum. De hoc supra diximus. Nunc hoc tantum
admonemus, ut si unius uxoris uir etiam ante baptismum quaeritur,
caetera quoque quae praecepta sunt ante baptismum requiramus. Neque
enim competit uniuersa post baptismum et unum hoc mandatum intelligere
ante baptismum. Sobrium, prudentem, hospitalem, doctorem etc.

ITEM: Non neophytum, ne in superbiam elatus in iudicium incidat
diaboli. Mirari satis non queo, quae hominum tanta sit caecitas de
uxoribus ante baptismum disputare, et rem in baptismate mortuam , immo
cum Chris to uiuificatam, in calumniam trahere, cum tam apertum
euidensque praeceptum nemo custodiat. Heri catechuminus, hodie
pontifex; heri in amphitheatro, hodie in ecclesia; uespere in circo,
mane in altario; dudum fautor histrionum, nunc uirginum consecrator.
Num ignorabat apostolus tergiuersationes nostras et argumentorum
ineptias nesciebat?  Qui dixit uniua uxoria uirum, ipse mandauit
irreprehenaibilem, sobrium, prudentem etc. Ad haec omnia claudimus
oculos, solas uidemus uxores.

ITEM: Fili Oceane, uide quantum testimonium sit huius, quem arguunt
bimariti cui praeter uinculum coniugale, et hoc ante baptismum, nihil
ab aemulis obici potest. Itaque cum opposuerint nobis uxores ante
baptismum, nos ab eis omnia quae post baptismum praecepta sunt,
requiramus. Praetereunt quod non licet et obiciunt quod concessum est.
/445/


Q. 128: QUOD ADULTERA NULLA MODO SIT RETINENDA ET CONTRA.

AMBROSIUS IN EPISTOLA I PAULI AD CORINTHIOS: Uxorem certe licet
habere, sed si fornicata fuerit, abicienda est.

HIERONYMUS (SUPER MATTHAEUM): Cum illa unam carnem in aliam diuiserit,
et se fornicatione separauerit, a marito, non debet teneri, ne uirum
quoque sub maledicto faciat dicente scriptura: Qui adulteram tenet,
atultua et impiua eat. Ubicumque est igitur fornicatio aut
fornicationis suspicio, libere uxor dimittitur.

CHRYSOSTOMUS SUPER MATTHAEUM CAP. CIX: Sicut crudelis et iniquus est
qui castam dimittit, sic fatuus est et iniustus qui retinet
meretricem. Nam patronus turpitudinis eius est qui crimen celat
uxoris.

AUGUSTINUS DE ADULTERINIS CONIUGIIS LIB. II: Quid tibi durum uidetur
ut post adulterium reconcilietur coniugi coniunx? Haec crimina in
ueteri lege nullis sacrificiis mundabantur, et ideo tunc omni modo
prohibitum est ab alio contaminatam uiro recipere uxorem, quamuis
Dauid Saulis filiam, quam pater eiusdem mulieris ab eo separatam
dederat alteri, tanquam noui testamenti praefigurator sine
contaminatione receperit. Nunc autem postea quam Christus ait
adulterae: nec ego te condemnabo; uade, deincepa noli peccare, quis
non intelligit debere ignoscere maritum quod uidet ignouisse Dominum,
nec iam se debere adulteram dicere cuius paenitentis crimen diuina
credit miseratione deletum?

ITEM: Non erit turpis neque difficilis etiam post patrata atque
purgata adulteria reconciliatio coniugum, ubi per claues regni
caelorum non dubitatur fieri remissio peccatorum, non ut post uiri
diuortium adultera reuocetur sed ut post Christi /446/ consortium
adultera non uocetur.

HERMES IN LIB. PASTORIS MANDATO IV: Dixit mihi pastor: Si scierit uir
uxorem suam deliquisse et non egerit paenitentiam mulier et permanet
in fornicatione sua et conuiuit cum illa uir, reus erit peccati eius
et particeps moechationis eius.  Quod si mulier dimissa paenitentiam
egerit et uoluerit ad uirum suum reuerti, si non receperit eam uir
suus, peccat et magnum peccatum sibi admittit. Sed debet recipere
peccatricem quae paenitentiam agit; sed non saepe. Seruis enim Dei
paenitentia una est. Hic actus similis est in muliere et in uiro.


Q. 129: QUOD SAEPIUS NUBERE LICEAT ET NON.

PAULUS IN EPISTOLA I AD CORINTHIOS: Mulier alligata est quanto tempore
uir eius uiuit. Quod si dormierit uir eius, liberata est: cui uult
nubat, tantum in domino.

IDEM IN EPISTOLA I AD TIMOTHEUM: Adolescentiores autem uiduas deuita.

ITEM: Volo ergo iuniores nubere, filios procreare etc.

AUGUSTINUS DE PROFESSIONE SANCTAE VIDUITATIS AD IULIANAM: De tertiis
et de quartis et de ultra pluribus nuptiis solent homines mouere
quaestionem. unde et breuiter respondeo nec ullas nuptias audeo
damnare nec eis uerecundiam numerositatis auierre.

ITEM: Nec contra humanae uerecundiae sensum audeo dicere, ut quotiens
uoluerit mortuis uiris nubat femina, nec ex meo corde praeter
auctoritatem scripturae quotaslibet nuptias audeo condemnare.

HIERONYMUS AD PAMMACHIUM: Obtrectatores mei uideant me secundas ac
tertias nuptias concessisse. /447/

ITEM: Ego etiam nunc libera uoce pronuntio non damnari in ecclesia
digamiam, immo nec trigamiam et ita licere quinto et sexto et ultra
quomodo et secundo marito nubere. Habeat quaelibet octauum maritum et
esse desinat prostituta.

IDEM CONTRA IOVINIANUM LIB. I: Tolerabilius est uni homini esse
prostitutam quam multis, si quidem illa in euangelio Samaritana sextum
maritum habere se dicens arguitur a domino, quod non sit uir eius. Ubi
numerus maritorum, ibi uir qui proprie maritus est, esse desistit.

ITEM: Ubi unus exceditur, nihil refert secundus an tertius sit, quia
desinit esse monogamus. Non damno digamos, immo nec trigamos et, si
dici potest, octagamos. Plus etiam inferam, etiam scortatorem recipio
paenitentem.

IDEM AD AGOROCHIAM DE MONOGAMIA: Vidi duo inter se paria uilissimorum
e plebe hominum comparata, unum, qui uiginti sepelisset uxores,
alteram, quae uicesimum secundum habuisset maritum, extremo sibi, ut
ipsi putabant, matrimonio copulatos. Summa omnium exspectatio quis
quem primus efferret. Vicit maritus et totius urbis populo confluente
coronatus uxoris multinubae feretrum praecedebat. Quid dicimus tali
mulieri?  Nempe illud quod dominus Samaritanae: Viginti duos habuisti
maritos, et iste, a quo nunc sepeliris, non est tuus.

IDEM AD SALVIAM: Primus Lamech maledictus et sanguinarius et de Cain
stirpe descendens unam costam diuisit in duas et plantarium digamiae
protinus diluuii poena subuertit. Unde illud apostoli, quod
fornicationis metu indulgere compellitur: uolo adoleacentulas nubere,
nullam occasionem dare aduersario maledicti causa. Cur induxerit,
statim subiecit: Iam enim quaedam declinauerunt post sathan. Ex quo
intelligimus illum non stantibus coronam, sed iacentibus manum
porrigere. Vide /448/ qualia sint secunda matrimonia, quae lupanaribus
praeferuntur, quia dealinauerunt quaedam poat authan. Ideo
adolescentula uidua, quae se non potest continere uel non uult,
maritum potius accipiat quam diabolum. Pulchra nimium et appetenda
res, quae sathanae comparatione suscipitur.


Q. 130: QUOD NULLUS HUMANUS CONCUBITUS POSSIT ESSE SINE CULPA
        ET CONTRA.

AMBROSIUS SUPER EPISTOLAM PAULI I AD CORINTHIOS, LIB. II: Si autem
acceperis, non peccasti. Non utique peccat, quia quod concessum est
facit.

AUGUSTINUS DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTIA: Quamuis concubitus qui fit
intentione generandi non sit ipse peccatum, quia bona uoluntas animi
sequentem ducit, non ducentem sequitur.

IDEM DE BONO CONIUGALI: Coniugalis enim concubitus generandi gratia
non habet culpam; concupiscentiae uero satiandae, sed tamen cum
coniuge propter thori fidem, uenialem habet culpam. Adulterium uero
siue fornicatio letalem habet culpam.

ITEM: Nunc autem quid dicturi sumus aduersus euidentissimam uocem
apostoli dicentis: Quod uult faciat; non peccat, si nubat, et si
accepisti uxorem, non peccasti, et si nupaerit uirgo, non peccat? Hinc
ergo iam dubitare fas non est nuptias non esse peccatum. Non itaque
nuptias secundum ueniam concedit apostolus. Nam quis ambigat
absurdissime dici, non eos peccasse, quibus uenia datur?  Sed illum
concubitum secundum ueniam concedit, qui fit per incontinentiam non
sola causa procreandi et aliquando nulla causa procreandi, quoniam
nuptiae non fieri cogunt sed ignosci impetrant; si tamen non ita sit
nimius ut impediat tempora orandi nec immutetur in eum usum qui est
contra naturam. Concubitus enim necessarius causa generandi
inculpabilis /449/ est et solus ipse nuptialis. Ille autem qui ultra
istam necessitatem progreditur, iam non rationi sed libidini
obsequitur. Et hunc tamen non exigere sed reddere coniugi, ne
fornicando damnabiliter peccent, ad personam pertinet coniugalem.

ITEM: Bonum ergo sunt nuptiae, maxime si filios quos carnaliter
desiderant, spiritualiter nutriant. Ne quod purificari lex hominem et
post coniugalem concubitum iubet, peccatum esse declarat, si non est
ille qui secundum ueniam conceditur, qui etiam nimius impedit
orationes; sed sicut lex multa ponit in sacramentis et in umbris
futurorum, quaedam in semine quasi materialis informitas, quae formata
corpus hominis redditura est, in significatione posita est uitae
informis et ineruditse; a qua informitate quia oportet hominem
doctrina et forma et eruditione mundari, in huius rei signum illa
purificatio praecepta est post seminis emissionem. Neque enim et in
somnis peccatum fit; et tamen etiam ibi praecepta est purificatio. Aut
si et hoc peccatum quisquam putet non arbitrans accidere nisi ex
aliquo huius modi desiderio, quod procul dubio falsum est, numquid et
solita menstruum peccata sunt feminarum? a quibus tamen eas eadem
legis uetustas praecepit expiari nonnisi propter illam ipsam
materialem informitatem, quae facto conceptu tanquam in aedificationem
corporis additur; ac per hoc cum informiter fluit, significari lex per
illam uoluit animum sine disciplinae forma indecenter fluidum ac
dissolutum, quem formari oportere significat, cum talem fluxum
corporis iubet purificari. Postremo numquid et mori peccatum est, aut
sepelire non etiam bonum opus humanitatis est? Et tamen purificatio et
inde mandata est, quia et mortuum corpus uita deserente non peccatum
est sed peccatum significat animae desertae a iustitia. Bonum, inquam,
sunt nuptiae et contra omnes calumnias possunt sana ratione defendi.
/450/

ITEM: Continentia non corporis sed animae uirtus est.  Virtutes autem
animi aliquando in corpore manifestantur, aliquando in habitu latent,
sicut martyrum uirtus apparuit in tolerando passiones.

ITEM: Iam enim erat in Iob patientia, quam nouerat Dominus et cui
testimonium perhibebat, sed hominibus innotuit temptationis examine.

ITEM: Verum ut apertius intelligatur quomodo sit uirtus in habitu,
etiam si non sit in opere, loquor de exemplo de quo nullus dubitat
catholicorum. Dominus Iesus quod in ueritate carnis esurierit et
sitierit et manducauerit et biberit, nullus ambigit eorum qui ex eius
euangelio fideles sunt. Num igitur non erat in illo continentiae
uirtus a cibo et potu quanta erat in Iohanne baptista? Venit enim
Iohannes non manducans neque bibens, et dixerunt: daemonium habet.
Venit filius hominis manducana et bibens et dixerunt: ecce homo uorax
et potator uini, amicus publicanorum et peccatorum.

ITEM: Deinde ibi subiecit, cum de Iohanne ac de se illa dixisset
iuatificata est sapientia a filiis suis, qui uident continentiae
uirtutem in habitu animi semper esse debere, in opere autem pro rerum
ac temporum opportunitate manifestari, sicut uirtus patientiae
sanctorum martyrum. Quo circa sicut non est impar meritum patientiae
in Petro, qui passus est, et in Iohanne, qui passus non est, sic non
est impar meritum continentiae in Iohanne, qui nullas expertus est
nuptias, et in Abraham, qui filios generauit. Et illius enim
caelibatus et illius conubium pro temporum distributione Christo
militauerunt. Sed continentiam Iohannes et in opere, Abraham uero in
solo habitu habebat. Illo itaque tempore cum et lex dies patriarcharum
subsequens maledictum dixit, qui non excitaret semen in Israel, et qui
poterat non promebat sed tamen habebat. Ex quo autem uenit plenitudo
/451/ temporis, ut diceretur, qui poteat capere, aupiat, qui habet
operatur, qui operari noluerit, non se habere mentiatur. Ac per hoc ab
eis qui corrumpunt mores bonos colloquiis malis, inani uersutia
dicitur homini Christiano continenti et nuptias recusanti, tu ergo
melior quam Abraham? Quod ille cum audierit non perturbetur; sed
dicat, Ego quidem non sum melior quam Abraham, sed melior est castitas
caelibum quam castitas nuptiarum, quarum Abraham unam habebat in usu,
ambas in habitu. Caste quippe coniugaliter uixit; esse autem caste
sine coniugio potuit, sed tunc non oportuit.

ITEM: Potest autem fieri ut minor sit continentiae uirtus in animo
eius qui non utitur nuptiis, quibus est usus Abraham; sed tamen maior
est quam in animo eius qui propterea tenuit coniugii castitatem, quia
non potuit ampliorem. Sic et femina innupta, quae cogitat ea
quae sunt domini, ut sit sancta et corpore et spiritu, cum audierit
impudentem illum percunctatione dicentem, tu ergo melior quam Sara?
respondeat, Ego melior sum, sed his quae uirtute huius continentiae
carent, quod de Sara non credat. Fecit ergo illa cum ista uirtute quod
illi tempori congruebat, a quo ego sum immunis, ut in meo etiam
corpore appareat quod illa in animo construebat. Res ergo ipsas si
comparemus, nullo modo dubitandum est meliorem esse castitatem
continentiae quam castitatem nuptialem; homines uero cum comparamus,
ille est melior qui bonum amplius habet.

ITEM: Maius enim bonum est obedientiae quam continentiae. Nam conubium
nusquam nostrarum scripturarum auctoritate damnatur; inobedientia uero
nusquam absoluitur. Si ergo proponatur uirgo permansura sed tamen
inobediens, et maritata quae uirgo permanere non posset sed tamen
obediens, quam meliorem dicamus? Minus laudabilem quam si uirgo esset,
an damnabilem sicut uirgo est? Ita si conferas ebriosam uirginem
sobriae coniugatae, quis dubitet eandem ferre sententiam? Nuptiae
quippe /452/ et uirginitas duo bona sunt, quorum alterum maius;
sobrietas autem et ebriositas, sicut obedientia et contumacia illa
bona sunt, haec male.  Melius est autem habere omnia bona uel minora
quam magnum bonum cum magno malo, quia et in corporibus bonis melius
est habere Zachaei staturam cum sanitate quam Goliae cum febre.

ITEM: Quod enim cibus ad salutem hominis, hoc est concubitus ad
salutem generis, et utrumque non est sine delectatione carnali, quae
tamen modificata temperantia refrenante in usum naturalem redacta,
libido esse non potest. Quod est autem in sustenanda uita illicitus
cibus, hoc est in quaerenda prole fornicarius uel adulterinus
concubitus. Et quod est in luxuria uentris et gutturis illicitus
cibus, hoc est in libidine nullam prolem quaerente illicitus
concubitus. Et quod est in cibo licito nonnullus immoderatior
appetitus, hoc est in coniugibus uenialis ille concubitus.

ITEM: Aliud est non concumbere nisi sola uoluntate generandi, quod non
habet culpam.

IDEM IN ENCHIRIDION CAP. XVI: Non est institute regeneratio nisi quia
uitiosa est generatio, usque adeo ut de legitimo matrimonio procreatus
dicat: In iniquitatibus conceptus sum, et in peccatis concepit me
mater mea.

GREGORIUS LIBRO PASTORALI CAP. LI: Culpae quippe esse innuitur quod
indulgeri perhibetur.

MORALIUM LIB. XXXII: Concessit minima, ut maiora declinaret, dicens:
Propter fornicationem autem unuaquisque habeat auam uxorem. Et quia
tune solum coniuges in admixtione sine culpa sunt cum non pro explenda
libidine sed pro suscipienda prole miscentur, ut hoc quod concesserat,
sine culpa quamuis minima non esse monstraret, adiunxit: Hoc autem
dico aecundum indulgentiam, non secundum imperium.  /453/


Q. 131: QUOD NULLI LICEAT EAM CUM QUA FORNICATUS FUERIT IN CONIUGIUM
        DUCERE ET CONTRA.

GREGORIUS FELICI, EPISCOPO SICILIAE: Eam quam aliquis ex propria
consanguinitate coniugem habuit uel aliqua illicita pollutione
maculauit, in coniugium ducere nulli Christianorum licet quia
incestuosus est talis coitus.

AUGUSTINUS DE BONO CONIUGALI: Posse sane fieri legitimas nuptias ex
male coniunctis honesto postea placito consequente manifestum est.

IDEM DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTIA: Denique mortuo uiro cum quo uerum
conubium fuit, fieri uerum conubium potest cum quo prius adulterium
fuit.

IVO CARNOTENSIS GUALTERIO MELDENSI EPISCOPO: Consulit fraternitas
uestra utrum quis habere possit in uxorem quam prius habuit pellicem.
Super hoc diuersas habemus sententias, alias prohibentes, alias
permittentes. Dicit enim Gregorius, Eam quam aliquis etc. Legitur
quoque in concilio Cabilonensi cap. XXIV, Iuxta canonicam auctoritatem
raptores ad coniugia legitima raptas sibi iure uindicare non posse.
Habemus et in decreto Hormisdae papae nuptias occulte factas non esse
legitimas. Et papa Euaristus contubernia non coniugia dicit esse
illarum mulierum quae non sunt a parentibus traditae et legibus
dotatae et a sacerdotibus solemniter benedictae. Habetur et in
concilio Aquisgrani habito, Qui mulierem rapuerit, uel furatus fuerit,
aut seduxerit, nunquam eam uxorem habeat. E diuerso uero legimus in
decretis Eusebii papae cap. V, Virgines, quae uirginitatem non
custodierint, si eosdem, qui eas uiolauerunt, maritos acceperint, eo
quod solas nuptias uiolauerint, post paenitentiam unius anni
reconcilientur. /454/ Dicit quoque beatus Augustinus, Posse sane fieri
legitimas etc. Quantum ergo mihi uidetur, quod quidam patres
concubinas uxores fieri uetuerunt, honestatem coniugii commendantes et
foedam concubinatus consuetudinem coercere cupientes, rigorem
iustitiae tenere decreuerunt. Quod uero alii aliter scripserunt, hoc
intelligo, quia instinctu misericordiae quorundam imbecillitati
occurrentes rigorem canonum temperare maluerunt. In quibus quidem
sententiis non alia mihi uidetur esse distantia nisi quam inter se
habent iudicium et misericordia.


Q. 132: QUOD STERILIS NON VIDEATUR DUCENDA ET CONTRA.

AUGUSTINUS CONTRA FAUSTUM LIB. I, CAP. XIX: Quaero cur displiceat
dimittere uxorem quam non ad matrimonii fidem sed ad concupiscentiae
crimen habendam esse censetis. Matrimonium quippe ex hoc appellatum
est, quod non ob aliud debet femina nubere quam ut mater fiat, quod
uobis odiosum est.

IDEM DE BONO CONIUGALI: Generationis itaque causa fieri nuptias
apostolus ita testis est. Volo, inquit, iuniores nubere etc.

IDEM DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTiA LIB. I: Plures feminae uni uiro
nunquam licite inngerentur nisi ex hoc plures filii nascerentur. Unde
si una concumbat cum pluribus, quia non est hinc multiplicatio prolis
sed frequentatio libidinis, coniunx non potest esse sed meretrix.

IDEM DE BONO CONIUGALl: Miror autem, si quemadmodum licet dimittere
aduiteram uxorem, ita liceat ea dimissa alteram ducere. Facit enim de
hac re scriptura difficilem nodum dicente apostolo ex praecepto domini
mulierem a uiro non diacedere, quod si discesserit, manere innuptam
aut uiro auo reconciliari. Quomodo autem uiro possit esse licentia
ducendae alterius si adulteram /455/ reliquerit, cum mulieri non sit
nubendi alteri si alterum reliquerit, non uideo. Quae si ita sunt,
tantum ualet illud sociale uinculum coniugum ut cum causa procreandi
colligetur nec ipsa causa procreandi soluatur. Posset enim homo
dimittere sterilem uxorem et ducere de qua filios haberet, et tamen
non licet.

IDEM IN EODEM: Semel initum conubium nullo modo potest nisi alicuius
eorum morte dissolui. Manet enim uinculum nuptiarum etiamsi proles,
cuius causa initum est, manifesta sterilitate non subsequatur, ita ut
iam scientibus coniugatis non se filios habituros separare se tamen
uel ipsa causa filiorum atque aliis copulare non liceat. Quod si
fecerint, cum eis quibus se copulauerint adulterium committunt.

IDEM DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTIA: Hoc custoditur in Christo et
ecclesia, ut uiuens a uiuente in aeternum nullo diuortio separetur.
Cuius sacramenti tanta obseruatio est quibusque fidelibus coniugatis
ut, cum filiorum procreandorum causa uel nubant feminae uel uiri
ducant uxores, nec sterilem coniugem fas sit dimittere, ut fecunda
ducatur.  Quod si quis fecerit, non lege huius saeculi, ubi
interueniente repudio sine crimine conceditur cum aliis alia copulare
conubia (quod etiam Moysen dominus propter duritiam cordis illorum
Israelitis permisisse testatur), sed lege euangelii reus est
adulterii.

IDEM DE BONO CONIUGALI: Nunc quippe nullus pietate perfectus filios
habere nisi spiritaliter quaerit; tunc uero ipsius pietatis erat ratio
etiam carnaliter filios propagare, quia illius populi generatio nuntia
futurorum erat et ad dispensationem propheticam pertinebat. Ideoque
non sicut uni uiro etiam plures habere licebat uxores, ita uni feminae
plures uiros nec prolis ipsius causa, si forte illa parere posset,
ille generare non posset. Occulta enim lege naturae amant
singularitatem quae principantur; subiecta /456/ uero plura uni sine
dedecore subduntur. Neque enim sic habet unus seruus plures dominos
quomodo plures serui unum dominum, sicut multse animae uni Deo recte
subduntur, una uero anima post multos deos fornicari potest, non
fecundari.

IDEM DE NUPTIIS ET CONCUPISCENTIA: Eo usque peruenit libidinosa
crudelitas ut etiam sterilitatis uenena procuret. Prorsus si ambo
tales sunt, coninges non sunt; etsi ab initio tales fuerunt, non sibi
per conubium sed per stuprum conuenerunt. Si autem non ambo sunt
tales, audeo dicere aut illa est quodammodo mariti meretrix aut ille
adulter uxoris.

IDEM DE DOCTRINA CHRISTIANA LIB. III: Suscipiendae prolis causa erat
uxorum plurium simul uni uiro habendarum inculpabilis consuetudo, et
ideo unam feminam maritos habere plurimos honestum non erat; non enim
mulier eo est fecundior. In huiuscemodi rebus quicquid illorum
temporum sancti non libidinose faciebant, quamuis ea facerent quae hoc
tempore nisi per libidinem fieri non possunt, non culpat scriptura.


Q. 133: QUOD VIRGINITAS NUNC PRAECIPIATUR ET NON.

ISIDORUS DE SUMMO BONO LIB. I, CAP. XXI: In lege imperat nuptias, in
euangelio uirginitatem.

IDEM LIB. II, CAP. LX: Coniugium concessum est, uirginitas admonita
non iussa, quia nimis excelsa.

ORIGENES IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS LIB. X: Saluator dicit: Cum
feceritis omnia quae praecipio uobis, dicite: serui inutiles sumus;
quod debuimus facere, fecimus. Ea uero quae supra debitum facimus, non
facimus ex praeceptis. Virginitas enim non ex debito soluitur neque
enim per praeceptum expetitur sed supra debitum /457/ offertur.

AMBROSIUS AD HORTATIONEM VIRGINITATIS LIB. I: Sola est enim uirginitas
quae suaderi potest, imperari non potest, res magis uoti quam
praecepti.

HIERONYMUS CONTRA IOVINIANUM LIB. I: Quod imperatur, necesse est
fieri; quod necesse est fieri, nisi fiat poenam habet.  Frustra enim
iubetur quod in arbitrio ponitur. Si uirginitatem Deus imperasset,
uidebatur nuptias condemnare et hominum auferre seminarium, unde
uirginitas nascitur.


Q. 134: QUOD NUPTIAE QUOQUE PRAECIPIANTUR ET NON.

PAULUS APOSTOLUS IN EPISTOLA I AD CORINTHIOS: Dico autem non nuptis et
uiduis: bonum est illis si sic permaneant, sicut et ego. Quod si non
se continent, nubant. Melius est enim nubere quam uri.

IOHANNES CHRYSOSTOMUS SUPER EPISTOLAM AD HEBRAEOS IN FINE VII
SERMONIS: Si beatitudines solis monachis dictae sunt, saecularem autem
hominem impossibile est eas implere, qui nuptias iussit ipse ergo
omnes perdidit. Si enim non potest cum nuptiis ea, quae monachorum
sunt, implere, perierunt et corrupta sunt, et in angustum conclusit ea
quae uirtutis sunt; et quomodo honorabiles sunt nuptiae, quae tantum
nobis impediunt?

AUGUSTINUS: Secundas nuptias propter incontinentiam iubet apostolus
dicens, melius est uiro nubere quam pro expetenda libidine cum
pluribus fornicari. Saepius enim nubendi licentia non est religionis
sed criminis.

EX EPISTOLA AD DEMETRIADEM: In scripturis diuinis prohibentur quaedam,
quaedam praecipiuntur, conceduntur aliqua, nonnulla suadentur.
Prohibentur mala, praecipiuntur bona, conceduntur media, ut nuptiae,
carnium usus ac uini, suadetur uirginitas.  /458/


Q. 135: QUOD NUPTIAE SINT BONAE ET CONTRA.

AUGUSTINUS DE BONO CONIUGALl: Bonum, inquam, sunt nuptiae et contra
omnes calumnies possum sane ratione defendi.

ISIDORUS DE SUMMO BONO LIB. II, CAP. XL: Coningia uero et potestates
per se quidem bona sunt; per ea uero quae circa sunt, male existunt.
Coniugia per id quod dicit apostolus: Qui cum uxore est, cogitat quae
sunt mundi. Potestas per elationem, oppressionem, iustitiae
praeuaricationem.

HIERONYMUS CONTRA IOVINIANUM LIB. I: Concedo et nuptias esse donum
Dei, sed inter donum et donum magna distantia est.

ITEM: Tolle ardorem libidinis et non dices melius est nubere. Melius
semper ad comparationem deterioris respicit, non ad simplicitatem
incomparabilis per se bond. Quid agis, apostole? Nosti sermonum
proprietates. Ubi de continentia alloqueris et uirginitate, bonum eat,
inquis, mulierem non tangere; ubi ad nuptias uenis, non dicis, bonum
est, sed melius est nubere quam uri.  Si per se bonae sunt nuptiae,
noli illas incendio comparare, sed simpliciter die, bonum nuptiae est.

IDEM LIB. II: Bonum est homini mulierem non tangere. Non dixit non
habere, sed non tangere, quasi in tactu periculum sit, quasi qui illam
tetigerit non euades, quae pretiosas animas capit. Alligabit quis
ignem in sinu et non comburetur? Aut ambulabit super carbones ignis,
et non ardebit?

IDEM AD PAMMACHIUM: Si dixero melius est uirginem esse quam nuptam,
bono melius praetuli. Si autem alterum gradum fecero, melius est
nubere quam fornicari, malo bonum praetuli. Multa diuersitas est inter
id melius, /459/ quod nuptiis, et quod fornicationi anteponitur.

IDEM CONTRA IOVINIANUM LIB. I: Nolite fraudare inuicem nisi forte ex
consensu ad tempus, ut uacetis orationi. Quale est illud bonum, quod
cum oratione accipere prohibet, et quod orare non permittit? Iubet
idem apostolus alio loco. ut semper oremus. Si ergo semper orandum et
in gratia seruiendum, quare quotienscumque uxori debitum reddo, orare
non possum? Petrus apostolus experimentum habens coniugalium
uinculorum, uide quid doceat. Similiter uiri cohabitantes iuxta
sententiam quasi infirmiori uasculo muliebri tribuentes honorem, et
sicut cohaeredes multiplicis gratiae, ut non impediantur orationes
uestrae. Si abstineamus a coitu, honorem tribuimus uxori; si non
abstineamus, perspicuum est honori contrariam esse contumeliam.

IDEM: Si quis considerat uirginem suam, id est carnem lasciuire, nec
refrenare potest, quod uult faciat; non peccat, si ducat
uxorem. Faciat, inquit, quod uult, non quod debet. Non peccat si
duxerit; non tamen bene facit si duxerit.

ITEM: Igitur qui matrimonio iungit uirginem suam bene facit.
Significantius et proprie supra dixerat, qui ducit uxorem non peccat.
Aliud est non peccare, aliud bene facere. Deolina a malo et fac bonum:
In altero initium, in altero perfectio est. Verum ne in eo quod
dixerit: et qui matrimonio iungit uirginem suam bene facit, aestimet
aliquis obseruationem meam non stare, protinus hoc ipsum extenuat et
obumbrat comparatione melioris et dicit: et qui non iungit, melius
facit.

ITEM: Tantum igitur inter nuptias et uirginitatem quantum inter non
peccare et bene facere.

ITEM: Quae est ista necessitas quae spreto uinculo coniugali
uirginitatis /460/ appetit libertatem? Vae praegnantibus et
nutrientibus in illo die. Non hic damnantur scorta non lupanaria, de
quorum damnatione nulla dubitatio est, sed uteri tumentes et infantium
uagitus et fructus atque opera nuptiarum. Si bonum est sic esse, malum
est sic non esse.

ITEM: Si acceperis uxorem, non peccasti. Aliud est non peccare, aliud
benefacere, et si nupserit uirgo, non peccabit.

IDEM IN APOLOGETICUM AD PAMMACHIUM: Reprehendunt me quidam, quod in
libris quos aduersus Iouinianum scripsi, nimius fuerim in laude
uirginum uel in sugillatione nuptiarum, et aiunt condemnationem esse
matrimonii in tantum pudicitiam praedicare ut nulla posse uideatur
inter uxorem et uirginem comparatio derelinqui. Ergo si bene
problematis memini, inter Iouinianum et nos ista contentio est, quod
ille exaequet uirginitati nuptias, nos subiciamus.

ITEM: Diximus, Si bonum est mulierem non tangere, malum est ergo
tangere. Nihil ergo bono contrarium est nisi malum. Si autem malum est
et ignoscitur, ideo conceditur, ne malo quid deterius fiat etc. Hoc
ideo subiecimus, quia apostolus dixerat: sonum est homini mulierem non
tangere; propter fornicationem autem etc. In quo differunt mea uerba a
sensu apostoli? Nisi forte in eo, quod ille pronuntiat, ego dubito;
ille diffinit, ego sciscitor; ille aperte dicit, bonum est homini
mulierem non tangere. ego timide quaero, si bonum est mulierem non
tangere. Si dubitantis est, non confirmantis.

ITEM: Non dixit, bonum est uxorem non habere, sed bonum est mulierem
non tangere, quasi et in tactu periculum sit, quasi qui illam
tetigerit non euadat. Vides igitur non de coniugibus nos exponere, sed
de coitu simpliciter disputare, quod ad comparationem /461/
uirginitatis et angelicae similitudinis bonum est homini mulierem non
tangere.

ITEM: Quod si cui et asperum et reprehensione dignum uidetur tantam
nos inter uirginitatem et nuptias fecisse distantiam, legat sancti
Ambrosii de uiduis librum, et inueniet ilium inter caetera, quae de
uirginitate et nuptiis disputauit, etiam hoc dixisse. 'Non ergo copula
nuptialis quasi culpa uitanda sed quasi necessitatis sarcina
declinanda est. Lex enim astringit uxorem ut in laboribus et tristitia
filios generet, conuersio eius ad uirum sit, ut ei ipse dominetur.' Et
in alio loco, 'Pretio, inquit, empti estis, nolite fieri serui
hominum.  Videtis quam euidens coniugalis sit definitio seruitutis.'
Et post pusillum: 'Si igitur bonum coningium seruitium, malum quid
est, quando nequeunt se inuicem sanctificare, sed perdere?' Uniuersa
quae nos de uirginitate ac nuptiis lato sermone diffudimus, ille breui
artauit compendio.

ITEM: Tument contra me mariti quare dixerim, Oro te, quale illud bonum
est, quod orare prohibet, quod corpus Christi accipere non permittit?
Iubet idem apostolus alio loco ut semper oremus. Si semper orandum
est, nunquam ergo coniugio seruiendum; quoniam quotienscumque uxori
debitum reddo, orare non possum. Hoc quare dixerim perspicuum est,
quia interpretabar illud apostoli dictum: Dolite fraudare inuicem,
nisi forte ex consensu ad tempus, ut uacetis orationi.

ITEM: Quid est maius, orare an corpus Christi accipere? Utique corpus
Christi. Si per coitum quod minus est impeditur, multo magis quod
maius est. Diximus in eodem uolumine panes propositionis ex lege non
potuisse comedere Dauid et socios eius, nisi se triduo mundos a
mulieribus respondissent; non utique meretricibus, quod damnabatur in
lege, sed ab uxoribus, quibus licito iungebantur.  Populum quoque,
quando accepturus erat legem, tribus diebus iussum /462/ est ab
uxoribus abstineri. Scio Romae hanc esse consuetudinem, ut fideles
semper corpus Christi accipiant, quod nec reprehendo, nec probo.
Unusquisque in suo sensu abundat. Sed istorum conscientiam conuenio,
qui eodem die post coitum communicant et iuxta Persium noctem flumine
purgant, quare ad martyres ire non audent? quare non ingrediuntur
ecclesias? An alius in publico, alius in domo Christus est? Quod in
ecclesia non licet nec domi licet. Nihil a Deo clausum est, et
tenebrae quoque lucent apud eum. Probet se unusquisque et sic ad
corpus Christi accedat ut, dum doleo non communicasse me corpori
Christi, abstineam me paulisper ab uxoris amplexu, ut amori coniugis
amorem Christi praeferam.

ITEM: Veniam et ad illum locum in quo arguor quare dixerim, in die
secundo non additum, sicut in primo et tertio et reliquis, uidit Deus
quia bonum est; statimque subiecerim, nobis intelligentiam dereliquit;
non esse bonum duplicem numerum, qui ab unione diuidat et praefiguret
foedera nuptiarum. Unde et in arca Noe animalia, quaecumque bina
ingrediuntur, immunda sunt. Impar numerus est mundus.

ITEM: Aut reddant aliam probabiliorem causam quare non sit scriptum,
quod a nobis dictum est. Porro si in arca Noe omnia animalia, quae
bina ingrediuntur, immunda sunt, impar numerus mundus est, et hoc
quare scriptum sit, edisserant. Si autem non, quod a me expositum est
uelint nolint suscipiant. Aut profer meliores epulas et me conuiua
utere aut qualicumque nostra cenula contentus esto.  /463/


Q. 136: QUOD DILECTIO PROXIMI OMNEM HOMINEM COMPLECTATUR ET NON.

AUGUSTINUS DE DOCTRINA CHRISTIANA, LIB. I: Omnes autem aeque diligendi
sunt. Sed cum omnibus prodesse non possis, his potissimum consulendum
est qui pro locorum et temporum uel quarumlibet rerum opportunitatibus
constrictius tibi quasi quadam sorte innguntur.

ITEM: Qui se uult diligi, non ut sibi aliquid, sed ut eis qui diligunt
aeternum praemium conferatur, hoc est ipse quem diligunt. Hinc
efficitur ut inimicos etiam diligamus. Non enim eos timemus, quia
nobis quod diligimus auferre non possunt, sed miseramur potius, quia
tanto magis nos oderunt quanto ab illo quem diligimus separati sunt.

ITEM: Utrum ad illa duo praecepta etiam dilectio pertineat angelorum
quaeri potest. Nam quod nullum hominum exceperit qui praecepit ut
proximum diligamus, et dominus ostendit et apostolus Paulus.

ITEM: Duo praecepta protulerat atque in eis pendere totam legem
prophetasque dixerat.

ITEM: Dominus ait: Vade et fac similiter; ut uidelicet esse eum
proximum intelligamus, cui uel exhibendum est officium misericordiae
si indiget, uel exhibendum si indigeret. Ex quo est iam consequens ut
etiam ille a quo nobis hoc uicissim exhibendum est, proximus sit
noster. Proximi enim nomen ad aliquid est, nec quisquam esse proximus
nisi proximo potest.

ITEM: Paulus dicit: Nam non adulterabia; non homicidium facies; non
furaberia; non concupisces, et si quod est aliud mandatum, in hoc
sermone recapitulatur: /464/ diliges proximum tuum tamquam te ipsum.

ITEM: Quisquis ergo arbitratur non de omni homine apostolum
praecepisse, cogitur fateri, quod scelestissimum est, uisum fuisse
apostolo non esse peccatum, si quis aut non christiani aut inlmici
adulterauerit uxorem.

ITEM: Iam uero si uel cui praebendum uel a quo nobis praebendum
officium misericordiae, recte proximus dicitur, manifestum est hoc
praeceptum, quo iubemur diligere proximum, etiam sanctos angelos
contineri, a quibus tanta nobis misericordiae impenduntur officia.

AMBROSIUS SUPER EPISTOLAM PAULI AD ROMANOS: Nemini quicquam debeatis.
Pacem uult nos habere, si fieri potest, cum omnibus; dilectionem uero
cum fratribus.  Qui enim diligit proximum, legem impleuit, legem
Moysi. Nam et nouae legis mandatum est etiam inimicos diligere.
Diliges proximum tuum sicut te ipsum. Hoc scriptum est in Leuitico.

ITEM: Dilectio proximi malum non operatur. Plenitudo enim legis est
dilectio. Malum non operatur, quia bona est dilectio, nec peccari
potest per illam quae legis perfectio est. Sed quia tempore Christi
addi aliquid oportuit, non solum proximos sed inimicos diligi
praecepit. Unde plenitudo legis est dilectio, ut iustitia sit diligere
proximum; abundans uero et perfecta iustitia etiam inimicos diligere.


Q. 137: QUOD SOLA CARITAS VIRTUS DICENDA SIT ET NON.

AUGUSTINUS AD MACEDONIUM IUDICEM: Virtus nihil est aliud quam diligere
quod diligendum est. Id eligere prudentia /465/ est; nullis inde
auerti molestiis, fortitudo est; nullis illecebris, temperantia; nulla
superbia, iustitia.

IDEM DE MORIBUS ECCLESIAE CATHOLICAE: Nihil igitur aliud est optimum
hominis cui haerere beatissimum sit, nisi Deus, cui haerere certe non
ualemus nisi dilectione. Namque illud quod quadripartita dicitur
uirtus, ex ipsius amoris uario quodam affectu ducitur, ut Temperantia
sit amor integrum se praebens ei quod amatur, Fortitudo autem amor
facile tolerans omnia propter id quod amatur; Iustitia, amor soli
amato seruiens, et propterea recte dominans; Prudentia, amor ea quibus
adiuuatur ab eis quibus impeditur sagaciter se legens. Sed hunc amorem
non cuiuslibet sed Dei esse diximus. Definire etiam licet, ut
Temperantiam dicamus esse amorem Deo se integrum incorruptumque
seruantem; Fortitudinem, amorem omnia propter Deum facile perferentem;
Iustitiam, amorem Deo tantum seruientem, et ob hoc bene imperantem
caeteris quae homini subiecta sunt; Prudentiam, amorem Dei bene
discernentem ea quibus adiuuetur in Deum ab his quibus impediri
potest. Quid amplius de moribus disputem? Si enim Deus est summum
bonum, quod negari non potest, sequitur, quoniam summum bonum appetere
est bene uiuere, ut nihil sit aliud bene uiuere quam toto corde Deum
diligere, ut incorruptus in eo amor atque integer custodiatur, quod
est temperantiae; nullis frangatur incommodis, quod est fortitudinis;
nulli alii seruiat, quod est iustitiae; uigilet in discernendis rebus
ne fallacia paulatim dolusue subripiat, quod est prudentiae.

EX LIBRO PROSPERI SENTENTIARUM AUGUSTINI CAP. VIl: Dilectio Dei et
proximi propria et specialis uirtus est piorum atque sanctorum, cum
caeterae uirtutes bonis et malis possint /466/ esse communes.

GREGORIUS SUPER EZECHIELEM HOMILIA XVI: Tres sunt uirtutes sine quibus
is qui operari aliquid potest saluari non potest, uidelicet fides,
spes, caritas.

IDEM IN HOMILIA VIl EVANGELIORUM: Scientia etenim uirtus est,
humilitas etiam custos uirtutis.

ISIDORUS DE SUMMO BONO, LIB. II, CAP. XXXVI: Fides, spes, caritas
summae uirtutes sunt. Nam a quibus habentur, utique ueraciter
habentur. Alias uero uirtutes mediae sunt, quae et ad utilitatem et ad
perniciem possum haberi, si de eis arroganter quisque intumuerit;
utputa doctrine, ieiunium, castitas, scientia siue temporales
diuitiae, de quibus scilicet et bene operari possumus et male.

PAULUS APOSTOLUS IN EPISTOLA I AD CORINTHIOS: Volo autem omnes homines
esse sicut me ipsum: sed unusquisque proprium donum habet ex Deo;
alius quidem sic, alius uero sic. Dico autem non nuptis et uiduis:
bonum est illis, si sic permaneant sic ut et ego; quod si se non
continent, nubant.

TULLIUS DE OFFICIIS LIB. II: Iustitia cum sine prudentia satis habeat
auctoritatis, prudentia sine iustitia nihil ualet ad faciendam fidem.
Quo enim quisque uersutior et callidior, hoc inuidiosior et
suspectior, detracta opinione probitatis. Quamobrem intelligentiae
iustitia coniuncta, quantum uoles, habebit ad faciendam fidem uirium.
Iustitia sine prudentia multum poterit, sine iustitia nil ualebit
prudentia. Sed ne quis sit admiratus cur, quod inter omnes philosophos
constet a meque ipso disputatum saepe sit, qui unam habent omnes
habere uirtutes, nunc ita seiungam, quasi possit quisque, qui non idem
prudens sit, iustus esse: alia est illa cum ueritas ipsa limatur in
disputatione, alla cum ad omnes accommodatur oratio. Quamobrem ut
uulgus, ita nos hoc loco loquimur, ut altos fortes, /467/ alios uiros
bonos, alios prudentes esse dicamus. Popularibus enim uerbis est
agendum et usitatis, cum loquimur.

HIERONYMUS AD FABIOLAM DE MANSIONIBUS FILIORUM ISRAEL: De alia
prouincia ad aliam transeuntes.  Non enim semper uni uirtuti danda est
opera, sed scriptum est: inter se connexae sicut ibunt de uirtute in
uirtutem; quia ita sunt ut qui una caruerit omnibus careat.

EX LIBRO PRIMO DIALOGORUM EIUSDEM CONTRA PELAGIUM: Pelagius: Nullus
ergo sanctorum, quamdiu in isto saeculo est, cunctas potest habere
uirtutes? Hieronymus: Nullus, quia nunc ex parte prophetamus et ex
parte cognoscimus. Neque enim possunt omnino esse in hominibus, quia
non est immortalis filius hominis. Pelagius: Et quomodo legimus qui
unam habuerit omnes habere uirtutes? Hieronymus: Participatione, non
proprietate. Necesse est enim ut singuli excedant in quibusdam; et
tamen hoc ubi scriptum sit nescio. Pelagius: Ignoras hanc
philosophicam esse sententiam? Hieronymus: Sed non apostolorum. Neque
enim curae mihi est, quid Aristoteles, sed quid Paulus doceat.

AUGUSTINUS HIERONYMO, DE SENTENTIA IACOBI APOSTOLI, QUA DICIT:
quicumque totam [egem obseruauerit, offendat autem in uno, factus est
omnium reus. Quomodo intelligendum est obsecro te. Itane qui furtum
fecerit, immo uero qui dixerit diuiti, sede hic, pauperi autem, tu sta
illic, et homicidii et adulterii et sacrilegii reus est?

ITEM: Consequens uidetur (nisi aliquo modo intelligendum ostendatur),
ut qui dixerit diuiti, sede hic, et pauperi, sta illic, huic honorem
ampliorem quam illi deferens, et idolatres et blasphemus et adulter et
homicida et ne (quod longum est), cuncta commemorem, reus omnium
criminum iudicandus sit. Offendens quippe in uno factus est omnium
reus. At enim qui unam uirtutem habet, omnes habet, et qui unam non
habet, /468/ nullam habet; hoc si uerum est, confirmatur ista
sententia. Sed ego eam exponi uolo, non confirmari, quae est per se
ipsam apud nos omnium philosophorum auctoritatibus firmior; et illud
quidem de uirtutibus et uitiis si ueraciter dicitur, non est
consequens ut propter hoc omnia peccata sint paria. Nam illud de
inseparabilitate uirtutum, etsi forsitan fallor, tamen si uerum
memini, omnibus philosophis placuit, qui easdem uirtutes agendae uitae
necessarias esse dixerunt. Hoc autem de parilitate peccatorum soli
Stoici ausi sunt disputare contra omnem sensum generis humani. Quam
eorum uanitatem in Iouiniano illo, qui in hac sententia Stoicus erat,
dilucidissime conuicisti, et praeclarissima disputatione satis
euidenter apparuit non placuisse auctoribus nostris uel ipsi potius,
quae per eos locuta est, ueritati omnia paria esse peccata.

ITEM: Certe hinc persuadent, qui unam uirtutem habuerit, habere omnes,
et omnes deesse cui una defuerit, quod prudentia nec ignaua nec
iniusta nec intemperans potest esse. Nam si aliquid horum defuerit,
prudentia non erit. Porro si prudentia tum erit si et fortis et iusta
et temperans sit, profecto ubi fuerit secum habet caeteras. Sicut
fortitudo imprudens esse non potest uel intemperans uel iniusta, sic
temperantia necesse est ut prudens, fortis et iusta sit; sic iustitia
non est si non sit prudens, fortis, temperans. Ita ubi uera est aliqua
earum et aliae similiter sunt. Ubi autem aliae desunt uera illa non
est, etiamsi aliquo modo similis esse uideatur. Sunt enim, ut scis,
quaedam uitia specie fallaci similia.

ITEM: Catilina, ut de illo scripserunt qui nosse potuerunt, frigus,
sitim, famem ferre poterat, eratque patiens inediae, algoris, uigiliae
supra quam cuiquam credibile est; ac per hoc praeditus fortitudine
uidebatur. Sed haec fortitudo prudens non erat, mala enim pro bonis
eligebat; temperans /469/ non erat, corruptelis enim turpissimis
foedabatur; iustus non erat nam contra patriam coniurauerat, et ideo
nec fortitudo erat, sed duritia sibi, ut stultos falleret, nomen
fortitudinis imponebat. Nam si fortitudo esset, uirtus esset; si autem
uirtus esset, a caeteris uirtutibus tamquam inseparabilibus comitibus
nunquam relinqueretur.  Quapropter cum quaeritur etiam de uitiis,
utrum similiter omnia sint ubi unum erit aut nulla sint ubi unum non
erit, laboriosum est id ostendere, propterea quia uni uirtuti duo
uitia opponi solent, et quod aperte contrarium est et quod specie
similitudinis adumbratur.

ITEM: Cogimur fateri uitia plura esse uirtutibus. Unum aliquando
uitium uitio tollitur.

ITEM: Virtus uero quo una ingressa fuerit, quoniam secum caeteras
ducit, profecto uitia cedent quaecumque inerant. Haec utrum ita se
habeant diligentius inquirendum est. Non enim et ista diuina sententia
est qua dicitur, qui unam uirtutem habuerit, omnes habet, eique nullam
esse, cui una defuerit. Ego uero nescio quemadmodum dicam, non dico
uirum, a quo denominata dicitur uirtus, sed etiam mulierem, quae uiro
suo seruat tori fidem, si hoc faciat propter praeceptum Dei, et quae
primitus sit fidelis, non habere pudicitiam, aut pudicitiam nuilam uel
paruam esse uirtutem.  Scio et maritum qui hoc idem seruat uxori, et
tamen sunt plurimi tales quorum sine aliquo peccato esse neminem
dixerim, et utique illud qualecumque peccatum ex aliquo uitio
uenit. Unde pudicitia coniugalis in uiris feminisque religiosis, cum
procul dubio uirtus sit, non tamen secum habet omnes uirtutes. Nam si
omnes ibi essent, nullum esset uitium, nullum omnino peccatum. Quis
ergo sine aliquo uitio, id est fomite quodam uel quasi radice peccati,
cum clamet qui super pectus domini recumbebat: si dimerimus quia
peccatum non habemus, nos ipeos aeducimus et ueritas in nobis non est?
/470/

ITEM: Scriptum est: in multis offendimus omnes.

ITEM: Caritas de corde puro et conscientia bona et fide non ficta
magna et uera uirtus est, quia ipsa est finis praecepti, merito dicta
fortis sicut mors, quia sicut mors auellit a sensibus carnis animam,
sic caritas a concupiscentiis carnalibus. Cur ergo non dicimus qui
hanc uirtutem habet habere omnes cum plenitudo legis sit caritas?

ITEM: An forte quia plenitudo legis caritas est, qua Deus proximusque
diligitur, in quibus praeceptis caritatis tote lex pendet et
prophetae, merito fit reus omnium, qui contra illam facit in qua
pendent omnia? Nemo autem facit peccatum nisi aduersus illam faciendo,
quia non adulterabis, non homioidium faoies, et si quod est aliud
mandatum, in hoc sermone reeapitulatur: Diliges proximum tuum tamquam
te ipsum. Dilectio proximi malum non operatur. Reus itaque fit omnium
faciendo contra eam in qua pendent omnia.

ORIGENES SUPER EPiSTOLAM PAULI AD ROMANOS, LIB. VIII: Habent enim
zelum Dei, sed non secundum scientiam. Similiter potest dicere
apostolus de aliis quod timorem Dei habeant sed non secundum
scientiam, et de aliis quia caritatem Dei habeant sed non secundum
scientiam. Si enim habeas quis affectum erga Deum, ignores autem quia
caritas patiens debet esse, benigna etc., haec et his similia si in
caritate non habeas, sed in solo affectu diligat Deum, competenter et
ad ipsum dicitur quia caritatem Dei habeas sed non secundum scientiam.


Q. 138: QUOD CARITAS SEMEL HABITA NUNQUAM AMITTATUR ET CONTRA.

SALOMON IN PROVERBIIS, CAP. XVIII: Omni tempore /471/ diligit qui
amicus est, et frater in angustiis comprobatur.

IDEM IN CANTICO CANTICORUM: Aquae multae non potuerunt extinguere
caritatem, nec flumina obruent illam.

PAULUS APOSTOLUS IN EPISTOLA AD ROMANOS: Quis nos separabit a caritate
Dei? tribulatio an angustia etc.

IDEM IN EPISTOLA I AD CORINTHIOS. Caritas nunquam excidit, siue
prophetiae euacuabuntur, siue linguae cessabunt, siue scientia
destruetur.

HIERONYMUS SUPER EPISTOLAM AD CORINTHIOS: Caritas nunquam excidit. Hoc
est ipsa sola permanet in futuro aut certe quae uera est non finitur.

IDEM AD HELIODORUM: Caritas nunquam excidit; haec uiuit semper in
pectore.

IDEM AD RUFINUM: Amicitia quae desinere potest, uera nunquam fuit. In
amico non res quaeritur, sed uoluntas. Amicitia quae finiri potest,
nunquam uera fuit. Magis enim in insidiis nostrorum periclitamur quam
aliorum. Unde dicitur: Etenim homo paois meae, in quo etc. Nonnulli
altioribus gradibus dediti mutant mores, et quos conglutinatos
habebant, postquam ad culmen honoris perueninnt, amicos habere
despiciunt. Amicitia enim uera nulla ui excluditur et nullo tempore
aboletur, et ubicumque se uertit tempus, illa firma perdurat, quia
ueraciter diligit amicum. Quantaslibet ab eo patiatur iniurias,
nullatenus ab amore eius auertitur. Omni tempore diligit qui amicus
est, et frater in angustiis comprobatur.

AUGUSTINUS SUPER PSALMUM XXI: Amate, sed quid ametis uidete. Amor Dei,
amor proximi caritas dicitur; amor huius sseculi, cupiditas.

IDEM LIB. IV DE DOCTRINA CHRISTIANA: Caritatem uoco motum animi ad
fruendum Deo propter ipsum, et se atque proximo propter Deum.
Cupiditatem autem motum animi ad fruendum se et proximo et quolibet
/472/ corpore non propter Deum.

IDEM IN LIB. QUAESTIONUM LXXXIII, CAP. XXXVII: Nihil aliud est amare
quam propter se ipsam rem aliquam appetere.

ITEM: Amor rerum amandarum caritas uel dilectio melius dicitur.

ITEM CAP. XXXVIII: Est autem cupiditas adipiscendi aut obtinendi
temporalia.

IDEM SUPER ILLUM PSALMI VERSICULUM: Voluntarie saorifioabo tibi etc.
Quid offeram nisi quod ait: Saorificium laudis honorifioubit me? Quare
uoluntarie? quia gratis amo quod laudo.  Gratuitum sit quod amatur et
quod laudatur. Quid est gratuitum? Ipse propter se, non propter aliud.
Si enim laudas Deum, ut det tibi aliquid, iam non gratis amas Deum.
Erubesce. Si te uxor tua propter diuitias amaret, et forte tibi
paupertas accideret, de adulterio cogitaret. Cum ergo te a coniuge
gratis amari uis, tu Deum propter aliud amabis? Quod praemium
accepturus es a Deo, o auare? Non tibi terram, sed se ipsum seruat qui
fecit caelum et terram. Voluntarie sacrificabo tibi. Noli ex
necessitate. Si enim propter aliud laudas, ex necessitate laudas. Si
adesset tibi quod amas, non laudares.  Laudas, uerbi gratia, ut tibi
det pecuniam; si haberes aliunde, numquid laudares? Si ergo propter
pecuniam laudas, non uoluntarie sacrificas sed ex necessitate, quia
praeter illum nescio quid aliud amas. Contemne omnia, ipsum attende,
et haec quae dedit propter dantem bona sunt. Nam dat prorsus ista
temporalia, et quibusdam bono eorum, quibusdam malo eorum, secundum
altam profunditatem iudiciorum suorum.  Ipsum autem gratis dilige,
quia melius ab eo non inuenis quod det quam se ipsum, aut si inuenis
melius, hoc pete. Voluntarie sacrificabo tibi, quia gratis. Quid est
gratis? Et confitebor nomini tuo, domine, quaniam bonum est. Nihil
aliud nisi quia bonum est. Numquid ait, quia das mihi aurum? /473/

IDEM DE MORIBUS ECCLESIAE CONTRA MANICHAEOS: Bonorum summa nobis Deus
est, Deus nobis est summum bonum. Neque enim infra remanendum nobis
est neque ultra quaerendum. Alterum enim periculosum, alterum nullum.

ITEM: Sicut scriptum est: quia propter te afficimur tota die. Caritas
non potuit signari expressius quam quod dictum est propter te.

IDEM DE DISCIPLINA ECCLESIASTICA TRACTANS: Habe caritatem et fac
quidquid uis.

IDEM SUPER EPISTOLAM IOHANNIS, SERMONE II: Dilectio sola discernit
inter filios Dei et filios diaboli.

ITEM: Non discernuntur filii Dei a filiis diaboli nisi caritate.

ITEM SERMONE VI: Habere baptismum et malus esse potest; habere
prophetiam et malus esse potest. Accipere sacramentum corporis et
sanguinis domini et malus esse potest. Habere autem caritatem et malus
esse non potest. Quid est ipse spiritus interpellat pro sanctis, nisi
ipsa caritas quae in te per spiritum facta est? Ideo dicit idem
apostolus: Caritas Dei diffusa est in cordibus nostris per spiritum
sanotum, qui datus est nobis.

TULLIUS IN SECUNDO RHETORICAE: Amicitia est uoluntas erga aliquem
bonarum rerum illius ipsius causa, quem diligit, cum eius pari
uoluntate.

IDEM IN LIBRO DE AMICITIA: Praestat amicitia propinquitati quod ex
propinquitate beneuolentia tolli potest, ex amicitia non potest.
Sublata enim beneuolentia amicitiae nomen tollitur, propinquitatis
manet. Quanta autem uis amicitiae sit, ex hoc intelligi maxime potest,
quod ex societate infinita generis humani, quam conciliauit ipsa
natura, ita contracta est res et adducta in angustum, ut omnis caritas
aut inter duos aut inter paucos iungeretur. Est enim amicitia nihil
aliud nisi omnium diuinarum humanarumque rerum cum beneuolentia et
caritate consensio. /474/ Qua quidem haud scio an excepta sapientia
quidquam melius sit hominibus a diis immortalibus datum.

AUGUSTINUS DE TRINITATE TITULO IX: Utrum autem etiam tunc uirtutes
quibus in hac mortalitate bene uiuitur, desinant esse cum ad aeterna
perduxerint nonnulla quaestio est. Quibusdam enim uisum est desituras,
et bonos animos sola beatos esse cognitione, hoc est contemplatione
naturae quae creauit omnes caeteras. Cui regenti esse subditum, si
iustitiae est, immortalis est omnino iustitia nec in illa esse
beatitudine desinet, sed talis ac tanta erit ut perfectior et maior
esse non possit. Fortassis et aliae tres uirtutes, prudentia sine ullo
iam periculo erroris, fortitudo sine molestia tolerandorum malorum,
temperantia sine repugnatione libidinum, erunt in illa felicitate, ut
prudentiae sit nullum bonum Deo praeponere uel aequare, fortitudinis
fortissime cohaerere, temperantiae nullo deflexu noxio delectari. Nunc
autem quod agit iustitia in subueniendo miseris, quod prudentia in
praecauendis insidiis, quod fortitudo in perferendis molestiis, quod
temperantia in coercendis delectationibus prauis non ibi erit ubi
nihil omnino mali erit. Ac per hoc ista uirtutum opera, sicut fides ad
quam referenda sunt, et aliam nunc facinnt trinitatem cum ea
praesentia tenemus, aliam tunc factura sunt cum ea non esse sed fuisse
in memoria reperiemus.

ITEM LIB. XIV: De tribus uirtutibus, prudentia, fortitudine,
temperantia, cum dicitur quod desinant, nonnihil dici uidetur.
Iustitia uero immortalis est.

ITEM: Tullius in hac tantum uita omnes quattuor necessarias dixit esse
uirtutes, nullam uero earum cum ex hac uita migrabimus.

ITEM: Regenti naturae esse subditum si iustitiae /475/ est, immortalis
est iustitia.

IDEM SUPER GENESIM AD LITTERAM: Istae quippe uirtutes quae nunc
propter transigendam istam peregrinationem ualde necessariae sunt, nec
erunt in illa uita propter quam adipiscendam necessariae sunt.

IDEM IN PSALMO XX: Erat tunioa, dicit euangelista, desuper texta. Quae
est ista tunica nisi caritas, quam nemo potest diuidere? Quae est ista
caritas nisi unitas? In ipsa sors mittitur; nemo illam diuidit.
Sacramenta sibi haeretici diuiserunt, caritatem non, et quia diuidere
non potuerunt, recesserunt. Illa autem integra manet; qui habet hanc,
securus est. Nemo illum mouet de ecclesia catholica; et si foris
incipiat habere, intus mittitur quomodo ramus oliuae a columba.

IDEM DE FIDE ET OPERIBUS: Fides gratiae christianae, id est ea quae
per dilectionem operatur, posita in fundamento neminem perire
permittit.

IDEM SUPER ILLUM LOCUM EVANGELII IOHANNIS: Haec mando uobis, ut
diligatis inuicem. Merito itaque magister bonus dilectionem sic saepe
commendat tamquam sola praecipienda sit, sine qua non possunt prodesse
caetera bona, et quae non potest haberi sine caeteris bonis quibus
homo efficitur bonus.

IDEM IN SERMONE II SUPER EPISTOLAM IOHANNIS: Ut sciatis quia unctio
quam accepimus ab eo permanet in nobis. Unctio inuisibilis caritas
illa est quae in quocumque fuerit, tanquam radix illi erit, quamuis
ardente sole arescere non potest.  Omne quod radicatum est, nutritur
calore solis, non arescit.

IDEM IN SERMONE V: Si quis paratus sit mori etiam pro fratribus,
perfecta est in illo caritas. Sed numquid mox ut nascitur, iam prorsum
perfecta est? Ut perficiatur, nascitur. Cum fuerit nata, nutritur; cum
fuerit nutrita, /476/ roboratur. Cum fuerit roborata, perficitur. Cum
ad perfectionem uenerit, quid dicit? Mihi uiuere Christus est, et mori
luorum; optabam dissolui et esse cum Christo.

ITEM SERMONE VIl: Semel ergo breue praeceptum tibi praecipitur;
dilige, et quod uis fac. Radix sit intus dilectionis. Non potest de
ista radice nisi bonum existere.

ITEM SERMONE VIII: Radicata est caritas, securus esto. Nihil mali
procedere potest. Amplius non potuit dilectio commendari quam ut
diceretur Deus: Deus dilectio est, et qui manet in dilectione, in Deo
manet, et Deus in eo. Habitas in Deo, ut continearis; habitat in te
Deus, ut contineat, ne cadas.

ITEM SERMONE IX: Manet in te Deus ut te contineat; manes in Deo ne
cadas, quia de ipsa caritate apostolus dicit: Caritas numquam oadit.
Quomodo cadit quem continet Deus? In hoc perfecta est dilectio Dei in
nobis, ut fiduciam habeamus in die iudicii.

ITEM: Carissimi, etsi cor nostrum non male senserit, fiduciam habemus
ad Deum. Cor non male senserit, quia germana dilectio est in nobis non
ficta, salutem fraternam quaerens, nullum emolumentum exspectans a
fratre nisi salutem ipsius.

ITEM: Quisquis ergo habuerit caritatem fraternam, corque eius
interrogatum sub ius to examine non ei al iud responderit quam
germanam ibi esse radicem caritatis unde boni fructus existant, habet
fiduciam apud Deum.

IDEM IN PSALMO CIII, SUPER ILLUM LOCUM, Qui tegis aquis superiora
eius: In omnibus scripturis supereminentissimum locum caritas obtinet.
Hanc nobiscum non communicant mali. Ipse est enim fons proprius
bonorum, proprius sanctorum, de quo dicitur, Nemo alienus communicet
tibi. Qui sunt /477/ alieni? Omnes qui audiunt, non noui uos.

IDEM AD IULIANUM COMITEM: Caritas quae deseri potest, nunquam uera
fuit.

GREGORIUS MORALIUM LIB. X: Valida est ut mors dilectio, quia nimirum
mentem, quam semel ceperit, a dilectione mundi funditus occidit et
insensibilem contra terrores reddit.

EX LEVITICO: Ignis in altari semper ardebit, quem nutriet sacerdos,
subiciens mane ligna per singulos dies.

ITEM: Ignis est iste perpetnus qui nunquam deficiet de altari.

GREGORIUS LIB. XXV MORALIUM: Altare Dei est cor nostrum, in quo
necesse est ad Deum caritatis flammam indesinenter accendere, cui, ne
in eo caritatis flamma deficiat, tam exempla praecedentium quam sacrae
scripturae testimonia congerere non desistat. Quia enim interna
nouitas nostra ipsa cotidie huius uitae conuersatione ueterascit,
ignis iste nutriendus est.

ITEM: Ignis enim iste in altari domini, id est in corde nostro, citius
extinguitur nisi solerter adhibitis exemplis patrum et dominicis
testimoniis reparetur.

ITEM: Quia uero eadem caritas in cordibus electorum inextinguibilis
manet, apte subditur: ignis est iste perpetuus, qui nunquam defiotet
de attari, quia etiam post hanc uitam eorum mentibus feruor caritatis
accrescit, ut Deus quo magis uisus fuerit, amplius diligatur.

AMBROSIUS IN APOLOGIA DAVID: Paulus merito gloriatur in
infirmitatibus. Sciebat enim uirtutis abundantia plurimos etiam
sanctos sine remedio corruisse.

HIERONYMUS IN EZECHIELE: Non enim ex praeteritis sed ex praesentibus
iudicamur; cauendumque et semper timendum ne ueterem gloriam et
solidam firmitatem /478/ unius horae procella subuertat.

RESPONSIONES PROSPERI AD RUFINUM, CAP. III: A sanctitate ad
immunditiam, a iustitia ad iniquitatem, a fide ad impietatem plerosque
transire non dubium est, et tales ad praedestinationem filiorum Dei
cohaeredum Christi non pertinere certissimum est.

ITEM, CAP. VIl: Ex regeneratis in Christo Iesu quosdam relicta fide et
piis moribus apostatare a Deo et impiam uitam in sua auersione finire
multis, quod dolendum est, probatur exemplis.

GREGORIUS HOMILIA XXXVIII: Tres pater meus sorores habuit, quae
cunctae tres sacrae uirgines fuerunt. Quarum una Tharsilla, alia
Gordiana, alia Emiliana dicebatur. Uno omnes ardore conuersse, uno
eodemque tempore sacratae, sub districtione regulari degentes, in domo
propria socialem uitam ducebant, etc.

ITEM: Gordiana autem oblita dominici timoris, oblita pudoris et
reuerentiae, oblita consecrationis, conductorem agrorum suorum
postmodum maritum duxit.  Ecce omnes tres uno prius ardore conuersae
sunt sed non in uno eodemque studio permanserunt. Quia, iuxta
dominicam uocem multi uocati, pauci uero electi. Haec ergo dixi, ne
quis in bono iam opere positus sibi uires boni operis tribust, ne quis
de propria actione confidat; quia, etsi iam nouit hodie qualis sit,
adhuc cras quid futurus sit nescit. Nemo ergo de suis iam operibus
securus gaudeat, quando adhuc in huius uitae incertitudine qui se
finis sequatur ignorat.

IDEM IN PASTORALI, CAP. III: Dauid factus est in morte uiri crudeliter
rigidus, qui in appetitu feminae eneruiter fluxerat. Quem profecto ab
electorum numero culpa longius raperet, nisi hunc ad ueniam flagella
reuocassent.

IDEM IN HOMILIA ILLIUS LECTIONIS EVANGELICAE, Si quis diligit me,
sermonem meum seruabit etc. Ipse namque spiritus amor est, unde et
Iohannes dicit: Deus caritas /479/ est. Qui ergo mente integra Deum
desiderat, profecto iam habet quem amat. Neque quisquam posset Deum
diligere, si eum quem diligit non haberet. Sed ecce si unusquisque
uestrum requiratur an diligat Deum, respondet: diligo. In ipso autem
lectionis exordio audistis quid ueritas dixerit: si quis diligit
etc. Probatio ergo dilectionis exhibitio est operis. Hinc in epistola
sua idem Iohannes dicit: Qui dicit, quia diligo Deum, et mandata eius
non custodit, mendam est. Vere enim diligimus si mandata eius
seruamus. Nam qui adhuc per illicita desideria defluit profecto Deum
non amat, quia ei in sua uoluntate contradicit.

ITEM: Nunquam amor Dei est otiosus. Operatur etenim magna, si est; si
uero operari renuit, amor non est.

IDEM MORALIUM XXIX: Multos enim uidemus cotidie, quia iustitiae luce
resplendeant et tamen ad finem suum nequitiae obscuritate tenebrantur.

ITEM: Quis discernat uel quis perduret in malo uel quis perseueret in
bono uel quis ab infimis ad summa conuertatur uel quis a summis
reuerberetur ad infima? Latro de patibulo transiuit ad regnum. Iudas
de apostolatus gloria est lapsus in tartarum.

DEUTERONOMIUM, CAP.  LXXXI: Non accipies personam nec munera, quia
munera excaecant oculos sapientum et mutant uerba iustorum.

AUGUSTINUS SUPER EPISTOLAM IOHANNIS, SERMONE II: Qui habent caritatem
nati sunt ex Deo, qui non habent non sunt ex Deo. Quicquid uis habe;
hoc solum non habeas, nihil tibi prodest; alia si non habeas, hoc
habe, et implesti legem. Qui enim diligit alterum, legem impleuit, ait
apostolus, et plenitudo legis caritas.

IDEM IN LIB. DE CARITATE, SUPER HOC CAPUT, Omnis qui natus est ex Deo,
non facit pecoatum, quia semen eius in ipso manet, et non potest
peccare, quia ex Deo natus est: Fortasse /480/ secundum quoddam dixit
peccatum, non secundum omne, et tale peccatum est illud ut, si
quisquam hoc admiserit, confirmet caetera. Si non admiserit, soluat
caetera. Quod est hoc peccatum? facere contra mandatum. Quod est
mandatum? Mandatum nonum do uobis ut diligatis inuicem.

ISIDORUS DE SUMMO BONO, LIB. II, CAP. III: Dilectio Dei morti
comparatur dicente Salomone: Valida est ut mors dileotio; quia sicut
mors uiolenter separat animam a corpore, ita dilectio Dei segregat
hominem a mundano et carnali amore. Qui Dei praecepta contemnit, Deum
non diligit. Neque enim regem diligimus, si odio leges eius habemus.

EX EVANGELIO: Ipse enim Pater amat uos, quia uos me amastis.

ITEM: Tu scis, domine, quia amo te.

ITEM: Si diligeretis me, gauderetis utique quia uado ad Patrem.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM: Si me quaeritis, sinite hos abire, ut
impleretur sermo quem dimit, quia quos dedisti mihi, non perdidi ex
eis quemquam. Cur ergo, si tunc morerentur, perderet eos nisi quia
nondum sic in eum credebant quomodo credunt quicumque non pereunt?

IDEM QUAESTIONUM VETERIS ET NOVAE LEGIS CAP. LXXIII: Etiam Maria,
per quam mysterium gestum est incarnationis, in morte domini
dubitauit, ita ut in resurrectione domini firmaretur. Omnes enim in
morte domini dubitauerunt; et quia omnis ambiguitas resurrectione
domini recessura erat, pertransire dixit gladium.

IDEM IN LIBRO DE CORREPTIONE ET GRATIA: Accepi enim fidem quae per
dilectionem operatur, sed in illa usque in finem perseuerantiam non
accepi.

ITEM: Fides quae per dilectionem operatur profecto aut omnino non
deficit aut, si qui sunt quorum deficit, reparatur antequam uita ista
finiatur, et deleta quae intercurrerat /481/ iniquitate, usque in
finem perseuerantia deputatur. Qui uero perseueraturi non sunt, procul
dubio nec illo tempore quo bene pieque uixerunt, in istorum numero
computandi sunt.

ITEM: Hic si a me quaeritur cur eis Deus perseuerantiam non dederit,
qui eam qua Christiane uiuerent dilectionem dedit, me ignorare
respondeo.

ITEM: Mirandum est quidem multumque mirandum quod filiis suis
quibusdam Deus, quos regenerauit in Christo, quibus fidem, spem,
dilectionem dedit, non dat perseuerantiam, cum filiis alienis scelerum
tantum dimittat atque impertita gratia faciat filios suos.

IDEM IN EODEM: Credendum est quosdam de filiis perditionis non accepto
dono perseuerandi usque in finem uitae, in fide quae per dilectionem
operatur incipere uiuere, et aliquando fideliter ac iuste uiuere, et
postea cadere, neque de hac uita priusquam hoc eis contingat auferri.

ITEM: Iustus si a iustitia sua recesserit, et defunctus in impietate
sua fuerit, in poenas ibit, nec ei sua praeterita iustitia proderit.
Si autem tunc mortuns esset quando iustus erat, tunc requiem
inuenisset.

IDEM IN EODEM: Fecit Deus hominem rectum ab initio humanae creaturae.
Qui ex rectitudine, in qua Deus eum primitus fecit, sua mala uoluntate
decidens prauus effectus est.

ITEM: Si autem iam regeneratus et iustificatus in malam uitam sua
uoluntate relabitur, certe iste non potest dicere, non accepi; quod
acceptam gratiam Dei suo in malum libero amisit arbitrio.

ITEM: An adhuc et iste nolens corripi potest dicere, quid ego feci,
qui non accepi? quem constat accepisse, et sua culpa, quod acceperat,
amisisse? Possum, inquit, possum omnino, quando me arguit quod ex bona
uita in mala mea uoluntate /482/ lapsus sum, dicere adhuc, Quid ego
feci, qui non accept? Accepi enim fidem quae per dilectionem operatur,
sed in illa usque in finem perseuerantiam non accept.

ITEM: Dicit apostolus his qui seoundum propositum uocati sunt.
Propositum autem non suum, sed Dei de quo alibi dicit, ut secundum
electionem propositum Dei maneret. Horum fides quae per dilectionem
operatur, profecto aut omnino non deficit, aut, si qui sunt quorum
deficit, reparatur antequam uita ista finiatur, et delete quae
intercurrerat iniquitate, usque in finem perseuerantia deputatur. Qui
uero perseueraturi non sunt ac sic a fide christiana et conuersatione
lapsuri sunt ut tales eos huius uitae finis inueniat, procul dubio nec
illo tempore quo bene pieque uiuunt, in istorum numero computandi
sunt; et tamen quis eos neget electos, cum credunt et baptizantur et
secundum Deum uiuunt? Plane dicuntur electi a nescientibus quid futuri
sins, non ab illo qui eos nouit non habere perseuerantiam, quae ad
beatam uitam perducit electos.

ITEM: Ex nobis exierunt, sed non erant ex nobis. Filiorum Dei uox est:
Iohannes loquitur, Quod si fuissent ex nobis, permansissent utique
nobisoum.  Quid aliud dicunt nisi, non erant filii, etiam quando erant
in professione et nomine filiorum, non quia iustitiam simulauerunt,
sed quia in ea non permanserunt. Neque enim ait, nam si fuissent ex
nobis, ueram non fictam iustitiam tenuissent utique nobiscum, sed
permansissent utique nobisoum. In bono illos uolebat procul dubio
permanere. Erant itaque in bono, sed in eo non permanserunt.

IDEM DE CIVITATE DEI: Septenarius pro uniuerso saepe ponitur, sicuti
est: septies cadit iustus et resurgit, id est quotienscumque
ceciderit, non peribit; quod non de iniquitatibus sed de
tribulationibus ad humilitatem perducentibus intelligi /483/ uoluit.

IDEM IN HOMILIA XI: Princeps omnium uitiorum, dum uidit Adam ex limo
terrae ad imaginem Dei formatum, pudicitia armatum, temperantia
compositum, caritate splendidum, inuidus hoc hominem terrenum
accepisse, quod ipse, dum esset angelus, per superbiam perdidisset,
primos parentes illis donis ac tantis bonis exspoliauit pariter ac
peremit. Nam cum homini abstulisset fidem, pudicitiam, continentiam,
suo dominio subiugauit.

ITEM: Amissa temperantia intemperans effectus est; perdita caritate
malus inuentus est.

IDEM IN LIBRO DE FIDE AD PETRUM, CUM DE SPIRITIBUS HUMANIS LOQUERETUR,
AIT: Cum ipsi in corporibus sint, non particulatim sunt; sed sicut in
totis corporibus toti, sic in eorumdem corporum partibus toti sunt.
Tamen cogitationum uarietas diuersitatem in eis temporalis mutationis
ostendit, dum modo aliquid nesciunt, modo sciunt, modo uolunt, modo
nolunt, modo sapiunt, modo desipiunt, modo iniqui ex iustis, modo
iusti sunt ex iniquis, modo pietatis illustrantur lumine, modo
deprauantur tenebroso impietatis errore.

HIERONYMUS AD RUSTICUM: lustitia iusti non liberabit eum in qucounque
die peccauerit; et iniquitas iniqui non nocebit ei quaecumque die
conuersus fuerit.  Unumquemque iudicat sicut inuenerit, nec praeterita
considerat sed praesentia, si tantum crimina uetera nouella
conuersione mutentur.

GREGORIUS IN OMELIIS DE ANGELIS: Per prophetam dominus dicit quia
quacumque hora iustus peccauerit, omnes iustitiae eius in obliuione
erunt coram me. Iustus es, iram pertimesce ne corruas.  /484/

IDEM MORALIUM LIB. VIII: Homo conditus, in eo quod ab ingenita standi
soliditate uoluntatis pedem ad culpam mouit, a dilectione conditoris
in semetipso protinus cecidit.


Q. 139: QUOD BONAM VOLUNTATEM NOSTRAM GRATIA DEI NON PRAECEDAT
        ET CONTRA.

CHRYSOSTOMUS IN EPISTOLA PAULI AD HEBRAEOS, SERMONE XII: Si enim
uoluerimus stare firmi et immobiles, non commouebimur. Quid ergo?
nihil Dei? Omnia quidem Dei sunt, sed non ita ut liberum arbitrium
laedatur. Si igitur Dei sunt, inquit, omnia, quid nos culpat?
Propterea dixi, ut liberum arbitrium nostrum non laedatur. Oportet
quippe nos eligere primum quae bona sunt; et tunc ipse quae ab ipso
sunt introducit. Non antecedit nostras uoluntates, ne laedatur nostrum
arbitrium. Cum autem nos elegerimus, multam tunc introducit
auxiliationem.  Quomodo inquit Paulus, neque uotentis neque ourrentis,
sed miserentis est Dei? Primum quidem non sicut propriam sententiam
introduxit, sed ueluti ex his quae preposita erant hoc collegit. Dixit
enim, scriptum est: Miserebor oui miserebor. Et igitur neque uotentis
neque ourrentis, sed miserentis. Secundo autem illud dicendum est,
quia cuius est amplius, totum eius esse dixit. Nostrum enim eligere
tantum est et uelle, Dei autem efficere et ad perfectionem perducere;
quia ergo illius est amplius, eius dixit esse uniuersum. Verbi gratia,
Videmus domum aedificatam et dicimus quia totum artificis est, et
tamen non omne opus eius est sed etiam operariorum et qui materiam
tribuit. Et in multitudine ubi plurimi sunt, omnes esse dicimus; ubi
pauci, nullum.

EX EVANGELIO VERITAS DICIT: /485/ Non uos me elegistis, sed ego elegi
uos.

AUGUSTINUS AD IULIANAM: Hec sane paruus est error illorum qui putant
ex nobis ipsis nos habere si quid iustitiae in nobis est, scilicet
diffinientes tantummodo esse Dei gratiam et adintorium, ut iuste
uiuamus. Ad habendam uero bonam uoluntatem, ubi est hoc ipsum quod
iuste uiuimus, nolunt nos diuinitus adinuari, sed nos ipsos dicunt
arbitrio proprio nobis ad ista sufficere. Non nobis uideatur error
iste mediocris. Proprium quippe arbitrium nisi Dei gratia inuetur, nec
ipsa bona uoluntas esse in homine potest. Deus est enim, inquit
apostolus, qui operatur in nobis et uelle et operari pro bona
uoluntate.

EX DECRETIS CAELESTINI PAPAE: Quod ita Deus in cordibus hominum atque
in ipso libero operetur arbitrio, ut sancta cogitatio, pium consilium
omnisque motus bonae uoluntatis ex Deo sit, sine quo nihil boni
possumus.

AUGUSTINUS DE BAPTISMO PARVULORUM, LIB. I: Nolunt homines facere quod
iustum est, siue quia latet an iustum sit siue quia non delectat.
Tanto enim quidque uehementius uolumus quanto certius quam bonum sit
nouimus eoque delectamur ardentius. Ut autem innotescat quod latebat
et suaue fiat quod non delectabat, gratia Dei est, quae hominum
adinuat uoluntates; quia non ut adiuuentur in ipsis itidem causa est,
non in Deo, siue damnandi praedestinati sint propter iniquitatem
superbiae siue contra ipsam suam superbiam indicandi ut eruditi filii
sint misericordiae. Nullius proinde culpae humanae in Deum referas
causam; uitiorum namque omnium humanorum causa superbia est. Ad hanc
conuincendam atque auferendam Deus humilis descendit.

ITEM: Tanto autem magis delectat opus bonum, quanto magis diligitur
Deus, summum bonum, et auctor qualiumcumque bonorum omnium. Ut autem
/486/ diligatur Deus, caritas eius diffusa est in cordibus nostris,
non per nos, sed per spiritum sanotum qui datus est nobis. Sed
laborant homines inuenire in nostra uoluntate quid boni sit nostrum,
quod nobis non sit ex Deo; et quomodo inueniri possit ignoro.
Quapropter nisi obtineamus non solum uoluntatis arbitrium, quod huc
atque illuc liberum flectitur, sed etiam uoluntatem bonam nisi ex Deo
nobis esse non posse, nescio quomodo defendamus quod dictum est: Quid
enim habes, quad non acoapisti? Nam si nobis libera quaedam uoluntas
ex Deo est, quae adhuc potest esse uel bona uel mala, bona uero
uoluntas ex nobis est, melius est quod a nobis quam quod ab illo est.

IDEM IN ENCHIRIDION: Ne quisquam, etsi non de operibus, de ipso
glorietur libero uoluntatis arbitrio tamquam ab ipso incipiat meritum,
audiat eumdem gratiae praeconem dicentem: Deus est enim qui operatur
in nobis et uelle et operari pro bona uoluntate. Praecedit enim bona
uoluntas hominis multa Dei dona, sed non omnia; quae autem non
praecedit (ipsa, in eis est et ipsa>. Nam utrumque legitur: et
misericordia eius praeueniet me, et misericordia eius subsequetur me.
Nolentem praeuenit ut uelit, uolentem subsequitur ne frustra uelit.

IDEM DE CORREPTIONE ET GRATIA: Gratia uero Dei semper est bona; et per
hanc fit ut sit homo uoluntatis bonae, qui prius fuit malae.

ITEM: Non enim homo sic gratiam suscipit ut propriam perdat
uoluntatem.  Tamen ne ipsa uoluntas sine gratia Dei putetur boni
aliquid posse, subiecit: non ego autem, sed gratia Dei mecum, id est,
non solus ac per hoc nec gratia Dei sola nec ipse solus.  /487/


Q. 140: QUOD LEGIS PRAECEPTA NON PERFECTA SINT SICUT SUNT EUANGELII
        ET CONTRA.

EX EVANGELIO SECUNDUM MATTHAEUM: Nisi abundauerit iustitia uestra,
etc.

ITEM: Audistis, quia dictum est antiquis, etc.

PAULUS IN EPISTOLA AD HEBRAEOS: Reprobatio quidem fit praecedentis
mandati propter infirmitatem eius et inutilitatem. Nihil enim ad
perfectum adduxit lex. Introductio uero melioris spei, per quam
proximamus ad Deum.

EX EVANGELIO SECUNDUM LUCAM: Magister, quid faciendo uitam aeternam
possidebo? At ille dixit: In lege quid scriptum est? quomodo legis?
Ille respondit: Diliges dominum Deum tuum, etc., et proximum tnum
sicut te ipsum. Dixitque illi: Recte respondisti; hoc fac et uiues.

PAULUS IN EPISTOLA AD ROMANOS: Qui enim diligit proximum, legem
impleuit. Nam non adulterabis, etc.; et si quod est aliud mandatum,
etc. Plenitudo ergo legis est dilectio.


Q. 141: QUOD OPERA MISERICORDIAE NON PROSINT INFIDELIBUS ET CONTRA.

AUGUSTINUS DE TRINITATE, LIB. Xll: Opera misericordiae nihil prosunt
paganis siue Iudaeis siue haereticis uel schismaticis.

IDEM IN LIBRO SENTENTIARUM PROSPERI: Omnis infidelium uita peccatum
est, et nihil est bonum sine summo bono. Ubi enim deest agnitio
aeternae et incommutabilis ueritatis, falsa uirtus est etiam in
optimis /488/ moribus.

IDEM IN TRACTATU XX EVANGELII SECUNDUM IOHANNEM: Sunt opera quae
uidentur bona sine fide Christi, et non sunt bona quia non referuntur
ad eum finem ex quo sunt bona: Finis enim legis Christus ad iustitiam
omni credenti. Ideo noluit discernere ab opere fidem, sed ipsam fidem
dixit esse opus. Ipsa est enim fides quae per dilectionem operatur.
Nec dixit, hoc est opus uestrum, sed hoc est opus Dei, ut credatis in
eum quem misit ille, ut qui gloriatur, in domino glorietur.

HIERONYMUS IN SEGUNDO CONTRA IOVINIANUM: Cornelius centurio ut
spiritum sanctum acciperet ante baptisma elemosinis meruit crebrisque
ieiuniis.

IDEM AD HELIODORUM: Non facit ecclesiastica dignitas Christianum.
Cornelius centurio adhuc ethnicus dono sancti spiritus mundatur.

GREGORIUS IN EXTREMA PARTE EZECHIELIS, HOMILIA VIl: Non enim
uirtutibus ad fidem sed fide pertingitur ad uirtutes. Cornelius enim
centurio, cuius elemosinae ante baptismum angelo teste laudatae sunt,
non operibus uenit ad fidem sed fide uenit ad opera. Nam ei per
angelum dicitur: Orationes tuae et elemosinae adscenderunt in
conspectu Dei.  Si enim Deo uero et ante baptisma non crediderat, quem
orabat? Vel quomodo hunc Deus exaudierat, si non ab ipso se in bonds
perfici petebat? Sciebat igitur creatorem omnium Deum sed quia eius
filius incarnatus esset, ignorabat. Non enim poterat bona agere nisi
ante credidisset. Scriptum namque est: Sine fide impossibile est
placere Deo. Fidem ergo habuit cuius orationes et elemosinae placere
Deo poterant. Bona autem actione promeruit ut Deum perfecte
cognosceret et incarnationis eius mysterium crederet, quatenus ad
sacramenta baptismatis perueniret. Per fidem ergo uenit ad opera sed
opere est solidatus in fide.

IOHANNES CHRYSOSTOMUS SUPER MATTHAEUM: Audi mysterium quod Petrus apud
Clementem exposuit. Si fidelis fecerit /489/ opus bonum, et hic ei
prodest, liberans eum a malis et in illo saeculo ad percipiendum
regnum caeleste. Si autem infidelis fecerit opus bonum, hic ei prodest
opus ipsius, et hic ei reddit Deus pro opere quo. In illo autem
sseculo nihil ei prodest opus ipsius. Nec enim collocatur inter
caeteros fideles propter opus snum, et iuste quia natural) bono motus
fecit bonum, non propter Deum. Ideo in corpus snum recepit mercedem
corporis, non in anima sua.


Q. 142: QUOD OPERA FACTORUM NON IUSTIFICENT HOMINEM ET CONTRA.

PAULUS APOSTOLUS IN EPISTOLA AD ROMANOS: Ut sit ipse iustus et
iustificans eum qui est ex fide Iesu Christi. Ubi est ergo gloriatio
tua? Exclusa est. Per quam legem? Factorum? Non. Sed per legem
fidei. Arbitramur enim hominem iustificari per fidem sine operibus
legis.

ITEM: Si enim Abraham ex operibus legis iustificatus est, habet
gloriam, sed non apud Deum. Quid enim dicit scriptura?  Credidit
Abraham Deo, et reputatum est ei ad iustitiam. Ei autem qui operatur,
merces non imputatur secundum gratiam, sed secundum debitum.  Ei uero
qui non operatur, credenti autem in eum qui iustificat impium,
deputatur fides eius ad iustitiam secundum propositum gratiae Dei.

IDEM POST ALIQUA: Nemini quidquam debeatis, nisi ut inuicem diligatis;
qui enim diligit proximum, legem impleuit. Nam non adulterabis, non
occides, non furaberis, non falsum testimonium dices, non concupisces,
et si quod est aliud mandatum, in hoc uerbo instauratur: Diliges
proximum tuum sicut te ipsum; dilectio proximi malum non operatur.
Plenitudo ergo legis est dilectio.

ITEM: Corde creditur ad iustitiam, ore autem confessio /490/ fit ad
salutem.

AMBROSIUS SUPER EANDEM EPISTOLAM: Sine paenitentia enim sunt dona et
uocatio Dei. Verum est, quia gratia Dei non quaerit gemitum aut
planctum aut opus aliquod nisi solam cordis confessionem.

VERITAS IN EVANGELIO: Date elemosinam, et omnia munda sunt uobis.

IOHANNES CHRYSOSTOMUS SUPER MATTHAEUM: Voluntas apud Deum remuneratur,
non opus, quia uoluntas ex arbitrio nostro procedit, opus autem per
Dei gratiam consummatur.

AUGUSTINUS IN SERMONE PRIMAE DOMINICAE QUADRAGESIMAE: Sed cum de
elemosinis loquimur, non conturbetur angusta paupertas. Omnia enim
compleuit qui quicquid potuit fecit, quia uoluntas perfecta faciendi
reputabitur pro opere facti. Sed hoc ille implere potuit qui omnem
pauperem quasi se ipsum considerare uoluerit, si ipse in tali
necessitate esset. Hoc qui fecerit noui et ueteris testamenti
praecepta compleuit, implens illud euangelicum: Omnia quae uultis ut
faciant uobis homines, et uos facite illis.

IDEM SUPER PSALMUM XXXI: Apostolus cum commendaret iustitiam quae ex
fide est aduersus eos qui gloriantur de iustitia quae est ex operibus,
ait: si enim Abraham em operibus iustificatus eBt, habet gloriam, sed
non a Deo. Inuenis multos paganos propterea nolle fieri Christianos
quia quasi sufficiunt sibi de bona uita sua.

ITEM: Unde dicit scriptura iustificatum Abraham? Credidit Abraham Deo,
et reputatum est ei ad iustitiam. Vides ergo quia ex fide, non ex
operibus iustificatus est. Faciam ergo quicquid uoluero quia, etsi
bona opera non habuero et tantum credidero in Deum, deputatur mihi ad
iustitiam. Respondeo /491/ ergo tamquam contra apostolum de ipso
Abraham, quod inuenimus in epistola alterius apostoli qui uolebat
corrigere homines qui male intellexerant istum apostolum. Iacobus
enim, contra eos qui nolebant bene operari de sola fide praesumentes,
ipsius Abrahae opera commendauit cuius Paulus fidem praetulit. Dicit
autem opus omnibus notum, Abraham filium suum immolandum Deo obtulit.
Laudo fructum boni operis, sed in fide agnosco radicem. Si autem hoc
praeter rectam fidem faceret nihil illi prodesset qualecumque opus
esset.

IDEM AD ARMENTARIUM ET PAULINAM: Iusta uero uita, cum uolumus, adest,
quia eam ipsam plene uelle iustitia est, nec plus aliquid perficienda
iustitia quam perfectam uoluntatem requirit. Vide si labor est ubi
uelle satis est. Unde dictum est: pax in terra hominibus bonae
uoluntatis. Ubi pax, ibi requies; ubi requies, ibi finis appetendi et
nulla causa laborandi.

IDEM AD DEOGRATIAS PRESBYTERUM: De eo quod scriptum est, in qua
mensura mensi fueritis, remetietur uobis. Unde hoc dixerit Christus
paulo superius satis elucet. Nolite, inquit, iudicare ut non
iudicemini. In quo enim iudicaueritis indicio, iudicabimini. Numquid
si iniquo iudicio iudicabunt, iniquo iudicabuntur? Absit. Sed ita
dictum est tamquam diceretur, In qua uoluntate bene feceritis uel
male, in ipsa liberabimini uel puniemini.  In uoluntate quippe propria
metietur bonus homo bona facta, et in ea metietur ei beatitudo.
Itemque in uoluntate propria metietur malus homo mala opera, et in
eadem metietur ei miseria. Quoniam ubi unusquisque bonus est, cum bene
uult, ibi etiam malus, cum male uult.  Ac per hoc ibi etiam fit beatus
uel miser, hoc est in ipso suae uoluntatis affectu, quae omnium
factorum meritorumque mensura est. Ex qualitatibus quippe uoluntatum,
non ex temporum spatiis recte facta siue peccata metimur. In eadem
igitur /492/ mensura quamuis non aeternorum malefactorum aeterna
supplicia remetinntur ut, quia aeternam uoluit habere peccati
perfruitionem, aeternam inueniat uindictae seueritatem.

IN LIBRO XX DE CIVITATE DEI: In cogitationibus enim, sicut scriptum
est, impii interrogatio erit. Et apostolus: Cogitationibus, inquit,
accusantibus uel etiam excusantibus in die, qua iudicabit Deus occulta
hominum.

IDEM IN PSALMO CXVIII: Omnia opera uel bona uel mala a cogitatione
procedunt. In cogitatione quisque innocens, in cogitatione reus est;
propter quod scriptum est: Cogitatio sancta seruabit te. Et alibi: In
cogitationibus impii interrogatio erit. Et apostolus: Cogitationibus,
ait, accusantibus, etc.

IDEM IN EPISTOLA IOHANNIS, SERMONE X: Fides sine operibus non saluat.
Opus autem fidei ipsa dilectio est dicente apostolo: Est fidea quae
per dilectionem operatur.

AMBROSIUS DE PAENITENTIA, LIB. I: Habet qui credit suam gratiam; habet
alteram si fides eius passionibus coronetur. Neque enim priusquam
pateretur Petrus sine gratia fuit, sed ubi passus est acquisiuit
alteram.

HIERONYMUS AD PAULINUM: Paulus nouissimus in ordine, primus in meritis
est, quia plus omnibus laborauit.


Q. 143: QUOD PECCATUM ACTUS SIT NON RES ET CONTRA.

AUGUSTINUS AD EUTROPIUM ET IACOBUM, EPISCOPOS, CONTRA OBIECTIONES
CAESTII DE PERFECTIONE IUSTITIAE HOMINIS: Quaerendum est quid est
peccatum, actus an res. Si res est, ut auctorem habeat necesse est; et
si auctorem habere dicitur, iam alter praeter Deum rei alicuius auctor
induci uidebitur. Respondemus peccatum quidem actum dici et esse,
/493/ non rem. Sed etiam in corpore claudicatio eadem ratione actus
est, non res, quoniam res pes ipse uel corpus uel homo est qui pede
uitiato claudicat.

ITEM: Ipsum sane uitium quo claudicat homo, nec pes est nec corpus nec
ipsa claudicatio, quae utique non est quando non ambulat, cum tamen
insit uitium quo fit claudicatio, quando ambulat. Quaerat ergo quod ei
uitio nomen imponat, utrum rem uelit dicere an actum, an rei potius
qualitatem malam qua deformis actus existat. Sic et in interiore
homine animus res est, rapina actus, auaritia uitium est, id est
qualitas secundum quam malus est animus etiam quando nihil agit.

ITEM: Miror quod ausus est ponere testimonium, ubi dictum est:
abstinens se ab omni re mala, cum hoc ab omni peccato uellet
intelligi, cum superius dixerit peccatum actum esse, non rem.
Reminiscatur ergo quia si actus sit, res potest dici.

IDEM DE NATURA ET GRATIA: Audis confitentem, quid desideras
disputantem? Sana, inquit, animam meam. Ab illo quaere unde uitiatum
sit quod sanari rogat. Et audi quod sequitur: Quaniam peccaui tibi.
Hunc iste interroget, O tu qui clamas, sana animam meam, quaniam
peccaui tibi, quid est peccatum? Substantia aliqua an omnino
substantia carens?  Nomen, quo[d] non res, non existentia, non corpus
aliquod, sed tantum perperam facti actus exprimitur? Respondet ille,
ita est ut dicis. Non est peccatum aliqua substantia, sed tantum hoc
nomine perperam facti actus exprimitur. Et contra iste, Quomodo potuit
uiolare animam tuam quod substantia caret? Nonne attenditur, ut alia
omittam, etiam non manducare non esse substantiam? A substantia quippe
receditur, quoniam cibus substantia est; sed abstinere a cibo non est
substantia et tamen substantia corporis, si omnino abstinetur a cibo,
ita languescit, debilitatur ac frangitur ut, si aliquo modo perduret
in uita, uix possit ad eumdem cibum reuocari unde abstinendo uitiata
est. Sic non est substantia /494/ peccatum; sed substantia est Deus
summa, a quo per inobedientiam recedendo audis quamadmodum dicat:
Percussus sum ut faenum et aruit cor meum, quoniam oblitus sum
comedere panem meum.

SENECA IN PROVERBIIS SUIS: Omne peccatum actio est. Omnis autem actio
uoluntaria est, tam honesta quam turpis. Omne ergo peccatum
uoluntarium est. Omitte excusationem, nemo peccat inuitus.

EX SCRIPTIS HIERONYMI, SENTENTIAE IPSIUS VIDUALES VEL MONACHILES: Omne
peccatum actio est. Actio autem omnis uoluntaria est, tam honesta quam
turpis.  Ergo uoluntarium est omne peccatum. Tollite excusationes,
nemo peccat inuitus.

ITEM: Duo sunt genera peccatorum; alterum quod ex proposito, alterum
quod ex negligentia pendet.

ITEM: Plerique metu non innocentia cessant. Hi enim timidi non
innocentes sunt.

AUGUSTINUS AD OROSIUM IN LIBRO PER DIALOGUM QUI DICITUR UNDE MALUM:
Discutiendum est quid est malefacere.

ITEM: Fortassis ergo libido in adulterio malum est. Nam ut intelligas
libidinem in adulterio malum esse, si cui etiam non contingat facultas
concumbendi cum uxore aliena, planum tamen aliquo modo sit id eum
cupere et, si potestas daretur, esse facturum, non minus reus est quam
si in ipso facto deprehenderetur. Orosius: Nihil est omnino
manifestius. Clarum est enim iam nihil aliud quam libidinem in toto
malefaciendi genere dominari. Augustinus: Scisne istam libidinem alio
nomine cupiditatem uocari? Orosius: Scio.

IDEM DE FIDE ET OPERIBUS: Si uirgo nesciens uiro nupserit alieno, si
semper nesciat, numquam ex hoc erit adultera.

IDEM IN LIB. I DE CIVITATE DEI: Lucretiam certe matronam nobilem
ueteremque Romanam pudicitiae magnis efferunt laudibus. Huius corpore
cum /495/ uiolenter oppresso Tarquinii regis filius libidinose potitus
esset, illa scelus improbissimi iuuenis marito Collatino et propinquo
Bruto uiris clarissimis et fortissimis indicauit eosque ad uindictam
constrinxit. Deinde foedi in se commissi aegra atque impatiens se
peremit. Quid dicemus? Adultera haec an casta indicanda est? Egregie
quidam ex hoc ueraciterque declamans ait, Mirabile dictu, duo fuerunt
et adulterium unus admisit. Splendide atque uerissime. Intuens enim in
duum corporum commixtione unius iniquissimam cupiditatem, alterius
castissimam uoluntatem, et non quid coninnctione membrorum sed quid
animorum diuersitate ageretur attendens: Duo, inquit, fuerunt, et
adulterium unus admisit. Puduit eam turpitudinis alienae in se
commissae etiamsi non secum, et Romana mulier laudis auida nimium
uerita est ne putaretur quod uiolenter est passa cum uiueret, libenter
passa si uiueret.

IDEM LIB. III DE DOCTRINA CHRISTIANA: Non praecipit scriptura nisi
caritatem, nec culpat nisi cupiditatem. Caritatem uoco motum animi ad
fruendum Deo propter ipsum, et se atque proximo propter Deum.
Cupiditatem autem motum animi ad fruendum se et proximo et quolibet
corpore non propter Deum. Quod autem agit indomita cupiditas ad
corrumpendum animum et corpus snum, flagitium uocatur. Quod autem agit
ut alteri noceat, facinus dicitur. Et haec sunt duo genera omnium
peccatorum.

IDEM SUPER EPISTOLAM IOHANNIS: Non discernuntur filii Dei a filiis
diaboli nisi caritate.

ITEM: Alia si non habeas, hoc habe, et implesti legem.

IDEM DE BONO CONIUGALI: Continentia non corporis sed animae uirtus
est. Virtutes autem animi etc. : [Require retro.]

HIERONYMUS ADVERSUS HELVIDIUM: Quae non est nupta cogitat quae sunt
domini, ut sit sancta corpore et spiritu. Virginis diffinitio sanctam
esse corpore dicit et spiritu, quia nihil prosit carnem habere
uirginem /496/ si mente quis nupserit.

IDEM SUPER EPISTOLAM AD ROMANOS, LIB. I: Fieri non potest ut, nisi
quis moechetur prius in corde, moechari possit in corpore.

AMBROSIUS DE LAPSU VIRGINIS CONSECRATAE: Reuera non potest caro ante
corrumpi, nisi mens fuerit ante corrupta.

AUGUSTINUS SUPER EPISTOLAM IOHANNIS: Non quid faciat homo
consiterantum est set quo animo. In eotem facto inuenimus Deum patrem
in quo inuenimus Iudam. Facta est traditio a patre, facta est a filio,
facta est a Iuda. Diuersa intentio diuerse facta fecit. Cum sit una
res, ex diuersis intentionibus eam si metiamur, unum amandum est,
alterum damnandum.

ITEM: Sola beneuolentia sufficit amanti etsi non sit quod praestemus.

IDEM IN LIB. QUAESTIONUM VET. ET NOV. LEGIS: Nulla natura probatur
malum; uoluntas autem est.

ITEM, CAP. III: Aliquos scimus subito dementes, quosdam et occidisse;
captos autem et in iudiciis oblatos, minime reos factos, eo quod non
uoluntate sed impellente ui nescio qua haec gesserint nescientes.
Quomodo enim reus constituitur, qui nescit quid fecerit? Ita et
diabolus si bonum nescit, quare damnandus censetur qui non facit quod
nescit?

ITEM, CAP. XCII: Non omnis ignorans immunis a poena est. Hic enim qui
potuit discere et non dedit operam, reum se fecit.

ISIDORUS IN SYNONYMIS, LIB. II: Non potest corpus corrumpi, nisi
prius corruptus animus fuerit.

ITEM: Munda a contagione animi caro non peccat.

IOHANNES CHRYSOSTOMUS SUPER MATTHAEUM: Voluntas apud Deum remuneratur,
non opus. Quia uoluntas ex arbitrio nostro procedit, opus autem per
Dei gratiam consummatur.  /497/


Q. 144: QUOD PECCATOR SIT ILLE TANTUM QUI ASSIDUUS EST IN PECCATIS
        ET CONTRA.

ORIGENES IN EPISTOLA PAULI AD ROMANOS, LIB. V: Cum dicat quia ompes
peccauerunt, aliud est peccasse, aliud peccatorem esse. Peccator
dicitur qui in consuetudinem ac studium peccandi uenit, sicut iustus
non is qui semel aut bis aliquid iustitiae fecerit, sed qui in usu et
consuetudine iustitiam habet. Nam si qui in caeteris fere omnibus
iniustus sit, semel aut bis aliquid iusti operis fecerit, iuste egisse
dicetur, ita et iustus peccasse quidem dicetur, si aliquid commiserit
aliquando quod non licet, non tamen ex hoc peccator appellabitur qui
peccandi usum non tenet. Sicut et medicus dicitur qui usum ac studium
ac disciplinam habet medendi. Omnes potest fieri ut peccauerint
etiamsi sancti fuerint, quia nemo mundus a sorde, nec si unius diei
fuerit uita eius.

ARISTOTELES IN TRACTATU QUALITATIS: Differt autem habitus a
dispositione quod permanentior et diuturnior est. Tales uero sunt
scientiae et uirtutes. Scientia enim uidetur permanentium et eorum
quae difficile mouentur, ut si perfecte quis uel mediocriter scientiam
sumat, nisi forte grandis permutatio facta sit uel ab aegritudine uel
ab aliquo huiusmodi. Similiter autem et uirtus ut iustitia uel
castitas et singula talium non uidentur facile posse mouer neque
permutari.

BOETHIUS IN COMMENTO SUPER HUNC LOCUM: Virtus enim nisi difficile
mutabilis non est. Neque enim qui semel iuste iudicat iustus est,
neque qui semel adulterium facit est adulter, sed cum ista uoluntas
cogitatioque /498/ permanserit. Aristoteles enim uirtutes non putat
scientias, ut Socrates.

IDEM IN LIBRO DIVISIONUM: Ut in se ipsa diuisio sicut terminus
conuertatur. Conuertitur enim terminus sic: uirtus est mentis habitue
optimus; rursus, habitus mentis optimus uirtus est.

ITEM IDEM IN SECUNDO TOPICORUM: Sit quaestio an uirtus mentis bene
constitutae sit habitus. Quaestio de diffinitione etc.

AMBROSIUS DE PAENITENTIA LIB. I: Et dominus quidem uenit ad
peccatorem, cum peccatum ipse non haberet, et baptizari uoluit cui
mundari necesse non erat.

AUGUSTINUS SUPER IOHANNEM: Serous autem non manes in domo in aeternum.
Aliud est peccare, aliud esse seruum peccati. Nemo enim potest non
esse peccator. Peccator in peccato, hoc est seruum esse peccati.

IDEM AD PAULUM: Quaeritur utrum debeat homo sine peccato esse. Si
debet, et potest, quia si non potest, non debet; et si non debet esse
sine peccato, debet esse cum peccato, et iam peccatum non erit. Quod
si absurdum est, confiteri necesse est hominem sine peccato debere
esse; et constat illum non aliud debere quam potest.

ITEM: Per arbitrii libertatem factum est, ut esset homo cum peccato.
Sed iam poenalis uitiositas subsecuta ex libertate fecit necessitatem.
Unde et ad dominum fides clamat; De necessitatibus educ me, domine.

IDEM IN SERMONE I EPISTOLAE IOHANNIS: Non potest homo, quamdiu carnem
portat, non habere uel leuia peccata. Sed ista leuia nolite
contemnere.  Leuia multa faciunt unum grande. Multae guttae implent
flumen.


Q. 145: QUOD ALIQUANDO PECCAMUS NOLENTES ET CONTRA.

PAULUS APOSTOLUS IN EPISTOLA AD ROMANOS: Non enim quod uolo bonum, hoc
ago, sed quod odi malum, hoc facio. Si autem quod nolo, illud facio,
consentio legi, quoniam bona est, etc.

ISIDORUS DE SUMMO BONO, LIB.  II, CAP. XXII: Plerique non uoluntate
sed sola necessitate peccant pertimescentes temporalem inopiam et dum
praesentis saeculi necessitatem refugiunt, a futuris bonis priuantur.

EX SCRIPTIS HIERONYMI, SENTENTIAE IPSIUS VIDUALES VEL MONACHILES: Omne
peccatum actio est. Actio autem omnis uoluntaria est etc. [Require
retro.]

AUGUSTINUS DE VERA RELIGIONE: Nunc usque adeo peccatum uoluntarium
malum est, ut nullo modo sit peccatum si non sit uoluntarium; et hoc
quidem ita manifestum est ut nulla hinc doctorum paucitas, nulla
indoctorum turba dissentiat. Quare aut negandum est peccatum committi,
aut fatendum est uoluntate committi.

ITEM: Voluntate ergo peccatur, et quoniam peccari non est dubium, ne
hoc quidem dubitandum uideo habere animas liberum uoluntatis
arbitrium.  Tales enim seruos suos meliores esse Deus iudicauit, si ei
seruirent liberaliter. Quod nullo modo fieri posset si non uoluntate
sed necessitate seruirent. Liberaliter igitur Deo seruiunt, neque hoc
Deo sed ipsis prodest.

IDEM HOC IPSUM RURSUM LIBRO I RETRACTATIONUM COMMEMORANS ET RETRACTANS
AIT: "Usque adeo," inquam, "peccatum uoluntarium malum est, ut nullo
modo sit peccatum, si non sit uoluntarium." Potest uideri falsa haec
diffinitio. Sed si diligenter discutiatur, inuenitur uerissima.
Peccatum quippe illud cogitandum /5/ est quod tantummodo peccatum
est, non etiam poena peccati; quamuis et illa quae non immerito non
uoluntaria peccata dicuntur, quae a nescientibus uel coactis
perpetrantur, non omni modo possunt sine uoluntate committi; quoniam
et ille qui peccat ignorans, uoluntate utique peccat, quod cum
faciendum non sit, putat esse faciendum. Et ille qui concupiscente
aduersus spiritum carne non ea quae uult facit, concupiscit quidem
nolens et in eo non facit quod uult. Sed si uincitur, concupiscentiae
consentit uolens. Et in eo quod non facit nisi quod uult, liber
scilicet iustitiae seruusque peccati.  Et illud quod in paruulis
dicitur originale peccatum, cum adhuc non utantur arbitrio uoluntatis,
non absurde uocatur etiam uoluntarium, quia ex prima hominis mala
uoluntate contractum factum est quodammodo haereditarium, "ut nullo
modo sit peccatum, si non sit uoluntarium."

ITEM IN EODEM: Quod dixi "nusquam nisi in uoluntate esse peccatum,"
possunt Pelagiani pro se dictum putare propter paruulos, quos negant
habere peccatum, quasi peccatum, quod eos ex Adam dicimus originaliter
trahere, id est reatu eius implicatos et ob hoc poenae obnoxios
detineri, usquam esse potuit nisi ex uoluntate, quia uoluntate
commissum est, quando diuini praecepti est facta transgressio. Potest
etiam putari falsa ista sententia, quia dixit apostolus: si autem quad
nolo, hoc facio, iam non ego operor illud, sed quod in me habitat
peccatum. Sed de quo sic est locutus apostolus, ideo peccatum uocatur,
quia peccato factum est poena peccati, quandoquidem hoc de
concupiscentia carnis dicitur, quod aperit in sequentibus dicens: sciO
quia non habitat in me, hoc est in oarne mea, bonum; uelle enim
adiacet mihi; perfioere autem bonum non. Perfectio quippe boni est ut
nec ipsa concupiscentia peccati sit in /501/ homine, cui quidem,
quando bene uiuitur, non consentit uoluntas; uerumtamen non perficit
bonum, quia inest adhuc concupiscentia, cui repugnat uoluntas. Cuius
concupiscentiae reatus in baptismate soluitur sed infirmitas manet,
cui qui bene proficit reluctatur. Peccatum autem quod nusquam est nisi
in uoluntate, illud praecipue intelligendum est quod iusta damnatio
consecuta est. Hoc enim per unum hominem intrauit in mundum, quamquam
et hoc peccatum quo consentitur peccati concupiscentiae, non nis~ in
uoluntate committitur. Propter hoc et alio loco dixi, "Non igitur nisi
uoluntate peccatur."

ITEM: Voluntatem definiui dicens: "Voluntas est animi motus cogente
nullo ad aliquid uel non admittendum uel adipiscendum." Quod dictum
est sic ut ad illos referretur intentio qui primi in paradiso fecerunt
humano generi originem mali nullo cogente peccando, hoc est libera
uoluntate, quia et scientes contra praeceptum fecerunt et temptator
suasit, non coegit. Nam qui nesciens peccauit non incongruenter nolens
peccasse dici potest, quamuis et ipse quod nesciens fecit uolens tamen
fecit.  Quae uoluntas utique sic diffinita est: est animi motus
cogente nullo ad aliquid uel non admittendum uel adipiscendum. Ita nec
tale peccatum sine uoluntate esse potuit, sed uoluntas facti, non
peccati. Quod tamen factum peccatum fuit; hoc enim factum est quod
fieri non debuit.  Qui autem sciens peccat, si potest cogenti ad
peccatum sine peccato resistere nec tamen facit, utique uolens peccat;
quoniam qui potest resistere non cogitur cedere. Qui uero cogenti
cupiditati bona uoluntate resistere non potest et ideo facit contra
praecepta, iam hoc ita peccatum est ut sit etiam poena peccati.
Quapropter peccatum sine uoluntate esse non posse uerissimum est.

ITEM: Diffinitio peccati, qua /502/ diximus: "peccatum est uoluntas
retinendi uel consequendi quod iustitia uetat et unde liberum est
abstinere," propterea uerum est, quia id definitum est quod tantummodo
peccatum est, non quod etiam poena peccati. Nam quando tale est ut
idem sit et poena peccati, quantum est quod ualet uoluntas sub
dominante cupiditate, nisi forte si pia est, ut oret auxilium? In
tantum enim libera est in quantum liberata est et in tantum appellatur
uoluntas. Alioquin tam cupiditas quam uoluntas proprie nuncupanda
est. Quod si quisquam dicit etiam ipsam cupiditatem nihil aliud esse
quam uoluntatem, sed uitiosam peccataque seruientem, non resistendum
est nec de uerbis, cum res constet, controuersia facienda est. Etiam
sic enim ostenditur sine uoluntate nullum esse peccatum siue in opere
siue in origine.

ITEM: Respondemus naturam in his uerbis meis me intelligi uoluisse
illam quae proprie natura dicitur, in qua sine uitio creati sumus. Et
iterum quod dictum est "peccati reum teneri quemquam, quia non fecit
quod facere non potuit, summae iniquitatis et iniuriae est," Cur ergo,
inquinnt, paruuli tenentur rei? respondetur, quia ex origine eius
tenentur, qui non fecit quod facere potuit, diuinum scilicet seruare
mandatum. Quod autem dixi, "animae quidquid faciunt, si natura non
uoluntate faciunt, id est, si libero et ad faciendum et ad non
faciendum motu animi carent, si denique abstinendi ab opere suo
potestas nulla conceditur, peccatum eorum tenere non possumus," non
perturbat de paruulis quaestio, quia ex illius origine rei tenentur
qui uoluntate peccauit, quando ei ab opere abstinendum summa potestas
erat.

ITEM IN EODEM: "Dico," inquam, "peccatum non esse, si non propria
uoluntate peccetur." Ubi peccatum intelligi uolui, quod non est etiam
poena peccati. Nam de tali poena dixi alibi in eadem disputatione quod
dicendum fuit.  /503/


Q. 146: QUOD IDEM PECCATUM NON PUNIAT DOMINUS HIC ET IN FUTURO
        ET CONTRA.

ORIGENES SUPER VETUS TESTAMENTUM HOMILIA XLIV: Homo, inquit, si
matedimerit Deum, pecoatum accipiet. Qui autem nominat nomen domini,
morte moriatur. Quid est hoc, qui maledixerit Deum non habet poenam
mortis, sed qui nominauerit nomen domini? Nonne multo grauius est
maledicere Deum quam nominare, quamuis in uanum nominasse dicatur?

ITEM: Putant quod qui maledicit nomen domini statim puniri debeat;
ille uero qui nominauerit nomen, hoc est superfluo et in uanum
nominauerit, sufficiat accepisse peccatum. Sed maius esse peccatum in
quo maledicitur Deus quam in quo nominatur, dubitare non possumus.
Restat ut ostendamus multo esse grauius accipere peccatum et habere
secum quam morte mulctari. Mors quae poenae causa infertur pro
peccato, purgatio est peccati ipsius pro quo inbetur inferri.
Absoluitur ergo peccatum per poenam mortis, nec superest aliquid quod
pro hoc crimine iudicii dies et poena aeterni ignis inueniat. Ubi uero
quis accipit peccatum et habet illud secum et permanet cum ipso nec
aliquo supplicio poenaque diluitur, transit cum illo etiam post
mortem, et quia hic temporalia non persoluit, ibi expendit aeterna
supplicia. Vides ergo quanto grauius sit accipere peccatum quam morte
mulctari. Hic enim mors pro uindicta datur, et apud iustum indicem
dominum non iudicatur bis in id ipsum, sicut propheta dixit. Ubi autem
non est soluta uindicta peccatum manet illis aeternis ignibus
exigendum. Possum tibi testes ex diuinis uoluminibus adhibere Ruben et
Iudam loquentes ad patrem suum Iacob cum uellent secum Beniamin ducere
ad Aegyptum. Ruben quidem ita dicit ad patrem: Ambos filios meos
occide, /504/ nisi reduxero ad te Beniamin. Iudas uero ait: Peccator
ero in te, nisi reduxero eum tibi. Iacob uero sciens multo esse
grauius quod promiserat Iudas, Ruben quidem non credidit filium
tamquam qui leuiorem elegerit poenam, Iudae uero tradidit sciens
grauius esse quod elegerat. Vis et de euangeliis noscere quod qui
recipit in hac uita male sua, ibi iam non recipiat; qui autem hic non
receperit, ibi reseruentur omnia? Memento, fiti, quoniam recepisti
bona in uita tua et Laaarus similiter mata. Nunc autem tu quidem
cruciaris, hic uero requiescit. Et solent homines ignorantes iudicia
Dei quae sunt abyssus multa conqueri aduersus Deum et dicere, Cur
homines iniqui in hac uita nihil patiuntur aduersi, et contra
colentibus Deum aerumnae superueniunt?

HIERONYMUS SUPER NAHUM PROPHETAM: Quid cogitatis contra dominum?
consummationem ipse faciet. Non consurget duplex tribulatio.  Haec
dicit Dominus: afflixi te, et non affligam te ultra. Si crudelis
uidetur Deus, quia genus humanum diluuio deleuit, Sodomam et Gomorrham
igne et sulphure submersit, et Aegyptios in mari, Israelitas in
deserto prostrauit, scitote quia in praesenti ad horam punit ne in
futuro in aeternum puniat. Non iudicabit Deus bis in id ipsum. Qui
ergo puniti sunt, postea non punientur. Aliter enim propheta mentitur,
quod dicere nefas est. Receperunt ergo et qui in diluuio perierunt et
Sodomitae et Aegyptii et Israelitae in deserto male sua in uita sua.
Quaerit aliquis, fidelis si in adulterio deprehenditur et decollatur,
quid de eo fiet? aut punietur, et falsum est hoc: non iudicabit /505/
Deus bia in id ipaum; aut non punietur, et optandum erit adulteris ut
sic moriantur. Respondeo Deum, sicut omnium rerum, sic suppliciorum
mensuras nosse et non praeuenire sententiam, nec illi in peccatorem
exercendae dehinc poenae auferri potestatem, et magnum peccatum magnis
diutinisque cruciatibus elui. Si quis autem punitus sit, ut ille in
lege qui Israelitam maledixit, et qui in sabbato ligna collegerat,
tales postea non puniri, quia culpa leuis praesenti supplicio
compensata est.

ITEM SIMILE EST IN SEXTO EZECHIELIS LIBRO, UBI DICITUR: Pepercit
oculus meus, ne interficerem eos atque delerem. In quo quaeritur
quomodo eis pepercit, quorum cadauera in solitudine iacuerunt, et
excepto Iesu Naue et Caleph nullus terram promissionis ingressus est.
Ex quo intelligimus uiuere eos nec aeternis suppliciis reseruatos nec
deletos esse de libro uiuentium.

GREGORIUS MORALIUM LIB. IX: Indica mihi cur me ita iudices. Duobus
modis in hac uita indicat hominem Deus; quia aut per mala praesentia
irrogare iam tormenta sequentia incipit, aut tormenta sequentia
flagellis praesentibus extinguit. Nisi enim delictis exigentibus
iustus iudex et nunc et postmodum quosdam percuteret, Iudas minime
dixisset: Secundo eos qui non crediderunt perdidit; et de iniquis
psalmista non diceret: Induantur sicut diploide confusione sua.
Diploidem quippe duplum uestimentum dicimus.  Confusione ergo sicut
diploide induti sunt qui iuxta reatus sui meritum et temporali et
perpetua animaduersione feriuntur. Solos quippe poena supplicio
liberat quos immutat. Nam quos praesentia mala non /506/ corrigunt ad
sequentia perducunt.

IDEM LIB. XVIII DE VERBIS IOB, LOQUENTIS DE DIVITE INIQUO: Et uelut
turbo rapiet eum de loco suo.  Locus peruersorum est temporalis uitae
delectatio et carnis uoluptas.  Et mittit auper eum et non
paroit. Peccatorem Deus quoties feriendo corrigit, ad hoc flagellum
emittit ut parcat. Cum uero eius uitam in peccato permanentem feriendo
concludit, flagellum emittit sed nequaquam parcit. Qui enim flagellum
emittit ut parceret, ad hoc emittit quandoque ne parcat. In hac namque
uita dominus tanto magis studet ut parcat quanto magis exspectando
flagellat, sicut ipse uoce angeli ad Iohannem ait: Ego quea amo,
redarguo et castigo; et sicut alias dicitur: Quem diligit Deus
castigat; flagellat omnem filium quam recipit. E contra autem de
flagello damnationis per Ieremiam dominus dicit: Plaga inimici
percussi te, castigatione crudeli. Quid clamae super contritione tua?
Insanabilis est dolor tuus. Omnis ergo diuina percussio aut purgatio
in nobis uitae praesentis est aut initium poenae sequentis. Propter
eos qui ex flagello proficiunt dictum est: Qui fingia dolorem in
praecepto. Quia dum flagellatur iniquus, et corrigitur; audire
praeceptum noluit, audiuit dolorem. Dolor ergo in praecepto fingitur
ei qui a malis operibus quasi praecepti uice dolore cohibetur. De his
uero quos damnant flagella, non liberant, dicitur: Percussisti, nec
doluerunt; attriuisti eos, et noluerunt accipere disciplinam. His
flagella ab hac uita inchoant et in aeterna percussione perdurant.
Unde per Moysen dominus dicit: Ignis exarsit ab ira mea et ardebit
usque ad inferos deoraum. Quantum ad praesentem et enim percussionem
spectat, dicitur ignis exarsit ab ira mea. Quantum uero ad aeternam
damnationem subditur: Et ardebit usque ad inferoa deorsum. Licet a
/507/ quibusdam dici soleat illud quod scriptum est: Non iudicat Deus
bis in id ipsum. Qui tamen hoc de iniquis dicunt, non attendunt: Et
duplici contritione contere eos, et id quod alias scriptum est: Iesus,
populum de terra Aegypti saluans, secundo eos qui non crediderunt
perdidit. Quibus tamen si consensum praebemus quamlibet culpam bis
feriri non posse, hoc ex peccato percussis atque in peccato suo
morientibus debet aestimari, quia eorum percussio hic coepta illic
perficitur; ut in incorrectis unum flagellum sit quod temporaliter
incipit, sed in aeternis suppliciis consummatur, quatinus eis qui
omnino corrigi renuunt iam praesentium flagellorum percussio
sequentium sit initium tormentorum.

IDEM DIALOGORUM LIB. III: Super Sodomitua dominua ignem et sulphurem
pluit. Quia enim amore illicito corruptibilis carnis arserant, simul
incendio et fetore perierunt, quatinus in poena sua cognoscerent quia
aeternae morti fetoris sui se delectatione tradidissent.


Q. 147: QUOD CAIN NON SIT DAMNATUS ET CONTRA.

HIERONYMUS DAMASO: Sicuti ergo septima generatione Cain peccatum est
dissolutum, non iudicabit quippe dominus bis in idipsum, et qui semel
recepit male in uita sua, non eosdem cruciatus patietur in morte quos
passus est in uita etc.

GREGORIUS LIB. VI MORALIUM: Vidi stultum firma radice et maledixi
pulchritudini eius statim. Primus Cain ciuitatem construxisse
scribitur, ut aperte monstraretur quia ipse in terra fundamentum
posuit qui a soliditate caelestis patriae alienus fuit. /508/


Q. 148: QUOD EA QUAE CONDONAT DEUS ULTERIUS NON EXIGAT ET CONTRA.

PAULUS APOSTOLUS IN EPISTOLA AD ROMANOS: Sine paenitentia enim sunt
dona et uocatio Dei.

AUGUSTINUS SUPER GENESIM: Cum legimus Deum dicentem paenitet me,
consideremus quid esse soleat in hominibus opus paenitendi. Procul
dubio reperitur uoluntas mutandi, sed in homine cum dolore animi est.

ISIDORUS DE SUMMO BONO LIB. II, CAP. XXXI: Iurare Dei est illa
prouidentia qua statuit non euellere statuta. Paenitentia autem Dei
mutatio est, non paenitere autem statuta non reuocare, ut est illud:
Iurauit Dominua et non paenitebit eum.

RESPONSIONES PROSPERI AD RUFINUM CAP. II: Qui enim recedit a Christo
et alienus a gratia finit hanc uitam, quid nisi in perditione cadet?
Sed non in id quod remissum est recedit, nec in originali peccato
damnabitur, qui tamen propter extrema crimina ea morte afficietur quae
ei propter illa, quae remissa sunt, debebatur.

AUGUSTINUS LIB. I DE BAPTISMO: Redire dimissa peccata, ubi fraterna
caritas non est, apertissime dominus in euangelio docet de illo
conseruo, qui cum misertus non fuisset, iussit eum dominus reddere
quod dimiserat.

GREGORIUS DIALOGORUM NOVISSIMO CAPITE: Seruus, quia conseruo suo
debitum non dimisit, est iussus exigi quod ei fuerat iam dimissum. Ex
quibus uidelicet dictis constat quia si hoc quod in nos delinquitur
non dimittimus, et illud rursus exigimur quod nobis iam per
paenitentiam dimissum /509/ fuisse gaudebamus.

RABANUS: Tradidit eum tortoribus, id est malignis spiritibus, quousque
redderet uniuersum debitum. Semper reddet, semper cruciabitur in
poenis pro omnibus peccatis suis. Considerandum est quod dicit
uniuersum debitum, quia non solum peccata quae post baptismum homo
egit reputabuntur ei ad poenam, uerum etiam originalia quae in
baptismo dimissa sunt.


Q. 149: QUOD GRAVIUS SIT APERTE PECCARE QUAM OCCULTE ET CONTRA.

ISIDORUS DE SUMMO BONO LIB. II, CAP. XX: Maioris culpae est manifeste
quam occulte peccare. Dupliciter enim reus est qui aperte delinquit,
quia et agit et docet. De talibus Isaias ait: Et peccata sua quasi
Sodoma praedicauerunt, nec absconderunt.

ITEM: Peccatum perpetrare crimen est, peccatum praedicare clamor est,
de quo apostolus: Et clamor auferatur a uobis cum omni malitia, id est
cum ipsis peccatis.

EX SERMONE AUGUSTINI DE VITA ET MORIBUS CLERICORUM, QUI SIC INCIPIT,
PROPTER QUOD VOLUI Qui uolunt habere aliquid proprium, quibus non
sufficit Deus et ecclesia eius, maneant ubi uolunt; non eis aufero
clericatum. Nolo habere hypocritas.  Malum est cadere a proposito sed
peius est simulare propositum.

EX LIBRO SENTENTIARUM PROSPERI: Simulata aequitas non est aequitas sed
duplicatum peccatum, in quo est et iniquitas et simulatio.

HIERONYMUS SUPER EZECHIELEM LIB. VI: In comparatione duorum peccatorum
leuius peccatum est aperte peccare quam simulare et fingere
sanctitatem.  /510/


Q. 150: QUOD ADULTERIUM POST HAERESIM CAETERIS PECCATIS GRAVIUS SIT
        ET CONTRA.

CLEMENS IN EPISTOLA I AD IACOBUM: Quid in omnibus peccatis est
adulterio grauius? Secundum namque in poenis optinet locum quoniam
quidem primum illi habent qui aberrant, etiamsi sobrie uixerint.

ITEM: Adulterii uenenum cunctis malis perniciosius est.

BEDA: Audiuit Herodea tetrarcha famam Iesu etc. Rerodes metuebat
Iohannem et libenter eum audiebat, sed uicit amor mulieris.

ITEM: Qui quoniam noluit cohibere luxuriam ad homicidae reatum
prolapsus est, minusque illi peccatum maioris erat causa peccati; cui
districto Dei iudicio contigit ut propter appetitum adulterae quam
detestandam sciebat, sanguinem funderet prophetae quem Deo acceptum
esse cognouerat.

AMBROSIUS IN LIBRO DE VIRGINIBUS: Causa illius passionis certe haec
fuit. Don lioet, inquit, tibi eam uxorem habere.  Si hoc de uxore
hominis, quanto magis de uirgine consecrata?


Q. 151: QUOD SINE CONFESSIONE NON DIMITTANTUR PECCATA ET CONTRA.

AUGUSTINUS LIB. II DE PAENITENTIA: Non potest quisquam iustificari a
peccato nisi fuerit ante peccatum confessus. Unde dominus ait: Dic
iniquitates tuas, ut iustificeris.

HILARIUS IN PSALMO CXXXIV: Extra ueniam est qui peccatum cognoscit nec
cognitum confitetur. Confitendum /511/ autem semper est, non quod
peccandum semper est ut semper sit confitendum, sed quia peccati
ueteris et antiqui utilis sit indefessa confessio.

EX DECRETIS CALIXTI PAPAE: Si infirmi in peccatis sint, et haec
presbyteris ecclesiae confessi fuerint ac perfecto corde ea relinquere
atque emendare satagerint, dimittuntur eis. Neque enim sine
confessione emendationis queunt dimitti. Unde recte subiungitur:
Confitemini alterutrum peocata uestra etc.

GREGORIUS EUSEBIO ABBATI: Nullum quem conspicis delicta fletu delere,
in conspectu diuinitatis dubites misericordiam consequi, quia nullum
peccantem reuersum despicit qui peccatores sanguine suo redimere
uenit.

BEDA IN HOMILIA DE X LEPROSIS: Si quis uel iudaica perfidia uel
haeretica prauitate uel gentili superstitione uel fraterno schismate
per Dei gratiam caruerit, necesse est ad ecclesiam ueniat coloremque
fidei uerum quem recepit, ostendat. Caetera uero peccata per se Deus in
conscientia relaxat.

IOHANNES CHRYSOSTOMUS DE PSALMO L: Peccata tua dicito, ut deleas
illa. Si confunderis alicui dicere, dicito Deo, qui curat ea.  Si
fleueris, delentur.

MAXIMUS IN SERMONE II FERIAE PASCHAE: Petrus prorupit ad lacrimas,
nihil uoce precatur. Inuenio quod fleuerit, non inuenio quid
dixerit. Lacrimas eius lego, satisfactionem non lego.  Quod defleri
solet, non solet excusari, et quod defendi non potest, ablui
potest. Lauant enim lacrimae delictum quod uoce pudor est confiteri.
Lacrimae ergo uerecundiae consulunt et saluti. Veniam non postulant,
et merentur. Causam non dicunt, et misericordiam consequuntur. Sermo
/512/ interdum non totum profert negotium. Lacrimae semper totum
produnt affectum. Et ideo Petrus iam non utitur sermone, quo
fefellerat, quo peccauerat, quo fidem amiserat, ne per id ei non
credatur ad confitendum quo usus fuerat ad negandum. Inuenio et aliud
cur tacuerit Petrus, ne tam cito ueniae postulatio per impudentiam
plus offenderet quam impetraret. Solet enim citius mereri indulgentiam
quia uerecundius deprecatur.

AMBROSIUS SUPER LUCAM: Non enim sat est inuoluntate responsio
confitentis Iesum, sed aperta confessio. Quid proderit uerba inuoluere
si uideri uis denegasse? Et ideo Petrus non de industria respondisse
sic inducitur, quia postea recordatus est et tamen fleuit. Maluit enim
ipse suum peccatum accusare ut iustificaretur fatendo, quam grauaretur
negando. Iustus enim in primordio accusator est sui. Doluit et fleuit
quia errauit ut homo.  Non inuenio quid dixerit, inuenio quod
fleuerit.  Lacrimas eius lego, satisfactionem non lego. Lauent
lacrimae delictum quod uoce pudor est fiteri. Et ueniae fletus
consulunt et uerecundiae. rimae sine horrore culpam loquuntur, sine
offensione uerecundiae. Lacrimae ueniam non postulant, et merentur.
Inuenio cur tacuerit Petrus, ne tam cito ueniae petitio plus
offenderet. Ante flendum est, sic precandum.  Negauit primo Petrus et
non fleuit, quia non respexerat dominus.  Respice, domine Iesu, ut
sciamus nostrum deflere peccatum.


Q. 152: QUOD TIMOR DEI IN SANCTIS PERSEVERET ET NON.

EX PSALMO XXXIII: Timete dominum, omnes sancti eius, quoniam non est
inopia timentibus eum.

EX PROVERBIIS: Beatus homo qui semper est pauidus; qui uero mentis
/513/ est durae, corruet in malum.

ECCLESIASTICUS CAP. I: Timor Dei expellit peccatum; nam qui sine
timore est, non potest iustificari.

VERITAS PER SEMETIPSAM: Nolite timere eos qui occidunt corpus, animae
uero non habent quid faciant; sed timete eum qui potest et corpus et
animam perdere in gehennam.

EX EPISTOLA PAULI AD ROMANOS: Tu autem fide stas. Noli altum sapere,
sed time.

IDEM SUPRA: Quicumque enim spiritu Dei aguntur hi filii sunt Dei. Non
enim accepistis spiritum seruitutis iterum in timore, sed accepistis
spiritum adoptionis filiorum in quo clamamus: Abba, pater.

EX EPISTOLA I IOHANNIS: Deus caritas est, et qui manes in caritate in
Deo manes et Deus in eo. In hoc perfecta est caritas nobiscum, ut
fiduciam habeamus in die iudicii, quia sicut ille est, et nos sumus in
hoc mundo. Timor non est in caritate, sed perfecta caritas fores
mittit timorem, quondam timor poenam habet. Qui autem times, non est
perfectus in caritate.


Q. 153: QUOD SIT PRO OMNIBUS ORANDUM ET CONTRA.

PAULUS APOSTOLUS IN EPISTOLA I AD TIMOTHEUM: Obsecro igitur primum
omnium fieri obsecrationes, orationes, postulationes, gratiarum
actiones pro omnibus hominibus, pro regibus, et omnibus qui in
sublimitate sunt constituti, ut quietam et tranquillam uitam agamus in
omni pietate et castitate. Hoc enim bonum est, et acceptum coram
saluatore nostro Deo, qui omnes homines uult saluos fieri et ad
agnitionem ueritatis uenire.

AMBROSIUS DE PAENITENTIA LIB. I: Sed dicent, scriptum est: Si
peccauerit homo in hominem, orabunt pro eo; Bi autem in Deum
peccauerit, quis /514/ orabit pro eo? Non scriptum est nullus, sed
quis. Et alibi: Quis sapiens, et intelliget haec? Numquid nullus
intelliget? Et quis fidelis dispensator et prudens quem constituet
dominus etc. Similiter accipiendum: quis orabit pro eo? hoc est,
singularis uitae aliquis debet orare pro eo qui peccauit in
dominum. Quo maior culpa eo maiora quaerenda sunt suffragia.

ITEM: Est peccatum ad mortem, non de illo dico ut oret. Non ad Moysen
et Ieremiam loquebatur, sed ad populum qui quorum peccatorum alium
peccatorem debet exhibere, cui satis est, si pro leuioribus delictis
Deum precetur, grauiorum ueniam iustorum orationibus reseruandam
putet.

ITEM: Nonne ipse Iohannes cognouerat Stephanum pro persecutoribus
suis, qui Christi nomen audire non poterant, deprecatum? Cuius
precationis effectum in apostolo uidemus, qui lapidantium uestimenta
seruabat.

ITEM: Denique Paulus docet non deserendos eos qui peccatum ad mortem
fecerint.

BEDA SUPER EPISTOLAM IOHANNIS: Qui soit fratrem suum pecoare pecoatum
non ad mortem, petet et dabit ei uitam. Loquitur autem de cotidianis
leuibusque peccatis, quae sicut difficile uitantur sic etiam facile
curantur. Sed quo ordine haec alterutrum petitio sit celebranda pro
peccatis, Iacobus insinuat apertius dicens: Confitemini alterutrum
peocata uestra et orate pro inuioem ut saluemini. Si igitur dictu uel
cogitatu uel obliuione uel ignorantia forte deliquisti, uade ad
fratrem, confitere illi, et tu eius errata pie intercedendo dilue.
Porro si grauius quid admisisti, induc presbyteros ecclesiae et ad
examen illorum castigare.  Est peccatum ad mortem, non pro illo dico
ut quis roget. Ostendit Iohannes esse quosdam fratres pro quibus non
orare nobis praecipitur, cum dominus etiam pro persecutoribus /515/
orare nos iubeat; quod aliter solui non potest, nisi fateamur esse
aliqua peccata in fratribus quae inimicorum persecutione grauiora
sins. Peccatum fratris ad mortem est, cum post agnitionem Dei, quae
per gratiam Christi data est, quisque oppugnat fraternitatem et
aduersus ipsam gratiam qua reconciliatus est Deo, inuidentiae facibus
agitatur. Peccatum autem non ad mortem est, si quis amorem a fratre
non alienauerit sed officia fraternitatis debita per aliquam
infirmitatem animi non exhibuerit. Quapropter et dominus ait: Pater,
ignosoe illis, quia nesotun quid faolunt. Nondum gratiae spiritus
sancti participes facti, quia nondum Christo crediderant, neque
aduersus illam communem gratiam dimicabant. Potest autem peccatum ad
mortem peccatum usque ad mortem accipi, pro quo rogare quempiam uetat,
quia scilicet peccatum quod in hac uita non corrigitur, eius uenia
frustra post mortem postulatur.  Scimus quia omnis qui natus est ex
Deo non peccat. Sunt peccata ad mortem, de qualibus dicit apostolus:
quaniam qui talia agunt, regnum Dei non consequentur. Qui natus est ex
Deo non peccat peccatum, uidelicet ad mortem; quod et de omni crimine
capitali et de illo specialiter potest intelligi quo uiolatur caritas,
sicut exposuimus.  Sed et peccatum ad mortem usque ad tempora mortis
protractum diximus posse intelligi.


Q. 154: QUOD NULLA DE CAUSA LICEAT MENTIRI ET CONTRA.

AUGUSTINUS DE MENDACIO: Sextum genus mendacii, quod nulli obest et
alicui prodest, uelut si quispiam pecuniam alicuius iniuste tollendam
sciens, ubi sit nescire /516/ se mentiatur. Septimum, quod et nulli
obest et prodest alicui, uelut si nolens hominem ad mortem quaesitum
prodere mentiatur.

ITEM: Non est mentiendum sexto genere. Neque enim recte etiam
testimonii ueritas pro cuiusquam temporali commodo ac salute
corrumpitur. Ad sempiternam uero salutem nullus ducendus est
opitulante mendacio. Neque septimo genere mentiendum est. Non enim
cuiusdam commoditas aut salus temporalis fidei praeferenda est, nec
quisquam in recte factis nostris tam male mouetur ut fiat etiam animo
deterior longeque a pietate remotior.

IDEM IN V PSALMO: Ne quis arbitretur perfectum et spiritalem hominem
pro ista temporali uita, in cuius morte (non> occiditur anima, siue
sua causa siue alterius debere mentiri. Sed quoniam aliud est mentiri,
aliud est uerum occultare, si quidem aliud est falsum dicere, aliud
est uerum tacere; si quis forte uel ad istam uisibilem mortem non uult
hominem perdere, paratus esse debet uerum occultare, non falsum
dicere, ut neque prodat neque mentiatur, nec occidat animam suam pro
corpore alterius.

ITEM: Duo sunt genera mendaciorum in quibus non magna culpa est, sed
tamen non sunt sine culpa. Cum aut iocamur aut pro proximo
mentimur. Illud primum in iocando ideo non est perniciosum, quia non
fallit. Nouit enim ille cui dicitur, ioci causa esse dictum. Secundum
autem ideo mitius est, quia retinet nonnullam beneuolentiam. Illud
uero quod non habet duplex cor nec mendacium quidem dicendum est;
tanquam, uerbi gratia, si cui gladius commendetur, et promittit se
redditurum cum ille qui commendauit poposcerit; si forte gladium suum
repetat furens, manifestum /517/ est non esse reddendum, ne uel se
occidat uel alios, donec ei sanitas restituatur. Hoc ideo non habet
duplex cor, quia ille cui commendatus est gladius, cum promittebat se
redditurum poscenti, non cogitabat furentem posse repetere. Manifestum
est non esse culpandum aliquando uerum tacere, falsum autem dicere non
inuenitur concessum sanctis.

ISIDORUS DE SUMMO BONO LIB. II, CAP. XXX: Nonnunquam peius est
mendacium meditari quam loqui. Nam interdum quisque incautus solet ex
praecipitatione loqui mendacium; meditari autem non potest nisi per
studium.

ITEM: Quia scriptum est: Os quod mentitur occidit animam, et perdet
eos qui loquuntur mendaoium. Hoc quoque mendacii genus perfecti uiri
summopere fuginnt, ut nec uita cuiuslibet per eorum fallaciam
defendatur nec suae animae noceant, dum praestare salutem alienae
carni nituntur, quamquam hoc ipsum peccati genus facillime credimus
relaxari.

AUGUSTINUS QUAESTIONUM IN GENESI CAP. CXLV: Quod ait fratribus Ioseph:
Nesciebatis, quia non est augurio homo qualis ego; quid sibi uelit,
quaeri solet. An quia non serio sed ioco dictum est, ut exitus docuit,
non est habendum mendacium? Mendacia enim a mendacibus serio aguntur,
non ioco. Cum autem quae non sunt tamquam ioco dicuntur, non
deputantur mendacio.

HILARIUS IN PSALMO XIV: Est enim necessarium plerumque mendacium, et
nonnunquam falsitas utilis est, cum aut percussori de latente
mentimur, aut testimonium pro periclitante frustramur, aut fallimus
difficultate curationis aegrotum. Oportet enim secundum apostoli
doctrinam sermonem nostrum sale esse conditum. /518/


Q. 155: QUOD LICEAT HOMINI INFERRE SIBI MANUS ALIQUIBUS DE CAUSIS
        ET CONTRA.

HIERONYMUS IN IONA PROPHETA, Tollite me et mittite in mare, et
cessabit mare a uobis: Non est enim nostrum mortem arripere sed
illatam libenter accipere. Unde et in persecutionibus non licet
propria menu perire, absque ubi castitas periclitatur.

ECCLESIASTICA HISTORIA LIB. VI, CAP. XXXIV: Sed et admirandam uirginem
longaeuae aetatis, Apolloniam nomine, cum corripuissent, dentes primo
ei omnes effoderunt; congestis deinde lignis exstruxerunt rogum
comminantes se uiuam eam incensuros nisi cum ipsis pariter impia uerba
proferret. At illa, ut rogum uidit esse succensum, repente se e
manibus eripuit impiorum atque in ignem sponte prosiluit, ita ut
perterrerentur ipsi crudelitatis auctores, quod promptior inuenta est
ad mortem femina quam persecutor ad poenam.

AUGUSTINUS DE CIVITATE DEI, LIB. I: Restat de homine intelligamus quod
dictum est: non occides. Neque alterum, ergo neque te. Neque enim qui
se occidit, aliud quam hominem occidit.

ITEM: Non occides, his exceptis quos Deus occidi iubet, siue data lege
pro tempore ad personam expressa iussione. Non autem ipse occidit qui
ministerium debet iubenti, sicut adminiculum gladius utenti.

ITEM: Quaeritur utrum pro iussu Dei sit habendum quod Iephte filiam,
quae occurrit ei, occidit, cum se id uouisset immolaturum Deo quod ei
reuertenti de proelio uictori primitus occurrisset.  /519/ Nec Samson
aliter excusatur quod se ipsum cum hostibus ruina domus oppressit,
nisi quod latenter spiritus hoc iusserat, qui per illum miracula
faciebat.

ITEM: Quicumque hoc in se ipsis perpetrauerunt, animi magnitudine
fortassis mirandi, non sapientiae sanitate laudandi sunt, quanquam, si
rationem diligentius consulas, nec ipsa quidem animi magnitudo recte
nominabitur, ubi quisque non ualendo tolerare uel quaeque aspera uel
aliena peccata se ipse interemerit. Magis enim mens infirma
deprehenditur, quae ferre non potest uel duram sui corporis
seueritatem uel stultam uulgi opinionem.

ITEM: Si magno animo fieri putandum est, cum sibi homo ingerit mortem,
ille potius Theobrotus in hac animi magnitudine reperitur, quem ferunt
lecto Platonis libro, ubi de immortalitate animae disputatum est, se
praecipitem dedisse de muro atque ita de hac uita migrasse ad eam quam
credidit esse meliorem.  Quod tamen magne potius esse factum quam bene
testis esse potuit Plato ipse quem legerat, qui profecto id praecipue
potissimunque fecisset uel etiam praecepisset, nisi ea mente qua
immortalitatem animae uidit, nequaquam faciendum, quin etiam
prohibendum esse iudicasset.

ITEM: Sed tamen illi praeter Lucretiam non facile reperiunt de cuius
auctoritate praescribant, nisi illum Catonem qui se Uticae occidit,
non quia solus id fecit sed quia uir doctus et probus habebatur.

ITEM: Si turpe erat sub uictoria Caesaris uiuere, cur auctor huius
turpitudinis filio fuit, quem de Caesaris benignitate omnia sperare
praecepit? Cur non et illum secum coegit ad mortem?

ITEM: Restat una causa de qua dicere coeperam, qua utile putatur ut se
quisque interficiat, scilicet ne in peccatum irruat uel blandiente
uoluptate uel dolore saeuiente. Quam causam si uoluerimus admittere eo
usque progressa perueniet, ut /520/ hortandi sint homines tunc se
potius interimere, cum lauacro sanctae regenerationis abluti
uniuersorum remissionem acceperint peccatorum.  Tunc enim tempus est
cauendi omnia futura peccata, cum sunt omnia deleta praeterita.

ITEM: O mentes amentes! quis est hic tantus non error sed furor? Sed
quaedam, inquiunt, sanctae feminae tempore persecutionis ut
insectatores suae pudicitiae deuitarent, in rapturum atque necaturum
se fluuium proiecerunt eoque modo defunctae earumque martyria in
catholica ecclesia ueneratione celeberrima frequentantur.  De his nil
temere audeo iudicare. Utrum enim ecclesiae aliquibus fide dignis
testificationibus, ut earum memoriam sic honoret, diuina persuaserit
auctoritas nescio. Et fieri potest ut ita sit. Quid enim si hoc
fecerunt non humanitus deceptae sed diuinitus iussae, nec errantes sed
obedientes? De Samson aliud nobis fas non est credere.  Cum autem Deus
iubet seque iubere sine ullis ambagibus intimat, quis obedientiam in
crimen uocet? quis obsequium pietatis accuset? Nam et miles cum
obediens potestati, sub qua legitime constitutus est, hominem occidit,
nulla ciuitatis suae lege reus est homicidii; immo nisi fecerit, reus
imperii deserti atque contempti. Quod si ita est iubente imperatore,
quanto magis inbente creatore!

IDEM AD LAETUM: Sicut autem hoc praeceptum, quo perdere inbemur animam
nostram, non ad id ualet, ut se quisque interimat, quod inexpliabile
nefas est, tamen ualet, ut interimat in se carnalem animae
affectum.

MACROBIUS LIB. I DE SOMNIO SCIPIONIS: "Quaeso, inquam, pater
sanctissime atque optime, quoniam haec est uita, ut Africanum audio
dicere, quid moror in terris? Quin huc ad uos uenire propero?  Non est
ita, inquit ille. Nisi enim cum deus istis te corporis custodiis
liberauerit, huc tibi aditus patere non potest. Quare et tibi, Publi,
et piis omnibus retinendus /521/ animus est in custodia corporis, nec
iniussu eius, a quo ille est uobis datus, ex hominum uita migrandum
est, ne munus adsignatum a deo ipsi fugisse uideamini." Haec secta et
praeceptio Platonis est, qui in F[r]edone definit homini non esse sua
sponte moriendum. Sed in eodem tamen dialogo idem dicit mortem
philosophantibus appetendam et ipsam philosophiam meditationem esse
moriendi. Sed Plato duas mortes hominum nouit. Nec hoc nunc repeto,
quod superius dictum est, duas esse mortes, unam animae, animalis I
alteram; sed ipsius quoque animalis, hoc est hominis, duas asserit
mortes, quarum unam natura, uirtutes alteram praestant. Homo enim
moritur, cum anima corpus relinquit solutum lege naturae. Mori etiam
dicitur, cum anima adhuc in corpore constituta corporeas illecebras
philosophia docente contemnit et cupiditatum dulces insidias
reliquasque omnes exuitur passiones.  Hanc ergo mortem dicit Plato
sapientibus appetendam. Illam uero quam omnibus natura constituit,
cogi uel inferri uel accersiri uetat docens exspectandam esse naturam.
Hoc quoque addidit nos esse in dominio dei, cuius tutela et
prouidentia gubernamur. Nihil autem esse inuito domino de his quae
possidet ex eo loco in quo suum constituerat auferendum.  Et sicut qui
uitam mancipio extorquet alieno crimine non carebit, ita eum qui finem
sibi domino necdum iubente quaesierit, non absolutionem consequi sed
reatum. Haec Platonicae sectae semina altius Plotinus exsequitur. Cum
constet, inquit, remunerationem animis illic esse tribuendam pro modo
perfectionis ad quam in hac uita unaquaeque peruenit, non est
praecipitandus uitae finis, cum adhuc proficiendi esse possit
accessio. Ergo, inquies, qui iam perfecte purgatus est manum sibi
debet inferre, cum non sit ei causa remanendi, quia profectum ulterius
non requirit qui ad superna peruenit. Sed hoc ipso quo sibi celerem
finem spe fruendae beatitudinis arcessit, irretitur laqueis passionis,
/522/ quia spes sicut timor passio est; et hoc est quod Paulus filium
spe uitae uerioris ad se uenire properantem prohibet ac repellit.
"Nisi enim cum dominus, inquit, istis te corporis custodiis
liberauerit, huc tibi aditus patere non potest." Nec dicit quod, nisi
mors naturalis aduenerit, emori non poteris, sed huc uenire non
poteris. Pari autem constantia nec ueniens per naturam timenda est nec
contra ordinem cogenda naturae.


Q. 156: QUOD NULLA DE CAUSA LICEAT CHRISTIANIS QUEMQUAM INTERFICERE
        ET CONTRA.

AUGUSTINUS AD MACEDONIUM: Non enim bonus est quispiam timore poenae
sed amore iustitiae. Verumtamen non inutiliter etiam metu legum humana
coercetur audacia, ut et tuta sit inter improbos innocentia, et in
ipsis improbis, dum formidato supplicio frenatur facultas, inuocato
Deo sanetur uoluntas. Sed huic ordinationi rerum humanarum contrariae
non sunt intercessiones episcoporum, immo uero nec causa nec locus
intercedendi ullus esset, si ista non essent. Tanto enim sunt
intercedentium et parcentium beneficia gratiora quanto peccantium
iustiora supplicia. Nec ob aliud, quantum sapio, in ueteri testamento
seuerior legis uindicta feruebat nisi ut ostenderetur recte iniquis
poenas constitutas, ut, quod eis parcere noui testamenti indulgentia
commonemur, aut remedium sit salutis quo peccatis parcatur et nostris,
aut commendatio mansuetudinis, ut per eos qui parcunt ueritas
praedicata non tantum timeatur uerum etiam diligatur.

ITEM: Et ideo non usque ad mortem protendenda est disciplina, ut sit
cui prodesse possit.

ITEM: Cum intercedimus sequuntur aliquando quae nolumus, siue in pro
peccatore damnando ipso qui nostra /523/ intercessione liberatur, ut
uel immanius impunita grassetur audacia subdita cupiditati, ingrata
lenitati atque unus morti ereptus plurimos necet, uel ipso per
beneficium nostrum in melius commutato, moribus correcto, alius male
uiuendo pereat sibique hac impunitate proposita, talia uel grauiora
committat. Non, ut opinor, haec mala imputanda sunt nobis, cum
intercedimus uobis, sed potius illa bona quae, cum id facimus,
intuemur et uolumus, id est commendatio mansuetudinis ad conciliandam
dilectionem uerbo ueritatis et ut qui liberantur a temporali morte sic
uiuant, ne in aeternam, unde nunquam liberentur, incurrant.

ITEM: Nihil nocendi cupiditate fiat, sed consulendi caritate; et nihil
fiat inaniter, nihil inhumaniter. Ita formidabitur ultio cognitoris ut
nec intercessoris religio contemnatur, quia et plectendo et ignoscendo
hoc solum bene agitur, ut uita hominum corrigatur. Quod si tanta est
peruersitas et impietas ut ei corrigendae nec disciplina possit
prodesse nec uenia, a bonis tamen intentione atque conscientia quam
Deus cernit, siue seueritate siue lenitate non nisi officium
dilectionis impletur.

IDEM AD BONIFATIUM: Itaque hostem pugnantam necessitas perimat, non
uoluntas. Sicut rebellanti et resistenti uiolentia redditur ita uicto
uel capto misericordia iam debetur.

IDEM DE QUAESTIONIBUS NOVI ET VETERIS TESTAMENTI, CAP. IX: Quare ergo
sententia data est, ut qui accipit gladium gladio pereat, nisi quia
nulli licet excepto iudice gladio quemquam occidere? Apostolo autem
Petro usque ad hoc permissum est, quod dolorem faceret, non quod
occideret. Hoc enim audiens, ne iterum percuteret, dicit propterea,
quia Christianis iam factis occidere non licet. In misericordia enim
positis lege iuris mundo crediti uti non licet aspere.  /524/


Q. 157: QUOD LICEAT HOMINEM OCCIDERE ET NON.

HIERONYMUS SUPER ISAIAM, LIB. V: Non crudelis est qui crudelem
iugulat.

IDEM IN EPISTOLA AD GALATAS: Qui malos percutit in eo quod mali sunt,
et habet causam interfectionis ut occidat pessimos, minister est
domini.

IDEM SUPER IEREMIAM: Homicidas enim et sacrilegos et uenenarios punire
non est effusio sanguinis sed legum ministerium.

CYPRIANUS IN NONO GENERE ABUSIONIS: Rex debet furta cohibere,
adulteria punire, impios de terra perdere, parricidas et periurantes
non sinere uiuere.

AUGUSTINUS DE LIBERO ARBITRIO: Si homicidium est hominem occidere,
potest occidere aliquando sine peccato. Nam et miles hostem et iudex
uel minister eius nocentem, et cui forte inuito atque imprudenti telum
manu fugit, non mihi uidentur peccare cum hominem occidunt.

ITEM: Militi iubetur lege ut hostem necet, a qua caede si
temperauerit, ab imperatore poenas luit. Nonne istas leges iniustas
uel potius nullas dicere audebimus? Nam mihi lex esse non uidetur quae
iusta non fuerit.

IDEM IN EXODO, CAP. XXVII: Israelitae furtum non fecerunt spoliando
Aegyptios sed Deo iubenti ministerium praebuerunt, quemadmodum cum
minister indicis occidit eum quem lex iussit occidi, profecto, si id
sponte faciat, homicida est etiamsi eum quem occidit scit occidi a
iudice debuisse.

IDEM IN LEVITICO, CAP LXXV: Cum homo iuste occiditur, lex eum occidit,
non tu.  /525/

IDEM LIB. I DE CIVITATE DEI: Non occides, his exceptis quos Deus
occidi iubet, siue data lege pro tempore ad personam expressa
iussione. Non autem ipse occidit qui ministerium debet iubenti, sicut
adminiculum gladius utenti.

ITEM: Miles cum obediens potestati, sub qua legitime constitutus est,
hominem occiderit, nulla ciuitatis suae lege reus est homicidii; immo
nisi fecerit, reus imperii deserti atque contempti est. Quod si sua
sponte atque auctoritate fecisset, crimen effusi sanguinis humani
incidisset. Itaque unde punitur si fecit iniussus, inde punietur nisi
fecerit iussus.

IDEM AD PUBLICOLAM: De occidendis hominibus ne ab eis quisque
occidatur, non mihi placet consilium, nisi forte sit miles aut publica
functione, ut non pro se hoc faciat sed pro aliis et pro ciuitate,
accepta legitima potestate si eius congruit personae.

ITEM: Dictum est, ne resistamus malo, ne nos uindicta delectet, quae
alieno malo animum pascit, non ut correctionem hominum negligamus.

IDEM AD MARCELLAM: Si terrena ista respublica praecepta christiana
custodiat, et ipsa bella sine beneuolentia non gerentur.
Misericorditer enim, si fieri potest, etiam bella gerentur a bonis, ut
licentiosis cupiditatibus domitis haec uitia perderentur quae iusto
imperio uel extirpari uel puniri debuerunt. Nam si disciplina
christiana omnia bella culparet, hoc potius militibus consilium
salutis petentibus in euangelio daretur, ut abicerent arma seque
militiae omnino subtraherent. Dictum est autem eis, neminem
concusseritis, nulli calumniam feceritis, sufficiat uobis stipendium
uestrum. Quibus proprium stipendium sufficere debere praecepit,
militare /527/ utique non prohibuit.

IDEM AD BONEFATIUM COMITEM: Utile tibi tuisque dabo consilium: arripe
manibus arma; oratio aures pulset auctoris, quia, quando pugnatur,
Deus apertis caelis spectat, et partem quam inspicit iustam, ibi dat
palmam.

IDEM CONTRA FAUSTUM: Siue Deo siue aliquo legitimo imperio inbente
gerenda bella suscipiuntur a bonis. Alioquin Iohannes, cum ad eum
baptizandi milites uenirent dicentes, et nos quid faciemus?
responderet eis, arma abicite, militiam istam deserite; neminem
percutite; prosternite neminem. Sed quia sciebat eos haec militando
facere, non esse homicidas sed ministros legis, et non ultores
iniuriarum suarum sed salutis publicae defensores, respondit eis,
Neminem concusseritis, nulli calumniam feceritis, sufficiat uobis
stipendium uestrum.

ISIDORUS ETYMOLOGIARUM LIB. XVIII, CAP. III: Iustum bellum
est quod ex dicto geritur de rebus repetendis aut propulsandorum
hostium causa.

NICOLAUS PAPA AD CONSULTA BULGARORUM: Si nulla urget necessitas, non
solum quadragesimali sed omni tempore est a proeliis abstinendum. Si
autem ineuitabilis urget opportunitas, nec quadragesimali est tempore
pro defensione tam sua quam patriae seu legum paternarum, bellorum
procul dubio praeparationi parcendum, ne uidelicet Deum uideatur homo
temptare si habet quod faciat et suae ac aliorum saluti consulere non
procurat et sanctae religionis detrimenta non praecauet.  /527/


Q. 158: QUOD POENA PARVULORUM NON BAPTIZATORUM MITISSIMA RESPECTU
        CAETERARUM POENARUM DAMNATORUM SIT ET CONTRA.

AUGUSTINUS IN ENCHIRIDION: Mitissima sane omnium poena erit, qui
praeter peccatum quod originale traxerunt nullum insuper addiderunt.

IOHANNES CHRYSOSTOMUS DE REPARATIONE LAPSI: Excludi a bonis, quae
praeparata sunt sanctis, tantum generat cruciatum et dolorem ut etiam
si nulla extrinsecus poena torqueret, haec sola sufficeret. Omnes ergo
gehennae superat cruciatus carere bonis quibus in potestate habueras
frui.

ITEM: Nonnulli imperitorum putant sibi satis esse, si gehenna
tantummodo careant. Ego autem multo grauiores quam gehennarum dico
esse cruciatus remoueri et abiici ab illa gloria. Nec puto ita acerba
esse gehennae supplicia ut sunt illa quibus torquetur is quem arceri
continget a conspectibus Christi. Hoc crede mihi poenis omnibus
grauius est, hoc est solum quod superat et gehennam.

AMBROSIUS DE PAENITENTIA, LIB. II: Nihil autem est quod tam summi
doloris sit quam si unusquisque positus sub captiuitate peccati,
recordetur unde lapsus sit atque unde cecidit, eo quod a corporea
atque terrena ab illa speciosa ac pulchra diuinae cognitionis
intentione defluxerit.

       EXPLICIT
  

 

SOURCE: Blanche B. Boyer and 
Richard McKeon (eds.), *Peter
Abailard, Sic et Non: A Critical
Edition*, University of Chicago
Press 1977.